Category: Archbishop’s Teaching

Lettre de Son Excellence
Msgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre
Aux prêtres, les fidèles maronites et tout le people chypriote
Pour la deuxième année de sa prise de possession
de l’Archidiocèse Maronite de Chypre
05 Septembre 2023

Chères frères et soeurs en Christ,
En cette deuxième année depuis ma prise de possession de l’Archidiocèse Maronite de Chypre, je saisis cette belle occasion pour vous exprimer tout mon amour fraternel et paternel, à chacun et à chacune d’entre vous. Ma mission primordiale et mon but ultime sera toujours de renforcer entre nous les liens fraternels de charité en Christ Notre Seigneur et Notre unique espérance. Avec vous je prends conscience de notre communion ecclésiale et notre souci de vivre notre foi au travers des différents charismes que l’Esprit Saint nous a prodigués, afin de les fructifier selon la Volonté de Dieu, plus particulièrement en cette période difficile et souvent conflictuelle que vit notre monde à l’heure actuelle. En outre, je souhaite vous encourager à ne pas désespérer devant les multiples problèmes auxquels nous faisons face mais de nous appuyer sur notre foi en Christ pour renforcer notre confiance en nous-mêmes et affronter dans l’espérance les multiples défis que nous pose notre monde actuel. Nous rendons grâce au Seigneur en l’implorant à renforcer nos dons voire nos charismes personnels et communautaires, car notre monde a de plus en plus besoin de l’engagement de chacun de nous.
2
En premier lieu, je tiens à proclamer devant vous, à l’instar de Saint Paul que jamais je n’ai mis et ne mettrai ma fierté en rien d'autre que dans la croix de notre Seigneur Jésus-Christ, par qui le monde est crucifié pour moi, comme je le suis pour le monde ! (cf. Galates 6, 14) Car ce qui m’importe en ce service comme pasteur dans l’Eglise, c’est vous et le Christ vivant en vous, parce que vous êtes comme le dit aussi l’apôtre Paul en 2 co3 :3 « Vous êtes manifestement une lettre de Christ, écrite, par notre ministère, non avec de l`encre, mais avec l`Esprit du Dieu vivant, non sur des tables de pierre, mais sur des tables de chair, sur les coeurs ».
Oui, Christ est vivant en nous aujourd’hui comme Il l’était lorsqu’il parcourait les routes de Palestine. Sa Résurrection n’est pas simplement un fait historique ni un acte de foi, mais une réalité perpétuelle en chacun de nous chaque fois que nous affrontons la mort sous toutes ses formes nous la vainquons par Lui, avec Lui et en Lui. Jésus-Christ est le même hier, aujourd’hui et demain comme nous le signale l’épitre aux hébreux, il est vivant aujourd’hui et est présent avec chacun de nous, il sera encore vivant demain et sera présent avec nos enfants et nos générations futures à jamais et pour l’éternité. A la suite de nos ancêtres qui ont édifié grâce au Christ le monde dans lequel nous évoluons aujourd’hui, ainsi nous aussi avec le Christ et en Lui, nous bâtissons ce monde dans lequel nos enfants et nos petits-enfants et toutes les générations à venir, évoluerons.
Chers bien-aimés en Christ, ne laissez rien troubler votre foi ni pervertir la grâce de votre baptême. Vous êtes des porteurs du Christ dans le monde; le Christ vit en vous et continue sa mission salvifique à travers vous. Votre vie actuelle est une extension de l’incarnation du Christ. C’est au monde de se façonner à vous et non l’inverse. Si le monde s’est éloigné du Christ, nous devons être comme Il nous l’a enseigné : « lumière du monde et sel de la terre » (Mt 5 : 13 -14 ) , puisque nous pouvons tout en celui qui nous
3
fortifie. (cf.Philippiens 4, 13). Peu importe notre situation, l’Espérance qui ne déçoit pas est déjà et sera toujours le don par excellence que l’Esprit Saint prévoit pour nous vivifier et sauver le monde, sans faire acception de personnes (cf. Actes 10, 35). Tout ce que nous vivons aujourd’hui nous enseigne que s’éloigner de Jésus, Notre BONNE NOUVELLE, ne conduit nullement au bonheur, comme cela a souvent été suggéré et miroité par les faux prophètes de notre monde. Se libérer des exigences de l’Evangile nous plonge dans des contraintes cruelles et immondes sans aucune mesure avec les précédentes, précipitant le monde dans un abîme sans précédent.
En aucun cas, l’Eglise ne cherche un regain de pouvoir sur vous ou à travers vous, elle ne veut aucunement avoir une emprise sur le monde. Le pouvoir l’a blessée et éloignée de sa mission salvatrice, pour penser encore à la manière du monde et selon la chair. Au temps présent, l’Eglise s’est laissée dépouiller pour gagner le Christ afin qu’Il devienne la vie de votre vie. Car en dehors de lui, il n’y a pas de vie véritable, il n’y a pas d’amour véritable, il n’y a pas d’espoir véritable, il n’y a pas de sens véritable à notre vie, il n’y a pas de rencontre véritable, il n’y a pas de liberté véritable, il n’y a pas de joie véritable, il n’y a pas de consolation véritable que nous pouvons vivre au milieu de nos souffrances quotidiennes, il n’y a pas de communion salvatrice, il n’y a pas de Salut éternel. Rien, rien que le vide, un vide destructeur pour l’homme et son humanité. En revanche, tout en Jésus se génère et prend forme pour la vie et jamais pour la mort. Que cela vienne d’un croyant ou d’un non croyant, d’un fidèle ou d’un infidèle, car tous sont ses enfants et il mène toute chose au bien de ceux qui l’aiment, de ceux qui sont appelés selon son dessin. Car ceux qu'il a connus d'avance, il les a aussi prédestinés à être semblables à l'image de son Fils, afin que son Fils fût le premier-né entre plusieurs frères. (Romains 8, 28-29).
4
Biens aimés de Dieu, vous êtes dans le monde et envoyés dans le monde pour porter les fruits de l’Esprit, car vous n’êtes plus des êtres charnels. Or les oeuvres de la chair sont manifestes : inconduite sexuelle, impureté, débauche, idolâtrie, sorcellerie, hostilités, disputes, passions jalouses, fureurs, ambitions personnelles, divisions, dissensions, envie, beuveries, orgies et autres choses semblables. Je vous préviens, comme je l'ai déjà fait : ceux qui pratiquent de telles choses n'hériteront pas le royaume de Dieu. Quant au fruit de l'Esprit, c'est : amour, joie, paix, patience, bonté, bienveillance, foi, douceur, maîtrise de soi ; aucune loi n'est contre de telles choses. Mais ceux qui appartiennent à Jésus-Christ ont crucifié la chair avec ses passions et ses désirs. Si nous vivons par l'Esprit, marchons aussi par l'Esprit. Ne devenons pas vaniteux ; cessons de nous provoquer les uns les autres, de nous porter envie les uns aux autres (Galates 5, 19-26).
Voici votre baptême : vous êtes les ambassadeurs du Christ ! Le Concile Vatican II souligne l’importance de cette mission : À tous les chrétiens donc incombe la très belle tâche de travailler sans cesse pour faire connaître et accepter le message divin du salut par tous les hommes sur toute la terre. Pour l’exercice de cet apostolat, le Saint-Esprit qui sanctifie le Peuple de Dieu par les sacrements et le ministère accorde en outre aux fidèles des dons particuliers (cf. 1 Co 12, 7), les « répartissant à chacun comme il l’entend » (cf. 1 Co 12, 11) pour que tous et « chacun selon la grâce reçue se mettant au service des autres » soient eux-mêmes « comme de bons intendants de la grâce multiforme de Dieu » (1 P 4, 10), en vue de l’édification du Corps tout entier dans la charité (cf. Ep 4, 16). De la réception de ces charismes, même les plus simples, résulte pour chacun des croyants le droit et le devoir d’exercer ces dons dans l’Église et dans le monde, pour le bien des hommes et l’édification de l’Église, dans la
5
liberté du Saint-Esprit qui « souffle où il veut » (Jn 3, 8), de même qu’en communion avec ses frères dans le Christ et très particulièrement avec ses pasteurs. C’est à eux qu’il appartient de porter un jugement sur l’authenticité et le bon usage de ces dons, non pas pour éteindre l’Esprit, mais pour éprouver tout et retenir ce qui est bon (cf. 1 Th 5, 12.19.21) (décret sur l’Apostolat des Laïcs no3).
Soeurs et frères biens aimés en Christ, aimons-nous les uns les autres comme Christ nous a aimés (cf. Jean 13, 34). En agissant ainsi, nous nous fortifierons personnellement et mutuellement en tant que corps vivant du Christ ; nous recentrerons nos vies ainsi que celles de notre patrie sur Jésus; nous ne cèderons plus au découragement, aux mensonges, à la souffrance, ni même à l’arrogance de la foi trop sûre d’elle-même et de ses accomplissements. Au contraire, nous vivrons humblement notre foi, comme des petits enfants du Père, croyant en la force que nous trouvons en Christ. Alors, nous connaitrons Dieu, et surtout, nous serons connus de Dieu (cf. 1 Corinthiens 8,3) ; nous vivrons pour le Christ et nous témoignerons par notre propre vie de l’Evangile, quel que soit le prix à payer. C’est ainsi que nous trouverons la belle part de la joie que nul ne nous ravira (cf. Jean 16,22).
Jésus Christ nous veut comme une chaine ininterrompue de toutes sortes de souffrances et d’offrandes transformées en joie du Salut, qui s’étend d’hier à aujourd’hui, et perdurera jusqu’à l’éternité. Rien ne brisera cette chaine, ni les forces du mal, ni l’esprit de ce monde. Alors courage, ne soyez surtout pas le maillon qui se brise !
Soyons consacrés par la Vérité, c’est-à-dire sanctifiés par la Parole de Dieu qui est Jésus-Christ, Parole salvatrice de Dieu Notre Père. C’est Lui et Lui seul notre seule arme contre l’esprit destructeur du Malin. Et ne
6
nous éloignons pas de Marie la Mère de Dieu, elle est « notre porte du ciel». En Elle, comme en aucune autre créature humaine, nous voyons le triomphe de la grâce sur le péché, nous voyons s’accomplir la prophétie de la Genèse de la descendance de la femme qui écrase la tête du serpent infernal (Jean Paul II, Homélie à Sainte-Marie-Majeure, 8 décembre 1985). Avec Marie et par la Puissance de l’Esprit, écrasons la tête du serpent et soyons fils et filles bien-aimés de Dieu.
† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Letter of His Excellence
Archbishop of the Maronites of Cyprus
Msgr. Selim Sfeir
to the priests, the Maronite faithful and all the people of Cyprus
on the second anniversary of his postulation of the episcopal position on the Maronite Diocese of Cyprus

Dear sisters and brothers in Christ,
In this second year since I was postulated on the Maronite Diocese of Cyprus, I take this great opportunity to express all my fraternal and paternal love to each and every one of you. My primary mission and my ultimate goal will always be to strengthen between us the fraternal bonds of charity in Christ Our Lord and Our only hope. With you, I become aware of our ecclesial communion and our concern to live our faith through the different charisms that the Holy Spirit has given us, in order to make them fruitful according to the Will of God, more particularly in this difficult and often conflicting period that our world is living today. Furthermore, I wish to encourage you not to despair facing the multiple problems, but to rely on our faith in Christ to strengthen our self-confidence and face in hope the multiple challenges of the current world. We give thanks to the Lord by imploring him to strengthen our gifts and even our personal and community charisms, because our world increasingly needs the commitment of each one of us.
First of all, I want to proclaim before you, like Saint Paul, that I have never put and will never put my pride in anything other than in the cross of our Lord Jesus Christ, through whom the world is crucified for me, as I am for the world! (cf. Galatians 6, 14) For what matters to me in this service as pastor in the Church is you and Christ living in you, because you are as the apostle Paul also says in 2 Co. 3:3 “ You show that you are a letter from Christ, the result of our ministry, written not with ink but with the Spirit of the living God, not on tablets of stone but on tablets of human hearts".
2
Yes, Christ is alive in us today as He was when He walked the roads of Palestine. His Resurrection is not simply a historical fact or an act of faith, but a perpetual reality in each of us whenever we face death in all its forms we overcome it through Him, with Him and in Him. “Jesus Christ is the same yesterday and today and forever.” as the letter to the Hebrews tells us (Heb. 13:8), he is alive today and is present with each of us, he will still be alive tomorrow and will be present with our children and our future generations forever and for eternity. Following our ancestors who built, thanks to Christ, the world in which we live today, so we too with Christ and in Him, we build this world in which our children and our grandchildren and all the generations to come, will evolve.
Beloved in Christ, let nothing disturb your faith or pervert the grace of your baptism. You are bearers of Christ in the world; Christ lives in you and continues his saving mission through you. Your current life is an extension of the incarnation of Christ. It is up to the world to shape itself to you, and not the other way around. If the world has moved away from Christ, we must be, as He taught us: “the light of the world… and the salt of the earth” (Mt 5:13-14), since we can do everything in him who strengthens us. (cf. Philippians 4, 13). Regardless of our situation, Hope that does not disappoint is already and always will be the gift par excellence that the Holy Spirit provides to vivify us and save the world, and He does not show favoritism (cf. Acts 10:34). Everything we experience today teaches us that falling away from Jesus, Our GOOD NEWS, does not lead to happiness, as has often been suggested and reflected by the false prophets of our world. Freeing ourselves from the demands of the Gospel plunges us into cruel and filthy constraints without any comparison with the previous ones, precipitating the world into an unprecedented abyss.
In no case does the Church seek a renewed power over you or through you, she does not want to have a hold on the world. Power has wounded her and taken her away from her saving mission, she is not to think again in the way of the world and according to the flesh. In the present time, the Church has allowed herself to be stripped in order to win Christ so that He may become the life of your life. Because apart from him there is no real life, there is no real love, there is no real hope, there is no real meaning to our life, there is no real encounter, there is no real freedom, there is no real joy, there is no real consolation that we can experience in the midst of our daily sufferings , there is no saving communion, there is no eternal Salvation.
3
Nothing, nothing but emptiness, a destructive emptiness for man and his humanity. On the other hand, everything in Jesus is generated and takes shape for life and never for death. Whether it comes from a believer or from an unbeliever, from a faithful or from an infidel, for all are his children and “in all things God works for the good of those who love him, who have been called according to his purpose. For those God foreknew he also predestined to be conformed to the image of his Son, that he might be the firstborn among many brothers and sisters.” (Romans 8, 28-29).
Beloved of God, you are in the world and sent into the world to bear the fruits of the Spirit, for you are no longer carnal beings. Now The acts of the flesh are obvious: sexual immorality, impurity and debauchery; idolatry and witchcraft; hatred, discord, jealousy, fits of rage, selfish ambition, dissensions, factions 21 and envy; drunkenness, orgies, and the like. I warn you, as I did before, that those who live like this will not inherit the kingdom of God. But the fruit of the Spirit is love, joy, peace, forbearance, kindness, goodness, faithfulness, gentleness and self-control. Against such things there is no law. Those who belong to Christ Jesus have crucified the flesh with its passions and desires. Since we live by the Spirit, let us keep in step with the Spirit. Let us not become conceited, provoking and envying each other. (Galatians 5: 19-26).
Here is your baptism: you are the ambassadors of Christ! The Second Vatican Council emphasizes the importance of this mission: For the exercise of this apostolate, the Holy Spirit Who sanctifies the people of God through ministry and the sacraments gives the faithful special gifts also (cf. 1 Cor. 12:7), "allotting them to everyone according as He wills" (1 Cor. 12:11) in order that individuals, administering grace to others just as they have received it, may also be "good stewards of the manifold grace of God" (1 Peter 4:10), to build up the whole body in charity (cf. Eph. 4:16). From the acceptance of these charisms, including those which are more elementary, there arise for each believer the right and duty to use them in the Church and in the world for the good of men and the building up of the Church, in the freedom of the Holy Spirit who "breathes where He wills" (John 3:8). This should be done by the laity in communion with their brothers in Christ, especially with their pastors who must make a judgment about the true nature and proper use of these gifts not to extinguish the Spirit but to test all things and hold for what is good (cf. 1 Thess. 5:12,19,21) (APOSTOLICAM ACTUOSITATEM no.3).
4
Sisters and brothers beloved in Christ, let us love one another as Christ loved us (cf. John 13:34). By doing so, we will strengthen each other personally and mutually as the living body of Christ; we will refocus our lives as well as those of our homeland on Jesus; we will no longer give in to discouragement, to lies, to suffering, nor even to the arrogance of faith that is too sure of itself and of its accomplishments. On the contrary, we will humbly live our faith, like little children of the Father, believing in the strength that we find in Christ. Then, we will know God, and above all, we will be known by God (cf. 1 Corinthians 8:3); we will live for Christ and witness with our own lives to the gospel, whatever the cost. This is how we will find the good part of the joy that no one will take away from us (cf. John 16:22).
Jesus Christ wants us as an unbroken chain of all kinds of suffering and offerings transformed into the joy of Salvation, which extends from yesterday to today, and will last until eternity. Nothing will break this chain, neither the forces of evil, nor the spirit of this world. So take heart, don't be the link that breaks!
Let us be consecrated by the Truth, that is to say, sanctified by the Word of God who is Jesus Christ, the saving Word of God Our Father. He and He alone is our only weapon against the destructive spirit of the Evil One. And let's not stray from Mary the Mother of God, she is "our door to heaven". In her, as in no other human creature, we see the triumph of grace over sin, we see fulfilled the prophecy of Genesis of the descent of the woman who crushed the head of the infernal serpent (John Paul II, Homily in Sainte-Marie-Majeure, December 8, 1985). With Mary and by the Power of the Spirit, let us crush the serpent's head and be beloved sons and daughters of God.
† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Επιστολή του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Ζαν Σφέιρ
προς τους ιερείς, τους Μαρωνίτες πιστούς και όλο το λαό της Κύπρου

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,
Σε αυτό το δεύτερο έτος από τότε που ανέλαβα την Αρχιεπισκοπή Μαρωνιτών Κύπρου, δράττομαι αυτής της θαυμάσιας ευκαιρίας για να εκφράσω όλη την αδελφική και πατρική μου αγάπη στον καθένα από εσάς. Η πρωταρχική μου αποστολή και ο απώτερος στόχος μου θα είναι πάντοτε η ενίσχυση των αδελφικών δεσμών της αγάπης μεταξύ μας εν Χριστώ Κύριον και μοναδική μας ελπίδα. Μαζί σας, έχω επίγνωση της εκκλησιαστικής μας κοινωνίας και του ενδιαφέροντός μας να ζήσουμε την πίστη μας μέσα από τα διάφορα χαρίσματα που μας έχει χαρίσει το Άγιο Πνεύμα, προκειμένου να τα κάνουμε να αποδώσουν καρπούς σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ιδιαίτερα σε αυτούς τους δύσκολους και συχνά συγκρουσιακούς καιρούς που βιώνει σήμερα ο κόσμος μας. Θα ήθελα επίσης να σας ενθαρρύνω να μην απελπίζεστε μπροστά στα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αλλά να στηριζόμαστε στην πίστη μας
2
στον Χριστό για να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας και να αντιμετωπίσουμε τις πολλές προκλήσεις που μας παρουσιάζει ο κόσμος μας με ελπίδα. Ευχαριστούμε τον Κύριο, παρακαλώντας τον να ενισχύσει τα χαρίσματά μας, ακόμη και τα προσωπικά και κοινοτικά μας χαρίσματα, διότι ο κόσμος μας, χρειάζεται όλο και περισσότερο τη δέσμευση του καθενός από εμάς.
Πρώτα απ' όλα, θα ήθελα να διακηρύξω ενώπιόν σας, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου, ότι ποτέ δεν έβαλα την υπερηφάνειά μου, ούτε πρόκειται να την βάλω, σε τίποτε άλλο εκτός από τον σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μέσω του οποίου ο κόσμος σταυρώθηκε για μένα, όπως ακριβώς και εγώ στον κόσμο! (βλ. Γαλάτας 6:14) Διότι αυτό που με ενδιαφέρει σε αυτή την υπηρεσία ως ποιμένας στην Εκκλησία είστε εσείς και ο Χριστός που ζει μέσα σας, διότι είστε, όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος στη Β΄ Κορινθίους 3:3, «είναι φανερό πως εσείς είστε συστατική επιστολή, γραμμένη από το Χριστό με τη δική μας φροντίδα. Αυτή δεν γράφτηκε με μελάνι, αλλά με το Πνεύμα του αληθινού Θεού· δε γράφτηκε πάνω σε πέτρινες πλάκες, αλλά πάνω σε πλάκες ανθρώπινες, στις καρδιές σας.»
3
Ναι, ο Χριστός είναι ζωντανός μέσα μας σήμερα, όπως ακριβώς ήταν όταν διέσχιζε τους δρόμους της Παλαιστίνης. Η Ανάστασή Του δεν είναι απλώς ένα ιστορικό γεγονός ή μια πράξη πίστης, αλλά μια αέναη πραγματικότητα στον καθένα μας. Κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε τον θάνατο σε όλες του τις μορφές, τον ξεπερνάμε μέσω Αυτού, μαζί Του και μέσα Του. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθες, σήμερα και αύριο, όπως μας λέει η επιστολή προς Εβραίους. Είναι ζωντανός σήμερα και παρών με τον καθένα από εμάς- θα είναι ζωντανός και αύριο και θα είναι παρών με τα παιδιά μας και τις μελλοντικές μας γενιές για πάντα και στην αιωνιότητα. Ακολουθώντας τα βήματα των προγόνων μας που, χάρη στον Χριστό, έχτισαν τον κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα, χτίζουμε κι εμείς, μαζί με τον Χριστό και εν Αυτώ, τον κόσμο στον οποίο θα ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας και όλες οι επόμενες γενιές.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ, μην αφήνετε τίποτα να διαταράξει την πίστη σας ή να διαστρεβλώσει τη χάρη του βαπτίσματος. Είστε φορείς του Χριστού στον κόσμο- ο Χριστός ζει μέσα σας και συνεχίζει τη σωτήρια αποστολή Του μέσω εσάς. Η παρούσα ζωή σας αποτελεί προέκταση της ενσάρκωσης του Χριστού.
4
Εναπόκειται στον κόσμο να διαμορφωθεί σύμφωνα με εσάς, όχι το αντίστροφο. Αν ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από τον Χριστό, εμείς πρέπει να είμαστε όπως μας δίδαξε: «το φως του κόσμου και το αλάτι της γης» (Ματ. 5:13-16) αφού μπορούμε να κάνουμε τα πάντα μέσα σ' Αυτόν που μας ενισχύει (βλ. Φιλιππησίους 4, 13). Όποια κι αν είναι η κατάστασή μας, η Ελπίδα που δεν απογοητεύει είναι ήδη και θα είναι πάντα το κατ' εξοχήν δώρο που παρέχει το Άγιο Πνεύμα για να μας ζωογονήσει και να σώσει τον κόσμο, χωρίς διάκριση προσώπων (βλ. Πράξεις 10, 35). Όλα όσα βιώνουμε σήμερα μάς διδάσκουν ότι η απομάκρυνση από τον Ιησού, τα ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΜΑΣ, σε καμία περίπτωση δεν οδηγεί στην ευτυχία, όπως συχνά προτείνουν και φευγαλέα αναφέρουν οι ψευδοπροφήτες του κόσμου μας. Η απελευθέρωση από τις απαιτήσεις του Ευαγγελίου μας βυθίζει σε σκληρούς και βρώμικους περιορισμούς που δεν έχουν καμία σχέση με τους προηγούμενους, βυθίζοντας τον κόσμο σε μια πρωτοφανή άβυσσο.
Σε καμία περίπτωση η Εκκλησία δεν επιδιώκει να ανακτήσει την εξουσία πάνω σας ή μέσω σας- δεν επιθυμεί να κρατήσει τον κόσμο στα χέρια της. Η εξουσία την έχει πληγώσει και την έχει απομακρύνει από τη σωτήρια
5
αποστολή Της, έτσι ώστε εξακολουθεί να σκέφτεται με τον τρόπο του κόσμου και σύμφωνα με τη σάρκα. Στην παρούσα εποχή, η Εκκλησία επέτρεψε να απογυμνωθεί για να κερδίσει τον Χριστό, ώστε να γίνει Αυτός η ζωή της ζωής σας. Διότι εκτός από Αυτόν, δεν υπάρχει αληθινή ζωή, δεν υπάρχει αληθινή αγάπη, δεν υπάρχει αληθινή ελπίδα, δεν υπάρχει αληθινό νόημα στη ζωή μας, δεν υπάρχει αληθινή συνάντηση, δεν υπάρχει αληθινή ελευθερία, δεν υπάρχει αληθινή χαρά, δεν υπάρχει αληθινή παρηγοριά που μπορούμε να βιώσουμε μέσα στα καθημερινά μας βάσανα, δεν υπάρχει σωτήρια κοινωνία, δεν υπάρχει αιώνια σωτηρία. Τίποτα, τίποτε άλλο παρά κενό, ένα καταστροφικό κενό για τον άνθρωπο και την ανθρωπιά του. Από την άλλη πλευρά, όλα στον Ιησού δημιουργούνται και παίρνουν μορφή για τη ζωή και ποτέ για τον θάνατο. Είτε προέρχεται από έναν πιστό είτε από έναν άπιστο, γιατί όλοι είναι παιδιά Του και όλα τα οδηγεί στο καλό για όσους τον αγαπούν, για όσους έχουν κληθεί σύμφωνα με το σχέδιό Του. Διότι αυτούς που προ γνώρισε, τους προόρισε επίσης να μοιάζουν με την εικόνα του Υιού Του, ώστε ο Υιός Του να είναι ο πρωτότοκος ανάμεσα σε πολλούς αδελφούς. (Ρωμαίους 8:28-29).
6
Αγαπητοί του Θεού, είστε στον κόσμο και σταλμένοι στον κόσμο για να φέρετε τους καρπούς του Πνεύματος, διότι δεν είστε πλέον σαρκικά όντα. Τώρα τα έργα της σάρκας είναι φανερά: σεξουαλική ακολασία, ακαθαρσία, ακολασία, ειδωλολατρία, μαγεία, εχθρότητα, διαμάχη, πάθη ζηλοτυπίας, οργή, προσωπικές φιλοδοξίες, διαιρέσεις, διχόνοιες, φθόνος, μέθη, όργια και τα παρόμοια. Σας προειδοποιώ, όπως σας έχω προειδοποιήσει και στο παρελθόν: όσοι ασκούν τέτοια πράγματα δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Όσον αφορά τον καρπό του Πνεύματος, αυτός είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η υπομονή, η καλοσύνη, η πίστη, η πραότητα, η αυτοκυριαρχία- δεν υπάρχει κανένας νόμος εναντίον τέτοιων πραγμάτων. Όσοι όμως ανήκουν στον Ιησού Χριστό έχουν σταυρώσει τη σάρκα με τα πάθη και τις επιθυμίες της. Αν ζούμε με το Πνεύμα, ας περπατάμε κι εμείς με το Πνεύμα. Ας μη γινόμαστε αλαζόνες- ας σταματήσουμε να προκαλούμε ο ένας τον άλλον, να ζηλεύουμε ο ένας τον άλλον (Γαλάτας 5:19-26).
Αυτό είναι το βάπτισμά σας: είστε οι πρεσβευτές του Χριστού! Η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού υπογραμμίζει τη σημασία αυτής της αποστολής: «Σε όλους τους χριστιανούς πέφτει λοιπόν το πολύ όμορφο καθήκον
7
να εργάζονται αδιάκοπα για να κάνουν γνωστό και αποδεκτό το θείο μήνυμα της σωτηρίας από όλους τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Για την άσκηση αυτής της αποστολής, το Άγιο Πνεύμα, το οποίο αγιάζει το λαό του Θεού μέσω των μυστηρίων και της διακονίας, χαρίζει επίσης στους πιστούς ιδιαίτερα χαρίσματα (βλ. Α΄ Κορ 12,7), «διανέμοντάς τα στον καθένα όπως αυτός κρίνει» (βλ. Α Κορ 12:11), έτσι ώστε όλοι και «καθένας ανάλογα με τη χάρη που έλαβε, θέτοντας τον εαυτό του στην υπηρεσία των άλλων» να είναι οι ίδιοι «καλοί διαχειριστές της πολλαπλής χάρης του Θεού» (1 Πέτρ 4:10), με σκοπό την οικοδόμηση ολόκληρου του Σώματος στην αγάπη (βλ. Εφ 4:16). Από την υποδοχή αυτών των χαρισμάτων, ακόμη και των απλούστερων, απορρέει για κάθε πιστό το δικαίωμα και το καθήκον να ασκεί αυτά τα χαρίσματα στην Εκκλησία και στον κόσμο, για το καλό της ανθρωπότητας και την οικοδόμηση της Εκκλησίας, με την ελευθερία του Αγίου Πνεύματος που «πνέει όπου θέλει» (Ιω 3,8), καθώς και σε κοινωνία με τους εν Χριστώ αδελφούς του και ιδιαίτερα με τους ποιμένες του. Εναπόκειται σε αυτούς να κρίνουν τη γνησιότητα και την καλή χρήση αυτών των χαρισμάτων, όχι για να σβήσουν το Πνεύμα, αλλά για να δοκιμάσουν τα πάντα και να
8
διατηρήσουν ό,τι είναι καλό (βλ. Α΄ Θεσ. 5, 12, 19, 21) (Διάταγμα για την Αποστολή των λαϊκών αριθ. 3).
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ, ας αγαπάμε ο ένας τον άλλον όπως μας αγάπησε ο Χριστός (βλ. Ιωάννης 13:34). Με αυτόν τον τρόπο, θα ενδυναμωθούμε προσωπικά και αμοιβαία ως το ζωντανό σώμα του Χριστού- θα εστιάσουμε εκ νέου τη ζωή μας και τη ζωή της πατρίδας μας στον Ιησού- δεν θα υποκύψουμε πλέον στην αποθάρρυνση, στα ψέματα, στα βάσανα ή ακόμη και στην αλαζονεία μιας πίστης που είναι υπερβολικά σίγουρη για τον εαυτό της και τα επιτεύγματά της. Αντιθέτως, θα ζήσουμε την πίστη μας ταπεινά, σαν μικρά παιδιά του Πατέρα, πιστεύοντας στη δύναμη που βρίσκουμε στον Χριστό. Τότε θα γνωρίσουμε τον Θεό, και πάνω απ' όλα, θα γίνουμε γνωστοί από τον Θεό (βλ. Α΄ Κορινθίους 8:3)- θα ζήσουμε για τον Χριστό και θα μαρτυρήσουμε το Ευαγγέλιο με την ίδια μας τη ζωή, όποιο κι αν είναι το κόστος. Έτσι θα βρούμε την όμορφη πλευρά της χαράς που κανείς δεν θα μας την αφαιρέσει (βλ. Ιωάννης 16:22).
Ο Ιησούς Χριστός θέλει να είμαστε μια αδιάσπαστη αλυσίδα από κάθε είδους βάσανα και προσφορές που θα μετατραπούν σε χαρά της σωτηρίας, η οποία θα εκτείνεται
9
από το χθες στο σήμερα και θα διαρκεί στην αιωνιότητα. Τίποτα δεν θα σπάσει αυτή την αλυσίδα, ούτε οι δυνάμεις του κακού ούτε το πνεύμα αυτού του κόσμου. Πάρτε λοιπόν θάρρος και μην γίνετε ο κρίκος που σπάει!
Ας αγιαστούμε από την Αλήθεια, δηλαδή ας αγιαστούμε από τον Λόγο του Θεού, που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο σωτήριος Λόγος του Θεού Πατέρα μας. Αυτός και μόνο Αυτός είναι το μοναδικό μας όπλο ενάντια στο καταστροφικό πνεύμα του Κακού. Και ας μην απομακρυνθούμε από τη Μαρία, τη Μητέρα του Θεού, γιατί αυτή είναι «η πύλη μας προς τον ουρανό». Σε αυτήν, όπως σε κανένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, βλέπουμε τον θρίαμβο της χάρης επί της αμαρτίας, βλέπουμε την εκπλήρωση της προφητείας της Γένεσης για τον απόγονο της γυναίκας που συντρίβει το κεφάλι του κολασμένου φιδιού (Ιωάννης Παύλος Β', Ομιλία στη Santa Maria Maggiore, 8 Δεκεμβρίου 1985). Μαζί με τη Μαρία και με τη δύναμη του Πνεύματος, ας συντρίψουμε το κεφάλι του φιδιού και ας γίνουμε αγαπημένοι γιοι και κόρες του Θεού. Αμήν.
† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος της Πεντηκοστής
Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου
κ.κ. Σελίμ Ζαν Σφέιρ
13η Κυριακή της Πεντηκοστής
(Λουκάς 8 / 1 - 15)
Λίγον καιρό αργότερα ο Ιησούς περιόδευε από πόλη σε πόλη
και από χωριό σε χωριό, κηρύττοντας και φέρνοντας το χαρμόσυνο
άγγελμα της βασιλείας του Θεού. Μαζί του ήταν και οι δώδεκα
μαθητές του, καθώς και μερικές γυναίκες, που είχαν θεραπευτεί από
αρρώστιες και βάσανα, από δαιμονικά πνεύματα και ασθένειες.
Αυτές ήταν η Μαρία, που ονομαζόταν Μαγδαληνή, απ' την οποία ο
Ιησούς είχε βγάλει εφτά δαιμόνια, η Ιωάννα η γυναίκα του Χουζά,
αξιωματούχου του Ηρώδη, η Σουσάννα και άλλες πολλές, που
χρησιμοποιούσαν τα υπάρχοντά τους για να υπηρετούν τον Ιησού.
Όταν συγκεντρώθηκε κοντά στον Ιησού πολύς κόσμος, που
έρχονταν από διάφορες πόλεις, εκείνος τους είπε μια
παραβολή: «Βγήκε ο σποριάς για να σπείρει το σπόρο του· καθώς
έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν στο δρόμο, όπου καταπατήθηκαν
και τους έφαγαν τα πουλιά. Άλλοι έπεσαν στις πέτρες και, όταν
φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δεν είχε υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν
ανάμεσα σε αγκάθια και, όταν αυτά φύτρωσαν μαζί τους, τους
έπνιξαν. Άλλοι όμως έπεσαν στο γόνιμο έδαφος, φύτρωσαν κι
έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο». Αφού τα είπε όλα αυτά,
πρόσθεσε με έμφαση: «Όποιος έχει αυτιά για ν' ακούει ας τα ακούει».
2
Οι μαθητές του τότε τον ρωτούσαν: «Τι σημαίνει η παραβολή
αυτή;» Εκείνος τους απάντησε: «Σ' εσάς έδωσε ο Θεός να γνωρίσετε
τα μυστήρια της βασιλείας του, ενώ στους υπολοίπους αυτά δίνονται
με παραβολές, ώστε
να κοιτάζουν αλλά να μη βλέπουν
και ν' ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν».
«Η παραβολή αυτή σημαίνει το εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του
Θεού. Οι σπόροι που έπεσαν στο δρόμο, είναι εκείνοι που άκουσαν
το λόγο του Θεού· έρχεται όμως ύστερα ο διάβολος και τον παίρνει
απ' τις καρδιές τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν. Οι σπόροι
που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος, είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν
το λόγο, τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα· γι' αυτό
πιστεύουν για λίγο διάστημα και, όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας,
απομακρύνονται. Αυτοί που έπεσαν στ' αγκάθια, είναι εκείνοι που
άκουσαν το λόγο, συμπορεύονται όμως με τις φροντίδες, με τον
πλούτο και τις απολαύσεις της ζωής, πνίγονται απ' αυτά και δεν
καρποφορούν. Με το σπόρο που έπεσε στο γόνιμο έδαφος,
εννοούνται όσοι άκουσαν το λόγο με καλή και αγαθή καρδιά, τον
φυλάνε μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή».
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,
1. Ο σποριάς.
Ο σποριάς δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Κύριό μας Ιησού, ο
οποίος χρησιμοποιεί κάθε δυνατό μέσο για να φέρει κάθε είδους
ευλογίες και παρηγοριά στις καρδιές μας. Δεν σταματά ποτέ να
3
σπέρνει. Δεν σταματά ποτέ. Τα πάντα είναι μια ευκαιρία γι' αυτόν να
μας δώσει αυτό που χρειαζόμαστε. Δουλεύει συνεχώς.
Γνωρίζω πώς να αναγνωρίζω αυτή τη βροχή χάριτος που δίνει
στη ζωή μου κάθε μέρα;
2. Ο σπόρος.
Όπως εξηγεί ο ίδιος ο Ιησούς, ο σπόρος είναι ο Λόγος, δηλαδή
ο Λόγος του Θεού που θέλει να πέσει στη γη της ζωής μας και να την
κάνει καρποφόρα. Και τι είναι ο Λόγος αν όχι ο ίδιος ο Ιησούς;
Πράγματι, ο Ιησούς είναι ο Λόγος του Πατέρα! Είναι ο Λόγος του
Θεού! Είναι αυτός που δίνει νόημα στην ύπαρξή μας και στις
καθημερινές μας προσπάθειες. Είναι αυτός που μας σώζει. Αυτός ο
Λόγος είναι ο ίδιος ο Ιησούς και είναι η αλήθεια!
Αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε σε επαφή με την Αλήθεια
διαλογιζόμενοι αυτή την παραβολή που μας είπε ο Ιησούς. Το
Ευαγγέλιο που διαλογιζόμαστε περιέχει όλη τη δύναμη της
συνάντησής μας με τον Ιησού, επειδή περιέχει τον Λόγο, τον ίδιο τον
Ιησού!
3. Η γη.
Η γη είναι η ψυχή μου, η ζωή μου, όπου ο Θεός θέλει να
κατοικήσει, όπου ο Θεός κάνει τον σπόρο να πέσει και να βλαστήσει.
Σε ποια κατάσταση βρίσκεται το χώμα μου; Ξεραμένο, καμένο,
πνιγμένο από αγκάθια; Ή είναι καλό χώμα, έτοιμο να ακούσει και να
δεχτεί αυτό που θέλει να μου πει ο Θεός; Είμαι πρόθυμος να κάνω
4
ό,τι μου ζητάει ο Θεός και να αποδώσω τον καρπό που περιμένει από
μένα;
Προσευχή: Κύριε, σου προσφέρω τα πάντα. Δούλεψε μέσα μου.
Δούλεψε στη ζωή μου και στην ψυχή μου. Έλα και σπείρε τον σπόρο
σου, τον σπόρο του Λόγου σου που είναι η Αλήθεια, βοήθησέ με να
μετατρέψω την καρδιά μου σε γόνιμο έδαφος, ώστε ο Λόγος σου να
ριζώσει εκεί και να μπορέσω να φέρω τον καρπό που περιμένεις από
μένα. Αμήν.
+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπ

Περίοδος της Πεντηκοστής Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Ζαν Σφέιρ 12η Κυριακή της Πεντηκοστής ( Ματθαίος 15 / 21 - 28 )
Ο Ιησούς άφησε τον τόπο εκείνο κι αναχώρησε για την περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας. Τότε μια γυναίκα Χαναναία βγήκε έξω από τα όρια της περιοχής εκείνης και του φώναζε δυνατά: «Ελέησέ με, Κύριε, Υιέ του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Αυτός δεν της απαντούσε λέξη. Τον πλησίασαν τότε οι μαθητές του και τον παρακαλούσαν: «Διώξε την, γιατί μας ακολουθεί και φωνάζει». Ο Ιησούς είπε: «Έχω αποσταλεί μόνο για τους πλανεμένους Ισραηλίτες». Εκείνη όμως ήρθε και τον προσκύνησε λέγοντας: «Κύριε, βοήθησέ με». Αυτός της αποκρίθηκε: «Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το πετάξει στα σκυλιά». «Ναι, Κύριε», είπε εκείνη, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε ο Ιησούς της απάντησε: «Μεγάλη είναι η πίστη σου, γυναίκα! Ας γίνει όπως το θέλεις». Κι από κείνη την ώρα γιατρεύτηκε η θυγατέρα της.
2
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,
1. Ελέησε με Κύριε, υιέ του Δαυίδ.
Η κόρη της γυναίκας βασανίζεται σκληρά, κλονίζεται από έναν δαίμονα. Μέσα στη βαθιά της αγωνία, η μητέρα αντιμετωπίζει τον πόνο του παιδιού της σαν να είναι δικός της. Για τον εαυτό της εκλιπαρεί τη συμπόνια του Σωτήρα. Εκείνος είναι παντοδύναμος να τη λυτρώσει, αλλά στην αρχή δεν παίρνει καμία απάντηση. Γιατί αυτή η ασυνήθιστη σιωπή του Ιησού; Ας κάνουμε επίσης δική μας τη διαβεβαίωση που έδωσε ο Κύριος στον ίδιο Tου τον λαό: αυτή η δοκιμασία, αυτός ο πόνος, στην πραγματικότητα επιτρέπεται "θα σας κάνει καλό στο τέλος" (Δευτ. 8:16- Ιακ. 5:11).
Οι μαθητές ερμήνευσαν αυτή τη σιωπή με τον δικό τους τρόπο. Κατά τη γνώμη τους, αυτή η Χαναναία γυναίκα δεν είχε πραγματικά κανένα δικαίωμα στην ανησυχία του Μεσσία! Απέχουν πολύ από το να μοιραστούν αυτό που ένιωθε ο Ιησούς στην καρδιά Του εκείνη τη στιγμή. Αυτή η γυναίκα δεν σταματά να εκφράζει την απελπισία της, με τη βεβαιότητα ότι Εκείνος δεν θα παραμείνει αναίσθητος στην οδυνηρή έκκλησή της.
3
2. Η είσοδος στη Βασιλεία μέσω της πίστης.
Η συζήτηση μεταξύ της Χαναναίας γυναίκας και του Ιησού είναι μια συζήτηση μεγάλης ταπεινότητας και επιβεβαίωσης της πίστης. Η γυναίκα εκλιπαρεί τον Ιησού να απαντήσει στην ερώτησή της. Ο Ιησούς εγκλωβίζεται στη λογική της σωτηρίας που προσφέρεται στα χαμένα πρόβατα των υιών του Ισραήλ. Αυτή ήταν η προτεραιότητα της ιουδαϊκής πίστης, η οποία ήταν κυρίαρχη την εποχή της ζωής του Ιησού. Αλλά αυτή η γυναίκα, που δεν είναι Ισραηλίτισσα, πρόκειται να ζητήσει έλεος από τον γιο του Δαβίδ, που είναι ο μεσσιανικός τίτλος του Ιησού, όπως ακριβώς είχε φωνάξει για έλεος η τυφλή γυναίκα στην πύλη της Ιεριχώ. Γέρνει μπροστά στον Ιησού, αν και δεν είναι Εβραία. Αυτή η χειρονομία αποδεικνύει την προσήλωσή της στον Ιησού και στη σωτηρία της κόρης της.
Στη συνέχεια, ο Ιησούς έθεσε σε δοκιμασία την ταπεινότητά της αποκαλώντας την σκυλί. Μια σοβαρή κατηγορία ακόμη και σήμερα, απαράδεκτη στα αυτιά ενός Ανατολίτη! Εκείνη όμως δέχτηκε αυτή την ταπείνωση, αυτή τη δοκιμασία, και φώναξε την πίστη της. Ο Ιησούς κατέθεσε μαρτυρία για το μεγαλείο της πίστης αυτής της Χαναναίας γυναίκας. Και μέχρι τότε η κόρη της είχε θεραπευτεί.
4
3. Η πίστη παίρνει αυτό που ζητάει.
Ας μάθουμε να ακολουθούμε το παράδειγμα αυτής της γυναίκας: ας νιώσουμε την επείγουσα ανάγκη μας και ας φωνάξουμε στον Κύριο, παίρνοντας την πραγματική μας θέση, αυτή της ταπεινοφροσύνης, τη μόνη που μας ταιριάζει. Εκείνος θα μας διδάξει να διακρίνουμε το θέλημά Του στη ζωή μας. Ας είμαστε σίγουροι ότι "αν ζητάμε κάτι σύμφωνα με το θέλημά Του, μας ακούει- και αν ξέρουμε ότι μας ακούει, ό,τι κι αν ζητάμε, ξέρουμε ότι έχουμε αυτά που ζητήσαμε από Αυτόν" (Α΄ Ιωάννη 5:15). Ο Ιησούς σίγουρα δεν ξέρει να λέει όχι, αλλά τα αιτήματά μας πρέπει να είναι σύμφωνα με αυτό που θέλει για τον καθένα από εμάς.
Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να μην απογοητευόμαστε ποτέ από αιτήματα που αργούν να αποδώσουν καρπούς.
Προσευχή: Κύριε Ιησού, το δώρο της πίστης είναι αυτό που μας επιτρέπει να Σε γνωρίσουμε, να Σε πλησιάσουμε και να αναγνωρίσουμε ότι είσαι ο Υιός του Θεού. Δώσε μας μεγάλη πίστη, δώσε μας τη χάρη να είμαστε τόσο ταπεινοί όσο αυτή η γυναίκα. Βοήθησέ μας να γνωρίσουμε την αγάπη Σου, η οποία αλλάζει τη ζωή μας.
Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ μας. Αμήν.
+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,
Γιατί ανέβηκε η Παναγία στον ουρανό;
Επειδή δεν μπορούμε να χωρίσουμε την Παρθένο από Τον Υιό Της Ιησού Χριστό. Αν ο Κύριός μας Ιησούς ανέβηκε στον ουρανό, έχει δίπλα Του τη μητέρα Του, που είναι ακόμα Παρθένος.
Η Μαρία είναι η κατά σάρκα αδελφή μας. Κουβαλούσε τον Υιό του Θεού στη μήτρα Της και Του
2
έδωσε σάρκα από τη δική Της σάρκα. Οι Πατέρες της Εκκλησίας την αποκαλούσαν Basharia, επειδή είναι Bashar δηλαδή από τη σάρκα, όπως εμείς. Αν δοξάζεται μαζί με τον μοναχογιό Της στον ουρανό, αυτό σημαίνει ότι η πόρτα είναι ανοιχτή και για εμάς και ότι μας υπόσχονται την ίδια δόξα με τη Μαρία.
Ήξερε πώς να λέει ΝΑΙ στον Θεό, σε όλη Της τη ζωή, για να μας πει ότι είναι δυνατόν να πούμε ΝΑΙ στον Θεό όπως Εκείνη.
Η Παρθένος ανέβηκε στον ουρανό και είναι η Βασίλισσα του ουρανού και της γης. Εναπόκειται σε εμάς, τα παιδιά της μέσω του Μοναχογιού της Ιησού Χριστού, να ζήσουμε την ίδια μακαριότητα και να φέρουμε μέσα μας τα ίδια σημάδια με της Μαρίας.
3
Είθε αυτή η γιορτή να μας δώσει την ευκαιρία να ενώσουμε τις καρδιές μας, και είθε να προσέχει τα σπίτια και τα χωριά μας. Η Παναγία έζησε σε ένα σπίτι στη Ναζαρέτ και εξορίστηκε στην Αίγυπτο. Επέστρεψε όμως στο σπίτι Της με τον Ιωσήφ και τον μοναχογιό Της Ιησού. Είθε να μεσιτεύσει για εμάς και να επιστρέψουμε στα σπίτια και τα χωριά μας.
Την ευλογημένη αυτή ημέρα θέλω να γιορτάσω μαζί σας όλα τα αγαπημένα μας χωριά: τον Κορμακίτη, την Καρπάσια, τον Ασώματο, την Αγία Μαρίνα και το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στο Μετόχι. Είθε η Παναγία να πρεσβεύει για εσάς, τις οικογένειές σας, τα παιδιά σας και τους γέροντες ανάμεσά σας και οι νεκροί μας να αναπαύονται εν ειρήνη σε αυτόν τον παράδεισο που
4
μας ετοιμάζει η Παναγία, για να είμαστε μαζί της με χαρά χωρίς τέλος.
Χρόνια πολλά σε όλους σας και μακάρι ο Θεός να σας ευλογεί και να σας φυλάει.
† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Εορτή της Μεταμορφώσεως του Ιησού Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Ζαν Σφέιρ (Ματθαίος 17, 1 – 9)
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,
Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου τοποθετεί αυτή τη σκηνή σε μια ευαίσθητη στιγμή για τους αποστόλους, επειδή, λίγο νωρίτερα, ο Ιησούς τους είχε πει ξεκάθαρα ότι «έπρεπε να φύγει για την Ιερουσαλήμ, να υποστεί πολλά από τους πρεσβύτερους, τους αρχιερείς και τους γραμματείς, να θανατωθεί και την τρίτη ημέρα να αναστηθεί.» (Ματ. 16:21) Τους είχε επίσης ομολογήσει ευθέως: «Αν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει, πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει το σταυρό του και να με ακολουθήσει. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει, αλλά όποιος χάσει τη ζωή του για χάρη μου, θα τη βρει.» (Ματ. 16:24-25). Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι μαθητές ήταν αμήχανοι και φοβισμένοι μπροστά σε τόσο σοβαρές προειδοποιήσεις.
2
Έτσι τώρα ο Ιησούς ήθελε να τροφοδοτήσει την ελπίδα τους δείχνοντας τη δόξα Του μπροστά στον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Ανέβηκε σε ένα ψηλό βουνό, περιτριγυρισμένος από τρεις από τους μαθητές Του, όπως ακριβώς έκανε ο Μωυσής όταν ανέβηκε στο όρος Σινά, συνοδευόμενος από τον Ααρών, τον Ναδάβ και τον Αβιού, ακολουθούμενος από τους πρεσβύτερους του λαού (Εξ. 24:9). Αυτούς τους τρεις αποστόλους επέλεξε ο Ιησούς να Τον συνοδεύσουν πιο κοντά στη Γεθσημανή, ενώ οι υπόλοιποι έμειναν πιο μακριά από τον τόπο όπου ο Ιησούς προσευχόταν με αγωνία (Μαρκ. 14:33). Πρόκειται για σκηνές στις οποίες η χαρούμενη λαμπρότητα έρχεται σε αντίθεση με τον πόνο του Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιωάννη, οι οποίοι Τον περιβάλλουν. Τούτου λεχθέντος, τα δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Δεν υπάρχει δόξα χωρίς σταυρό.
Ο Μωυσής και ο Ηλίας, οι οποίοι είχαν ατενίσει τη δόξα του Θεού και είχαν λάβει την αποκάλυψή Του στο όρος Χωρήβ ή Σινά (πρβλ. Εξ 24:15-16 και Α΄ Βασιλέων 19:8), βρίσκονται τώρα με τον Ιησού σε εκείνο το ψηλό βουνό, όπου «μεταμορφώθηκε μπροστά τους- το πρόσωπό Του έγινε λαμπρό σαν τον ήλιο, και τα ιμάτιά Του λευκά σαν φως» (εδ. 2). Από τότε, ατενίζουν τη δόξα και μιλούν
3
με Εκείνον που ήταν η προσωπική αποκάλυψη του Θεού.
Ο Πέτρος, ο οποίος δεν μπορούσε να μην εκφράσει τη χαρά του, φώναξε: «Κύριε, είναι καλό που είμαστε εδώ! Αν θέλεις, θα στήσω τρεις σκηνές εδώ, μία για σένα, μία για τον Μωυσή και μία για τον Ηλία.» (v. 4). Το αίτημά του εκφράζει την επιθυμία κάθε ανθρώπινης καρδιάς να παραμείνει για πάντα στη χαρούμενη ενατένιση της δόξας του Θεού. Πράγματι, έχουμε κληθεί σε αυτή τη μακαριότητα. Με αυτά τα συναισθήματα ο Άγιος Josemaria, προσευχόμενος δυνατά, αναφώνησε: «Ιησού: να σε δω, να σου μιλήσω! Να μένω έτσι να σε ατενίζω, μέσα στην άβυσσο της απεραντοσύνης της ομορφιάς Σου, χωρίς αυτή η ενατένιση να παύει ποτέ, ποτέ! Χριστέ μου, ας Σε δω και ας πληγωθώ από την αγάπη για Σένα!»
Από το σύννεφο του φωτός που τους σκεπάζει, ακούμε λόγια γεμάτα νόημα: «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο είμαι ευχαριστημένος- ακούστε τον» (εδ. 5). Η έκφραση «ο αγαπημένος μου Υιός» απηχεί αυτήν που ο Θεός απευθύνει στον Αβραάμ, ζητώντας του να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ: πάρε τον «αγαπημένο σου γιο» (Γεν. 22:2). Υπάρχει επομένως ένας παραλληλισμός μεταξύ της δραματικής σκηνής στη Γένεση, στην οποία ο
4
Αβραάμ είναι έτοιμος να θυσιάσει τον Ισαάκ, ο οποίος τον συνοδεύει χωρίς αντίσταση, και του δράματος που θα ολοκληρωθεί στον Γολγοθά, όπου ο Θεός Πατέρας προσφέρει τον Υιό Του ως θυσία που αναλαμβάνει οικειοθελώς για τη λύτρωση του ανθρώπινου γένους. Στην πραγματικότητα, σε αυτή τη σκηνή της Μεταμόρφωσης, η Εκκλησία αντιλαμβάνεται την προετοιμασία των αποστόλων να υπομείνουν το σκάνδαλο του Σταυρού. Επιπλέον, όταν ο Θεός προσθέτει «ακούστε τον», θυμίζει επίσης τα λόγια που είπε στον Μωυσή στο Δευτερονόμιο: «Ανάμεσά σου, ανάμεσα στους αδελφούς σου, ο Κύριος ο Θεός σου θα αναστήσει έναν προφήτη σαν εμένα, και θα τον ακούσεις.» (Δευτ. 18:15). Ο Ιησούς, ο οποίος είναι ο Υιός που ο Θεός Πατέρας Του παραδίδει στον θάνατο, είναι ταυτόχρονα ο προφήτης που, όπως ο Μωυσής, πρέπει να Τον ακούσουμε.
«Θα ήθελα να αντλήσω δύο σημαντικά στοιχεία από αυτό το επεισόδιο της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος», λέει ο Πάπας Φραγκίσκος, «και να τα συνοψίσω σε δύο λέξεις: η ανάβαση και η κάθοδος. Χρειαζόμαστε ένα απομονωμένο μέρος, για να ανέβουμε στο βουνό σε ένα χώρο σιωπής, για να βρούμε τον εαυτό μας και να αντιληφθούμε καλύτερα τη φωνή του Κυρίου. Αυτό είναι
5
που κάνουμε στην προσευχή. Αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε εκεί. Η συνάντηση με τον Θεό στην προσευχή μας ωθεί να κατέβουμε από το βουνό, να επιστρέψουμε στα πεδινά, όπου βρίσκουμε τόσους πολλούς αδελφούς και αδελφές που πλήττονται από την κούραση, την ασθένεια, την αδικία, την άγνοια και την υλική και πνευματική φτώχεια. Στους αδελφούς και τις αδελφές μας που περνούν δοκιμασίες καλούμαστε να φέρουμε τους καρπούς της εμπειρίας μας με τον Θεό, να μοιραστούμε μαζί τους τη χάρη που λάβαμε.» Αμήν.
+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος της Πεντηκοστής Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου

κ.κ. Σελίμ Ζαν Σφέιρ 9η Κυριακή της Πεντηκοστής ( Λουκάς 4 / 14 - 21 )

Ο Ιησούς επέστρεψε γεμάτος με τη δύναμη του Πνεύματος στη Γαλιλαία και η φήμη του διαδόθηκε σε όλα τα περίχωρα. Δίδασκε στις συναγωγές τους και τον τιμούσαν όλοι.
Ύστερα ήρθε στη Ναζαρέτ, όπου είχε μεγαλώσει. Το Σάββατο πήγε όπως συνήθιζε στη συναγωγή και σηκώθηκε να διαβάσει τις Γραφές. Του έδωσαν το χειρόγραφο με τα λόγια του προφήτη Ησαΐα. Ο Ιησούς το ξετύλιξε και βρήκε το σημείο όπου ήταν γραμμένο το εξής:
Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει,
γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ' έστειλε
ν' αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς
να θεραπεύσω τους συντριμμένους ψυχικά.
Στους αιχμαλώτους να κηρύξω απελευθέρωση
και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους,
να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους,
να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος
θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του.
Ύστερα τύλιξε το χειρόγραφο, το έδωσε στον υπηρέτη και κάθισε. Τα μάτια όλων στη συναγωγή ήταν προσηλωμένα πάνω του. Άρχισε τότε να τους λέει: «Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε».
2
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,
1. «Το πνεύμα του Κυρίου με κατέχει»
Βλέπουμε και πάλι σε αυτό το απόσπασμα από τον Ευαγγελιστή Λουκά, το οποίο βασίζεται επίσης στις προφητείες του Ησαΐα, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι γεμάτος από το Άγιο Πνεύμα. Μόλις είχε νικήσει τον πειρασμό στην έρημο και έφυγε από εκεί για να επιστρέψει στη Γαλιλαία. Επειδή ήταν γεμάτος από το Άγιο Πνεύμα, η φήμη του εξαπλώθηκε σε όλη την περιοχή.
Μπήκε στη συναγωγή το Σάββατο και σηκώθηκε για να διαβάσει ένα απόσπασμα από τις Γραφές, όπως συνήθιζε κάθε Σάββατο. Και ήξερε ότι η περικοπή από τον Ησαΐα τον αφορούσε. Γι' αυτό μπορεί να πει στο τέλος της ανάγνωσης: «Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε».
«Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει...». Ο Ιησούς ανακοινώνει δημόσια την έναρξη της διακονίας Του και αποκαλύπτει τη Θεία Αποστολή Του. Διαβάζει τα λόγια του προφήτη Ησαΐα, αναγγέλλοντας καλά νέα για τους φτωχούς, ελευθερία για τους φυλακισμένους, όραση για τους τυφλούς και απελευθέρωση για τους καταπιεσμένους.
2. Η Αποστολή μας
Σε αυτούς τους λίγους στίχους, βρίσκουμε βαθιές διδασκαλίες για τη ζωή της πίστης μας. Ο Ιησούς παρουσιάζει τον εαυτό Του ως
3
εκείνον που φέρνει απελευθέρωση και θεραπεία σε όλους εκείνους που στρέφονται σε Αυτόν με πίστη και εμπιστοσύνη. Δείχνει την άνευ όρων αγάπη Του για τους πιο ευάλωτους και αποκλεισμένους της κοινωνίας, καλώντας μας να ακολουθήσουμε το παράδειγμά Του και να βοηθήσουμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας που έχουν ανάγκη.
«Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει..». Ο Ιησούς ξέρει ποιος είναι και είναι πεπεισμένος για την αποστολή Του. Αυτά τα λόγια συνεχίζουν να εκπληρώνονται και για εμάς, και αυτή είναι η αποστολή μας.
3. Διακηρύττοντας τα καλά νέα.
Το απόσπασμα αυτό μας υπενθυμίζει τη σημασία του Λόγου του Θεού σ†τη ζωή μας. Ο Ιησούς τρέφεται από την Αγία Γραφή και μας δείχνει ότι η Αγία Γραφή είναι μια ανεξάντλητη πηγή σοφίας και καθοδήγησης για το πνευματικό μας ταξίδι. Βασιζόμενοι στον Λόγο του Θεού, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα το θέλημά Του για εμάς και να ανακαλύψουμε το πραγματικό νόημα της ύπαρξής μας.
Ως οπαδοί του Ιησού, καλούμαστε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά Του και να συνεχίσουμε το έργο Του εδώ στη γη. Καλούμαστε να είμαστε φορείς των καλών ειδήσεων, να διαδώσουμε την αγάπη και τη συμπόνια του Χριστού, να γίνουμε όργανα θεραπείας και παρηγοριάς για όσους υποφέρουν και να είμαστε υπέρμαχοι της δικαιοσύνης και της ειρήνης στην κοινωνία μας.
4
Προσευχή: Κύριε, δώσε μας τη χάρη να ζούμε σύμφωνα με το πνεύμα Σου, να είμαστε φορείς του φωτός και της αγάπης Σου στην καθημερινή μας ζωή. Είθε να μας κινεί το Άγιο Πνεύμα για να πραγματοποιήσουμε το θέλημά Σου και να βοηθήσουμε στην οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου, γεμάτου συμπόνια και αδελφοσύνη. Αμήν.
† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος της Πεντηκοστής Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Ζαν Σφέιρ 8η Κυριακή της Πεντηκοστής ( Ματθαίος 12 / 14 - 21 )
Τότε βγήκαν έξω οι Φαρισαίοι και ύστερα από σύσκεψη αποφάσισαν να τον εξοντώσουν. Ο Ιησούς όμως το έμαθε κι έφυγε από 'κει. Κόσμος πολύς ακολούθησε τον Ιησού, κι αυτός θεράπευσε όλους τους πάσχοντες, αλλά τους διέταξε να μην τον διαφημίζουν. Έτσι εκπληρώθηκε ο λόγος του Θεού, που είπε ο προφήτης Ησαΐας:
Να ο δούλος μου που διάλεξα,
ο αγαπημένος μου που εγώ τον εξέλεξα·
θα δώσω το πνεύμα μου σ' αυτόν
και θ' αναγγείλει στα έθνη την ερχόμενη κρίση.
Δε θα μαλώσει και δε θα κραυγάσει,
ούτε θ' ακούσει κανένας στις πλατείες τη φωνή του.
Το ραγισμένο καλάμι δε θα το συντρίψει,
το λυχνάρι που καπνίζει δε θα το σβήσει,
ωσότου οδηγήσει τη δίκαιη κρίση στη νίκη
και στ' όνομά του θα στηρίξουν τα έθνη την ελπίδα
2
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,
1. Αυτός είναι ο δούλος μου.
Ο Ιησούς ήρθε για να εκπληρώσει το σχέδιο του Θεού. Ήρθε για να ζήσει κάτω από το βλέμμα του πατέρα Tου, ήταν υπάκουος και υπάκουος μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου πάνω σε σταυρό.
Οι Φαρισαίοι είναι τυφλωμένοι από την υποκρισία τους και από το μίσος στην καρδιά τους. Ο Ιησούς γίνεται πολύ ενοχλητικός και τα σημεία και οι θεραπείες που κάνει θα προσηλυτίσουν τον κόσμο, απειλώντας σοβαρά την εξουσία τους.
Σε αυτή την περικοπή, ο Ματθαίος βασίζεται στην προφητεία του προφήτη Ησαΐα στο 42:1-4. Πρόκειται για την εκπλήρωση του ρόλου του Aγαπημένου του Θεού, ο οποίος έχει επιλεγεί και έχει αποκτήσει τη χαρά του πατέρα Tου, επειδή το πνεύμα του Κυρίου είναι επάνω Tου.
Για εμάς, μέσα στον Ιησού, είμαστε άλλοι Χριστοί, και ο δρόμος είναι χαραγμένος μπροστά μας. Πρέπει να κάνουμε αυτό που ζητάει ο Θεός από εμάς. Έτσι, η αποστολή μας θα είναι για τη δόξα του ονόματός Tου.
2. Ο Ιησούς αποχωρεί.
Ο Κύριος δεν επιβάλλεται ποτέ σε κανέναν. Όταν απορρίπτεται, φεύγει ήσυχα, ενώ μερικές φορές επιστρέφει
3
αργότερα για να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Αλλά ποτέ δεν επιβάλλεται. Ο Χριστός είναι επίμονος, αλλά δεν γκρινιάζει. Είναι συνεχής, αλλά όχι παρεμβατικός. Αντιμετωπίζει την υποκρισία των Φαρισαίων με το να αποσύρεται. Η ώρα Του δεν έχει έρθει ακόμα, και θα χρησιμοποιήσει τον λίγο χρόνο που Του απομένει για να προσελκύσει άλλες ψυχές και να πάει εκεί όπου το μήνυμά Tου θα αποδώσει καρπούς. Θα επιστρέψει στους Φαρισαίους την κατάλληλη στιγμή για να συνεχίσει να τους καλεί σε μεταστροφή.
3. Η δύναμη της ταπεινότητας.
Ο Χριστός έκανε περισσότερα για τους Φαρισαίους με την ταπεινή Του στάση παρά με το να διαφωνεί μαζί τους και να τους υποτιμά. Σε άλλες περιπτώσεις, μίλησε πολύ έντονα εναντίον τους, ελπίζοντας να προκαλέσει τη μετάνοιά τους και να αποτρέψει τα πλήθη από το να ακολουθήσουν το υποκριτικό τους παράδειγμα. Αφού τα κατάφερε αυτά, τώρα τους προσφέρει τη μοναδική δύναμη της ταπεινότητάς Του. Μετά τον θάνατο και την ανάστασή Του, θα έρθει η ώρα που οι μαθητές Του θα κηρύξουν ανοιχτά και πολλοί θα μεταστραφούν. Και στη δική μας ζωή, ο Χριστός ενθαρρύνει και διεγείρει κάθε σημάδι πνευματικής ζωής, όσο μικρό κι αν είναι. Ακόμα και όταν υπάρχει μόνο μια μικρή φλόγα, βλέπει τη δυνατότητα να την ανεβάσει και να την κάνει να γίνει μια φλεγόμενη φωτιά. Κι εμείς πρέπει να φροντίζουμε να μη συνθλίβουμε το τσαλακωμένο καλάμι, ούτε να σβήνουμε το τρεμάμενο φυτίλι.
4
Προσευχή: Ιησού, πιστεύω Σε σένα, κάνε την πίστη μου να μεγαλώσει. Ιησού, ελπίζω σε Σένα, βάθυνε την ελπίδα μου. Ιησού, Σ' αγαπώ, κάνε την καρδιά μου να καίγεται για Σένα.
Κύριε, άνοιξε το μυαλό και τη θέλησή μου να ακούσω το κάλεσμά Σου και να επιλέξω να Σε ακολουθήσω! Αμήν.
+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου