Ομιλία του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου Σελίμ Σφέιρ Η πορεία προς Εμμαούς (Λουκάς 24 : 13 - 35)
Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,
«Τα μάτια τους όμως εμποδίζονταν, έτσι που να μην τον αναγνωρίζουν.» Λουκ 24:16
Ήταν το βράδυ της ημέρας της Aνάστασης. Η Aνάσταση είχε πραγματοποιηθεί, ο τάφος ήταν άδειος, οι γυναίκες τον είχαν ελέγξει, το ίδιο και οι μαθητές, αλλά ο Ιησούς ήταν άφαντος. Πού βρισκόταν;
«Την ίδια ημέρα, δύο μαθητές πήγαιναν σε ένα χωριό που ονομαζόταν Εμμαούς, μακριά από την Ιερουσαλήμ.» Έφυγαν από τον τόπο της Aνάστασης και πήγαν μακριά από την Ιερουσαλήμ. Άφησαν τους άλλους μαθητές συγκεντρωμένους και πήγαν μόνοι τους στο χωριό τους, ενώ το επίκεντρο της ιστορίας παραμένει μέχρι σήμερα καρφωμένο στο μυστήριο της Ανάστασης και στον άδειο τάφο εκεί. Το μυστήριο της Ανάστασης έκανε την πυξίδα τους να χάσει τη διαίσθησή της!
Περπατούν σε λάθος δρόμο, χάνονται, αδυνατώντας να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους. Εκεί, στο λάθος μονοπάτι, ο Θεός τους πλησιάζει, περπατάει μαζί τους και μιλάει μαζί τους: «Τα μάτια τους όμως εμποδίζονταν, έτσι που να μην τον αναγνωρίζουν».
Τους μιλάει και τους εξηγεί τις Γραφές, αλλά δεν μπορούν να τον αναγνωρίσουν. Κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου επτά μιλίων, τους εξηγεί τις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης και πώς αναφέρονται σε Αυτόν, αλλά το μυαλό τους δεν ανοίγει για να τον αναγνωρίσουν. Γιατί τα μάτια τους δεν τον αναγνώρισαν;
Καθώς η μέρα λιγόστευε και το βράδυ έπεφτε, και συνέχισε να τους μιλάει καθώς περπατούσε, προσποιήθηκε ότι θα προχωρούσε περισσότερο, αλλά εκείνοι του ζήτησαν να μείνει μαζί τους, οπότε σταμάτησε και μπήκε μέσα για να μείνει μαζί τους.
Η Γραφή μας λέει: «Ενώ ήταν στο τραπέζι μαζί τους, πήρε το ψωμί, και αφού το ευλόγησε, το έκοψε σε κομμάτια και τους έδωσε». Δεν μας θυμίζουν αυτά τα λόγια ένα γεγονός που αγγίζει την πίστη μας; Δεν είναι αυτά τα «βήματα» που εκτελεί πάντα ο ιερέας όταν προφέρει τα λόγια του καθαγιασμού στο θυσιαστήριο του Θεού, τα λόγια που πρόφερε ο Ιησούς στον μυστηριακό Μυστικό Δείπνο;
Όταν «πήρε το ψωμί, και αφού ευχαρίστησε, το έσπασε και το έδωσε σ' αυτούς. Τότε άνοιξαν τα μάτια τους και Τον αναγνώρισαν». Και όταν Τον αναγνώρισαν, δεν έμειναν στην Εμμαούς, αλλά «σηκώθηκαν την ίδια ώρα, επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ και βρήκαν τους έντεκα και όσους ήταν μαζί τους συγκεντρωμένους».
Σε όλη τη διαδρομή δεν Τον είχαν αναγνωρίσει, επειδή είχαν βαδίσει σε λάθος δρόμο, αφήνοντας την Εκκλησία που εκπροσωπούνταν από τους αποστόλους που είχαν συγκεντρωθεί στην Ιερουσαλήμ και απομακρυνόμενοι από την καρδιά του κρίσιμου γεγονότος, την Ανάσταση, το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης.
Συχνά αναρωτιόμαστε σήμερα: γιατί ο Ιησούς δεν μένει μαζί μας, πού είναι; Μακάρι να ήταν ακόμα μαζί μας!
Σας λέω σήμερα: ας επιστρέψουμε στον άδειο τάφο, ας επιστρέψουμε στην Εκκλησία, ας βγούμε από τα λάθος μονοπάτια που έχουμε πάρει σε αυτόν τον κόσμο, αφήνοντας πίσω μας την ανάσταση, ας επιστρέψουμε και ας συγκεντρωθούμε γύρω από τους αποστόλους και την Αγία Τράπεζα της Εκκλησίας, για να διαπιστώσουμε ότι ο Ιησούς είναι εκεί, πάντα μαζί μας. Ναι, είναι μαζί μας, γιατί είπε: «Όπου δύο ή τρεις συγκεντρώνονται στο όνομά μου, εκεί είμαι εγώ ανάμεσά τους». (Ματ 18:20). Είναι μαζί μας, επειδή υποσχέθηκε: «Και ιδού, εγώ είμαι μαζί σας πάντοτε, μέχρι τη συντέλεια του αιώνος». (Ματ 28:20).
Είναι μαζί μας στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κάθε φορά που συγκεντρωνόμαστε για να κόψουμε τον άρτο, και μόνο τότε, όπως άνοιξαν τα μάτια των μαθητών στο δρόμο προς Εμμαούς, ανοίγουν και τα δικά μας μάτια για να Τον αναγνωρίσουμε και να τον δούμε, και μπαίνουμε σε κοινωνία μαζί του στην Θεία Ευχαριστία.
† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου