Author: staff@maroniteparchy.org.cy

Le Temps du Carême

2 ème Dimanche

La Guérison du Lépreux

« Si tu le veux, tu peux me purifier. »

Saint Marc 1, 40-45

Un lépreux vient trouver Jésus ; il tombe à ses genoux et le supplie : « Si tu le veux, tu peux me purifier. » Pris de pitié devant cet homme, Jésus étendit la main, le toucha et lui dit : « Je le veux, sois purifié. » A l’instant même, sa lèpre le quitta et il fut purifié. Aussitôt Jésus le renvoya avec cet avertissement sévère : « Attention, ne dis rien à personne, mais va te montrer au prêtre. Et donne pour ta purification ce que Moïse prescrit dans la Loi : ta guérison sera pour les gens un témoignage. » Une fois parti, cet homme se mit à proclamer et à répandre la nouvelle, de sorte qu’il n’était plus possible à Jésus d’entrer ouvertement dans une ville. Il était obligé d’éviter les lieux habités, mais de partout on venait à lui.

1. Les guérisons physiques opérées par Jésus représentent sur le plan physique les guérisons qu’Il désire opérer sur le plan spirituel. Notre péché est une lèpre spirituelle que Jésus Christ peut guérir si nous nous ouvrons à sa grâce et à son amour. Dans ce récit, le lépreux tombe à genoux pour mendier sa purification. C’est l’attitude que nous devons avoir : prier intensément pour obtenir l’aide nécessaire pour vaincre le péché.

2. Pour guérir d’une maladie, l’homme doit d’abord se reconnaître malade. Sans cela, ni les médecins, ni les médicaments ne serviront à grande chose. L’homme doit se reconnaître malade et il doit désirer la guérison. L’intercession de Jésus Christ ne servira à rien si nous n’admettons pas d’abord notre « lèpre ». Il faut de l’honnêteté et de l’humilité pour reconnaître nos imperfections. Nous pouvons avoir une grande confiance dans le Seigneur : Il est là, Il nous attend. « Ce ne sont pas ceux qui se portent bien qui ont besoin de médecin, mais les malades. Je ne suis pas venu appeler des justes, mais des pécheurs. » (Marc 2, 17)

3. Jésus ne tient pas le lépreux à distance. Malgré les plaies répugnantes, malgré les regards désapprobateurs de l’entourage, Jésus s’approche du malade. Il accueille le lépreux de la même manière qu’il nous accueille. Il s’approche, il le touche et il lui dit une parole de guérison. Notre « lèpre » spirituelle n’éloigne pas Jésus Christ de nous. Alors, interpellons-Le avec confiance.

Prière 

Seigneur, Toi mieux que personne, Tu connais ma « lèpre » : tel défaut, tel vice qui m’empêchent de devenir un meilleur chrétien. Aujourd’hui, je me présente devant Toi comme ce lépreux pour te dire : « Je me rends compte que je suis malade, je veux que tu me guérisses. Si Tu le veux, Tu peux me purifier ! »

+ Mgr Selim Sfeir

Archevêque Maronite de Chypre

Εορτές Αγίων

Εορτή του Αγίου Μάρωνα

H αγάπη μόνο είναι άξια της πίστης

Ιωάννης 12 / 23 – 30

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

1. Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο διακρίνουμε δύο κύρια μέρη

Στο πρώτο μέρος, στα πρώτα δώδεκα κεφάλαια, ο Ιησούς ξεδιπλώνει τη διακονία του ταξιδεύοντας στη γη της Γαλιλαίας, της Ιουδαίας και της Σαμάρειας, κηρύττοντας και εκτελώντας πολλαπλά σημεία που επιτρέπουν στους μαθητές και στα πλήθη να αποκτήσουν πίστη. Στη συνέχεια στο δεύτερο μέρος, από τα κεφάλαια δεκατρία μέχρι εικοσιένα, δεν μπορεί πλέον να κινείται ελεύθερα και μιλάει μόνο στους στενούς του μαθητές, στους Δώδεκα Αποστόλους και σε μερικούς άλλους, φεύγει, κρύβεται μέχρι τη σύλληψή Του, το πάθος του. Τα δύο τελευταία κεφάλαια αναφέρονται στην ανάστασή Του.

Το σύντομο απόσπασμα που μόλις ακούσαμε ενώνει αυτά τα δύο μέρη. Ο Ιησούς είναι ακόμα ελεύθερος, αλλά όχι για πολύ. Σύντομα ο Υιός του Θεού θα είναι κυνηγημένος και ακολούθως μόνος. Σύντομα, όσοι τώρα τον ακολουθούν με χαρά θα τον εγκαταλείψουν δειλά. Σύντομα θα έρθει η ώρα του. Το ξέρει, το νιώθει. Από την αρχή της διακονίας του, από το σημείο στην Κανά της Γαλιλαίας, όταν μετάτρεψε το νερό σε κρασί, περίμενε αυτή την ώρα. (« Γυναίκα, δεν ήρθε ακόμα η ώρα μου», απάντησε στη μητέρα Του που ανησυχούσε για την έλλειψη κρασιού.). Τώρα που έρχεται αυτή η ώρα, ένδοξη και τραγική ταυτόχρονα, την αντιλαμβάνεται. (« Τώρα ταράχτηκε η ψυχή μου και τι να

πω; Πατέρα, σώσε με από αυτή την ώρα; Αλλά γι' αυτό ήρθα γι’αυτή την ώρα! »

2. Ποτέ, αδελφοί και αδελφές, δεν θα κατανοήσουμε αρκετά αυτή την ανθρώπινη αδυναμία του Υιού του Θεού. Δεν θα καταλάβουμε ποτέ πλήρως το «τίμημα της χάρης». που ο Θεός συμφώνησε να πληρώσει για να μας σώσει. Ποτέ δεν θα έχουμε αρκετή αγάπη γι' αυτόν τον Πατέρα που «αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ που έδωσε τον μονογενή του Υιό» και για αυτόν τον Υιό που, δίνοντας τη ζωή του για εμάς, μας έδειξε ότι «δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να δίνουμε τη ζωή μας για αυτούς που αγαπάμε». Η αγάπη από μόνη της είναι άξια της πίστης. Αυτή η αγάπη που δεν φοβήθηκε να την εγκαταλείψουν,

να την προδώσουν, να την απορρίψουν, να την περιφρονήσουν. Πόσο πρέπει να μας αγαπά ο Θεός! Και ακούμε τον Ιησού, στο σημερινό Ευαγγέλιο, να προετοιμάζει την καρδιά Του για να μας βοηθήσει να εισέλθουμε στο Μυστήριο Του: «Αν του σιταριού ο σπόρος πέσει

στη γη αλλά δεν πεθάνει, μένει ένας μονάχος σπόρος, αν όμως πεθάνει, κάνει άφθονο καρπό. Αυτός που αγαπάει τη ζωή του, θα τη χάσει, αυτός όμως που τη ζωή του δεν τη λογαριάζει όσο κρατάει αυτός ο κόσμος, θα τη φυλάξει για την αιώνια ζωή.»

3. Αδελφοί και αδελφές, γνωρίζετε εκ πείρας ότι η χριστιανική πίστη δεν μεταφράζεται ποτέ διαρκώς σε ανθρώπινη δόξα, σε εγκόσμιες τιμές, ούτε σε κυριαρχική δύναμη. Υπάρχει Δόξα, ναι, αλλά είναι του Πατέρα που δοξάζει τον Υιό του και δεν είναι δική μας. Υπάρχει πράγματι Δόξα, ναι, αλλά ποτέ χωρίς τον Σταυρό. Γνωρίζετε εκ πείρας την ενίοτε ανησυχητική εναλλαγή μεταξύ των περιόδων που το σιτάρι πρέπει να πεθάνει

και όλα φαίνονται να καταρρέουν, και άλλες φορές που δεν υπάρχουν αρκετοί θεριστές για να θερίσουν τους καρπούς της συγκομιδής. Η ιστορία σας έχει συνηθίσει σε αυτές τις αλλαγές εποχής, άλλοτε αργές και προβλέψιμες, άλλοτε ξαφνικές και βίαιες, όταν στις κλιματικές αλλαγές προστίθενται και οι διπλωματικές αλλαγές! Ευτυχώς υπάρχουν οι κέδροι, που με την επιβλητική μακροζωία τους προσκαλούν τη σοφία, μετριάζουν τη

θριαμβολογία των θεριστών και συντηρούν την ελπίδα των σπορέων.

4. Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, σήμερα γιορτάζουμε τον Άγιο Μάρωνα, την εορτή του ιδρυτή της Μαρωνιτικής Εκκλησίας.

Ο Μάρωνας, του οποίου το όνομα μπορεί να σημαίνει μικρός Κύριος, είναι ένας Σύριος χριστιανός μοναχός, αναχωρήτης, που έζησε στα τέλη του τετάρτου και στις αρχές

του πέμπτου αιώνα και αποσύρθηκε από τον κόσμο. Σύμφωνα με τον Θεοδώρητο Κύρρου, ο Μάρωνας αποσύρθηκε στην ύπαιθρο, μακριά, στην κορυφή ενός βουνού, κοντά σε έναν αρχαίο ειδωλολατρικό ναό τον οποίο μετάτρεψε σε εκκλησία. Εκεί ζούσε μια ζωή προσευχής και ασκητικής ζωής. Εκθετόταν εθελοντικά στη ζέστη του ήλιου και σε όλες τις κακές καιρικές συνθήκες και ζούσε σε μια δερμάτινη σκηνή. Η λιτότητα της ζωής του και τα θαύματα που έκανε τον έκαναν γνωστό σε όλη τη Συρία και πολλοί έρχονταν κοντά του για να ζητήσουν τις προσευχές του. Μετά τον θάνατό του θα υψωθεί μοναστήρι στον τάφο του το οποίο θα γίνει σπουδαίος τόπος προσκυνήματος. Το μοναστήρι αυτό θα είναι η θρησκευτική πρωτεύουσα όσων ονομάζονταν «οι ακόλουθοι του Μάρωνα» ή Μπάιτ Μαρούν (το σπίτι του Μάρωνα) ή Μαρωνίτες. « Όποιος αγαπά τη ζωή του τη χάνει, όποιος όμως δεν λογαριάζει αυτόν τον κόσμο θα την κρατήσει για την αιώνια ζωή».

5. Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, η κλήση του Μάρωνα ανταποκρίνεται σε μια συνειδητοποίηση. Πολύ γρήγορα, η καρδιά του Μάρωνα διαπερνάται από την αγάπη του Θεού. Συνειδητοποιεί ότι όλα όσα έχει δημιουργήσει ο Θεός είναι καλά, αλλά η προσκόλληση του στα γήινα πράγματα, σε σημείο να γίνουν είδωλα, μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στον χαμό του. Σε ένα κοινωνικό πλαίσιο παρόμοιο με το δικό μας (ίσως χωρίς τεχνολογικές προόδους), ο Μάρωνας, όπως και άλλοι που οδηγούνται από ένα κύμα φιλανθρωπίας, προτιμά να ακολουθήσει το μονοπάτι της ριζικής απόσπασης για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Γνωρίζει ότι είναι αυτός ο σπαρμένος κόκκος σιταριού που καλείται να πεθάνει για να καρποφορήσει. Ο Μάρωνας προτιμά να απομακρυνθεί, μακριά από τη φαινομενική πολυτέλεια της εποχής του. Ο τρόπος ζωής του αναγνωρίζεται γρήγορα ως θεραπεία για το κενό που δημιουργεί η αναζήτηση για εφήμερες απολαύσεις, σε έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζει πια ότι η ζωή μας εδώ κάτω είναι μόνο ένα πέρασμα.

Ο Μάρωνας, όπως πολλοί, αναζητά μια πληρότητα που καμία κοινωνία δεν μπορεί να προσφέρει. Η αποστασιοποιημένη ζωή του, η ζωή του χώρια, δεν είναι μια απόδραση, αλλά αντίθετα ένα θαρραλέο πρόσωπο με πρόσωπο που μοιάζει με την απόσυρση του Ιησού στην έρημο.

6. Σε αυτή την έρημο, ο Μάρωνας ακούει τον Κύριο που αγαπά. Αψηφά τον πειρασμό θέτοντας τον εαυτό του στα χέρια του Θεού. Ακολουθεί τη διδασκαλία των αποστόλων, όπως ο Τιμόθεος, με πίστη, υπομονή, φιλανθρωπία και επιμονή. Γίνεται

υπόδειγμα αγιότητας για τους άλλους. Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, ως Μαρωνιτική Εκκλησία που συγκεντρώνει πιστούς διαφορετικών θρησκειών, ας προσπαθήσουμε όλοι να ζήσουμε τις αξίες που μας άφησε ο Μάρωνας. Αυτές είναι οι ίδιες οι αξίες του ευαγγελίου.

Όπως ο Μάρωνας, ας αρκεστούμε σε αυτή τη συνειδητοποίηση, ότι μόνο ο Θεός αρκεί. Ας μείνουμε στην αλήθεια και ας την υπερασπιστούμε όπως έκανε ο Μάρωνας, με

κάθε ταπείνωση και πραότητα, αλλά χωρίς συμβιβασμούς. Ίσως θα μπορούσαμε να είμαστε η απάντηση, υπενθυμίζοντας στους μαθητές του Χριστού, παντού και ιδιαίτερα στο σπίτι στην Κύπρο και στην Ανατολή, το πιο σημαντικό: να μην αναζητούν τη δόξα

του κόσμου, αλλά του Θεού! Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Εορτή της Μεταστάσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου στους Ουρανούς

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Με την ευκαιρία της εορτής της Υπεραγίας Θεοτόκου

 (Λουκάς 1 / 46 - 56)

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια,

Η Μαριάμ τότε είπε:

«Η ψυχή μου δοξάζει τον Κύριο,

και το πνεύμα μου νιώθει αγαλλίαση

για το Θεό, το σωτήρα μου,

γιατί έδειξε την ευμένειά του

στην ταπεινή του δούλη.

Από τώρα θα με καλοτυχίζουν όλες οι γενιές,

γιατί ο δυνατός Θεός έκανε σ' εμένα έργα θαυμαστά.

Άγιο είναι το όνομά του.

και το έλεός του υπάρχει από γενιά σε γενιά,

σ' όσους με δέος τον υπακούνε.

Έδειξε έμπρακτα τη δύναμή του:

διασκόρπισε τους περήφανους και χάλασε τα σχέδια

που είχανε στο νου τους.

Καθαίρεσε άρχοντες από τους θρόνους τους

και ταπεινούς ανύψωσε.

Ανθρώπους που πεινούσαν τους γέμισε με αγαθά

και πλούσιους τους έδιωξε με χέρια αδειανά.

Βοήθησε το δούλο του, τον Ισραήλ,

μην ξεχνώντας την υπόσχεση

που είχε δώσει στους προγόνους μας,

ότι δηλαδή θα σπλαχνιστεί τον Αβραάμ

και τους απογόνους του για παντοτινά».

Η Μαριάμ έμεινε με την Ελισάβετ περίπου τρεις μήνες και ύστερα γύρισε στο σπίτι της.

1. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που χρειαζόμαστε τη διαβεβαίωση και την παρηγοριά του Θεού περισσότερο από ποτέ. Υπό το φως των πρόσφατων αποκαλύψεων και γεγονότων μέσα στην Εκκλησία μας, φαίνεται, η σημερινή εορτή, να είναι μια από αυτές τις στιγμές. Έτσι, πόσο ευλογημένοι είμαστε που γιορτάζουμε σήμερα την Κοίμηση και Μετάσταση της Θεοτόκου. Το δόγμα ορίζεται ως εξής: «Η Άμωμος Μητέρα του Θεού, η Αειπάρθενος Μαρία, αφού ολοκλήρωσε την πορεία της γήινης ζωής της, αναλήφθηκε με σώμα και ψυχή στην ουράνια δόξα.»

2. Σε έναν στοχασμό Του πάνω στα αναγνώσματα αυτής της εορτής, ο Πάπας Φραγκίσκος λέει ότι μεταφέρουν: Aγώνα και Aνάσταση. Επισημαίνει το απόσπασμα από το βιβλίο της Αποκαλύψεως όπου παρουσιάζεται το όραμα της πάλης μεταξύ της γυναίκας και του δράκου. Η μορφή της γυναίκας αντιπροσωπεύει την Εκκλησία. Από τη μία πλευρά: ένδοξη και θριαμβεύουσα -συνδέεται με τη δόξα του Κυρίου. Από την άλλη πλευρά: επώδυνη και κοπιαστική. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας και ασφαλώς στις μέρες μας, η Εκκλησία αγωνίζεται μέσα από τη σύγκρουση μεταξύ του Θεού και του πονηρού. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον αγώνα εδώ και τώρα.

3. Αλήθεια, πόσο σημαντικό είναι να θυμόμαστε αυτή την όμορφη διαπίστωση του Πάπα Φραγκίσκου: Αυτό δεν σημαίνει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος είναι μακριά από εμάς. Η Μαρία μας συνοδεύει, μας στηρίζει και μας ενδυναμώνει στον αγώνα μας κατά των κακών δυνάμεων. Νομίζω ότι σήμερα είναι μια καλή ημέρα για να ανανεώσουμε την υπόσχεσή μας να προσευχόμαστε καθημερινά το Άγιο Ροδάριο ζητώντας τη βοήθεια και την προστασία της Παναγίας μας. Αυτό όχι μόνο θα τιμήσει τη Μαρία, αλλά θα είναι ένα μεγάλο δώρο για την Εκκλησία μας, ειδικά αυτή την εποχή.

4. Ο Απόστολος Παύλος μας μιλάει σήμερα για την Ανάσταση, τη νίκη του Χριστού επί του κακού, της αμαρτίας, του πόνου, ακόμη και του ίδιου του θανάτου. Ο Θεός θριάμβευσε και ο Ύμνος της Μαρίας στο σημερινό Ευαγγέλιο εξυμνεί το μεγαλείο Του: «Καθαίρεσε άρχοντες από τους θρόνους τους και ταπεινούς ανύψωσε.» Καθώς ενωνόμαστε με τον Χριστό, μοιραζόμαστε τη νίκη Του εδώ και τώρα, ιδιαίτερα κατά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Αλλά ο απώτερος στόχος μας είναι να μοιραστούμε τη νίκη Του για πάντα στον ουρανό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προσευχηθήκαμε σήμερα με την έναρξη της Θείας Λειτουργίας: «Αξίωσε μας διαμέσου των προσευχών της

να χαρούμε μαζί της στα δεξιά σου στον δεύτερο Ερχομό Σου».

5. Η Ευλογημένη Μητέρα μας, μάς δείχνει πώς να προσέχουμε τα άνωθεν: να μεγαλοποιείτε το θέλημα του Κυρίου στη ζωή σας και όχι το δικό σας, να ακούτε και να ανταποκρίνεστε στο Λόγο Του και να εμπιστεύεστε τις ανάγκες σας και τις ανάγκες της Εκκλησίας και εκείνων που αγαπάτε στη θεία βοήθειά Του, διότι με το Θεό όλα είναι δυνατά.

Μαρία, Βασίλισσα του ουρανού και της γης, προσευχήσου για μας σήμερα και πάντοτε. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος της Πεντηκοστής

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

9η Κυριακή της Πεντηκοστής ( Λουκάς  4 / 14 - 21)

Η δύναμη του Πνεύματος

Ο Ιησούς επέστρεψε γεμάτος με τη δύναμη του Πνεύματος στη Γαλιλαία και η φήμη του διαδόθηκε σε όλα τα περίχωρα.  Δίδασκε στις συναγωγές τους και τον τιμούσαν όλοι.  Ύστερα ήρθε στη Ναζαρέτ, όπου είχε μεγαλώσει. Το Σάββατο πήγε όπως συνήθιζε στη συναγωγή και σηκώθηκε να διαβάσει τις Γραφές. Του έδωσαν το χειρόγραφο με τα λόγια του προφήτη Ησαΐα. Ο Ιησούς το ξετύλιξε και βρήκε το σημείο όπου ήταν γραμμένο το εξής:

Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει,

γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ' έστειλε

ν' αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς

να θεραπεύσω τους συντριμμένους ψυχικά.

Στους αιχμαλώτους να κηρύξω απελευθέρωση

και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους,

να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους,

να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος

θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του.

Ύστερα τύλιξε το χειρόγραφο, το έδωσε στον υπηρέτη και κάθισε. Τα μάτια όλων στη συναγωγή ήταν προσηλωμένα πάνω του.  Άρχισε τότε να τους λέει: «Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε». Όλοι συμφωνούσαν μαζί του, θαύμαζαν για τα γεμάτα χάρη λόγια που έβγαιναν από το στόμα του.

1. Με τη δύναμη του Πνεύματος. Ο Ιησούς Χριστός ενεργεί καθοδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα, όπως μας λέει το Ευαγγέλιο: «Ο Ιησούς επέστρεψε με τη δύναμη του Πνεύματος στη Γαλιλαία. » Το μήνυμα που δίνει στους Εβραίους είναι παρόμοιο: « Το Πνεύμα του Κυρίου είναι επάνω μου.» Ο Χριστός δεν κάνει ό,τι θέλει. Λειτουργεί σε κοινωνία με τον Πατέρα, επιτρέποντας στον εαυτό του να καθοδηγείται από το Άγιο Πνεύμα. Θέλει να μας δείξει ότι είναι το Άγιο Πνεύμα που κινεί τις καρδιές των ανθρώπων και τους ανοίγει στη χάρη.

Είναι αυτό που διδάσκει το θέλημα του Θεού. «Κανείς δεν γνωρίζει τα μυστικά του Θεού εκτός από το Πνεύμα του Θεού.» (Α Κορ. 2, 11). Η αποκάλυψη του Πνεύματος μας κάνει γνωστό τον Χριστό, τον Λόγο του και τον ζωντανό του Λόγο, αλλά δεν μιλάει για τον εαυτό του. Μόνο όσοι πιστεύουν στον Χριστό το γνωρίζουν, επειδή κατοικεί ανάμεσα τους. (Ιωάννης 14, 17) (CEC 687).

2. Ο Κύριος με έχρισε. Μέσω των ιερών μυστηρίων, το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που μας χρίζει στο βάπτισμα και το χρίσμα. Είναι ο υπεύθυνος του εξαγιασμού μας και ο μεγαλύτερος παρηγορητής μας. Μερικές φορές ξεχνάμε την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, ενώ στην πραγματικότητα όλη η δράση του Θεού στη ζωή μας γίνεται μέσω αυτού. Ας εκμεταλλευτούμε αυτές τις λίγες στιγμές για να συνομιλήσουμε μαζί Του και να Τον ευχαριστήσουμε για το δώρο του βαπτίσματος και για όλες τις χάρες που λάβαμε.

3. Το Πνεύμα μας κάνει αποστόλους. Το Άγιο Πνεύμα μιλάει στη συνείδησή μας και μέσω αυτού μπορούμε να κηρύξουμε τη σωτηρία στους φτωχούς, να κηρύξουμε την απελευθέρωση στους αιχμαλώτους και να δώσουμε την όραση στους τυφλούς...

Μας κάνει αληθινούς αποστόλους του Ιησού Χριστού. Ας μάθουμε να Το ακούμε προσεκτικά μέσα στις ψυχές μας. Για να το κάνουμε αυτό, ας σιωπήσουμε τις καρδιές μας ώστε να διακρίνουμε τη φωνή Του από αυτή των πολλών άλλων φωνών του κόσμου που προσπαθούν να πνίξουν το λόγο Του. Τότε ας καλλιεργήσουμε την ευγένεια και την υπακοή για να ακολουθήσουμε τη φωνή Του.

Προσευχή : Έλα, Άγιο Πνεύμα, άναψε μέσα μου τη φωτιά της αγάπης Σου. Κάνε με υπάκουο στις εμπνεύσεις Σου, ώστε να αγαπώ το καλό και να απολαμβάνω πάντοτε τις παρηγοριές Σου. Κύριε, δίδαξέ με να ακούω με προσοχή το Άγιο Πνεύμα Σου.

Κύριε Ιησού, υποσχέθηκες να είσαι μαζί μας μέχρι το τέλος του κόσμου. Έστειλες το Πνεύμα Σου στον κόσμο για να μας συνοδεύει στο ταξίδι μας μέσα στη ζωή. Μην μου επιτρέψεις να ζήσω χωρίς να λάβω υπόψη τις εμπνεύσεις Του. Ενθάρυνε με να στραφώ σ' αυτόν για να λάβω τις παρηγοριές Σου. Ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου. Σε ευχαριστώ για την παρουσία Σου στην καρδιά μου. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

3

Περίοδος της Πεντηκοστής

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

8η Κυριακή της Πεντηκοστής ( Ματθαίος 12 / 14 - 21)

Αναζωπυρώνοντας το φλεγόμενο φυτίλι

Τότε βγήκαν έξω οι Φαρισαίοι και ύστερα από σύσκεψη αποφάσισαν να τον εξοντώσουν. Ο Ιησούς όμως το έμαθε κι έφυγε από 'κει.  Κόσμος πολύς ακολούθησε τον Ιησού, κι αυτός θεράπευσε όλους τους πάσχοντες, αλλά τους διέταξε να μην τον διαφημίζουν. Έτσι εκπληρώθηκε ο λόγος του Θεού, που είπε ο προφήτης Ησαΐας:

«Να ο δούλος μου που διάλεξα, ο αγαπημένος μου που εγώ τον εξέλεξα· θα δώσω το πνεύμα μου σ' αυτόν και θ' αναγγείλει στα έθνη την ερχόμενη κρίση. Δε θα μαλώσει και δε θα κραυγάσει, ούτε θ' ακούσει κανένας στις πλατείες τη φωνή του. Το ραγισμένο καλάμι δε θα το συντρίψει, το λυχνάρι που καπνίζει δε θα το σβήσει, ωσότου οδηγήσει τη δίκαιη κρίση στη νίκη·και στ' όνομά του θα στηρίξουν τα έθνη την ελπίδα τους.»

1. «Οι Φαρισαίοι συγκεντρώθηκαν εναντίον του Ιησού για να δουν πώς θα μπορούσαν να τον καταστρέψουν.» Η φύση του εγωισμού είναι να βλέπει το καλό των άλλων ως προσωπική απειλή. Ο Ιησούς κέρδισε την εκτίμηση του πλήθους, μια εκτίμηση που οι Φαρισαίοι θα ήθελαν για τον εαυτό τους. Ο φθόνος έτρωγε τις καρδιές τους: ο φθόνος είναι ένα μεγάλο βίτσιο. Σημαίνει θλίψη για τα αγαθά των άλλων και την άκρατη επιθυμία να τα οικειοποιηθούν, έστω και αδικαιολόγητα. Όταν κάποιος επιθυμεί να βλάψει σοβαρά τον πλησίον του, είναι θανάσιμο αμάρτημα. Ο Άγιος Αυγουστίνος έβλεπε τον φθόνο ως «το κατ' εξοχήν διαβολικό αμάρτημα» και ο Άγιος Γρηγόριος ο Μέγας είπε: «Από τον φθόνο προέρχονται το μίσος, η συκοφαντία, η υποκρισία, η χαρά που προκαλεί η δυστυχία του πλησίον και η δυσαρέσκεια που προκαλεί η ευημερία του.» (CEC 2539)

2. «Πολλοί άνθρωποι τον ακολούθησαν, και τους θεράπευσε όλους.» Ο Χριστός είναι η μόνη πηγή αληθινής ευτυχίας στην ανθρώπινη καρδιά. Όλες οι ελπίδες και οι προσδοκίες μας βρίσκουν την εκπλήρωσή τους στο πρόσωπό Του. Το να γνωρίζεις τον Χριστό σημαίνει να Τον αγαπάς. Όταν δεν Τον γνωρίζουμε αρκετά καλά, αρκούμαστε σε μικρότερες χαρές και μικρές απολαύσεις που είναι βέβαιο ότι θα μαραθούν, αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «στιγμιαία ευχαρίστηση».

Ας προσευχηθούμε να Τον γνωρίσουμε, να Τον αγαπήσουμε και να Τον υπηρετήσουμε και να αντλήσουμε από την πηγή της αγάπης Του: «Όποιος πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ, δεν θα διψάσει ποτέ ξανά».

3. «Δεν θα σπάσει το τσακισμένο καλάμι, ούτε θα σβήσει το φλεγόμενο φυτίλι, μέχρις ότου εκτελέσει την κρίση.» Είμαστε όλοι ραγισμένοι και έτοιμοι να πέσουμε. Πόσο συχνά έχουμε απομακρυνθεί από το φωτεινό μας πρότυπο, τον Ιησού Χριστό, από την αγάπη Του, την πίστη Του, την καλοσύνη Του. Πρέπει να Τον εμπιστευτούμε. Είναι πάντα έτοιμος να μας προσφέρει τη χάρη Του, να μας δείξει την ελεήμονα αγάπη Του και να μας σηκώσει, ώστε να μπορέσουμε να ξαναβγούμε στο δρόμο. Όταν αμφισβητούμε την αγάπη Του, κρίνουμε σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα, με την περιορισμένη συγχώρεση που είμαστε ικανοί να έχουμε. Αντιθέτως, όταν εμπιστευόμαστε την αγάπη Του και πιστεύουμε στο άπειρο έλεός Του, είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι να λάβουμε τη χάρη Του.

Προσευχή : Κύριε, θέλω να Σε ακολουθήσω με την ίδια αγάπη όπως οι Απόστολοι. Πιστεύω σε Σένα, αύξησε την πίστη μου. Σε αγαπώ, αύξησε την αγάπη μου. Σε αγαπώ για την καλοσύνη και τη συμπόνια Σου απέναντί μου. Κάνε με πιο άξιο της αγάπης Σου κάθε μέρα. Κύριε Ιησού, δώσε μου καθαρή καρδιά και σωστές προθέσεις

Σημεία για διαλογισμό

Κύριε, είμαι συχνά αυτό το σπασμένο καλάμι, αυτό το φλεγόμενο φυτίλι. Βοήθησέ με να πιστεύω σε Σένα χωρίς όρια και να συνεχίσω να Σε ακολουθώ κάθε μέρα με μεγαλύτερη χαρά και αυτοπεποίθηση. Αμήν

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος της Πεντηκοστής

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

5η Κυριακή της Πεντηκοστής

( Ματθαίος 10 / 1 – 7)

Διακηρύξτε ότι η Βασιλεία των Ουρανών πλησιάζει

Ο Ιησούς κάλεσε τότε τους δώδεκα μαθητές του και τους έδωσε την εξουσία πάνω στα δαιμονικά πνεύματα, για να μπορούν να τα διώχνουν, και να μπορούν να θεραπεύουν κάθε ασθένεια και κάθε αδυναμία.

Τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Ιησού είναι τα εξής: Πρώτος ο Σίμων, που λέγεται Πέτρος, κι ο αδερφός του ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος, γιος του Ζεβεδαίου, κι ο αδερφός του ο Ιωάννης, ο Φίλιππος κι ο Βαρθολομαίος, ο Θωμάς κι ο Ματθαίος ο τελώνης, ο Ιάκωβος, γιος του Αλφαίου, και ο Λεββαίος, που επονομάστηκε Θαδδαίος, ο Σίμων ο Κανανίτης κι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, αυτός που τον πρόδωσε.

Αυτούς τους δώδεκα τους έστειλε ο Ιησούς να κηρύξουν, και τους έδωσε τις εξής παραγγελίες: «Μην πάρετε το δρόμο για την περιοχή που κατοικούν ειδωλολάτρες και μην μπείτε σε πόλη Σαμαρειτών. Προτιμήστε να πάτε στους Ισραηλίτες που έχουν πλανηθεί. Όπου πάτε, να κηρύττετε λέγοντας πως έφτασε η βασιλεία του Θεού.

1. Ο Ιησούς τους έστειλε σε ιεραποστολή. Κάθε κάλεσμα είναι μια πρόσκληση. Προϋποθέτει πρωτοβουλία και ενδιαφέρον από την πλευρά εκείνου που προσκαλεί. Στην περικοπή των μαθητών στο δρόμο προς Εμμαούς, βλέπουμε τον Ιησού να περπατάει δίπλα τους, παρόλο που εκείνοι δεν ήταν σε θέση να τον αναγνωρίσουν. Πόσο συχνά ο Ιησούς περπατάει δίπλα μας και εμείς δεν είμαστε σε θέση να τον αναγνωρίσουμε; Πάντα Εκείνος είναι που παίρνει την πρωτοβουλία. Προσκαλεί. Καλεί. Έρχεται να μας συναντήσει. Οι δώδεκα μαθητές που επέλεξε ο Ιησούς αντιπροσωπεύουν κάθε χριστιανό. Τους αποκάλεσε με το όνομά τους. Κάθε μέρα, ο Ιησούς μας καλεί με το όνομά μας. Αυτό το κάνει με πολλούς τρόπους: μέσω ενός μυστηρίου, μέσω της μαρτυρίας των άλλων, μέσω των γεγονότων της καθημερινής ζωής...

2. «Ο Ιησούς τους έδωσε εξουσία».Το κάλεσμα αυτό συνεπάγεται εξουσία και ευθύνες. Η εξουσία είναι αυτή της χάρης που λειτουργεί μέσα μας και μέσω μας. Η υπευθυνότητα είναι να φροντίζει κάθε ασθένεια και κάθε ατονία. Ο κόσμος χρειάζεται το φως του Χριστιανισμού. Πόση ειρήνη, πόση χαρά, πόση ζωή βρίσκεται σ' αυτούς που γνωρίζουν και αγαπούν τον Θεό! Όταν ο Ιησούς είπε στους δώδεκα, «Πηγαίνετε περισσότερο στα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Καθώς πηγαίνετε, διακηρύξτε ότι η βασιλεία των ουρανών είναι κοντά». Μας προσκαλεί να κοιτάξουμε τους πιο μειονεκτούντες, τις ψυχές που βασανίζονται από την αμαρτία. Το μήνυμά μας είναι ένα μήνυμα σωτηρίας, ένα μήνυμα εμπιστοσύνης και ελπίδας, ένα μήνυμα χαράς. Μεταμορφώνει και ζωντανεύει. Είναι σε θέση να αγγίξει κάθε άνθρωπο στα βάθη της ύπαρξής του. Με την προϋπόθεση ότι ο καθένας από εμάς, κατά τη διάρκεια της ημέρας μας, ξέρει πώς να ακούει το όνομά του και να αισθάνεται την πρόκληση.

3. Κάντε τη χαρά σας γνωστή. Όταν βλέπουμε στην τηλεόραση την ευφορία εκείνων που μόλις κέρδισαν το λαχείο, όλοι έχουν την ίδια αντίδραση: να ανακοινώσουν τα νέα στους άλλους, να μοιραστούν τη χαρά τους. Εμείς οι Χριστιανοί έχουμε κερδίσει το πραγματικό λαχείο, έχουμε «χτυπήσει τζακ ποτ»

Αυτός ο θησαυρός δεν είναι μόνο για εμάς, πρέπει να μοιραστεί, να μεταδοθεί και να γίνει έτσι ώστε «ο μεγαλύτερος αριθμός των προβάτων του οίκου του Ισραήλ» να συναντήσει τον Θεό και να είναι ευτυχισμένος. Η αγάπη και το έλεος του Θεού είναι τόσο μεγάλα! Ας ακολουθήσουμε τη φωνή Του, ας γίνουμε απόστολοι! Θα ανακαλύψουμε ότι κάνοντας τους άλλους ευτυχισμένους, εμείς οι ίδιοι θα γίνουμε πιο ευτυχισμένοι και η ανταμοιβή μας θα είναι η αιώνια ζωή...

Προσευχή : Κύριε Ιησού, με το Πάθος και τον θάνατό σου ανέστησες τον κόσμο: δώσε μας την άγια χαρά. Μας έβγαλες από τη δουλεία της αμαρτίας: κάνε μας να γνωρίσουμε την άφθαρτη ευτυχία. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος της Πεντηκοστής

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Εορτή της Γεννήσεως της Παναγίας

  Να είμαστε Φως

      Λουκάς 8, 16 – 21

«Κανένας όταν ανάβει το λυχνάρι δεν το καλύπτει με κάποιο σκεύος ούτε το βάζει κάτω απ' το κρεβάτι. Το τοποθετεί πάνω στο λυχνοστάτη, για να βλέπουν το φως όσοι μπαίνουν στο σπίτι. Δεν υπάρχει τίποτε κρυφό που δε θα γίνει φανερό και τίποτε μυστικό που δε θα μαθευτεί και δε θα έρθει στο φως. Προσέξτε λοιπόν καλά αυτά που ακούτε, γιατί όποιος έχει θα του δοθεί, και όποιος δεν έχει, κι αυτό που νομίζει ότι έχει θα του αφαιρεθεί».

Ήρθαν τότε να συναντήσουν τον Ιησού η μητέρα του και τ' αδέρφια του, δεν μπορούσαν όμως να τον πλησιάσουν από τον πολύ κόσμο. Τον ειδοποίησαν λοιπόν:

«Η μητέρα σου και τ' αδέρφια σου στέκονται έξω και θέλουν να σε δουν». Εκείνος τους αποκρίθηκε και τους είπε: «Μητέρα μου και αδέρφια μου είναι αυτοί εδώ που ακούνε το λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν».

1. 1. «Λάμπετε σαν αστέρια στο σύμπαν, κρατώντας σταθερά τον λόγο της ζωής. «(Φιλιπ.2:15-16). «Με τον ίδιο τρόπο, αφήστε το φως σας να λάμψει μπροστά στους ανθρώπους.» (Ματθ.5:16) Στην πραγματικότητα, το φως μας δεν προέρχεται από εμάς: είναι αντανάκλαση του φωτός του Χριστού, εκείνου που ο Ευαγγελιστής αποκαλεί «το αληθινό φως, που φωτίζει κάθε άνθρωπο.» (Ιωά.1:9). Είναι σημαντικό το φως μας, ως οπαδοί του Χριστού, να προέρχεται από το φως του Χριστού. Πρέπει να καθοδηγούμαστε από την αλήθεια του Ευαγγελίου, όπως μας δόθηκε από τους αποστόλους και τους διαδόχους τους, τους επισκόπους. Διαβάζοντας το Ευαγγέλιο, μελετώντας την κατήχηση - ό,τι κάνουμε για να μάθουμε περισσότερα για την πίστη μας μας δίνει τη δυνατότητα να μεταδώσουμε το μήνυμα του Χριστού πιο πιστά.

2. Ας μην προσπαθούμε να ακολουθούμε το πλήθος. Η γνώση της αλήθειας της πίστης μας δεν αρκεί. Ο Ιησούς Χριστός θέλει να το δει να αντανακλάται στη ζωή μας.

Οι άλλοι περιμένουν επίσης να το δουν να αντανακλάται στη ζωή μας. Ένας τρόπος συμπεριφοράς δεν είναι καλός μόνο και μόνο επειδή βρίσκει σύμφωνους κάποιους, πολλούς ή ακόμη και την πλειοψηφία των ανθρώπων. Είναι καλό γιατί ανταποκρίνεται στην αλήθεια του ποιοι είμαστε, του κόσμου και του Θεού, όπως μας δίδαξε ο Σωτήρας μας. Η αλήθεια Του είναι ένα πολύτιμο δώρο. Μας δίνει την αλήθεια με αγάπη, επιδιώκοντας τη μεγαλύτερη ευτυχία μας. Σε έναν κόσμο όπου βασιλεύει η σύγχυση και το ψέμα, έχουμε την ασφάλεια της αλήθειας, η οποία προέρχεται από τον Ιησού, τον Κύριό μας.

3. Ο κόσμος υποφέρει από την έλλειψη του Χριστού. Μεγάλο μέρος του ανθρώπινου πόνου προέρχεται από την απομάκρυνσή μας από την πραγματικά καλή ζωή, την οποία γνωρίζουμε από τις Δέκα Εντολές και από τη νέα εντολή του Ιησού για φιλανθρωπία. Εμείς οι χριστιανοί πρέπει να κάνουμε να λάμπει αυτό το φως. Πρέπει να υπηρετούμε τους άλλους μεταφέροντάς τους τη σωτηρία και τη ζωή, το μήνυμα του Χριστού. Ας ακούσουμε τη διδασκαλία της Εκκλησίας, ας την αποδεχτούμε, ας σκεφτούμε τους λόγους της εγκυρότητας και του αμετάβλητου χαρακτήρα της και ας την εφαρμόσουμε στην πράξη με επιμονή και χαρά.

Προσευχή : Κύριε, είσαι το αληθινό φως που φωτίζει τη ζωή μου. Η αγάπη και η αλήθεια σου διαλύουν τον εγωισμό και την αμαρτία μου. Όπως ο τυφλός που προσπαθεί να δει, Σου λέω: "Πιστεύω, βοήθησε με στην απιστία μου! Μάθε με να ελπίζω πάντα στην αγάπη και το έλεός Σου, ειδικά όταν νιώθω μακριά Σου. Κάνε με όργανο της αγάπης Σου, ώστε να προσφέρω γενναιόδωρα τον εαυτό μου στους γύρω μου.

Κύριε Ιησού, επίτρεψέ μου σήμερα να φέρω το φως Σου στον κόσμο.

Σήμερα, Κύριε, τόσοι πολλοί άνθρωποι υποφέρουν επειδή δεν Σε γνωρίζουν. Τόσοι πολλοί είναι μόνοι και απελπισμένοι επειδή δεν βιώνουν την αγάπη και το έλεός Σου. Βοήθησέ με να φέρω το φως του μηνύματός Σου στον κόσμο σήμερα. Άφησε σήμερα να μειωθεί ο πόνος κάποιου με την εκδήλωσης μου της καλοσύνης και την αγάπης Σου. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Προσευχή στη μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους στο ταξίδι τους προς την Ευρώπη και για να τιμήσουμε τη μνήμη των αγνοουμένων της Κύπρου

Δημοτικό Αμφιθέατρο, Πλατεία Ελευθερίας, Λευκωσία

Χαιρετισμός του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου

κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Παρασκευή, 26 Αυγούστου 2022

Ο Ιησούς είναι ισχυρότερος από την καταιγίδα

(Κατά Μάρκον 4:35-41)

Η κατάπαυση της τρικυμίας (Μάρκος 4:35-41).

Το βράδυ εκείνης της ημέρας λέει ο Ιησούς στους μαθητές Tου: «Ας περάσουμε στην απέναντι όχθη». Κι αφού άφησαν τον κόσμο, πήραν τον Ιησού όπως ήταν στο πλοιάριο κι έφυγαν. Τον συνόδευαν κι άλλα πλοιάρια. Τότε έγινε μεγάλη ανεμοθύελλα και τα κύματα χτυπούσαν πάνω στο πλοιάριο, με αποτέλεσμα αυτό ν' αρχίσει να βυθίζεται. Ο Ιησούς ήταν στην πρύμνη και κοιμόταν πάνω σ' ένα μαξιλάρι. Τον ξυπνούν και του λένε: «Διδάσκαλε, δε σε νοιάζει που χανόμαστε;» Εκείνος σηκώθηκε, επιτίμησε τον άνεμο και είπε στη θάλασσα: «Σώπα, φιμώσου!» Σταμάτησε τότε ο άνεμος κι έγινε απόλυτη γαλήνη. Και στους μαθητές είπε: «Γιατί είστε τόσο δειλοί; Γιατί δεν έχετε πίστη;»  Τότε τους κατέλαβε μεγάλο δέος κι έλεγαν μεταξύ τους: «Ποιος τάχα είναι αυτός, που κι ο άνεμος και η θάλασσα τον υπακούν;»

Αγαπητοί φίλοι, σας εύχομαι το δώρο της ειρήνης!

1. Ειρήνη στους νεκρούς στη θάλασσα, τους οποίους θυμόμαστε σήμερα σε αυτή τη γιορτή που διοργανώνει η Κοινότητα του Sant' Egidio. Ειρήνη σε εμάς που ζητάμε από τον Θεό μια αμετάκλητη ειρήνη, ώστε να μην αφήσουμε το δρόμο της μακαριότητας εκείνων που πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη. Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού και αδέλφια μεταξύ μας. Μάλιστα, ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας κρατήσει ανήσυχους μπροστά σε τόσα δεινά και τόσους ναυαγούς, ειδικά μπροστά στο ναυάγιο της ανθρωπότητας, η οποία στρέφει το βλέμμα της αλλού για να μην βλέπει, στρέφει τα αυτιά της για να μην ακούει, κλείνει την πόρτα για να μην υποδεχτεί.
2. Θέλουμε να ζωντανέψουμε αυτή τη στιγμή, με τον Λόγο του Ιησού Χριστού που ακούσαμε από το Ευαγγέλιο του Ευαγγελιστή Μάρκου. Όλα ξεκινούν την «ίδια μέρα», μετά που ο Ιησούς, μέσα σε μια βάρκα, δίδαξε τόσα πολλά πράγματα για τη Βασιλεία του Θεού σε ένα μεγάλο πλήθος. Φαίνεται ότι κάποιος περνάει από τη θεωρία στην πράξη όταν προστάζει τους μαθητές να κερδίσουν την απέναντι όχθη. Σε αυτή την όχθη οι ομιλίες του είναι γεμάτες χάρη, αλλά τώρα η μετάβαση στην απέναντι όχθη της λίμνης είναι μια πρόκληση.
3. Οδηγούμενοι από τον ενθουσιασμό της εντολής που λάβαμε, ξεκινάμε όλοι μαζί. Ο καθένας όμως διακατέχεται από φόβο, προκατάληψη, σκοτεινή σκέψη στο σώμα του. Εν τω μεταξύ, όμως, πλησιάζει η άλλη όχθη της λίμνης: το βράδυ πέφτει γρήγορα και η καταιγίδα είναι στον αέρα. Ο Μάρκος υποθέτει πως η καταιγίδα είναι μεταφορά μιας βίαιης συζήτησης μεταξύ των μαθητών, οι οποίοι στη μέση του ταξιδιού αμφισβητούν την εντολή του Κυρίου, δείχνοντας προς την περιοχή της Δεκάπολης, προς τη Γεράσα.
4. Αυτό δεν είναι οι «Άγιοι Τόποι»: κανείς μας δεν θέλει να έχει καμία σχέση με αυτούς τους ακάθαρτους ανθρώπους στην απέναντι όχθη! Από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου τα εδάφη αυτά εποικίζονταν από πληθυσμούς ειδωλολατρών δια ποτισμένους από τον Ελληνισμό, χοιροτρόφους που σίγουρα δεν είχαν Εβραίους και θεοφοβούμενους για πελάτες. Κοπάδια τόσο μεγάλα, που είναι πιθανό να τα μεγάλωναν για τον ρωμαϊκό στρατό! Στη μέση του ταξιδιού ξεσπά η καταιγίδα. Τα κύματα γεμίζουν τη βάρκα με νερό και σχεδόν βυθίζεται. Ο Ιησούς, στην πρύμνη κοιμάται με το κεφάλι του στο μαξιλάρι.
5. Αυτό το γεγονός ακούγεται παράξενο επειδή η πρύμνη μιας βάρκας είναι χαμηλότερη από την πλώρη: ο Ιησούς δεν μπορεί να κοιμηθεί κάτω από το νερό! εκτός αν είναι σαφές ότι ο Ευαγγελιστής Μάρκος θέλει να υπαινιχθεί το θάνατο του Κυρίου, τη στιγμή που απομονώθηκε από τους μαθητές ή μια παρουσία που κρύβεται: σαφής στην αποστολή και την εντολή «ας πάμε στην απέναντι όχθη» και στη συνέχεια να κρύβεται όταν προκύπτουν προβλήματα!
6. «Δεν σας νοιάζει που πεθαίνουμε;» Η κραυγή των μαθητών είναι η πιο δραματική στιγμή της ιστορίας, αλλά ο Ευαγγελιστής Μάρκος, με το ακομπλεξάριστο ύφος του και χωρίς εκπτώσεις, έχει την ικανότητα να μεταμορφώσει αυτή τη στιγμή, στην πιο αξιοθρήνητη. Ο Ιησούς, φυσικά, επεμβαίνει. Διατάζει την καταιγίδα «Σώπα, φιμώσου!» και, απευθυνόμενος στους μαθητές, τους αποκαλεί «δειλούς»: κανένας από αυτούς δεν έχει περάσει την εξέταση της πίστης. Αυτή η ανήσυχη πίστη και η ελευθερία που είναι πάντα δράμα!
7. Σε αυτή την περικοπή του Ευαγγελίου βλέπω να απεικονίζεται η ζωή της Εκκλησίας. Υπάρχει η αποστολή της, η δύναμή της και η ευθραυστότητά της. Στο πλοίο που διέθεσε ο Πέτρος ανεβαίνει ο Ιησούς «όπως είναι». Οι μαθητές ενθουσιάζονται και μπαρκάρουν μαζί τους όμως υπάρχουν γύρω και άλλες πολλές βάρκες. Αλλά στην πορεία κυριαρχεί η αμφιβολία και ο φόβος για το τι θα βρεθεί στην απέναντι όχθη – αυτό μετατρέπεται σε σκληρότητα καρδιάς και κρίσης : στην καταιγίδα όλα φαίνονται χαμένα.
8. Αγαπητοί φίλοι, με την ευκαιρία αυτή, μαζί με τους φίλους της Κοινότητας Sant' Egidio συγκεντρωθήκαμε για να θυμηθούμε όλα τα θύματα των ναυαγίων στη Μεσόγειο Θάλασσα, αυτήν που ο Πάπας Φραγκίσκος αποκάλεσε νεκροταφείο. Και εμείς, ως θρησκευτικοί ηγέτες, πολιτικοί ηγέτες αλλά κυρίως ως άνθρωποι, είμαστε βαθιά πληγωμένοι και συγκλονισμένοι από αυτήν την τραγωδία που συνεχίζει να δημιουργεί θύματα ακόμη και στις μέρες μας.
9. Αν για τους Χριστιανούς, αυτός ο λόγος του Ιησού να πάει στην απέναντι όχθη αντιπροσωπεύει ένα άνοιγμα και ένα καλωσόρισμα προς όλους, από την άλλη πλευρά υπάρχει το ταξίδι εκείνων που ακολουθούν την αντίθετη διαδρομή: κινούμενοι από την ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος για τους ίδιους και για τα παιδιά τους, αναλαμβάνουν προς εμάς ένα ταξίδι γεμάτο κινδύνους. Αυτό το ταξίδι, δυστυχώς, συχνά καταλήγει σε τραγωδία στα κύματα της θάλασσας, αλλά και συχνά με τον εγωισμό όσων εκμεταλλεύονται την κατάσταση αδυναμίας τους. Οι λόγοι της καρδιάς και του νου που παραδίδονται στον φόβο του διαφορετικού είναι η ψυχή της καταιγίδας και η αιτία του ναυαγίου κάθε απόβασης και κάθε πιθανής συνάντησης.
10. Αυτή η περικοπή από τον Ευαγγελιστή Μάρκο μας προσκαλεί να έχουμε πίστη στο λόγο του Ιησού και να διακινδυνεύσουμε, ανοίγοντας τον εαυτό μας στους άλλους. Έτσι έχουμε κατά νου, την εντολή να δείξουμε το ελεήμον και φιλόξενο πρόσωπο του Πατέρα, να φέρουμε σε όλους ένα Ευαγγέλιο σωτηρίας και ειρήνης. Η συνάντηση με τους άλλους ανθρώπους, αλλά και ο τόπος όπου ο Κύριος αποκαλύπτεται, είναι εκεί που το νερό είναι βαθύτερο, στη μέση της θάλασσας, ενώ μαίνεται η θύελλα του φόβου για το διαφορετικό, της παρεξήγησης, της εξόδου από τα δικά του σχέδια. Ενώ ο Ιησούς φαίνεται να κοιμάται. Τα κηρύγματά του είναι σαφή, αλλά η εφαρμογή τους στην πράξη, η ενσωμάτωσή τους σε συγκεκριμένες και προβληματικές καταστάσεις, προκαλεί πάντα καταιγίδες.
11. Πιο σημαντική από την καταιγίδα είναι η διαδρομή που καθιέρωσε ο Διδάσκαλος: στην πρύμνη βρίσκεται το πηδάλιο. Όταν δεν μπορεί πλέον να επιβληθεί στις κραυγές των φοβισμένων μαθητών, η εντολή δίνεται στη θάλασσα και στον άνεμο να σωπάσουν και να ηρεμήσουν. Τελικά ο Ιησούς και οι μαθητές Του φτάνουν στην όχθη της Δεκάπολης. Εκεί θεραπεύει ένα δαιμονισμένο που βασανίζεται από μια λεγεώνα ακάθαρτων πνευμάτων και στη συνέχεια, επιστρέφοντας στη Γη του Ισραήλ, δέχεται την απεγνωσμένη πρόσκληση του επικεφαλής της Συναγωγής (δεν ήταν φίλοι), θεραπεύει την αιμορροούσα γυναίκα η οποία τον αγγίζει (γίνεται έτσι ακάθαρτος), παίρνει το νεκρό κορίτσι από το χέρι και γίνεται πάλι ακάθαρτος. Ο Ιησούς είναι φορτωμένος με ακαθαρσίες αλλά όπου φτάνει, δίνει ως αντάλλαγμα απελευθέρωση, σωτηρία, υγεία και ζωή.
12. «Δεν σας νοιάζει αν πεθαίνουμε» είναι η κραυγή που απευθύνεται στον Πάπα Φραγκίσκο καθώς ζητά από τους Χριστιανούς να βγουν από τα ήρεμα (στάσιμα) νερά τους για να πάνε στα βαθιά, ωθούμενοι από το Άγιο Πνεύμα προς τους άλλους, ΟΛΟΥΣ τους άλλους ... Έτσι πεθαίνει μια εικόνα της Εκκλησίας ή μια μορφή που η Εκκλησία έχει πάρει σε προηγούμενη ιστορική στιγμή και ετοιμάζεται να βάλει νέα ενδύματα, χωρίς να αλλάξει ταυτότητα.
13. «Δεν σας νοιάζει αν πεθαίνουμε» είναι η κραυγή των Ανατολικών Εκκλησιών προς τον Κύριο, σήμερα που οι Χριστιανοί αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τη γη τους και δεν ξέρουμε το μέλλον για τις νέες γενιές. Τώρα έχουν σχεδόν όλοι φύγει, και οι νέοι ετοιμάζονται να ξεκινήσουν τη ζωή τους έξω από τη γη των Πατέρων.
14. Ο Θεός είναι ο Πατέρας ΟΛΩΝ, βλέπει το βάθος της ανθρωπιάς μας και μας προτρέπει να ξεπεράσουμε τη δουλεία του φόβου για να κερδίσουμε την ελευθερία των παιδιών του. Στον ελεήμονα και πιστό Θεό θέλουμε να ζητήσουμε ειρήνη για τους νεκρούς, αλλά και για εμάς που είμαστε ζωντανοί ζητάμε μια ανήσυχη ειρήνη, όπως λέει αυτή η όμορφη προσευχή:

Θεέ της ζωής, κάνε μας ανήσυχους, αν είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με τους εαυτούς μας, αν τα όνειρά μας έχουν γίνει πραγματικότητα, επειδή ήταν πολύ μικρά, αν πλέουμε σε ήρεμα νερά και προσεγγίζουμε τον στόχο με ασφάλεια, επειδή έχουμε απομακρυνθεί ελάχιστα από την ακτή. Κάνε μας ανήσυχους, Θεέ μου, αν εξαιτίας της αφθονίας των πραγμάτων που διαθέτουμε έχουμε χάσει τη δίψα για ζωντανό νερό. Αν είμαστε ερωτευμένοι με αυτόν τον επίγειο χρόνο, έχουμε σταματήσει να ονειρευόμαστε την αιωνιότητα. Αν στην προσπάθεια να οικοδομήσουμε μια νέα γη, αφήνουμε το όραμα ενός νέου ουρανού να ξεθωριάσει. Ας ταρακουνήσουμε τον Θεό, ώστε να γίνουμε πιο τολμηροί και να τολμήσουμε να αντιμετωπίσουμε την ανοιχτή θάλασσα. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Η εορτή της Πεντηκοστής

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου

Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου

κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Με την ευκαιρία της εορτής της Πεντηκοστής

Κυριακή 12 Ιουνίου 2022

( Ιωάννης 14 / 15 - 20 )

«Αν με αγαπάτε, τηρήστε τις εντολές μου. Κι εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα να σας δώσει άλλον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αλήθειας, ώστε να είναι για πάντα μαζί σας. Το Πνεύμα αυτό δεν μπορεί να το δεχτεί ο κόσμος, γιατί ούτε το διακρίνει ούτε το γνωρίζει εσείς το γνωρίζετε, γιατί μένει κοντά σας και θα υπάρχει μέσα σας. Δε θα σας αφήσω ορφανούς θα ξανάρθω κοντά σας. Σε λίγο ο κόσμος δεν θα με βλέπει πια, εσείς όμως θα με βλέπετε, γιατί εγώ εξακολουθώ να ζω το ίδιο κι εσείς θα ζείτε.    Όταν έρθει εκείνη η μέρα, θα το καταλάβετε ότι εγώ είμαι αχώριστος από τον Πατέρα, κι εσείς από μένα, κι εγώ από σας.  Αμήν.

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια, αν μπορούσα να συνοψίσω το νόημα της σημερινής εορτής με λίγα λόγια, θα έλεγα ότι η Πεντηκοστή είναι η γιορτή της νέας ζωής, η γιορτή της δεύτερης ευκαιρίας. Οι απόστολοι δεν είχαν κρατήσει τις υποσχέσεις τους, δεν ήταν πιστοί και δεν τήρησαν τη φιλία τους προς τον Ιησού. Ο Ιούδας πρόδωσε, ο Πέτρος αρνήθηκε τρεις φορές και όλοι έφυγαν. Είχαν ανάγκη να συγχωρεθούν, να ανανεωθούν. Το Ευαγγέλιο μας λέει ότι ήταν κλειδωμένοι στο σπίτι και όλες οι πόρτες ήταν κλειδωμένες. Ήταν παράλυτοι από φόβο.  Ένιωθαν παγιδευμένοι και δεν έβλεπαν διέξοδο.

Αλλά την Πεντηκοστή, το Άγιο Πνεύμα έρχεται να τους πει ότι υπάρχει διέξοδος, μια πιθανή διέξοδος, μια προοπτική για το μέλλον, ότι υπάρχει πάντα μια δεύτερη ευκαιρία. Ίσως και εσείς έχετε προδώσει, ίσως έχετε αποτύχει και έχετε κλειστεί στον εαυτό σας, στις ενοχές σας, στην ηττοπάθεια. Σήμερα ο Χριστός σας λέει ότι υπάρχει διέξοδος, μια δεύτερη ευκαιρία.

Όταν όλες οι πόρτες ήταν κλειστές, ο Χριστός έρχεται, αναπνέει πάνω στους μαθητές Του και τους δίνει τη δύναμη του Πνεύματός Του. Οι πόρτες ανοίγουν και ένας φρέσκος άνεμος τους καλεί να βγουν στην ύπαιθρο. Μπορούν πλέον να επικοινωνούν με όλους τους ανθρώπους του κόσμου. Στο πρώτο ανάγνωσμα, αναφέρεται ότι συγκεντρώνονται μαζί και ο καθένας «καταλαβαίνει τον άλλον στη δική του γλώσσα.»

Η Πεντηκοστή είναι το αντίθετο του Πύργου της Βαβέλ, όπου οι άνθρωποι μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες και δεν καταλάβαιναν ο ένας τον άλλον. Στην Πεντηκοστή, αντίθετα, συναντάμε ανθρώπους από πολλές χώρες, που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, αλλά καταλαβαίνουν τι λένε οι απόστολοι. Αυτή είναι η ενότητα στη διαφορετικότητα και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα.

Διαμέσου των αιώνων, η Εκκλησία έχει κάνει πολλά καλά πράγματα, αλλά έχει κάνει και λάθη. Ένα από αυτά ήταν να επιβληθούν τα λατινικά σε όλους τους πολιτισμούς και η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού αναγνώρισε αυτό το λάθος. Αυτό αντιβαίνει στο πνεύμα της Πεντηκοστής. Η θεμελιώδης ιδέα της σημερινής γιορτής δεν είναι ότι όλοι μιλούν μια γλώσσα, αλλά ότι όλοι κατανοούν το μήνυμα του Ιησού Χριστού, ο καθένας στη δική του γλώσσα.

Εναπόκειται στην Εκκλησία να γίνει κατανοητή από όλους, να μάθει όλες τις γλώσσες, να ενταχθεί σε όλους τους πολιτισμούς. Το θέμα δεν είναι να καταλάβουν οι άνθρωποι τη γλώσσα της Εκκλησίας, αλλά να μιλήσουμε τη γλώσσα εκείνων που μας ακούν. Η Εκκλησία δεν πρέπει ποτέ να ταυτιστεί με έναν πολιτισμό ή ένα έθνος, γιατί αυτό θα ήταν ενάντια στο Πνεύμα της Πεντηκοστής.

Η παγκοσμιοποίηση δεν θα καταστρέψει ποτέ τις ιδιαίτερες παραδόσεις, τις διαφορετικές γλώσσες, τις αξίες κάθε λαού. Η Πεντηκοστή δημιουργεί ένα ενοποιητικό αποτέλεσμα, ενώ παράλληλα σέβεται την ποικιλομορφία των πολιτισμών.

Στις κυριακάτικες συναθροίσεις μας είμαστε ένα μωσαϊκό ανθρώπων που είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους: πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και ηλικιωμένοι, με μερικές φορές αντίθετες ιδέες για μια σειρά από θέματα. Πέρα όμως από όλα αυτά, το πνεύμα προτείνει την ενότητα στην ποικιλομορφία και τον σεβασμό στις αποκλίσεις.

Η Εκκλησία της Πεντηκοστής αρνείται να κλειστεί σε γκέτο, σε παρεκκλήσια. Είναι ανοικτή σε όλους. Η Εκκλησία της Πεντηκοστής αρνείται να κλειστεί στα σκευοφυλάκια, προσπαθώντας να ξεφύγει από την πραγματικότητα της ζωής, αποφεύγοντας να λερωθεί. Αυτό προσπάθησαν να κάνουν οι απόστολοι, στην ασφάλεια και την ησυχία του ανώτερου δωματίου, πίσω από κλειστές πόρτες. Αλλά το Άγιο Πνεύμα τους αναγκάζει να ανοίξουν διάπλατα τις πόρτες και να βγουν στο δρόμο. Η ζωή της Εκκλησίας πρέπει να είναι ένα σημάδι της αγάπης του Θεού μέσα στον κόσμο μας. Το Πνεύμα έδωσε στους μαθητές το κουράγιο να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής.

Στη δεύτερη επιστολή προς τον Τιμόθεο διαβάζουμε: «Διότι δεν μας έδωσε ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά μας έδωσε πνεύμα δυνάμεως, και αγάπης και σωφρονισμού.» (Β Τιμ 1, 6-7)

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, η Πεντηκοστή μας προσκαλεί να ανοιχτούμε στο Πνεύμα που μας δίνει το θάρρος να ζήσουμε την πίστη μας γινόμενοι μάρτυρες του Ιησού Χριστού και του μηνύματός Του για ενότητα και ειρήνη. Όπως λέει τόσο καλά η Ακολουθία της σημερινής γιορτής: «Έλα, Άγιο Πνεύμα, στις καρδιές μας... Μαλάκωσε ό,τι είναι άκαμπτο, ζέστανε ό,τι είναι κρύο, κάνε ίσιο ό,τι είναι στραβό.»

Διαλογισμός για το Ευαγγέλιο της ημέρας

Το σημερινό ευαγγέλιο είναι μέρος της πρώτης αποχαιρετιστήριας ομιλίας του Ιησού στο ευαγγέλιο του Αγίου Ιωάννη. Ο Ιησούς έχει περάσει περίπου δύο χρόνια με τους αποστόλους Του, οι οποίοι άφησαν τα πάντα για να Τον ακολουθήσουν. Θέλει να τους προετοιμάσει για το δράμα του θανάτου Του στο σταυρό. Για να μην μείνουν στη φαινομενική αποτυχία του πιο τρομερού βασανιστηρίου που επέβαλαν οι Ρωμαίοι στους σκλάβους, της σταύρωσης, θέλει να τους διδάξει να ζουν χωρίς τη φυσική Του παρουσία στο πλευρό τους, να ζουν μια ορισμένη απουσία ή μάλλον μια άλλη μορφή παρουσίας, αφού όταν αναστηθεί θα τους δώσει το μεγάλο δώρο του Πνεύματός Του.

1.Προσωπική εμπειρία της κοινωνίας. Υπάρχει όμως ένας όρος για να ζήσουν οι μαθητές αυτή την εμπειρία, και αυτός είναι να ζήσουν αυτό που ο ίδιος ο Ιησούς έζησε πάντα: την ελεύθερη αγάπη. «Αν με αγαπάτε, θα τηρείτε τις εντολές μου.» Ποιες εντολές; Οι απόστολοι τις θυμούνται καλά: είναι η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον πλησίον. Οι απόστολοι καλούνται λοιπόν να τηρήσουν τα λόγια του δασκάλου τους και να συνεχίσουν το έργο που αυτός ξεκίνησε. Χάρη στο Πνεύμα που Τους υποσχέθηκε, δεν θα μείνουν ορφανοί. Στο πιο οικείο μέρος της καρδιάς τους, θα έχουν μια προσωπική εμπειρία κοινωνίας με τον Θεό. Θα ανακαλύψουν ότι η ζωή τους συνδέεται με τη ζωή του Χριστού: « Όταν έρθει εκείνη η μέρα, θα το καταλάβετε ότι εγώ είμαι αχώριστος από τον Πατέρα, κι εσείς από μένα, κι εγώ από σας.» Αυτό θα εκφράσει ο Απόστολος Παύλος με έναν αξιοσημείωτο τρόπο: «Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός που ζει μέσα μου.» Και θα το βιώσουν αυτό εκπληρώνοντας την εντολή της αγάπης: «Όποιος με αγαπάει, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου, και εγώ θα τον αγαπώ και θα του δείξω τον εαυτό μου.»

2.Μια άλλη μορφή παρουσίας. Αυτά τα λόγια του Ιησού μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε ένα από τα στάδια του πένθους.  Μετά το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, ενός συζύγου για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι, κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών, συσσωρεύουν εξωτερικές αναμνήσεις, φωτογραφίες, ρούχα...

Ζουν μια πολύ οδυνηρή περίοδο έλλειψης, απουσίας, αποδόμησης. Τα πάντα τους φαίνονται άχρηστα. Αλλά σταδιακά κάποιοι καταφέρνουν να επανέλθουν. Για αυτούς, ο νεκρός δεν είναι πλέον έξω αλλά μέσα τους. Προχωρούν σε μια άλλη σύνδεση μαζί του, σε μια άλλη μορφή παρουσίας. Χάρη στην αγάπη που είχαν και εξακολουθούν να έχουν γι' αυτόν, βρίσκουν νέα δύναμη για να συνεχίσουν, προφανώς μόνοι τους, το έργο που ξεκίνησαν μαζί. Ζουν μια εμπειρία βαθιάς κοινωνίας, στην κοινωνία των αγίων, με τον αποθανόντα που είναι πολύ παρών σε αυτούς. Θυμάμαι μια χήρα να μου λέει: «Είναι πάντα μαζί μου. Δεν είμαι ποτέ μόνη. Με βοηθάει να κάνω αυτό που κάναμε μαζί.»

Η εμπειρία των ανθρώπων που πενθούν και το σημερινό ευαγγελικό κείμενο μπορούν επομένως να φωτιστούν η μία από την άλλη.

Βρισκόμαστε στην περίοδο του Πάσχα: μια εποχή όπου το πένθος και η φαινομενική αποτυχία δίνουν τη θέση τους στην ανακάλυψη του άδειου τάφου, στην απροσδόκητη και μυστηριώδη παρουσία του Αναστημένου και στη δωρεά του Αγίου Πνεύματος: «Εγώ θα προσευχηθώ στον Πατέρα, και αυτός θα σας δώσει έναν άλλο Σύμβουλο, που θα είναι μαζί σας πάντοτε: το Πνεύμα της αλήθειας... τον γνωρίζετε, διότι κατοικεί μαζί σας και θα είναι μέσα σας.»

Είθε αυτή η περίοδος να είναι μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε, μέσα στη θλίψη και τις αποτυχίες μας, τη δύναμη του Πνεύματος που αποκαλύπτει την παρουσία του Χριστού και μας δίνει τη δυνατότητα να τον βιώσουμε με πίστη στο λόγο του. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

8