<a href="https://maroniteparchy.org.cy/wp-content/uploads/2025/PLSUNDAYMASS.pdf">Click Me</a>
Category: Archbishop’s Teaching
<a href="https://maroniteparchy.org.cy/wp-content/uploads/2025/GREEKPLSUNDAYMASS.pdf">Click Me</a>
Ματθαίος 24: 45-51
Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,
«Έτσι, ο Φαραώ είπε στον Ιωσήφ: (...) «Θα είσαι επικεφαλής του οίκου μου, και όλος ο λαός μου θα υπακούει στις διαταγές σου. Μόνο όσον αφορά τον θρόνο, εγώ θα είμαι ανώτερος από σένα».
Ο πατριάρχης Ιωσήφ, από το βιβλίο της Γένεσης, είναι ένας τύπος, μια προφητεία του Βασιλείου του Χριστού. Ο Ιωσήφ είναι ένας τύπος του Χριστού. Αλλά η Αγία Γραφή μπορεί να φωτιστεί από διαφορετικές οπτικές γωνίες, και η εικόνα του Ιωσήφ και η προαγωγή του από τον Φαραώ μπορεί επίσης να δει κανείς από τα γεγονότα της Μεγάλης Παρασκευής και τη μεγάλη «προαγωγή» της μητέρας του Χριστού σε μητέρα μας.
Αν διαβάσουμε αργά το ιερό κείμενο, μπορούμε να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας μαζί με τη μικρή ομάδα στους πρόποδες του Σταυρού και να ακούσουμε τον Χριστό να λέει αυτά τα λόγια στον Απόστολο Ιωάννη: «Ιδού η μητέρα σου» (Ιωάννης 19:27). Ο Χριστός δεν απένειμε έναν απλώς τιμητικό τίτλο: η Μαρία είναι πραγματικά η μητέρα μας και εμείς είμαστε τα παιδιά της.
«Η μητρότητα της Μαρίας μέσω του μυστηρίου του Σταυρού έκανε ένα απίστευτο άλμα: η μητέρα του Ιησού έγινε η νέα Εύα, η πηγή νέας και αιώνιας ζωής για κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο, επειδή ο Υιός της την συνέδεσε με τον λυτρωτικό θάνατό Tου.» -Λέων XIV, Ομιλία 9-06-2025. Αυτός ο τίτλος που έχει τώρα η Μαρία της δίνει μια σχεδόν άπειρη δύναμη στο Βασίλειο του Θεού. Τα αιτήματά της απαντώνται πάντα· καμία προσευχή δεν μένει αναπάντητη.
Η Μαρία μιλάει πολύ λίγο στα Ευαγγέλια, αλλά το βλέμμα της, η ματιά της είναι ένα βλέμμα περισυλλογής και κατανόησης. Της ζητάμε, σε αυτή την ιερή περίοδο του Σταυρού, να μας βοηθήσει να ενωθούμε με το Σταυρό του Υιού της, ώστε να μοιάσουμε με τον Υιό της και να συμμετάσχουμε στο έργο της Λύτρωσης, της συν-λύτρωσης ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Αμήν.
† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου
Matthew 24 : 45-51
Dear brothers and sisters in Christ,
“So, Pharaoh said to Joseph, (…) ‘you shall be over my house, and all my people shall order themselves as you command; only with regard to the throne will I be greater than you.”
The patriarch Joseph, from the book of Genesis, is a type, a foreshadowing of Christ’s Kingdom. Joseph is a type of Christ. But Sacred Scripture can be illuminated from different angles, and the image of Joseph and his promotion by Pharaoh can also be seen from the events of Good Friday and the great ‘promotion’ of Christ’s mother to be our mother.
If we read the sacred text slowly, we can place ourselves with the small group at the foot of the Cross and hear Christ speak those words to St. John the Apostle, “Behold your mother” (John 19:27). Christ did not bestow a merely honorary title: Mary truly is our mother, and we are her children.
“Mary’s motherhood through the mystery of the Cross took an unimaginable leap: the mother of Jesus became the new Eve, the source of new and eternal life for every person who comes into the world, because her Son associated her with his redemptive death.” -Leo XIV, Homily 9-06-2025. This title that Mary now has gives her an almost infinite power in the Kingdom of God. Her requests are always answered; no prayer goes unanswered.
Mary speaks very little in the Gospels, but her look, her gaze is one of contemplation and understanding. We ask her, in this holy season of the Cross to help us to unite ourselves with the Cross of her Son so that we may resemble her Son and share in the work of Redemption, the co-redemption of the whole human race.
† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus
Categories
Happy Feast of St. Francis of Assisi!
- Post author By staff@maroniteparchy.org.cy
- Post date October 4, 2025
- No Comments on Happy Feast of St. Francis of Assisi!
The Beauty of Friendship and the Beauty of Holy Purity
All the early accounts of Francis’ early life depict him as the heart and soul of every party. He was a joy to be around, singing, laughing, enjoying everything in life. People loved to be around him. The first followers of Francis draw pictures of him with his companions roaming the streets of Assisi singing troubadour songs and spreading happiness.
Όλες οι πρώτες αφηγήσεις για τα πρώτα χρόνια της ζωής του Φραγκίσκου τον απεικονίζουν ως την καρδιά και την ψυχή κάθε παρέας. Ήταν χαρά να τον έχεις κοντά του, τραγουδώντας, γελώντας, απολαμβάνοντας τα πάντα στη ζωή. Οι άνθρωποι λάτρευαν να είναι κοντά του. Οι πρώτοι ακόλουθοι του Φραγκίσκου ζωγραφίζουν αυτόν με τους συντρόφους του να περιφέρονται στους δρόμους της Ασίζης τραγουδώντας τροβαδούρα και σκορπώντας ευτυχία.
Within these accounts there is not the slightest suggestion that his character flirted with impurity or acting incorrectly with others. There was already in Francis a great esteem for holy purity. The virtue, the grace, the miracle of holy purity is manifested in the great capacity for friendship. The Catechism of the Catholic Church #2347 says: “ The virtue of chastity blossoms in friendship. It shows the disciple how to follow and imitate him who has chosen us as his friends (John 15:15) who has given himself totally to us and allows us to participate in his divine estate.”
Μέσα σε αυτές τις αφηγήσεις δεν υπάρχει η παραμικρή υπόνοια ότι ο χαρακτήρας του φλέρταρε με την ακαθαρσία ή ενεργούσε λανθασμένα με τους άλλους. Υπήρχε ήδη στον Φραγκίσκο μια μεγάλη εκτίμηση για την αγνότητα. Η αρετή, η χάρη, το θαύμα της αγνότητας εκδηλώνεται στη μεγάλη ικανότητα για φιλία. Ο Κατηχισμός της Καθολικής Εκκλησίας #2347 λέει: «Η αρετή της αγνότητας ανθίζει στη φιλία. Δείχνει στον μαθητή πώς να ακολουθεί και να μιμείται Αυτόν που μας έχει επιλέξει ως φίλους του (Ιωάννης 15:15) που μας έχει αφιερώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά και μας επιτρέπει να συμμετέχουμε στη θεϊκή του υπόσταση».
As we get older, the passions and appetites weaken and the temptations that tried us in our youth are not as pronounced. At the same time, however, we should be growing more and more in the virtue of purity. How can we grow in purity? I would like to suggest that growing in purity means growing in our apostolic desires!
Καθώς μεγαλώνουμε, τα πάθη και οι ορέξεις εξασθενούν και οι πειρασμοί που μας δοκίμασαν στη νεότητά μας δεν είναι τόσο έντονοι. Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να αναπτυσσόμαστε όλο και περισσότερο στην αρετή της αγνότητας. Πώς μπορούμε να αναπτυσσόμαστε στην αγνότητα; Θα ήθελα να προτείνω ότι η ανάπτυξη στην αγνότητα σημαίνει ανάπτυξη στις αποστολικές μας επιθυμίες!
Think about how St. Francis made friends with everyone, even with things … the sun, the moon, the Sultan, the wolf … his apostolic heart seemed limitless. This grace of friendship was the delicious fruit of the virtue of purity. The purer the heart, the greater the capacity for friendship, the greater the capacity for friendship, the great the apostolate.
Σκεφτείτε πώς ο Άγιος Φραγκίσκος έκανε φίλους με όλους, ακόμα και με πράγματα... τον ήλιο, το φεγγάρι, τον Σουλτάνο, τον λύκο... η αποστολική του καρδιά φαινόταν απεριόριστη. Αυτή η χάρη της φιλίας ήταν ο νόστιμος καρπός της αρετής της αγνότητας. Όσο πιο αγνή ήταν η καρδιά, τόσο μεγαλύτερη ήταν η ικανότητα για φιλία, τόσο μεγαλύτερη ήταν η ικανότητα για φιλία, τόσο μεγάλη ήταν η αποστολικότητα.
Ματθαίος 24: 23-31
Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,
«Ο Κωνσταντίνος είδε τον Σταυρό να λάμπει φωτεινά στον ουρανό. Αυτό τον έκανε νικηφόρο όταν πολεμούσε τους εχθρούς του».
Η ιστορία μας λέει ότι ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, πριν από τη μάχη της Μιλβιανής Γέφυρας (28 Οκτωβρίου 312), φέρεται να είχε ένα όραμα ενός σταυρού (ή Χ-Ρ) στον ουρανό. Μαζί με αυτό το όραμα ήρθαν και τα λόγια (που καταγράφηκαν από τον ιστορικό Ευσέβιο) «Με αυτό το σημάδι, θα νικήσεις». Ο Κωνσταντίνος διέταξε τους στρατιώτες του να σημαδέψουν τις ασπίδες τους με το Χ-Ρ (τα δύο πρώτα γράμματα της λέξης «Χριστός»).
Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος κέρδισε τη μάχη εναντίον του Μαξεντίου, κάτι που απέδωσε στη δύναμη του Θεού των Χριστιανών. Αυτό το γεγονός άφησε το στίγμα του στην ιστορία του Χριστιανισμού, διότι μετά από αυτό, ο Κωνσταντίνος έθεσε τέλος στη δίωξη των Χριστιανών με το Διάταγμα των Μεδιολάνων (313 μ.Χ.), όχι μόνο νομιμοποιώντας το Χριστιανισμό στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά και καθιστώντας τον επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας.
Αυτό το γεγονός του Κωνσταντίνου σηματοδοτεί μια κρίσιμη στιγμή στην ιστορία του Χριστιανισμού και συμβολίζει τη δύναμη και τη μεταμόρφωση που ξεκίνησε στο Σταυρό την Μεγάλη Παρασκευή. Η νίκη που πέτυχε ο Χριστός στο Σταυρό δεν περιορίζεται σε καθαρά πνευματικούς όρους, αλλά έχει συνέπειες στην καθημερινή ζωή, στην οργάνωση των κοινωνιών και στην οικοδόμηση του πολιτισμού.
Όταν τα έθνη, οι οικογένειες και οι πολιτισμοί ευφραίνονται στον Χριστό, όλα ανυψώνονται και τιμάται η αλήθεια του ανθρώπινου προσώπου. Δυστυχώς, η ιστορία είναι γεμάτη από ψευδομεσσίες που υποσχέθηκαν έναν παράδεισο στη γη χωρίς τον Χριστό, το Δέντρο της Ζωής.
Μπορούμε να ξαναχτίσουμε τον Κήπο της Εδέμ χωρίς τον Χριστό, το Δέντρο της Ζωής;
Όχι, δεν μπορούμε. Στην πραγματικότητα, κάθε προσπάθεια που έχει γίνει προς αυτή την κατεύθυνση έχει οδηγήσει στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Χωρίς τον Χριστό, ο άνθρωπος δημιουργεί μόνο μια ζωντανή κόλαση. «Όταν προσπαθούμε να ζήσουμε χωρίς τον Θεό, το αποτέλεσμα δεν είναι ο παράδεισος, αλλά μια έρημος κενότητας και θανάτου». – Deus Caritas Est, Βενέδικτος XVI. Αμήν.
† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου
Matthew 24 : 23-31
Dear brothers and sisters in Christ,
“Constantine beheld the Cross shining brightly in the sky. It made him victorious when fighting his foes.”
History tells us that the Emperor Constantine, before the Battle of the Milvian Bridge (October 28, 312) had a vision of a cross (or Chi-Rho) in the sky. Alongside this vision came the words (recorded by the historian Eusebius) “In this sign, you will conquer”. Constantine ordered his soldiers to mark their shields with the Chi-Rho (the first two letters of “Christ” in Greek: X (Chi) and R (Rho).
The Emperor Constantine won the battle against Maxentius, which he attributed to the power of the God of the Christians.This event imprinted itself on Christian history, because after this event, Constantine ended the persecution of Christians with the Edict of Milan (313 AD) not only making Christianity legal in the Roman Empire but establishing it as the religion of the empire.
This event of Constantine marks a pivotal moment in Christian history, and symbolizes the power and transformation begun at the Cross on Good Friday. The victory that Christ obtained on the Cross is not limited to purely spiritual terms, but has consequences in everyday life, in the organization of societies and the building of civilization. When nations, families and cultures exult in Christ, everything is elevated, and the truth of the human person is honored. Sadly, history is littered with false Messiahs who have promised a paradise on earth without Christ, the Tree of Life.
Can we re-build the Garden of Eden without Christ, the Tree of Life?
No, we cannot. In fact, every effort to do so has resulted in the exact opposite. Without Christ, man only creates a living hell.
“When we attempt to live without God, what results is not heaven, but rather a desert of emptiness and death.” – Deus Caritas Est, Benedict XVI
† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus
Ματθαίος 24: 1-14
Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,
«Ο σταυρός Σου, Κύριε, είναι το κλειδί για τον παράδεισο και μας ανοίγει τις πύλες που έκλεισε η αμαρτία του Αδάμ!»
Οι αναγνώσεις της Θείας Λειτουργίας μας οδηγούν στο τέλος του κόσμου και σε όλα τα σημάδια της έλευσης του. Η πρώτη γενιά των χριστιανών πίστευε ότι η «Ημέρα του Κυρίου» ήταν επικείμενη. Ο λόγος για την προσδοκία τους ήταν πολύ απλός: όλα όσα περιγράφει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο ήταν παρόντα σε εκείνη τη γενιά· στην πραγματικότητα, όσα περιγράφει ο Χριστός εξακολουθούν να συμβαίνουν. Επομένως, από την έλευση του Χριστού, ζούμε στις «τελευταίες ημέρες». Πρέπει να είμαστε έτοιμοι, με την πόρτα της καρδιάς μας ανοιχτή για την έλευση Του.
Αφού οι πρώτοι γονείς μας έσπασαν τη φιλία με τον Θεό και αρνήθηκαν να υπακούσουν στην εντολή Του να μην « φάνε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού», η ιστορία έφτασε σε αδιέξοδο, «όλοι γεννηθήκαμε με την αμαρτία που είναι ο θάνατος της ψυχής» (CCC#403). Αυτή η καταστροφική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο άνθρωπος, λόγω της ανυπακοής και της υπερηφάνειας, είχε κλείσει τις πύλες του παραδείσου και είχε καταστήσει την ανθρώπινη ζωή βαριά και οδυνηρή. Ο Χριστός ήρθε και με το θάνατό Του και την ανάστασή Του άνοιξε τις πύλες του παραδείσου με το ξύλο του Σταυρού Του, σύμβολο της υπακοής και της ταπεινότητάς Του. Ο Σταυρός έχει γίνει όχι μόνο το κλειδί για τον παράδεισο, αλλά και το κλειδί για την κατανόηση της ανθρώπινης ζωής και της κοσμικής ιστορίας.
Το παλιό κλειδί της παλιάς εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στην Κορμακίτη ήταν επιδέξια σφυρηλατημένο, ώστε όχι μόνο να ανοίγει την πόρτα του παρεκκλησιού, αλλά και να μας εξηγεί την κατήχησή μας. Αν κοιτάξετε προσεκτικά το κλειδί, η μεταλλική εγκοπή που αλληλεπιδρά με την κλειδαριά έχει ένα μικροσκοπικό σταυρό στο κέντρο της. Τι όμορφο παράδειγμα της πίστης μας. Μόνο ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να ανοίξει τις πύλες του παραδείσου και μόνο ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να αποκαλύψει το νόημα της ανθρώπινης ιστορίας.
Συχνά χάνουμε τα κλειδιά μας και τα ψάχνουμε με απογοήτευση. Αλλά το κλειδί του Σταυρού βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου· μόνο εκείνοι που έχουν χάσει το νόημα της ζωής μπορούν να το χάσουν. Ας υψώσουμε τα μάτια μας προς τον Σταυρό και ας βρούμε το νόημα της ύπαρξής μας και την ελπίδα της μελλοντικής δόξας. Αμήν.
† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου
Categories
Second Sunday after Holy Cross
- Post author By staff@maroniteparchy.org.cy
- Post date September 27, 2025
- No Comments on Second Sunday after Holy Cross
Matthew 24:1-14
Dear brothers and sisters in Christ,
“Your cross, O Lord, is the key to paradise and unlocks the gates for us that were closed by Adam’s sin!”
The readings of the Divine Liturgy point us to the end of the world and all the signs of its arrival. The first generation of Christians thought that the ‘Day of the Lord’ was imminent. The reason for their expectation was quite simple, everything that Christ describes in the Gospel was present to that generation; in fact, what Christ described is still taking place. Therefore, ever since the coming of Christ, we have been living in the ‘last days’. We must stand ready, with the door of our heart open for his coming.
After our first parents broke friendship with God and refused submission to his command to not ‘eat of the tree of knowledge of good and evil’ history was at a standstill, “we were all born afflicted with a sin which is the death of the soul” (CCC#403). This catastrophic situation that man was in, because of disobedience and pride, had closed the gates of paradise and rendered human life burdensome and painful. Christ came and by his death and resurrection opened the gates of paradise by the wood of his Cross, a symbol of his obedience and humility. The Cross has become not only the key to paradise, but also the key to understanding human life and cosmic history.
The antique key of the old church of St. George in Kormakitis was expertly forged so as to not only open the door of the chapel but also to explain to us our catechism. If you look closely at the key, the metal notch which interacts with the lock has a tiny cross in its center. What a beautiful example of our faith. Only the Cross of Christ can open the gates of paradise, and only the Cross of Christ can open the meaning of human history.
Frequently we lose our keys and look in frustration for them. But the key of the Cross is at the center of the world; it can only be lost by those who have lost the meaning of life. May we lift our eyes to the Cross and find the meaning to our existence and the hope of future glory.
† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus