Author: staff@maroniteparchy.org.cy

Dear brothers and sisters in Christ,

“Then Jesus said to him, ‘Someone gave a great dinner and invited many.  At the time for the dinner he sent his slave to say to those who had been invited, “Come, for everything is ready now.”

As we join in this blessed celebration of the unbloody renewal of the Sacrifice of Jesus Christ, we are accompanied, as St. John Chrysostom loved to say, with a great host of angels.  This church, dedicated to St. Michael, surely has the right to believe that this great general of the heavenly hosts is present here with us, offering his adoration to the Blessed Trinity.  We salute him and thank him for his protection.

Our Lord in the gospel tells us a parable about someone who gave a great dinner.  Our Lord goes on to describe how the invited guests began to make excuses and exempted themselves from this great feast.  This parable was directed as a reproach to the Jews for their refusal to believe and accept their Messiah.  Jesus Christ is the fulfillment of all the prophecies and promises of the Old Testament.  A remnant of Israel did accept Christ and they became the Catholic Church, but the parable is very explicit, many of Our Lord’s own people did not accept Him.

I would like to update this parable to our own present situation.  Here we are in this venerable old church of St. Michael in Asomatos. The banquet of Our Lord’s Sacrifice, the greatest of all feasts, is set before us.

It is true, we can attend Mass in any other place, for wherever a validly ordained priest with jurisdiction, using the approved words of consecration, with the intention to do what the Church does, and using the appropriate matter of bread and wine, offers the Sacrifice of the Mass, there, we may attend the Mass and receive Holy Communion.  But I want to insist that it is very important to attend Mass here in Asomatos and in our traditional Maronite villages as often as we possibly can.

The Catechism of the Catholic Church paragraph 2471 states: “Before Pilate, Christ proclaims that he ‘has come into the world, to bear witness to the truth.’  The Christian is not to be ashamed then of testifying to our Lord.’  In situations that require witness to the faith, the Christian must profess it without equivocation, after the example of St. Paul before his judges.”

When we think of situations throughout the world, we can easily imagine our far away brothers and sisters in Christ being put to a real test.  But we here in Asomatos we too have a test, a trial of sorts.  Will we testify to our Lord, before our neighbors?  Many who are here in this village now, are not baptized but they have a right to our testimony, our witness.  Our testimony is not political or ideological.  We are not here in an act of defiance or opposition.  We are here because we are part of the Body of Christ, and Christ is always facing the Father.  By looking at the Father with Christ, we see every person as our brother and sister.  This is why no government should ever fear the work of the Church.

Yes, we can obtain the sacraments more conveniently in our local parish churches, but if we neglect our village churches, we are neglecting all the souls who live here.  One of the concrete signs of the fruitfulness of the Sacraments is the building of human fraternity.  The whole world needs more fraternity, friendship and kindness.  Our presence here must be understood from this position.  We are here because only the Risen Christ is capable of alleviating the sufferings of wounded humanity (Pope Francis).  I firmly believe that this position will attract our young people to return to the villages.

If we make the mistake of the persons in the parable of making excuses, “the checkpoint is too long” “there are fewer and fewer people going” “it is no use” … it is because we have lost patience with God.  God is always at work, and often it is like a whisper and very silent, but He is at work.

If we abandon Asomatos, or Karpasha or Kormakitis, it will be a sign that we have grown tired of waiting for God to do something.

When we see our beloved forebears in eternity, they will be eager to see how we have spent our Christian lives.  May we not disappoint them by saying we grew tired of waiting for God to act.

May Mary, Queen of the Angels, and Queen of Asomatos open for us the door of the Holy House of Nazareth so that we may discover how a tiny house, in forgotten village can indeed, change the world.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

 

 

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

 

Το ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής είναι ένα πλούσιο κείμενο που πρέπει να μελετήσουμε αργά και με προσοχή. Ο ευαγγελιστής Λουκάς, υπό την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, προσπαθεί να μας διαφωτίσει σχετικά με την αποκατάσταση της Δημιουργίας που λαμβάνει χώρα με τη Λύτρωση του Ιησού Χριστού.

 

Μέχρι την έλευση του Χριστού, οι άνδρες και οι γυναίκες υπέφεραν τις συνέπειες της προπατορικής αμαρτίας στην συγκεκριμένη πραγματικότητα του φύλου τους. Οι άνδρες υπέφεραν τις συνέπειες της προπατορικής αμαρτίας από τα διαταραγμένα πάθη τους και το σκοτεινό μυαλό τους. Η κατάσταση αυτή ήταν τόσο σκοτεινή, ώστε οι άνδρες να βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο με τον εαυτό τους και με τους άλλους, δημιουργώντας κοινωνίες βασισμένες στη δουλεία και τη σκληρότητα. Στις γυναίκες, οι συνέπειες της προπατορικής αμαρτίας εκδηλώνονταν με το να τις υποτιμούν και να τις μειώνουν συστηματικά. Κατηγορούμενες για τα πάντα, οι γυναίκες πριν από την έλευση του Χριστού ζούσαν μια κολασμένη ύπαρξη, αντιμετωπίζονταν ως σκλάβες της σαρκικής ηδονής και φθηνής εργασίας. Χωρίς τον Χριστό, ο κόσμος βρισκόταν σε μια τρομερή κατάσταση. Σήμερα μιλάμε για τα πολλά πλεονεκτήματα των σύγχρονων γυναικών, αλλά μια τέτοια συζήτηση είναι δυνατή μόνο επειδή το φως του Χριστού έχει φωτίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κατά τη διάρκεια των τελευταίων 2.000 ετών.

 

Ταυτόχρονα, ας έχουμε το θάρρος να απορρίψουμε ορισμένες ιδεολογίες που έχουν εισχωρήσει στο Σώμα του Χριστού και υπονοούν ότι οι γυναίκες και οι άνδρες είναι ακριβώς ίδιοι και ότι, για να μιλάμε για ισότητα, οι γυναίκες πρέπει να κάνουν όλα τα ίδια πράγματα με τους άνδρες. Πόσο θα γελούσαν οι πρώτες γυναίκες μαθήτριες του Χριστού με τέτοια ανοησία! Οι γυναίκες δεν είναι άνδρες και πρέπει να τους επιτρέπεται να ασκούν την ομορφιά των γυναικείων τους ιδιοτήτων στην υπηρεσία του Ευαγγελίου. Η δόξα της γυναίκας δεν είναι ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά ενός άνδρα· η δόξα της γυναίκας είναι ότι δεν έχει καμία επιθυμία να κάνει ό,τι κάνει ένας άνδρας. Ο Χριστός, το Φως μας, λάμπει φωτεινά στο μονοπάτι των σύγχρονων γυναικών, χαρίζοντάς τους τη χάρη να απορρίψουν το πνεύμα της επανάστασης και του θύματος. Στον Χριστό, η γυναίκα φωτίζεται για να δει το μονοπάτι της και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος δεν βλέπει τη λέξη «υπηρεσία» ως σκλαβιά, αλλά αντιλαμβάνεται την πλήρη σημασία της ως τρόπο ταύτισης με τον Χριστό, «ο οποίος δεν ήρθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει». ِΑμήν.

 

 

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτων Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

 

The gospel of this Sunday is a richly embroidered passage which we must meditate upon slowly and with attention. The evangelist St. Luke, under the inspiration of the Holy Spirit, seeks to enlighten us to the restoration of Creation that takes place in the Redemption of Jesus Christ.

Until the coming of Christ, men and women suffered the effects of original sin in their own gender-specific reality. Men suffered the effects of original sin by their disordered passions, and their darkened minds. So dark was this condition, that men found themselves perpetually at war with themselves and with others, crafting societies built upon slavery and cruelty. In women, the effects of original sin manifested itself in being routinely put down and diminished. Blamed for everything, women before the coming of Christ, lived a hellish existence, treated like slaves of carnal pleasure and cheap labour. Without Christ, the world was in a terrible situation. Today we speak of the many advantages of modern women, but it is only because the light of Christ has illuminated human dignity throughout the last 2,000 years that such a conversation is possible.

At the same time, let us be courageous enough to reject certain ideologies have been smuggled into the Body of Christ that imply women and men are the exact same and that in order to speak of equality, women must do all the same things as men.  How the first women disciples of Christ would have laughed at such silliness!! Women are not men and they must be allowed to exercise the beauty of their feminine qualities in the service of the gospel.

The glory of woman is not that she can do a man’s job; the glory of woman is that she has no desire to do what a man does. Christ our Light shines his light brightly upon the path of modern women, bestowing grace upon them to reject the spirit of revolution and victimhood.  In Christ, woman is illuminated to see her path and with the grace of the Holy Spirit she does not see the word service as slavery but rather discerns the full meaning of it as way to identification with Christ, “who came not to be served, but to serve”.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Σε ορισμένες μεταφράσεις του σημερινού ευαγγελίου, η πρωταγωνίστρια της

ιστορίας, η Χαναανίτισσα γυναίκα, ονομάζεται επίσης Συρο-Φοινικική

γυναίκα. Ως παιδιά της Μαρωνιτικής Εκκλησίας, είμαστε ευτυχείς που

συναντάμε αυτή τη γυναίκα. Είναι η μητέρα μας στην πίστη. Οι φοινικικές

ρίζες της, σε συνδυασμό με τη συριακή κληρονομιά της και την πίστη της στον

Χριστό, την καθιστούν την πρώτη Μαρωνίτισσα στο Ευαγγέλιο. Ο

Ευαγγελιστής Ματθαίος αποτυπώνει τέλεια την ουσία της πίστης αυτής της

γυναίκας.

1) Θα κάνει τα πάντα για τα παιδιά της. Αυτή η μητέρα δεν ζητάει τίποτα

για τον εαυτό της από τον Κύριο, αλλά για την καημένη κόρη της που

έχει κυριευτεί από δαίμονα. Για έναν Μαρωνίτη, δεν υπάρχει

μεγαλύτερη κοινότητα από την οικογένεια. Αν διαφωνήσαμε με ένα ή

δύο μέλη της οικογένειάς μας, πρέπει να προσπαθήσουμε να το

διορθώσουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Το πνευματικό μας DNA είναι

τέτοιο που εκτιμά την οικογένεια πάνω από όλα. Πρέπει να κάνουμε ό,τι

μπορούμε για να επιδιορθώσουμε τους σπασμένους οικογενειακούς

δεσμούς. Και αυτή πηγαίνει ακόμη πιο μακριά: όταν πρόκειται για τη

μετάδοση της πίστης, αυτή η γυναίκα θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να

σώσει την κόρη της. Ας κάνουμε όλοι το καθήκον μας για να

βοηθήσουμε τους νέους μας να γνωρίσουν το Ευαγγέλιο του Χριστού

και την καθολική μας πίστη.

Αντιλήφθηκε τον πνευματικό πόλεμο που μαίνονταν. Αυτή η υπέροχη

γυναίκα δεν έφυγε από τα προβλήματά της, αλλά πήγε κατευθείαν στον

Χριστό, επειδή αναγνώρισε ότι η ρίζα του προβλήματός της ήταν

πνευματική. Ως Μαρωνίτες, μπορούμε εύκολα να πέσουμε στον

υλικότητα των σύγχρονων μας και να πιστέψουμε ότι οι δυσκολίες μας

μπορούν να λυθούν μόνο πολιτικά ή οικονομικά. Πρέπει να είμαστε πιο

οξυδερκείς και να αναγνωρίσουμε ότι η ρίζα της παρούσας κρίσης είναι

πνευματική.

3) Είχε μια ιερή αποφασιστικότητα. Οι φοινικικές της ρίζες της έδωσαν μια

ενέργεια και μια επιμονή που δεν κατέρρευσαν μπροστά στο

φαινομενικό εμπόδιο της σιωπής του Θεού. Με «αδιάκοπη

αποφασιστικότητα» ακολούθησε τον Χριστό και δεν σταμάτησε να

ζητάει βοήθεια. Ως Μαρωνίτες, πρέπει να μάθουμε από αυτή την

πνευματική μας μητέρα να μην σταματάμε ποτέ να προσευχόμαστε,

ακόμα και αν οι προσευχές μας δεν απαντώνται αμέσως.

4) Έξυπνα μετέτρεψε την αδυναμία της σε πλεονέκτημα. Ο Χριστός της

υπενθύμισε ότι δεν ανήκε στον «εκλεκτό λαό» και ως εκ τούτου δεν

μπορούσε να έχει πρόσβαση στα θαύματα της ευσπλαχνίας Του. Αλλά αυτή

η έξυπνη γυναίκα μετέτρεψε την αδυναμία της σε πλεονέκτημα

χρησιμοποιώντας το μέσο που ο Χριστός δεν μπορούσε να αρνηθεί, την

ταπεινότητα. Ως Μαρωνίτες, ας μιμηθούμε την πνευματική μας μητέρα

ταπεινώνοντας συχνά τον εαυτό μας. Ας μην αφήσουμε την υπερηφάνεια

μας να επικρατήσει ούτε για μια στιγμή. Όταν παρακολουθείτε αυτό το

Ευαγγέλιο, ζητήστε από το Άγιο Πνεύμα να σας φωτίσει με ακόμη

περισσότερες γνώσεις για αυτή την αξιοθαύμαστη γυναίκα. Με αυτόν τον

τρόπο, θα γίνουμε όλοι καλύτεροι μαθητές του Χριστού, καλύτεροι

Μαρωνίτες. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

In some translations of the gospel of today the protagonist of the story, the Canaanite Woman, is also called the Syro-Phonecian woman. As children of the Maronite Church, we are delighted to meet this woman. She is our mother in the faith; her Phoenician roots united to her Syriac heritage united to her faith in Christ makes her the porto-Maronite, the first Maronite in the Gospel. St. Matthew perfectly captures the essence of this woman’s faith.

What does St. Matthew tell us about this Syro-Phonecian woman, this proto-Maronite believer?

1) She will do anything for her children. This mother isn’t asking Our Lord for anything for herself but for her poor daughter who has been possessed by a demon. For a Maronite, there is no greater community than that of the family. If we have had a falling out with one or two members of our family, we must try to repair it as best we can. Our spiritual DNA is one that values family above everything; we must do everything we can to repair broken family ties. And she goes further: when it comes to transmitting the faith, this woman will do whatever it takes to help save her daughter. May we all do our part to help introduce our young people to the gospel of Christ and our Catholic faith.

2) She discerned the spiritual war going on. This wonderful woman didn’t run away from her problems but went to straight to Christ because she identified that the root of her problem was spiritual.

As Maronites, we can easily fall into the materialism of our contemporaries and think our difficulties can only be solved politically, or economically. We need to be more discerning and recognize the root of our present crisis is spiritual.

3) She had a holy determination. Her Phoenician roots gave her an energy and persistence that didn’t collapse in face of the apparent obstacle of God’s silence. With a ‘dogged determination’ she followed Christ and did not relent from asking for help. As Maronites, we must learn from this spiritual mother of ours to never cease praying even if our prayers are not immediately answered.

4) She cleverly turned her weakness to her advantage. Christ reminded her that she was not part of the ‘chosen people’ and therefore unable to access his miracles of mercy. But this clever woman turned her weakness to her advantage by using the currency that Christ could not refuse, humility. As Maronites lets imitate our spiritual mother by humbling ourselves often. Let us not let our pride have an easy time even for a single moment.

When you sit with this Gospel, ask the Holy Spirit to enlighten you with even more insights about this remarkable woman. In doing so, we will all become better followers of Christ, better Maronites.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Today, the Holy Spirit opens for us a delightful event in the public life of Jesus Christ: Zacchaeus, a tax collector, who was determined to see Christ but was unable, because of the crowds, and his own physical limitations – he was short, so he climbed a Sycamore tree to catch a glimpse of this marvellous preacher. His astonishment must have been limitless when Christ caught sight of him and spoke kindly to him and invited himself to dinner at his house.

In first-century Palestine, the tax collector was a despised figure. Hired by the Romans to collect the taxes on the native population, the Romans made no objections to the personal enrichment of the tax collector as he added his own personal tax on the official tax. This made the tax collector loathsome and detested by the population. As perfect God and perfect man, Christ was not unaware of this taboo. Amazingly however, Christ seemed to be perfectly at ease with these characters, even calling a tax collector, St. Matthew to be part of the 12 apostles. Christ did not just merely tolerate these individuals but seemed to go out of his way to engage with them and include them in his work of Redemption.

Our Lord wanted to use their expertise in economic matters to explain in human terms what would be the spiritual economy of His Redemption. Everybody knows that if you spend money on something you should receive value in return. And this is something for each of us to meditate upon in the coming days: God does owe a reward to his faithful servants, because this has pleased God to offer such a reward.  He has not only offered it, but he has also promised it. It is His Will that virtuous living and child-like faith should result in eternal happiness and deliberate wickedness in eternal misery.  In His crazy love for His creatures, God has put Himself in debt because that is His Will.

Let’s spend this week thinking about the rewards that God has promised us if we spend ourselves in virtuous living.  Such beautiful thoughts will move us to become big spenders in this economy of Christ.

+Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,
Σήμερα, το Άγιο Πνεύμα μας αποκαλύπτει ένα ευχάριστο γεγονός από τη δημόσια ζωή του Ιησού Χριστού: ο Ζακχαίος, ένας φοροεισπράκτορας, που ήταν αποφασισμένος να δει τον Χριστό, αλλά δεν μπορούσε, λόγω του πλήθους και των σωματικών του περιορισμών – ήταν κοντός, ανέβηκε σε μια συκομουριά για να δει αυτόν τον θαυματουργό διδάσκαλο. Η έκπληξή του πρέπει να ήταν απερίγραπτη όταν ο Χριστός τον είδε και του μίλησε ευγενικά και προσκλήθηκε για δείπνο στο σπίτι του.
Στην Παλαιστίνη του πρώτου αιώνα, ο φοροεισπράκτορας ήταν μια περιφρονημένη φιγούρα. Προσληφθείς από τους Ρωμαίους για να εισπράττει τους φόρους από τον ντόπιο πληθυσμό, οι Ρωμαίοι δεν είχαν καμία αντίρρηση για τον προσωπικό πλούτο του φοροεισπράκτορα, καθώς αυτός πρόσθετε τον δικό του προσωπικό φόρο στον επίσημο φόρο. Αυτό έκανε τον φοροεισπράκτορα απεχθή και μισητό από τον πληθυσμό. Ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ο Χριστός δεν αγνοούσε αυτό το ταμπού. Παραδόξως όμως, ο Χριστός φαινόταν να αισθάνεται απόλυτα άνετα με αυτούς τους ανθρώπους, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να καλέσει έναν φοροεισπράκτορα, τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, να γίνει μέλος των 12 αποστόλων. Ο Χριστός δεν αρκέστηκε απλώς να ανέχεται αυτούς τους ανθρώπους, αλλά φαινόταν να κάνει ό,τι μπορούσε για να τους προσεγγίσει και να τους συμπεριλάβει στο έργο της Λύτρωσης.

Ο Κύριός μας ήθελε να χρησιμοποιήσει την εμπειρία τους σε οικονομικά θέματα για να εξηγήσει με ανθρώπινους όρους ποια θα ήταν η πνευματική οικονομία της Λύτρωσής Του. Όλοι γνωρίζουν ότι αν ξοδέψεις χρήματα για κάτι, πρέπει να λάβεις αξία σε αντάλλαγμα. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να συλλογιστούμε όλοι μας τις επόμενες ημέρες: ο Θεός όντως οφείλει μια ανταμοιβή στους πιστούς υπηρέτες Του, επειδή αυτό ευχαριστεί τον Θεό να προσφέρει μια τέτοια ανταμοιβή. Όχι μόνο την προσφέρει, αλλά την έχει και υποσχεθεί. Είναι θέλησή Του η ενάρετη ζωή και η σαν παιδική πίστη να οδηγούν στην αιώνια ευτυχία και η σκόπιμη κακία στην αιώνια δυστυχία. Στην υπέροχη αγάπη Του για τα πλάσματά Του, ο Θεός έχει βάλει τον εαυτό Του σε οφειλή, επειδή αυτή είναι η θέλησή Του. Ας περάσουμε αυτή την εβδομάδα σκεπτόμενοι τις ανταποδόσεις που μας έχει υποσχεθεί ο Θεός αν αφιερωθούμε στην ενάρετη ζωή. Τέτοιες όμορφες σκέψεις θα μας ωθήσουν να γίνουμε μεγάλοι καταναλωτές σε αυτή την οικονομία του Χριστού. Αμήν.
† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Σήμερα έχουμε μια δραματική συνάντηση του Ιησού με τους Φαρισαίους, μετά την απελευθέρωση μιας ψυχής από δαιμονική κατοχή από τον Κύριό μας. Η παρουσία του Χριστού είναι τόσο ισχυρή, που μια μόνο λέξη του εκδιώκει τον διάβολο. Είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς ακόμη και οι Φαρισαίοι προσπαθούσαν να κάνουν εξορκισμούς. Γνωρίζουμε επίσης ότι πολλοί αρχαίοι λαοί προσπαθούσαν να κάνουν παρόμοια πράγματα στον αγώνα τους ενάντια στο κακό.

Εδώ, θα ήθελα να αναφέρω κάτι που αποτελεί μέρος του πολιτιστικού τοπίου της Μεσογείου: το αντικείμενο που κυκλοφορεί εδώ στην Κύπρο, το κακό μάτι, γνωστό ως «μάτι» ή «Nazar Boncuğu» στα τουρκικά. Πρόκειται για ένα προχριστιανικό φυλαχτό ή ένα αμυλήτιο που φοριέται ή εκτίθεται για να «απομακρύνει την αρνητική ενέργεια» του φθόνου ή του κακού.

Πριν από την εποχή του Χριστού, πιστευόταν ότι το κακό είχε απεριόριστη δύναμη. Οι φτωχοί πρόγονοί μας πίστευαν ότι μπορούσαν να πέσουν θύματα κατάρων και κακών ευχών από τους εχθρούς τους. Τώρα, με την έλευση του Χριστού, γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι Πατέρας, «γιατί όλοι όσοι οδηγούνται από το Πνεύμα του Θεού είναι παιδιά του Θεού» (Ρωμαίους 8:14). Ασφαλείς με τη γνώση της αγάπης του Θεού, είμαστε γεμάτοι αυτοπεποίθηση και ειρήνη. Αυτό που ονομάζουμε ατυχία ή πόνο επιτρέπεται από τον Θεό επειδή μας γνωρίζει καλύτερα από όλους και, όπως ένας καλός γιατρός, μας συνταγογραφεί το φάρμακο που θα είναι καλύτερο για την αιώνια ευτυχία μας. Αν και το «μάτι» είναι ένα όμορφο αντικείμενο για να το επιδεικνύουμε και αβλαβές ως κόσμημα, μην φανταστείτε ότι μπορεί να αποτρέψει τον πόνο ή το κακό. Το να πιστεύουμε σε αυτό θα ήταν δεισιδαιμονία και αμαρτία κατά του δώρου της πίστης. «Η δεισιδαιμονία, κατά κάποιον τρόπο, αντιπροσωπεύει μια διεστραμμένη υπερβολή της θρησκείας». CCC #2110

Η δύναμη του Χριστού και η χάρη που μας δίνει στα Μυστήρια ταπεινώνει τους δαίμονες και καταστρέφει τη δύναμή τους. Η Αγία Γραφή δεν μας λέει πώς μια ψυχή μπορεί να κυριευτεί από έναν ή περισσότερους δαίμονες. Δεν αναφέρει τίποτα για τον μηχανισμό με τον οποίο συμβαίνει κάτι τόσο τρομερό. Τα Ευαγγέλια μας λένε όμως ότι οι δαίμονες είναι ανίσχυροι μπροστά στον Ιησού Χριστό και σε όσους έχει επενδύσει με εξουσία πάνω τους. Ο Θεός επιτρέπει αυτή την απίστευτη υπερχείλιση του κακού για να δείξει την υπέρτατη εξουσία Του και την άπειρη δύναμή Του σε σύγκριση με την περιορισμένη και προσωρινή δύναμη του κακού.

Να θυμάστε πάντα ότι ο Θεός νικάει στο τέλος, ότι το κακό πάντα χάνει και ότι τίποτα δεν συμβαίνει στη ζωή μας από το οποίο ο Θεός Πατέρας μας δεν μπορεί να βγάλει καλό. Αμήν

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

We have today, a dramatic encounter of Jesus and the Pharisees after our Lord delivered a soul from demonic possession. So powerful is the presence of Christ that one word from him drives out the devil. It is interesting to see how even the Pharisees tried to perform exorcisms. We also know that many ancient people tried to do similar things in their struggle against evil.

Here, I wish to mention something that is part of the cultural landscape of the Mediterrenean: the artifact that to circulates here in Cyprus, the evil eye, known as the “mati” or “Nazar Boncuğu” in Turkish. It is a pre-Christain talisman, or an amulet that is worn or displayed to ‘ward off negative energy’ of envy or evil. Before the time of Christ, evil was believed to have a limitless power. Our poor ancestors thought that they could fall victim to curses and evil wishes made by their enemies. Now, with the coming of Christ, we know that God is a Father, “for all who are led by the Spirit of God are children of God” (Romans 8:14). Safe in the knowledge of God’s love, we are full of confidence and peace. What we call misfortune or suffering is permitted by God because He knows us best, and like a good doctor, he prescribes the medicine that will be best for our eternal happiness. While the ‘mati’ is a pretty thing to display, and harmless as a piece of jewelry, please do not imagine that it can ward off suffering or evil. To put any faith in it would be superstitious and a sin against the gift of faith. “Superstition in some sense represents a perverse excess of religion.” CCC #2110
The power of Christ and the grace he gives us in the Sacraments humiliates the demons and destroys their power. Scripture does not tell us how a soul can become possessed by a demon or demons. It is silent about the mechanics of how such a terrible thing occurs. The Gospels do however tell us that the demons are powerless before Jesus Christ and those to whom He has vested with authority over them. God allows this incredible overreach of evil to display His supreme authority, and his infinite power compared to the limited and temporal power of evil.

Always remember that God wins in the end, that evil always looses, and nothing happens in our lives that God our Father cannot bring good out of.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus