Day: April 13, 2024

Chers frères et sœurs en Christ,

Jésus entra de nouveau dans la ville de Capharnaüm. On apprit qu'il était à la maison, et aussitôt beaucoup de gens se rassemblèrent, à tel point qu'il n'y avait plus de place, même devant la porte. Jésus leur annonçait la Parole. Alors quatre hommes arrivèrent, portant un paralytique. Comme ils ne pouvaient pas l'amener jusqu'à Jésus à cause de la foule, ils enlevèrent une partie du toit au-dessus de l'endroit où il se trouvait. Ils descendirent le paralytique sur son lit, droit devant Jésus. Voyant leur foi, Jésus dit au paralytique : "Mon enfant, tes péchés sont pardonnés." Quelle déception !

Les paroles de Jésus furent une grande déception pour ces personnes qui avaient tant travaillé pour amener leur malade jusqu'à lui. Ils avaient un besoin précis, mais Jésus sembla ignorer leur demande et dit au paralytique: "Tes péchés sont pardonnés." Tout leur effort semblait vain, et ils n'obtinrent pas ce qu'ils voulaient. Si seulement ils avaient compris le sens des paroles de Jésus, ils auraient réalisé que ce qu'il offrait à leur malade était plus grand, plus noble et plus important que n'importe quelle demande qu'ils auraient pu lui présenter.

Le texte biblique utilise souvent la maison comme une métaphore pour l'âme humaine qui héberge "le Moi". Si nous appliquons cette idée à ce passage, nous nous retrouvons face à nous-mêmes. Nous sommes comme ces quatre hommes, portant le fardeau de nos vies, désireux de rencontrer Jésus, mais empêchés d'atteindre notre but par le monde qui nous entoure. Cependant, leur foi était grande. Ils n'abandonnèrent pas, mais ouvrirent le toit de la maison et descendirent leur malade devant Jésus. Parfois, nous aussi, nous luttons pour entrer au plus profond de nous-mêmes afin de le rencontrer, car Dieu est présent dans chaque cœur humain. Comme l'apôtre Paul le dit : "bien qu`il ne soit pas loin de chacun de nous. Car en lui nous avons la vie, le mouvement, et l`être." (Actes 17:27-28)

La déception survient lorsque nous nous présentons devant Dieu sans comprendre son but dans "notre maison", et que nous lui apportons une liste de demandes qui servent nos intérêts, oubliant qu'il est venu non pas pour répondre à nos désirs immédiats, mais parce que "Dieu a tant aimé le monde qu`il a donné son Fils unique, afin que quiconque croit en lui ne périsse point, mais qu`il ait la vie éternelle." (Jean 3:16) L'apôtre Paul déclare également : "Le Christ Jésus est venu dans le monde pour sauver les pécheurs." (1 Timothée 1:15)

Parfois, nous nous détournons de l'objectif suprême que Dieu a pour nous, nous attachant à des désirs sincères mais qui ne sont pas le but de la venue de Jésus vers nous. Ainsi, nos espoirs sont déçus lorsque nos prières ne sont pas exaucées selon notre volonté.

Chers frères et sœurs, la plus grande volonté de Dieu pour nos vies est le salut de nos âmes, et les miracles qu'il accomplit autour de nous ne sont pas la fin en soi, mais le moyen qu'il utilise parfois pour nous amener à croire en lui.

En ce temps de Carême béni, Dieu nous demande, à l'instar de ces quatre hommes qui ont porté le paralytique jusqu'à lui, de retourner dans "notre maison", c'est-à-dire en nous-mêmes, comme le retour du fils prodigue à lui-même, sans succomber aux obstacles du monde qui nous empêchent de l'atteindre, mais de "creuser le toit de notre vie" et de "descendre notre âme paralysée par le péché" vers lui. Oui, descendre vers lui car il est descendu vers nous humblement, car nous ne le trouvons pas hautain, mais il veut que nous descendions vers lui comme Zachée descendit de son arbre pour le recevoir dans "sa maison", car la descente, c'est-à-dire le repentir humble, est une condition essentielle pour rencontrer Jésus au plus profond de nous-mêmes.

En ce temps de Carême, Dieu veut que nous acceptions son don qui transcende toutes nos demandes matérielles, il veut que nous acceptions son Fils unique comme sauveur de nos vies, pardonnant nos péchés afin que nous devenions vraiment ses enfants. Jean l'apôtre nous dit dans son évangile : "Mais à tous ceux qui l'ont reçue, à ceux qui croient en son nom, (Dieu) a donné le pouvoir de devenir enfants de Dieu." (Jean 1:12)

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Ο Ιησούς μπήκε και πάλι στην πόλη της Καπερναούμ. Έγινε γνωστό ότι βρισκόταν στο σπίτι του, και αμέσως συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος, τόσος πολύς που δεν υπήρχε χώρος ούτε στην πόρτα. Ο Ιησούς τους κήρυττε. Τότε έφτασαν τέσσερις άνδρες, οι οποίοι κουβαλούσαν έναν παράλυτο. Καθώς δεν μπορούσαν να τον φέρουν στον Ιησού λόγω του πλήθους, αφαίρεσαν μέρος της στέγης πάνω από το μέρος όπου βρισκόταν. Κατέβασαν τον παράλυτο στο κρεβάτι του, ακριβώς μπροστά στον Ιησού. Βλέποντας την πίστη τους, ο Ιησούς είπε στον παράλυτο: "Παιδί μου, οι αμαρτίες σου συγχωρούνται". Τι απογοήτευση!

Τα λόγια του Ιησού αποτέλεσαν μεγάλη απογοήτευση για αυτούς τους ανθρώπους που είχαν δουλέψει τόσο σκληρά για να φέρουν τον άρρωστο άνθρωπό τους σ' αυτόν. Είχαν σαφή ανάγκη, αλλά ο Ιησούς φάνηκε να αγνοεί το αίτημά τους και είπε στον παραλυτικό: «Οι αμαρτίες σου συγχωρούνται.» Όλη τους η προσπάθεια φάνηκε μάταιη και δεν πήραν αυτό που ήθελαν.
Αν είχαν καταλάβει το νόημα των λόγων του Ιησού, θα είχαν συνειδητοποιήσει ότι αυτό που προσέφερε στον άρρωστο άνθρωπό τους ήταν μεγαλύτερο, ευγενέστερο και σημαντικότερο από οποιοδήποτε αίτημα θα μπορούσαν να Tου υποβάλουν.

Το βιβλικό κείμενο χρησιμοποιεί συχνά το σπίτι ως μεταφορά για την ανθρώπινη ψυχή, η οποία στεγάζει τον «Εαυτό.» Αν εφαρμόσουμε αυτή την ιδέα σε αυτό το χωρίο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Είμαστε σαν αυτούς τους τέσσερις άνδρες, που κουβαλάμε τα βάρη της ζωής μας, που λαχταράμε να συναντήσουμε τον Ιησού, αλλά μας εμποδίζει ο κόσμος γύρω μας να πετύχουμε τον στόχο μας. Ωστόσο, η πίστη τους ήταν μεγάλη. Δεν το έβαλαν κάτω, αλλά άνοιξαν τη στέγη του σπιτιού και κατέβασαν τους ασθενείς τους μπροστά στον Ιησού. Μερικές φορές κι εμείς αγωνιζόμαστε να εισέλθουμε στα βάθη του εαυτού μας για να Tον συναντήσουμε, γιατί ο Θεός είναι παρών σε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Όπως λέει ο απόστολος Παύλος: «Αν και δεν είναι μακριά από τον καθένα μας, είναι ακόμα μαζί μας. Διότι μέσα σ' αυτόν έχουμε ζωή και κίνηση και ύπαρξη.» (Πράξεις 17:27-28)

Η απογοήτευση έρχεται όταν ερχόμαστε ενώπιον του Θεού χωρίς να καταλαβαίνουμε τον σκοπό του στο «σπίτι μας» και του φέρνουμε έναν κατάλογο αιτημάτων που εξυπηρετούν τα συμφέροντά μας, ξεχνώντας ότι δεν ήρθε για να ικανοποιήσει τις άμεσες επιθυμίες μας, αλλά επειδή «ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό Του τον μονογενή, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια.» (Ιωάννης 3:16) Ο απόστολος Παύλος λέει επίσης: «Ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τους αμαρτωλούς.» (1 Τιμόθεου 1:15)

Μερικές φορές απομακρυνόμαστε από τον υπέρτατο στόχο που έχει ο Θεός για εμάς, προσκολλώντας τους εαυτούς μας σε ειλικρινείς επιθυμίες που δεν είναι ο σκοπός του ερχομού του Ιησού σε εμάς. Ως αποτέλεσμα, οι ελπίδες μας διαψεύδονται όταν οι προσευχές μας δεν εισακούονται σύμφωνα με τη θέλησή μας.

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, το μεγαλύτερο θέλημα του Θεού για τη ζωή μας είναι η σωτηρία της ψυχής μας, και τα θαύματα που κάνει γύρω μας δεν είναι ο αυτοσκοπός, αλλά τα μέσα που χρησιμοποιεί μερικές φορές για να μας οδηγήσει να πιστέψουμε σε Αυτόν.

Σε αυτή την ευλογημένη περίοδο της Σαρακοστής, ο Θεός μας ζητάει, όπως οι τέσσερις άνδρες που μετέφεραν τον παράλυτο άνθρωπο σε Αυτόν, να επιστρέψουμε στο «σπίτι μας», δηλαδή στον εαυτό μας, όπως ο άσωτος υιός που επιστρέφει στον εαυτό του, χωρίς να υποκύψουμε στα εμπόδια του κόσμου που μας εμποδίζουν να τον προσεγγίσουμε, αλλά να «σκάψουμε μέσα από την οροφή της ζωής μας» και να «κατεβάσουμε την παραλυμένη από την αμαρτία ψυχή μας» προς Αυτόν. Ναι, να κατέβουμε κοντά Του, γιατί εκείνος κατέβηκε σε μας ταπεινά, γιατί δεν τον βρίσκουμε υπεροπτικό, αλλά θέλει να κατέβουμε σε Αυτόν όπως κατέβηκε ο Ζακχαίος από το δέντρο του για να Τον δεχτεί στο «σπίτι του», γιατί το κατέβασμα, δηλαδή η ταπεινή μετάνοια, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να συναντήσουμε τον Ιησού στα βάθη του εαυτού μας.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της Σαρακοστής, ο Θεός θέλει να δεχτούμε το δώρο Του, το οποίο υπερβαίνει όλες τις υλικές μας ανάγκες. Θέλει να δεχτούμε τον Μοναδικό Του Υιό ως τον σωτήρα της ζωής μας, συγχωρώντας τις αμαρτίες μας, ώστε να μπορέσουμε πραγματικά να γίνουμε παιδιά Του. Ο απόστολος Ιωάννης μας λέει στο ευαγγέλιό του: «Σε όλους όμως όσους Τον δέχτηκαν, σε όσους πιστεύουν στο όνομά Του, (ο Θεός) έδωσε τη δύναμη να γίνουν παιδιά Του.» (Ιωάννης 1:12)

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Healing of the Paralytic

Mark 2, 1-12

Dear brothers and sisters in Christ,

Jesus again entered the city of Capernaum. It was reported that he was at home, and immediately many people gathered, so many that there was no room even at the door. Jesus was proclaiming the Word to them. Then four men arrived, carrying a paralytic. As they could not bring him to Jesus because of the crowd, they removed part of the roof over the place where he was. They lowered the paralytic on his bed, right in front of Jesus. Seeing their faith, Jesus said to the paralytic, "Child, your sins are forgiven." What a disappointment!

Jesus' words were a great disappointment to these people who had worked so hard to bring their sick man to him. They had a specific need, but Jesus seemed to ignore their request and said to the paralytic, "Your sins are forgiven." All their effort seemed in vain, and they did not get what they wanted. If only they had understood the meaning of Jesus' words, they would have realized that what he was offering their sick man was greater, nobler and more important than any request they could have made to him.

The biblical text often uses the house as a metaphor for the human soul, which houses "the Self". If we apply this idea to this passage, we find ourselves facing ourselves.
We are like these four men, carrying the burdens of our lives, eager to meet Jesus, but prevented from reaching our goal by the world around us. Yet their faith was great. They did not give up, but opened the roof of the house and lowered their sick down to Jesus. Sometimes we, too, struggle to enter the depths of ourselves in order to meet him, for God is present in every human heart. As the apostle Paul says: "though indeed he is not far from each one of us. For in him we live and move and have our being." (Acts 17:27-28)

Disappointment comes when we come before God without understanding his purpose in "our house", and bring him a list of demands that serve our own interests, forgetting that he came not to fulfill our immediate desires, but because "God so loved the world that he gave his only Son, that whoever believes in him should not perish but have eternal life." (John 3:16) The apostle Paul also declares, "Christ Jesus came into the world to save sinners." (1Timothy 1:15)

Sometimes we turn away from the ultimate goal God has for us, attaching ourselves to desires that are sincere but not the purpose of Jesus' coming to us. As a result, our hopes are disappointed when our prayers are not answered according to our will.

Dear brothers and sisters, God's greatest will for our lives is the salvation of our souls, and the miracles he performs around us are not the end in themselves, but the means he sometimes uses to lead us to believe in him.

In this blessed season of Lent, God is asking us, like the four men who carried the paralytic to him, to return to "our house", that is, to ourselves, like the prodigal son returning to himself, without succumbing to the obstacles of the world that prevent us from reaching him, but to "dig through the roof of our lives" and "lower our sin-paralyzed soul" to him. Yes, to come down to him, because he came down to us humbly, because we don't find him haughty, but he wants us to come down to him as Zacchaeus came down from his tree to receive him in "his house", for descent, that is humble repentance, is an essential condition for meeting Jesus in the depths of ourselves.

In this Lenten season, God wants us to accept his gift, which transcends all our material needs. He wants us to accept his only Son as the savior of our lives, forgiving our sins so that we can truly become his children. John the apostle tells us in his gospel: "But to all who received him, to those who believe in his name, (God) gave the power to become children of God." (John 1:12)

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus