Category: Archbishop’s Teaching

Περίοδος της Ένδοξης Ανάσταση

Ο Καλός Ποιμένας

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Η Εκκλησία μας καλεί αυτή την Κυριακή και για 59η χρονιά σε προσευχή για τις ιερατικές και θρησκευτικές κλήσεις. Πρόκειται για την Κυριακή του Καλού Ποιμένα.

Και είναι για όλους εμάς, αφιερωμένους με τις υποσχέσεις του βαπτίσματος μας, ένα κάλεσμα να ανανεώσουμε τη δέσμευσή μας στην υπηρεσία του Θεού, στην υπηρεσία της Εκκλησίας και στην υπηρεσία των αδελφών μας. Ανάμεσα στους διάφορους τίτλους που έδινε ο λαός στον Βασιλιά, υπήρχε και ο τίτλος του Ποιμένα. Κανείς όμως δεν μπόρεσε να αποκτήσει ούτε τόλμησε να αναφερθεί στον εαυτό του ως: «ο Καλός Ποιμένας». Είναι ο Ιησούς που αναφέρθηκε στον εαυτό Του: «Εγώ είμαι ο Καλός Ποιμένας». (Ιω. 10,11)  Φυσικά, αυτά τα λόγια στο στόμα του Ιησού δεν είναι ούτε για επίδειξη ούτε για να αποκτήσει αξία. Όχι. Η πρόκληση για τον Ιησού είναι να ξεχωρίσει από τους «μισθοφόρους βοσκούς», τους κλέφτες και τους δολοφόνους.  Σε αντίθεση με τους βοσκούς που σκοτώνουν τα πρόβατα για να ζήσουν, ο Ιησούς θα δώσει τη ζωή του για να ζήσουν τα πρόβατά Του. Στον Ιησού τα λόγια του Ψαλμού 22 γίνονται πραγματικότητα: «Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου».

Αλλά έχουμε το δικαίωμα να θέσουμε το ερώτημα που φαίνεται προφανές: Ποια είναι η σύνδεση μεταξύ του Ιησού και των προβάτων, για να μπορέσουμε να τον αποκαλούμε «Ο Καλός Ποιμένας»;  Ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού που ενσαρκώθηκε για τη Σωτηρία των ανθρώπων, των προβάτων. Η ζωή τους δίνεται δια του Ιησού. Το κείμενο του σημερινού ευαγγελίου είναι σαφές. Αυτό που λέει ο Ιησούς είναι ότι δεν είναι πρόβατα αλλά είναι «τα πρόβατά μου». Έτσι θα εκφραστεί όταν θα απευθυνθεί στον Σίμωνα Πέτρο μετά την Ανάσταση: «Βόσκε τα αρνιά μου» (Ιω. 21,15). «Ποίμαινε τα πρόβατά μου» (Ιω. 21,16) Γιατί με αγαπάς περισσότερο από αυτούς. Είναι η ποιμαντική ευθύνη του Σίμωνα Πέτρου την οποία του κληροδότησε ο Ιησούς. Θα είναι υπεύθυνος, αλλά τα αρνιά και τα πρόβατα για τα οποία θα είναι υπεύθυνος θα παραμείνουν στον Ιησού και δεν θα είναι ποτέ δικά του! Άρα δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με αυτά.

Ρίχνουμε μια ματιά στο πρώτο μέρος που εξηγεί ότι ο Ιησούς είναι ο Καλός Ποιμένας και ότι η ποιμαντική φροντίδα δεν μπορεί ποτέ να παραλειφθεί ή να έρθει σε δεύτερη θέση, με τον κίνδυνο να παρεκκλίνει και να έρχεται σε αντίθεση με το θέλημα του Ιησού. Το σημερινό κείμενο συνεχίζει να μας διαφωτίζει. «Τα πρόβατά μου ακούνε τη φωνή μου» Μιλάει ο Ποιμένας.  Ο Ποιμένας πρέπει να μιλήσει, είναι η διδακτική του διακονία. Τα πρόβατά του ακούνε τη φωνή του. Διαφορετικά δεν μπορεί να συνεχίσει την διακονία του!

Αλλά και πάλι, αν μιλάει, δεν είναι επειδή θέλει να μιλά, να διασκεδάσει ακούγοντας τον εαυτό του να μιλάει ή να προβάλει τις ιδέες του. Είναι μόνο για το σκοπό να αναδείξει τον λόγο του Ιησού και όχι τον δικό του. Αυτό τον λόγο ακούνε τα πρόβατα του. Αλλά αν ο Ποιμένας αλλάξει τον λόγο του ή αντιφάσκει με τον εαυτό του ή ακόμα και γυρίζει με κάθε άνεμο, τα πρόβατα δεν θα τον ακούνε πια. Και ο Ιησούς μας δίνει τον τρίτο σύνδεσμο, που είναι η αιτία του τέταρτου. « Εγώ, τα γνωρίζω», υπάρχει μια οικεία σχέση. Το να γνωρίζεις σημαίνει να γίνεις ένα. Είναι αυτή τη διπλή γνώση που πρέπει να συγκεκριμενοποιήσουμε ζώντας την. Να είμαστε ΕΝΑ με τον Πατέρα και τον Υιό, και να είμαστε ΕΝΑ με τους συνανθρώπους μας στο όνομα του Ιησού, ως αδελφοί. Το ένα δεν πάει ποτέ χωρίς το άλλο...

Πολλοί άνθρωποι αυτοαποκαλούνται αδέρφια μεταξύ τους και μόνο μεταξύ τους και θέλουν να βοηθήσουν, να μοιραστούν, να μοιράσουν φαγητό ή ιατρική φροντίδα, να φροντίσουν... και να ξεχάσουν την ενότητα με τον Πατέρα. Κηρύττουν τον εαυτό τους ή το σύστημά τους εκθέτει ή κρύβει. Ο ακτιβισμός τους σηματοδοτεί την αναπόφευκτη αποτυχία τους! Υπάρχει ο ένας δεσμός που ακολουθείς τον Ιησού. Τα πρόβατα ακούνε και ακολουθούν τον Ιησού. Γιατί τους δίνει αιώνια ζωή, τους φυλάει και δεν τους αφήνει να χαθούν και κανείς δεν μπορεί να τους αρπάξει από το χέρι Του.

Και σήμερα, εορτάζοντας την 59η Παγκόσμια Ημέρα Προσευχής για τις Ιερατικές και Θρησκευτικές Κλήσεις, μπορούμε να ζητήσουμε από τον Καλό Ποιμένα να μας δώσει τη χάρη Του να ακολουθήσουμε τα βήματα Του και σύμφωνα με τον λόγο Του ως πιστοί ποιμένες να διασφαλίσουμε τη φωνή του Ιησού προς τα πρόβατά Του.  Αυτός που αναζητά να γνωρίσει τα πρόβατα πρέπει να γνωρίσει ακόμη βαθύτερα και ακόμη καλύτερα τον Πατέρα. «Επειδή είναι μεγαλύτερος από όλους». Συνοδέψτε τα πρόβατα ώστε να ακολουθήσουν τον Ιησού με τον ποιμένα τους προς τον μοναδικό Καλό Ποιμένα. Ο Ιησούς ο Καλός Ποιμένας είναι ΕΝΑ με τον Πατέρα. Με το Άγιο του Πνεύμα  μας ανοίγει το δρόμο ώστε να δώσουμε τον εαυτό μας, για να δοθεί ζωή στα πρόβατά του με την προσφορά του εαυτού μας. Η αληθινή χριστιανική κλήση είναι δυνατή και είναι το μέσο για να γεννηθούν καθαγιασμένες κλήσεις, λόγω του ονόματος του Ιησού.

Αδελφοί και αδελφές, ας προσευχηθούμε με όλη την Εκκλησία για ιερείς, μοναχούς και μοναχές. Για λαϊκούς που αφοσιώνονται στην υπηρεσία των αδελφών τους στις διάφορες υπηρεσίες υγείας, βοήθειας, ακρόασης και συνοδείας, ώστε κανείς να μην αισθάνεται εγκαταλελειμμένος και μόνος (σαν πρόβατα χωρίς βοσκό!) στις λειτουργίες της επισκοπικής ενορίας και στο αποστολικές κινήσεις ιεραποστολών ή των αφιερωμένων λαϊκών.

Για κάθε Χριστιανό που αφιερώνει χρόνο στην προσευχή για να ανθίσουν και να καρποφορήσουν οι κλήσεις, συνοδοί που κάνουν ό,τι μπορούν και συχνά δίνουν ό,τι είναι και έχουν, για να κρατήσουν τον δεσμό του Καλού Ποιμένα με τα πρόβατά Του. Σε ένοπλες συγκρούσεις και σε πολέμους, αυτοί οι νέοι που ρισκάρουν τη ζωή τους σε καθημερινή βάση, για να φέρουν το όνομα του Ιησού σε όσους κινδυνεύουν να χάσουν κάθε ελπίδα. Μαζί τους ο Ιησούς είναι παρών στα υπόγεια, στα καταφύγια, στα κατεστραμμένα και καμένα σπίτια και είναι μαζί τους κάτω από τα ερείπια. Ο Ιησούς γυμνός στο σταυρό με αυτούς που έχουν χάσει τα πάντα... Ναι, είναι στη σιωπή της καρδιάς, μιας καρδιάς γεμάτης αγάπη και γενναιοδωρία που μπορεί να γεννηθεί μια κλήση.

Προσευχή: Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο για όλα αυτά τα ζωντανά και ενεργά σημάδια της παρουσίας του ανάμεσά μας. Κύριε, πόσο ευχάριστα αντηχούν στα αυτιά μας τα λόγια Σου: «Τα δικά μου τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή μου, κι εγώ τα αναγνωρίζω, όπως με γνωρίζει ο Πατέρας και όπως γνωρίζω τον Πατέρα». Πατέρα, είθε το Άγιο Πνεύμα μας φυσήξει ζωή  ώστε να προσφέρουμε με τη ζωή σου, για να ζήσει ο κόσμος μας. Αμήν.

 

+Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Περίοδος της Ένδοξης Ανάστασης

7^η Κυριακή μετά την Ανάσταση 5 Ιουνίου 2022

Να αγαπάτε όπως ο Ιησούς

Ιωάννης 13, 31 - 35

 

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

 

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου γεύματος που είχε ο Ιησούς με τους μαθητές του, όταν ο Ιούδας είχε φύγει, ο Ιησούς είπε: «Ήρθε τώρα η ώρα να φανερωθεί η δόξα του Υιού του Ανθρώπου κι ο Θεός να δοξαστεί εξαιτίας του κι αν ο Θεός δοξαστεί δι' αυτού, τότε κι ο Θεός θα τον δοξάσει κοντά του, κι αυτό μάλιστα θα γίνει πολύ γρήγορα. Παιδιά μου, για πολύ λίγο θα είμαι ακόμη μαζί σας· θα με αναζητήσετε, και αυτό που είπα στους Ιουδαίους, πως δηλαδή εκεί που πηγαίνω εγώ εσείς δεν μπορείτε να 'ρθείτε, το λέω και σ' εσάς τώρα. Σας δίνω μια νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο.  Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο».

 

1. Η αγάπη που θα έχετε ο ένας για τον άλλον. Λόγω της πρόσκλησης του Θεού και ενός νόμου που είναι γραμμένος στην ίδια μας τη φύση, οδηγούμαστε να δώσουμε τον εαυτό μας ολοκληρωτικά. Η ολοκλήρωσή μας ως ανθρώπινα όντα απαιτεί μια αγάπη όπως αυτή του Ιησού Χριστού, μια αγάπη που κάνει τη ζωή μας δώρο. Αυτή η αυτοπροσφορά δεν μπορεί να παραμείνει ένα ιδεώδες, ούτε μπορεί να ευδοκιμήσει στο κενό. Η αυτοπροσφορά πραγματώνεται στις συνθήκες της καθημερινής ζωής. Πρέπει να "συμβαίνει" στο "εδώ και τώρα" της καθημερινής μας ζωής: στο σπίτι, στη δουλειά, στο σούπερ μάρκετ, στην ενορία, με τους γείτονές μας, με εκείνους που μας αγαπούν και εκείνους που δεν μας αγαπούν, με τον/την σύζυγό μας, με τα παιδιά μας, με τους γονείς μας, με τον ξένο, με τους φτωχούς. Η αληθινή αυτοπροσφορά δεν δικαιολογείται από απλά φιλανθρωπικά κίνητρα ή από μια καθαρά ανθρώπινη παρόρμηση αξιοπρέπειας και γενναιοδωρίας, όσο αξιέπαινη και αν είναι. Για έναν χριστιανό, η αυτοπροσφορά βρίσκει την πηγή και το νόημά της σε μια προσωπική και παθιασμένη σχέση με τον Ιησού Χριστό.

 

2. Ο ίδιος ο Θεός αυξάνει το δώρο μας τοποθετώντας την αγάπη Του στις καρδιές μας. Η ύψιστη πρόσκληση του Θεού προς την ανθρωπότητα είναι να μας δώσει τη δυνατότητα να αναλωθούμε στη φωτιά της αγάπης Του.

Δημιουργηθήκαμε κατ' εικόνα του Θεού, ο οποίος είναι ο ίδιος ένα απόλυτο δώρο. Για να ανταποκριθούμε στην κλήση μας ως υιοί και κόρες του Θεού, ο Θεός πρέπει να τοποθετήσει μέσα μας αυτή την αγάπη, να την εδραιώσει με τη χάρη Του, να μας υποκινήσει με την έμπνευσή Του και να κάνει ο ίδιος, τις αδύναμες προσπάθειές μας για γενναιοδωρία να αποδώσουν καρπούς. Αν το ζητήσουμε αυτό με γενναιόδωρη καρδιά, ο Θεός δεν θα μας αποκηρύξει.

 

3. Η αγάπη του Χριστού δίνει μια τολμηρή ώθηση στην προσφορά μας. Η ανακάλυψη και η εκ νέου ανακάλυψη της θαυμαστής αγάπης του Χριστού για εμάς δίνει μια οριστική ώθηση στην αποφασιστικότητά μας να ζήσουμε αυτόν τον νόμο της προσφοράς. Ο Θεός, στον οποίο τίποτα δεν είναι αδύνατο, μας κάνει ικανούς για το αδύνατο. Πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε τα παραδείγματα ανήκουστης θυσίας με τα οποία είναι γεμάτη η ιστορία της ζωής των αγίων; Ας τολμήσουμε! Ας τολμήσουμε να αγαπήσουμε όπως μας αγάπησε ο Χριστός! Μας προστάζει να το κάνουμε και, όπως γνωρίζουμε, ποτέ δεν μας ζητά να κάνουμε κάτι πέρα από τις δυνάμεις μας. Αλλά γι' αυτό χρειαζόμαστε τον Θεό, και όσο περισσότερο χρειαζόμαστε τον Θεό, τόσο περισσότερο λαμβάνουμε από αυτόν.

Προσευχή: Κύριε, θέτω τον εαυτό μου στην παρουσία Σου σήμερα το πρωί. Πιστεύω σε Σένα με όλη μου την καρδιά. Βοήθησέ με να παραμερίσω όλους τους περισπασμούς και να αφεθώ πραγματικά σε σένα κατά τη διάρκεια αυτής της προσευχής. Ελπίζω σε Σένα, Κύριε, και σε αγαπώ. Η προσωπική και παθιασμένη αγάπη Σου για μένα είναι η ζωντανή πηγή που θα μου δώσει την ενέργεια και την επιθυμία να δίνω τον εαυτό μου όλο και περισσότερο στους άλλους και μέσω αυτών σε Σένα.

Βοήθησέ με να κάνω πράξη την εντολή της αγάπης σου όλες τις ημέρες της ζωής μου και σε όλες τις περιστάσεις.

Κύριε Ιησού, μέσω του δώρου της θείας φιλανθρωπίας που ενσταλάζεις στην καρδιά μου, επέτρεψε μου να αγαπώ τους άλλους με απόλυτη ειλικρίνεια. Επιτρέψτε μου να αγαπώ τους άλλους για τον εαυτό τους - όχι για τον εαυτό μου ή για τα δικά μου κρυφά συμφέροντα. Άναψε σε μένα τη φλόγα για τη σωτηρία των ψυχών. Βοήθησέ με να Σε κάνω γνωστό, ώστε να ανακαλύψουν και άλλοι την ακαταμάχητη καλοσύνη Σου. Βοήθησέ με να σε αγαπώ τόσο πολύ ώστε να μπορείς να μου ζητάς τα πάντα, ακόμη και τα αδύνατα. Αμήν.

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

4

Περίοδος της Ένδοξης Ανάστασης

5^η Κυριακή μετά την Ανάσταση

Η αγάπη συγχωρεί τα πάντα

Ιωάννης 21, 15-19

 

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Όταν, λοιπόν, έφαγαν, λέει ο Ιησούς στο Σίμωνα Πέτρο: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ' αγαπάς περισσότερο απ' όσο αυτοί εδώ;» «Ναι, Κύριε», του απαντάει ο Πέτρος, «εσύ ξέρεις πως σ' αγαπώ». Του λέει τότε: «Βόσκε τ' αρνιά μου».  Τον ρωτάει πάλι για δεύτερη φορά: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ' αγαπάς;» «Ναι, Κύριε», του αποκρίνεται εκείνος, «εσύ ξέρεις ότι σ' αγαπώ». Του λέει τότε: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου».   Τον ρωτάει για τρίτη φορά: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ' αγαπάς;» Στενοχωρήθηκε ο Πέτρος που τον ρώτησε για τρίτη φορά «μ' αγαπάς;» και του απαντάει: «Κύριε, εσύ τα ξέρεις όλα· εσύ ξέρεις ότι σ' αγαπώ». Του λέει τότε ο Ιησούς: «Βόσκε τα πρόβατά μου.   Όταν ήσουν νεότερος, έδενες τη ζώνη στη μέση σου και πήγαινες όπου ήθελες εσύ· όταν όμως γεράσεις, σε βεβαιώνω πως θ' απλώσεις τα χέρια σου, και κάποιος άλλος θα σε ζώσει και θα σε πάει εκεί που δε θέλεις». Αυτό το είπε για να δείξει με ποιον θάνατο θα δόξαζε το Θεό. Κι αφού το είπε αυτό, του λέει: «Ακολούθησέ με».

 

1. Το να είσαι άγιος σημαίνει να αγαπάς. «Η αγιότητα βασίζεται στην εντολή της αγάπης. Ο Ιησούς είπε: «Η εντολή μου είναι αυτή: Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως εγώ σας αγάπησα». Και συνεχίζει: «Αν είστε πιστοί στις εντολές μου, θα μείνετε πιστοί στην αγάπη μου, όπως ακριβώς εγώ τήρησα πιστά τις εντολές του Πατέρα μου και μένω πιστός στην αγάπη Του.» «Η αγιότητα, λοιπόν, είναι μια ιδιαίτερη ομοιότητα με τον Χριστό. Μια ομοιότητα για την αγάπη» (Πάπας Ιωάννης Παύλος Β', ομιλία στις 22 Ιουνίου 1983). Εμείς οι Χριστιανοί είμαστε «οπαδοί του Χριστού» και καλούμαστε να «μιμηθούμε τον Χριστό». Χωρίς σταυρό και πραγματική δέσμευση στη φιλανθρωπία, θα μπορούσαμε να πέσουμε στον πειρασμό να θεωρήσουμε αυτή τη μίμηση ως ένα μυστικιστικό ή μαγικό τρόπο. Αλλά αυτός δεν είναι ο Χριστός των Ευαγγελίων. Ακολουθούμε έναν σταυρωμένο Χριστό, έναν Χριστό που ξόδεψε τον εαυτό του ολοκληρωτικά στην υπηρεσία των άλλων. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην αγιότητα και την αποστολική επιτυχία.

 

2. Κύριε, ξέρεις ότι σε αγαπώ. Ο Πέτρος το ήξερε αυτό, αυτόν που ο Χριστός ρώτησε τρεις φορές: «Με αγαπάς;» Ο        Πέτρος το ήξερε, αυτός που, την ώρα της δοκιμασίας, αρνήθηκε τον Δάσκαλό του τρεις φορές. Και η φωνή του έτρεμε όταν απάντησε: «Κύριε, ξέρεις ότι σε αγαπώ».

Ωστόσο, δεν απάντησε: «Και όμως, Κύριε, σε απογοήτευσα» - αλλά: «Κύριε, ξέρεις ότι σε αγαπώ». Όταν το είπε αυτό, γνώριζε ήδη ότι ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο, παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες, ο Πέτρος μπορεί να χτίσει ένα οικοδόμημα με τη μορφή της αγάπης. Μέσα από όλες τις καταστάσεις και όλες τις δοκιμασίες. Μέχρι το τέλος. (Πάπας Ιωάννης Παύλος Β', ομιλία κατά την ποιμαντική του επίσκεψη στο Παρίσι και το Λισιέ, 30 Μαΐου 1980). Η τακτική εξομολόγηση των αμαρτιών μας μας επιτρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή, με μια νέα αρχή στην προσπάθειά μας να μιμηθούμε καλύτερα τη φιλανθρωπία του Χριστού.

Ακριβώς όπως ο Χριστός συγχώρεσε τον Πέτρο με όλη του την καρδιά και συνέχισε να τον εμπιστεύεται,  έτσι ανανεώνει συνεχώς την εμπιστοσύνη του σε εμάς και μας ζητά να ξεκινήσουμε ξανά με ακόμη μεγαλύτερη αγάπη από πριν. Ο Χριστός δεν ενδιαφέρεται τόσο για το πόσες φορές πέφτουμε, όσο για το πόσες φορές σηκωνόμαστε και πόσο προσπαθούμε να μεγαλώνουμε στην αγάπη.

 

3. Καλούμαι να αντανακλώ την ίδια αγάπη. «Προσπάθησα να συγχωρήσω στην καρδιά μου εκείνους τους ανθρώπους που μπορεί να με πλήγωσαν. Προσευχήθηκα γι' αυτούς και το είδα ως μέρος του σχεδίου του Θεού να μας εξαγνίσει και να κάνει την αγάπη μας πιο τέλεια.

Μια από τις μεγαλύτερες χάρες που μου έδωσε ο Θεός στη ζωή μου είναι ότι δεν έμαθα να μισώ, ούτε να αφήνω μνησικακίες, κακίες ή επιθυμίες για εκδίκηση να κατακάθονται στην καρδιά μου, πράγμα που μου επέτρεψε να έχω μια ζωή γεμάτη ευτυχία και ειρήνη στην υπηρεσία του Θεού» (Η ζωή μου είναι ο Χριστός, αρ. 121). Πρέπει να αντανακλάμε την ίδια αγάπη που ο Χριστός έδειξε στον Πέτρο και συνεχίζει να δείχνει σε εμάς ανά τους αιώνες. Αυτό το είδος αγάπης είναι που αγγίζει βαθύτερα τις καρδιές και τις οδηγεί στη μεταστροφή. Η δύναμη της συγχώρεσης, της αληθινής συγχώρεσης, είναι μια δύναμη που μπορεί να διαπεράσει ακόμη και την πιο σκληρή καρδιά του πιο σκληρού αμαρτωλού.

Προσευχή: Κάθε μέρα, Κύριε, με ρωτάς: «Με αγαπάς;» Με ρωτάς κάθε φορά που βρίσκομαι αντιμέτωπος με έναν σταυρό. Είτε πρόκειται για τον σταυρό της φιλανθρωπίας, της αγνότητας, της υπακοής ή της ταπεινότητας, είσαι εκεί και περιμένεις την απόδειξη της ειλικρίνειας της αγάπης μου. Βοήθησέ με να κατανοήσω καλύτερα αυτή την πραγματικότητα κατά τη διάρκεια αυτού του διαλογισμού, ώστε να σηκώσω το σταυρό μου με μεγαλύτερη αγάπη, σήμερα και κάθε μέρα της ζωής μου στη γη.

Δώσε μου, Κύριε, τη χάρη της συγχώρεσης, για να μπορώ να συγχωρώ και να ξεχνώ πραγματικά αυτούς που με πλήγωσαν. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι αυτό για μένα, Κύριε, γι' αυτό σε ικετεύω να μου δώσεις αυτή τη χάρη με όλη μου την καρδιά. Θέλω να σε μιμηθώ με τη ζωή μου, τα έργα μου και ό,τι κάνω, και ιδιαίτερα θέλω να σε μιμηθώ στην αγάπη σου! Αμήν.

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

5

Περίοδος της Ένδοξης Ανάστασης

4^η Κυριακή μετά την Ανάσταση

Ο Ιησούς, πηγή της επιτυχίας μας

Ιωάννης 21, 1-14

 

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Αργότερα ο Ιησούς εμφανίστηκε πάλι στους μαθητές στην όχθη της λίμνης της Τιβεριάδας. Και να πώς εμφανίστηκε:  Ήταν μαζί ο Σίμων Πέτρος, ο Θωμάς που λεγόταν Δίδυμος, ο Ναθαναήλ, που καταγόταν από την Κανά της Γαλιλαίας, οι δύο γιοι του Ζεβεδαίου κι άλλοι δύο από τους μαθητές του. Τους λέει ο Σίμων Πέτρος: «Πηγαίνω να ψαρέψω». «Ερχόμαστε κι εμείς μαζί σου», του λένε εκείνοι. Βγήκαν έξω κι αμέσως ανέβηκαν στο πλοίο, αλλά όλη εκείνη τη νύχτα δεν έπιασαν τίποτα.  Όταν πια ξημέρωσε, στάθηκε ο Ιησούς στο γιαλό, οι μαθητές όμως δεν ήξεραν ότι ήταν ο Ιησούς. Τους λέει τότε ο Ιησούς: «Παιδιά, μήπως έχετε κάτι για προσφάγι;» «Όχι», του αποκρίθηκαν.  Εκείνος τότε τους λέει: «Ρίξτε το δίχτυ στη δεξιά μεριά του πλοίου και θα βρείτε ψάρια».

Πραγματικά, έριξαν το δίχτυ, και τα ψάρια ήταν τόσα πολλά, που δεν μπορούσαν να τραβήξουν το δίχτυ. Λέει τότε στον Πέτρο ο μαθητής εκείνος που ο Ιησούς τον αγαπούσε: «Ο Κύριος είναι!» Μόλις άκουσε ο Σίμων Πέτρος πως είναι ο Κύριος, ζώστηκε το ιμάτιό του, επειδή ήταν γυμνός, και ρίχτηκε στο νερό. Οι άλλοι μαθητές ήρθαν με το πλοιάριο, σέρνοντας το δίχτυ με τα ψάρια, γιατί δεν απείχαν από τη στεριά παρά εκατό περίπου μέτρα.  Όταν αποβιβάστηκαν στη στεριά, βλέπουν εκεί αναμμένη μια ανθρακιά κι ένα ψάρι πάνω στη φωτιά, και ψωμί. Τους λέει ο Ιησούς: «Φέρτε από τα ψάρια που πιάσατε τώρα». Ανέβηκε τότε στο πλοίο ο Σίμων Πέτρος και τράβηξε το δίχτυ στη στεριά, γεμάτο μεγάλα ψάρια, για την ακρίβεια εκατόν πενήντα τρία. Κι ενώ ήταν τόσα πολλά ψάρια, το δίχτυ δεν είχε σκιστεί. «Ελάτε να φάτε», τους λέει ο Ιησούς. Και κανείς από τους μαθητές δεν τολμούσε να τον ρωτήσει, «εσύ ποιος είσαι;» γιατί ήξεραν πως είναι ο Κύριος.  Έρχεται ο Ιησούς, παίρνει το ψωμί και τους το μοιράζει. Το ίδιο έκανε και με το ψάρι. Αυτή ήταν η τρίτη εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές μετά την ανάστασή Tου.

1. Με τον Ιησού, μια φαινομενική αποτυχία δεν είναι ποτέ

οριστική. Πολύ συχνά αποθαρρυνόμαστε όταν αποτυγχάνουμε. Κάποιοι κατηγορούν τον Θεό επειδή πιστεύουν ότι ο Θεός τους έχει εγκαταλείψει.

Ο Πέτρος και οι άλλοι ήταν πολύ χαρούμενοι. Είχαν δει τοναναστημένο Ιησού. Ξεκίνησαν να ψαρέψουν ξανά, αλλά όλη τη νύχτα δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι.

Την αυγή, νιώθουν απογοητευμένοι. Η αποθάρρυνση μπορεί να γκρεμίσει τα ισχυρότερα θεμέλια, όπως οι σταγόνες παγωμένου νερού μπορούν να ραγίσουν έναν τσιμεντένιο τοίχο. Αν η αποθάρρυνση δεν αντικατασταθεί από μια σταθερή ελπίδα, μας καταστρέφει. Ο Πέτρος άκουσε τη συμβουλή «Ρίξτε το δίχτυ στη δεξιά μεριά του πλοίου». Ο Πέτρος είναι ανοιχτός σε αυτή την πρόταση. Το να διατηρούμε ανοιχτό μυαλό μας βοηθά να καταπολεμήσουμε την αποθάρρυνση, επειδή δεν ξέρουμε πάντα όλες τις απαντήσεις.

 

2. Ο Ιησούς τους φέρνει πίσω στο θεμέλιο της ζωής τους: την αγάπη. Πάλευαν να βγάλουν τα δίχτυα από το νερό, όταν ο Ιωάννης, αυτός που αγαπούσε ο Ιησούς, αναφώνησε: "Ο Κύριος είναι!". Ο Ιωάννης είχε μια ιδιαίτερη αγάπη για τον Ιησού, όπως κάθε απόστολος είχε μια προσωπική σχέση με τον Ιησού. Ο Ιησούς έδειχνε πάντα τη φιλία του με χειρονομίες, όχι μόνο με λόγια. Εδώ, θυμίζοντάς τους το πρώτο τους "ναι", τους πλησιάζει με τρυφερότητα για να γεμίσει το κενό της καρδιάς τους. Μέσα από την αγάπη του Ιησού για τον καθένα από εμάς καταλαβαίνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε στα μάτια του Θεού.

 

3. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη. Παραμένει για τον εαυτό του ένα ακατανόητο ον, η ζωή του στερείται νοήματος αν δεν λάβει την αποκάλυψη της αγάπης, αν δεν συναντήσει την αγάπη, αν δεν την βιώσει και αν δεν την κάνει δική του, αν δεν συμμετέχει έντονα σε αυτήν. Γι' αυτό, όπως έχει ήδη ειπωθεί, ο Χριστός ο Λυτρωτής αποκαλύπτει πλήρως τον άνθρωπο στον εαυτό του... Ο άνθρωπος που θέλει να κατανοήσει τον εαυτό του στην ουσία δεν πρέπει να αρκείται σε κριτήρια και μέτρα για την ύπαρξή του που είναι άμεσα, επιμέρους, συχνά επιφανειακά και μάλιστα μόνο φαινομενικά, αλλά πρέπει, με τις ανησυχίες του, τις αβεβαιότητές του, ακόμη και με την αδυναμία και την αμαρτία του, με τη ζωή και τον θάνατό του, να πλησιάσει τον Χριστό. Πρέπει, τρόπον τινά, να εισέλθει στον Χριστό με όλο του το είναι, πρέπει να "οικειοποιηθεί" και να αφομοιώσει όλη την πραγματικότητα της Ενσάρκωσης και της Λύτρωσης για να βρει τον εαυτό του.

(Ιωάννης Παύλος ΙΙ, Redemptoris Hominis, 10)

Προσευχή: Κύριε Ιησού, βοήθησέ με να βιώσω την αγάπη Σου για μένα, όχι με το μυαλό μου, αλλά με την καρδιά μου. Επιτρέψτε μου να ανταποκριθώ γενναιόδωρα σε αυτή την αγάπη. Αμήν.

 

+Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Περίοδος της Ένδοξης Ανάστασης

1^η Κυριακή μετά την Ανάσταση

Ο Ιησούς και ο Θωμάς

Ιωάννης 20 / 26 – 31

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Οχτώ μέρες αργότερα οι μαθητές ήταν πάλι μέσα στο σπίτι, μαζί τους κι ο Θωμάς. Έρχεται λοιπόν ο Ιησούς, ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές, στάθηκε στη μέση και είπε: «Ειρήνη σ'εσάς».   Έπειτα λέει στο Θωμά: «Φέρε εσύ το δάχτυλό σου εδώ και δες τα χέρια μου, φέρε και το χέρι σου και βάλ' το στην πλευρά μου. Μην αμφιβάλλεις και πίστεψε». Ο Θωμάς τότε του αποκρίθηκε: «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Του λέει τότε ο Ιησούς: «Πείστηκες επειδή με είδες με τα μάτια σου· μακάριοι εκείνοι που πιστεύουν χωρίς να μ' έχουν δει!».

1. Η επιλογή που έχει ο καθένας. Η αποδοχή του Χριστού ή η μη αποδοχή Του, είναι η επιλογή που έχει ο καθένας από εμάς. Δεν είναι το άτομο που έχει την ευκαιρία να ζήσει και να δει που αναγκαστικά πιστεύει πιο εύκολα. Στο θέμα της θρησκευτικής πίστης, μπορεί κανείς να δει, αλλά όχι απαραίτητα να πιστέψει. και ένας άλλος μπορεί να πιστεύει χωρίς να δει πραγματικά.

Η αμφισβήτηση της πίστης είναι αναπόσπαστο μέρος της ανάπτυξης μας. Όλα τα μεγάλα ονόματα της θρησκευτικής ιστορίας - ο Μωυσής, ο Δαβίδ, ο Πέτρος, για να αναφέρουμε μόνο τρία - αμφισβητήθηκαν στην πίστη τους, η πρόκληση όμως είχε ως αποτέλεσμα μια ενισχυμένη αποδοχή και ηγεσία.

3. Όλοι έχουμε στιγμές αμφιβολίας και αβεβαιότητας. Πρέπει να παρατήσουμε τη δουλειά μας και να δοκιμάσουμε μια νέα; Πρέπει να παντρευτούμε;  Πρέπει να ξεφύγουμε από μια ανεκπλήρωτη σχέση; Να ανταλλάξουμε ένα παλιό αυτοκίνητο με ένα καινούργιο μοντέλο; Να αγοράσουμε ένα νέο σπίτι σε ένα πιο πολυτελές προάστιο; Πώς να πειθαρχήσουμε ένα ατίθασο παιδί; Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για την αβεβαιότητα και την αναποφασιστικότητα μας - σε ορισμένες περιπτώσεις είναι απλώς έλλειψη δύναμης θέλησης,  άλλες φορές, είναι έλλειψη ενημέρωσης. Για να αντιμετωπιστεί αυτή η αβεβαιότητα, η αγορά είναι γεμάτη από κίνητρα, από ομιλητές, από γκουρού κάθε λογής και χρώματος που θέλουν, με μια τεράστια αμοιβή, φυσικά, να μας απαλλάξουν από αυτές τις εξουθενωτικές αμφιβολίες που μας εμποδίζουν να γίνουμε δυνατοί στη λήψη αποφάσεων.

 

3. Το θέμα της θρησκευτικής πίστης δεν είναι διαφορετικό. Οι άνθρωποι αμφιταλαντεύονται και παραπαίουν - να πιστέψουν ή να μην πιστέψουν. Εδώ, επίσης, έχουμε μια τεράστια ομάδα δήθεν ειδικών που προσφέρουν απόψεις σχετικά με τη σημασία της εμπιστοσύνης και των πεποιθήσεων στη ζωή ενός ατόμου.

Αν και ζούμε σε μια επιστημονική εποχή, η πίστη εξακολουθεί να παίζει μεγάλο ρόλο στην ενημέρωση των ανθρώπων. Για απόλυτη ευκολία, αν όχι για άλλο λόγο, πολλές από τις πληροφορίες μας βασίζονται στην πίστη. Απλώς δεν έχουμε τον χρόνο ή την ενέργεια να ερευνήσουμε τα πάντα. Αυτό μας φέρνει στο απόσπασμα του σημερινού Ευαγγελίου. Ο Θωμάς αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα - να πιστέψει ή να μην πιστέψει. Για να αποφύγει τον κίνδυνο λάθους, έθεσε αρκετά αυστηρούς όρους για την αποδοχή του Αναστημένου Χριστού. Αυτοί οι όροι έγιναν αποδεκτοί. αλλά, στη συνέχεια, ο Θωμάς έκανε πίσω και η συνθηκολόγηση του μας άφησε με μια φόρμουλα πίστης που δεν μπορεί ποτέ να ξεπεραστεί - «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

Προσευχή: «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Σίγουρα Είσαι η σωτηρία μου. Θα εμπιστευτώ και δεν θα φοβηθώ, γιατί ο Κύριος ο Θεός είναι η δύναμή μου και έχει γίνει η σωτηρία μου. Αμήν.

 

+Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος Σαρακοστής

5^η Κυριακή

Θεραπεία παραλύτου στην Καπερναούμ

Μάρκος 2 / 1 – 12

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Ύστερα από μερικές μέρες μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ και διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε κι έξω από την πόρτα· και τους κήρυττε το μήνυμά του.  Έρχονται τότε μερικοί προς αυτόν, φέρνοντας έναν παράλυτο, που τον βάσταζαν τέσσερα άτομα. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από 'κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος.  Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες».  Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους:  «Μα πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός». Αμέσως κατάλαβε ο Ιησούς ότι αυτά σκέφτονται και τους λέει: «Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: “σου συγχωρούνται οι αμαρτίες” ή να του πω, “σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα”;  Για να μάθετε λοιπόν ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες» –λέει στον παράλυτο: «Σ' εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σ' όλους βγήκε έξω, έτσι που όλοι θαύμαζαν και δόξαζαν το Θεό: «Τέτοια πράγματα», έλεγαν, «ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δει!»

1. «Σε αυτόν τον παράλυτο μπορεί κανείς να δει τη μορφή μιας παράλυτης ψυχής, δηλαδή ανίκανης να κάνει καλό. Αναζητά τον Χριστό, το θέλημα του Λόγου του Θεού αλλά το πλήθος στέκεται στο δρόμο του...» (Άγιος Αυγουστίνος). Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι της ψυχής μας που παραμένει παράλυτο. Θέλουμε να προχωρήσουμε προς τον Ιησού, αλλά, όπως λέει ο Άγιος Παύλος, βλέπω στα μέλη μου έναν άλλο νόμο, που μάχεται ενάντια στο νόμο του πνεύματός μου, και που με κάνει δέσμιο του νόμου της αμαρτίας (Ρωμ. 7,23).

Αυτή η αιχμαλωσία μας κάνει ανίσχυρους και δεν έχουμε πάντα τη δύναμη να βγούμε μόνοι από την παράλυσή μας.

2. «Είναι αναγκαίο με ευσεβή πίστη να κατέβουν στην ταπεινότητα του Ιησού. Αυτοί που ξαπλώνουν τον παράλυτο αντιπροσωπεύουν τους Πατέρες της Εκκλησίας που διδάσκουν το καλό στην Εκκλησία.»

Ο παράλυτος μας δείχνει πώς να ξεπεράσουμε την παράλυσή μας. Πρώτα απ' όλα αναζητά φίλους, που μπορούν να τον φέρουν στον Χριστό, αυτούς που στέκονται με πίστη και προσήλωση στη διδασκαλία της Εκκλησίας. Τότε είναι που πρέπει να κατέβει προς τον Ιησού. Όταν ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, ο Κύριος μας ανυψώνει.

3. «Ο παράλυτος μετά την ανάρρωσή του παίρνει την εντολή να πάρει το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του. Η άφεση των αμαρτιών είναι η θεραπεία της ψυχής που ανακτά τη δύναμή της και αναζωογονεί τις ελπίδες της. Αυτή η ψυχή δεν θα πρέπει πλέον να αναπαύεται στο μέλλον σαν σε ένα κρεβάτι αναπηρίας στις χαρές της σάρκας, αλλά ... να τείνει προς τη μυστηριώδη ανάπαυση της καρδιάς της.»

Χαμηλώνοντας τον εαυτό του, ο παράλυτος βρίσκει τον Χριστό, που θεραπεύει την ψυχή του και μετά το σώμα του, ως σημάδι αυτής της βαθιάς θεραπείας. Όταν λαμβάνει συγχώρεση, ανακτά τη δύναμή του, όπως λέει ο Άγιος Αυγουστίνος. Μερικές φορές δεν βλέπουμε τα αποτελέσματα της αμαρτίας στη ζωή μας ή συνηθίζουμε στην παράλυση του σώματός μας. Η εξομολόγηση είναι μια λυτρωτική εμπειρία που μας δίνει δύναμη και μας ανοίγει ένα νέο μέλλον.

Προσευχή: Κύριε και Θεέ μου, σε Σένα μας αφυπνίζει η πίστη, σε Σένα μας ανυψώνει η ελπίδα, σε Σένα η φιλανθρωπία μας ενώνει (Άγιος Αυγουστίνος). Αφύπνισε με, με αυτή την προσευχή, ανύψωσε τις σκέψεις μου και την καρδιά μου σε Σένα, και άφησε την αγάπη Σου να μεγαλώσει μέσα μου, να ενώνει τη ζωή μου όλο και περισσότερο με Σένα.

Κύριε, πρέπει να επιστρέψω σε Σένα... δίδαξέ με πώς να φτάσω σε Σένα. Αν με πίστη σε βρουν αυτοί που σε αναζητούν, δώσε μου πίστη, αν με αρετή, δώσε μου αρετή, αν με γνώση, δώσε μου γνώση. Σε επιθυμώ, και από Σένα ζητώ ακόμα τα μέσα για να ακολουθήσω αυτήν την επιθυμία.

Κύριε, πρέπει να επιστρέψω σε Σένα... δίδαξέ με πώς να φτάσω σε Σένα. Αμήν.

 

+Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

 

 

 

 

Περίοδος Σαρακοστής

5^η Κυριακή

 

Θεραπεία παραλύτου στην Καπερναούμ

Μάρκος 2 / 1 – 12

 

 

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

 

Ύστερα από μερικές μέρες μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ και διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε κι έξω από την πόρτα· και τους κήρυττε το μήνυμά του.  Έρχονται τότε μερικοί προς αυτόν, φέρνοντας έναν παράλυτο, που τον βάσταζαν τέσσερα άτομα. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από 'κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος.  Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες».  Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους:  «Μα πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός». Αμέσως κατάλαβε ο Ιησούς ότι αυτά σκέφτονται και τους λέει: «Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: “σου συγχωρούνται οι αμαρτίες” ή να του πω, “σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα”;  Για να μάθετε λοιπόν ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες» –λέει στον παράλυτο: «Σ' εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σ' όλους βγήκε έξω, έτσι που όλοι θαύμαζαν και δόξαζαν το Θεό: «Τέτοια πράγματα», έλεγαν, «ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δει!»

 

1. «Σε αυτόν τον παράλυτο μπορεί κανείς να δει τη μορφή μιας παράλυτης ψυχής, δηλαδή ανίκανης να κάνει καλό. Αναζητά τον Χριστό, το θέλημα του Λόγου του Θεού αλλά το πλήθος στέκεται στο δρόμο του...» (Άγιος Αυγουστίνος). Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι της ψυχής μας που παραμένει παράλυτο. Θέλουμε να προχωρήσουμε προς τον Ιησού, αλλά, όπως λέει ο Άγιος Παύλος, βλέπω στα μέλη μου έναν άλλο νόμο, που μάχεται ενάντια στο νόμο του πνεύματός μου, και που με κάνει δέσμιο του νόμου της αμαρτίας (Ρωμ. 7,23).

Αυτή η αιχμαλωσία μας κάνει ανίσχυρους και δεν έχουμε πάντα τη δύναμη να βγούμε μόνοι από την παράλυσή μας.

 

2. «Είναι αναγκαίο με ευσεβή πίστη να κατέβουν στην ταπεινότητα του Ιησού. Αυτοί που ξαπλώνουν τον παράλυτο αντιπροσωπεύουν τους Πατέρες της Εκκλησίας που διδάσκουν το καλό στην Εκκλησία.»

Ο παράλυτος μας δείχνει πώς να ξεπεράσουμε την παράλυσή μας. Πρώτα απ' όλα αναζητά φίλους, που μπορούν να τον φέρουν στον Χριστό, αυτούς που στέκονται με πίστη και προσήλωση στη διδασκαλία της Εκκλησίας. Τότε είναι που πρέπει να κατέβει προς τον Ιησού. Όταν ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, ο Κύριος μας ανυψώνει.

 

3. «Ο παράλυτος μετά την ανάρρωσή του παίρνει την εντολή να πάρει το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του. Η άφεση των αμαρτιών είναι η θεραπεία της ψυχής που ανακτά τη δύναμή της και αναζωογονεί τις ελπίδες της. Αυτή η ψυχή δεν θα πρέπει πλέον να αναπαύεται στο μέλλον σαν σε ένα κρεβάτι αναπηρίας στις χαρές της σάρκας, αλλά ... να τείνει προς τη μυστηριώδη ανάπαυση της καρδιάς της.»

 

Χαμηλώνοντας τον εαυτό του, ο παράλυτος βρίσκει τον Χριστό, που θεραπεύει την ψυχή του και μετά το σώμα του, ως σημάδι αυτής της βαθιάς θεραπείας. Όταν λαμβάνει συγχώρεση, ανακτά τη δύναμή του, όπως λέει ο Άγιος Αυγουστίνος. Μερικές φορές δεν βλέπουμε τα αποτελέσματα της αμαρτίας στη ζωή μας ή συνηθίζουμε στην παράλυση του σώματός μας. Η εξομολόγηση είναι μια λυτρωτική εμπειρία που μας δίνει δύναμη και μας ανοίγει ένα νέο μέλλον.

 

 

 

Προσευχή: Κύριε και Θεέ μου, σε Σένα μας αφυπνίζει η πίστη, σε Σένα μας ανυψώνει η ελπίδα, σε Σένα η φιλανθρωπία μας ενώνει (Άγιος Αυγουστίνος). Αφύπνισε με, με αυτή την προσευχή, ανύψωσε τις σκέψεις μου και την καρδιά μου σε Σένα, και άφησε την αγάπη Σου να μεγαλώσει μέσα μου, να ενώνει τη ζωή μου όλο και περισσότερο με Σένα.

 

Κύριε, πρέπει να επιστρέψω σε Σένα... δίδαξέ με πώς να φτάσω σε Σένα. Αν με πίστη σε βρουν αυτοί που σε αναζητούν, δώσε μου πίστη, αν με αρετή, δώσε μου αρετή, αν με γνώση, δώσε μου γνώση. Σε επιθυμώ, και από Σένα ζητώ ακόμα τα μέσα για να ακολουθήσω αυτήν την επιθυμία.

 

Κύριε, πρέπει να επιστρέψω σε Σένα... δίδαξέ με πώς να φτάσω σε Σένα. Αμήν.

 

 

+Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

 

 

 

 

 

Περίοδος Σαρακοστής

4^η Κυριακή

Η παραβολή του σπλαχνικού πατέρα

(Ή του Ασώτου Υιού)

Λουκάς 15 / 11 – 32

 

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Τους είπε επίσης ο Ιησούς: «Κάποιος άνθρωπος είχε δύο γιους. Ο μικρότερος απ' αυτούς είπε στον πατέρα του: “πατέρα, δώσε μου το μερίδιο της περιουσίας που μου αναλογεί” κι εκείνος τους μοίρασε την περιουσία.  Ύστερα από λίγες μέρες ο μικρότερος γιος τα μάζεψε όλα κι έφυγε σε χώρα μακρινή. Εκεί σκόρπισε την περιουσία του κάνοντας άσωτη ζωή.  Όταν τα ξόδεψε όλα, έτυχε να πέσει μεγάλη πείνα στη χώρα εκείνη, και άρχισε κι αυτός να στερείται. Πήγε λοιπόν κι έγινε εργάτης σε έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας, ο οποίος τον έστειλε στα χωράφια του να βόσκει χοίρους. Έφτασε στο σημείο να θέλει να χορτάσει με τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι, αλλά κανένας δεν του έδινε.

Τελικά συνήλθε και είπε: “πόσοι εργάτες του πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί, κι εγώ εδώ πεθαίνω της πείνας! Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω: πατέρα, αμάρτησα στο Θεό και σ' εσένα· δεν είμαι άξιος πια να λέγομαι γιος σου· κάνε με σαν έναν από τους εργάτες σου”. Σηκώθηκε, λοιπόν, και ξεκίνησε να πάει στον πατέρα του. Ενώ ήταν ακόμη μακριά, τον είδε ο πατέρας του, τον σπλαχνίστηκε, έτρεξε, τον αγκάλιασε σφιχτά και τον καταφιλούσε. Τότε ο γιος του του είπε: “πατέρα, αμάρτησα στο Θεό και σ' εσένα και δεν αξίζω να λέγομαι παιδί σου”.  Ο πατέρας όμως γύρισε στους δούλους του και τους διέταξε: “βγάλτε γρήγορα την καλύτερη στολή και ντύστε τον· φορέστε του δαχτυλίδι στο χέρι και δώστε του υποδήματα. Φέρτε το σιτευτό μοσχάρι και σφάξτε το να φάμε και να ευφρανθούμε, γιατί αυτός ο γιος μου ήταν νεκρός και αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε”. Έτσι άρχισαν να ευφραίνονται. Ο μεγαλύτερος γιος του βρισκόταν στο χωράφι· και καθώς ερχόταν και πλησίαζε στο σπίτι, άκουσε μουσικές και χορούς. Φώναξε, λοιπόν, έναν από τους υπηρέτες και ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Εκείνος του είπε: “γύρισε ο αδερφός σου, κι ο πατέρας σου έσφαξε το σιτευτό μοσχάρι, γιατί του ήρθε πίσω γερός”.

Αυτός τότε θύμωσε και δεν ήθελε να μπει μέσα. Ο πατέρας του βγήκε και τον παρακαλούσε, εκείνος όμως του αποκρίθηκε: “εγώ τόσα χρόνια σού δουλεύω και ποτέ δεν παράκουσα καμιά εντολή σου· κι όμως σ' εμένα δεν έδωσες ποτέ ένα κατσίκι για να ευφρανθώ με τους φίλους μου.  Όταν όμως ήρθε αυτός ο γιος σου, που κατασπατάλησε την περιουσία σου με πόρνες, έσφαξες για χάρη του το σιτευτό μοσχάρι”. Κι ο πατέρας του του απάντησε: “παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου κι ό,τι είναι δικό μου είναι και δικό σου.  Έπρεπε όμως να ευφρανθούμε και να χαρούμε, γιατί ο αδερφός σου αυτός ήταν νεκρός κι αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε».

1. Κατανοώντας την προσωπική και οικεία αγάπη του

Πατέρα.

Ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του πατέρα σε αυτή την ιστορία. Αγαπά τους γιους του, θυσιάζεται για αυτούς, έχει μεγάλη ελπίδα σε αυτούς και νιώθει περήφανος για αυτούς. Επιθυμεί έντονα να είναι ευτυχισμένοι και αναζητά ό,τι είναι καλύτερο για αυτούς. Πάνω απ' όλα θέλει να ανταποκρίνονται στην αγάπη του γι' αυτά με την ίδια γενναιοδωρία, την ίδια ένταση αυτοδόσεως.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό για κάποιον που αγαπά από το να ξέρει ότι η αγάπη του είναι αναπάντητη, αγνοημένη ή περιφρονημένη. Τώρα φανταστείτε πόσο πολύ μας αγαπά ο Θεός: έστειλε τον Μονογενή Υιό Του στον κόσμο, για να γίνει άνθρωπος –με όλους τους περιορισμούς και τα βάσανα που συνεπάγεται– να πεθάνει στον σταυρό, στη θέση μας εξαιτίας των αμαρτιών μας.

2. Συνέπειες της αποτυχίας στην αγάπη.

Μόλις ο γιος του αρχίζει να σκέφτεται τον εαυτό του και να απομακρύνεται από την αγάπη του πατέρα του, αρχίζουν τα δύσκολα. Αυτό θα τον οδηγήσει σε πνευματική και υλική χρεοκοπία. Το να ζητήσει το μερίδιό του στην κληρονομιά ισοδυναμούσε με την ευχή για το θάνατο του πατέρα του, δεδομένου ότι η κληρονομιά μεταδίδεται συνήθως μόνο μετά το θάνατο ενός από τους γονείς του. Πόσες φορές έχω ζητήσει από τον Θεό να υποχωρήσει, επιλέγοντας το θέλημά μου από το δικό του; Ο εγωισμός οδηγεί στην αχαριστία: ξεχνώντας ότι έλαβα τα πάντα από τον Θεό χωρίς καμία αξία από μέρους μου και ότι όλα θα επιστρέψουν σε αυτόν.

Ο εγωισμός οδηγεί επίσης στο να βρεις την ευτυχία οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που είναι πραγματικά: στον Θεό.

3. Βρείτε την κοινή λογική.

Κάθε φορά που στρεφόμαστε μακρυά από τη χάρη και την αγάπη του Θεού για χάρη της αμαρτίας, χάνουμε την κοινή λογική μας και αφήνουμε τον Θεό για μια «μακρινή χώρα». Το θέλημα του Θεού είναι το σπίτι μας, αν και στην επιφάνεια μπορεί να φαίνεται δυσάρεστο. Η αμαρτία τυφλώνει το νου και εξασθενεί τη θέληση. Κάθε μία από αυτές τις στιγμές είναι μια αφετηρία. Ωστόσο, κάθε άγιος έχει παρελθόν και κάθε αμαρτωλός έχει μέλλον. Μπορούμε να στραφούμε στον Θεό ανά πάσα στιγμή. Είναι μαζί μας αυτή τη στιγμή εδώ, ξεχύνοντας τη χάρη του. Ελπίζει διακαώς ότι θα του απαντήσουμε, όπως ο πατέρας της παραβολής περίμενε τον γιο του να επιστρέψει. Κι εγώ μπορώ να επιστρέψω στον Πατέρα μου. Μπορώ να θάψω το παρελθόν μου στον Χριστό. Μπορώ να επιστρέψω σε αυτόν για να συγχωρεθώ.

 

Προσευχή:

Κύριε, αν και δεν μπορώ να σε δω με τα μάτια μου, πιστεύω ότι είσαι παρών μέσα μου τώρα, στον πυρήνα της ύπαρξής μου και ότι με ξέρεις πολύ καλύτερα από ό,τι ξέρω τον εαυτό μου. Ξέρω επίσης ότι με αγαπάς πολύ περισσότερο από ότι αγαπώ τον εαυτό μου. Σε ευχαριστώ που με αγαπάς και με προσέχεις, παρόλο που δεν το αξίζω. Από την πλευρά μου, Σου προσφέρω τη λύπη που έχω για τις αμαρτίες μου και την ελπίδα μου να Σε αγαπώ περισσότερο κάθε μέρα. Βοήθησέ με να διώξω κάθε αμαρτία από τη ζωή μου.

Πατέρα, βλέπω ξεκάθαρα όλες τις φορές που σου είπα «όχι» και διάλεξα τον εαυτό μου. Είμαι ευγνώμων που έχω έναν υπομονετικό πατέρα σαν Εσένα, έναν πατέρα που συγχωρεί. Λυπάμαι για την έλλειψη αγάπης μου για Σένα. Σήμερα αποβάλλω ξανά την αμαρτία και στρέφομαι σε Σένα, έχοντας εμπιστοσύνη στο έλεος και τη συγχώρεση Σου. Αμήν.

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος Σαρακοστής

3^η Κυριακή

Η Θεραπεία της γυναίκας με την αιμορραγία

Λουκάς 8 / 40 – 56

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

 Όταν επέστρεψε ο Ιησούς, τον υποδέχτηκε το πλήθος, γιατί όλοι περίμεναν τον ερχομό του. Τότε ήρθε κάποιος που τον έλεγαν Ιάειρο και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Αυτός έπεσε στα πόδια του Ιησού και τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του, γιατί είχε μια μοναχοκόρη δώδεκα χρόνων, που ήταν ετοιμοθάνατη. Την ώρα που ο Ιησούς βάδιζε προς το σπίτι, τα πλήθη τον περιέβαλλαν ασφυκτικά.

Κάποια γυναίκα, που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια και είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά, πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη του ρούχου του, κι αμέσως η αιμορραγία της σταμάτησε. Τότε ο Ιησούς είπε: «Ποιος με άγγιξε;» Ενώ όλοι αρνιούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του έλεγαν: «Διδάσκαλε, οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν κι εσύ λες ποιος με άγγιξε;»  Ο Ιησούς όμως είπε: «Κάποιος με άγγιξε, γιατί εγώ ένιωσα να βγαίνει από μένα δύναμη».

Μόλις η γυναίκα είδε ότι δεν ξέφυγε την προσοχή του, ήρθε τρέμοντας κι έπεσε στα πόδια του και μπροστά σ' όλο τον κόσμο τού είπε για ποια αιτία τον άγγιξε κι ότι είχε γιατρευτεί αμέσως.  Εκείνος της είπε: «Θάρρος, κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε· πήγαινε στο καλό».  Ενώ ο Ιησούς ακόμα μιλούσε, ήρθε κάποιος από το σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και του λέει: «Η κόρη σου πέθανε· μην ενοχλείς πια το δάσκαλο».  Όταν το άκουσε ο Ιησούς, του είπε: «Εσύ μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί».  Φτάνοντας στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν να μπει μέσα μαζί του, εκτός από τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, καθώς και τον πατέρα και τη μητέρα του κοριτσιού. Όλοι έκλαιγαν και τη θρηνολογούσαν. Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Μην κλαίτε· δεν πέθανε, αλλά κοιμάται». Εκείνοι τον περιγελούσαν, βέβαιοι πως είχε πεθάνει. Ο Ιησούς, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το κορίτσι από το χέρι και του είπε δυνατά: «Κορίτσι, σήκω!» Το πνεύμα της επέστρεψε κι αυτή αμέσως σηκώθηκε. Ο Ιησούς τότε διέταξε να της δώσουν να φάει. Οι γονείς της έμειναν κατάπληκτοι. Εκείνος όμως τους είπε να μην πουν σε κανέναν τι είχε γίνει.

1. Δώδεκα χρόνια. Δώδεκα χρόνια υγειονομικού υποβιβασμού. Και, προσθέτει ο Ευαγγελιστής Μάρκος, κάπως καυστικά, «είχε υποφέρει από τη θεραπεία πολλών γιατρών, είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία χωρίς καμία βελτίωση. Αντίθετα, η κατάστασή της είχε μάλλον επιδεινωθεί». Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ο συνευαγγελιστής του, γιατρός ο ίδιος, απέφυγε, καταλαβαίνουμε, αυτήν την υποτιμητική για το επάγγελμα του, παρατήρηση.

Δεν θα κατηγορήσουμε πολύ την ιατρική της εποχής η οποία, μέχρι τις πρόσφατες ανακαλύψεις φαρμάκων και αντιβιοτικών, στόχευε πολύ περισσότερο στην πρόληψη παρά στη θεραπεία. Και εκεί, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτοί οι κύριοι που είναι γεμάτοι με μια σεμνή διδακτορική επιστήμη κατακεραυνώνονται.

Πολύ περισσότερο τώρα που η διάγνωση επιδεινώνεται από μια θρησκευτική υποψία, και αυτό βαραίνει πολύ: αυτή η συνεχής αιμορραγία δεν είναι η απόδειξη μιας ακαθαρσίας, δεν είναι το σύμπτωμα ενός ίσως κρυφού λάθους, μιας αμαρτίας που δεν θα έχει εξαφανιστεί από μια παράβλεψη; Ποια μετάνοια κατάλληλη για τη συγχώρεση που απαιτείται χρειάζεται;

Αυτή η γυναίκα είναι επικίνδυνη. Όποιος μιλά για αρρώστια, μιλά για ακαθαρσία, μόλυνση, διάδοση, πανδημία, ποιος ξέρει; Πρέπει να το αποφύγουμε αυτό, η αμαρτία που μολύνει το σώμα της μπορεί να μας φτάσει.

Ας την απομονώσουμε, δεν θα τη βλέπουμε πια στη συναγωγή ή στην αγορά. στους δρόμους μας, μετά βίας, και από μακριά. Να την αφορίσουμε, να εξαφανιστεί από την αδελφότητά μας, τα συμπόσια και τις γιορτές μας: θα ζήσει στην απομόνωση, θα είναι μια ζωντανή νεκρή, χτυπημένη από την αμείλικτη κύρωση του Εβραικού Νόμου.

2. Αλλά εδώ, πριν ακόμη επιχειρήσει το πραξικόπημα της, αυτή η γυναίκα μπήκε στη σκηνή του Ευαγγελίου. Και αυτό της δίνει τρελό και απίστευτο θράσος: της είχαν απαγορεύσει να συναναστρέφεται με τους συνανθρώπους της, δεν πειράζει, με τον κίνδυνο του χειρότερου, δηλαδή του λιθοβολισμού που γινόταν επί τόπου (στο μέσο μιας κοινωνικής κρίσης και η θεραπεία είναι απλή : εξάλειψη ακάθαρτων με κάθε τρόπο).

Εκεί είναι, εμπλέκεται στην πίστη, εμπλέκεται στο να πιστεύει σε αυτήν. Τι θράσος, και είναι αυτό το θράσος που λέγεται πίστη. Ο Ιησούς πρόκειται να της πει ο ίδιος: «Η πίστη σου σε έσωσε», τόλμησες, διακινδύνευες τα πάντα για τα πάντα, και γι' αυτό ανακτάς υγεία και ζεις τη ζωή μαζί με όλους τους ανθρώπους. Θράσος, ναι, και πονηρή εξυπνάδα: δεν πρόκειται να παρουσιαστεί μετωπικά, θα ήταν υποχρεωμένη να μιλήσει, θα την αναγνώριζαν και η τιμωρία της θα ήταν καλή! Έτσι, ξεγελάει, θα έρθει από πίσω, χωρίς να πει τίποτα, χωρίς λέξη, διακριτικά.

Φαντάζεται το σχέδιο της: «Αν καταφέρω να αγγίξω μόνο το ρούχο Του, θα σωθώ». Αγγίζω το σάλι προσευχής Του, αυτό το ιερό ένδυμα που φοράει για προσευχή, και ως εκ τούτου θα επανασυνδεθώ με τον κόσμο του θείου…

Απλώς να αγγίξει, ω! σχεδόν τίποτα, και ίσως έτσι να αγγίξει την ψυχή Του, τη δική Του θεϊκή αρχή. Ω! Άκουσα να μιλούν για αυτόν, για τη φήμη Του που κυκλοφορεί. Η φήμη του Ιησού που διαδίδεται, τι θέλετε, δεν περιμέναμε τα κοινωνικά δίκτυα και όλα τους τα μέσα γι’ αυτό, η φήμη του Ιησού, το θρόισμα του Ευαγγελίου, επηρεάζει τα μυαλά, πιο σίγουρα, πιο δίκαια παρά το κακό…

3. Αυτό είναι ! φτάνει εκεί, αγγίζει τον Ιησού και ο Ιησούς νοιώθει ότι αγγίζεται, θα το δούμε. Σχεδόν σαν μια πληγή: νιώθει την επίθεση, μια δύναμη που βγαίνει από μέσα Του, που ξεφεύγει χωρίς να το θέλει. Σαν ένας άγριος αυθορμητισμός που δεν το ελέγχει, η γενναιοδωρία της καλοσύνης στην άκρη. Ροή ενάντια στη ροή: το αγαθό που ρέει, που διαχέεται, και η ροή του αίματος που σταματά επί τόπου, το αισθάνεται, που ανατρέπεται, και το σώμα της που ξαναχτίζεται. Και Αυτός διερωτάται, γυρίζει - μια τρομερή στιγμή, αυτή η όψη του Υιού του Θεού. Γνωρίζουμε ότι στην Παλαιά Διαθήκη, δεν μπορούσαμε να δούμε τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο, αντικρυστά, χωρίς να πεθάνουμε.

Ήταν ο κανόνας, και εκεί, είναι το αντίστροφο, όλη η διαφορά μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Βλέπει τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο, τρέμοντας για να είναι σίγουρη, αλλά δεν λέει ψέματα, τα εξηγεί όλα, δικαιολογείται και ο Υιός του Θεού εγκρίνει: «Κόρη μου – άρα μιλάει σαν πατέρας! – Η πίστη σου σε έσωσε…». Δεν ξέρουμε το όνομα αυτής της γυναίκας και είναι κρίμα, αλλά όπως και να έχει! Μόλις είδαμε ότι κακοποιήθηκε, γελοιοποιήθηκε, ταπεινώθηκε η θηλυκότητα αυτής της γυναίκας και πώς, με τον Ιησού, εδώ αποκαθίσταται, μεγεθύνεται, εξυψώνεται: «Η πίστη σου σε έσωσε», είναι η πρώτη φορά που το λέει αυτό στο Ευαγγέλιο. Λοιπόν, γυναίκες όλων των χωρών, χαρείτε, μην αποθαρρύνεστε, γιατί ο Υιός του Θεού είναι μαζί σας!

 

4. Και συνεχίζει. Αυτή η γυναίκα αγωνίστηκε για δώδεκα χρόνια, και η κόρη του Ιαείρου είναι δώδεκα ετών. Δώδεκα χρόνια, η ηλικία που γίνεται κανείς νέο κορίτσι, και μάλιστα νεαρή γυναίκα. Η ηλικία της πρώτης εφηβείας. Υποφέροντας μόλις τώρα από αυτή την ανεξέλεγκτη ροή αίματος, και εδώ, είναι το αίμα που δεν κυκλοφορεί πλέον σε αυτό το ληθαργικό σώμα. Κι αν, αδέξια, ο πατέρας της Ιάιρος είχε κάτι να κάνει με αυτό; Μόλις παρουσίασε ωμά τη δραματική κατάσταση: «Η κόρη μου που είναι τόσο μικρή, το κοριτσάκι μου πλησιάζει προς τον θάνατο...»

Δεν είναι σωστό, Ιάειρε, να μιλάς έτσι για την κόρη σου, δεν είναι πια μικρή, κοριτσάκι, το κοριτσάκι σου, που έτσι το πνίγεις με μια κάπως αποπνικτική τρυφερότητα. Γίνεται γυναίκα, πλησιάζει η ηλικία της πρώτης αγάπης και της φέρεσαι, από στοργή, αυτό είναι σίγουρο, σαν κοριτσάκι! Άφησε την να αναπνεύσει, αφήσε την να αρχίσει να γεύεται τη μέθη της ελευθερίας της!...

Ο Ιησούς έρχεται στο σπίτι. Πολύ αργά. Όλη η φασαρία και έχει ήδη στηθεί το σκηνικό της διορισμένης θλίψης, του επισημοποιημένου πένθους. Ο Δάσκαλος είναι επιτακτικός, αποφασιστικός: «Δεν είναι νεκρή, κοιμάται». Οι επαγγελματίες δεν νοιάζονται, δεν είναι αυτοί που θα ξεγελαστούν, αυτοί οι ειδικοί στους θανάτους. Ο Ιησούς τα αγνοεί: η πίστη πάντα, πάλι εκεί.

Και μπαίνει στην νεκρική κάμαρη που θα μετατραπεί σε  γαμήλια κάμαρη, μπαίνει σαν ο Νυμφίος, ακολουθούμενος από τους τρεις μάρτυρες του. Γονατίζει μπροστά στην Αγαπημένη – δεν είναι αυτή από το Άσμα των Ασμάτων; - της πιάνει το χέρι σε μια κίνηση συμμαχίας, προφέρει τα λόγια της αφύπνισης: «Talitha koumi, σήκω, ήρθε η ώρα να ξανασηκωθείς, να βγεις από τον λήθαργο στον οποίο είχες βυθιστεί; ίσως από τη λύπη, από τη μελαγχολία -. Κοριτσάκι, σήκω».

Και το κοριτσάκι σηκώνεται, δεν είναι το παιδί, δεν είναι πια το κοριτσάκι, και αρχίζει να περπατάει, κάνοντας έτσι τα πρώτα βήματα της ολοκαίνουργιας ζωής της.

Εμείς οι γονείς είμαστε έκπληκτοι, δεν μπορούμε να το πιστέψουμε: μικρούλα, μας αποκάλυψες μια νεαρή γυναίκα που δεν την είδαμε να μεγαλώνει και δεν ξέραμε να την τιμήσουμε όπως έπρεπε. Και πάνω απ' όλα, γονείς, μην κάνετε φασαρία, μην πάτε να ειδοποιήσετε τον Τύπο ή την τηλεόραση, ηρεμήστε το Facebook όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί, ξέρετε, αν το καλό δεν κάνει θόρυβο, ο θόρυβος δεν κάνει καλό.

Κι έτσι, δώστε της κάτι να φάει, είναι δώδεκα χρονών το ίδιο, πρέπει να πεινάς σε αυτή την ηλικία, ειδικά μετά από τέτοια συναισθήματα. Ένας Ιησούς Προσεκτικός Υπέροχος, απαλά Πατρικός.

Προσευχή:

Σήμερα, Κύριε, όπως κάθε μέρα, θα συναντήσω δυσκολίες, απογοητεύσεις. Να είσαι δίπλα μου, Κύριε, να δυναμώνεις την πίστη μου στη Θεία Σου πρόνοια, ώστε να εναποθέσω όλη μου την ελπίδα μόνο σε Σένα. Αμήν.

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Περίοδος Σαρακοστής

6^η Κυριακή

Η Θεραπεία του τυφλού Βαρτίμαιου

Μάρκος 10 / 46 – 52

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Έρχονται στην Ιεριχώ. Καθώς ο Ιησούς, οι μαθητές του και πολύς κόσμος έβγαιναν από την πόλη, ένας τυφλός, ο Βαρτίμαιος, γιος του Τιμαίου, καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε.  Όταν άκουσε ότι αυτός που περνάει είναι ο Ιησούς ο Ναζωραίος, άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, Ιησού, σπλαχνίσου με!» Πολλοί τον μάλωναν για να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμη πιο πολύ: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Τότε ο Ιησούς στάθηκε και είπε: «Φωνάξτε τον». Φωνάζουν τον τυφλό και του λένε: «Θάρρος, σήκω, σε φωνάζει». Εκείνος πέταξε το πανωφόρι του, πετάχτηκε πάνω και ήρθε κοντά στον Ιησού. «Τι θέλεις να σου κάνω;» τον ρώτησε ο Ιησούς. Ο τυφλός του αποκρίθηκε: «Διδάσκαλε, θέλω να αποχτήσω το φως μου». Ο Ιησούς του λέει: «Πήγαινε, η πίστη σου σε έσωσε». Ο τυφλός αμέσως απέκτησε το φως του κι ακολουθούσε τον Ιησού στην πορεία του.

1. «Υιέ του Δαβίδ, Ιησού, σπλαχνίσου με» Ας μπούμε για λίγο στη θέση του Βαρτιμαίου: είναι τυφλός, είναι άπορος. Χρειάζεται συνεχώς τους άλλους για να ζήσει... εξάλλου είναι ένας ζητιάνος που κάθεται στην άκρη του δρόμου. Όταν ο Ιησούς πλησιάζει, έχει τη διαίσθηση ότι μπορεί να κάνει κάτι γι’αυτόν. Ουρλιάζει. Δεν ντρέπεται για το τι σκέφτονται οι άλλοι, ούτε καν για το τι μπορεί να πουν ή να κάνουν οι άλλοι! Είναι κάτι σημαντικό, ουσιαστικό στη ζωή του.

Είναι σίγουρα μια θεραπεία, αλλά πάνω από όλα είναι μια αποφασιστική συνάντηση! Μια συνάντηση με Αυτόν που ονομάζεται Μεσίας. Ας κοιτάξουμε για λίγα λεπτά -με τα μάτια του Θεού- τη δική μας ζωή. Υπάρχει μια ερώτηση, μια κατάσταση, που με κάνει να αισθάνομαι ότι έχω ανάγκη; Χρειάζομαι βοήθεια από τους άλλους; Χρειάζομαι την παρέμβαση του Θεού στη ζωή μου; Μπορώ κι εγώ, μέσα στη σιωπή της καρδιάς μου, να φωνάξω στον Κύριο «Υιέ του Δαβίδ, Ιησού, σπλαχνίσου με».

2. «Θάρρος, σήκω, σε φωνάζει». Ο Ιησούς σταματά και λέει «φωνάξτε τον». Ας συνεχίσουμε τον στοχασμό μας... και ας προσπαθήσουμε να μοιραστούμε τα συναισθήματα του Βαρτιμαίου στην προσέγγιση του Ιησού. Ήταν τυφλός, βέβαια, αλλά ήξερε πώς να αναπτύξει τις άλλες του αισθήσεις... και ο Βαρτιμαίος σίγουρα ένιωσε την παρουσία και κυρίως το βλέμμα που του έριξε ο Ιησούς, γεμάτο αγάπη. Ποια δεν θα ήταν τα συναισθήματά του: συγκίνηση, χαρά, ευεξία, συναισθήματα αγάπης; Ποια θα ήταν τα συναισθήματα μου, αν ένιωθα την παρουσία του Ιησού σήμερα, δίπλα μου; αν τον άκουγα να μου λέει «τι θέλεις να κάνω»; Κι όμως, δεν με διδάσκει η Εκκλησία ότι ο Θεός με εξετάζει μέρα και νύχτα (Ψαλμός 138), ότι με γνωρίζει και με αγαπά όπως είμαι; (Ησ, 43); ότι μπορώ να πλησιάσω στην Παρουσία Του στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας; Γιατί, Κύριε, δεν μπορώ να Σε δω; Να σε νοιώσω; Τι είναι η τύφλωσή μου; Φώτισέ με, Κύριε, δείξε μου τι είναι αυτά, αυτές οι ανησυχίες, αυτά τα πράγματα που με τυφλώνουν μπροστά στην παρουσία Σου! Άσε με να δω, Κύριε!

Προσευχή: Αυτήν την Κυριακή, Κύριε, προσεύχομαι για όλους τους διασκορπισμένους ανά τον κόσμο Χριστιανούς, που σήμερα θα είναι ενωμένοι στον εορτασμό της Θείας Ευχαριστίας. Άφησε την προσευχή μου να ενωθεί με τη δική τους. Σκόρπισε, σήμερα, τις χάρες Σου,  σε όλους εκείνους που τις χρειάζονται περισσότερο. Ιησού, Υιέ του Δαβίδ, βοήθησε μας να δούμε.

«Κύριέ μου και Θεέ μου, μαζί με τον Βαρτιμαίο Σου φωνάζω: σπλαχνίσου με! Λυπήσου το σκοτάδι μου και γίνε το φως μου. Λυπήσου την αδυναμία μου και γίνε η δύναμή μου. Λυπήσου την απομόνωσή μου και γίνε φίλος μου. Σπλαχνίσου με για τα όσα επιθυμώ, και γίνε η αλήθεια μου. »Αμήν.

 

+Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Περίοδος Σαρακοστής

7^η Κυριακή

Η θριαμβευτική είσοδος στα Ιεροσόλυμα

Ιωάννης 12 / 12 – 22

 

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Την άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν κραυγάζοντας:

Δόξα στο Θεό!

Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο!  Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ!

Ο Ιησούς είχε βρει ένα γαϊδουράκι και κάθισε πάνω του, όπως λέει η Γραφή:

Μη φοβάσαι θυγατέρα μου, πόλη της Σιών·  να που έρχεται σ' εσένα ο βασιλιάς σου,σε γαϊδουράκι πάνω καθισμένος.

Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές του· όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στη θεία δόξα, τότε τα θυμήθηκαν. Ό,τι είχε γράψει για κείνον η Γραφή, αυτά και του έκαναν. Όλοι, λοιπόν, εκείνοι που ήταν μαζί με τον Ιησού, όταν φώναξε το Λάζαρο από τον τάφο και τον ανέστησε από τους νεκρούς, διηγούνταν αυτά που είχαν δει. Γι' αυτό ήρθε το πλήθος να τον προϋπαντήσει, επειδή έμαθαν ότι αυτός είχε κάνει το θαυμαστό αυτό σημείο. Οι Φαρισαίοι τότε είπαν μεταξύ τους: «Βλέπετε πως η αναβολή δεν ωφελεί· να που όλος ο κόσμος έχει τρέξει πίσω του». Ανάμεσα σ' αυτούς που ανέβηκαν να προσκυνήσουν στη γιορτή ήταν και μερικοί Έλληνες. Αυτοί, λοιπόν, πήγαν στο Φίλιππο, που καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και τον παρακαλούσαν μ' αυτά τα λόγια: «Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού». Πηγαίνει ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα. Έπειτα έρχονται ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος και το λένε στον Ιησού.

1. Υπάρχουν δύο μέρη, δύο στιγμές, στον εορτασμό της Κυριακής των Βαΐων: μια στιγμή δόξας και μια στιγμή ταπείνωσης, μια στιγμή θριάμβου και μια στιγμή απόρριψης, μια στιγμή φωτός και μια στιγμή σκότους. Είναι επίσης σαν μια συντόμευση όλης της ανθρώπινης ζωής που γνωρίζει στιγμές ευτυχίας και στιγμές δοκιμασίας, και της οποίας η τελευταία στιγμή είναι αυτή του θανάτου.

Αλλά στην ύπαρξη του Ιησού, υπάρχει κάτι καθοριστικό που κάνει τη σύνδεση μεταξύ της στιγμής του θριάμβου και της στιγμής του σκότους, να είναι η αγάπη Του για εμάς. Για αυτόν, στην πραγματικότητα, η μετάβαση από τον θρίαμβο στην απόρριψη δεν είναι μια διαδοχή καλής και κακής τύχης: είναι ο καρπός μιας σκόπιμης επιλογής να προχωρήσει μέχρι το τέλος στο έργο που του έδωσε ο Πατέρας να ολοκληρώσει – μια αμετάκλητη απόφαση που ελήφθη κατά τη μεγάλη προσευχή στον κήπο της Γεθσημανή.

2. Σε εμάς, αυτή η σύνδεση μεταξύ ευτυχισ-μένων και δυστυχισμένων στιγμών είναι πολύ λιγότερο προφανής: σε περιόδους ευτυχίας συχνά ξεχνάμε να ευχαριστήσουμε και σε περιόδους δοκιμασίας μπαίνουμε στον πειρασμό να ξεχάσουμε να στραφούμε στον Θεό.

Τα τελευταία λόγια του Ιησού στον σταυρό μαρτυρούν ότι ολόκληρη η ζωή Του ήταν στραμμένη προς τον Θεό, ήταν προσφορά στον Πατέρα, και αυτό ακόμη και όταν ανέλαβε την προσευχή όλου του ανθρώπινου γένους: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; (Ψαλμός 21). Όπως προσευχόταν στον Πατέρα ενώ τα πλήθη τον επευφημούσαν, έτσι συνεχίζει να προσεύχεται σε Αυτόν ενώ όλη η ανθρωπότητα τον απορρίπτει.

Στο στόμα του, τα λόγια «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; δεν είναι μια λέξη απελπισίας: η απόγνωση, πράγματι, μας χωρίζει από τον Θεό. Είναι ο πρώτος στίχος ενός ψαλμού που εκφράζει την ακραία αγωνία ενός ανθρώπου στον οποίο ο Θεός δεν ανταποκρίνεται πλέον, αλλά που ωστόσο συνεχίζει να πιστεύει σε Αυτόν και να Του φωνάζει. Αυτή η προσευχή που γίνεται μέχρι τέλους ενάντια σε όλες τις πιθανότητες επιτυγχάνει το αδύνατο. Ανοίγει ένα ρήγμα στο αδιάβατο τείχος του θανάτου, ο Θεός απαντά αποκαθιστώντας τη ζωή, τα άγρια ​​θηρία που συνωστίζονται γύρω από τον προσευχητή γίνονται τα αδέρφια που συγκεντρώθηκαν στη λειτουργική σύναξη: «Διακηρύσσω το Όνομά Σου ενώπιον των αδελφών μου, επαινώ σε πλήρη σύναξη».

3. Βυθίζοντας ελεύθερα στο σκοτάδι του θανάτου, ο Ιησούς έσπασε το αδιαπέραστο τείχος που χωρίζει τη χαρά και τη λύπη, τη ζωή και τον θάνατο, το φως και το σκοτάδι. Και είναι η αγάπη του Θεού που κατοικεί ολοκληρωτικά μέσα του που του επέτρεψε να γκρεμίσει αυτό το τείχος

Σε λίγες μέρες, τη Μεγάλη Παρασκευή, θα ακούσουμε ξανά την κραυγή «γιατί με εγκατέλειψες; Αλλά θα έχει γίνει μια μεγάλη ανατροπή: δεν είμαστε πια εμείς που θα φωνάξουμε στον Θεό, είναι ο Ιησούς που θα μας φωνάξει λέγοντάς μας «Λαέ μου, τι σας έκανα; σε τι σε στεναχωρησα απάντησε μου!» Τότε, θα καταλάβουμε καλύτερα ότι όταν βρισκόμαστε σε δοκιμασία, δεν είναι επειδή ο Θεός ήθελε να μας βάλει εκεί, αλλά μάλλον επειδή έχουμε αποστασιοποιηθεί από αυτόν. Αυτό που βλάπτει την ανθρωπότητά μας και την οδηγεί στην εξέγερση ενάντια στον Θεό δεν προέρχεται από τον Θεό: θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να ακούσουμε την έκκλησή του να επιστρέψουμε σε Αυτόν.

Αν το καταλάβουμε αυτό, η διαδοχή της Μεγάλης Εβδομάδας θα ανατραπεί. Αντί η δόξα να είναι στην αρχή και η στενοχώρια και ο θάνατος στο τέλος, η στενοχώρια και ο θάνατος που υπέστη ο Ιησούς για εμάς θα κορυφωθούν με τη δόξα και τον θρίαμβο του Πάσχα, που θα μας ανακοινωθούν. Γιατί δεν είναι μια συνέχεια της ανθρώπινης δόξας, την οποία ο θάνατος έρχεται πάντα να διακόπτει: είναι η συνέχεια της αγάπης, που νικάει τον θάνατο.

Προσευχή: Κύριε, ήθελες να σε επευφημούν τα πλήθη όταν έμπαινες στην Ιερουσαλήμ, μετά να σε κρίνουν, να καταδικάσουν και να θανατώσουν με όλα τα φαινόμενα αποτυχίας. Επειδή όμως όλα αυτά ήταν ο καρπός της αγάπης Σου για εμάς, ο θάνατός Σου μας άνοιξε το δρόμο προς τη ζωή. Δώσε μας να ζήσουμε σύμφωνα με αυτή την ίδια λογική αγάπης, για τον εαυτό μας και όλους τους συνανθρώπους μας που βιώσαμε αυτή τη στιγμή μαζί μας και, για πολλούς από αυτούς, ακόμα περισσότερους από εμάς. Είθε η μεσιτεία μας να ενωθεί με τη δική σας, με τη μεγάλη προσευχή που ύψωσες στον Πατέρα και που έσωσε τον κόσμο για πάντα. Αμήν.

 

+Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου