Author: staff@maroniteparchy.org.cy

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Η ώρα της προσευχής για τη χριστιανική ενότητα είναι μπροστά μας. Η περίοδος αυτή, που ξεκίνησε για πρώτη φορά το 1908, άρχισε στις 18 Ιανουαρίου, την εορτή προς τιμήν του Αποστόλου Πέτρου εν αλυσίδες και ολοκληρώνεται στις 25 Ιανουαρίου, την εορτή της μεταστροφής του Αποστόλου Παύλου.
Καθώς κάθε χρόνο αφιερώνουμε αυτή την εβδομάδα για να προσευχηθούμε για την ενότητα, μας υπενθυμίζεται ότι ο καθένας από εμάς πρέπει να εργαστεί για τη χριστιανική ενότητα και το έργο μας πρέπει να ξεκινά και να τελειώνει στην προσευχή.

Ο Χριστός, από την αρχή της δημόσιας διακονίας του, κάλεσε τους ανθρώπους να μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους. Αυτή η μετάνοια είναι μια αλλαγή της καρδιάς - μια στροφή από τις αμαρτωλές επιθυμίες και πρακτικές προς μια αγία ζωή, που έχει ως θεμέλιο τη ζωή και τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού. Αυτό σημαίνει να ζούμε μια ζωή ταπεινότητας και αγάπης για τους άλλους.

Η μεταστροφή της καρδιάς είναι απαραίτητη και για τον οικουμενισμό, διότι χωρίς ταπεινοφροσύνη και αγάπη, οι προσπάθειες για ενότητα θα είναι πάντα αποτυχημένες. Η ταπεινοφροσύνη επιτρέπει σε ένα άτομο να αναγνωρίσει τα σφάλματα της δικής του θρησκευτικής κοινότητας, και η αγάπη γεννά την επιθυμία να ενωθεί με όλους τους χωρισμένους αδελφούς και αδελφές.
«Ο Χριστός καλεί κάθε άτομο σε μεταστροφή της καρδιάς, μια μεταστροφή που οδηγεί στην εκπλήρωση του θελήματός Του εδώ στη γη». - σελ. 189 Οικουμενισμός και διαθρησκειακός διάλογος (Didache)

«Δεν μπορεί να υπάρξει οικουμενισμός αντάξιος του ονόματος χωρίς μεταστροφή της καρδιάς. Διότι από την ανανέωση της εσωτερικής ζωής του νου μας, από την αυταπάρνηση και την άδολη αγάπη γεννιούνται οι επιθυμίες της ενότητας και αναπτύσσονται με ώριμο τρόπο. Θα πρέπει λοιπόν να προσευχηθούμε στο Άγιο Πνεύμα για τη χάρη να είμαστε πραγματικά γεμάτοι αυταπάρνηση, ταπεινοί, ευγενικοί στην υπηρεσία των άλλων και να έχουμε μια στάση αδελφικής γενναιοδωρίας απέναντί τους». (Unitatis Redintegratio, 7) Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear Brothers and Sisters in Christ,

The octave of prayer for Christian Unity is upon us. The octave first undertaken in 1908 began on January 18th, the Feast in honour of St. Peter in Chains and concludes on January 25th, the Feast of the Conversion of St. Paul. As we set aside this week each year to pray for unity, we are reminded that each one of us must work for Christian unity, and our work must begin and end in prayer.

“Christ, from the beginning of his public ministry, called on people to repent of their sins. This repentance is a change of heart – a turning from sinful desires and practices to a holy life, one that has its foundation in the life and teachings of Christ. This means living a life of humility and love for others.

Conversion of heart is necessary for ecumenism as well, for without humility and love, efforts at unity will always fall short. Humility allows a person to recognize the faults of his or her own faith community, and love generates the desire to be united with all separated brothers and sisters. Christ calls every person to a conversion of heart, a conversion that leads to a flowering of His Will here on earth.” – p.189 Ecumenism and Inter-religious Dialogue The Didache Series

“There can be no ecumenism worthy of the name without a change of heart. For it is from renewal of the inner life of our minds, from self-denial and an unstinted love that desires of unity take their rise and develop in a mature way. We should therefore pray to the Holy Spirit for the grace to be genuinely self-denying, humble, gentle in the service of others, and to have an attitude of brotherly generosity towards them.” (Unitatis Redintegratio, 7)

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Ο Κύριος μας έδωσε τους θησαυρούς της ζωής του.

Με τη χάρη του Βαπτίσματος αγιαστήκαμε.

Μας συγχώρεσε τις αμαρτίες μας και μας έκανε δικούς του». -Υμνος, Ο Υιός του Πατέρα

Στο Ευαγγέλιο αυτής της πρώτης Κυριακής μετά τα Θεοφάνεια διαβάζουμε ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, με μεγάλη σύνεση και σεμνότητα, δεν υποχρέωσε ούτε παρότρυνε τους μαθητές του να ακολουθήσουν τον Χριστό, αλλά απλώς τους τον υπέδειξε: «Ιδού ο Αμνός του Θεού...» Το κάνει αυτό για να μπορέσουν, από μόνοι τους, να επιδιώξουν με μεγαλύτερη θέρμη ένα τόσο μεγάλο αγαθό, όταν το ανακαλύψουν μόνοι τους. Όταν ένας άνθρωπος ανακαλύπτει ένα κόσμημα που πωλείται σε γελοία φτηνή τιμή και λέει σε άλλους εμπόρους πόσο μεγάλη είναι η αξία του, τους κάνει να βρουν από μόνοι τους έναν τρόπο να το αγοράσουν. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι μόνο δύο από τους μαθητές του Ιωάννη ακολούθησαν τον Ιησού. Από όλους τους ανθρώπους, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής θα μπορούσε να απαιτήσει από τους μαθητές του να τον εγκαταλείψουν και να ακολουθήσουν τον Χριστό από θέση εξουσίας. Ήταν, άλλωστε, ο «μεγαλύτερος άνδρας που γεννήθηκε ποτέ από γυναίκα».  Αντ' αυτού, αποφεύγει με χάρη να μη σέβεται την ελευθερία των ακολούθων του.

Όπως το Αστέρι της Βηθλεέμ, ο Ιωάννης δείχνει τον Χριστό και αφήνει στην ελευθερία των μαθητών του να ακολουθήσουν τον Χριστό ή όχι. Όπως οι Μάγοι που βρήκαν και λάτρεψαν τον Χριστό, έτσι και ο Ανδρέας (και υποθέτουμε ο Ιωάννης, ο συγγραφέας του ευαγγελίου) βρήκε τον Χριστό και τον ακολούθησε στη μεγαλύτερη περιπέτεια του ανθρώπινου γένους. Όπως το άστρο της Βηθλεέμ, όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, πρέπει να δείχνουμε συνεχώς τον Κύριο.

Δείχνουμε προς τον Κύριο όταν είμαστε πιστοί στην καθημερινή μας προσευχή, πιστοί στην κυριακάτικη λειτουργία, σταθεροί στη φιλία μας και αποφασισμένοι να βοηθάμε τους αρρώστους και τους φτωχούς.

Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας #1730

Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο λογικό ον, προσδίδοντάς του την αξιοπρέπεια ενός προσώπου που μπορεί να ξεκινά και να ελέγχει τις πράξεις του. «Ο Θεός θέλησε να αφεθεί ο άνθρωπος στο χέρι της δικής του συμβουλής» (Βατικανό ΙΙ, Gaudium et Spes #17), ώστε να μπορεί με τη θέλησή του να αναζητήσει τον Δημιουργό του και να επιτύχει ελεύθερα την πλήρη και ευλογημένη τελειότητά του προσκολλώντας σε αυτόν. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

“Our Lord gave us his treasures of life.

Through Baptism’s grace we were sanctified.

He pardoned our sins and made us his own.” -Hymn, The Father’s Own Son

The Gospel of this First Sunday after the Epiphany we read that St. John the Baptist, with great prudence and modesty, did not compel or urge his disciples to follow Christ but only pointed Him out to them: “Behold the Lamb of God …” He does this so that they might, by themselves more ardently pursue after such a great good when they discover it by themselves. When a man discovers a jewel being sold for a ridiculously cheap price, and he tells other merchants how great is its worth and value, it causes them of their own accord to find a way to buy it. It is surprising that only two of John’s disciples followed Jesus. Of all people, John the Baptist could have demanded his disciples to leave him and follow Christ from a position of authority. He was, after all, the “greatest man ever born of woman.”  Instead, he gracefully avoids disrespecting the freedom of his followers.

Like the Star of Bethlehem, John points to Christ and he leaves it to the freedom of his disciples to follow Christ or not. Like the Magi who found and adored Christ, Andrew (and we presume John, the author of the gospel) found Christ and followed Him in the greatest adventure of the human race. Like the Star of Bethlehem, like John the Baptist, we must continually point to the Lord. We point to the Lord when we are faithful to our daily prayer, faithful to our Sunday Mass, constant in our friendship, and determined in our helping the sick and the poor.

Catechism of the Catholic Church #1730

God created man a rational being, conferring on him the dignity of a person who can initiate and control his own actions. “God willed that man should be left in the hand of his own counsel,” (Vatican II, Gaudium et Spes #17) so that he might of his own accord seek his Creator and freely attain his full and blessed perfection by cleaving to him.

†  Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,
Σήμερα γιορτάζουμε τη Βάπτιση του Κυρίου μας, ένα γεγονός γεμάτο βάθος και θεολογικό νόημα. Μας καλεί να συλλογιστούμε τη δική μας κλήση μέσα από το βάπτισμα που λάβαμε.

1. Μια πράξη ταπείνωσης και αλληλεγγύης
Ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, χωρίς αμαρτία, βαπτίζεται από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή στον Ιορδάνη ποταμό. Γιατί; Για να ταπεινωθεί, να ενωθεί με την ανθρώπινη φύση μας και να δείξει την αλληλεγγύη Του με τους αμαρτωλούς.

Κι εμείς, ως βαπτισμένοι χριστιανοί, καλούμαστε να μιμηθούμε την ταπείνωση του Χριστού, να απορρίψουμε την υπερηφάνεια και να αναγνωρίσουμε την εξάρτησή μας από τον Θεό.
Κύριε, χάρισέ μας ταπεινή καρδιά, γεμάτη αγάπη και ευγνωμοσύνη για την παρουσία Σου στη ζωή μας.

2. Η αποκάλυψη της Αγίας Τριάδας
Κατά τη Βάπτιση, ο ουρανός ανοίγει, το Άγιο Πνεύμα κατεβαίνει σαν περιστέρι, και η φωνή του Πατέρα ακούγεται: «Αυτός είναι ο αγαπητός μου Υιός, στον οποίο ευαρεστήθηκα».

Αυτό το γεγονός είναι μια θεοφάνεια, μια φανέρωση της Αγίας Τριάδας. Μας υπενθυμίζει ότι το βάπτισμά μας δεν είναι απλώς ένα τελετουργικό, αλλά η είσοδός μας στη θεία ζωή της Τριάδας, στην κοινωνία με τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.

Άγιο Πνεύμα, φώτισέ μας ώστε να ζούμε καθημερινά ως παιδιά του Θεού.

3. Κλήση σε αποστολή
Η Βάπτιση του Ιησού σηματοδοτεί την έναρξη της δημόσιας αποστολής Του. Από εκείνη τη στιγμή, αρχίζει να κηρύττει, να θεραπεύει και να φέρνει την ελπίδα.

Το ίδιο και το δικό μας βάπτισμα μας καλεί σε μια αποστολή. Δεν είναι απλώς ένα μυστήριο που έλαβε χώρα στο παρελθόν, αλλά μια καθημερινή πρόσκληση να ζούμε ως μάρτυρες της αγάπης του Θεού στον κόσμο.
Κύριε, δώσε μας τη δύναμη να φέρνουμε το φως Σου σε όσους βρίσκονται στο σκοτάδι.

4. Ένα σημείο καθαρμού και νέας ζωής
Μέσα από το βάπτισμα, γινόμαστε νέοι άνθρωποι. Καθαριζόμαστε από την αμαρτία και εισερχόμαστε στη ζωή της χάριτος. Ο Ιησούς αγίασε τα νερά του Ιορδάνη για να ανοίξει τον δρόμο της σωτηρίας για όλους μας.

Ας αναρωτηθούμε: Ζούμε σύμφωνα με τη χάρη του βαπτίσματός μας; Είμαστε φως και αλάτι για τον κόσμο;
Κύριε, ανανέωσε τη χάρη του βαπτίσματος μέσα μας και βοήθησέ μας να ζούμε με αγιότητα.

Επίλογος
Η Βάπτιση του Ιησού είναι μια πρόσκληση να θυμηθούμε το δικό μας βάπτισμα, να ανανεώσουμε την πίστη μας και να ζήσουμε ως παιδιά του Θεού, αφοσιωμένοι στην αποστολή Του.

Τελική προσευχή
Κύριε Ιησού, μέσα από τη Βάπτισή Σου μας άνοιξες τον δρόμο της σωτηρίας. Βοήθησέ μας να ζούμε καθημερινά ως μάρτυρες της αγάπης και της ειρήνης Σου, γεμάτοι από το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

Today we celebrate the Baptism of our Lord, an event full of depth and theological meaning. It invites us to reflect on our own vocation through the baptism we have received.

1. An act of humility and solidarity
Jesus, the Son of God, without sin, is baptized by John the Baptist in the Jordan River. Why? To humble Himself, to unite Himself with our human nature and to show His solidarity with sinners.

And we, as baptized Christians, are called to imitate Christ's humility, to reject pride and acknowledge our dependence on God.
Lord, grant us a humble heart, full of love and gratitude for your presence in our lives.

2. The revelation of the Holy Trinity
At Baptism, heaven is opened, the Holy Spirit descends like a dove, and the voice of the Father is heard, "This is my beloved Son, in whom I am well pleased."

This event is a theophany, a manifestation of the Holy Trinity. It reminds us that our baptism is not just a ritual, but our entrance into the divine life of the Trinity, into communion with the Father, the Son and the Holy Spirit.
Holy Spirit, enlighten us so that we may live daily as children of God.

3. Call to mission
Jesus' Baptism marks the beginning of His public mission. From that moment, He begins to preach, heal and bring hope.

Our baptism, likewise, calls us to a mission. It is not just a sacrament that took place in the past, but a daily invitation to live as witnesses of God's love in the world.
Lord, give us the power to bring your light to those in darkness.

4. A sign of purification and new life
Through baptism, we become new people. We are cleansed from sin and enter into the life of grace. Jesus sanctified the waters of the Jordan River to open the way of salvation for all of us.

Let us ask ourselves: are we living according to the grace of our baptism? Are we light and salt for the world?
Lord, renew the grace of baptism in us and help us to live in holiness.

Epilogue
The Baptism of Jesus is an invitation to remember our own baptism, to renew our faith and to live as children of God, committed to his mission.

Prayer
Lord Jesus, through your Baptism you have opened the way of salvation for us. Help us to live daily as witnesses of your love and peace, filled with the Holy Spirit. Amen.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Dear brothers and sisters in Christ,
“Blessed are you, Jesus Christ our Lord and God, you chose to go up to the temple with Mary and Joseph to fulfill the law of the Passover, which you had previously established and placed in the hands of your prophets.” – Ramsho
The Maronite Church celebrates this Sunday the Finding of the Lord in the Temple. The gospel recounts a very painful moment in the life of the Holy Family when Jesus went missing for three days. “Christ wanted to come into this world without being noticed, without a house, without money, without a cradle, without possessions … but not without a family … a Holy Family. He didn’t want us to be left without that Holy Family either and now Mary is our Mother, St. Joseph our father, Jesus our Brother and we … the privileged members of the Holy Family.” (December 29, 2024, iPray with the Gospel)
Families exist so that the happy moments and sorrowful times can be shared. We are never truly alone. That is why the devil works so hard at attacking the family. St. John Paul II said that “as the family goes, so goes the nation and so goes the whole world in which we live.” We are living amid a Great War.
How can I change the world? What can I do to help Cyprus? What can I do for world peace? The answer is incredibly simple: love your family, love each single member, taking the good with the bad and the bitter with the sweet. The unity of the family is like a hammer blow on the devil’s head.
When we love each other in the family, forgive each other, share the joys and sorrows of life together, when we pray together and place God at the center and holiness our common goal; this kind of family life can change the world. Families are under attack, but family love is the weapon with which to fight back! Let us pray for all families today, especially those suffering the most.
Catechism of the Catholic Church #2212
The fourth commandment illuminates other relationships in society. In our brothers and sisters, we see the children of our parents; in our cousins, the descendants of our ancestors; in our fellow citizens, the children of our country; in the baptized, the children of our mother the Church; in every human person, a son or daughter of the One who wants to be called “our Father.” In this way our relationships with our neighbours are recognized as personal in character. The neighbour is not a “unit” in the human collective; he is “someone” who by his known origins deserves particular attention and respect.

+Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Ευλογημένος είσαι εσύ, Ιησού Χριστέ, ο Κύριος και Θεός μας, που επέλεξες να ανέβεις στο ναό μαζί με τη Μαρία και τον Ιωσήφ για να εκπληρώσεις το νόμο του Πάσχα, τον οποίο είχες προηγουμένως θεσπίσει και αναθέσει στα χέρια των προφητών σου». - Ramsho

Η Μαρωνιτική Εκκλησία γιορτάζει αυτή την Κυριακή την Εύρεση του Κυρίου στο Ναό. Το Ευαγγέλιο αφηγείται μια πολύ οδυνηρή στιγμή στη ζωή της Αγίας Οικογένειας, όταν ο Ιησούς εξαφανίστηκε για τρεις ημέρες. «Ο Χριστός θέλησε να έρθει σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να τον προσέξουν, χωρίς σπίτι, χωρίς χρήματα, χωρίς κούνια, χωρίς περιουσία ... αλλά όχι χωρίς οικογένεια ... μια Αγία Οικογένεια. Δεν ήθελε να μείνουμε ούτε εμείς χωρίς αυτή την Αγία Οικογένεια και τώρα η Μαρία είναι η μητέρα μας, ο Άγιος Ιωσήφ ο πατέρας μας, ο Ιησούς ο αδελφός μας και εμείς ... τα προνομιούχα μέλη της Αγίας Οικογένειας».

Οι οικογένειες υπάρχουν για να μοιράζονται τις ευτυχισμένες στιγμές και τις θλιβερές στιγμές. Δεν είμαστε ποτέ πραγματικά μόνοι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο διάβολος εργάζεται τόσο σκληρά για να επιτεθεί στην οικογένεια. Ο Άγιος Ιωάννης Παύλος Β' είπε ότι «όπως πάει η οικογένεια, πάει και το έθνος και πάει και όλος ο κόσμος στον οποίο ζούμε». Ζούμε εν μέσω ενός μεγάλου πολέμου.
Πώς μπορώ να αλλάξω τον κόσμο; Τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω την Κύπρο; Τι μπορώ να κάνω για την παγκόσμια ειρήνη; Η απάντηση είναι απίστευτα απλή: αγαπήστε την οικογένειά σας, αγαπήστε κάθε μέλος της, παίρνοντας το καλό μαζί με το κακό και το πικρό μαζί με το γλυκό. Η ενότητα της οικογένειας είναι σαν σφυροκόπημα στο κεφάλι του διαβόλου. Όταν αγαπάμε ο ένας τον άλλον στην οικογένεια, συγχωρούμε ο ένας τον άλλον, μοιραζόμαστε μαζί τις χαρές και τις λύπες της ζωής, όταν προσευχόμαστε μαζί και βάζουμε τον Θεό στο κέντρο και την αγιότητα κοινό μας στόχο- αυτό το είδος οικογενειακής ζωής μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Οι οικογένειες δέχονται επίθεση, αλλά η οικογενειακή αγάπη είναι το όπλο με το οποίο μπορούμε να αντεπιτεθούμε! Ας προσευχηθούμε σήμερα για όλες τις οικογένειες, ιδιαίτερα για εκείνες που υποφέρουν περισσότερο.

Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας #2212

Η τέταρτη εντολή φωτίζει άλλες σχέσεις στην κοινωνία. Στα αδέλφια μας βλέπουμε τα παιδιά των γονέων μας- στα ξαδέλφια μας, τους απογόνους των προγόνων μας- στους συμπολίτες μας, τα παιδιά της πατρίδας μας- στους βαπτισμένους, τα παιδιά της μητέρας μας, της Εκκλησίας- σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, γιο ή κόρη Εκείνου που θέλει να αποκαλείται «Πατέρας μας». Με αυτόν τον τρόπο οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας αναγνωρίζονται ως προσωπικές ως προς τον χαρακτήρα τους. Ο γείτονας δεν είναι μια «μονάδα» της ανθρώπινης συλλογικότητας- είναι «κάποιος» που λόγω της γνωστής καταγωγής του αξίζει ιδιαίτερης προσοχής και σεβασμού. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,
“Everyone knows what it is to hope. In the heart of each person, hope dwells as the desire and expectation of good things to come, despite our not knowing what the future may bring. Even so, uncertainty about the future may at times give rise to conflicting feelings, ranging from confident trust to apprehensiveness, from serenity to anxiety, from firm conviction to hesitation and doubt. Often, we come across people who are discouraged, pessimistic and cynical about the future, as if nothing could possibly bring them happiness. For all of us, may the Jubilee be an opportunity to be renewed in hope.” – Pope Francis, Spes Non Confundit Bull of Indiction for the Jubilee 2025
Every 25 years, (the most recent being the year 2000) the Catholic Church celebrates a Jubilee year, a year which emphasis the forgiveness of sins and reconciliation. On Christmas Eve, Pope Francis opened the Holy Door at St. Peter’s Basilica in Rome, a sign both physical and spiritual. The door of God’s Mercy is open to everyone.
Pope Francis has asked that the theme of this Jubilee be one of hope. We all need hope. As we struggle along, trying to follow Our Lord, it may happen that we get very discouraged and pessimistic about our failures and our sins. Discouragement can turn into despair so easily. This Jubilee is a time of great grace then in which we can turn to the Lord with renewed confidence.
In the time of the ancient Hebrews, the Jubilee year was a way forward economically. Accumulated debt with compound interest became unrepayable. The economy freezes under such massive debt. The Jubilee year (which only occurred every 50 years for the Jews) was therefore a time for debt forgiveness and to restart the economy by freeing the poor from debt slavery.
Let us therefore approach this Jubilee with faith and creativity. We all have a spiritual debt because of our sins. Let’s celebrate this year by imagining a more just society by making a special effort to apply Catholic social teaching to our daily lives. Debt is how human beings are manipulated and exploited. By exercising the virtue of hope during this year, we can spread the family warmth of our Christian faith by exercising the virtue of justice and charity.
Catechism of the Catholic Church #2547
The Lord grieves over the rich because they find their consolation in the abundance of goods. “Let the proud seek and love earthly kingdoms, but blessed are the poor in spirit for theirs is the Kingdom of heaven. Abandonment to the Providence of the Father in Heaven frees us from anxiety about tomorrow. Trust in God is a preparation for the blessedness of the poor. They shall see God.”

+Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Όλοι γνωρίζουν τι σημαίνει να ελπίζεις. Στην καρδιά του κάθε ανθρώπου, η ελπίδα κατοικεί ως επιθυμία και προσδοκία καλών πραγμάτων που θα έρθουν, παρά το γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να φέρει το μέλλον. Ακόμα κι έτσι, η αβεβαιότητα για το μέλλον μπορεί κατά καιρούς να προκαλέσει αντικρουόμενα συναισθήματα, που κυμαίνονται από την εμπιστοσύνη με αυτοπεποίθηση μέχρι την ανησυχία, από τη γαλήνη μέχρι το άγχος, από τη σταθερή πεποίθηση μέχρι τον δισταγμό και την αμφιβολία. Συχνά, συναντάμε ανθρώπους που είναι αποθαρρυμένοι, απαισιόδοξοι και κυνικοί για το μέλλον, λες και τίποτα δεν μπορεί να τους φέρει την ευτυχία. Για όλους μας, ας είναι το Ιωβηλαίο μια ευκαιρία να ανανεωθούμε στην ελπίδα». - Πάπας Φραγκίσκος, Spes Non Confundit Βούλα εγκαινίων για το Ιωβηλαίο 2025

Κάθε 25 χρόνια, (το πιο πρόσφατο ήταν το έτος 2000) η Καθολική Εκκλησία γιορτάζει ένα Ιωβηλαίο έτος, ένα έτος που δίνει έμφαση στη συγχώρεση των αμαρτιών και τη συμφιλίωση. Την παραμονή των Χριστουγέννων, ο Πάπας Φραγκίσκος άνοιξε την Αγία Πύλη στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, ένα σημάδι τόσο φυσικό όσο και πνευματικό.  Η πόρτα του ελέους του Θεού είναι ανοιχτή για όλους.

Ο Πάπας Φραγκίσκος ζήτησε το θέμα αυτού του Ιωβηλαίου να είναι ένα θέμα ελπίδας. Όλοι έχουμε ανάγκη την ελπίδα. Καθώς αγωνιζόμαστε, προσπαθώντας να ακολουθήσουμε τον Κύριό μας, μπορεί να συμβεί να αποθαρρυνθούμε πολύ και να γίνουμε απαισιόδοξοι για τις αποτυχίες μας και τις αμαρτίες μας. Η αποθάρρυνση μπορεί να μετατραπεί τόσο εύκολα σε απόγνωση.  Αυτό το Ιωβηλαίο είναι μια περίοδος μεγάλης χάρης τότε, κατά την οποία μπορούμε να στραφούμε στον Κύριο με ανανεωμένη εμπιστοσύνη.

Στην εποχή των αρχαίων Εβραίων, το Ιωβηλαίο έτος αποτελούσε μια οικονομική διέξοδο. Τα συσσωρευμένα χρέη με τους ανατοκισμένους τόκους γίνονταν ανεξόφλητα. Η οικονομία πάγωνε κάτω από ένα τέτοιο τεράστιο χρέος. Το έτος Ιωβηλαίου (το οποίο συνέβαινε μόνο κάθε 50 χρόνια για τους Εβραίους) ήταν επομένως μια εποχή για τη διαγραφή του χρέους και την επανεκκίνηση της οικονομίας με την απελευθέρωση των φτωχών από τη δουλεία του χρέους.

Ας προσεγγίσουμε λοιπόν αυτό το Ιωβηλαίο με πίστη και δημιουργικότητα.  Όλοι μας έχουμε ένα πνευματικό χρέος εξαιτίας των αμαρτιών μας. Ας γιορτάσουμε αυτό το έτος φανταζόμενοι μια πιο δίκαιη κοινωνία, καταβάλλοντας ιδιαίτερη προσπάθεια να εφαρμόσουμε την καθολική κοινωνική διδασκαλία στην καθημερινή μας ζωή.

Το χρέος είναι ο τρόπος με τον οποίο τα ανθρώπινα όντα χειραγωγούνται και τυχαίνουν εκμετάλλευσης. Ασκώντας την αρετή της ελπίδας κατά τη διάρκεια αυτού του έτους, μπορούμε να διαδώσουμε την οικογενειακή ζεστασιά της χριστιανικής μας πίστης ασκώντας την αρετή της δικαιοσύνης και της φιλανθρωπίας.

Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας #2547

Ο Κύριος θλίβεται για τους πλούσιους επειδή βρίσκουν την παρηγοριά τους στην αφθονία των αγαθών. «Οι υπερήφανοι ας αναζητούν και ας αγαπούν τα επίγεια βασίλεια, αλλά μακάριοι οι πτωχοί στο πνεύμα, διότι δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών.  Η εγκατάλειψη στην Πρόνοια του Ουράνιου Πατέρα μας απαλλάσσει από την αγωνία για το αύριο. Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια προετοιμασία για την ευδαιμονία των φτωχών. Αυτοί θα δουν τον Θεό». Αμήν.

†  Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου