Category: Archbishop’s Teaching

Monday after Easter

1 Cor 15/1-11; Marc 16/9-14

Dear Brothers and Sisters in Christ,

On this feast day of the Virgin Mary I want to meditate with you on the virtues of Virgin Mary who participated in the glory of Her alive and resurrected Son, as well as on the behavior of the other Maries. I quote the following three points:

1. The presence of Mary. She accompanied Her Son who was born to accomplish the will of His Father, from the first moment of His mission. In the temple on the eighth day and when he became twelve years old, as well as during His teaching, she understood very well that He had come to fulfill the will of God the Father, this Daughter of David, who was called by Him to become Mother of the Son and of all of us, on the cross, at the hour of glory, in the resurrection and with the apostles in the upper room during Pentecost. Mary is the daughter, mother, friend, image of the Church who shares what She has lived with the apostles and continues to share it will each one of us, in front of His cross, in His glory. She inspires us the peace of the heart of Her Son Jesus.
2. The other Maries. The other Maries have experienced themselves the presence of Jesus in their lives. Mary Magdalene, sentenced to death for adultery, but forgiven through His love and compassion, was the first to announce the biggest event in human history, He is no longer there, He has risen. She who wept for her sin, she who wept in front of the love of God who freed her, she who wept of joy for His victory over death, over His death and over ours, announces that He is alive; He is alive for all of us mortals. Let us approach Him. He is the God of the living and not of the mortals.
3. Mary and her sister Martha. They asked for the life of their brother, his resurrection. In order to prepare the big event, and in the context of Easter and especially the new Easter which is His, which is Himself, Jesus resurrects Lazarus from the dead and shows that He is the source of life. Mary wanted to leave everyone and everything in order to hear His word, while Martha devoted in His service. Mary listened and Martha served. We are in front of a beautiful picture of the Church, but listening preludes service. A good hearing of the word of God so as to understand His desire leads to a good service towards others; otherwise service is given without meaning and purpose. Jesus is the servant of humanity like someone who listens to the voice of His Father and fulfils His will. His death on the cross is the greatest service of mankind, whom He transferred from death to eternal life.

Dear brothers and sisters in Christ,

We are called to witness the living God like the Virgin Mary and the other Maries. She is the Theotokos, who accompanies us and our community on this land of our fathers and ancestors. To Her we offer our villages, our island and the whole world and we ask Her to guide us in the path of Her Son. Amen.

Nicosia, 16 April 2012

† Youssef Soueif

Maronite Archbishop of Cyprus

16/04/2012

The Faith

The Christian faith is the biggest gift that man receives in his life. It is the free gift of God the Father to man, called to participate in his life, this life that was given back to us by Jesus Christ, the only Son of the Father through His Death and Resurrection, and that we have received by the Holy Spirit that makes us understand the importance of this gift. Faith is also our positive response to God expressing that we accept to live with Him all the days of our lives.

We have received faith through baptism while participating in the death and in the life of Jesus Christ; this faith is nourished and becomes concrete every time we participate in the Eucharistic banquet listening to the Word of God which is Spirit and Life.

Faith is transmitted directly to us by our parents, the family environment which is the first school of faith and to faith.

Faith is growing in a solid and deep way, every time we meet Jesus Christ in our lives but on a personal level; that is a personal relationship is created between me and Jesus, a bond of love, and a testament that should never be broken, and if it is broken because of sin or ignorance, or of moving away from God, Jesus is ready to renew it with me, by just saying “Yes” to Jesus and do His will.

Faith becomes a life project and is not only limited to the context of prayer on Sunday and during private or community prayer, it is the project of my entire life without exception, without separation, and so, when out of the church, in the business world, in the family, at school, at the university, in society , among friends, my life must correspond to the encounter with Jesus in the church, in prayer at the Holy Mass. The basic attitude is to look at it as a unique project not divided or separate, otherwise the Christian life faces danger.

Why is there a danger some times in the Christian life? This fact is caused by separation and division when we say: now this is for God and now this is for me, but unfortunately this is said in the wrong way. As for a baptized person everything is for God because everything comes from God and God is everything to me. He loves me, accompanies me, He showed His love to me once and forever in the history of mankind and in my own history when He sent His Son Jesus to save me, save us, and He died on the cross. We believe that He is the Messiah, the Savior, the Son of the living God.

We live the faith and in faith in various degrees, and each of us in a different level and experience. Only God knows what's in our heart, God knows your personal course, and God accepts you in this course and in your experience and be assured, that God walks with you all the way of your life; it is enough saying like the Apostles said to Jesus: "Give us more faith."…

We all need one another, and so it was in the history of the church, there was always a need to see "signs of faith" the signs of faith are the apostles, the martyrs, the confessors, the saints, and there are many saints that we do not know but who live among us, in our homes, in our churches, our schools, our parishes, in the societies in which we live. They are the signs of faith and of holy daily life, they are the saints of silence, the saints of the gospel and the saints through whom the world changes towards a better one despite the powers of evil that surround us.

Would you like to be "a sign of faith." This is your responsibility as baptized, as a Christian, as the beloved Son of God and from God to be a sign of faith. This gives meaning to your life as a student today and tomorrow as a responsible person in the family, in society, in the church. We have inherited this gift from our ancestors and we want to give it and pass it over to our sons.

Thus, faith makes you a disciple, a missionary, someone who feels within himself a burning fire that burns his/her existence and purifies his/her being and sends him to bring the Gospel, the Good News to everyone, living in the spirit of love, unity, openness of service as the Virgin Mary, who with great faith gave us Jesus, her Son and her Savior, our Brother and our Savior, to Him we offer our lives to be signs of His Resurrection.

08/11/2012

'Destroy this Temple, and in three days I will raise it up.' (John 2/19)

With the prophetic Words of Jesus, proclaiming His Death and Resurrection, I would like to greet you, placing before me the truth of the Temple, the New Temple I would say, which is Jesus Himself, the Son of Man and Son of God who was incarnated, who "died and was buried, and on the third day He rose again from the dead." The Temple, therefore, is He Himself, the Temple is all of us with Him, members and head. He is the head of the new humanity, a humanity that was redeemed, a humanity that was regenerated in life, a humanity which was called to destroy every type of hatred, evil and sin so that it gives birth to a new world, a world of love, a world of brotherhood and peace.

The monastic life is nothing else than to die and live every day with Jesus Christ. It is a call to him or her, who with great courage take the decision to abandon everything aside and follow Jesus, to carry his cross, to die and make die in him/her every hatred, every evil, every sin, every pride, each type of the old Adam in order to revive with Jesus - Love, Jesus - Peace, Jesus - Reconciliation, who embraces all and brings them close to the heart of the Father.

The testimony of Prophet Elias Monastery which was the first missionary dimension of the Lebanese Maronite Order, bears witness to this reality: the presence of monks who wanted to share the love of Jesus and the love for their neighbors. To this effect, they would sacrifice themselves in order to live with Him and for Him. From generation to generation, the monks are in the living memory of the people, and are recalled by the Maronite community, in the villages, the parishes, in the life of the community. The Charisma of the monastery and every monastery must involve a dynamic presence, a missionary presence, a presence of the monastic prayer and a presence of witness.

This exhibition of photos and paintings, although it depicts the hard facts and moments that the island lived, and can be noted through destruction and damage, it hides however behind it, a history, an offering; there are sacrifices, there are values of spiritual, ​ monastic and pastoral life. Behind it and at the level of the Island, they hide the culture of coexistence, of multiculturism. It is a challenging picture that describes Cyprus through its history, its current role as a meeting place and a human dialogue. The photos talk to everyone and give the message that the house of God, it means every house of worship must be open to all in order to become a space of forgiveness, a deep symbolic and spiritual space in which the relationship between people, friends, communities must be renewed for the benefit of all contributing in the promotion of values and stability in the human societies. These photos show all the reality they bear, pushing all people of good will to believe in the power of life, the power of love.

I greet and welcome the Lebanese Maronite Order through the distinguish presence of the Most Rev. General Superior Abbot Tannous Nehme and the delegation that accompanies him and I wish them all the best and every success. I would like to say that the Maronite Church greatly appreciates this history and this witness.

I greet and congratulate the Rev. Father Joseph Lakkotrypis Michaelides who is of a very remarkable musical academic standard; I thank him for all effort he did for organizing this activity; I greet the Mayor of Strovolos Mr Lazaros Savvides who is the co-organizer and sponsor of the event.

May the Saints and martyr monks, through the intercession of Mar Maroun, Mar Sharbel, Mar Neammtalla and St. Rebecca give us the strength to go always ahead in the project of life witnessing the love of our Lord Jesus Christ in the world.

Nicosia, 3 November, 2012

†Youssef Soueif

Maronite Archbishop of Cyprus

08/11/2012

Dear brothers and sisters in Christ,

On this day we gather here to kneel before the Holy Cross and to embrace Jesus, Living and Holy, who was crucified for our salvation.

On this day the entire creation send up thanksgiving to the creator because through the Cross and from the Cross, He made it return to Paradise to enjoy again the tree of life, the Eucharist, bread of life and salvation.

Read More

Κυριακή της Εισόδου στη Μεγάλη Σαρακοστή

O γάμος στην Κανά

«Έξι πέτρινες στάμνες»

Ιωάννης 2 / 1-11

 

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Την τρίτη μέρα, γινόταν ένας γάμος στην Κανά της Γαλιλαίας. Ήταν εκεί και η μητέρα του Ιησού. Προσκάλεσαν λοιπόν και τον Ιησού και τους μαθητές του στο γάμο. Κάποια στιγμή που τέλειωσε το κρασί, η μητέρα του Ιησού του λέει: «Δεν έχουν κρασί». Της λέει ο Ιησούς: «Τι επεμβαίνεις εσύ στο δικό μου έργο, γυναίκα; Δεν ήρθε ακόμα η ώρα μου». Τότε η μητέρα του λέει στους υπηρέτες: «Κάντε ό,τι σας πει». Εκεί βρίσκονταν έξι πέτρινες στάμνες, που χωρούσαν η καθεμιά ογδόντα ως εκατόν είκοσι λίτρα. Χρειάζονταν για τον καθαρισμό που απαιτούσε ο ιουδαϊκός νόμος.  Τότε ο Ιησούς λέει στους υπηρέτες: «Γεμίστε τις στάμνες με νερό». Και τις γέμισαν ως απάνω. «Πάρτε τώρα», τους είπε, «και φέρτε να δοκιμάσει ο υπεύθυνος για το τραπέζι». Κι αυτοί του έφεραν. Μόλις όμως ο υπεύθυνος για το τραπέζι γεύτηκε το νερό που είχε γίνει κρασί, μην ξέροντας την προέλευσή του, γιατί μόνο οι υπηρέτες που είχαν βάλει το νερό ήξεραν, φωνάζει το γαμπρό  και του λέει: «Όλος ο κόσμος προσφέρει πρώτα το καλό κρασί, κι όταν μεθύσουν, τότε φέρνει το πιο δεύτερο εσύ όμως φύλαξες το καλό κρασί ως αυτή την ώρα».

 

Αυτή ήταν η αρχή των σημείων του Ιησού στην Κανά της Γαλιλαίας. Έτσι φανέρωσε τη δόξα του, και οι μαθητές του πίστεψαν σ' αυτόν.

 

1. Το πραγματικό κρασί.

 Οι στάμνες αυτές, ήταν αφιερωμένες στον εξαγνισμό των Εβραίων σύμφωνα με τις παραδόσεις τους.

Γιατί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επιμένει σε αυτά τα δοχεία σε αυτή την περικοπή; Ήταν μια ευκαιρία για τους Ιουδαίους να συνειδητοποιήσουν ότι όλες οι παραδόσεις τους, στις οποίες είχαν κλειστεί για να αρνηθούν τη διδασκαλία του Ιησού, δεν τους ήταν χρήσιμες. Και ότι με όλες αυτές τις τελετουργικές πλύσεις, οι καρδιές τους γίνονταν σκληρές σαν πέτρα.

Και μόνο αν δεχτούν το νερό που μεταμορφώνεται σε κρασί, το οποίο μόνο ο Ιησούς μπορεί να δώσει, και μάλιστα σε αφθονία, μπορούν να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού.

 

2. Το γαμήλιο γλέντι του Αρνίου.

 Γι' αυτό και η Μαρία, η οποία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο κείμενο αυτό, ονομάζεται με τον ανατολίτικο τρόπο, τον οποίο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διατήρησε στην αφήγησή του, είναι: «OUM YASSOUH.» Ποτέ δεν ονομάζεται Μαρία σε αυτό το Ευαγγέλιο. Έχει διπλό ρόλο, μεταφέρει τις ανάγκες των ανθρώπων στον γιο της Ιησού: «δεν έχουν κρασί» και μεταφέρει τις ανάγκες του Ιησού στους ανθρώπους: «κάντε ό,τι σας πει.» Μην αφήσετε την καρδιά σας να γίνει σκληρή σαν πέτρα. Μην αφήνετε τις παραδόσεις των ανθρώπων να θολώνουν το μυαλό σας και να σας κρατούν μακριά από την πηγή του ζωντανού νερού, που είναι η καρδιά του γιου μου Ιησού. Πιείτε από αυτή την πηγή του ζωντανού νερού για τη ζωή. Πιείτε από αυτό το κρασί, το γαμήλιο κρασί του Αρνίου, και έτσι θα είστε καλεσμένοι στο γαμήλιο γλέντι του Αρνίου.

 

Προσευχή :  Κύριε, ας είναι αυτή η Κυριακή, η αρχή για την είσοδό μας στη Σαρακοστή : αύριο είναι η Καθαρά Δευτέρα.

Καθώς βάζουμε στάχτη στα μέτωπά μας και εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας, ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας μεθύσει με το άφθονο κρασί Του και να μας ταΐσει με το ψωμί Του, τον άρτο των αγγέλων, το σώμα Του για μας και για τη σωτηρία του κόσμου.

Είθε η μεσιτεία της Παναγίας, της Μητέρας του Ιησού, να μας συνοδεύει και να μας καθοδηγεί καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της ιερής περιόδου της Σαρακοστής. Αμήν

 

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

ΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΎ ΤΗΣ ΕΟΡΤΉΣ ΤΟΥ ΑΓΊΟΥ ΜΑΡΩΝΑ

ΛΕΥΚΩΣΊΑ 2023

 

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

1. Μέσα στο χώμα.

 Οι κόκκοι του σιταριού δεν σπέρνονται ποτέ στο νερό ή στον αέρα ... Αυτό δείχνει τη σημασία του «καλού εδάφους» (Λουκάς 8:8), στο οποίο μας φύτεψε ο καλός Κύριος, για να κατοικήσουμε σ' αυτό ... να ζήσουμε σ' αυτό, να καρποφορήσουμε σ' αυτό ... και τελικά να πέσουμε σ' αυτό και να πεθάνουμε σ' αυτό, ακολουθώντας το παράδειγμα των προγόνων μας ... όπως λέει ο Λόγος του Θεού: «Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου, ώσπου να ξαναγυρίσεις στη γη από την οποία προήλθες, γιατί χώμα είσαι, και στο χώμα θα επιστρέψεις». (Γεν. 3:19) ... Δεν είμαστε παρά χώμα της γης, και τα σώματά μας θα επιστρέψουν στη γη μετά από αυτή τη ζωή.

Τα σωματίδια της γης σχηματίζονται επίσης από τη σκόνη των σωμάτων των προγόνων μας. Πότισαν το χώμα, με τον ιδρώτα του προσώπου τους, το δούλεψαν με τη δύναμη των χεριών τους και το προστάτευσαν με το αίμα τους... Το αγάπησαν, ταυτίστηκαν με το χώμα του και τελικά ανακάτεψαν το χώμα τους με το χώμα εκείνων που προηγήθηκαν.

2. Στο θάνατο.

 «Αν ο κόκκος του σιταριού που έπεσε στη γη δεν πεθάνει» ... και ποιος τολμά να πει ότι ο σωματικός θάνατος είναι λιγότερο από το πάθος και την αγάπη;... Παθιασμένοι για την αγάπη του Χριστού, πεθαίνουμε... πεθαίνουμε στο σώμα και στις σαρκικές επιθυμίες... για να ζήσουμε για τον Χριστό.

Ο θάνατός μας στην υλική και κοσμική ζωή είναι το αποκορύφωμα της αγιότητας... αγιότητα σημαίνει να είμαστε πλήρως και ολοκληρωτικά αφιερωμένοι στο Θεό. Είναι μια αφιέρωση βασισμένη στην απεριόριστη αγάπη... ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα μας, του Αγίου Μάρωνα, ο οποίος εγκατέλειψε όλες τις κοσμικές απολαύσεις και έγινε ασκητής. Έτσι, ανέβηκε στη Βασιλεία για να δημιουργήσει με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος τη Βασιλεία ανάμεσά μας. Φύτεψε τον εαυτό του στη γη του, έναν ευλογημένο κόκκο σιταριού... που καρποφορεί στον Ιησού Χριστό, στον οποίο«πέθανε από αγάπη», και δια του οποίου αγίασε τον εαυτό του.

Έτσι ο Άγιος Μάρωνας επέτρεψε στη ζωή του να γίνει ένας ζωντανός λόγος του Θεού « που η βροχή και το χιόνι πέφτουν απ’ τον ουρανό και πίσω εκεί δεν επιστρέφουν, χωρίς να δώσουνε στη γη να πιει και να την κάνουν γόνιμη για να βλαστήσει, να δώσει σπόρο στο σποριά κι οι άνθρωποι να φάνε. Έτσι θα είναι κι ο λόγος μου που βγαίνει απ’ το στόμα μου· πίσω δεν θα επιστρέψει σ’ εμένα αδειανός, χωρίς το θέλημά μου να εκτελέσει, χωρίς να εκπληρώσει την αποστολή που του ανέθεσα ». (Ησ. 55 / 10-11)

3. Στην αγιότητα.

Η προσφορά που παρουσιάζουμε στην Αγία Τράπεζα είναι κόκκοι σιταριού που μοιάζουν με τον μεσίτη μας, τον Άγιο Μάρωνα. Αυτοί οι κόκκοι σιταριού έπεσαν στο χώμα της γης, πέθαναν, μεγάλωσαν και καρποφόρησαν όπως και όσους άλλους κόκκους σιταριού ήθελε ο Θεός, και συνεχίζουν να καρποφορούν μέσα από εμάς σήμερα... Ναι, αυτοί οι κόκκοι σιταριού είναι ο καθένας από εμάς, γιατί όπως περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη του επιστολή προς τους Κορινθίους: « Όπως ο άρτος είναι ένας, έτσι κι εμείς αποτελούμε ένα σώμα, αν και είμαστε πολλοί, γιατί όλοι τρώμε από τον ίδιο άρτο.» (Κορ. Α 10:17)

Είμαστε οι κόκκοι σιταριού του Μάρωνα, το ψωμί στο οποίο ο Ιησούς ενσαρκώνεται στην Αγία Τράπεζα σε κάθε Θεία Λειτουργία... είναι στην Αγία Τράπεζα που ο Ιησούς ενσαρκώνεται σε αυτούς τους κόκκους σιταριού, και στην ίδια Αγία Τράπεζα πεθαίνει στο θρυματισμένο ψωμί, και είναι σε αυτή την Αγία Τράπεζα που ανασταίνεται.

Σ' αυτό το ίδιο θυσιαστήριο αποκαλύπτεται η υπέρτατη αγάπη του Θεού και ο πλούτος της χάρης Του... σαν να μας λέει: Ω κόκκοι σιταριού που προσφερθήκατε σε Μένα στο θυσιαστήριο... με την προσφορά των σωμάτων σας, με την οποία προσφερθήκατε σε Μένα... Εγώ με τη σειρά Μου προσφέρω τον εαυτό Μου σε σας, αλλά, αναστημένος... μια ανάσταση στη ζωή σας... για να ζήσετε, για να μην πεθάνετε στη γη.

Όχι, αν επιλέξουμε να δεχτούμε την Θεοτόκο Μαρία, στο σπίτι μας, ο Κύριος δεν θα επιτρέψει ποτέ να πέσει ο κόκκος μας στην άκρη του δρόμου για να τον πάρει ο διάβολος και να χάσουμε την παιδική μας ιδιότητα, ούτε να πέσει στον βράχο για να μείνουμε χωρίς ρίζες και να υποκύψουμε σε δυσκολίες και πειρασμούς, ούτε στα βάτα για να μας πνίξουν οι απολαύσεις του κόσμου (Λουκ. 8: 11-15). Όχι, μαζί με τη Μαρία επιστρέφουμε στο «καλό έδαφος» με τη μετάνοια, τη μεταμέλεια και την μεταστροφή μας- το πιο όμορφο δώρο που μας έδωσε ο Κύριος για να επιστρέψουμε σε Εκείνον χωρίς ποτέ να κουραστεί να μας βλέπει να επιστρέφουμε.

Προσευχή:  Κύριε, κάνε μας να βαδίσουμε μαζί με τη Μαρία στο δρόμο του Αγίου Μάρωνα, το όνομα του οποίου φέρουμε, ώστε να γίνουμε σαν κι αυτόν, κόκκοι σιταριού που φυτεύτηκαν στο «καλό χώμα» αυτού του κόσμου, όχι μόνο για να πεθάνουν, αλλά για να καρποφορήσουν σε πληρότητα... και ας γίνουμε, σύμφωνα με το παράδειγμά του, μια προσφορά στην οποία η πατρική σου εικόνα εκδηλώνεται καθαρά ... για να γίνουμε μάρτυρες στη γη από την οποία διαμορφωθήκαμε και στην οποία θα επιστρέψουμε ... τη γη της Κύπρου, της Αγίας Μαρίνας και του μοναστηριού του Προφήτη Ηλία, της Καρπάσιας και του Τιμίου Σταυρού, του Ασωμάτου και του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Κορμακίτη και του Αγίου Γεωργίου και για όλες τις εκκλησίες των Μαρωνιτών και της Κύπρου. Κύριε, άφησε κάθε εκτοπισμένο άτομο να επιστρέψει στα σπίτια του και «αντί γι’ αγκάθια θα βλαστήσουν κυπαρίσσια, αντί για βάτα θα βλαστήσουνε μυρτιές. Αυτό θα είναι δόξα για τον Κύριο, αιώνιο σημείο, ανεξάλειπτο.» (Ησ. 55:13), Αμήν.

 

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου