Περίοδος Σαρακοστής
3η Κυριακή
Η Θεραπεία της γυναίκας με την αιμορραγία
Λουκάς 8 / 40 – 56
Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,
Όταν επέστρεψε ο Ιησούς, τον υποδέχτηκε το πλήθος, γιατί όλοι περίμεναν τον ερχομό του. Τότε ήρθε κάποιος που τον έλεγαν Ιάειρο και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Αυτός έπεσε στα πόδια του Ιησού και τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του, γιατί είχε μια μοναχοκόρη δώδεκα χρόνων, που ήταν ετοιμοθάνατη. Την ώρα που ο Ιησούς βάδιζε προς το σπίτι, τα πλήθη τον περιέβαλλαν ασφυκτικά.
Κάποια γυναίκα, που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια και είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά, πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη του ρούχου του, κι αμέσως η αιμορραγία της σταμάτησε. Τότε ο Ιησούς είπε: «Ποιος με άγγιξε;» Ενώ όλοι αρνιούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του έλεγαν: «Διδάσκαλε, οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν κι εσύ λες ποιος με άγγιξε;» Ο Ιησούς όμως είπε: «Κάποιος με άγγιξε, γιατί εγώ ένιωσα να βγαίνει από μένα δύναμη».
Μόλις η γυναίκα είδε ότι δεν ξέφυγε την προσοχή του, ήρθε τρέμοντας κι έπεσε στα πόδια του και μπροστά σ' όλο τον κόσμο τού είπε για ποια αιτία τον άγγιξε κι ότι είχε γιατρευτεί αμέσως. Εκείνος της είπε: «Θάρρος, κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε· πήγαινε στο καλό». Ενώ ο Ιησούς ακόμα μιλούσε, ήρθε κάποιος από το σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και του λέει: «Η κόρη σου πέθανε· μην ενοχλείς πια το δάσκαλο». Όταν το άκουσε ο Ιησούς, του είπε: «Εσύ μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί». Φτάνοντας στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν να μπει μέσα μαζί του, εκτός από τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, καθώς και τον πατέρα και τη μητέρα του κοριτσιού. Όλοι έκλαιγαν και τη θρηνολογούσαν. Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Μην κλαίτε· δεν πέθανε, αλλά κοιμάται». Εκείνοι τον περιγελούσαν, βέβαιοι πως είχε πεθάνει. Ο Ιησούς, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το κορίτσι από το χέρι και του είπε δυνατά: «Κορίτσι, σήκω!» Το πνεύμα της επέστρεψε κι αυτή αμέσως σηκώθηκε. Ο Ιησούς τότε διέταξε να της δώσουν να φάει. Οι γονείς της έμειναν κατάπληκτοι. Εκείνος όμως τους είπε να μην πουν σε κανέναν τι είχε γίνει.
- Δώδεκα χρόνια. Δώδεκα χρόνια υγειονομικού υποβιβασμού. Και, προσθέτει ο Ευαγγελιστής Μάρκος, κάπως καυστικά, «είχε υποφέρει από τη θεραπεία πολλών γιατρών, είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία χωρίς καμία βελτίωση. Αντίθετα, η κατάστασή της είχε μάλλον επιδεινωθεί». Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ο συνευαγγελιστής του, γιατρός ο ίδιος, απέφυγε, καταλαβαίνουμε, αυτήν την υποτιμητική για το επάγγελμα του, παρατήρηση.
Δεν θα κατηγορήσουμε πολύ την ιατρική της εποχής η οποία, μέχρι τις πρόσφατες ανακαλύψεις φαρμάκων και αντιβιοτικών, στόχευε πολύ περισσότερο στην πρόληψη παρά στη θεραπεία. Και εκεί, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτοί οι κύριοι που είναι γεμάτοι με μια σεμνή διδακτορική επιστήμη κατακεραυνώνονται.
Πολύ περισσότερο τώρα που η διάγνωση επιδεινώνεται από μια θρησκευτική υποψία, και αυτό βαραίνει πολύ: αυτή η συνεχής αιμορραγία δεν είναι η απόδειξη μιας ακαθαρσίας, δεν είναι το σύμπτωμα ενός ίσως κρυφού λάθους, μιας αμαρτίας που δεν θα έχει εξαφανιστεί από μια παράβλεψη; Ποια μετάνοια κατάλληλη για τη συγχώρεση που απαιτείται χρειάζεται;
Αυτή η γυναίκα είναι επικίνδυνη. Όποιος μιλά για αρρώστια, μιλά για ακαθαρσία, μόλυνση, διάδοση, πανδημία, ποιος ξέρει; Πρέπει να το αποφύγουμε αυτό, η αμαρτία που μολύνει το σώμα της μπορεί να μας φτάσει.
Ας την απομονώσουμε, δεν θα τη βλέπουμε πια στη συναγωγή ή στην αγορά. στους δρόμους μας, μετά βίας, και από μακριά. Να την αφορίσουμε, να εξαφανιστεί από την αδελφότητά μας, τα συμπόσια και τις γιορτές μας: θα ζήσει στην απομόνωση, θα είναι μια ζωντανή νεκρή, χτυπημένη από την αμείλικτη κύρωση του Εβραικού Νόμου.
- Αλλά εδώ, πριν ακόμη επιχειρήσει το πραξικόπημα της, αυτή η γυναίκα μπήκε στη σκηνή του Ευαγγελίου. Και αυτό της δίνει τρελό και απίστευτο θράσος: της είχαν απαγορεύσει να συναναστρέφεται με τους συνανθρώπους της, δεν πειράζει, με τον κίνδυνο του χειρότερου, δηλαδή του λιθοβολισμού που γινόταν επί τόπου (στο μέσο μιας κοινωνικής κρίσης και η θεραπεία είναι απλή : εξάλειψη ακάθαρτων με κάθε τρόπο).
Εκεί είναι, εμπλέκεται στην πίστη, εμπλέκεται στο να πιστεύει σε αυτήν. Τι θράσος, και είναι αυτό το θράσος που λέγεται πίστη. Ο Ιησούς πρόκειται να της πει ο ίδιος: «Η πίστη σου σε έσωσε», τόλμησες, διακινδύνευες τα πάντα για τα πάντα, και γι' αυτό ανακτάς υγεία και ζεις τη ζωή μαζί με όλους τους ανθρώπους. Θράσος, ναι, και πονηρή εξυπνάδα: δεν πρόκειται να παρουσιαστεί μετωπικά, θα ήταν υποχρεωμένη να μιλήσει, θα την αναγνώριζαν και η τιμωρία της θα ήταν καλή! Έτσι, ξεγελάει, θα έρθει από πίσω, χωρίς να πει τίποτα, χωρίς λέξη, διακριτικά.
Φαντάζεται το σχέδιο της: «Αν καταφέρω να αγγίξω μόνο το ρούχο Του, θα σωθώ». Αγγίζω το σάλι προσευχής Του, αυτό το ιερό ένδυμα που φοράει για προσευχή, και ως εκ τούτου θα επανασυνδεθώ με τον κόσμο του θείου…
Απλώς να αγγίξει, ω! σχεδόν τίποτα, και ίσως έτσι να αγγίξει την ψυχή Του, τη δική Του θεϊκή αρχή. Ω! Άκουσα να μιλούν για αυτόν, για τη φήμη Του που κυκλοφορεί. Η φήμη του Ιησού που διαδίδεται, τι θέλετε, δεν περιμέναμε τα κοινωνικά δίκτυα και όλα τους τα μέσα γι’ αυτό, η φήμη του Ιησού, το θρόισμα του Ευαγγελίου, επηρεάζει τα μυαλά, πιο σίγουρα, πιο δίκαια παρά το κακό…
- Αυτό είναι ! φτάνει εκεί, αγγίζει τον Ιησού και ο Ιησούς νοιώθει ότι αγγίζεται, θα το δούμε. Σχεδόν σαν μια πληγή: νιώθει την επίθεση, μια δύναμη που βγαίνει από μέσα Του, που ξεφεύγει χωρίς να το θέλει. Σαν ένας άγριος αυθορμητισμός που δεν το ελέγχει, η γενναιοδωρία της καλοσύνης στην άκρη. Ροή ενάντια στη ροή: το αγαθό που ρέει, που διαχέεται, και η ροή του αίματος που σταματά επί τόπου, το αισθάνεται, που ανατρέπεται, και το σώμα της που ξαναχτίζεται. Και Αυτός διερωτάται, γυρίζει - μια τρομερή στιγμή, αυτή η όψη του Υιού του Θεού. Γνωρίζουμε ότι στην Παλαιά Διαθήκη, δεν μπορούσαμε να δούμε τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο, αντικρυστά, χωρίς να πεθάνουμε.
Ήταν ο κανόνας, και εκεί, είναι το αντίστροφο, όλη η διαφορά μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Βλέπει τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο, τρέμοντας για να είναι σίγουρη, αλλά δεν λέει ψέματα, τα εξηγεί όλα, δικαιολογείται και ο Υιός του Θεού εγκρίνει: «Κόρη μου – άρα μιλάει σαν πατέρας! – Η πίστη σου σε έσωσε…». Δεν ξέρουμε το όνομα αυτής της γυναίκας και είναι κρίμα, αλλά όπως και να έχει! Μόλις είδαμε ότι κακοποιήθηκε, γελοιοποιήθηκε, ταπεινώθηκε η θηλυκότητα αυτής της γυναίκας και πώς, με τον Ιησού, εδώ αποκαθίσταται, μεγεθύνεται, εξυψώνεται: «Η πίστη σου σε έσωσε», είναι η πρώτη φορά που το λέει αυτό στο Ευαγγέλιο. Λοιπόν, γυναίκες όλων των χωρών, χαρείτε, μην αποθαρρύνεστε, γιατί ο Υιός του Θεού είναι μαζί σας!
- Και συνεχίζει. Αυτή η γυναίκα αγωνίστηκε για δώδεκα χρόνια, και η κόρη του Ιαείρου είναι δώδεκα ετών. Δώδεκα χρόνια, η ηλικία που γίνεται κανείς νέο κορίτσι, και μάλιστα νεαρή γυναίκα. Η ηλικία της πρώτης εφηβείας. Υποφέροντας μόλις τώρα από αυτή την ανεξέλεγκτη ροή αίματος, και εδώ, είναι το αίμα που δεν κυκλοφορεί πλέον σε αυτό το ληθαργικό σώμα. Κι αν, αδέξια, ο πατέρας της Ιάιρος είχε κάτι να κάνει με αυτό; Μόλις παρουσίασε ωμά τη δραματική κατάσταση: «Η κόρη μου που είναι τόσο μικρή, το κοριτσάκι μου πλησιάζει προς τον θάνατο...»
Δεν είναι σωστό, Ιάειρε, να μιλάς έτσι για την κόρη σου, δεν είναι πια μικρή, κοριτσάκι, το κοριτσάκι σου, που έτσι το πνίγεις με μια κάπως αποπνικτική τρυφερότητα. Γίνεται γυναίκα, πλησιάζει η ηλικία της πρώτης αγάπης και της φέρεσαι, από στοργή, αυτό είναι σίγουρο, σαν κοριτσάκι! Άφησε την να αναπνεύσει, αφήσε την να αρχίσει να γεύεται τη μέθη της ελευθερίας της!...
Ο Ιησούς έρχεται στο σπίτι. Πολύ αργά. Όλη η φασαρία και έχει ήδη στηθεί το σκηνικό της διορισμένης θλίψης, του επισημοποιημένου πένθους. Ο Δάσκαλος είναι επιτακτικός, αποφασιστικός: «Δεν είναι νεκρή, κοιμάται». Οι επαγγελματίες δεν νοιάζονται, δεν είναι αυτοί που θα ξεγελαστούν, αυτοί οι ειδικοί στους θανάτους. Ο Ιησούς τα αγνοεί: η πίστη πάντα, πάλι εκεί.
Και μπαίνει στην νεκρική κάμαρη που θα μετατραπεί σε γαμήλια κάμαρη, μπαίνει σαν ο Νυμφίος, ακολουθούμενος από τους τρεις μάρτυρες του. Γονατίζει μπροστά στην Αγαπημένη – δεν είναι αυτή από το Άσμα των Ασμάτων; - της πιάνει το χέρι σε μια κίνηση συμμαχίας, προφέρει τα λόγια της αφύπνισης: «Talitha koumi, σήκω, ήρθε η ώρα να ξανασηκωθείς, να βγεις από τον λήθαργο στον οποίο είχες βυθιστεί; ίσως από τη λύπη, από τη μελαγχολία -. Κοριτσάκι, σήκω».
Και το κοριτσάκι σηκώνεται, δεν είναι το παιδί, δεν είναι πια το κοριτσάκι, και αρχίζει να περπατάει, κάνοντας έτσι τα πρώτα βήματα της ολοκαίνουργιας ζωής της.
Εμείς οι γονείς είμαστε έκπληκτοι, δεν μπορούμε να το πιστέψουμε: μικρούλα, μας αποκάλυψες μια νεαρή γυναίκα που δεν την είδαμε να μεγαλώνει και δεν ξέραμε να την τιμήσουμε όπως έπρεπε. Και πάνω απ' όλα, γονείς, μην κάνετε φασαρία, μην πάτε να ειδοποιήσετε τον Τύπο ή την τηλεόραση, ηρεμήστε το Facebook όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί, ξέρετε, αν το καλό δεν κάνει θόρυβο, ο θόρυβος δεν κάνει καλό.
Κι έτσι, δώστε της κάτι να φάει, είναι δώδεκα χρονών το ίδιο, πρέπει να πεινάς σε αυτή την ηλικία, ειδικά μετά από τέτοια συναισθήματα. Ένας Ιησούς Προσεκτικός Υπέροχος, απαλά Πατρικός.
Προσευχή:
Σήμερα, Κύριε, όπως κάθε μέρα, θα συναντήσω δυσκολίες, απογοητεύσεις. Να είσαι δίπλα μου, Κύριε, να δυναμώνεις την πίστη μου στη Θεία Σου πρόνοια, ώστε να εναποθέσω όλη μου την ελπίδα μόνο σε Σένα. Αμήν.
+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου