Author: staff@maroniteparchy.org.cy

Categories
Archbishop’s Teaching

2η Κυριακή της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Ματθαίος 24: 1-14

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Ο σταυρός Σου, Κύριε, είναι το κλειδί για τον παράδεισο και μας ανοίγει τις πύλες που έκλεισε η αμαρτία του Αδάμ!»

Οι αναγνώσεις της Θείας Λειτουργίας μας οδηγούν στο τέλος του κόσμου και σε όλα τα σημάδια της έλευσης του. Η πρώτη γενιά των χριστιανών πίστευε ότι η «Ημέρα του Κυρίου» ήταν επικείμενη. Ο λόγος για την προσδοκία τους ήταν πολύ απλός: όλα όσα περιγράφει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο ήταν παρόντα σε εκείνη τη γενιά· στην πραγματικότητα, όσα περιγράφει ο Χριστός εξακολουθούν να συμβαίνουν. Επομένως, από την έλευση του Χριστού, ζούμε στις «τελευταίες ημέρες». Πρέπει να είμαστε έτοιμοι, με την πόρτα της καρδιάς μας ανοιχτή για την έλευση Του.

Αφού οι πρώτοι γονείς μας έσπασαν τη φιλία με τον Θεό και αρνήθηκαν να υπακούσουν στην εντολή Του να μην « φάνε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού», η ιστορία έφτασε σε αδιέξοδο, «όλοι γεννηθήκαμε με την αμαρτία που είναι ο θάνατος της ψυχής» (CCC#403). Αυτή η καταστροφική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο άνθρωπος, λόγω της ανυπακοής και της υπερηφάνειας, είχε κλείσει τις πύλες του παραδείσου και είχε καταστήσει την ανθρώπινη ζωή βαριά και οδυνηρή. Ο Χριστός ήρθε και με το θάνατό Του και την ανάστασή Του άνοιξε τις πύλες του παραδείσου με το ξύλο του Σταυρού Του, σύμβολο της υπακοής και της ταπεινότητάς Του. Ο Σταυρός έχει γίνει όχι μόνο το κλειδί για τον παράδεισο, αλλά και το κλειδί για την κατανόηση της ανθρώπινης ζωής και της κοσμικής ιστορίας.

Το παλιό κλειδί της παλιάς εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στην Κορμακίτη ήταν επιδέξια σφυρηλατημένο, ώστε όχι μόνο να ανοίγει την πόρτα του παρεκκλησιού, αλλά και να μας εξηγεί την κατήχησή μας. Αν κοιτάξετε προσεκτικά το κλειδί, η μεταλλική εγκοπή που αλληλεπιδρά με την κλειδαριά έχει ένα μικροσκοπικό σταυρό στο κέντρο της. Τι όμορφο παράδειγμα της πίστης μας. Μόνο ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να ανοίξει τις πύλες του παραδείσου και μόνο ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να αποκαλύψει το νόημα της ανθρώπινης ιστορίας.

Συχνά χάνουμε τα κλειδιά μας και τα ψάχνουμε με απογοήτευση. Αλλά το κλειδί του Σταυρού βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου· μόνο εκείνοι που έχουν χάσει το νόημα της ζωής μπορούν να το χάσουν. Ας υψώσουμε τα μάτια μας προς τον Σταυρό και ας βρούμε το νόημα της ύπαρξής μας και την ελπίδα της μελλοντικής δόξας. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

Second Sunday after Holy Cross

Matthew 24:1-14

Dear brothers and sisters in Christ,

“Your cross, O Lord, is the key to paradise and unlocks the gates for us that were closed by Adam’s sin!”

The readings of the Divine Liturgy point us to the end of the world and all the signs of its arrival.  The first generation of Christians thought that the ‘Day of the Lord’ was imminent.  The reason for their expectation was quite simple, everything that Christ describes in the Gospel was present to that generation; in fact, what Christ described is still taking place.  Therefore, ever since the coming of Christ, we have been living in the ‘last days’.  We must stand ready, with the door of our heart open for his coming.

After our first parents broke friendship with God and refused submission to his command to not ‘eat of the tree of knowledge of good and evil’ history was at a standstill, “we were all born afflicted with a sin which is the death of the soul” (CCC#403).  This catastrophic situation that man was in, because of disobedience and pride, had closed the gates of paradise and rendered human life burdensome and painful.  Christ came and by his death and resurrection opened the gates of paradise by the wood of his Cross, a symbol of his obedience and humility.  The Cross has become not only the key to paradise, but also the key to understanding human life and cosmic history.

The antique key of the old church of St. George in Kormakitis was expertly forged so as to not only open the door of the chapel but also to explain to us our catechism.  If you look closely at the key, the metal notch which interacts with the lock has a tiny cross in its center.  What a beautiful example of our faith.  Only the Cross of Christ can open the gates of paradise, and only the Cross of Christ can open the meaning of human history.

Frequently we lose our keys and look in frustration for them.  But the key of the Cross is at the center of the world; it can only be lost by those who have lost the meaning of life.  May we lift our eyes to the Cross and find the meaning to our existence and the hope of future glory.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Categories
Archbishop’s Teaching

Πρώτη Κυριακή μετά την ανύψωση του Τιμίου Σταυρού.

Μάρκος 10 / 35 -45

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

 

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας αποτυπώνει με όμορφο τρόπο το μυστήριο του έργου της Λύτρωσης του Χριστού #607: «Η επιθυμία να αγκαλιάσει το σχέδιο του Πατέρα Tου για τη λυτρωτική αγάπη ενέπνευσε ολόκληρη τη ζωή του Ιησού, καθώς το λυτρωτικό πάθος Tου ήταν ο ίδιος ο λόγος της Ενσάρκωσής Tου».

 

Όταν διαβάζουμε αυτά τα λόγια, μας κάνουν να σκεφτούμε τους φτωχούς αποστόλους Ιάκωβο και Ιωάννη που ήθελαν να αναρριχηθούν σε υψηλές θέσεις στη βασιλεία. Δεν είχαν καταλάβει τη λογική της βασιλείας. Είπαν ότι ήταν ικανοί να πιουν από το ποτήριο του Χριστού, αλλά δεν μπορούσαν να φανταστούν τα παθήματα και τον θάνατο που θα υποστεί ο Χριστός. Η μαθηματική λογική της Βασιλείας είναι ότι αν θέλεις να ανέβεις ψηλά, πρέπει να κατέβεις πολύ χαμηλά: αν θέλεις να βασιλέψεις με τον Χριστό, πρέπει να υποφέρεις με τον Χριστό.

 

Στην αυστηρή και σκληρή πραγματικότητά του, ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι κάτι αρνητικό, είναι κάτι θετικό – δεν είναι μικρό πράγμα να ανακαλύψουμε ότι ο Σταυρός είναι το παγκόσμιο σύμβολο του πλεονεκτήματος. Ο Σταυρός είναι ένα σύμβολο της λυτρωτικής Αγάπης του Θεού. Ο Σταυρός είναι ένα σύμβολο ευλογίας και εύνοιας. Ο Σταυρός είναι ένα απαραίτητο μέσο πνευματικής καρποφορίας.

 

Γιατί λοιπόν φοβόμαστε τον Σταυρό; Γιατί παραπονιόμαστε όταν αντιμετωπίζουμε τα δεινά; Έχουμε ξεχάσει πώς λυτρωθήκαμε; Έχουμε ξεχάσει ότι ο Σταυρός είναι ένα πλεονέκτημα, όχι ένα μειονέκτημα; Έχουμε ξεχάσει ότι μόνο μέσω του Σταυρού είμαστε πνευματικά γόνιμοι;

Όταν προκύπτουν δυσκολίες, ασθένειες ή προβλήματα, ας μην υποκύψουμε στον παράπονο. Ας αγαπήσουμε τον Σταυρό και ας τρέξουμε προς αυτόν, αντί να απομακρυνθούμε από αυτόν.

 

Με τον Σταυρό σταθερά στους ώμους μας, θα γίνουμε ένα με τον Χριστό και θα αγκαλιάσουμε το σχέδιο του Πατέρα για τη λυτρωτική αγάπη. Τα παθήματά μας και οι χαρές μας, ενωμένα με τον Χριστό, θα κάνουν τον δρόμο ευκολότερο για τους άλλους και θα τους προσφέρουν τη χάρη της Σωτηρίας. Αμήν.

 

 

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Categories
Archbishop’s Teaching

First Sunday after Holy Cross

St. Mark (10:35-45)

Dear brothers and sisters in Christ,

The Catechism of the Catholic Church expresses beautifully the mystery of Christ’s work of Redemption #607: “The desire to embrace his Father’s plan of redeeming love inspired Jesus’ whole life, for his redemptive passion was the very reason for his Incarnation.”

When we read these words, they make us think of the poor apostles James and John who wanted to ascend to high office in the kingdom. Hidden from their eyes was the mathematics of the Kingdom. They said they were able to drink of the chalice of Christ, but they could not have imagined the suffering and death that Christ would endure. The mathematics of the Kingdom is if you wish to go high, you must go very low: if you wish to reign with Christ, you must suffer with Christ.

In its stark and brutal reality, the Cross of Christ is not something negative, it is something positive – it is no small thing to discover that the Cross is the universal plus sign. The Cross is a sign of God’s redeeming Love; the Cross is a sign of blessing and favor; the Cross is an indispensable means of spiritual fruitfulness.

Why then do we fear the Cross? Why do we complain in the face of suffering? Have we forgotten how we were redeemed? Have we forgotten that the Cross is a plus, not a minus? Have we forgotten that it is only by the Cross that we are spiritually fruitful?

When hardship, sickness, or difficulties arise, let us not give into complaining. Let us love the Cross and run towards it, not away from it.
With the Cross firmly on our shoulders, we will become one with Christ and embrace the Father’s plan of redeeming love. Our sufferings and joys united to Christ, will make the path easier for others and obtain for them the grace of salvation.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Categories
Archbishop’s Teaching

The Exaltation of the Glorious Cross

John 12 /20-32

Dear brothers and sisters in Christ,

“The message about the cross is foolishness to those who are perishing, but to us who are being saved it is the power of God.”

In 1857, a piece of graffiti was uncovered in a building in Rome, on the Palatine Hill. Archeologists dated it from the first century A.D. The image depicts a human-like figure affixed to a cross and possessing the head of a donkey. To the left of the image is a young man – apparently intended to represent Alexamenos – as a Roman soldier or guard, raising one hand in a gesture possibly suggesting worship. Beneath the cross is a crude caption written in Greek as “Alexamenos worshipping his god”. The graffiti stands as testimony to the anti-Christian sentiment of ancient Rome and the mockery of the Cross of Christ.

We need to recover just how shocking the proclamation of the Cross was to the ancient world; this will help us to proclaim the message to our modern age. Death by crucifixion was the most humiliating death one could experience: the pain was limitless as it could go on for days and only the vilest criminals were subjected to it. That Christians chose to worship their God on a Cross was unlike any other religion in human history! It was a complete break from all other religious testimonies.

Man lost all his preternatural gifts, because of his disobedience at the foot of the Tree of Knowledge of Good and Evil in the garden of Eden. But through Christ’s obedience on the Wood of the Cross, man has received even greater gifts. What had been the source of man’s downfall has become the source of his restoration. Two trees, two Adams, two different results.

On this great feast of the Holy Cross during this Jubilee Year, we must be filled with a lot of hope, because this equation is the design of the Divine Logos. What appears to be the source of our downfall, can in fact, be the source of our restoration.
The thing that humiliates you, the events that break you, can in fact be a great grace and a source of endless blessings. We must not give into despair or wrong thinking. God who has saved you by the wood of the Cross, will also restore you by the very things in your life that give you the most grief.

We ask Our Lady who studied the Cross of Christ most perfectly to help us understand this Divine Science.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Categories
Archbishop’s Teaching

Η ανύψωση του ένδοξου Σταυρού

Ιωάννης 12 / 20 – 32

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Το μήνυμα του σταυρού είναι ανοησία για όσους χάνονται, αλλά για εμάς που σωζόμαστε είναι η δύναμη του Θεού».

Το 1857, ένα γκράφιτι αποκαλύφθηκε σε ένα κτίριο στη Ρώμη, στον Λόφο Παλατίνο. Οι αρχαιολόγοι το χρονολόγησαν στον 1ο αιώνα μ.Χ. Η εικόνα απεικονίζει μια ανθρωποειδή μορφή στερεωμένη σε ένα σταυρό με κεφάλι γαϊδάρου. Στα αριστερά της εικόνας βρίσκεται ένας νεαρός άνδρας – προφανώς ο Αλεξαμένους – ως Ρωμαίος στρατιώτης ή φρουρός, που υψώνει το ένα χέρι σε μια χειρονομία που πιθανώς υποδηλώνει λατρεία. Κάτω από το σταυρό υπάρχει μια χονδροειδής λεζάντα γραμμένη στα ελληνικά που λέει «Ο Αλεξαμένους λατρεύει τον θεό του». Το γκράφιτι αποτελεί μαρτυρία του αντιχριστιανικού αισθήματος της αρχαίας Ρώμης και της διακωμώδησης του Σταυρού του Χριστού.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόσο συγκλονιστική ήταν η διακήρυξη του Σταυρού για τον αρχαίο κόσμο. Αυτό θα μας βοηθήσει να διακηρύξουμε το μήνυμα στη σύγχρονη εποχή. Ο θάνατος με σταύρωση ήταν ο πιο ταπεινωτικός θάνατος που μπορούσε να βιώσει κάποιος: ο πόνος ήταν ατελείωτος, καθώς μπορούσε να διαρκέσει για μέρες, και μόνο οι πιο άθλιοι εγκληματίες υποβάλλονταν σε αυτόν. Το γεγονός ότι οι χριστιανοί επέλεξαν να λατρεύουν τον Θεό τους πάνω σε ένα Σταυρό ήταν κάτι που δεν είχε προηγούμενο σε καμία άλλη θρησκεία στην ιστορία της ανθρωπότητας! Ήταν μια πλήρης ρήξη με όλες τις άλλες θρησκευτικές μαρτυρίες.
Ο άνθρωπος έχασε όλα τα υπερφυσικά του χαρίσματα, λόγω της ανυπακοής του στους πρόποδες του Δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού στον κήπο της Εδέμ. Αλλά μέσω της υπακοής του Χριστού στο Ξύλο του Σταυρού, ο άνθρωπος έλαβε ακόμη μεγαλύτερα χαρίσματα. Αυτό που ήταν η πηγή της πτώσης του ανθρώπου έγινε η πηγή της αποκατάστασής του. Δύο δέντρα, δύο Αδάμ, δύο διαφορετικά αποτελέσματα.

Σε αυτή τη μεγάλη γιορτή του Τιμίου Σταυρού, κατά τη διάρκεια αυτού του Ιωβηλαίου Έτους, πρέπει να γεμίσουμε με μεγάλη ελπίδα, διότι αυτή η εξίσωση είναι το σχέδιο του Θείου Λόγου. Αυτό που φαίνεται να είναι η πηγή της πτώσης μας, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι η πηγή της αποκατάστασής μας. Αυτό που σας ταπεινώνει, τα γεγονότα που σας συντρίβουν, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι μια μεγάλη χάρη και πηγή ατελείωτων ευλογιών. Δεν πρέπει να υποκύψουμε στην απελπισία ή σε λανθασμένες σκέψεις. Ο Θεός που σας έσωσε με το ξύλο του Σταυρού, θα σας αποκαταστήσει επίσης με τα ίδια τα πράγματα στη ζωή σας που σας προκαλούν τη μεγαλύτερη θλίψη.

Ζητάμε από την Παναγία, που μελέτησε τον Σταυρό του Χριστού με τον πιο τέλειο τρόπο, να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτή τη Θεία Επιστήμη. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Home Category Posts Home Category Posts New

Unity in Diversity 2025

Plenary Assembly of the Bishops of the Eastern Catholic Churches of Europe

2025_09_04_Incontro 2025_Programm_engl_WEB

Categories
Archbishop’s Teaching

14η Κυριακή της Πεντηκοστής

Η Μάρθα και η Μαρία ( Λουκάς 10 / 38 - 42)

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Η Αγιοκατάταξη των Μακαρίων Τζόρτζιο Φρασσάτι και Κάρλο Ακουτίς

Σήμερα, στην αγία πόλη της Ρώμης, ο αγαπημένος μας Άγιος Πατέρας, ο Πάπας Λέων ΙΔ΄, θα ανακηρύξει επίσημα για όλη την Εκκλησία δύο νέους αγίους, τον Τζόρτζιο Φρασσάτι και τον Κάρλο Ακουτίς. Και οι δύο νέοι αυτοί άνδρες έφυγαν από τη ζωή πολύ νέοι· όμως μέσα στη σύντομη πορεία τους, δείχνουν ότι το να ζει κανείς για τον Χριστό δεν αφαιρεί τίποτε από τη ζωή, αλλά την γεμίζει με νόημα και χαρά.

Οι άγιοι είναι οι ειδικοί της ακρόασης. Όπως η Μαρία της Βηθανίας, οι άγιοι είναι προσεκτικοί στη φωνή του Χριστού. Τον ακούν στην ανάγνωση του Ευαγγελίου, Τον ακούν στη διδασκαλία της Εκκλησίας, Τον ακούν στις φωνές των φτωχών και των μεταναστών, Τον ακούν στη σιωπή του Παναγίου Μυστηρίου. Οι άγιοι δεν αρκούνται να ακούνε τον Ιησού· Τον προσέχουν. Αυτό το έργο της ακρόασης είναι η ανακάλυψη της φωνής του Χριστού σε όσους βρίσκονται δίπλα μας, στις οικογένειές μας και στον χώρο εργασίας μας. Είναι ακόμη και η προσπάθεια να ακούσουμε τη φωνή του Χριστού στους συγχρόνους μας, μερικοί από τους οποίους βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία. Ακόμα και στην αποξένωσή τους, είναι πλάσματα του Λόγου, της λογικής, και μπορούν, χωρίς να το γνωρίζουν, να μεταδίδουν την αλήθεια. Χρειαζόμαστε καρδιές και αυτιά ικανά να ακούν τον Χριστό που μιλά από τα πιο απίθανα μέρη.

Η καημένη η Μάρθα, μέσα στη γεμάτη μέριμνες κουζίνα της Βηθανίας, μπορούσε να ακούει τον Χριστό να μιλά στο άλλο δωμάτιο, αλλά ήταν τόσο αποσπασμένη που δεν μπορούσε να Τον προσέξει. Είχε επικεντρωθεί στα προβλήματά της, στις δυσκολίες και τις αποτυχίες της. Άκουγε τον εαυτό της και μόνο από απόσταση τον Ιησού.

Ο Θείος Λόγος δημιούργησε το ανθρώπινο σώμα ως μια εξατομικευμένη παραβολή: έχουμε δύο αυτιά και ένα στόμα. Ο Θεός μας δείχνει ότι πρέπει να ακούμε διπλάσια απ’ όσο μιλάμε· και ότι η ακρόαση είναι διπλάσια δύσκολη από την ομιλία.

Είθε η Ευλογημένη Μητέρα μας, της οποίας την όμορφη γέννηση θα εορτάσουμε αύριο (για εμάς τους Μαρωνίτες, θυμόμαστε την Κυρία μας της Μαρκί!) στις 8 Σεπτεμβρίου, να πρεσβεύει για όλους μας ώστε να γίνουμε καλύτεροι ακροατές! Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

14th Sunday of Pentecost

3rd Sunday after Epiphany

Archbishop’s Teaching

Homily of His Excellency, Selim Sfeir, Maronite Archbishop of Cyprus (John 3 : 1-16)

Dear Brothers and Sisters in Christ,

“Jesus answered him, ‘Very truly, I tell you, no can enter the kingdom of God without being born of water and Spirit.”

This Sunday invites us to meditate upon the beautiful sacrament of Baptism. “Holy Baptism holds the first place among the Sacraments because it is the door of the spiritual life, for by it we are made members of Christ and incorporated with the Church.”- Pope Eugene IV The Decree for the Armenians (Council of Florence).

This beautiful Sacrament is an open invitation to all nations to enter the Kingdom of God. No one is excluded except those who obstinately refuse this grace of faith.

St. Paul in his epistle to the Galatians teaches us the great power of this Sacrament, saying that now, in Baptism, there is no longer Jew nor Greek, but all are one in Christ. He reveals that this new identity in Christ is greater than any ethnic division. At the time of St. Paul’s writing, the Jewish people still had an identity that exulted their exclusivity: God chose them, they had a Temple, a priesthood, and a sacrifice. All this would change because of their disastrous decision of Good Friday to reject Jesus Christ. And because of this rejection of the Logos Incarnate, the source of their national identity, the Temple in Jerusalem, was destroyed by the Romans in 70 AD. After that cataclysmic event, the Jews had a choice to make either seek Baptism in Christ and become part of the new Israel, the new chosen people, or create a new religion. They had no way to fulfil the Mosaic covenant and therefore had to create a new religion based upon sayings (and disputes) of the Pharisees. To this day, a great confusion covers their identity as they persist in believing they are the chosen people.

The Catholic Church, by Baptism, is the new Israel, the new chosen people of God. This identity is open to all people, of all ethnic identities and all races in every generation. This doctrine is called supersessionism and has always been believed in by the Church.
It is only in recent years that this doctrine has been obscured. We must all work together to correct this.

What makes us special is baptism, not DNA, not genetic characteristics, not ethnic superiority, nor even theological/historical events from the past … none of these accidental's matter. Baptism is the only doorway to a true and complete identity. It heals our wounded nature, and it reveals the saving Love of God. This gift should never allow us to have any kind of superiority complex but rather humble us. God has chosen us, yes, but we have been given a great responsibility to bring as many people as possible to the Sacrament of Baptism. The greater the gift, the greater the responsibility.

Prayer
Lord Jesus, I offer to you all my prayers, works, joys and sufferings of this day that you may grant the grace of Holy Baptism to many many more people.

 

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

2η Κυριακή μετά τα Θεοφάνεια

Archbishop’s Teaching

Ομιλία το Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ. Σελιμ Σφειρ

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Η ώρα της προσευχής για τη χριστιανική ενότητα είναι μπροστά μας. Η περίοδος αυτή, που ξεκίνησε για πρώτη φορά το 1908, άρχισε στις 18 Ιανουαρίου, την εορτή προς τιμήν του Αποστόλου Πέτρου εν αλυσίδες και ολοκληρώνεται στις 25 Ιανουαρίου, την εορτή της μεταστροφής του Αποστόλου Παύλου.
Καθώς κάθε χρόνο αφιερώνουμε αυτή την εβδομάδα για να προσευχηθούμε για την ενότητα, μας υπενθυμίζεται ότι ο καθένας από εμάς πρέπει να εργαστεί για τη χριστιανική ενότητα και το έργο μας πρέπει να ξεκινά και να τελειώνει στην προσευχή.

Ο Χριστός, από την αρχή της δημόσιας διακονίας του, κάλεσε τους ανθρώπους να μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους. Αυτή η μετάνοια είναι μια αλλαγή της καρδιάς - μια στροφή από τις αμαρτωλές επιθυμίες και πρακτικές προς μια αγία ζωή, που έχει ως θεμέλιο τη ζωή και τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού. Αυτό σημαίνει να ζούμε μια ζωή ταπεινότητας και αγάπης για τους άλλους.

Η μεταστροφή της καρδιάς είναι απαραίτητη και για τον οικουμενισμό, διότι χωρίς ταπεινοφροσύνη και αγάπη, οι προσπάθειες για ενότητα θα είναι πάντα αποτυχημένες. Η ταπεινοφροσύνη επιτρέπει σε ένα άτομο να αναγνωρίσει τα σφάλματα της δικής του θρησκευτικής κοινότητας, και η αγάπη γεννά την επιθυμία να ενωθεί με όλους τους χωρισμένους αδελφούς και αδελφές.
«Ο Χριστός καλεί κάθε άτομο σε μεταστροφή της καρδιάς, μια μεταστροφή που οδηγεί στην εκπλήρωση του θελήματός Του εδώ στη γη». - σελ. 189 Οικουμενισμός και διαθρησκειακός διάλογος (Didache)

«Δεν μπορεί να υπάρξει οικουμενισμός αντάξιος του ονόματος χωρίς μεταστροφή της καρδιάς. Διότι από την ανανέωση της εσωτερικής ζωής του νου μας, από την αυταπάρνηση και την άδολη αγάπη γεννιούνται οι επιθυμίες της ενότητας και αναπτύσσονται με ώριμο τρόπο. Θα πρέπει λοιπόν να προσευχηθούμε στο Άγιο Πνεύμα για τη χάρη να είμαστε πραγματικά γεμάτοι αυταπάρνηση, ταπεινοί, ευγενικοί στην υπηρεσία των άλλων και να έχουμε μια στάση αδελφικής γενναιοδωρίας απέναντί τους». (Unitatis Redintegratio, 7) Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

2nd Sunday after Epiphany

Archbishop’s Teaching

Homily of Archbishop Selim Selim, Maronite Archbishop of Cyprus

Dear Brothers and Sisters in Christ,

The octave of prayer for Christian Unity is upon us. The octave first undertaken in 1908 began on January 18th, the Feast in honour of St. Peter in Chains and concludes on January 25th, the Feast of the Conversion of St. Paul. As we set aside this week each year to pray for unity, we are reminded that each one of us must work for Christian unity, and our work must begin and end in prayer.

“Christ, from the beginning of his public ministry, called on people to repent of their sins. This repentance is a change of heart – a turning from sinful desires and practices to a holy life, one that has its foundation in the life and teachings of Christ. This means living a life of humility and love for others.

Conversion of heart is necessary for ecumenism as well, for without humility and love, efforts at unity will always fall short. Humility allows a person to recognize the faults of his or her own faith community, and love generates the desire to be united with all separated brothers and sisters. Christ calls every person to a conversion of heart, a conversion that leads to a flowering of His Will here on earth.” – p.189 Ecumenism and Inter-religious Dialogue The Didache Series

“There can be no ecumenism worthy of the name without a change of heart. For it is from renewal of the inner life of our minds, from self-denial and an unstinted love that desires of unity take their rise and develop in a mature way. We should therefore pray to the Holy Spirit for the grace to be genuinely self-denying, humble, gentle in the service of others, and to have an attitude of brotherly generosity towards them.” (Unitatis Redintegratio, 7)

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Περίοδος των Θεοφανείων

Archbishop’s Teaching

1η Κυριακή μετά τα Θεοφάνεια (Ιωάννης 1/ 29-34)

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

 

«Ο Κύριος μας έδωσε τους θησαυρούς της ζωής του.

Με τη χάρη του Βαπτίσματος αγιαστήκαμε.

Μας συγχώρεσε τις αμαρτίες μας και μας έκανε δικούς του». -Υμνος, Ο Υιός του Πατέρα

 

Στο Ευαγγέλιο αυτής της πρώτης Κυριακής μετά τα Θεοφάνεια διαβάζουμε ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, με μεγάλη σύνεση και σεμνότητα, δεν υποχρέωσε ούτε παρότρυνε τους μαθητές του να ακολουθήσουν τον Χριστό, αλλά απλώς τους τον υπέδειξε: «Ιδού ο Αμνός του Θεού...» Το κάνει αυτό για να μπορέσουν, από μόνοι τους, να επιδιώξουν με μεγαλύτερη θέρμη ένα τόσο μεγάλο αγαθό, όταν το ανακαλύψουν μόνοι τους. Όταν ένας άνθρωπος ανακαλύπτει ένα κόσμημα που πωλείται σε γελοία φτηνή τιμή και λέει σε άλλους εμπόρους πόσο μεγάλη είναι η αξία του, τους κάνει να βρουν από μόνοι τους έναν τρόπο να το αγοράσουν. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι μόνο δύο από τους μαθητές του Ιωάννη ακολούθησαν τον Ιησού. Από όλους τους ανθρώπους, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής θα μπορούσε να απαιτήσει από τους μαθητές του να τον εγκαταλείψουν και να ακολουθήσουν τον Χριστό από θέση εξουσίας. Ήταν, άλλωστε, ο «μεγαλύτερος άνδρας που γεννήθηκε ποτέ από γυναίκα».  Αντ' αυτού, αποφεύγει με χάρη να μη σέβεται την ελευθερία των ακολούθων του.

 

Όπως το Αστέρι της Βηθλεέμ, ο Ιωάννης δείχνει τον Χριστό και αφήνει στην ελευθερία των μαθητών του να ακολουθήσουν τον Χριστό ή όχι. Όπως οι Μάγοι που βρήκαν και λάτρεψαν τον Χριστό, έτσι και ο Ανδρέας (και υποθέτουμε ο Ιωάννης, ο συγγραφέας του ευαγγελίου) βρήκε τον Χριστό και τον ακολούθησε στη μεγαλύτερη περιπέτεια του ανθρώπινου γένους. Όπως το άστρο της Βηθλεέμ, όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, πρέπει να δείχνουμε συνεχώς τον Κύριο.

Δείχνουμε προς τον Κύριο όταν είμαστε πιστοί στην καθημερινή μας προσευχή, πιστοί στην κυριακάτικη λειτουργία, σταθεροί στη φιλία μας και αποφασισμένοι να βοηθάμε τους αρρώστους και τους φτωχούς.

 

Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας #1730

Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο λογικό ον, προσδίδοντάς του την αξιοπρέπεια ενός προσώπου που μπορεί να ξεκινά και να ελέγχει τις πράξεις του. «Ο Θεός θέλησε να αφεθεί ο άνθρωπος στο χέρι της δικής του συμβουλής» (Βατικανό ΙΙ, Gaudium et Spes #17), ώστε να μπορεί με τη θέλησή του να αναζητήσει τον Δημιουργό του και να επιτύχει ελεύθερα την πλήρη και ευλογημένη τελειότητά του προσκολλώντας σε αυτόν. Αμήν.

 

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Time of Epiphany

Archbishop’s Teaching

1st Sunday after Epiphany (John 1 : 29-34) Homily of His Excellency, Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus

Dear brothers and sisters in Christ,

 

“Our Lord gave us his treasures of life.

Through Baptism’s grace we were sanctified.

He pardoned our sins and made us his own.” -Hymn, The Father’s Own Son

The Gospel of this First Sunday after the Epiphany we read that St. John the Baptist, with great prudence and modesty, did not compel or urge his disciples to follow Christ but only pointed Him out to them: “Behold the Lamb of God …” He does this so that they might, by themselves more ardently pursue after such a great good when they discover it by themselves. When a man discovers a jewel being sold for a ridiculously cheap price, and he tells other merchants how great is its worth and value, it causes them of their own accord to find a way to buy it. It is surprising that only two of John’s disciples followed Jesus. Of all people, John the Baptist could have demanded his disciples to leave him and follow Christ from a position of authority. He was, after all, the “greatest man ever born of woman.”  Instead, he gracefully avoids disrespecting the freedom of his followers.

Like the Star of Bethlehem, John points to Christ and he leaves it to the freedom of his disciples to follow Christ or not. Like the Magi who found and adored Christ, Andrew (and we presume John, the author of the gospel) found Christ and followed Him in the greatest adventure of the human race. Like the Star of Bethlehem, like John the Baptist, we must continually point to the Lord. We point to the Lord when we are faithful to our daily prayer, faithful to our Sunday Mass, constant in our friendship, and determined in our helping the sick and the poor.

 

Catechism of the Catholic Church #1730

God created man a rational being, conferring on him the dignity of a person who can initiate and control his own actions. “God willed that man should be left in the hand of his own counsel,” (Vatican II, Gaudium et Spes #17) so that he might of his own accord seek his Creator and freely attain his full and blessed perfection by cleaving to him.

 

†  Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

 

Εορτή των Θεοφανείων Η Βάπτιση του Ιησού

Archbishop’s Teaching

Ομιλία των Θεοφανείων 2025

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,
Σήμερα γιορτάζουμε τη Βάπτιση του Κυρίου μας, ένα γεγονός γεμάτο βάθος και θεολογικό νόημα. Μας καλεί να συλλογιστούμε τη δική μας κλήση μέσα από το βάπτισμα που λάβαμε.

1. Μια πράξη ταπείνωσης και αλληλεγγύης
Ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, χωρίς αμαρτία, βαπτίζεται από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή στον Ιορδάνη ποταμό. Γιατί; Για να ταπεινωθεί, να ενωθεί με την ανθρώπινη φύση μας και να δείξει την αλληλεγγύη Του με τους αμαρτωλούς.

Κι εμείς, ως βαπτισμένοι χριστιανοί, καλούμαστε να μιμηθούμε την ταπείνωση του Χριστού, να απορρίψουμε την υπερηφάνεια και να αναγνωρίσουμε την εξάρτησή μας από τον Θεό.
Κύριε, χάρισέ μας ταπεινή καρδιά, γεμάτη αγάπη και ευγνωμοσύνη για την παρουσία Σου στη ζωή μας.

2. Η αποκάλυψη της Αγίας Τριάδας
Κατά τη Βάπτιση, ο ουρανός ανοίγει, το Άγιο Πνεύμα κατεβαίνει σαν περιστέρι, και η φωνή του Πατέρα ακούγεται: «Αυτός είναι ο αγαπητός μου Υιός, στον οποίο ευαρεστήθηκα».

Αυτό το γεγονός είναι μια θεοφάνεια, μια φανέρωση της Αγίας Τριάδας. Μας υπενθυμίζει ότι το βάπτισμά μας δεν είναι απλώς ένα τελετουργικό, αλλά η είσοδός μας στη θεία ζωή της Τριάδας, στην κοινωνία με τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.

Άγιο Πνεύμα, φώτισέ μας ώστε να ζούμε καθημερινά ως παιδιά του Θεού.

 

3. Κλήση σε αποστολή
Η Βάπτιση του Ιησού σηματοδοτεί την έναρξη της δημόσιας αποστολής Του. Από εκείνη τη στιγμή, αρχίζει να κηρύττει, να θεραπεύει και να φέρνει την ελπίδα.

Το ίδιο και το δικό μας βάπτισμα μας καλεί σε μια αποστολή. Δεν είναι απλώς ένα μυστήριο που έλαβε χώρα στο παρελθόν, αλλά μια καθημερινή πρόσκληση να ζούμε ως μάρτυρες της αγάπης του Θεού στον κόσμο.
Κύριε, δώσε μας τη δύναμη να φέρνουμε το φως Σου σε όσους βρίσκονται στο σκοτάδι.

4. Ένα σημείο καθαρμού και νέας ζωής
Μέσα από το βάπτισμα, γινόμαστε νέοι άνθρωποι. Καθαριζόμαστε από την αμαρτία και εισερχόμαστε στη ζωή της χάριτος. Ο Ιησούς αγίασε τα νερά του Ιορδάνη για να ανοίξει τον δρόμο της σωτηρίας για όλους μας.

Ας αναρωτηθούμε: Ζούμε σύμφωνα με τη χάρη του βαπτίσματός μας; Είμαστε φως και αλάτι για τον κόσμο;
Κύριε, ανανέωσε τη χάρη του βαπτίσματος μέσα μας και βοήθησέ μας να ζούμε με αγιότητα.

Επίλογος
Η Βάπτιση του Ιησού είναι μια πρόσκληση να θυμηθούμε το δικό μας βάπτισμα, να ανανεώσουμε την πίστη μας και να ζήσουμε ως παιδιά του Θεού, αφοσιωμένοι στην αποστολή Του.

Τελική προσευχή
Κύριε Ιησού, μέσα από τη Βάπτισή Σου μας άνοιξες τον δρόμο της σωτηρίας. Βοήθησέ μας να ζούμε καθημερινά ως μάρτυρες της αγάπης και της ειρήνης Σου, γεμάτοι από το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Feast of the Epiphany & The Baptism of Jesus

Archbishop’s Teaching

Homily of His Excellency Selim Sfeir, Maronite Archbishop of Cyprus

Dear brothers and sisters in Christ,

Today we celebrate the Baptism of our Lord, an event full of depth and theological meaning. It invites us to reflect on our own vocation through the baptism we have received.

1. An act of humility and solidarity
Jesus, the Son of God, without sin, is baptized by John the Baptist in the Jordan River. Why? To humble Himself, to unite Himself with our human nature and to show His solidarity with sinners.

And we, as baptized Christians, are called to imitate Christ's humility, to reject pride and acknowledge our dependence on God.
Lord, grant us a humble heart, full of love and gratitude for your presence in our lives.

2. The revelation of the Holy Trinity
At Baptism, heaven is opened, the Holy Spirit descends like a dove, and the voice of the Father is heard, "This is my beloved Son, in whom I am well pleased."

This event is a theophany, a manifestation of the Holy Trinity. It reminds us that our baptism is not just a ritual, but our entrance into the divine life of the Trinity, into communion with the Father, the Son and the Holy Spirit.
Holy Spirit, enlighten us so that we may live daily as children of God.

3. Call to mission
Jesus' Baptism marks the beginning of His public mission. From that moment, He begins to preach, heal and bring hope.

Our baptism, likewise, calls us to a mission. It is not just a sacrament that took place in the past, but a daily invitation to live as witnesses of God's love in the world.
Lord, give us the power to bring your light to those in darkness.

4. A sign of purification and new life
Through baptism, we become new people. We are cleansed from sin and enter into the life of grace. Jesus sanctified the waters of the Jordan River to open the way of salvation for all of us.

Let us ask ourselves: are we living according to the grace of our baptism? Are we light and salt for the world?
Lord, renew the grace of baptism in us and help us to live in holiness.

Epilogue
The Baptism of Jesus is an invitation to remember our own baptism, to renew our faith and to live as children of God, committed to his mission.

Prayer
Lord Jesus, through your Baptism you have opened the way of salvation for us. Help us to live daily as witnesses of your love and peace, filled with the Holy Spirit. Amen.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

2nd Sunday after Christmas The Finding of Our Lord in the Temple (Luke 2:41-52)

Archbishop’s Teaching

Homily of His Excellency Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus

Dear brothers and sisters in Christ,
“Blessed are you, Jesus Christ our Lord and God, you chose to go up to the temple with Mary and Joseph to fulfill the law of the Passover, which you had previously established and placed in the hands of your prophets.” – Ramsho
The Maronite Church celebrates this Sunday the Finding of the Lord in the Temple. The gospel recounts a very painful moment in the life of the Holy Family when Jesus went missing for three days. “Christ wanted to come into this world without being noticed, without a house, without money, without a cradle, without possessions … but not without a family … a Holy Family. He didn’t want us to be left without that Holy Family either and now Mary is our Mother, St. Joseph our father, Jesus our Brother and we … the privileged members of the Holy Family.” (December 29, 2024, iPray with the Gospel)
Families exist so that the happy moments and sorrowful times can be shared. We are never truly alone. That is why the devil works so hard at attacking the family. St. John Paul II said that “as the family goes, so goes the nation and so goes the whole world in which we live.” We are living amid a Great War.
How can I change the world? What can I do to help Cyprus? What can I do for world peace? The answer is incredibly simple: love your family, love each single member, taking the good with the bad and the bitter with the sweet. The unity of the family is like a hammer blow on the devil’s head.
When we love each other in the family, forgive each other, share the joys and sorrows of life together, when we pray together and place God at the center and holiness our common goal; this kind of family life can change the world. Families are under attack, but family love is the weapon with which to fight back! Let us pray for all families today, especially those suffering the most.
Catechism of the Catholic Church #2212
The fourth commandment illuminates other relationships in society. In our brothers and sisters, we see the children of our parents; in our cousins, the descendants of our ancestors; in our fellow citizens, the children of our country; in the baptized, the children of our mother the Church; in every human person, a son or daughter of the One who wants to be called “our Father.” In this way our relationships with our neighbours are recognized as personal in character. The neighbour is not a “unit” in the human collective; he is “someone” who by his known origins deserves particular attention and respect.

+Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

2η Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα Η εύρεση του Κυρίου μας στο Ναό Λουκάς 2, 41-52

Archbishop’s Teaching

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ. Σελίμ Σφέιρ

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Ευλογημένος είσαι εσύ, Ιησού Χριστέ, ο Κύριος και Θεός μας, που επέλεξες να ανέβεις στο ναό μαζί με τη Μαρία και τον Ιωσήφ για να εκπληρώσεις το νόμο του Πάσχα, τον οποίο είχες προηγουμένως θεσπίσει και αναθέσει στα χέρια των προφητών σου». - Ramsho

Η Μαρωνιτική Εκκλησία γιορτάζει αυτή την Κυριακή την Εύρεση του Κυρίου στο Ναό. Το Ευαγγέλιο αφηγείται μια πολύ οδυνηρή στιγμή στη ζωή της Αγίας Οικογένειας, όταν ο Ιησούς εξαφανίστηκε για τρεις ημέρες. «Ο Χριστός θέλησε να έρθει σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να τον προσέξουν, χωρίς σπίτι, χωρίς χρήματα, χωρίς κούνια, χωρίς περιουσία ... αλλά όχι χωρίς οικογένεια ... μια Αγία Οικογένεια. Δεν ήθελε να μείνουμε ούτε εμείς χωρίς αυτή την Αγία Οικογένεια και τώρα η Μαρία είναι η μητέρα μας, ο Άγιος Ιωσήφ ο πατέρας μας, ο Ιησούς ο αδελφός μας και εμείς ... τα προνομιούχα μέλη της Αγίας Οικογένειας».

Οι οικογένειες υπάρχουν για να μοιράζονται τις ευτυχισμένες στιγμές και τις θλιβερές στιγμές. Δεν είμαστε ποτέ πραγματικά μόνοι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο διάβολος εργάζεται τόσο σκληρά για να επιτεθεί στην οικογένεια. Ο Άγιος Ιωάννης Παύλος Β' είπε ότι «όπως πάει η οικογένεια, πάει και το έθνος και πάει και όλος ο κόσμος στον οποίο ζούμε». Ζούμε εν μέσω ενός μεγάλου πολέμου.
Πώς μπορώ να αλλάξω τον κόσμο; Τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω την Κύπρο; Τι μπορώ να κάνω για την παγκόσμια ειρήνη; Η απάντηση είναι απίστευτα απλή: αγαπήστε την οικογένειά σας, αγαπήστε κάθε μέλος της, παίρνοντας το καλό μαζί με το κακό και το πικρό μαζί με το γλυκό. Η ενότητα της οικογένειας είναι σαν σφυροκόπημα στο κεφάλι του διαβόλου. Όταν αγαπάμε ο ένας τον άλλον στην οικογένεια, συγχωρούμε ο ένας τον άλλον, μοιραζόμαστε μαζί τις χαρές και τις λύπες της ζωής, όταν προσευχόμαστε μαζί και βάζουμε τον Θεό στο κέντρο και την αγιότητα κοινό μας στόχο- αυτό το είδος οικογενειακής ζωής μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Οι οικογένειες δέχονται επίθεση, αλλά η οικογενειακή αγάπη είναι το όπλο με το οποίο μπορούμε να αντεπιτεθούμε! Ας προσευχηθούμε σήμερα για όλες τις οικογένειες, ιδιαίτερα για εκείνες που υποφέρουν περισσότερο.

Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας #2212

Η τέταρτη εντολή φωτίζει άλλες σχέσεις στην κοινωνία. Στα αδέλφια μας βλέπουμε τα παιδιά των γονέων μας- στα ξαδέλφια μας, τους απογόνους των προγόνων μας- στους συμπολίτες μας, τα παιδιά της πατρίδας μας- στους βαπτισμένους, τα παιδιά της μητέρας μας, της Εκκλησίας- σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, γιο ή κόρη Εκείνου που θέλει να αποκαλείται «Πατέρας μας». Με αυτόν τον τρόπο οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας αναγνωρίζονται ως προσωπικές ως προς τον χαρακτήρα τους. Ο γείτονας δεν είναι μια «μονάδα» της ανθρώπινης συλλογικότητας- είναι «κάποιος» που λόγω της γνωστής καταγωγής του αξίζει ιδιαίτερης προσοχής και σεβασμού. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

1st Sunday after Christmas Flight into Egypt Matthew 2 :13-18

Archbishop’s Teaching

Homily of His Excellency Msgr Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus

Dear brothers and sisters in Christ,
“Everyone knows what it is to hope. In the heart of each person, hope dwells as the desire and expectation of good things to come, despite our not knowing what the future may bring. Even so, uncertainty about the future may at times give rise to conflicting feelings, ranging from confident trust to apprehensiveness, from serenity to anxiety, from firm conviction to hesitation and doubt. Often, we come across people who are discouraged, pessimistic and cynical about the future, as if nothing could possibly bring them happiness. For all of us, may the Jubilee be an opportunity to be renewed in hope.” – Pope Francis, Spes Non Confundit Bull of Indiction for the Jubilee 2025
Every 25 years, (the most recent being the year 2000) the Catholic Church celebrates a Jubilee year, a year which emphasis the forgiveness of sins and reconciliation. On Christmas Eve, Pope Francis opened the Holy Door at St. Peter’s Basilica in Rome, a sign both physical and spiritual. The door of God’s Mercy is open to everyone.
Pope Francis has asked that the theme of this Jubilee be one of hope. We all need hope. As we struggle along, trying to follow Our Lord, it may happen that we get very discouraged and pessimistic about our failures and our sins. Discouragement can turn into despair so easily. This Jubilee is a time of great grace then in which we can turn to the Lord with renewed confidence.
In the time of the ancient Hebrews, the Jubilee year was a way forward economically. Accumulated debt with compound interest became unrepayable. The economy freezes under such massive debt. The Jubilee year (which only occurred every 50 years for the Jews) was therefore a time for debt forgiveness and to restart the economy by freeing the poor from debt slavery.
Let us therefore approach this Jubilee with faith and creativity. We all have a spiritual debt because of our sins. Let’s celebrate this year by imagining a more just society by making a special effort to apply Catholic social teaching to our daily lives. Debt is how human beings are manipulated and exploited. By exercising the virtue of hope during this year, we can spread the family warmth of our Christian faith by exercising the virtue of justice and charity.
Catechism of the Catholic Church #2547
The Lord grieves over the rich because they find their consolation in the abundance of goods. “Let the proud seek and love earthly kingdoms, but blessed are the poor in spirit for theirs is the Kingdom of heaven. Abandonment to the Providence of the Father in Heaven frees us from anxiety about tomorrow. Trust in God is a preparation for the blessedness of the poor. They shall see God.”

+Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Martha and Mary (Luke 10 : 38-42)

Dear brothers and sisters in Christ,

The Canonization of Blessed Giorgio Frassati and Blessed Carlos Acutis.

Today in the holy city of Rome, our beloved Holy Father, Pope Leo XIV will solemnly elevate for the whole Church two new saints, Giorgio Frassati and Carlos Acutis. Both of these young men died very young, yet in their brief journey, they show that living for Christ takes nothing away from life but fills it with meaning and joy.

The saints are the experts in listening. Like Mary of Bethany, the saints are attentive to the voice of Christ.  They hear Him in the reading of the Gospel, they hear Him in the voice of the Church’s teaching, they hear Him in the voices of the poor and the immigrant, they hear Him in the silence of the Blessed Sacrament.  The saints don’t just hear Jesus, they listen to Him. This work of listening is to discover the voice of Christ in those right beside us, in our families and our place of work. It's also about trying to hear the voice of Christ in our contemporaries, some of whom are far from the Church.  Even in their estrangement, they are creatures of Logos, of reason, and can be unwitting transmitters of the truth.  We need to have hearts and ears capable of hearing Christ speaking from the most unlikely places.

Poor Martha in her busy kitchen of Bethany could hear Christ speaking in the other room, but she was so distracted, she couldn’t listen.  She got focused on her problems, her difficulties and her failures.  She was listening to herself and only hearing Jesus from a distance.

The Divine Logos created the human body as a custom designed parable: we have two ears and one mouth.  God is showing us that we have to do twice as much listening as we do speaking and listening is twice as hard as talking.

May our Blessed Mother, who’s beautiful birthday we shall celebrate tomorrow (for us Maronites, we think of our Lady of Mankee!) on September 8th, intercede for all of us to be betters listeners!

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Categories
Archbishop’s Teaching

Εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ

Λουκάς 14: 16 -24

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Τότε ο Ιησούς του είπε: «Κάποιος έδωσε ένα μεγάλο δείπνο και προσκάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε τον δούλο του να πει στους προσκεκλημένους: «Ελάτε, γιατί όλα είναι έτοιμα τώρα». Καθώς συμμετέχουμε σε αυτή την ευλογημένη γιορτή της ανανέωσης της θυσίας του Ιησού Χριστού, μας συνοδεύει, όπως αρέσκεται να λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μια μεγάλη ομήγυρη αγγέλων.

Αυτή η εκκλησία, αφιερωμένη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, έχει σίγουρα το δικαίωμα να πιστεύει ότι αυτός ο μεγάλος στρατηλάτης των ουράνιων στρατευμάτων είναι παρών εδώ μαζί μας, προσφέροντας τη λατρεία του στην Αγία Τριάδα. Τον χαιρετούμε και τον ευχαριστούμε για την προστασία του. Ο Κύριός μας στο Ευαγγέλιο, μας εξιστορεί μια παραβολή για κάποιον που παρέθεσε ένα μεγάλο δείπνο. Ο Κύριός μας συνεχίζει περιγράφοντας πώς οι καλεσμένοι άρχισαν να βρίσκουν δικαιολογίες και να απαλλάσσονται από αυτό το μεγάλο συμπόσιο. Αυτή η παραβολή απευθυνόταν ως επίπληξη στους Ιουδαίους για την άρνησή τους να πιστέψουν και να δεχτούν τον Μεσσία τους. Ο Ιησούς Χριστός είναι η εκπλήρωση όλων των προφητειών και υποσχέσεων της Παλαιάς Διαθήκης. Ένα μέρος του Ισραήλ δέχτηκε τον Χριστό και έγινε η Καθολική Εκκλησία, αλλά η παραβολή είναι πολύ σαφής, πολλοί από τον ίδιο τον λαό του Κυρίου μας δεν Τον δέχτηκαν.

Θα ήθελα να προσαρμόσω αυτή την παραβολή στην παρούσα κατάσταση. Βρισκόμαστε εδώ, στην σεβάσμια παλιά εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στον Ασώματο. Το συμπόσιο της Θυσίας του Κυρίου μας, η μεγαλύτερη από όλες τις γιορτές, είναι έτοιμο μπροστά μας. Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, γιατί όπου ένας έγκυρα χειροτονημένος ιερέας με δικαιοδοσία, χρησιμοποιώντας τις εγκεκριμένες λέξεις της αφιέρωσης, με την πρόθεση να κάνει ό,τι κάνει η Εκκλησία, και χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα συστατικά του ψωμιού και του κρασιού, προσφέρει τη Θυσία της Θείας Λειτουργίας, εκεί μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία και να λάβουμε την Θεία Κοινωνία. Αλλά θέλω να επιμείνω ότι είναι πολύ σημαντικό να παρακολουθούμε τη Θεία Λειτουργία εδώ στον Ασώματο και στα παραδοσιακά μαρωνιτικά χωριά μας όσο πιο συχνά μπορούμε.

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, παράγραφος 2471, αναφέρει: «Ενώπιον του Πιλάτου, ο Χριστός διακηρύσσει ότι «ήρθε στον κόσμο για να μαρτυρήσει την αλήθεια». Ο χριστιανός δεν πρέπει λοιπόν να ντρέπεται να μαρτυρήσει τον Κύριό μας. Σε καταστάσεις που απαιτούν μαρτυρία της πίστης, ο χριστιανός πρέπει να την ομολογεί χωρίς αμφιβολία, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου ενώπιον των δικαστών του».

Όταν σκεφτόμαστε καταστάσεις σε όλο τον κόσμο, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τους μακρινούς αδελφούς και αδελφές μας στον Χριστό να υποβάλλονται σε μια πραγματική δοκιμασία. Αλλά και εμείς εδώ στον Ασώματο αλλά και στην Αγία Μαρίνα έχουμε μια δοκιμασία, ένα είδος δοκιμασίας. Θα μαρτυρήσουμε τον Κύριό μας μπροστά στους γείτονές μας; Πολλοί από αυτούς που βρίσκονται τώρα σε αυτό το χωριό δεν είναι βαπτισμένοι, αλλά έχουν δικαίωμα στη μαρτυρία μας, στην κατάθεσή μας. Η μαρτυρία μας δεν είναι πολιτική ή ιδεολογική. Δεν είμαστε εδώ σε μια πράξη ανυπακοής ή αντίστασης. Είμαστε εδώ επειδή είμαστε μέρος του Σώματος του Χριστού, και ο Χριστός είναι πάντα στραμμένος προς τον Πατέρα. Κοιτάζοντας τον Πατέρα μαζί με τον Χριστό, βλέπουμε κάθε άνθρωπο ως αδελφό και αδελφή μας. Γι' αυτό καμία κυβέρνηση δεν πρέπει ποτέ να φοβάται το έργο της Εκκλησίας.

Ναι, μπορούμε να λάβουμε τα μυστήρια πιο εύκολα στις τοπικές ενοριακές εκκλησίες μας, αλλά αν παραμελούμε τις εκκλησίες του χωριού μας, παραμελούμε όλες τις ψυχές που ζουν εδώ. Ένα από τα συγκεκριμένα σημάδια της καρποφορίας των Μυστηρίων είναι η οικοδόμηση της ανθρώπινης αδελφότητας. Ολόκληρος ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη αδελφότητα, φιλία και καλοσύνη. Η παρουσία μας εδώ πρέπει να γίνει κατανοητή από αυτή τη θέση. Βρισκόμαστε εδώ επειδή μόνο ο Αναστημένος Χριστός είναι ικανός να ανακουφίσει τα βάσανα της πληγωμένης ανθρωπότητας (Πάπας Φραγκίσκος). Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η θέση θα προσελκύσει τους νέους μας να επιστρέψουν στα χωριά.

Αν κάνουμε το λάθος των προσώπων της παραβολής και βρούμε δικαιολογίες, όπως «η σειρά είναι πολύ μεγάλη», «όλο και λιγότεροι άνθρωποι πηγαίνουν», «δεν έχει νόημα»... αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε χάσει την υπομονή μας με τον Θεό. Ο Θεός εργάζεται πάντα, και συχνά είναι σαν ψίθυρος και πολύ σιωπηλός, αλλά εργάζεται. Αν εγκαταλείψουμε τον Ασώματο, την Αγία Μαρίνα, την Καρπάσια ή τον Κορμακίτη, θα είναι ένα σημάδι ότι έχουμε κουραστεί να περιμένουμε τον Θεό να κάνει κάτι.

Όταν δούμε τους αγαπημένους μας προγόνους στην αιωνιότητα, θα είναι ανυπόμονοι να δουν πώς περάσαμε τη χριστιανική μας ζωή. Ας μην τους απογοητεύσουμε λέγοντας ότι κουραστήκαμε να περιμένουμε τον Θεό να δράσει.

Ας μας ανοίξει η Μαρία, Βασίλισσα των Αγγέλων και Βασίλισσα του Ασωμάτου, την πόρτα του Ιερού Οίκου της Ναζαρέτ, ώστε να ανακαλύψουμε πώς ένα μικρό σπίτι, σε ένα ξεχασμένο χωριό, μπορεί πράγματι να αλλάξει τον κόσμο. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου