Author: staff@maroniteparchy.org.cy

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Η Αγιοκατάταξη των Μακαρίων Τζόρτζιο Φρασσάτι και Κάρλο Ακουτίς

Σήμερα, στην αγία πόλη της Ρώμης, ο αγαπημένος μας Άγιος Πατέρας, ο Πάπας Λέων ΙΔ΄, θα ανακηρύξει επίσημα για όλη την Εκκλησία δύο νέους αγίους, τον Τζόρτζιο Φρασσάτι και τον Κάρλο Ακουτίς. Και οι δύο νέοι αυτοί άνδρες έφυγαν από τη ζωή πολύ νέοι· όμως μέσα στη σύντομη πορεία τους, δείχνουν ότι το να ζει κανείς για τον Χριστό δεν αφαιρεί τίποτε από τη ζωή, αλλά την γεμίζει με νόημα και χαρά.

Οι άγιοι είναι οι ειδικοί της ακρόασης. Όπως η Μαρία της Βηθανίας, οι άγιοι είναι προσεκτικοί στη φωνή του Χριστού. Τον ακούν στην ανάγνωση του Ευαγγελίου, Τον ακούν στη διδασκαλία της Εκκλησίας, Τον ακούν στις φωνές των φτωχών και των μεταναστών, Τον ακούν στη σιωπή του Παναγίου Μυστηρίου. Οι άγιοι δεν αρκούνται να ακούνε τον Ιησού· Τον προσέχουν. Αυτό το έργο της ακρόασης είναι η ανακάλυψη της φωνής του Χριστού σε όσους βρίσκονται δίπλα μας, στις οικογένειές μας και στον χώρο εργασίας μας. Είναι ακόμη και η προσπάθεια να ακούσουμε τη φωνή του Χριστού στους συγχρόνους μας, μερικοί από τους οποίους βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία. Ακόμα και στην αποξένωσή τους, είναι πλάσματα του Λόγου, της λογικής, και μπορούν, χωρίς να το γνωρίζουν, να μεταδίδουν την αλήθεια. Χρειαζόμαστε καρδιές και αυτιά ικανά να ακούν τον Χριστό που μιλά από τα πιο απίθανα μέρη.

Η καημένη η Μάρθα, μέσα στη γεμάτη μέριμνες κουζίνα της Βηθανίας, μπορούσε να ακούει τον Χριστό να μιλά στο άλλο δωμάτιο, αλλά ήταν τόσο αποσπασμένη που δεν μπορούσε να Τον προσέξει. Είχε επικεντρωθεί στα προβλήματά της, στις δυσκολίες και τις αποτυχίες της. Άκουγε τον εαυτό της και μόνο από απόσταση τον Ιησού.

Ο Θείος Λόγος δημιούργησε το ανθρώπινο σώμα ως μια εξατομικευμένη παραβολή: έχουμε δύο αυτιά και ένα στόμα. Ο Θεός μας δείχνει ότι πρέπει να ακούμε διπλάσια απ’ όσο μιλάμε· και ότι η ακρόαση είναι διπλάσια δύσκολη από την ομιλία.

Είθε η Ευλογημένη Μητέρα μας, της οποίας την όμορφη γέννηση θα εορτάσουμε αύριο (για εμάς τους Μαρωνίτες, θυμόμαστε την Κυρία μας της Μαρκί!) στις 8 Σεπτεμβρίου, να πρεσβεύει για όλους μας ώστε να γίνουμε καλύτεροι ακροατές! Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Τότε ο Ιησούς του είπε: «Κάποιος έδωσε ένα μεγάλο δείπνο και προσκάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε τον δούλο του να πει στους προσκεκλημένους: «Ελάτε, γιατί όλα είναι έτοιμα τώρα». Καθώς συμμετέχουμε σε αυτή την ευλογημένη γιορτή της ανανέωσης της θυσίας του Ιησού Χριστού, μας συνοδεύει, όπως αρέσκεται να λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μια μεγάλη ομήγυρη αγγέλων.

Αυτή η εκκλησία, αφιερωμένη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, έχει σίγουρα το δικαίωμα να πιστεύει ότι αυτός ο μεγάλος στρατηλάτης των ουράνιων στρατευμάτων είναι παρών εδώ μαζί μας, προσφέροντας τη λατρεία του στην Αγία Τριάδα. Τον χαιρετούμε και τον ευχαριστούμε για την προστασία του. Ο Κύριός μας στο Ευαγγέλιο, μας εξιστορεί μια παραβολή για κάποιον που παρέθεσε ένα μεγάλο δείπνο. Ο Κύριός μας συνεχίζει περιγράφοντας πώς οι καλεσμένοι άρχισαν να βρίσκουν δικαιολογίες και να απαλλάσσονται από αυτό το μεγάλο συμπόσιο. Αυτή η παραβολή απευθυνόταν ως επίπληξη στους Ιουδαίους για την άρνησή τους να πιστέψουν και να δεχτούν τον Μεσσία τους. Ο Ιησούς Χριστός είναι η εκπλήρωση όλων των προφητειών και υποσχέσεων της Παλαιάς Διαθήκης. Ένα μέρος του Ισραήλ δέχτηκε τον Χριστό και έγινε η Καθολική Εκκλησία, αλλά η παραβολή είναι πολύ σαφής, πολλοί από τον ίδιο τον λαό του Κυρίου μας δεν Τον δέχτηκαν.

Θα ήθελα να προσαρμόσω αυτή την παραβολή στην παρούσα κατάσταση. Βρισκόμαστε εδώ, στην σεβάσμια παλιά εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στον Ασώματο. Το συμπόσιο της Θυσίας του Κυρίου μας, η μεγαλύτερη από όλες τις γιορτές, είναι έτοιμο μπροστά μας. Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, γιατί όπου ένας έγκυρα χειροτονημένος ιερέας με δικαιοδοσία, χρησιμοποιώντας τις εγκεκριμένες λέξεις της αφιέρωσης, με την πρόθεση να κάνει ό,τι κάνει η Εκκλησία, και χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα συστατικά του ψωμιού και του κρασιού, προσφέρει τη Θυσία της Θείας Λειτουργίας, εκεί μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία και να λάβουμε την Θεία Κοινωνία. Αλλά θέλω να επιμείνω ότι είναι πολύ σημαντικό να παρακολουθούμε τη Θεία Λειτουργία εδώ στον Ασώματο και στα παραδοσιακά μαρωνιτικά χωριά μας όσο πιο συχνά μπορούμε.

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, παράγραφος 2471, αναφέρει: «Ενώπιον του Πιλάτου, ο Χριστός διακηρύσσει ότι «ήρθε στον κόσμο για να μαρτυρήσει την αλήθεια». Ο χριστιανός δεν πρέπει λοιπόν να ντρέπεται να μαρτυρήσει τον Κύριό μας. Σε καταστάσεις που απαιτούν μαρτυρία της πίστης, ο χριστιανός πρέπει να την ομολογεί χωρίς αμφιβολία, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου ενώπιον των δικαστών του».

Όταν σκεφτόμαστε καταστάσεις σε όλο τον κόσμο, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τους μακρινούς αδελφούς και αδελφές μας στον Χριστό να υποβάλλονται σε μια πραγματική δοκιμασία. Αλλά και εμείς εδώ στον Ασώματο αλλά και στην Αγία Μαρίνα έχουμε μια δοκιμασία, ένα είδος δοκιμασίας. Θα μαρτυρήσουμε τον Κύριό μας μπροστά στους γείτονές μας; Πολλοί από αυτούς που βρίσκονται τώρα σε αυτό το χωριό δεν είναι βαπτισμένοι, αλλά έχουν δικαίωμα στη μαρτυρία μας, στην κατάθεσή μας. Η μαρτυρία μας δεν είναι πολιτική ή ιδεολογική. Δεν είμαστε εδώ σε μια πράξη ανυπακοής ή αντίστασης. Είμαστε εδώ επειδή είμαστε μέρος του Σώματος του Χριστού, και ο Χριστός είναι πάντα στραμμένος προς τον Πατέρα. Κοιτάζοντας τον Πατέρα μαζί με τον Χριστό, βλέπουμε κάθε άνθρωπο ως αδελφό και αδελφή μας. Γι' αυτό καμία κυβέρνηση δεν πρέπει ποτέ να φοβάται το έργο της Εκκλησίας.

Ναι, μπορούμε να λάβουμε τα μυστήρια πιο εύκολα στις τοπικές ενοριακές εκκλησίες μας, αλλά αν παραμελούμε τις εκκλησίες του χωριού μας, παραμελούμε όλες τις ψυχές που ζουν εδώ. Ένα από τα συγκεκριμένα σημάδια της καρποφορίας των Μυστηρίων είναι η οικοδόμηση της ανθρώπινης αδελφότητας. Ολόκληρος ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη αδελφότητα, φιλία και καλοσύνη. Η παρουσία μας εδώ πρέπει να γίνει κατανοητή από αυτή τη θέση. Βρισκόμαστε εδώ επειδή μόνο ο Αναστημένος Χριστός είναι ικανός να ανακουφίσει τα βάσανα της πληγωμένης ανθρωπότητας (Πάπας Φραγκίσκος). Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η θέση θα προσελκύσει τους νέους μας να επιστρέψουν στα χωριά.

Αν κάνουμε το λάθος των προσώπων της παραβολής και βρούμε δικαιολογίες, όπως «η σειρά είναι πολύ μεγάλη», «όλο και λιγότεροι άνθρωποι πηγαίνουν», «δεν έχει νόημα»... αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε χάσει την υπομονή μας με τον Θεό. Ο Θεός εργάζεται πάντα, και συχνά είναι σαν ψίθυρος και πολύ σιωπηλός, αλλά εργάζεται. Αν εγκαταλείψουμε τον Ασώματο, την Αγία Μαρίνα, την Καρπάσια ή τον Κορμακίτη, θα είναι ένα σημάδι ότι έχουμε κουραστεί να περιμένουμε τον Θεό να κάνει κάτι.

Όταν δούμε τους αγαπημένους μας προγόνους στην αιωνιότητα, θα είναι ανυπόμονοι να δουν πώς περάσαμε τη χριστιανική μας ζωή. Ας μην τους απογοητεύσουμε λέγοντας ότι κουραστήκαμε να περιμένουμε τον Θεό να δράσει.

Ας μας ανοίξει η Μαρία, Βασίλισσα των Αγγέλων και Βασίλισσα του Ασωμάτου, την πόρτα του Ιερού Οίκου της Ναζαρέτ, ώστε να ανακαλύψουμε πώς ένα μικρό σπίτι, σε ένα ξεχασμένο χωριό, μπορεί πράγματι να αλλάξει τον κόσμο. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

“Then Jesus said to him, ‘Someone gave a great dinner and invited many.  At the time for the dinner he sent his slave to say to those who had been invited, “Come, for everything is ready now.”

As we join in this blessed celebration of the unbloody renewal of the Sacrifice of Jesus Christ, we are accompanied, as St. John Chrysostom loved to say, with a great host of angels.  This church, dedicated to St. Michael, surely has the right to believe that this great general of the heavenly hosts is present here with us, offering his adoration to the Blessed Trinity.  We salute him and thank him for his protection.

Our Lord in the gospel tells us a parable about someone who gave a great dinner.  Our Lord goes on to describe how the invited guests began to make excuses and exempted themselves from this great feast.  This parable was directed as a reproach to the Jews for their refusal to believe and accept their Messiah.  Jesus Christ is the fulfillment of all the prophecies and promises of the Old Testament.  A remnant of Israel did accept Christ and they became the Catholic Church, but the parable is very explicit, many of Our Lord’s own people did not accept Him.

I would like to update this parable to our own present situation.  Here we are in this venerable old church of St. Michael in Asomatos. The banquet of Our Lord’s Sacrifice, the greatest of all feasts, is set before us.

It is true, we can attend Mass in any other place, for wherever a validly ordained priest with jurisdiction, using the approved words of consecration, with the intention to do what the Church does, and using the appropriate matter of bread and wine, offers the Sacrifice of the Mass, there, we may attend the Mass and receive Holy Communion.  But I want to insist that it is very important to attend Mass here in Asomatos and in our traditional Maronite villages as often as we possibly can.

The Catechism of the Catholic Church paragraph 2471 states: “Before Pilate, Christ proclaims that he ‘has come into the world, to bear witness to the truth.’  The Christian is not to be ashamed then of testifying to our Lord.’  In situations that require witness to the faith, the Christian must profess it without equivocation, after the example of St. Paul before his judges.”

When we think of situations throughout the world, we can easily imagine our far away brothers and sisters in Christ being put to a real test.  But we here in Asomatos we too have a test, a trial of sorts.  Will we testify to our Lord, before our neighbors?  Many who are here in this village now, are not baptized but they have a right to our testimony, our witness.  Our testimony is not political or ideological.  We are not here in an act of defiance or opposition.  We are here because we are part of the Body of Christ, and Christ is always facing the Father.  By looking at the Father with Christ, we see every person as our brother and sister.  This is why no government should ever fear the work of the Church.

Yes, we can obtain the sacraments more conveniently in our local parish churches, but if we neglect our village churches, we are neglecting all the souls who live here.  One of the concrete signs of the fruitfulness of the Sacraments is the building of human fraternity.  The whole world needs more fraternity, friendship and kindness.  Our presence here must be understood from this position.  We are here because only the Risen Christ is capable of alleviating the sufferings of wounded humanity (Pope Francis).  I firmly believe that this position will attract our young people to return to the villages.

If we make the mistake of the persons in the parable of making excuses, “the checkpoint is too long” “there are fewer and fewer people going” “it is no use” … it is because we have lost patience with God.  God is always at work, and often it is like a whisper and very silent, but He is at work.

If we abandon Asomatos, or Karpasha or Kormakitis, it will be a sign that we have grown tired of waiting for God to do something.

When we see our beloved forebears in eternity, they will be eager to see how we have spent our Christian lives.  May we not disappoint them by saying we grew tired of waiting for God to act.

May Mary, Queen of the Angels, and Queen of Asomatos open for us the door of the Holy House of Nazareth so that we may discover how a tiny house, in forgotten village can indeed, change the world.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

 

 

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

 

Το ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής είναι ένα πλούσιο κείμενο που πρέπει να μελετήσουμε αργά και με προσοχή. Ο ευαγγελιστής Λουκάς, υπό την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, προσπαθεί να μας διαφωτίσει σχετικά με την αποκατάσταση της Δημιουργίας που λαμβάνει χώρα με τη Λύτρωση του Ιησού Χριστού.

 

Μέχρι την έλευση του Χριστού, οι άνδρες και οι γυναίκες υπέφεραν τις συνέπειες της προπατορικής αμαρτίας στην συγκεκριμένη πραγματικότητα του φύλου τους. Οι άνδρες υπέφεραν τις συνέπειες της προπατορικής αμαρτίας από τα διαταραγμένα πάθη τους και το σκοτεινό μυαλό τους. Η κατάσταση αυτή ήταν τόσο σκοτεινή, ώστε οι άνδρες να βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο με τον εαυτό τους και με τους άλλους, δημιουργώντας κοινωνίες βασισμένες στη δουλεία και τη σκληρότητα. Στις γυναίκες, οι συνέπειες της προπατορικής αμαρτίας εκδηλώνονταν με το να τις υποτιμούν και να τις μειώνουν συστηματικά. Κατηγορούμενες για τα πάντα, οι γυναίκες πριν από την έλευση του Χριστού ζούσαν μια κολασμένη ύπαρξη, αντιμετωπίζονταν ως σκλάβες της σαρκικής ηδονής και φθηνής εργασίας. Χωρίς τον Χριστό, ο κόσμος βρισκόταν σε μια τρομερή κατάσταση. Σήμερα μιλάμε για τα πολλά πλεονεκτήματα των σύγχρονων γυναικών, αλλά μια τέτοια συζήτηση είναι δυνατή μόνο επειδή το φως του Χριστού έχει φωτίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κατά τη διάρκεια των τελευταίων 2.000 ετών.

 

Ταυτόχρονα, ας έχουμε το θάρρος να απορρίψουμε ορισμένες ιδεολογίες που έχουν εισχωρήσει στο Σώμα του Χριστού και υπονοούν ότι οι γυναίκες και οι άνδρες είναι ακριβώς ίδιοι και ότι, για να μιλάμε για ισότητα, οι γυναίκες πρέπει να κάνουν όλα τα ίδια πράγματα με τους άνδρες. Πόσο θα γελούσαν οι πρώτες γυναίκες μαθήτριες του Χριστού με τέτοια ανοησία! Οι γυναίκες δεν είναι άνδρες και πρέπει να τους επιτρέπεται να ασκούν την ομορφιά των γυναικείων τους ιδιοτήτων στην υπηρεσία του Ευαγγελίου. Η δόξα της γυναίκας δεν είναι ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά ενός άνδρα· η δόξα της γυναίκας είναι ότι δεν έχει καμία επιθυμία να κάνει ό,τι κάνει ένας άνδρας. Ο Χριστός, το Φως μας, λάμπει φωτεινά στο μονοπάτι των σύγχρονων γυναικών, χαρίζοντάς τους τη χάρη να απορρίψουν το πνεύμα της επανάστασης και του θύματος. Στον Χριστό, η γυναίκα φωτίζεται για να δει το μονοπάτι της και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος δεν βλέπει τη λέξη «υπηρεσία» ως σκλαβιά, αλλά αντιλαμβάνεται την πλήρη σημασία της ως τρόπο ταύτισης με τον Χριστό, «ο οποίος δεν ήρθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει». ِΑμήν.

 

 

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτων Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

 

The gospel of this Sunday is a richly embroidered passage which we must meditate upon slowly and with attention. The evangelist St. Luke, under the inspiration of the Holy Spirit, seeks to enlighten us to the restoration of Creation that takes place in the Redemption of Jesus Christ.

Until the coming of Christ, men and women suffered the effects of original sin in their own gender-specific reality. Men suffered the effects of original sin by their disordered passions, and their darkened minds. So dark was this condition, that men found themselves perpetually at war with themselves and with others, crafting societies built upon slavery and cruelty. In women, the effects of original sin manifested itself in being routinely put down and diminished. Blamed for everything, women before the coming of Christ, lived a hellish existence, treated like slaves of carnal pleasure and cheap labour. Without Christ, the world was in a terrible situation. Today we speak of the many advantages of modern women, but it is only because the light of Christ has illuminated human dignity throughout the last 2,000 years that such a conversation is possible.

At the same time, let us be courageous enough to reject certain ideologies have been smuggled into the Body of Christ that imply women and men are the exact same and that in order to speak of equality, women must do all the same things as men.  How the first women disciples of Christ would have laughed at such silliness!! Women are not men and they must be allowed to exercise the beauty of their feminine qualities in the service of the gospel.

The glory of woman is not that she can do a man’s job; the glory of woman is that she has no desire to do what a man does. Christ our Light shines his light brightly upon the path of modern women, bestowing grace upon them to reject the spirit of revolution and victimhood.  In Christ, woman is illuminated to see her path and with the grace of the Holy Spirit she does not see the word service as slavery but rather discerns the full meaning of it as way to identification with Christ, “who came not to be served, but to serve”.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Σε ορισμένες μεταφράσεις του σημερινού ευαγγελίου, η πρωταγωνίστρια της

ιστορίας, η Χαναανίτισσα γυναίκα, ονομάζεται επίσης Συρο-Φοινικική

γυναίκα. Ως παιδιά της Μαρωνιτικής Εκκλησίας, είμαστε ευτυχείς που

συναντάμε αυτή τη γυναίκα. Είναι η μητέρα μας στην πίστη. Οι φοινικικές

ρίζες της, σε συνδυασμό με τη συριακή κληρονομιά της και την πίστη της στον

Χριστό, την καθιστούν την πρώτη Μαρωνίτισσα στο Ευαγγέλιο. Ο

Ευαγγελιστής Ματθαίος αποτυπώνει τέλεια την ουσία της πίστης αυτής της

γυναίκας.

1) Θα κάνει τα πάντα για τα παιδιά της. Αυτή η μητέρα δεν ζητάει τίποτα

για τον εαυτό της από τον Κύριο, αλλά για την καημένη κόρη της που

έχει κυριευτεί από δαίμονα. Για έναν Μαρωνίτη, δεν υπάρχει

μεγαλύτερη κοινότητα από την οικογένεια. Αν διαφωνήσαμε με ένα ή

δύο μέλη της οικογένειάς μας, πρέπει να προσπαθήσουμε να το

διορθώσουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Το πνευματικό μας DNA είναι

τέτοιο που εκτιμά την οικογένεια πάνω από όλα. Πρέπει να κάνουμε ό,τι

μπορούμε για να επιδιορθώσουμε τους σπασμένους οικογενειακούς

δεσμούς. Και αυτή πηγαίνει ακόμη πιο μακριά: όταν πρόκειται για τη

μετάδοση της πίστης, αυτή η γυναίκα θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να

σώσει την κόρη της. Ας κάνουμε όλοι το καθήκον μας για να

βοηθήσουμε τους νέους μας να γνωρίσουν το Ευαγγέλιο του Χριστού

και την καθολική μας πίστη.

Αντιλήφθηκε τον πνευματικό πόλεμο που μαίνονταν. Αυτή η υπέροχη

γυναίκα δεν έφυγε από τα προβλήματά της, αλλά πήγε κατευθείαν στον

Χριστό, επειδή αναγνώρισε ότι η ρίζα του προβλήματός της ήταν

πνευματική. Ως Μαρωνίτες, μπορούμε εύκολα να πέσουμε στον

υλικότητα των σύγχρονων μας και να πιστέψουμε ότι οι δυσκολίες μας

μπορούν να λυθούν μόνο πολιτικά ή οικονομικά. Πρέπει να είμαστε πιο

οξυδερκείς και να αναγνωρίσουμε ότι η ρίζα της παρούσας κρίσης είναι

πνευματική.

3) Είχε μια ιερή αποφασιστικότητα. Οι φοινικικές της ρίζες της έδωσαν μια

ενέργεια και μια επιμονή που δεν κατέρρευσαν μπροστά στο

φαινομενικό εμπόδιο της σιωπής του Θεού. Με «αδιάκοπη

αποφασιστικότητα» ακολούθησε τον Χριστό και δεν σταμάτησε να

ζητάει βοήθεια. Ως Μαρωνίτες, πρέπει να μάθουμε από αυτή την

πνευματική μας μητέρα να μην σταματάμε ποτέ να προσευχόμαστε,

ακόμα και αν οι προσευχές μας δεν απαντώνται αμέσως.

4) Έξυπνα μετέτρεψε την αδυναμία της σε πλεονέκτημα. Ο Χριστός της

υπενθύμισε ότι δεν ανήκε στον «εκλεκτό λαό» και ως εκ τούτου δεν

μπορούσε να έχει πρόσβαση στα θαύματα της ευσπλαχνίας Του. Αλλά αυτή

η έξυπνη γυναίκα μετέτρεψε την αδυναμία της σε πλεονέκτημα

χρησιμοποιώντας το μέσο που ο Χριστός δεν μπορούσε να αρνηθεί, την

ταπεινότητα. Ως Μαρωνίτες, ας μιμηθούμε την πνευματική μας μητέρα

ταπεινώνοντας συχνά τον εαυτό μας. Ας μην αφήσουμε την υπερηφάνεια

μας να επικρατήσει ούτε για μια στιγμή. Όταν παρακολουθείτε αυτό το

Ευαγγέλιο, ζητήστε από το Άγιο Πνεύμα να σας φωτίσει με ακόμη

περισσότερες γνώσεις για αυτή την αξιοθαύμαστη γυναίκα. Με αυτόν τον

τρόπο, θα γίνουμε όλοι καλύτεροι μαθητές του Χριστού, καλύτεροι

Μαρωνίτες. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

In some translations of the gospel of today the protagonist of the story, the Canaanite Woman, is also called the Syro-Phonecian woman. As children of the Maronite Church, we are delighted to meet this woman. She is our mother in the faith; her Phoenician roots united to her Syriac heritage united to her faith in Christ makes her the porto-Maronite, the first Maronite in the Gospel. St. Matthew perfectly captures the essence of this woman’s faith.

What does St. Matthew tell us about this Syro-Phonecian woman, this proto-Maronite believer?

1) She will do anything for her children. This mother isn’t asking Our Lord for anything for herself but for her poor daughter who has been possessed by a demon. For a Maronite, there is no greater community than that of the family. If we have had a falling out with one or two members of our family, we must try to repair it as best we can. Our spiritual DNA is one that values family above everything; we must do everything we can to repair broken family ties. And she goes further: when it comes to transmitting the faith, this woman will do whatever it takes to help save her daughter. May we all do our part to help introduce our young people to the gospel of Christ and our Catholic faith.

2) She discerned the spiritual war going on. This wonderful woman didn’t run away from her problems but went to straight to Christ because she identified that the root of her problem was spiritual.

As Maronites, we can easily fall into the materialism of our contemporaries and think our difficulties can only be solved politically, or economically. We need to be more discerning and recognize the root of our present crisis is spiritual.

3) She had a holy determination. Her Phoenician roots gave her an energy and persistence that didn’t collapse in face of the apparent obstacle of God’s silence. With a ‘dogged determination’ she followed Christ and did not relent from asking for help. As Maronites, we must learn from this spiritual mother of ours to never cease praying even if our prayers are not immediately answered.

4) She cleverly turned her weakness to her advantage. Christ reminded her that she was not part of the ‘chosen people’ and therefore unable to access his miracles of mercy. But this clever woman turned her weakness to her advantage by using the currency that Christ could not refuse, humility. As Maronites lets imitate our spiritual mother by humbling ourselves often. Let us not let our pride have an easy time even for a single moment.

When you sit with this Gospel, ask the Holy Spirit to enlighten you with even more insights about this remarkable woman. In doing so, we will all become better followers of Christ, better Maronites.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Today, the Holy Spirit opens for us a delightful event in the public life of Jesus Christ: Zacchaeus, a tax collector, who was determined to see Christ but was unable, because of the crowds, and his own physical limitations – he was short, so he climbed a Sycamore tree to catch a glimpse of this marvellous preacher. His astonishment must have been limitless when Christ caught sight of him and spoke kindly to him and invited himself to dinner at his house.

In first-century Palestine, the tax collector was a despised figure. Hired by the Romans to collect the taxes on the native population, the Romans made no objections to the personal enrichment of the tax collector as he added his own personal tax on the official tax. This made the tax collector loathsome and detested by the population. As perfect God and perfect man, Christ was not unaware of this taboo. Amazingly however, Christ seemed to be perfectly at ease with these characters, even calling a tax collector, St. Matthew to be part of the 12 apostles. Christ did not just merely tolerate these individuals but seemed to go out of his way to engage with them and include them in his work of Redemption.

Our Lord wanted to use their expertise in economic matters to explain in human terms what would be the spiritual economy of His Redemption. Everybody knows that if you spend money on something you should receive value in return. And this is something for each of us to meditate upon in the coming days: God does owe a reward to his faithful servants, because this has pleased God to offer such a reward.  He has not only offered it, but he has also promised it. It is His Will that virtuous living and child-like faith should result in eternal happiness and deliberate wickedness in eternal misery.  In His crazy love for His creatures, God has put Himself in debt because that is His Will.

Let’s spend this week thinking about the rewards that God has promised us if we spend ourselves in virtuous living.  Such beautiful thoughts will move us to become big spenders in this economy of Christ.

+Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus