Περίοδος Σαρακοστής
4η Κυριακή
Η παραβολή του σπλαχνικού πατέρα
(Ή του Ασώτου Υιού)
Λουκάς 15 / 11 – 32
Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,
Τους είπε επίσης ο Ιησούς: «Κάποιος άνθρωπος είχε δύο γιους. Ο μικρότερος απ' αυτούς είπε στον πατέρα του: “πατέρα, δώσε μου το μερίδιο της περιουσίας που μου αναλογεί” κι εκείνος τους μοίρασε την περιουσία. Ύστερα από λίγες μέρες ο μικρότερος γιος τα μάζεψε όλα κι έφυγε σε χώρα μακρινή. Εκεί σκόρπισε την περιουσία του κάνοντας άσωτη ζωή. Όταν τα ξόδεψε όλα, έτυχε να πέσει μεγάλη πείνα στη χώρα εκείνη, και άρχισε κι αυτός να στερείται. Πήγε λοιπόν κι έγινε εργάτης σε έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας, ο οποίος τον έστειλε στα χωράφια του να βόσκει χοίρους. Έφτασε στο σημείο να θέλει να χορτάσει με τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι, αλλά κανένας δεν του έδινε.
Τελικά συνήλθε και είπε: “πόσοι εργάτες του πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί, κι εγώ εδώ πεθαίνω της πείνας! Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω: πατέρα, αμάρτησα στο Θεό και σ' εσένα· δεν είμαι άξιος πια να λέγομαι γιος σου· κάνε με σαν έναν από τους εργάτες σου”. Σηκώθηκε, λοιπόν, και ξεκίνησε να πάει στον πατέρα του. Ενώ ήταν ακόμη μακριά, τον είδε ο πατέρας του, τον σπλαχνίστηκε, έτρεξε, τον αγκάλιασε σφιχτά και τον καταφιλούσε. Τότε ο γιος του του είπε: “πατέρα, αμάρτησα στο Θεό και σ' εσένα και δεν αξίζω να λέγομαι παιδί σου”. Ο πατέρας όμως γύρισε στους δούλους του και τους διέταξε: “βγάλτε γρήγορα την καλύτερη στολή και ντύστε τον· φορέστε του δαχτυλίδι στο χέρι και δώστε του υποδήματα. Φέρτε το σιτευτό μοσχάρι και σφάξτε το να φάμε και να ευφρανθούμε, γιατί αυτός ο γιος μου ήταν νεκρός και αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε”. Έτσι άρχισαν να ευφραίνονται. Ο μεγαλύτερος γιος του βρισκόταν στο χωράφι· και καθώς ερχόταν και πλησίαζε στο σπίτι, άκουσε μουσικές και χορούς. Φώναξε, λοιπόν, έναν από τους υπηρέτες και ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Εκείνος του είπε: “γύρισε ο αδερφός σου, κι ο πατέρας σου έσφαξε το σιτευτό μοσχάρι, γιατί του ήρθε πίσω γερός”.
Αυτός τότε θύμωσε και δεν ήθελε να μπει μέσα. Ο πατέρας του βγήκε και τον παρακαλούσε, εκείνος όμως του αποκρίθηκε: “εγώ τόσα χρόνια σού δουλεύω και ποτέ δεν παράκουσα καμιά εντολή σου· κι όμως σ' εμένα δεν έδωσες ποτέ ένα κατσίκι για να ευφρανθώ με τους φίλους μου. Όταν όμως ήρθε αυτός ο γιος σου, που κατασπατάλησε την περιουσία σου με πόρνες, έσφαξες για χάρη του το σιτευτό μοσχάρι”. Κι ο πατέρας του του απάντησε: “παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου κι ό,τι είναι δικό μου είναι και δικό σου. Έπρεπε όμως να ευφρανθούμε και να χαρούμε, γιατί ο αδερφός σου αυτός ήταν νεκρός κι αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε».
- Κατανοώντας την προσωπική και οικεία αγάπη του
Πατέρα.
Ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του πατέρα σε αυτή την ιστορία. Αγαπά τους γιους του, θυσιάζεται για αυτούς, έχει μεγάλη ελπίδα σε αυτούς και νιώθει περήφανος για αυτούς. Επιθυμεί έντονα να είναι ευτυχισμένοι και αναζητά ό,τι είναι καλύτερο για αυτούς. Πάνω απ' όλα θέλει να ανταποκρίνονται στην αγάπη του γι' αυτά με την ίδια γενναιοδωρία, την ίδια ένταση αυτοδόσεως.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό για κάποιον που αγαπά από το να ξέρει ότι η αγάπη του είναι αναπάντητη, αγνοημένη ή περιφρονημένη. Τώρα φανταστείτε πόσο πολύ μας αγαπά ο Θεός: έστειλε τον Μονογενή Υιό Του στον κόσμο, για να γίνει άνθρωπος –με όλους τους περιορισμούς και τα βάσανα που συνεπάγεται– να πεθάνει στον σταυρό, στη θέση μας εξαιτίας των αμαρτιών μας.
- Συνέπειες της αποτυχίας στην αγάπη.
Μόλις ο γιος του αρχίζει να σκέφτεται τον εαυτό του και να απομακρύνεται από την αγάπη του πατέρα του, αρχίζουν τα δύσκολα. Αυτό θα τον οδηγήσει σε πνευματική και υλική χρεοκοπία. Το να ζητήσει το μερίδιό του στην κληρονομιά ισοδυναμούσε με την ευχή για το θάνατο του πατέρα του, δεδομένου ότι η κληρονομιά μεταδίδεται συνήθως μόνο μετά το θάνατο ενός από τους γονείς του. Πόσες φορές έχω ζητήσει από τον Θεό να υποχωρήσει, επιλέγοντας το θέλημά μου από το δικό του; Ο εγωισμός οδηγεί στην αχαριστία: ξεχνώντας ότι έλαβα τα πάντα από τον Θεό χωρίς καμία αξία από μέρους μου και ότι όλα θα επιστρέψουν σε αυτόν.
Ο εγωισμός οδηγεί επίσης στο να βρεις την ευτυχία οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που είναι πραγματικά: στον Θεό.
- Βρείτε την κοινή λογική.
Κάθε φορά που στρεφόμαστε μακρυά από τη χάρη και την αγάπη του Θεού για χάρη της αμαρτίας, χάνουμε την κοινή λογική μας και αφήνουμε τον Θεό για μια «μακρινή χώρα». Το θέλημα του Θεού είναι το σπίτι μας, αν και στην επιφάνεια μπορεί να φαίνεται δυσάρεστο. Η αμαρτία τυφλώνει το νου και εξασθενεί τη θέληση. Κάθε μία από αυτές τις στιγμές είναι μια αφετηρία. Ωστόσο, κάθε άγιος έχει παρελθόν και κάθε αμαρτωλός έχει μέλλον. Μπορούμε να στραφούμε στον Θεό ανά πάσα στιγμή. Είναι μαζί μας αυτή τη στιγμή εδώ, ξεχύνοντας τη χάρη του. Ελπίζει διακαώς ότι θα του απαντήσουμε, όπως ο πατέρας της παραβολής περίμενε τον γιο του να επιστρέψει. Κι εγώ μπορώ να επιστρέψω στον Πατέρα μου. Μπορώ να θάψω το παρελθόν μου στον Χριστό. Μπορώ να επιστρέψω σε αυτόν για να συγχωρεθώ.
Προσευχή:
Κύριε, αν και δεν μπορώ να σε δω με τα μάτια μου, πιστεύω ότι είσαι παρών μέσα μου τώρα, στον πυρήνα της ύπαρξής μου και ότι με ξέρεις πολύ καλύτερα από ό,τι ξέρω τον εαυτό μου. Ξέρω επίσης ότι με αγαπάς πολύ περισσότερο από ότι αγαπώ τον εαυτό μου. Σε ευχαριστώ που με αγαπάς και με προσέχεις, παρόλο που δεν το αξίζω. Από την πλευρά μου, Σου προσφέρω τη λύπη που έχω για τις αμαρτίες μου και την ελπίδα μου να Σε αγαπώ περισσότερο κάθε μέρα. Βοήθησέ με να διώξω κάθε αμαρτία από τη ζωή μου.
Πατέρα, βλέπω ξεκάθαρα όλες τις φορές που σου είπα «όχι» και διάλεξα τον εαυτό μου. Είμαι ευγνώμων που έχω έναν υπομονετικό πατέρα σαν Εσένα, έναν πατέρα που συγχωρεί. Λυπάμαι για την έλλειψη αγάπης μου για Σένα. Σήμερα αποβάλλω ξανά την αμαρτία και στρέφομαι σε Σένα, έχοντας εμπιστοσύνη στο έλεος και τη συγχώρεση Σου. Αμήν.
+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου