3η Κυριακή της Περιόδου των Θεοφανίων
Γεννημένος από το Πνεύμα
Ιωάννης 3 / 1 – 16
Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,
Κάποιος από τους Φαρισαίους, που λεγόταν Νικόδημος, άρχοντας των Ιουδαίων, ήρθε στον Ιησού νύχτα και του είπε: «Διδάσκαλε, ξέρουμε πως ο Θεός σε έστειλε να διδάξεις· γιατί κανείς δεν μπορεί να κάνει αυτά τα θαύματα που κάνεις εσύ, αν ο Θεός δεν είναι μαζί του». Ο Ιησούς του είπε: «Σε βεβαιώνω, πως αν δε γεννηθεί κανείς ξανά, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού. Τον ρώτησε ο Νικόδημος: «Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος ηλικιωμένος πια να γεννηθεί ξανά; Μήπως μπορεί να μπει στην κοιλιά της μάνας του και να γεννηθεί άλλη μια φορά;» Ο Ιησούς του απάντησε: «Σε βεβαιώνω πως αν κανείς δε γεννηθεί απ' το νερό κι από το *Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού. Ό,τι γεννιέται από τον άνθρωπο είναι ανθρώπινο, ενώ ό,τι γεννιέται από το Πνεύμα είναι πνευματικό. Μην απορείς που σου είπα ότι πρέπει να γεννηθείτε ξανά. Ο άνεμος πνέει όπου θέλει· ακούς τη βοή του αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και πού πηγαίνει· έτσι συμβαίνει και με καθέναν που γεννιέται από το Πνεύμα». «Πώς μπορούν να γίνουν αυτά τα πράγματα;» ρώτησε ο Νικόδημος. Ο Ιησούς του απάντησε: «Εσύ είσαι δάσκαλος του λαού Ισραήλ κι αυτά δεν τα ξέρεις; Σε βεβαιώνω πως εμείς λέμε αυτό που ξέρουμε από πείρα, και μεταδίδουμε στους άλλους αυτό που έχουμε δει με τα μάτια μας· τη μαρτυρία μας όμως εσείς δεν τη δέχεστε. Αν δεν με πιστεύετε όταν σας μιλάω για πράγματα που συμβαίνουν στη γη, πώς θα με πιστέψετε αν σας πω για πράγματα που συμβαίνουν στον ουρανό; Κανένας, βέβαια, δεν ανέβηκε στον ουρανό παρά μόνο ο Υιός του Ανθρώπου, που κατέβηκε από τον ουρανό, και που είναι στον ουρανό. Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ' αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ' αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια.
1. Ήρθε να βρει τον Ιησού τη νύχτα
Από πού είναι ο Νικόδημος; Ήρθε «κατά τη διάρκεια της νύχτας», από έναν κόσμο όπου τα πάντα πρέπει να εξηγούνται πρακτικά: «αν μπορούμε να το καταλάβουμε, μπορούμε να το αποδεχτούμε». Ο σημερινός κόσμος θέλει μια επιστημονική εξήγηση για όλα. Η υπερηφάνεια του κόσμου τον αποκλείει στο σκοτάδι. Αντιμέτωποι με τη σοφία του Δημιουργού, το μυαλό μας παραμένει κλειστό. Επιτρέπουμε στην υπερηφάνεια μας να θολώσει την κρίση μας.
Πώς πλησιάζω τον Ιησού στην προσευχή; Έρχομαι τη νύχτα με περηφάνεια, περιμένοντας Τον να κάνει τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο; Ή μήπως αφήνω τον εαυτό μου να φωτιστεί από το φως μιας ταπεινής πίστης, ανοιχτός στο να μάθω αυτό που δεν ξέρω ακόμα και έτοιμος να πάω όπου δεν θέλω;
2. Θέλει να δει «τη Βασιλεία του Θεού».
Χωρίς να το καταλάβει, ο Νικόδημος αναζητά τη Βασιλεία του Θεού. Λέει: το ξέρουμε καλά, για λογαριασμό του Θεού ήρθες να μας διδάξεις. Θέλει να βλέπει τα πράγματα όπως τα βλέπει ο Θεός αλλά δεν καταλαβαίνει. Ρωτάει: Πώς είναι δυνατόν να ξαναγεννηθείς; Πόσο μεγάλη είναι η επιθυμία του να μάθει! Ρισκάρει πολύ έρχεται να δει τον Διδάσκαλο.
Όμως αργεί να δεχτεί τη διδασκαλία του Χριστού, να δεχτεί την πίστη. Και εμείς προσεγγίζουμε τον Θεό με πολλές ερωτήσεις. Έχουμε όμως το θάρρος και τη γενναιοδωρία να επιμείνουμε στην προσπάθεια της προσευχής; Μήπως παρακαλώ τον Κύριο επίμονα και με συνέπεια να μου δώσει πίστη; Ο πατέρας Martial Maciel, L.C. λέει ότι η προσευχή είναι μια προσπάθεια να πάρουμε χάριτες από τον Θεό. Η Κατήχηση κάνει λόγο για «έναν αγώνα προσευχής». Μήπως παλεύω για να Τον δω, μήπως τον παρακαλώ να αυξήσει την πίστη μου;
3. Πρέπει να ξαναγεννηθούμε από ψηλά.
Ο Ιησούς ήξερε καλά τι ήταν το βάπτισμα από νερό και πνεύμα. Το βάπτισμα που λαχταρούσε ήταν ο λυτρωτικός του θάνατος στον σταυρό. Στο νερό του βαπτίσματος, ο καθένας μας πεθαίνει για τον εαυτό του ώστε να αναγεννηθεί στο πνεύμα του Θεού και να ζήσει ως παιδί του Πατέρα. Ο Νικόδημος αντιστέκεται σε αυτήν την αλλαγή της νέας γέννησης. Δεν θέλει να παραδοθεί στην πίστη. Οι αντιρρήσεις του μας θυμίζουν εκείνες του Πέτρου, στον οποίο ο Ιησούς απαντά: «Φύγε από πίσω μου, Σατανά! Με σκανδαλίζεις επειδή οι σκέψεις σου δεν είναι σκέψεις του Θεού, αλλά των ανθρώπων. (Ματθαίος 16,23).»
Μήπως οι φόβοι του δεν είναι οι ίδιοι: δεν θέλει να πεθάνει για τον εαυτό του, τις επιλογές του και τον τρόπο ζωής του; Μήπως οι προτεραιότητες μου αντικατοπτρίζουν το όραμα του Πνεύματος; Μήπως η πίστη μου με οδηγεί σε θυσίες; Εγκαταλείπω τις ανθρώπινες απολαύσεις και τις υλικές ανέσεις για να αφοσιωθώ στην πνευματική μου ζωή, στην προσευχή και στα έργα της φιλανθρωπίας; Μήπως δίνω για να μου επιστραφεί ή δίνω άνευ όρων, κατ' εικόνα Χριστού;
Προσευχή: Κύριε Ιησού, θέλω να μπω στη Βασιλεία Σου από τώρα ανοίγοντας τον εαυτό μου στο θέλημά Σου για τη ζωή μου. Δώσε μου την πίστη να δω πέρα από τα προσωπικά μου γούστα και τους φόβους μου. Αύξησε την πίστη μου για να σκέφτομαι και να αγαπώ όπως Εσύ. Βοήθησέ με να αποδεχτώ τον ρόλο μου στον κόσμο και να παλέψω ώστε ό,τι κάνω, να το κάνω υποταγμένος στο Θείο σου Θέλημα. Αμήν.
+Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου