Author: admin

Περίοδος της Ένδοξης Ανάστασης

1^η Κυριακή μετά την Ανάσταση

Ο Ιησούς και ο Θωμάς

Ιωάννης 20 / 26 – 31

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Οχτώ μέρες αργότερα οι μαθητές ήταν πάλι μέσα στο σπίτι, μαζί τους κι ο Θωμάς. Έρχεται λοιπόν ο Ιησούς, ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές, στάθηκε στη μέση και είπε: «Ειρήνη σ'εσάς».   Έπειτα λέει στο Θωμά: «Φέρε εσύ το δάχτυλό σου εδώ και δες τα χέρια μου, φέρε και το χέρι σου και βάλ' το στην πλευρά μου. Μην αμφιβάλλεις και πίστεψε». Ο Θωμάς τότε του αποκρίθηκε: «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Του λέει τότε ο Ιησούς: «Πείστηκες επειδή με είδες με τα μάτια σου· μακάριοι εκείνοι που πιστεύουν χωρίς να μ' έχουν δει!».

1. Η επιλογή που έχει ο καθένας. Η αποδοχή του Χριστού ή η μη αποδοχή Του, είναι η επιλογή που έχει ο καθένας από εμάς. Δεν είναι το άτομο που έχει την ευκαιρία να ζήσει και να δει που αναγκαστικά πιστεύει πιο εύκολα. Στο θέμα της θρησκευτικής πίστης, μπορεί κανείς να δει, αλλά όχι απαραίτητα να πιστέψει. και ένας άλλος μπορεί να πιστεύει χωρίς να δει πραγματικά.

Η αμφισβήτηση της πίστης είναι αναπόσπαστο μέρος της ανάπτυξης μας. Όλα τα μεγάλα ονόματα της θρησκευτικής ιστορίας - ο Μωυσής, ο Δαβίδ, ο Πέτρος, για να αναφέρουμε μόνο τρία - αμφισβητήθηκαν στην πίστη τους, η πρόκληση όμως είχε ως αποτέλεσμα μια ενισχυμένη αποδοχή και ηγεσία.

3. Όλοι έχουμε στιγμές αμφιβολίας και αβεβαιότητας. Πρέπει να παρατήσουμε τη δουλειά μας και να δοκιμάσουμε μια νέα; Πρέπει να παντρευτούμε;  Πρέπει να ξεφύγουμε από μια ανεκπλήρωτη σχέση; Να ανταλλάξουμε ένα παλιό αυτοκίνητο με ένα καινούργιο μοντέλο; Να αγοράσουμε ένα νέο σπίτι σε ένα πιο πολυτελές προάστιο; Πώς να πειθαρχήσουμε ένα ατίθασο παιδί; Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για την αβεβαιότητα και την αναποφασιστικότητα μας - σε ορισμένες περιπτώσεις είναι απλώς έλλειψη δύναμης θέλησης,  άλλες φορές, είναι έλλειψη ενημέρωσης. Για να αντιμετωπιστεί αυτή η αβεβαιότητα, η αγορά είναι γεμάτη από κίνητρα, από ομιλητές, από γκουρού κάθε λογής και χρώματος που θέλουν, με μια τεράστια αμοιβή, φυσικά, να μας απαλλάξουν από αυτές τις εξουθενωτικές αμφιβολίες που μας εμποδίζουν να γίνουμε δυνατοί στη λήψη αποφάσεων.

 

3. Το θέμα της θρησκευτικής πίστης δεν είναι διαφορετικό. Οι άνθρωποι αμφιταλαντεύονται και παραπαίουν - να πιστέψουν ή να μην πιστέψουν. Εδώ, επίσης, έχουμε μια τεράστια ομάδα δήθεν ειδικών που προσφέρουν απόψεις σχετικά με τη σημασία της εμπιστοσύνης και των πεποιθήσεων στη ζωή ενός ατόμου.

Αν και ζούμε σε μια επιστημονική εποχή, η πίστη εξακολουθεί να παίζει μεγάλο ρόλο στην ενημέρωση των ανθρώπων. Για απόλυτη ευκολία, αν όχι για άλλο λόγο, πολλές από τις πληροφορίες μας βασίζονται στην πίστη. Απλώς δεν έχουμε τον χρόνο ή την ενέργεια να ερευνήσουμε τα πάντα. Αυτό μας φέρνει στο απόσπασμα του σημερινού Ευαγγελίου. Ο Θωμάς αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα - να πιστέψει ή να μην πιστέψει. Για να αποφύγει τον κίνδυνο λάθους, έθεσε αρκετά αυστηρούς όρους για την αποδοχή του Αναστημένου Χριστού. Αυτοί οι όροι έγιναν αποδεκτοί. αλλά, στη συνέχεια, ο Θωμάς έκανε πίσω και η συνθηκολόγηση του μας άφησε με μια φόρμουλα πίστης που δεν μπορεί ποτέ να ξεπεραστεί - «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

Προσευχή: «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Σίγουρα Είσαι η σωτηρία μου. Θα εμπιστευτώ και δεν θα φοβηθώ, γιατί ο Κύριος ο Θεός είναι η δύναμή μου και έχει γίνει η σωτηρία μου. Αμήν.

 

+Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος Σαρακοστής

5^η Κυριακή

Θεραπεία παραλύτου στην Καπερναούμ

Μάρκος 2 / 1 – 12

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Ύστερα από μερικές μέρες μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ και διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε κι έξω από την πόρτα· και τους κήρυττε το μήνυμά του.  Έρχονται τότε μερικοί προς αυτόν, φέρνοντας έναν παράλυτο, που τον βάσταζαν τέσσερα άτομα. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από 'κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος.  Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες».  Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους:  «Μα πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός». Αμέσως κατάλαβε ο Ιησούς ότι αυτά σκέφτονται και τους λέει: «Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: “σου συγχωρούνται οι αμαρτίες” ή να του πω, “σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα”;  Για να μάθετε λοιπόν ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες» –λέει στον παράλυτο: «Σ' εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σ' όλους βγήκε έξω, έτσι που όλοι θαύμαζαν και δόξαζαν το Θεό: «Τέτοια πράγματα», έλεγαν, «ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δει!»

1. «Σε αυτόν τον παράλυτο μπορεί κανείς να δει τη μορφή μιας παράλυτης ψυχής, δηλαδή ανίκανης να κάνει καλό. Αναζητά τον Χριστό, το θέλημα του Λόγου του Θεού αλλά το πλήθος στέκεται στο δρόμο του...» (Άγιος Αυγουστίνος). Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι της ψυχής μας που παραμένει παράλυτο. Θέλουμε να προχωρήσουμε προς τον Ιησού, αλλά, όπως λέει ο Άγιος Παύλος, βλέπω στα μέλη μου έναν άλλο νόμο, που μάχεται ενάντια στο νόμο του πνεύματός μου, και που με κάνει δέσμιο του νόμου της αμαρτίας (Ρωμ. 7,23).

Αυτή η αιχμαλωσία μας κάνει ανίσχυρους και δεν έχουμε πάντα τη δύναμη να βγούμε μόνοι από την παράλυσή μας.

2. «Είναι αναγκαίο με ευσεβή πίστη να κατέβουν στην ταπεινότητα του Ιησού. Αυτοί που ξαπλώνουν τον παράλυτο αντιπροσωπεύουν τους Πατέρες της Εκκλησίας που διδάσκουν το καλό στην Εκκλησία.»

Ο παράλυτος μας δείχνει πώς να ξεπεράσουμε την παράλυσή μας. Πρώτα απ' όλα αναζητά φίλους, που μπορούν να τον φέρουν στον Χριστό, αυτούς που στέκονται με πίστη και προσήλωση στη διδασκαλία της Εκκλησίας. Τότε είναι που πρέπει να κατέβει προς τον Ιησού. Όταν ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, ο Κύριος μας ανυψώνει.

3. «Ο παράλυτος μετά την ανάρρωσή του παίρνει την εντολή να πάρει το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του. Η άφεση των αμαρτιών είναι η θεραπεία της ψυχής που ανακτά τη δύναμή της και αναζωογονεί τις ελπίδες της. Αυτή η ψυχή δεν θα πρέπει πλέον να αναπαύεται στο μέλλον σαν σε ένα κρεβάτι αναπηρίας στις χαρές της σάρκας, αλλά ... να τείνει προς τη μυστηριώδη ανάπαυση της καρδιάς της.»

Χαμηλώνοντας τον εαυτό του, ο παράλυτος βρίσκει τον Χριστό, που θεραπεύει την ψυχή του και μετά το σώμα του, ως σημάδι αυτής της βαθιάς θεραπείας. Όταν λαμβάνει συγχώρεση, ανακτά τη δύναμή του, όπως λέει ο Άγιος Αυγουστίνος. Μερικές φορές δεν βλέπουμε τα αποτελέσματα της αμαρτίας στη ζωή μας ή συνηθίζουμε στην παράλυση του σώματός μας. Η εξομολόγηση είναι μια λυτρωτική εμπειρία που μας δίνει δύναμη και μας ανοίγει ένα νέο μέλλον.

Προσευχή: Κύριε και Θεέ μου, σε Σένα μας αφυπνίζει η πίστη, σε Σένα μας ανυψώνει η ελπίδα, σε Σένα η φιλανθρωπία μας ενώνει (Άγιος Αυγουστίνος). Αφύπνισε με, με αυτή την προσευχή, ανύψωσε τις σκέψεις μου και την καρδιά μου σε Σένα, και άφησε την αγάπη Σου να μεγαλώσει μέσα μου, να ενώνει τη ζωή μου όλο και περισσότερο με Σένα.

Κύριε, πρέπει να επιστρέψω σε Σένα... δίδαξέ με πώς να φτάσω σε Σένα. Αν με πίστη σε βρουν αυτοί που σε αναζητούν, δώσε μου πίστη, αν με αρετή, δώσε μου αρετή, αν με γνώση, δώσε μου γνώση. Σε επιθυμώ, και από Σένα ζητώ ακόμα τα μέσα για να ακολουθήσω αυτήν την επιθυμία.

Κύριε, πρέπει να επιστρέψω σε Σένα... δίδαξέ με πώς να φτάσω σε Σένα. Αμήν.

 

+Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

 

 

 

 

Περίοδος Σαρακοστής

5^η Κυριακή

 

Θεραπεία παραλύτου στην Καπερναούμ

Μάρκος 2 / 1 – 12

 

 

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

 

Ύστερα από μερικές μέρες μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ και διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε κι έξω από την πόρτα· και τους κήρυττε το μήνυμά του.  Έρχονται τότε μερικοί προς αυτόν, φέρνοντας έναν παράλυτο, που τον βάσταζαν τέσσερα άτομα. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από 'κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος.  Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες».  Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους:  «Μα πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός». Αμέσως κατάλαβε ο Ιησούς ότι αυτά σκέφτονται και τους λέει: «Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: “σου συγχωρούνται οι αμαρτίες” ή να του πω, “σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα”;  Για να μάθετε λοιπόν ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες» –λέει στον παράλυτο: «Σ' εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σ' όλους βγήκε έξω, έτσι που όλοι θαύμαζαν και δόξαζαν το Θεό: «Τέτοια πράγματα», έλεγαν, «ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δει!»

 

1. «Σε αυτόν τον παράλυτο μπορεί κανείς να δει τη μορφή μιας παράλυτης ψυχής, δηλαδή ανίκανης να κάνει καλό. Αναζητά τον Χριστό, το θέλημα του Λόγου του Θεού αλλά το πλήθος στέκεται στο δρόμο του...» (Άγιος Αυγουστίνος). Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι της ψυχής μας που παραμένει παράλυτο. Θέλουμε να προχωρήσουμε προς τον Ιησού, αλλά, όπως λέει ο Άγιος Παύλος, βλέπω στα μέλη μου έναν άλλο νόμο, που μάχεται ενάντια στο νόμο του πνεύματός μου, και που με κάνει δέσμιο του νόμου της αμαρτίας (Ρωμ. 7,23).

Αυτή η αιχμαλωσία μας κάνει ανίσχυρους και δεν έχουμε πάντα τη δύναμη να βγούμε μόνοι από την παράλυσή μας.

 

2. «Είναι αναγκαίο με ευσεβή πίστη να κατέβουν στην ταπεινότητα του Ιησού. Αυτοί που ξαπλώνουν τον παράλυτο αντιπροσωπεύουν τους Πατέρες της Εκκλησίας που διδάσκουν το καλό στην Εκκλησία.»

Ο παράλυτος μας δείχνει πώς να ξεπεράσουμε την παράλυσή μας. Πρώτα απ' όλα αναζητά φίλους, που μπορούν να τον φέρουν στον Χριστό, αυτούς που στέκονται με πίστη και προσήλωση στη διδασκαλία της Εκκλησίας. Τότε είναι που πρέπει να κατέβει προς τον Ιησού. Όταν ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, ο Κύριος μας ανυψώνει.

 

3. «Ο παράλυτος μετά την ανάρρωσή του παίρνει την εντολή να πάρει το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του. Η άφεση των αμαρτιών είναι η θεραπεία της ψυχής που ανακτά τη δύναμή της και αναζωογονεί τις ελπίδες της. Αυτή η ψυχή δεν θα πρέπει πλέον να αναπαύεται στο μέλλον σαν σε ένα κρεβάτι αναπηρίας στις χαρές της σάρκας, αλλά ... να τείνει προς τη μυστηριώδη ανάπαυση της καρδιάς της.»

 

Χαμηλώνοντας τον εαυτό του, ο παράλυτος βρίσκει τον Χριστό, που θεραπεύει την ψυχή του και μετά το σώμα του, ως σημάδι αυτής της βαθιάς θεραπείας. Όταν λαμβάνει συγχώρεση, ανακτά τη δύναμή του, όπως λέει ο Άγιος Αυγουστίνος. Μερικές φορές δεν βλέπουμε τα αποτελέσματα της αμαρτίας στη ζωή μας ή συνηθίζουμε στην παράλυση του σώματός μας. Η εξομολόγηση είναι μια λυτρωτική εμπειρία που μας δίνει δύναμη και μας ανοίγει ένα νέο μέλλον.

 

 

 

Προσευχή: Κύριε και Θεέ μου, σε Σένα μας αφυπνίζει η πίστη, σε Σένα μας ανυψώνει η ελπίδα, σε Σένα η φιλανθρωπία μας ενώνει (Άγιος Αυγουστίνος). Αφύπνισε με, με αυτή την προσευχή, ανύψωσε τις σκέψεις μου και την καρδιά μου σε Σένα, και άφησε την αγάπη Σου να μεγαλώσει μέσα μου, να ενώνει τη ζωή μου όλο και περισσότερο με Σένα.

 

Κύριε, πρέπει να επιστρέψω σε Σένα... δίδαξέ με πώς να φτάσω σε Σένα. Αν με πίστη σε βρουν αυτοί που σε αναζητούν, δώσε μου πίστη, αν με αρετή, δώσε μου αρετή, αν με γνώση, δώσε μου γνώση. Σε επιθυμώ, και από Σένα ζητώ ακόμα τα μέσα για να ακολουθήσω αυτήν την επιθυμία.

 

Κύριε, πρέπει να επιστρέψω σε Σένα... δίδαξέ με πώς να φτάσω σε Σένα. Αμήν.

 

 

+Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

 

 

 

 

 

Περίοδος Σαρακοστής

4^η Κυριακή

Η παραβολή του σπλαχνικού πατέρα

(Ή του Ασώτου Υιού)

Λουκάς 15 / 11 – 32

 

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Τους είπε επίσης ο Ιησούς: «Κάποιος άνθρωπος είχε δύο γιους. Ο μικρότερος απ' αυτούς είπε στον πατέρα του: “πατέρα, δώσε μου το μερίδιο της περιουσίας που μου αναλογεί” κι εκείνος τους μοίρασε την περιουσία.  Ύστερα από λίγες μέρες ο μικρότερος γιος τα μάζεψε όλα κι έφυγε σε χώρα μακρινή. Εκεί σκόρπισε την περιουσία του κάνοντας άσωτη ζωή.  Όταν τα ξόδεψε όλα, έτυχε να πέσει μεγάλη πείνα στη χώρα εκείνη, και άρχισε κι αυτός να στερείται. Πήγε λοιπόν κι έγινε εργάτης σε έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας, ο οποίος τον έστειλε στα χωράφια του να βόσκει χοίρους. Έφτασε στο σημείο να θέλει να χορτάσει με τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι, αλλά κανένας δεν του έδινε.

Τελικά συνήλθε και είπε: “πόσοι εργάτες του πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί, κι εγώ εδώ πεθαίνω της πείνας! Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω: πατέρα, αμάρτησα στο Θεό και σ' εσένα· δεν είμαι άξιος πια να λέγομαι γιος σου· κάνε με σαν έναν από τους εργάτες σου”. Σηκώθηκε, λοιπόν, και ξεκίνησε να πάει στον πατέρα του. Ενώ ήταν ακόμη μακριά, τον είδε ο πατέρας του, τον σπλαχνίστηκε, έτρεξε, τον αγκάλιασε σφιχτά και τον καταφιλούσε. Τότε ο γιος του του είπε: “πατέρα, αμάρτησα στο Θεό και σ' εσένα και δεν αξίζω να λέγομαι παιδί σου”.  Ο πατέρας όμως γύρισε στους δούλους του και τους διέταξε: “βγάλτε γρήγορα την καλύτερη στολή και ντύστε τον· φορέστε του δαχτυλίδι στο χέρι και δώστε του υποδήματα. Φέρτε το σιτευτό μοσχάρι και σφάξτε το να φάμε και να ευφρανθούμε, γιατί αυτός ο γιος μου ήταν νεκρός και αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε”. Έτσι άρχισαν να ευφραίνονται. Ο μεγαλύτερος γιος του βρισκόταν στο χωράφι· και καθώς ερχόταν και πλησίαζε στο σπίτι, άκουσε μουσικές και χορούς. Φώναξε, λοιπόν, έναν από τους υπηρέτες και ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Εκείνος του είπε: “γύρισε ο αδερφός σου, κι ο πατέρας σου έσφαξε το σιτευτό μοσχάρι, γιατί του ήρθε πίσω γερός”.

Αυτός τότε θύμωσε και δεν ήθελε να μπει μέσα. Ο πατέρας του βγήκε και τον παρακαλούσε, εκείνος όμως του αποκρίθηκε: “εγώ τόσα χρόνια σού δουλεύω και ποτέ δεν παράκουσα καμιά εντολή σου· κι όμως σ' εμένα δεν έδωσες ποτέ ένα κατσίκι για να ευφρανθώ με τους φίλους μου.  Όταν όμως ήρθε αυτός ο γιος σου, που κατασπατάλησε την περιουσία σου με πόρνες, έσφαξες για χάρη του το σιτευτό μοσχάρι”. Κι ο πατέρας του του απάντησε: “παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου κι ό,τι είναι δικό μου είναι και δικό σου.  Έπρεπε όμως να ευφρανθούμε και να χαρούμε, γιατί ο αδερφός σου αυτός ήταν νεκρός κι αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε».

1. Κατανοώντας την προσωπική και οικεία αγάπη του

Πατέρα.

Ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του πατέρα σε αυτή την ιστορία. Αγαπά τους γιους του, θυσιάζεται για αυτούς, έχει μεγάλη ελπίδα σε αυτούς και νιώθει περήφανος για αυτούς. Επιθυμεί έντονα να είναι ευτυχισμένοι και αναζητά ό,τι είναι καλύτερο για αυτούς. Πάνω απ' όλα θέλει να ανταποκρίνονται στην αγάπη του γι' αυτά με την ίδια γενναιοδωρία, την ίδια ένταση αυτοδόσεως.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό για κάποιον που αγαπά από το να ξέρει ότι η αγάπη του είναι αναπάντητη, αγνοημένη ή περιφρονημένη. Τώρα φανταστείτε πόσο πολύ μας αγαπά ο Θεός: έστειλε τον Μονογενή Υιό Του στον κόσμο, για να γίνει άνθρωπος –με όλους τους περιορισμούς και τα βάσανα που συνεπάγεται– να πεθάνει στον σταυρό, στη θέση μας εξαιτίας των αμαρτιών μας.

2. Συνέπειες της αποτυχίας στην αγάπη.

Μόλις ο γιος του αρχίζει να σκέφτεται τον εαυτό του και να απομακρύνεται από την αγάπη του πατέρα του, αρχίζουν τα δύσκολα. Αυτό θα τον οδηγήσει σε πνευματική και υλική χρεοκοπία. Το να ζητήσει το μερίδιό του στην κληρονομιά ισοδυναμούσε με την ευχή για το θάνατο του πατέρα του, δεδομένου ότι η κληρονομιά μεταδίδεται συνήθως μόνο μετά το θάνατο ενός από τους γονείς του. Πόσες φορές έχω ζητήσει από τον Θεό να υποχωρήσει, επιλέγοντας το θέλημά μου από το δικό του; Ο εγωισμός οδηγεί στην αχαριστία: ξεχνώντας ότι έλαβα τα πάντα από τον Θεό χωρίς καμία αξία από μέρους μου και ότι όλα θα επιστρέψουν σε αυτόν.

Ο εγωισμός οδηγεί επίσης στο να βρεις την ευτυχία οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που είναι πραγματικά: στον Θεό.

3. Βρείτε την κοινή λογική.

Κάθε φορά που στρεφόμαστε μακρυά από τη χάρη και την αγάπη του Θεού για χάρη της αμαρτίας, χάνουμε την κοινή λογική μας και αφήνουμε τον Θεό για μια «μακρινή χώρα». Το θέλημα του Θεού είναι το σπίτι μας, αν και στην επιφάνεια μπορεί να φαίνεται δυσάρεστο. Η αμαρτία τυφλώνει το νου και εξασθενεί τη θέληση. Κάθε μία από αυτές τις στιγμές είναι μια αφετηρία. Ωστόσο, κάθε άγιος έχει παρελθόν και κάθε αμαρτωλός έχει μέλλον. Μπορούμε να στραφούμε στον Θεό ανά πάσα στιγμή. Είναι μαζί μας αυτή τη στιγμή εδώ, ξεχύνοντας τη χάρη του. Ελπίζει διακαώς ότι θα του απαντήσουμε, όπως ο πατέρας της παραβολής περίμενε τον γιο του να επιστρέψει. Κι εγώ μπορώ να επιστρέψω στον Πατέρα μου. Μπορώ να θάψω το παρελθόν μου στον Χριστό. Μπορώ να επιστρέψω σε αυτόν για να συγχωρεθώ.

 

Προσευχή:

Κύριε, αν και δεν μπορώ να σε δω με τα μάτια μου, πιστεύω ότι είσαι παρών μέσα μου τώρα, στον πυρήνα της ύπαρξής μου και ότι με ξέρεις πολύ καλύτερα από ό,τι ξέρω τον εαυτό μου. Ξέρω επίσης ότι με αγαπάς πολύ περισσότερο από ότι αγαπώ τον εαυτό μου. Σε ευχαριστώ που με αγαπάς και με προσέχεις, παρόλο που δεν το αξίζω. Από την πλευρά μου, Σου προσφέρω τη λύπη που έχω για τις αμαρτίες μου και την ελπίδα μου να Σε αγαπώ περισσότερο κάθε μέρα. Βοήθησέ με να διώξω κάθε αμαρτία από τη ζωή μου.

Πατέρα, βλέπω ξεκάθαρα όλες τις φορές που σου είπα «όχι» και διάλεξα τον εαυτό μου. Είμαι ευγνώμων που έχω έναν υπομονετικό πατέρα σαν Εσένα, έναν πατέρα που συγχωρεί. Λυπάμαι για την έλλειψη αγάπης μου για Σένα. Σήμερα αποβάλλω ξανά την αμαρτία και στρέφομαι σε Σένα, έχοντας εμπιστοσύνη στο έλεος και τη συγχώρεση Σου. Αμήν.

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος Σαρακοστής

3^η Κυριακή

Η Θεραπεία της γυναίκας με την αιμορραγία

Λουκάς 8 / 40 – 56

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

 Όταν επέστρεψε ο Ιησούς, τον υποδέχτηκε το πλήθος, γιατί όλοι περίμεναν τον ερχομό του. Τότε ήρθε κάποιος που τον έλεγαν Ιάειρο και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Αυτός έπεσε στα πόδια του Ιησού και τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του, γιατί είχε μια μοναχοκόρη δώδεκα χρόνων, που ήταν ετοιμοθάνατη. Την ώρα που ο Ιησούς βάδιζε προς το σπίτι, τα πλήθη τον περιέβαλλαν ασφυκτικά.

Κάποια γυναίκα, που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια και είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά, πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη του ρούχου του, κι αμέσως η αιμορραγία της σταμάτησε. Τότε ο Ιησούς είπε: «Ποιος με άγγιξε;» Ενώ όλοι αρνιούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του έλεγαν: «Διδάσκαλε, οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν κι εσύ λες ποιος με άγγιξε;»  Ο Ιησούς όμως είπε: «Κάποιος με άγγιξε, γιατί εγώ ένιωσα να βγαίνει από μένα δύναμη».

Μόλις η γυναίκα είδε ότι δεν ξέφυγε την προσοχή του, ήρθε τρέμοντας κι έπεσε στα πόδια του και μπροστά σ' όλο τον κόσμο τού είπε για ποια αιτία τον άγγιξε κι ότι είχε γιατρευτεί αμέσως.  Εκείνος της είπε: «Θάρρος, κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε· πήγαινε στο καλό».  Ενώ ο Ιησούς ακόμα μιλούσε, ήρθε κάποιος από το σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και του λέει: «Η κόρη σου πέθανε· μην ενοχλείς πια το δάσκαλο».  Όταν το άκουσε ο Ιησούς, του είπε: «Εσύ μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί».  Φτάνοντας στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν να μπει μέσα μαζί του, εκτός από τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, καθώς και τον πατέρα και τη μητέρα του κοριτσιού. Όλοι έκλαιγαν και τη θρηνολογούσαν. Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Μην κλαίτε· δεν πέθανε, αλλά κοιμάται». Εκείνοι τον περιγελούσαν, βέβαιοι πως είχε πεθάνει. Ο Ιησούς, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το κορίτσι από το χέρι και του είπε δυνατά: «Κορίτσι, σήκω!» Το πνεύμα της επέστρεψε κι αυτή αμέσως σηκώθηκε. Ο Ιησούς τότε διέταξε να της δώσουν να φάει. Οι γονείς της έμειναν κατάπληκτοι. Εκείνος όμως τους είπε να μην πουν σε κανέναν τι είχε γίνει.

1. Δώδεκα χρόνια. Δώδεκα χρόνια υγειονομικού υποβιβασμού. Και, προσθέτει ο Ευαγγελιστής Μάρκος, κάπως καυστικά, «είχε υποφέρει από τη θεραπεία πολλών γιατρών, είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία χωρίς καμία βελτίωση. Αντίθετα, η κατάστασή της είχε μάλλον επιδεινωθεί». Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ο συνευαγγελιστής του, γιατρός ο ίδιος, απέφυγε, καταλαβαίνουμε, αυτήν την υποτιμητική για το επάγγελμα του, παρατήρηση.

Δεν θα κατηγορήσουμε πολύ την ιατρική της εποχής η οποία, μέχρι τις πρόσφατες ανακαλύψεις φαρμάκων και αντιβιοτικών, στόχευε πολύ περισσότερο στην πρόληψη παρά στη θεραπεία. Και εκεί, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτοί οι κύριοι που είναι γεμάτοι με μια σεμνή διδακτορική επιστήμη κατακεραυνώνονται.

Πολύ περισσότερο τώρα που η διάγνωση επιδεινώνεται από μια θρησκευτική υποψία, και αυτό βαραίνει πολύ: αυτή η συνεχής αιμορραγία δεν είναι η απόδειξη μιας ακαθαρσίας, δεν είναι το σύμπτωμα ενός ίσως κρυφού λάθους, μιας αμαρτίας που δεν θα έχει εξαφανιστεί από μια παράβλεψη; Ποια μετάνοια κατάλληλη για τη συγχώρεση που απαιτείται χρειάζεται;

Αυτή η γυναίκα είναι επικίνδυνη. Όποιος μιλά για αρρώστια, μιλά για ακαθαρσία, μόλυνση, διάδοση, πανδημία, ποιος ξέρει; Πρέπει να το αποφύγουμε αυτό, η αμαρτία που μολύνει το σώμα της μπορεί να μας φτάσει.

Ας την απομονώσουμε, δεν θα τη βλέπουμε πια στη συναγωγή ή στην αγορά. στους δρόμους μας, μετά βίας, και από μακριά. Να την αφορίσουμε, να εξαφανιστεί από την αδελφότητά μας, τα συμπόσια και τις γιορτές μας: θα ζήσει στην απομόνωση, θα είναι μια ζωντανή νεκρή, χτυπημένη από την αμείλικτη κύρωση του Εβραικού Νόμου.

2. Αλλά εδώ, πριν ακόμη επιχειρήσει το πραξικόπημα της, αυτή η γυναίκα μπήκε στη σκηνή του Ευαγγελίου. Και αυτό της δίνει τρελό και απίστευτο θράσος: της είχαν απαγορεύσει να συναναστρέφεται με τους συνανθρώπους της, δεν πειράζει, με τον κίνδυνο του χειρότερου, δηλαδή του λιθοβολισμού που γινόταν επί τόπου (στο μέσο μιας κοινωνικής κρίσης και η θεραπεία είναι απλή : εξάλειψη ακάθαρτων με κάθε τρόπο).

Εκεί είναι, εμπλέκεται στην πίστη, εμπλέκεται στο να πιστεύει σε αυτήν. Τι θράσος, και είναι αυτό το θράσος που λέγεται πίστη. Ο Ιησούς πρόκειται να της πει ο ίδιος: «Η πίστη σου σε έσωσε», τόλμησες, διακινδύνευες τα πάντα για τα πάντα, και γι' αυτό ανακτάς υγεία και ζεις τη ζωή μαζί με όλους τους ανθρώπους. Θράσος, ναι, και πονηρή εξυπνάδα: δεν πρόκειται να παρουσιαστεί μετωπικά, θα ήταν υποχρεωμένη να μιλήσει, θα την αναγνώριζαν και η τιμωρία της θα ήταν καλή! Έτσι, ξεγελάει, θα έρθει από πίσω, χωρίς να πει τίποτα, χωρίς λέξη, διακριτικά.

Φαντάζεται το σχέδιο της: «Αν καταφέρω να αγγίξω μόνο το ρούχο Του, θα σωθώ». Αγγίζω το σάλι προσευχής Του, αυτό το ιερό ένδυμα που φοράει για προσευχή, και ως εκ τούτου θα επανασυνδεθώ με τον κόσμο του θείου…

Απλώς να αγγίξει, ω! σχεδόν τίποτα, και ίσως έτσι να αγγίξει την ψυχή Του, τη δική Του θεϊκή αρχή. Ω! Άκουσα να μιλούν για αυτόν, για τη φήμη Του που κυκλοφορεί. Η φήμη του Ιησού που διαδίδεται, τι θέλετε, δεν περιμέναμε τα κοινωνικά δίκτυα και όλα τους τα μέσα γι’ αυτό, η φήμη του Ιησού, το θρόισμα του Ευαγγελίου, επηρεάζει τα μυαλά, πιο σίγουρα, πιο δίκαια παρά το κακό…

3. Αυτό είναι ! φτάνει εκεί, αγγίζει τον Ιησού και ο Ιησούς νοιώθει ότι αγγίζεται, θα το δούμε. Σχεδόν σαν μια πληγή: νιώθει την επίθεση, μια δύναμη που βγαίνει από μέσα Του, που ξεφεύγει χωρίς να το θέλει. Σαν ένας άγριος αυθορμητισμός που δεν το ελέγχει, η γενναιοδωρία της καλοσύνης στην άκρη. Ροή ενάντια στη ροή: το αγαθό που ρέει, που διαχέεται, και η ροή του αίματος που σταματά επί τόπου, το αισθάνεται, που ανατρέπεται, και το σώμα της που ξαναχτίζεται. Και Αυτός διερωτάται, γυρίζει - μια τρομερή στιγμή, αυτή η όψη του Υιού του Θεού. Γνωρίζουμε ότι στην Παλαιά Διαθήκη, δεν μπορούσαμε να δούμε τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο, αντικρυστά, χωρίς να πεθάνουμε.

Ήταν ο κανόνας, και εκεί, είναι το αντίστροφο, όλη η διαφορά μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Βλέπει τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο, τρέμοντας για να είναι σίγουρη, αλλά δεν λέει ψέματα, τα εξηγεί όλα, δικαιολογείται και ο Υιός του Θεού εγκρίνει: «Κόρη μου – άρα μιλάει σαν πατέρας! – Η πίστη σου σε έσωσε…». Δεν ξέρουμε το όνομα αυτής της γυναίκας και είναι κρίμα, αλλά όπως και να έχει! Μόλις είδαμε ότι κακοποιήθηκε, γελοιοποιήθηκε, ταπεινώθηκε η θηλυκότητα αυτής της γυναίκας και πώς, με τον Ιησού, εδώ αποκαθίσταται, μεγεθύνεται, εξυψώνεται: «Η πίστη σου σε έσωσε», είναι η πρώτη φορά που το λέει αυτό στο Ευαγγέλιο. Λοιπόν, γυναίκες όλων των χωρών, χαρείτε, μην αποθαρρύνεστε, γιατί ο Υιός του Θεού είναι μαζί σας!

 

4. Και συνεχίζει. Αυτή η γυναίκα αγωνίστηκε για δώδεκα χρόνια, και η κόρη του Ιαείρου είναι δώδεκα ετών. Δώδεκα χρόνια, η ηλικία που γίνεται κανείς νέο κορίτσι, και μάλιστα νεαρή γυναίκα. Η ηλικία της πρώτης εφηβείας. Υποφέροντας μόλις τώρα από αυτή την ανεξέλεγκτη ροή αίματος, και εδώ, είναι το αίμα που δεν κυκλοφορεί πλέον σε αυτό το ληθαργικό σώμα. Κι αν, αδέξια, ο πατέρας της Ιάιρος είχε κάτι να κάνει με αυτό; Μόλις παρουσίασε ωμά τη δραματική κατάσταση: «Η κόρη μου που είναι τόσο μικρή, το κοριτσάκι μου πλησιάζει προς τον θάνατο...»

Δεν είναι σωστό, Ιάειρε, να μιλάς έτσι για την κόρη σου, δεν είναι πια μικρή, κοριτσάκι, το κοριτσάκι σου, που έτσι το πνίγεις με μια κάπως αποπνικτική τρυφερότητα. Γίνεται γυναίκα, πλησιάζει η ηλικία της πρώτης αγάπης και της φέρεσαι, από στοργή, αυτό είναι σίγουρο, σαν κοριτσάκι! Άφησε την να αναπνεύσει, αφήσε την να αρχίσει να γεύεται τη μέθη της ελευθερίας της!...

Ο Ιησούς έρχεται στο σπίτι. Πολύ αργά. Όλη η φασαρία και έχει ήδη στηθεί το σκηνικό της διορισμένης θλίψης, του επισημοποιημένου πένθους. Ο Δάσκαλος είναι επιτακτικός, αποφασιστικός: «Δεν είναι νεκρή, κοιμάται». Οι επαγγελματίες δεν νοιάζονται, δεν είναι αυτοί που θα ξεγελαστούν, αυτοί οι ειδικοί στους θανάτους. Ο Ιησούς τα αγνοεί: η πίστη πάντα, πάλι εκεί.

Και μπαίνει στην νεκρική κάμαρη που θα μετατραπεί σε  γαμήλια κάμαρη, μπαίνει σαν ο Νυμφίος, ακολουθούμενος από τους τρεις μάρτυρες του. Γονατίζει μπροστά στην Αγαπημένη – δεν είναι αυτή από το Άσμα των Ασμάτων; - της πιάνει το χέρι σε μια κίνηση συμμαχίας, προφέρει τα λόγια της αφύπνισης: «Talitha koumi, σήκω, ήρθε η ώρα να ξανασηκωθείς, να βγεις από τον λήθαργο στον οποίο είχες βυθιστεί; ίσως από τη λύπη, από τη μελαγχολία -. Κοριτσάκι, σήκω».

Και το κοριτσάκι σηκώνεται, δεν είναι το παιδί, δεν είναι πια το κοριτσάκι, και αρχίζει να περπατάει, κάνοντας έτσι τα πρώτα βήματα της ολοκαίνουργιας ζωής της.

Εμείς οι γονείς είμαστε έκπληκτοι, δεν μπορούμε να το πιστέψουμε: μικρούλα, μας αποκάλυψες μια νεαρή γυναίκα που δεν την είδαμε να μεγαλώνει και δεν ξέραμε να την τιμήσουμε όπως έπρεπε. Και πάνω απ' όλα, γονείς, μην κάνετε φασαρία, μην πάτε να ειδοποιήσετε τον Τύπο ή την τηλεόραση, ηρεμήστε το Facebook όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί, ξέρετε, αν το καλό δεν κάνει θόρυβο, ο θόρυβος δεν κάνει καλό.

Κι έτσι, δώστε της κάτι να φάει, είναι δώδεκα χρονών το ίδιο, πρέπει να πεινάς σε αυτή την ηλικία, ειδικά μετά από τέτοια συναισθήματα. Ένας Ιησούς Προσεκτικός Υπέροχος, απαλά Πατρικός.

Προσευχή:

Σήμερα, Κύριε, όπως κάθε μέρα, θα συναντήσω δυσκολίες, απογοητεύσεις. Να είσαι δίπλα μου, Κύριε, να δυναμώνεις την πίστη μου στη Θεία Σου πρόνοια, ώστε να εναποθέσω όλη μου την ελπίδα μόνο σε Σένα. Αμήν.

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Περίοδος Σαρακοστής

6^η Κυριακή

Η Θεραπεία του τυφλού Βαρτίμαιου

Μάρκος 10 / 46 – 52

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Έρχονται στην Ιεριχώ. Καθώς ο Ιησούς, οι μαθητές του και πολύς κόσμος έβγαιναν από την πόλη, ένας τυφλός, ο Βαρτίμαιος, γιος του Τιμαίου, καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε.  Όταν άκουσε ότι αυτός που περνάει είναι ο Ιησούς ο Ναζωραίος, άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, Ιησού, σπλαχνίσου με!» Πολλοί τον μάλωναν για να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμη πιο πολύ: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Τότε ο Ιησούς στάθηκε και είπε: «Φωνάξτε τον». Φωνάζουν τον τυφλό και του λένε: «Θάρρος, σήκω, σε φωνάζει». Εκείνος πέταξε το πανωφόρι του, πετάχτηκε πάνω και ήρθε κοντά στον Ιησού. «Τι θέλεις να σου κάνω;» τον ρώτησε ο Ιησούς. Ο τυφλός του αποκρίθηκε: «Διδάσκαλε, θέλω να αποχτήσω το φως μου». Ο Ιησούς του λέει: «Πήγαινε, η πίστη σου σε έσωσε». Ο τυφλός αμέσως απέκτησε το φως του κι ακολουθούσε τον Ιησού στην πορεία του.

1. «Υιέ του Δαβίδ, Ιησού, σπλαχνίσου με» Ας μπούμε για λίγο στη θέση του Βαρτιμαίου: είναι τυφλός, είναι άπορος. Χρειάζεται συνεχώς τους άλλους για να ζήσει... εξάλλου είναι ένας ζητιάνος που κάθεται στην άκρη του δρόμου. Όταν ο Ιησούς πλησιάζει, έχει τη διαίσθηση ότι μπορεί να κάνει κάτι γι’αυτόν. Ουρλιάζει. Δεν ντρέπεται για το τι σκέφτονται οι άλλοι, ούτε καν για το τι μπορεί να πουν ή να κάνουν οι άλλοι! Είναι κάτι σημαντικό, ουσιαστικό στη ζωή του.

Είναι σίγουρα μια θεραπεία, αλλά πάνω από όλα είναι μια αποφασιστική συνάντηση! Μια συνάντηση με Αυτόν που ονομάζεται Μεσίας. Ας κοιτάξουμε για λίγα λεπτά -με τα μάτια του Θεού- τη δική μας ζωή. Υπάρχει μια ερώτηση, μια κατάσταση, που με κάνει να αισθάνομαι ότι έχω ανάγκη; Χρειάζομαι βοήθεια από τους άλλους; Χρειάζομαι την παρέμβαση του Θεού στη ζωή μου; Μπορώ κι εγώ, μέσα στη σιωπή της καρδιάς μου, να φωνάξω στον Κύριο «Υιέ του Δαβίδ, Ιησού, σπλαχνίσου με».

2. «Θάρρος, σήκω, σε φωνάζει». Ο Ιησούς σταματά και λέει «φωνάξτε τον». Ας συνεχίσουμε τον στοχασμό μας... και ας προσπαθήσουμε να μοιραστούμε τα συναισθήματα του Βαρτιμαίου στην προσέγγιση του Ιησού. Ήταν τυφλός, βέβαια, αλλά ήξερε πώς να αναπτύξει τις άλλες του αισθήσεις... και ο Βαρτιμαίος σίγουρα ένιωσε την παρουσία και κυρίως το βλέμμα που του έριξε ο Ιησούς, γεμάτο αγάπη. Ποια δεν θα ήταν τα συναισθήματά του: συγκίνηση, χαρά, ευεξία, συναισθήματα αγάπης; Ποια θα ήταν τα συναισθήματα μου, αν ένιωθα την παρουσία του Ιησού σήμερα, δίπλα μου; αν τον άκουγα να μου λέει «τι θέλεις να κάνω»; Κι όμως, δεν με διδάσκει η Εκκλησία ότι ο Θεός με εξετάζει μέρα και νύχτα (Ψαλμός 138), ότι με γνωρίζει και με αγαπά όπως είμαι; (Ησ, 43); ότι μπορώ να πλησιάσω στην Παρουσία Του στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας; Γιατί, Κύριε, δεν μπορώ να Σε δω; Να σε νοιώσω; Τι είναι η τύφλωσή μου; Φώτισέ με, Κύριε, δείξε μου τι είναι αυτά, αυτές οι ανησυχίες, αυτά τα πράγματα που με τυφλώνουν μπροστά στην παρουσία Σου! Άσε με να δω, Κύριε!

Προσευχή: Αυτήν την Κυριακή, Κύριε, προσεύχομαι για όλους τους διασκορπισμένους ανά τον κόσμο Χριστιανούς, που σήμερα θα είναι ενωμένοι στον εορτασμό της Θείας Ευχαριστίας. Άφησε την προσευχή μου να ενωθεί με τη δική τους. Σκόρπισε, σήμερα, τις χάρες Σου,  σε όλους εκείνους που τις χρειάζονται περισσότερο. Ιησού, Υιέ του Δαβίδ, βοήθησε μας να δούμε.

«Κύριέ μου και Θεέ μου, μαζί με τον Βαρτιμαίο Σου φωνάζω: σπλαχνίσου με! Λυπήσου το σκοτάδι μου και γίνε το φως μου. Λυπήσου την αδυναμία μου και γίνε η δύναμή μου. Λυπήσου την απομόνωσή μου και γίνε φίλος μου. Σπλαχνίσου με για τα όσα επιθυμώ, και γίνε η αλήθεια μου. »Αμήν.

 

+Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Περίοδος Σαρακοστής

7^η Κυριακή

Η θριαμβευτική είσοδος στα Ιεροσόλυμα

Ιωάννης 12 / 12 – 22

 

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Την άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν κραυγάζοντας:

Δόξα στο Θεό!

Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο!  Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ!

Ο Ιησούς είχε βρει ένα γαϊδουράκι και κάθισε πάνω του, όπως λέει η Γραφή:

Μη φοβάσαι θυγατέρα μου, πόλη της Σιών·  να που έρχεται σ' εσένα ο βασιλιάς σου,σε γαϊδουράκι πάνω καθισμένος.

Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές του· όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στη θεία δόξα, τότε τα θυμήθηκαν. Ό,τι είχε γράψει για κείνον η Γραφή, αυτά και του έκαναν. Όλοι, λοιπόν, εκείνοι που ήταν μαζί με τον Ιησού, όταν φώναξε το Λάζαρο από τον τάφο και τον ανέστησε από τους νεκρούς, διηγούνταν αυτά που είχαν δει. Γι' αυτό ήρθε το πλήθος να τον προϋπαντήσει, επειδή έμαθαν ότι αυτός είχε κάνει το θαυμαστό αυτό σημείο. Οι Φαρισαίοι τότε είπαν μεταξύ τους: «Βλέπετε πως η αναβολή δεν ωφελεί· να που όλος ο κόσμος έχει τρέξει πίσω του». Ανάμεσα σ' αυτούς που ανέβηκαν να προσκυνήσουν στη γιορτή ήταν και μερικοί Έλληνες. Αυτοί, λοιπόν, πήγαν στο Φίλιππο, που καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και τον παρακαλούσαν μ' αυτά τα λόγια: «Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού». Πηγαίνει ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα. Έπειτα έρχονται ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος και το λένε στον Ιησού.

1. Υπάρχουν δύο μέρη, δύο στιγμές, στον εορτασμό της Κυριακής των Βαΐων: μια στιγμή δόξας και μια στιγμή ταπείνωσης, μια στιγμή θριάμβου και μια στιγμή απόρριψης, μια στιγμή φωτός και μια στιγμή σκότους. Είναι επίσης σαν μια συντόμευση όλης της ανθρώπινης ζωής που γνωρίζει στιγμές ευτυχίας και στιγμές δοκιμασίας, και της οποίας η τελευταία στιγμή είναι αυτή του θανάτου.

Αλλά στην ύπαρξη του Ιησού, υπάρχει κάτι καθοριστικό που κάνει τη σύνδεση μεταξύ της στιγμής του θριάμβου και της στιγμής του σκότους, να είναι η αγάπη Του για εμάς. Για αυτόν, στην πραγματικότητα, η μετάβαση από τον θρίαμβο στην απόρριψη δεν είναι μια διαδοχή καλής και κακής τύχης: είναι ο καρπός μιας σκόπιμης επιλογής να προχωρήσει μέχρι το τέλος στο έργο που του έδωσε ο Πατέρας να ολοκληρώσει – μια αμετάκλητη απόφαση που ελήφθη κατά τη μεγάλη προσευχή στον κήπο της Γεθσημανή.

2. Σε εμάς, αυτή η σύνδεση μεταξύ ευτυχισ-μένων και δυστυχισμένων στιγμών είναι πολύ λιγότερο προφανής: σε περιόδους ευτυχίας συχνά ξεχνάμε να ευχαριστήσουμε και σε περιόδους δοκιμασίας μπαίνουμε στον πειρασμό να ξεχάσουμε να στραφούμε στον Θεό.

Τα τελευταία λόγια του Ιησού στον σταυρό μαρτυρούν ότι ολόκληρη η ζωή Του ήταν στραμμένη προς τον Θεό, ήταν προσφορά στον Πατέρα, και αυτό ακόμη και όταν ανέλαβε την προσευχή όλου του ανθρώπινου γένους: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; (Ψαλμός 21). Όπως προσευχόταν στον Πατέρα ενώ τα πλήθη τον επευφημούσαν, έτσι συνεχίζει να προσεύχεται σε Αυτόν ενώ όλη η ανθρωπότητα τον απορρίπτει.

Στο στόμα του, τα λόγια «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; δεν είναι μια λέξη απελπισίας: η απόγνωση, πράγματι, μας χωρίζει από τον Θεό. Είναι ο πρώτος στίχος ενός ψαλμού που εκφράζει την ακραία αγωνία ενός ανθρώπου στον οποίο ο Θεός δεν ανταποκρίνεται πλέον, αλλά που ωστόσο συνεχίζει να πιστεύει σε Αυτόν και να Του φωνάζει. Αυτή η προσευχή που γίνεται μέχρι τέλους ενάντια σε όλες τις πιθανότητες επιτυγχάνει το αδύνατο. Ανοίγει ένα ρήγμα στο αδιάβατο τείχος του θανάτου, ο Θεός απαντά αποκαθιστώντας τη ζωή, τα άγρια ​​θηρία που συνωστίζονται γύρω από τον προσευχητή γίνονται τα αδέρφια που συγκεντρώθηκαν στη λειτουργική σύναξη: «Διακηρύσσω το Όνομά Σου ενώπιον των αδελφών μου, επαινώ σε πλήρη σύναξη».

3. Βυθίζοντας ελεύθερα στο σκοτάδι του θανάτου, ο Ιησούς έσπασε το αδιαπέραστο τείχος που χωρίζει τη χαρά και τη λύπη, τη ζωή και τον θάνατο, το φως και το σκοτάδι. Και είναι η αγάπη του Θεού που κατοικεί ολοκληρωτικά μέσα του που του επέτρεψε να γκρεμίσει αυτό το τείχος

Σε λίγες μέρες, τη Μεγάλη Παρασκευή, θα ακούσουμε ξανά την κραυγή «γιατί με εγκατέλειψες; Αλλά θα έχει γίνει μια μεγάλη ανατροπή: δεν είμαστε πια εμείς που θα φωνάξουμε στον Θεό, είναι ο Ιησούς που θα μας φωνάξει λέγοντάς μας «Λαέ μου, τι σας έκανα; σε τι σε στεναχωρησα απάντησε μου!» Τότε, θα καταλάβουμε καλύτερα ότι όταν βρισκόμαστε σε δοκιμασία, δεν είναι επειδή ο Θεός ήθελε να μας βάλει εκεί, αλλά μάλλον επειδή έχουμε αποστασιοποιηθεί από αυτόν. Αυτό που βλάπτει την ανθρωπότητά μας και την οδηγεί στην εξέγερση ενάντια στον Θεό δεν προέρχεται από τον Θεό: θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να ακούσουμε την έκκλησή του να επιστρέψουμε σε Αυτόν.

Αν το καταλάβουμε αυτό, η διαδοχή της Μεγάλης Εβδομάδας θα ανατραπεί. Αντί η δόξα να είναι στην αρχή και η στενοχώρια και ο θάνατος στο τέλος, η στενοχώρια και ο θάνατος που υπέστη ο Ιησούς για εμάς θα κορυφωθούν με τη δόξα και τον θρίαμβο του Πάσχα, που θα μας ανακοινωθούν. Γιατί δεν είναι μια συνέχεια της ανθρώπινης δόξας, την οποία ο θάνατος έρχεται πάντα να διακόπτει: είναι η συνέχεια της αγάπης, που νικάει τον θάνατο.

Προσευχή: Κύριε, ήθελες να σε επευφημούν τα πλήθη όταν έμπαινες στην Ιερουσαλήμ, μετά να σε κρίνουν, να καταδικάσουν και να θανατώσουν με όλα τα φαινόμενα αποτυχίας. Επειδή όμως όλα αυτά ήταν ο καρπός της αγάπης Σου για εμάς, ο θάνατός Σου μας άνοιξε το δρόμο προς τη ζωή. Δώσε μας να ζήσουμε σύμφωνα με αυτή την ίδια λογική αγάπης, για τον εαυτό μας και όλους τους συνανθρώπους μας που βιώσαμε αυτή τη στιγμή μαζί μας και, για πολλούς από αυτούς, ακόμα περισσότερους από εμάς. Είθε η μεσιτεία μας να ενωθεί με τη δική σας, με τη μεγάλη προσευχή που ύψωσες στον Πατέρα και που έσωσε τον κόσμο για πάντα. Αμήν.

 

+Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

 

 

Le Temps du Carême

2 ème Dimanche

La Guérison du Lépreux

« Si tu le veux, tu peux me purifier. »

Saint Marc 1, 40-45

Un lépreux vient trouver Jésus ; il tombe à ses genoux et le supplie : « Si tu le veux, tu peux me purifier. » Pris de pitié devant cet homme, Jésus étendit la main, le toucha et lui dit : « Je le veux, sois purifié. » A l’instant même, sa lèpre le quitta et il fut purifié. Aussitôt Jésus le renvoya avec cet avertissement sévère : « Attention, ne dis rien à personne, mais va te montrer au prêtre. Et donne pour ta purification ce que Moïse prescrit dans la Loi : ta guérison sera pour les gens un témoignage. » Une fois parti, cet homme se mit à proclamer et à répandre la nouvelle, de sorte qu’il n’était plus possible à Jésus d’entrer ouvertement dans une ville. Il était obligé d’éviter les lieux habités, mais de partout on venait à lui.

 

1. Les guérisons physiques opérées par Jésus représentent sur le plan physique les guérisons qu’Il désire opérer sur le plan spirituel. Notre péché est une lèpre spirituelle que Jésus Christ peut guérir si nous nous ouvrons à sa grâce et à son amour. Dans ce récit, le lépreux tombe à genoux pour mendier sa purification. C’est l’attitude que nous devons avoir : prier intensément pour obtenir l’aide nécessaire pour vaincre le péché.

 

2. Pour guérir d’une maladie, l’homme doit d’abord se reconnaître malade. Sans cela, ni les médecins, ni les médicaments ne serviront à grande chose. L’homme doit se reconnaître malade et il doit désirer la guérison. L’intercession de Jésus Christ ne servira à rien si nous n’admettons pas d’abord notre « lèpre ». Il faut de l’honnêteté et de l’humilité pour reconnaître nos imperfections. Nous pouvons avoir une grande confiance dans le Seigneur : Il est là, Il nous attend. « Ce ne sont pas ceux qui se portent bien qui ont besoin de médecin, mais les malades. Je ne suis pas venu appeler des justes, mais des pécheurs. » (Marc 2, 17)

 

3. Jésus ne tient pas le lépreux à distance. Malgré les plaies répugnantes, malgré les regards désapprobateurs de l’entourage, Jésus s’approche du malade. Il accueille le lépreux de la même manière qu’il nous accueille. Il s’approche, il le touche et il lui dit une parole de guérison. Notre « lèpre » spirituelle n’éloigne pas Jésus Christ de nous. Alors, interpellons-Le avec confiance.

Prière 

Seigneur, Toi mieux que personne, Tu connais ma « lèpre » : tel défaut, tel vice qui m’empêchent de devenir un meilleur chrétien. Aujourd’hui, je me présente devant Toi comme ce lépreux pour te dire : « Je me rends compte que je suis malade, je veux que tu me guérisses. Si Tu le veux, Tu peux me purifier ! »

 

+ Mgr Selim Sfeir

Archevêque Maronite de Chypre

 

 

 

 

 

 

Εορτές Αγίων

Εορτή του Αγίου Μάρωνα

H αγάπη μόνο είναι άξια της πίστης

Ιωάννης 12 / 23 – 30

 

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

1. Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο διακρίνουμε δύο κύρια μέρη

Στο πρώτο μέρος, στα πρώτα δώδεκα κεφάλαια, ο Ιησούς ξεδιπλώνει τη διακονία του ταξιδεύοντας στη γη της Γαλιλαίας, της Ιουδαίας και της Σαμάρειας, κηρύττοντας και εκτελώντας πολλαπλά σημεία που επιτρέπουν στους μαθητές και στα πλήθη να αποκτήσουν πίστη. Στη συνέχεια στο δεύτερο μέρος, από τα κεφάλαια δεκατρία μέχρι εικοσιένα, δεν μπορεί πλέον να κινείται ελεύθερα και μιλάει μόνο στους στενούς του μαθητές, στους Δώδεκα Αποστόλους και σε μερικούς άλλους, φεύγει, κρύβεται μέχρι τη σύλληψή Του, το πάθος του. Τα δύο τελευταία κεφάλαια αναφέρονται στην ανάστασή Του.

Το σύντομο απόσπασμα που μόλις ακούσαμε ενώνει αυτά τα δύο μέρη. Ο Ιησούς είναι ακόμα ελεύθερος, αλλά όχι για πολύ. Σύντομα ο Υιός του Θεού θα είναι κυνηγημένος και ακολούθως μόνος. Σύντομα, όσοι τώρα τον ακολουθούν με χαρά θα τον εγκαταλείψουν δειλά. Σύντομα θα έρθει η ώρα του. Το ξέρει, το νιώθει. Από την αρχή της διακονίας του, από το σημείο στην Κανά της Γαλιλαίας, όταν μετάτρεψε το νερό σε κρασί, περίμενε αυτή την ώρα. (« Γυναίκα, δεν ήρθε ακόμα η ώρα μου», απάντησε στη μητέρα Του που ανησυχούσε για την έλλειψη κρασιού.). Τώρα που έρχεται αυτή η ώρα, ένδοξη και τραγική ταυτόχρονα, την αντιλαμβάνεται. (« Τώρα ταράχτηκε η ψυχή μου και τι να

πω; Πατέρα, σώσε με από αυτή την ώρα; Αλλά γι' αυτό ήρθα γι’αυτή την ώρα! »

 

2. Ποτέ, αδελφοί και αδελφές, δεν θα κατανοήσουμε αρκετά αυτή την ανθρώπινη αδυναμία του Υιού του Θεού. Δεν θα καταλάβουμε ποτέ πλήρως το «τίμημα της χάρης». που ο Θεός συμφώνησε να πληρώσει για να μας σώσει. Ποτέ δεν θα έχουμε αρκετή αγάπη γι' αυτόν τον Πατέρα που «αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ που έδωσε τον μονογενή του Υιό» και για αυτόν τον Υιό που, δίνοντας τη ζωή του για εμάς, μας έδειξε ότι «δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να δίνουμε τη ζωή μας για αυτούς που αγαπάμε». Η αγάπη από μόνη της είναι άξια της πίστης. Αυτή η αγάπη που δεν φοβήθηκε να την εγκαταλείψουν,

να την προδώσουν, να την απορρίψουν, να την περιφρονήσουν. Πόσο πρέπει να μας αγαπά ο Θεός! Και ακούμε τον Ιησού, στο σημερινό Ευαγγέλιο, να προετοιμάζει την καρδιά Του για να μας βοηθήσει να εισέλθουμε στο Μυστήριο Του: «Αν του σιταριού ο σπόρος πέσει

στη γη αλλά δεν πεθάνει, μένει ένας μονάχος σπόρος, αν όμως πεθάνει, κάνει άφθονο καρπό. Αυτός που αγαπάει τη ζωή του, θα τη χάσει, αυτός όμως που τη ζωή του δεν τη λογαριάζει όσο κρατάει αυτός ο κόσμος, θα τη φυλάξει για την αιώνια ζωή.»

 

3. Αδελφοί και αδελφές, γνωρίζετε εκ πείρας ότι η χριστιανική πίστη δεν μεταφράζεται ποτέ διαρκώς σε ανθρώπινη δόξα, σε εγκόσμιες τιμές, ούτε σε κυριαρχική δύναμη. Υπάρχει Δόξα, ναι, αλλά είναι του Πατέρα που δοξάζει τον Υιό του και δεν είναι δική μας. Υπάρχει πράγματι Δόξα, ναι, αλλά ποτέ χωρίς τον Σταυρό. Γνωρίζετε εκ πείρας την ενίοτε ανησυχητική εναλλαγή μεταξύ των περιόδων που το σιτάρι πρέπει να πεθάνει

και όλα φαίνονται να καταρρέουν, και άλλες φορές που δεν υπάρχουν αρκετοί θεριστές για να θερίσουν τους καρπούς της συγκομιδής. Η ιστορία σας έχει συνηθίσει σε αυτές τις αλλαγές εποχής, άλλοτε αργές και προβλέψιμες, άλλοτε ξαφνικές και βίαιες, όταν στις κλιματικές αλλαγές προστίθενται και οι διπλωματικές αλλαγές! Ευτυχώς υπάρχουν οι κέδροι, που με την επιβλητική μακροζωία τους προσκαλούν τη σοφία, μετριάζουν τη

θριαμβολογία των θεριστών και συντηρούν την ελπίδα των σπορέων.

 

4. Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, σήμερα γιορτάζουμε τον Άγιο Μάρωνα, την εορτή του ιδρυτή της Μαρωνιτικής Εκκλησίας.

Ο Μάρωνας, του οποίου το όνομα μπορεί να σημαίνει μικρός Κύριος, είναι ένας Σύριος χριστιανός μοναχός, αναχωρήτης, που έζησε στα τέλη του τετάρτου και στις αρχές

του πέμπτου αιώνα και αποσύρθηκε από τον κόσμο. Σύμφωνα με τον Θεοδώρητο Κύρρου, ο Μάρωνας αποσύρθηκε στην ύπαιθρο, μακριά, στην κορυφή ενός βουνού, κοντά σε έναν αρχαίο ειδωλολατρικό ναό τον οποίο μετάτρεψε σε εκκλησία. Εκεί ζούσε μια ζωή προσευχής και ασκητικής ζωής. Εκθετόταν εθελοντικά στη ζέστη του ήλιου και σε όλες τις κακές καιρικές συνθήκες και ζούσε σε μια δερμάτινη σκηνή. Η λιτότητα της ζωής του και τα θαύματα που έκανε τον έκαναν γνωστό σε όλη τη Συρία και πολλοί έρχονταν κοντά του για να ζητήσουν τις προσευχές του. Μετά τον θάνατό του θα υψωθεί μοναστήρι στον τάφο του το οποίο θα γίνει σπουδαίος τόπος προσκυνήματος. Το μοναστήρι αυτό θα είναι η θρησκευτική πρωτεύουσα όσων ονομάζονταν «οι ακόλουθοι του Μάρωνα» ή Μπάιτ Μαρούν (το σπίτι του Μάρωνα) ή Μαρωνίτες. « Όποιος αγαπά τη ζωή του τη χάνει, όποιος όμως δεν λογαριάζει αυτόν τον κόσμο θα την κρατήσει για την αιώνια ζωή».

 

5. Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, η κλήση του Μάρωνα ανταποκρίνεται σε μια συνειδητοποίηση. Πολύ γρήγορα, η καρδιά του Μάρωνα διαπερνάται από την αγάπη του Θεού. Συνειδητοποιεί ότι όλα όσα έχει δημιουργήσει ο Θεός είναι καλά, αλλά η προσκόλληση του στα γήινα πράγματα, σε σημείο να γίνουν είδωλα, μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στον χαμό του. Σε ένα κοινωνικό πλαίσιο παρόμοιο με το δικό μας (ίσως χωρίς τεχνολογικές προόδους), ο Μάρωνας, όπως και άλλοι που οδηγούνται από ένα κύμα φιλανθρωπίας, προτιμά να ακολουθήσει το μονοπάτι της ριζικής απόσπασης για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Γνωρίζει ότι είναι αυτός ο σπαρμένος κόκκος σιταριού που καλείται να πεθάνει για να καρποφορήσει. Ο Μάρωνας προτιμά να απομακρυνθεί, μακριά από τη φαινομενική πολυτέλεια της εποχής του. Ο τρόπος ζωής του αναγνωρίζεται γρήγορα ως θεραπεία για το κενό που δημιουργεί η αναζήτηση για εφήμερες απολαύσεις, σε έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζει πια ότι η ζωή μας εδώ κάτω είναι μόνο ένα πέρασμα.

Ο Μάρωνας, όπως πολλοί, αναζητά μια πληρότητα που καμία κοινωνία δεν μπορεί να προσφέρει. Η αποστασιοποιημένη ζωή του, η ζωή του χώρια, δεν είναι μια απόδραση, αλλά αντίθετα ένα θαρραλέο πρόσωπο με πρόσωπο που μοιάζει με την απόσυρση του Ιησού στην έρημο.

 

6. Σε αυτή την έρημο, ο Μάρωνας ακούει τον Κύριο που αγαπά. Αψηφά τον πειρασμό θέτοντας τον εαυτό του στα χέρια του Θεού. Ακολουθεί τη διδασκαλία των αποστόλων, όπως ο Τιμόθεος, με πίστη, υπομονή, φιλανθρωπία και επιμονή. Γίνεται

υπόδειγμα αγιότητας για τους άλλους. Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, ως Μαρωνιτική Εκκλησία που συγκεντρώνει πιστούς διαφορετικών θρησκειών, ας προσπαθήσουμε όλοι να ζήσουμε τις αξίες που μας άφησε ο Μάρωνας. Αυτές είναι οι ίδιες οι αξίες του ευαγγελίου.

Όπως ο Μάρωνας, ας αρκεστούμε σε αυτή τη συνειδητοποίηση, ότι μόνο ο Θεός αρκεί. Ας μείνουμε στην αλήθεια και ας την υπερασπιστούμε όπως έκανε ο Μάρωνας, με

κάθε ταπείνωση και πραότητα, αλλά χωρίς συμβιβασμούς. Ίσως θα μπορούσαμε να είμαστε η απάντηση, υπενθυμίζοντας στους μαθητές του Χριστού, παντού και ιδιαίτερα στο σπίτι στην Κύπρο και στην Ανατολή, το πιο σημαντικό: να μην αναζητούν τη δόξα

του κόσμου, αλλά του Θεού! Αμήν.

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Εορτή της Μεταστάσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου στους Ουρανούς

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Με την ευκαιρία της εορτής της Υπεραγίας Θεοτόκου

 (Λουκάς 1 / 46 - 56)

 

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Η Μαριάμ τότε είπε:

«Η ψυχή μου δοξάζει τον Κύριο,

και το πνεύμα μου νιώθει αγαλλίαση

για το Θεό, το σωτήρα μου,

γιατί έδειξε την ευμένειά του

στην ταπεινή του δούλη.

Από τώρα θα με καλοτυχίζουν όλες οι γενιές,

γιατί ο δυνατός Θεός έκανε σ' εμένα έργα θαυμαστά.

Άγιο είναι το όνομά του.

και το έλεός του υπάρχει από γενιά σε γενιά,

σ' όσους με δέος τον υπακούνε.

Έδειξε έμπρακτα τη δύναμή του:

διασκόρπισε τους περήφανους και χάλασε τα σχέδια

που είχανε στο νου τους.

Καθαίρεσε άρχοντες από τους θρόνους τους

και ταπεινούς ανύψωσε.

Ανθρώπους που πεινούσαν τους γέμισε με αγαθά

και πλούσιους τους έδιωξε με χέρια αδειανά.

Βοήθησε το δούλο του, τον Ισραήλ,

μην ξεχνώντας την υπόσχεση

που είχε δώσει στους προγόνους μας,

ότι δηλαδή θα σπλαχνιστεί τον Αβραάμ

και τους απογόνους του για παντοτινά».

Η Μαριάμ έμεινε με την Ελισάβετ περίπου τρεις μήνες και ύστερα γύρισε στο σπίτι της.

 

1. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που χρειαζόμαστε τη διαβεβαίωση και την παρηγοριά του Θεού περισσότερο από ποτέ. Υπό το φως των πρόσφατων αποκαλύψεων και γεγονότων μέσα στην Εκκλησία μας, φαίνεται, η σημερινή εορτή, να είναι μια από αυτές τις στιγμές. Έτσι, πόσο ευλογημένοι είμαστε που γιορτάζουμε σήμερα την Κοίμηση και Μετάσταση της Θεοτόκου. Το δόγμα ορίζεται ως εξής: «Η Άμωμος Μητέρα του Θεού, η Αειπάρθενος Μαρία, αφού ολοκλήρωσε την πορεία της γήινης ζωής της, αναλήφθηκε με σώμα και ψυχή στην ουράνια δόξα.»

 

2. Σε έναν στοχασμό Του πάνω στα αναγνώσματα αυτής της εορτής, ο Πάπας Φραγκίσκος λέει ότι μεταφέρουν: Aγώνα και Aνάσταση. Επισημαίνει το απόσπασμα από το βιβλίο της Αποκαλύψεως όπου παρουσιάζεται το όραμα της πάλης μεταξύ της γυναίκας και του δράκου. Η μορφή της γυναίκας αντιπροσωπεύει την Εκκλησία. Από τη μία πλευρά: ένδοξη και θριαμβεύουσα -συνδέεται με τη δόξα του Κυρίου. Από την άλλη πλευρά: επώδυνη και κοπιαστική. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας και ασφαλώς στις μέρες μας, η Εκκλησία αγωνίζεται μέσα από τη σύγκρουση μεταξύ του Θεού και του πονηρού. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον αγώνα εδώ και τώρα.

 

3. Αλήθεια, πόσο σημαντικό είναι να θυμόμαστε αυτή την όμορφη διαπίστωση του Πάπα Φραγκίσκου: Αυτό δεν σημαίνει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος είναι μακριά από εμάς. Η Μαρία μας συνοδεύει, μας στηρίζει και μας ενδυναμώνει στον αγώνα μας κατά των κακών δυνάμεων. Νομίζω ότι σήμερα είναι μια καλή ημέρα για να ανανεώσουμε την υπόσχεσή μας να προσευχόμαστε καθημερινά το Άγιο Ροδάριο ζητώντας τη βοήθεια και την προστασία της Παναγίας μας. Αυτό όχι μόνο θα τιμήσει τη Μαρία, αλλά θα είναι ένα μεγάλο δώρο για την Εκκλησία μας, ειδικά αυτή την εποχή.

 

4. Ο Απόστολος Παύλος μας μιλάει σήμερα για την Ανάσταση, τη νίκη του Χριστού επί του κακού, της αμαρτίας, του πόνου, ακόμη και του ίδιου του θανάτου. Ο Θεός θριάμβευσε και ο Ύμνος της Μαρίας στο σημερινό Ευαγγέλιο εξυμνεί το μεγαλείο Του: «Καθαίρεσε άρχοντες από τους θρόνους τους και ταπεινούς ανύψωσε.» Καθώς ενωνόμαστε με τον Χριστό, μοιραζόμαστε τη νίκη Του εδώ και τώρα, ιδιαίτερα κατά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Αλλά ο απώτερος στόχος μας είναι να μοιραστούμε τη νίκη Του για πάντα στον ουρανό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προσευχηθήκαμε σήμερα με την έναρξη της Θείας Λειτουργίας: «Αξίωσε μας διαμέσου των προσευχών της

να χαρούμε μαζί της στα δεξιά σου στον δεύτερο Ερχομό Σου».

 

5. Η Ευλογημένη Μητέρα μας, μάς δείχνει πώς να προσέχουμε τα άνωθεν: να μεγαλοποιείτε το θέλημα του Κυρίου στη ζωή σας και όχι το δικό σας, να ακούτε και να ανταποκρίνεστε στο Λόγο Του και να εμπιστεύεστε τις ανάγκες σας και τις ανάγκες της Εκκλησίας και εκείνων που αγαπάτε στη θεία βοήθειά Του, διότι με το Θεό όλα είναι δυνατά.

Μαρία, Βασίλισσα του ουρανού και της γης, προσευχήσου για μας σήμερα και πάντοτε. Αμήν.

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Περίοδος της Πεντηκοστής

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

9η Κυριακή της Πεντηκοστής ( Λουκάς  4 / 14 - 21)

Η δύναμη του Πνεύματος

 

Ο Ιησούς επέστρεψε γεμάτος με τη δύναμη του Πνεύματος στη Γαλιλαία και η φήμη του διαδόθηκε σε όλα τα περίχωρα.  Δίδασκε στις συναγωγές τους και τον τιμούσαν όλοι.  Ύστερα ήρθε στη Ναζαρέτ, όπου είχε μεγαλώσει. Το Σάββατο πήγε όπως συνήθιζε στη συναγωγή και σηκώθηκε να διαβάσει τις Γραφές. Του έδωσαν το χειρόγραφο με τα λόγια του προφήτη Ησαΐα. Ο Ιησούς το ξετύλιξε και βρήκε το σημείο όπου ήταν γραμμένο το εξής:

Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει,

γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ' έστειλε

ν' αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς

να θεραπεύσω τους συντριμμένους ψυχικά.

Στους αιχμαλώτους να κηρύξω απελευθέρωση

και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους,

να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους,

να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος

θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του.

Ύστερα τύλιξε το χειρόγραφο, το έδωσε στον υπηρέτη και κάθισε. Τα μάτια όλων στη συναγωγή ήταν προσηλωμένα πάνω του.  Άρχισε τότε να τους λέει: «Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε». Όλοι συμφωνούσαν μαζί του, θαύμαζαν για τα γεμάτα χάρη λόγια που έβγαιναν από το στόμα του.

1. Με τη δύναμη του Πνεύματος. Ο Ιησούς Χριστός ενεργεί καθοδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα, όπως μας λέει το Ευαγγέλιο: «Ο Ιησούς επέστρεψε με τη δύναμη του Πνεύματος στη Γαλιλαία. » Το μήνυμα που δίνει στους Εβραίους είναι παρόμοιο: « Το Πνεύμα του Κυρίου είναι επάνω μου.» Ο Χριστός δεν κάνει ό,τι θέλει. Λειτουργεί σε κοινωνία με τον Πατέρα, επιτρέποντας στον εαυτό του να καθοδηγείται από το Άγιο Πνεύμα. Θέλει να μας δείξει ότι είναι το Άγιο Πνεύμα που κινεί τις καρδιές των ανθρώπων και τους ανοίγει στη χάρη.

Είναι αυτό που διδάσκει το θέλημα του Θεού. «Κανείς δεν γνωρίζει τα μυστικά του Θεού εκτός από το Πνεύμα του Θεού.» (Α Κορ. 2, 11). Η αποκάλυψη του Πνεύματος μας κάνει γνωστό τον Χριστό, τον Λόγο του και τον ζωντανό του Λόγο, αλλά δεν μιλάει για τον εαυτό του. Μόνο όσοι πιστεύουν στον Χριστό το γνωρίζουν, επειδή κατοικεί ανάμεσα τους. (Ιωάννης 14, 17) (CEC 687).

 

2. Ο Κύριος με έχρισε. Μέσω των ιερών μυστηρίων, το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που μας χρίζει στο βάπτισμα και το χρίσμα. Είναι ο υπεύθυνος του εξαγιασμού μας και ο μεγαλύτερος παρηγορητής μας. Μερικές φορές ξεχνάμε την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, ενώ στην πραγματικότητα όλη η δράση του Θεού στη ζωή μας γίνεται μέσω αυτού. Ας εκμεταλλευτούμε αυτές τις λίγες στιγμές για να συνομιλήσουμε μαζί Του και να Τον ευχαριστήσουμε για το δώρο του βαπτίσματος και για όλες τις χάρες που λάβαμε.

 

3. Το Πνεύμα μας κάνει αποστόλους. Το Άγιο Πνεύμα μιλάει στη συνείδησή μας και μέσω αυτού μπορούμε να κηρύξουμε τη σωτηρία στους φτωχούς, να κηρύξουμε την απελευθέρωση στους αιχμαλώτους και να δώσουμε την όραση στους τυφλούς...

Μας κάνει αληθινούς αποστόλους του Ιησού Χριστού. Ας μάθουμε να Το ακούμε προσεκτικά μέσα στις ψυχές μας. Για να το κάνουμε αυτό, ας σιωπήσουμε τις καρδιές μας ώστε να διακρίνουμε τη φωνή Του από αυτή των πολλών άλλων φωνών του κόσμου που προσπαθούν να πνίξουν το λόγο Του. Τότε ας καλλιεργήσουμε την ευγένεια και την υπακοή για να ακολουθήσουμε τη φωνή Του.

 

Προσευχή : Έλα, Άγιο Πνεύμα, άναψε μέσα μου τη φωτιά της αγάπης Σου. Κάνε με υπάκουο στις εμπνεύσεις Σου, ώστε να αγαπώ το καλό και να απολαμβάνω πάντοτε τις παρηγοριές Σου. Κύριε, δίδαξέ με να ακούω με προσοχή το Άγιο Πνεύμα Σου.

Κύριε Ιησού, υποσχέθηκες να είσαι μαζί μας μέχρι το τέλος του κόσμου. Έστειλες το Πνεύμα Σου στον κόσμο για να μας συνοδεύει στο ταξίδι μας μέσα στη ζωή. Μην μου επιτρέψεις να ζήσω χωρίς να λάβω υπόψη τις εμπνεύσεις Του. Ενθάρυνε με να στραφώ σ' αυτόν για να λάβω τις παρηγοριές Σου. Ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου. Σε ευχαριστώ για την παρουσία Σου στην καρδιά μου. Αμήν.

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

3