Day: April 20, 2024

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Ο Ιησούς είχε στρέψει το πρόσωπό Του προς την Ιερουσαλήμ όταν πέρασε τελευταία φορά από την Ιεριχώ. Μπήκε μέσα με τους μαθητές Του και βγήκε πάλι έξω, αλλά όχι χωρίς να αφήσει ένα χαρακτηριστικό σημάδι. Ο Βαρτιμαίος, ο τυφλός ζητιάνος, γιος του Τιμαίου, καθόταν στην άκρη του δρόμου, ζητιανεύοντας, περιμένοντας όπως έκανε κάθε μέρα να περάσουν ευεργέτες και να του δώσουν μερικά νομίσματα για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του!

Ο Βαρτιμαίος άκουσε θορύβους και φωνές που δεν είχε συνηθίσει να ακούει κάθε μέρα, και ίσως ρώτησε κάποιον από τους περαστικούς την ταυτότητα των ανθρώπων που τον πλησίαζαν, και η απάντηση ήταν ένας πειρασμός: Είναι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ με ένα πλήθος ανθρώπων που περνούσε από εκεί.

Πρέπει να πούμε εδώ ότι ένας ζητιάνος γνωστός στην πόλη του ως γιος του Τίμαιου, είχε «τα αυτιά του» για να ακούει τι γινόταν μέσα στην πόλη, ενώ αυτός ήταν έξω! Είχε ακούσει για τον Ιησού, τον προφήτη, Υιό του Δαβίδ που δίδασκε τη φιλανθρωπία και έκανε το καλό. Ίσως η ελπίδα να είχε καταβάλει το μυαλό του, γιατί ο πρώτος στόχος του ζητιάνου ήταν τα χρήματα και σήμερα ήταν η μέρα που ήλπιζε να τα αποκομίσει άφθονα, γιατί αυτός που περνάει αγαπάει τους φτωχούς και όσοι είναι μαζί Του επηρεάζονται από τη διδασκαλία Του, οπότε θα απολάμβανε τον ήχο του χαλκού και του ασημιού και θα επικεντρωνόταν στο μέτρημα και την επόμενη φορά θα τον σταματούσε και θα του ζητούσε να δει.

Σηκώθηκε όρθιος και φώναξε: «Ιησού, Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με!», αλλά εδώ ήταν η απελπισία, αντί να βοηθηθεί από εκείνους που περπατούσαν με τον Ιησού, τον επέπληξαν επειδή σιωπούσε! Αλλά αυτό ήταν ένα σημείο καμπής στη ζωή του, χωρίς καμία ελπίδα για τους ανθρώπους! Φώναξε ακόμα πιο δυνατά: «Γιε του Δαβίδ, ελέησέ με!». Και ο Ιησούς περίμενε αυτή τη δεύτερη κραυγή, που προερχόταν από την απελπισία μιας καρδιάς πληγωμένης από τη σκληρότητα των ανθρώπινων καρδιών, σταμάτησε και τον φώναξε.

Το πλήθος του είπε: «Θάρρος! Σήκω πάνω! Σε φωνάζει», οπότε έριξε τον μανδύα του, σηκώθηκε και τον πλησίασε. Όταν άκουσε τη φωνή του Ιησού, εγκατέλειψε ό,τι του ανήκε, εγκατέλειψε ό,τι τον προστάτευε από τη ζέστη της ημέρας και το κρύο της νύχτας, και έστρεψε τα σκοτεινά του μάτια σε έναν και μόνο στόχο: να τον συναντήσει πρόσωπο με πρόσωπο, έστω κι αν δεν μπορούσε να τον δει με τα θαμπά του μάτια, αλλά η δόξα του Θεού δεν κρύβεται από τα μάτια της συντετριμμένης καρδιάς. Ο λόγος του Θεού λέει: «Οι θυσίες που είναι ευάρεστες στον Θεό είναι το συντετριμμένο πνεύμα: Θεέ μου, δεν καταφρονείς τη συντετριμμένη καρδιά». (Ψαλμ. 51: 17).

Στάθηκε μπροστά του και ο Ιησούς τον ρώτησε: «Τι θέλεις να σου κάνω;», και ίσως αυτή να ήταν η πιο δύσκολη ερώτηση της ζωής του. Πέρασαν δευτερόλεπτα κατά τη διάρκεια των οποίων όλη του η ζωή πέρασε από το μυαλό του για να βρει την απάντηση: «Κύριε, ας ξαναδώ!». Και η θεραπευτική απάντηση του Ιησού ήταν: «Πήγαινε, η πίστη σου σε έσωσε». Τότε άνοιξαν τα μάτια του και μπροστά του στάθηκε το λαμπρό πρόσωπο του Θεού, και ήταν ίσως μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του, η πρώτη εικόνα που είχε μετά την τύφλωσή του ήταν το στοργικό πρόσωπο του Θεού.

Είναι αλήθεια ότι ο γιος του Τίμαιου δεν είχε την όραση, αλλά είχε διορατική εσωτερική όραση. Έκανε καλά που δεν ενέδωσε στον πειρασμό του ήχου των νομισμάτων και δεν ανέβαλε τη συνάντησή του με τον Ιησού, γιατί το πέρασμα του Ιησού από την Ιεριχώ ήταν το τελευταίο πριν από την Ιερουσαλήμ και τον σταυρό, και επρόκειτο να χάσει τη συνάντησή του με τον Θεό.

Σήμερα, εμείς που έχουμε απογοητευτεί από τον κόσμο, πρέπει να συγκεντρώσουμε την ουσία της ζωής μας και να σταθούμε μπροστά στον Ιησού που μας ρωτά για το τι επιθυμούμε στην ζωή, ώστε η απάντησή μας να είναι σαν αυτή του τυφλού: «Θέλω να δω!». Το δικό Σου φως, Κύριε! Θέλω να ανοίξουν τα μάτια μου μετά την πνευματική τύφλωση που με κατατρώει σε αυτόν τον ξεπεσμένο κόσμο, ώστε να μπορώ να κοιτάξω στα μάτια σου και να βυθιστώ στην αγάπη σου που σε οδήγησε να δοθείς για μένα στον Σταυρό.
Σήμερα, έχουμε μεγάλη ανάγκη να κατανοήσουμε την αξία της συνάντησης με τον Χριστό, να εγκαταλείψουμε όλα όσα μας δεσμεύουν σε αυτόν τον εφήμερο κόσμο, όπως έκανε ο Βαρτίμαιος για να σταθεί μπροστά στον Ιησού.

Ο προφήτης Ησαΐας μας λέει: «Δώσε προσοχή και έλα σε μένα- άκουσε, και η ψυχή σου θα ζήσει» (Ησαΐας 55:3). Και ο συγγραφέας της επιστολής προς Εβραίους αναφέρει τα λόγια του προφήτη Δαβίδ στον Ψαλμό 95: «Σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή Του, μην σκληρύνετε τις καρδιές σας». (Προς Εβραίους 4:7). Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Chers frères et sœurs en Christ,

Jésus avait fixé son visage vers Jérusalem, et c’était lors de son dernier passage à Jéricho. Il y entra avec ses disciples et en sortit, mais pas sans laisser une marque distinctive. Bartimée, l’aveugle mendiant, fils de Timée, était assis au bord de la route, mendiant, attendant comme chaque jour le passage des bienfaiteurs pour lui donner quelques pièces qui satisferaient ses besoins !

Bartimée entendit des bruits et des voix qu’il n’avait pas l’habitude d’entendre chaque jour, et peut-être demanda-t-il à l’un des passants l’identité des personnes qui s’approchaient de lui, et la réponse lui fut une tentation : C’est Jésus de Nazareth avec une foule de gens qui passent. Il faut dire ici qu’un mendiant bien connu dans sa ville comme le fils de Timée, avait “ses oreilles” pour entendre ce qui se passait à l’intérieur de la ville alors qu’il était à l’extérieur ! Il avait entendu parler de Jésus, ce prophète Fils de David qui enseignait la charité et faisait le bien. Peut-être que l’espoir a pris possession de son esprit, car le premier objectif du mendiant était l’argent, et aujourd’hui était le jour espéré pour en récolter abondamment, car celui qui passe aime les pauvres, et ceux qui sont avec lui, sont influencés par son enseignement, alors il apprécierait le son du cuivre et de l’argent et se concentrerait sur son comptage, et la prochaine fois, il l’arrêterait pour lui demander la vue.
Il se mit en relief, et cria : “Jésus, Fils de David, aie pitié de moi !”, mais ici fut le désespoir, au lieu d’être aidé par ceux qui marchaient avec Jésus, ils le réprimandèrent pour se taire ! Mais, c’était un tournant dans sa vie, sans aucun espoir chez les hommes ! Il cria encore plus fort : “Fils de David, aie pitié de moi !” Et Jésus attendait ce deuxième cri, venant du désespoir d’un cœur blessé par la cruauté des cœurs humains, il s’arrêta et l’appela.

La foule lui dit : “Prends courage ! Lève-toi ! Il t’appelle”, alors il laissa tomber son manteau, se leva et vint à lui. Il laissa tout ce qu’il possédait en entendant la voix de Jésus, abandonna ce qui le protégeait de la chaleur du jour et du froid de la nuit, et fixa ses yeux sombres sur un seul objectif: le rencontrer face à face, même s’il ne pouvait pas le voir de ses yeux éteints, mais la gloire de Dieu ne se cache pas aux yeux du cœur brisé. La parole de Dieu dit : “Les sacrifices qui sont agréables à Dieu, c`est un esprit brisé: O Dieu! tu ne dédaignes pas un cœur brisé et contrit.” (Ps 51: 17)

Il se tint devant lui, et Jésus lui demanda : “Que veux-tu que je te fasse ?”, et peut-être que c’était la question la plus difficile de sa vie. Des secondes passèrent pendant lesquelles toute sa vie lui traversa l’esprit pour trouver la réponse : “Seigneur, que je recouvre la vue !” Et la réponse guérissante de Jésus fut : “Va, ta foi t’a sauvé.” Alors ses yeux s’ouvrirent, et devant lui se tenait le visage resplendissant de Dieu, et c’était peut-être l’un des moments les plus beaux de sa vie, le premier regard qu’il ait eu après sa cécité était le visage aimant de Dieu.

Il est vrai que la vision oculaire manquait au fils de Timée il avait une vision intérieure perspicace. Il a bien fait de ne pas céder à la tentation du son des pièces de monnaie, et de ne pas reporter sa rencontre avec Jésus, car le passage de Jésus à Jéricho était le dernier avant Jérusalem et la croix, et il était sur le point de manquer sa rencontre avec Dieu.

Aujourd’hui, nous avons grandement besoin de cette clairvoyance qui sait discerner la voix de Jésus qui nous appelle au milieu du tumulte des voix du monde qui nous entourent, pour que nous répondions à son appel !
Aujourd’hui, nous avons grandement besoin de désirer rencontrer celui dont nous avons entendu parler maintes fois dans notre vie, pour ne pas laisser passer l’occasion et ne pas remettre à plus tard notre rendez-vous avec lui, car la prochaine occasion pourrait ne pas se présenter !

Aujourd’hui, nous qui avons été déçus par le monde, avons grandement besoin de rassembler l’essence de notre vie et de nous tenir devant Jésus qui nous demande le désir de notre vie, pour que notre réponse soit comme celle de l’aveugle : “Je veux voir !” Voir ta lumière, Seigneur ! Je veux que mes yeux s’ouvrent après la cécité spirituelle qui me consume dans ce monde déchu, pour que je puisse regarder dans tes yeux et plonger dans ton amour qui t’a conduit à te donner pour moi sur la Croix.

Aujourd’hui, nous avons grandement besoin de comprendre la valeur de la rencontre avec le Christ, pour abandonner tout ce qui nous attache à ce monde éphémère, comme l’a fait Bartimée pour se tenir devant Jésus.

Le prophète Isaïe nous dit : “Prêtez l`oreille, et venez à moi, Écoutez, et votre âme vivra” (Isaïe 55: 3). Et l’écrivain de la lettre aux Hébreux rapporte les paroles du prophète David dans le Psaume 95 : “Aujourd`hui, si vous entendez sa voix, n`endurcissez pas vos cœurs.” (Hébreux 4: 7)

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Healing of the Blind Man

Dear brothers and sisters in Christ,

Jesus had set his face towards Jerusalem, and it was during his last passage through Jericho. He entered it with his disciples and left it, but not without leaving a distinctive mark. Bartimaeus, the blind beggar, the son of Timaeus, was sitting by the side of the road, begging, waiting as he did every day for the passage of benefactors to give him some coins to satisfy his needs!

Bartimaeus heard noises and voices that he was not used to hearing every day, and perhaps he asked one of the passers-by the identity of the people approaching him, and the answer was a temptation for him: It is Jesus of Nazareth with a crowd of people passing by. It must be said here that a beggar well known in his city as the son of Timaeus, had “his ears” to hear what was happening inside the city while he was outside! He had heard of Jesus, this prophet Son of David who taught charity and did good. Perhaps hope took possession of his spirit, as the beggar’s first goal was money, and today was the hoped-for day to harvest abundantly, because the one who passes by loves the poor, and those who are with him are influenced by his teaching, so he would appreciate the sound of copper and silver and concentrate on counting it, and next time he would stop him to ask him for his sight.

He stood out and cried out, “Jesus, Son of David, have mercy on me!”, but here was the despair, instead of being helped by those who walked with Jesus, they reprimanded him to be silent! But, it was a turning point in his life, without any hope in men! He cried out even louder, “Son of David, have mercy on me!” And Jesus was waiting for this second cry, coming from the despair of a heart wounded by the cruelty of human hearts, he stopped and called him.

The crowd said to him: “Take courage! Get up! He is calling you”, so he threw off his cloak, got up and came to him. He left behind all that he possessed on hearing Jesus’ voice, abandoned what protected him from the heat of the day and the cold of the night, and fixed his dark eyes on one goal: to meet him face to face, even if he could not see him with his extinguished eyes, but the glory of God does not hide from the eyes of a broken heart. The word of God says: “The sacrifices that are pleasing to God are a broken spirit: O God, you do not despise a broken and contrite heart.” (Ps 51: 17)

He stood before him, and Jesus asked him: “What do you want me to do for you?”, and perhaps it was the most difficult question of his life. Seconds passed during which his whole life flashed before his mind to find the answer: “Lord, let me recover my sight!” And Jesus’ healing answer was: “Go, your faith has saved you.” Then his eyes opened, and before him stood the radiant face of God, and it was perhaps one of the most beautiful moments of his life, the first look he had after his blindness was the loving face of God.
It is true that the son of Timaeus lacked ocular vision, but he had a keen inner vision. He did well not to give in to the temptation of the sound of coins, and not to postpone his meeting with Jesus, for Jesus’ passage through Jericho was the last before Jerusalem and the cross, and he was about to miss his meeting with God.

Today, we greatly need this clairvoyance, of discerning the voice of Jesus calling us amidst the tumult of the voices of the world around us, so that we may respond to his call!
Today, we greatly need to desire to meet the one we have heard about so many times in our lives, so as not to let the opportunity pass by and not to postpone our appointment with him, for the next opportunity may not arise!

Today, we who have been disappointed by the world, greatly need to gather the essence of our lives and stand before Jesus who asks us for the desire of our life, so that our answer may be like that of the blind man: “I want to see!” To see your light, Lord! I want my eyes to open after the spiritual blindness that consumes me in this fallen world, so that I may look into your eyes and plunge into your love that led you to give yourself for me on the Cross.

Today, we greatly need to understand the value of encountering Christ, to abandon everything that binds us to this ephemeral world, as Bartimaeus did to stand before Jesus.
The prophet Isaiah tells us: “Hear, and come to me, listen, and your soul will live” (Isaiah 55: 3). And the writer of the letter to the Hebrews relates the words of the prophet David in Psalm 95: “Today, if you hear his voice, don`t harden your hearts.” (Hebrews 4: 7)

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus