Category: Archbishop’s Teaching

“God is love and the one who loves does not remain rigid. Yes, they stand firm, but not rigid; they do not remain rigid in their own positions, but allow themselves to be moved and touched," – Pope Francis, Angelus remarks, August 20, 2023

Dear brothers and sisters in Christ,

This Sunday, we read the beautiful account between the Archangel Gabriel and our Blessed Mother. The evangelist St. Luke in preparing this text in elegant Greek, must have interviewed our Lady to obtain this account, since she alone was present. St. Luke, with expert journalistic skill, arranged the story to follow directly after the account of Zechariah in the temple, which we celebrated last Sunday. This was done thoughtfully, under the influence of the Holy Spirit. The evangelist wished to contrast two remarkably similar events but were radically different in their essence.

Both Zechariah and Our Lady asked the archangel a question but from two vastly different positions. Zechariah’s question was due to his inability to believe that God would suspend the laws of nature (he and his wife were advanced in years) to bring about the birth of John the Baptist. Mary’s question was not rooted in disbelief in the power of God but was rooted in something much more mysterious. Our Lady did not doubt the power of God, nor was she ignorant of how children came to be. Her question, “How can this be, since I know not man” is extremely mysterious. She was betrothed to Joseph, and she could have naturally assumed that the conception of the Child would take place in a normal marital manner. However, her hesitancy reveals a very great mystery that is not revealed by St. Luke. We can only guess. Mary must have entered a contract with God earlier, vowing herself to a state of perpetual virginity.
This contract was entirely unheard of among the Hebrew women of her time, as every Israelite woman hoped to be the mother of the Messiah. Her contract, therefore, is even more mysterious.

Why did she enter this contract? Did she believe by doing this, she would by her sacrifice, compel God to send the Messiah to Israel? It is entirely possible that St. Joseph was aware of this contract, but because he was so besought with the Blessed Virgin, he happily accepted this arrangement in which his marriage to her would not be lived in the normal manner. Her question then, was radically different than Zechariah’s. She needed a clarification on her earlier commitment of perpetual virginity. Mary is the perfect disciple, ready at an instant, to change her plans to accept the Will of God. In doing so, God does not tear or destroy Mary’s commitment but marvellously magnifies it and makes it miraculously fruitful.

How easy it is, even for an exceptionally good purpose, to fall into a rigidity that does not recognize God’s will in a new reality. Being supple and youthful in our spiritual life means we are ready to yield to God’s plans and cheerfully accept His Will. An illness, an economic reversal, a big move to another city can really try us. We want everything to go back to way things were.

Prayer
In this period of preparation for the birth of Christ, let us ask the Blessed Virgin to obtain for us greater faith and happily pray: “Be it done according to Your Word.”

+ Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Σήμερα γιορτάζουμε την εορτή της Ευαγγελισμού του Ζαχαρία, όταν στάλθηκε ο Γαβριήλ για να του φέρει το χαρμόσυνο μήνυμα, καθώς εκείνος πρόσφερε θυμίαμα». - Προσευχή συγχώρεσης

Η Μαρωνιτική Εκκλησία στη Θεία Λειτουργία της, χρησιμοποιεί άφθονο θυμίαμα. Αυτό το πολύτιμο μυστήριο κληρονομήθηκε από τη λειτουργία του Ναού στην Ιερουσαλήμ. Με την καταστροφή του Ναού και το τέλος των θυσίας ζώων το 70 μ.Χ. οι πρώτοι Χριστιανοί υιοθέτησαν με ενθουσιασμό την προσφορά θυμιάματος στη Θεία Λειτουργία τους. Το θυμίαμα για τους Εβραίους ήταν μια προφητεία της αναίμακτης θυσίας της Θείας Λειτουργίας (Μαλ 1:11), της ουράνιας λειτουργίας (Αποκάλ. 5:8) και του επερχόμενου Μεσσία (Σειράχ 50: 5-9), ο οποίος θα ήταν σαν το «πρωινό αστέρι που λάμπει μέσα στα σύννεφα, σαν την πανσέληνο, σαν τον ήλιο που λάμπει στο ναό του Υψίστου, σαν το ουράνιο τόξο που λάμπει με δόξα ενάντια στα σύννεφα, σαν τα τριαντάφυλλα την άνοιξη, σαν τα κρίνα δίπλα σε ένα ρυάκι, σαν τους κέδρους του Λιβάνου το καλοκαίρι, σαν το θυμίαμα που καίει (...).

Οι πρώτοι χριστιανοί ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητοι στη χρήση θυμιάματος. Οι αφηγήσεις των μαρτύρων δείχνουν την ηρωική άρνησή τους να προσφέρουν θυμίαμα για ψευδή λατρεία στα είδωλα της Ρώμης. Αυτοί οι χριστιανοί μάρτυρες αποδεικνύουν την πίστη της πρώιμης Εκκλησίας στο μυστήριο του θυμιάματος.

Στις μέρες μας, οι ψεύτικοι θεοί, και τα είδωλα είναι παρόντα παντού.  Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και αφοσιωμένοι, όπως ακριβώς και οι πρώτοι Χριστιανοί. Πόσο εύκολο είναι να προσφέρουμε απλώς θυμίαμα ακολουθώντας το πλήθος, συμμετέχοντας σε κουτσομπολιά ή ενδίδοντας στο κλίμα του αισθησιασμού και του υλισμού. Πρέπει να είμαστε ριζοσπαστικοί στη δέσμευσή μας στον αληθινό και ζωντανό Θεό.

Ο καθένας από εμάς είναι ένας κόκκος θυμιάματος. Εκτός από τον Χριστό, είμαστε απλώς ένας κόκκος άμμου, αλλά όταν τοποθετούμαστε πάνω στο ζωντανό κάρβουνο που είναι ο Χριστός, γεμίζουμε τη γη με τη μυρωδιά της ειρήνης και της ελευθερίας.

Προσευχή:  Κύριε Ιησού, καθώς ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε τη γέννησή σου, απάντησε στις προσευχές μας όπως έκανες για τον Ζαχαρία την ώρα του θυμιάματος. Είθε οι προσευχές μας να ανυψωθούν σε σένα σαν θυμίαμα μπροστά σου. (Ψαλμός 141). Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

“Today we celebrate the feast of the Announcement to Zechariah, when Gabriel was sent to bring the good news to him, as he was offering incense.” – Prayer of Forgiveness

The Maronite Church in her Divine Liturgy, uses an abundance of incense. This precious sacramental was inherited from the liturgy of the Temple in Jerusalem. With the destruction of the Temple, and the end of animal sacrifice in 70 A.D. the first Christians enthusiastically adopted the offering of incense in their Liturgy. Incense for the Hebrews was a prophecy of the bloodless sacrifice of the Mass (Mal 1:11) and the heavenly liturgy (Rev 5:8) and the coming Messiah (Sirach 50:5–9) who would be like the “morning star shining through the clouds, like the full moon, like the sun shining on the Temple of the Most High, like the rainbow gleaming in glory against the clouds, like roses in spring time, like lilies beside a stream, like the cedars of Lebanon in summer, like burning incense (…).”

The early Christians were particularly sensitive to the use of incense. The accounts of the martyrs show their heroic refusal to offer incense in false worship to the idols of Rome. These Christian martyrs prove the early Church’s belief in the sacramental of incense.

In our own day, false gods, and idols are present everywhere.  We must be alert and committed just as the first Christians. How easy it is to simply offer incense by going along with the crowd, taking part in gossip, or giving into the climate of sensuality and materialism.  We must be radical in our commitment to the true and living God.

Each of us is a grain of incense. Apart from Christ, we are just a grain of sand, but when we are placed on the Living Coal which is Christ, we fill the earth with the odour of peace and freedom.

Prayer

Lord Jesus, as we prepare to celebrate your birth, answer our prayers as you did for Zechariah in the hour of incense. May our prayers ascend to you like incense in your sight. (Psalm 141)

+Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα

Τις Κυριακές που προηγούνται της περιόδου της ένδοξης αναγγελίας της γέννησης του Ιησού Χριστού, οι Μαρωνίτες πιστοί εξετάζουν πρώτον τη θεία προέλευση της Εκκλησίας (Κυριακή του Εξαγιασμού της Εκκλησίας) και, στη συνέχεια, την εξαιρετική ενότητα του ανθρώπινου και του θείου στην Εκκλησία (Κυριακή της Ανακαίνισης της Εκκλησίας).

Στον Χριστό, το ανθρώπινο και το θείο κατοικούσαν σε μια τέλεια ενότητα. Αυτό το μεγάλο μυστήριο έχει αμφισβητηθεί από διάφορες αιρέσεις ανά τους αιώνες, αλλά η Εκκλησία έχει παραμείνει σταθερή στην ομολογία της ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν και τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Με έναν μυστηριώδη τρόπο, αυτή η ενότητα αντανακλάται στη ζωή της Εκκλησίας που ίδρυσε.  Η Εκκλησία ζει και δρα στον κόσμο, αλλά ο στόχος και η δύναμή της δεν είναι εδώ στη γη αλλά στον ουρανό. Η Εκκλησία επιδιώκει μόνο τη σωτηρία της ανθρωπότητας, αλλά ασχολείται και με τις κοσμικές υποθέσεις.

Ο Χριστός πήρε ένα τεράστιο ρίσκο διαμορφώνοντας την Εκκλησία πάνω στο μυστήριο του προσώπου Του. Ακριβώς όπως οι σύγχρονοί του σήκωσαν πέτρες για να τον σκοτώσουν επειδή επέμενε στη θεότητά Του (Ιωάννης 10:31), έτσι και η Εκκλησία Του βιώνει στο δικό της προσκύνημα τον ίδιο διωγμό, την ίδια απόρριψη.

Ο κυρίαρχος άνεμος της εκκοσμίκευσης επιδιώκει ένα ακατόρθωτο εγχείρημα στο να διαχωρίσει αυτόν τον κόσμο από τον Θεό.

Η Εκκλησία, που σημαίνει ο καθένας από τους βαπτισμένους, με τα δικά μας προσωπικά χαρίσματα, ταλέντα και αρετές, πρέπει να εργαστεί σκληρά για να υποστηρίξει την αλήθεια εν Χριστώ και να αρνηθεί να υποβιβάσει τη θρησκεία στη σφαίρα του ιδιωτικού και του άσχετου.

Προσευχή: Δώσε, Κύριε Ιησού, ότι εμείς που είμαστε φτιαγμένοι από μια χούφτα πηλό, μπορούμε να γίνουμε καλοί θεμέλιοι λίθοι, ζωντανοί λίθοι στην Αγία Εκκλησία Σου. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

“I and the Father are one.”

On the Sundays preceding the season of the birth of Christ, the Maronite faithful consider firstly the divine origins of the Church (the Sunday of the Consecration of the Church) and then secondly, the extraordinary unity of the human and the divine in the Church (the Sunday of the Renewal of the Church).

In Christ, the human and the divine dwelt in a perfect unity. This great mystery has been challenged by various heresies throughout the centuries, but the Church has stood firm in her confession that Christ was both perfect God and perfect man. In a mysterious way, this unity is reflected in the life of the Church that He founded. The Church lives and acts in the world, but its goal and strength are not here on earth but in heaven. The Church seeks only the salvation of mankind, but she is also concerned with temporal affairs.

Christ took an enormous risk in fashioning the Church upon the mystery of his Person. Just as his contemporaries picked up stones to kill him because He insisted on His divinity (John 10:31), so too His Church experiences in her own pilgrimage, the same persecution, the same rejection.
The prevailing wind of secularism seeks an impossible task in separating this world from God. The Church, which means each one of the baptized, with our own personal gifts, talents, and virtues, must work hardto uphold the truth in Christ and refuse to relegate religion to the realm of the private and the irrelevant.

Prayer
Grant, Lord Jesus, that we who are made from a handful of clay, may be good foundation stones, living stones in your holy Church.

† Mgr Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Και σου λέω, εσύ είσαι ο Πέτρος, και πάνω σ' αυτόν τον βράχο θα οικοδομήσω την εκκλησία μου, και οι πύλες του Άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της».

Η Εκκλησία δεν ιδρύθηκε από ανθρώπους, ούτε είναι η απάντηση του ανθρώπου στη σωτήρια δράση του Θεού εν Χριστώ. Όταν μιλάμε για την Εκκλησία, μιλάμε για το έργο του Θεού. Αυτό το έργο του Θεού ξεκίνησε στην Παλαιά Διαθήκη, όταν ο Θεός επέλεξε τον Ισραήλ με μια εξαιρετικά συγκεκριμένη κλήση. Στη συνέχεια, με την Ενσάρκωση, τον Ιησού Χριστό, Εκείνον που ήταν εντελώς «αφιερωμένος στον Πατέρα», η Εκκλησία επεκτάθηκε πέρα από τα σύνορα ενός έθνους για να συμπεριλάβει όλη την ανθρωπότητα. Δεν θα βασιζόταν πλέον σε μια εθνικότητα ή μια εθνική ταυτότητα. Αντίθετα, εν Χριστώ, όλοι οι λαοί της γης μπορούν να είναι μέρος της Εκκλησίας. Το Ευαγγέλιο της σημερινής Θείας Λειτουργίας υποδηλώνει ότι ο Ιησούς Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία Του σε μια συγκεκριμένη στιγμή, όταν άλλαξε το όνομα Του ; ωστόσο είναι πιο σωστό να πούμε ότι καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του Κυρίου μας, ίδρυσε την Εκκλησία, φανερώνοντας πώς θα έπρεπε να είναι η Εκκλησία Του, από την Ενσάρκωσή Του μέχρι τον θάνατο, την Ανάσταση, την Ανάληψη και την αποστολή του Παρακλήτου. Μετά την Ανάληψη, το Άγιο Πνεύμα στάλθηκε σε ολόκληρη την Εκκλησία και παραμένει σε αυτήν, υπενθυμίζοντας στους ανθρώπους όλα όσα είπε και έκανε ο Κύριος.

Η Εκκλησία, όπως και τα κτίρια στα οποία λατρεύουμε, είναι αφιερωμένη στην υπηρεσία του Αγίου Πνεύματος. Οι επιμέρους Εκκλησίες, όπως η Μαρωνιτική Εκκλησία, διαμορφώνονται κατ' εικόνα της παγκόσμιας Εκκλησίας, της οποίας προΐσταται ο Πάπας. Κάθε τοπική Εκκλησία τελεί υπό έναν επίσκοπο, ο οποίος αναθέτει αρμοδιότητες στον κλήρο και επικουρείται από τους λαϊκούς.

Η κοινωνία των επιμέρους Εκκλησιών με την Παγκόσμια Εκκλησία προσφέρει μια ματιά στην εσωτερική κοινωνία της Αγίας Τριάδας. Όλα όσα αποτελούν μέρος της εξωτερικής δομής της Εκκλησίας έχουν σχεδιαστεί από τον Χριστό για να υπηρετούν το Πνεύμα του Χριστού. Πρέπει να ευχαριστούμε γι' αυτή τη στερεότητα και τη μονιμότητα της Αγίας Εκκλησίας.

Προσευχή: Άγιο Πνεύμα, ανανέωσε το πρόσωπο της γης κάνοντας την Εκκλησία ένα πιο πειστικό σημάδι του Χριστού. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

“And I tell you, you are Peter, and on this rock, I will build my church, and the gates of Hades will not prevail against it.” (Matthew 16:13-20)

The Church was not founded by men, nor is it man’s response to the salvific action of God in Christ. When we speak about the Church, we are talking about God’s work. This work of God began in the Old Testament when God chose Israel with an extremely specific calling. Then, with the Incarnation, Christ, the One who was completely “Dedicated to the Father”, the Church expanded beyond the borders of a nation to include all mankind. No longer would it be based upon a nationality or an ethnic identity. Instead, in Christ, all peoples of the earth can be part of the Church.

The Gospel of the Mass today suggests that Christ founded His Church at a specific moment when He changed the name of St. Peter, however, it is more correct to say that throughout Our Lord’s whole life, He established the Church, manifesting how his Church should be, from His Incarnation to His death, resurrection, ascension and the sending of the Paraclete. After the Ascension, the Holy Spirit was sent to the whole Church and stays in it, reminding people of all that Lord said and did.

The Church, like the buildings in which we worship, dedicated to the service of the Holy Spirt. The particular Churches, like the Maronite Church, are formed in the image of the universal Church presided over by the Pope.
Each local Church is under a bishop who delegates responsibilities to the clergy and is assisted by the laity. The communion of the particular Churches with the Universal Church offers a glimpse of the inner communion of the Holy Trinity. Everything that is part of the external structure of the Church is designed by Christ to serve the Spirit of Christ. We must give thanks for this solidity and permanence of the Holy Church.

Prayer
O Holy Spirit, renew the face of the earth by making the Church a more convincing sign of Christ.

+ Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Dear Brothers and sisters in Christ,

“All the nations will be gathered before him, and he will separate people one from another as a shepherd separates the sheep from the goats.”

The Gospel of this Sunday follows upon the earlier parables of the wise virgins and the faithful slaves. Those accounts of Christ summoned us to vigilance for the Lord’s return. However, the account given by Our Lord today passes from the place of parables into the divine reality of the General Judgement at the end of time when all human beings who have ever lived will be summoned from their graves into the ‘valley of Josaphat’ (Joel 3:2) to be judged by Christ the King.

Amazingly, there is no mention of the Ten Commandments. One might rightly wonder why, on that great and terrible day, Christ does not speak of that law, known to every conscience and written on every human heart. This may lead to someone to err, thinking that God has no interest in obedience to His Commandments.

The moral life is a seamless garment. Obedience to the moral law is the warf on which the weave of charity is fashioned. If the naked go unclothed, if the stranger goes unwelcome, if the hungry go unfed, it is because the voice of conscience has been thwarted and ignored by defying the moral law. Whenever the law of God is disobeyed, everybody and everything suffers.

It is also true that by awaking people to the sufferings of others, the human heart can more easily hear the voice of conscience. This has always been the genius of the saints. Throughout history, when a nation grew distant from God, the Holy Spirit raised upon holy men and women who through their work of serving their brothers and sisters awakened the voice of conscience among their fellow men and drew them back to God and obedience to his commandments.

Prayer
O Holy Spirit, raise up for our nation new saints to move our hearts and enlighten our consciences so that we may obey the will of the Father and find Christ in our brothers and sisters.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη μπροστά Tου, και θα χωρίσει τους ανθρώπους τον ένα απ' το άλλο, όπως ο βοσκός χωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια».

Το Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής ακολουθεί τις προηγούμενες παραβολές των σοφών παρθένων και των πιστών δούλων. Αυτές οι διηγήσεις του Ιησού Χριστού μας καλούν σε εγρήγορση για την επιστροφή του Κυρίου. Ωστόσο, η διήγηση που δίνει ο Κύριός μας σήμερα περνάει από τον τόπο των παραβολών στη Θεία πραγματικότητα της Γενικής Κρίσης στο τέλος των αιώνων, όταν όλοι οι άνθρωποι που έζησαν μέχρι σήμερα θα κληθούν από τους τάφους τους στην «κοιλάδα του Ιωσαφάτ» (Ιωήλ 3:2) για να κριθούν από τον Βασιλιά Ιησού Χριστό.

Παραδόξως, δεν υπάρχει καμία αναφορά στις Δέκα Εντολές. Θα μπορούσε κανείς δικαίως να αναρωτηθεί γιατί, εκείνη τη μεγάλη και τρομερή ημέρα, ο Ιησούς δεν μιλάει για αυτόν τον νόμο, που είναι γνωστός σε κάθε συνείδηση και γραμμένος σε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Αυτό μπορεί να οδηγήσει κάποιον σε πλάνη, νομίζοντας ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για την υπακοή στις εντολές Του.

Η ηθική ζωή είναι ένα ένδυμα χωρίς ραφή. Η υπακοή στον ηθικό νόμο είναι το στημόνι πάνω στο οποίο δημιουργείται η ύφανση της φιλανθρωπίας. Αν ο γυμνός μένει χωρίς ρούχα, αν ο ξένος μένει ανεπιθύμητος, αν ο πεινασμένος μένει χωρίς τροφή, είναι επειδή η φωνή της συνείδησης έχει ακυρωθεί και αγνοηθεί αψηφώντας τον ηθικό νόμο. Κάθε φορά που ο νόμος του Θεού παρακούεται, όλοι και όλα υποφέρουν.
Είναι επίσης αλήθεια ότι αφυπνίζοντας τους ανθρώπους για τα βάσανα των άλλων, η ανθρώπινη καρδιά μπορεί να ακούσει ευκολότερα τη φωνή της συνείδησης. Αυτή ήταν πάντα η ιδιοφυΐα των Αγίων. Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας, όταν ένα έθνος απομακρυνόταν από τον Θεό, το Άγιο Πνεύμα αναδείκνυε αγίους άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι με το έργο τους στην υπηρεσία των αδελφών τους ξυπνούσαν τη φωνή της συνείδησης στους συνανθρώπους τους και τους έφερναν πίσω στον Θεό και στην υπακοή στις εντολές Του.

Προσευχή : Άγιο Πνεύμα, ανέδειξε για το έθνος μας νέους Αγίους για να κινητοποιήσουν τις καρδιές μας και να φωτίσουν τις συνειδήσεις μας, ώστε να υπακούμε στο θέλημα του Πατέρα και να βρούμε τον Ιησού Χριστό στους αδελφούς και τις αδελφές μας. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

1. Η έννοια του μαρτυρίου στο χριστιανικό όραμα

Η λέξη μάρτυρας προέρχεται από το ελληνικό μάρτυς, που σημαίνει «μάρτυρας». Στη χριστιανική παράδοση, μάρτυρας είναι κάποιος που, μαρτυρώντας για τον Ιησού Χριστό, είναι πρόθυμος να δώσει τη ζωή του για την πίστη. Η έννοια έχει τις ρίζες της στην Αποκάλυψη, όπου τιμώνται εκείνοι που μαρτύρησαν για τον Ιησού με κόστος τη ζωή τους. Ο μάρτυρας θεωρείται μίμηση του Ιησού, ο οποίος έδωσε τη ζωή του για την ανθρωπότητα. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας της Εκκλησίας, οι μαρτυρικές αναφορές δείχνουν Χριστιανούς να αντιμετωπίζουν το θάνατο με βίαια μέσα, όπως σταύρωση, λιθοβολισμό ή βασανιστήρια. Έτσι γίνονται πρότυπα πίστης και θάρρους για τους πιστούς και η μαρτυρία τους μια νίκη της αγάπης επί του μίσους και της ζωής επί του θανάτου.

2. Οι μάρτυρες της Δαμασκού και το πλαίσιο του μαρτυρίου τους

Το 1860, η περιοχή βρισκόταν υπό οθωμανική κυριαρχία, αλλά η αποδυνάμωση της αυτοκρατορίας επέτρεψε σε ορισμένες ξένες χώρες να ασκήσουν αποσταθεροποιητική δύναμη μέσω της θρησκείας, ενώ Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Δρούζοι και Εβραίοι ζούσαν μέχρι τότε ειρηνικά δίπλα-δίπλα. Σε αυτό το πλαίσιο, ένα κύμα βίας σάρωσε τους χριστιανούς του Λεβάντε, ιδίως στον Λίβανο και τη Συρία. Ήταν μια περίοδος σφαγών κατά την οποία χιλιάδες χριστιανοί σκοτώθηκαν και τα χωριά τους καταστράφηκαν. Υπολογίζεται ότι περίπου 23.000 χριστιανοί δολοφονήθηκαν στη Συρία και το Λίβανο. Στη Δαμασκό, μια ομάδα φανατικών μουσουλμάνων επιτέθηκε στη χριστιανική συνοικία και στο μοναστήρι των Φραγκισκανών, όπου πολλοί χριστιανοί είχαν βρει καταφύγιο. Μέσα σε αυτό το τραγικό σκηνικό, οκτώ Φραγκισκανοί και τρεις Σύριοι λαϊκοί Μαρωνίτες σφαγιάστηκαν επειδή αρνήθηκαν να αποκηρύξουν την πίστη τους στον Ιησού Χριστό. Αυτοί οι μάρτυρες, που ανακηρύχθηκαν ευλογημένοι το 1926 από τον Πάπα Πίο ΙΑ΄, θα αγιοποιηθούν στις 20 Οκτωβρίου 2024 από τον Πάπα Φραγκίσκο, εν μέσω της δεύτερης συνόδου της Συνόδου για τη Συνοδικότητα.

3. Οι οκτώ Λατίνοι Φραγκισκανοί μάρτυρες

1. Manuel Ruiz Lopez
2. Carmelo Bolta Banuls
3. Engelbert Kolland
4. Nicanor Ascanio de Soria
5. Pedro Soler Méndez
6. Francisco Pinazo Penalver
7. Juan Jocobo
8. Fernandez y Fernandez.

Ο μακαριστός Engelbert Kolland είναι αυστριακής ιθαγένειας, ενώ οι άλλοι επτά είναι ισπανικής ιθαγένειας- οι έξι πρώτοι είναι ιερείς και οι δύο τελευταίοι είναι μη χειροτονημένοι μοναχοί.

4. Οι τρεις αδελφοί Μασάμπκι

Από μια εύπορη οικογένεια Μαρωνιτών της Δαμασκού, οι τρεις αδελφοί Μασάμπκι ήταν στην πραγματικότητα τέσσερις: ο Φραγκίσκος, ο Abde-el-Mooti, ο Rouphaël και ο Abdallah. Ο Abdallah, ιερέας, δεν ήταν μαζί τους τη στιγμή του μαρτυρίου τους. Οι τρεις πρώτοι ήταν πολύ ευσεβείς λαϊκοί που επισκέπτονταν καθημερινά το μοναστήρι των Φραγκισκανών και συμμετείχαν στην πνευματική και φιλανθρωπική ζωή της κοινότητάς τους από το μοναστήρι.

Ο Φραγκίσκος Μασάμπκι, πατέρας οκτώ παιδιών και εύπορος έμπορος, ήταν γνωστός για τη γενναιοδωρία του και τη μεγάλη αφοσίωσή του στο Ροδάριο. Αντιπροσώπευε μάλιστα τον Πατριάρχη των Μαρωνιτών στις επιχειρηματικές του συναλλαγές στη Συρία. Τη νύχτα του μαρτυρίου του, είχε καταφύγει στην εκκλησία για να προσευχηθεί μπροστά στο άγαλμα της Παναγίας των Δακρύων και είχε γεμίσει με μια υπερφυσική ελπίδα. Τότε, μετά τα μεσάνυχτα, μια ομάδα ένοπλων μουσουλμάνων ταραξιών εισέβαλε στο μοναστήρι. Οι τρομοκρατημένοι χριστιανοί προσπάθησαν να διαφύγουν ή να κρυφτούν. Οι δολοφόνοι που τον βρήκαν του είπαν: «Ο Κυβερνήτης, ο Σεΐχης Abdallah, μας έστειλε να σε σώσουμε από το θάνατο, εσένα, τους αδελφούς σου, τις οικογένειές σου και όλους όσους εξαρτώνται από σένα, με τον όρο να αποκηρύξεις την πίστη σου και να ασπαστείς το Ισλάμ». Ο Φραγκίσκος απάντησε θαρραλέα: «Ο σεΐχης Abdallah μπορεί να πάρει τα χρήματα που του δάνεισα, μπορεί επίσης να μου πάρει τη ζωή- αλλά κανείς δεν μπορεί να με κάνει να απαρνηθώ την πίστη μου. Είμαι Μαρωνίτης χριστιανός και θα πεθάνω με την πίστη του Χριστού. Όπως πρόσταξε ο Κύριός μας Ιησούς, δεν φοβόμαστε αυτούς που μπορούν να σκοτώσουν το σώμα»

Ο Abde-el-Mooti Μασάμπκι, παντρεμένος και καλλιεργημένος άνθρωπος της πίστης, φημιζόταν για τα καλά του ήθη και τον σεβασμό του προς όλους, μικρούς και μεγάλους. Δίδασκε στο σχολείο των Φραγκισκανών, επισκεπτόταν τακτικά την Αγία Τράπεζα και ήταν πιστός στον λειτουργικό ρυθμό. Δεν έχανε ποτέ προσευχή, νηστεία ή μετάνοια και ενθάρρυνε τους μαθητές του να παραμένουν πιστοί στην πίστη τους. Λίγες ώρες πριν από τον θάνατό του, τους συγκέντρωσε και τους εξήγησε τη σημασία της χάρης του μαρτυρίου, προτρέποντάς τους να μαρτυρούν την πίστη τους χωρίς φόβο θανάτου. Εκτελέστηκε λίγα λεπτά μετά τον μεγαλύτερο αδελφό του, ο οποίος επίσης αρνήθηκε να απαρνηθεί τον Χριστό.

Ο Rouphaël Μασάμπκι, ο νεότερος και ανύπαντρος, ήταν το απλό παιδί της οικογένειας. Πρώτα απ' όλα, μέσα στην αγνότητά του, αφιέρωσε μια βαθιά και παιδική αγάπη στην Παναγία. Στη συνέχεια, μέσα στην απλότητά του, μιμούνταν με χαρά τους μεγαλύτερους αδελφούς του και υπηρετούσε πιστά την εκκλησία ως σκευοφύλακας. Αργότερα το ίδιο βράδυ, οι ταραξίες τον βρήκαν και αγνοώντας ότι τα αδέλφια του είχαν αρνηθεί να απαρνηθούν την πίστη τους, αυτή τη φορά ακούσια, ενώθηκε μαζί τους, δίνοντας απλά και ευγενικά τη μαρτυρία του Χριστού του πριν σφαγιαστεί και αυτός με τη σειρά του.

5. Η πνευματικότητα των αδελφών Μασάμπκι

Η πνευματικότητα των αδελφών Μασάμπκι χαρακτηρίζεται από μια απλή πίστη, ριζωμένη στην καθημερινή τους ζωή. Δεν ήταν ούτε ιερείς ούτε θρησκευόμενοι, αλλά απλοί λαϊκοί άνθρωποι, βαθιά αφοσιωμένοι στην οικογένειά τους, στην εργασία τους και στον Θεό. Η ευσέβειά τους ήταν παρόμοια με εκείνη της Αγίας Οικογένειας: μια ταπεινή, διακριτική ζωή, που όμως χαρακτηριζόταν από έντονη πίστη. Η αφοσίωσή τους στην προσευχή, τα μυστήρια και τη φιλανθρωπία προς τους φτωχούς μαρτυρεί μια πνευματικότητα προσιτή σε όλους τους χριστιανούς, θεμελιωμένη σε μια ζωντανή και ενεργή πίστη.
Έζησαν τη χριστιανική τους κλήση στο έπακρο, αγκαλιάζοντας το ρόλο τους ως μάρτυρες του Χριστού στην καθημερινή τους ζωή και επισφραγίζοντας τη μαρτυρία τους με το μαρτύριό τους. Η πίστη τους στον Χριστό είναι μια υπενθύμιση της κλήσης της Εκκλησίας προς την αγιότητα για όλα τα μέλη της, όπως τονίζεται στο Δογματικό Σύνταγμα Lumen Gentium της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού: «Όλοι καλούνται στην αγιότητα».

6. Επίλογος

Οι μάρτυρες της Δαμασκού, και ιδιαίτερα οι αδελφοί Μασάμπκι, αποτελούν ισχυρά παραδείγματα πίστης στον Ιησού Χριστό μέχρι τελικής θυσίας. Η μαρτυρία τους μας υπενθυμίζει ότι, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, η χριστιανική πίστη μπορεί να θριαμβεύσει πάνω από το φόβο και το θάνατο. Ωστόσο, ζώντας την πίστη μας με ζήλο, πρέπει να αποφεύγουμε το λάθος της μισαλλοδοξίας και του μίσους.
Αντίθετα, αναγνωρίζοντας το κακό και προσευχόμενοι στον Θεό να το απομακρύνει από εμάς, το παράδειγμα των αδελφών Μασάμπκι μας εμπνέει να επιμείνουμε στην προσπάθειά μας για γνώση, αγάπη και υπηρεσία προς τον Ιησού, το μόνο τέλειο αντικείμενο της λατρείας μας. Αυτή η αγάπη πρέπει επίσης να αντανακλάται στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους άλλους, αυτούς που η ζωή βάζει στο δρόμο μας. Δεν πρέπει να αφήνουμε τις πράξεις μας να επηρεάζονται από τη συμπεριφορά τους, αλλά να τους εμπνέουμε με τη δική μας.
Η αγιοποίησή τους είναι μια πανηγυρική αναγνώριση του πνευματικού ηρωισμού τους και μια πρόσκληση προς όλους τους πιστούς να ανανεώσουν τη δέσμευσή τους στην πίστη, ενωμένοι με τον Χριστό στο σταυρό που είπε: «Πάτερ, συγχώρησέ τους, διότι δεν γνωρίζουν τι κάνουν» (Λουκάς 23:34).

7. Προσευχή για την μεσιτεία των Αγίων Μαρτύρων Μασάμπκι

Κύριε Ιησού, Υιέ του ζωντανού Θεού, μαζί με τους αγίους μάρτυρές σου Φραγκίσκο, Abde-el-Mooti και Rouphaël Μασάμπκι, επιθυμούμε να σε αγαπήσουμε και να σε λατρέψουμε αυτή τη στιγμή. Κοίταξέ μας με έλεος και δώσε μας, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματός Σου, το θάρρος να Σε αγαπήσουμε όπως Σε αγάπησαν εκείνοι, την ευγένεια να μαρτυρήσουμε το όνομά Σου όπως μαρτύρησαν ελεύθερα την πίστη τους και τη θέληση να συγχωρήσουμε όπως συγχώρησαν εκείνους που αφαίρεσαν τη ζωή τους. Είθε το παράδειγμά τους να μας εμπνέει και να μας καθοδηγεί στο μονοπάτι της πίστης, προς δόξα του Αγίου Ονόματός Σου, στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

+Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου