Category: Archbishop’s Teaching

Categories
Archbishop’s Teaching

2η Κυριακή της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Ματθαίος 24: 1-14

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Ο σταυρός Σου, Κύριε, είναι το κλειδί για τον παράδεισο και μας ανοίγει τις πύλες που έκλεισε η αμαρτία του Αδάμ!»

Οι αναγνώσεις της Θείας Λειτουργίας μας οδηγούν στο τέλος του κόσμου και σε όλα τα σημάδια της έλευσης του. Η πρώτη γενιά των χριστιανών πίστευε ότι η «Ημέρα του Κυρίου» ήταν επικείμενη. Ο λόγος για την προσδοκία τους ήταν πολύ απλός: όλα όσα περιγράφει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο ήταν παρόντα σε εκείνη τη γενιά· στην πραγματικότητα, όσα περιγράφει ο Χριστός εξακολουθούν να συμβαίνουν. Επομένως, από την έλευση του Χριστού, ζούμε στις «τελευταίες ημέρες». Πρέπει να είμαστε έτοιμοι, με την πόρτα της καρδιάς μας ανοιχτή για την έλευση Του.

Αφού οι πρώτοι γονείς μας έσπασαν τη φιλία με τον Θεό και αρνήθηκαν να υπακούσουν στην εντολή Του να μην « φάνε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού», η ιστορία έφτασε σε αδιέξοδο, «όλοι γεννηθήκαμε με την αμαρτία που είναι ο θάνατος της ψυχής» (CCC#403). Αυτή η καταστροφική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο άνθρωπος, λόγω της ανυπακοής και της υπερηφάνειας, είχε κλείσει τις πύλες του παραδείσου και είχε καταστήσει την ανθρώπινη ζωή βαριά και οδυνηρή. Ο Χριστός ήρθε και με το θάνατό Του και την ανάστασή Του άνοιξε τις πύλες του παραδείσου με το ξύλο του Σταυρού Του, σύμβολο της υπακοής και της ταπεινότητάς Του. Ο Σταυρός έχει γίνει όχι μόνο το κλειδί για τον παράδεισο, αλλά και το κλειδί για την κατανόηση της ανθρώπινης ζωής και της κοσμικής ιστορίας.

Το παλιό κλειδί της παλιάς εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στην Κορμακίτη ήταν επιδέξια σφυρηλατημένο, ώστε όχι μόνο να ανοίγει την πόρτα του παρεκκλησιού, αλλά και να μας εξηγεί την κατήχησή μας. Αν κοιτάξετε προσεκτικά το κλειδί, η μεταλλική εγκοπή που αλληλεπιδρά με την κλειδαριά έχει ένα μικροσκοπικό σταυρό στο κέντρο της. Τι όμορφο παράδειγμα της πίστης μας. Μόνο ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να ανοίξει τις πύλες του παραδείσου και μόνο ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να αποκαλύψει το νόημα της ανθρώπινης ιστορίας.

Συχνά χάνουμε τα κλειδιά μας και τα ψάχνουμε με απογοήτευση. Αλλά το κλειδί του Σταυρού βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου· μόνο εκείνοι που έχουν χάσει το νόημα της ζωής μπορούν να το χάσουν. Ας υψώσουμε τα μάτια μας προς τον Σταυρό και ας βρούμε το νόημα της ύπαρξής μας και την ελπίδα της μελλοντικής δόξας. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

Second Sunday after Holy Cross

Matthew 24:1-14

Dear brothers and sisters in Christ,

“Your cross, O Lord, is the key to paradise and unlocks the gates for us that were closed by Adam’s sin!”

The readings of the Divine Liturgy point us to the end of the world and all the signs of its arrival.  The first generation of Christians thought that the ‘Day of the Lord’ was imminent.  The reason for their expectation was quite simple, everything that Christ describes in the Gospel was present to that generation; in fact, what Christ described is still taking place.  Therefore, ever since the coming of Christ, we have been living in the ‘last days’.  We must stand ready, with the door of our heart open for his coming.

After our first parents broke friendship with God and refused submission to his command to not ‘eat of the tree of knowledge of good and evil’ history was at a standstill, “we were all born afflicted with a sin which is the death of the soul” (CCC#403).  This catastrophic situation that man was in, because of disobedience and pride, had closed the gates of paradise and rendered human life burdensome and painful.  Christ came and by his death and resurrection opened the gates of paradise by the wood of his Cross, a symbol of his obedience and humility.  The Cross has become not only the key to paradise, but also the key to understanding human life and cosmic history.

The antique key of the old church of St. George in Kormakitis was expertly forged so as to not only open the door of the chapel but also to explain to us our catechism.  If you look closely at the key, the metal notch which interacts with the lock has a tiny cross in its center.  What a beautiful example of our faith.  Only the Cross of Christ can open the gates of paradise, and only the Cross of Christ can open the meaning of human history.

Frequently we lose our keys and look in frustration for them.  But the key of the Cross is at the center of the world; it can only be lost by those who have lost the meaning of life.  May we lift our eyes to the Cross and find the meaning to our existence and the hope of future glory.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Categories
Archbishop’s Teaching

Πρώτη Κυριακή μετά την ανύψωση του Τιμίου Σταυρού.

Μάρκος 10 / 35 -45

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

 

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας αποτυπώνει με όμορφο τρόπο το μυστήριο του έργου της Λύτρωσης του Χριστού #607: «Η επιθυμία να αγκαλιάσει το σχέδιο του Πατέρα Tου για τη λυτρωτική αγάπη ενέπνευσε ολόκληρη τη ζωή του Ιησού, καθώς το λυτρωτικό πάθος Tου ήταν ο ίδιος ο λόγος της Ενσάρκωσής Tου».

 

Όταν διαβάζουμε αυτά τα λόγια, μας κάνουν να σκεφτούμε τους φτωχούς αποστόλους Ιάκωβο και Ιωάννη που ήθελαν να αναρριχηθούν σε υψηλές θέσεις στη βασιλεία. Δεν είχαν καταλάβει τη λογική της βασιλείας. Είπαν ότι ήταν ικανοί να πιουν από το ποτήριο του Χριστού, αλλά δεν μπορούσαν να φανταστούν τα παθήματα και τον θάνατο που θα υποστεί ο Χριστός. Η μαθηματική λογική της Βασιλείας είναι ότι αν θέλεις να ανέβεις ψηλά, πρέπει να κατέβεις πολύ χαμηλά: αν θέλεις να βασιλέψεις με τον Χριστό, πρέπει να υποφέρεις με τον Χριστό.

 

Στην αυστηρή και σκληρή πραγματικότητά του, ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι κάτι αρνητικό, είναι κάτι θετικό – δεν είναι μικρό πράγμα να ανακαλύψουμε ότι ο Σταυρός είναι το παγκόσμιο σύμβολο του πλεονεκτήματος. Ο Σταυρός είναι ένα σύμβολο της λυτρωτικής Αγάπης του Θεού. Ο Σταυρός είναι ένα σύμβολο ευλογίας και εύνοιας. Ο Σταυρός είναι ένα απαραίτητο μέσο πνευματικής καρποφορίας.

 

Γιατί λοιπόν φοβόμαστε τον Σταυρό; Γιατί παραπονιόμαστε όταν αντιμετωπίζουμε τα δεινά; Έχουμε ξεχάσει πώς λυτρωθήκαμε; Έχουμε ξεχάσει ότι ο Σταυρός είναι ένα πλεονέκτημα, όχι ένα μειονέκτημα; Έχουμε ξεχάσει ότι μόνο μέσω του Σταυρού είμαστε πνευματικά γόνιμοι;

Όταν προκύπτουν δυσκολίες, ασθένειες ή προβλήματα, ας μην υποκύψουμε στον παράπονο. Ας αγαπήσουμε τον Σταυρό και ας τρέξουμε προς αυτόν, αντί να απομακρυνθούμε από αυτόν.

 

Με τον Σταυρό σταθερά στους ώμους μας, θα γίνουμε ένα με τον Χριστό και θα αγκαλιάσουμε το σχέδιο του Πατέρα για τη λυτρωτική αγάπη. Τα παθήματά μας και οι χαρές μας, ενωμένα με τον Χριστό, θα κάνουν τον δρόμο ευκολότερο για τους άλλους και θα τους προσφέρουν τη χάρη της Σωτηρίας. Αμήν.

 

 

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Categories
Archbishop’s Teaching

First Sunday after Holy Cross

St. Mark (10:35-45)

Dear brothers and sisters in Christ,

The Catechism of the Catholic Church expresses beautifully the mystery of Christ’s work of Redemption #607: “The desire to embrace his Father’s plan of redeeming love inspired Jesus’ whole life, for his redemptive passion was the very reason for his Incarnation.”

When we read these words, they make us think of the poor apostles James and John who wanted to ascend to high office in the kingdom. Hidden from their eyes was the mathematics of the Kingdom. They said they were able to drink of the chalice of Christ, but they could not have imagined the suffering and death that Christ would endure. The mathematics of the Kingdom is if you wish to go high, you must go very low: if you wish to reign with Christ, you must suffer with Christ.

In its stark and brutal reality, the Cross of Christ is not something negative, it is something positive – it is no small thing to discover that the Cross is the universal plus sign. The Cross is a sign of God’s redeeming Love; the Cross is a sign of blessing and favor; the Cross is an indispensable means of spiritual fruitfulness.

Why then do we fear the Cross? Why do we complain in the face of suffering? Have we forgotten how we were redeemed? Have we forgotten that the Cross is a plus, not a minus? Have we forgotten that it is only by the Cross that we are spiritually fruitful?

When hardship, sickness, or difficulties arise, let us not give into complaining. Let us love the Cross and run towards it, not away from it.
With the Cross firmly on our shoulders, we will become one with Christ and embrace the Father’s plan of redeeming love. Our sufferings and joys united to Christ, will make the path easier for others and obtain for them the grace of salvation.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Categories
Archbishop’s Teaching

The Exaltation of the Glorious Cross

John 12 /20-32

Dear brothers and sisters in Christ,

“The message about the cross is foolishness to those who are perishing, but to us who are being saved it is the power of God.”

In 1857, a piece of graffiti was uncovered in a building in Rome, on the Palatine Hill. Archeologists dated it from the first century A.D. The image depicts a human-like figure affixed to a cross and possessing the head of a donkey. To the left of the image is a young man – apparently intended to represent Alexamenos – as a Roman soldier or guard, raising one hand in a gesture possibly suggesting worship. Beneath the cross is a crude caption written in Greek as “Alexamenos worshipping his god”. The graffiti stands as testimony to the anti-Christian sentiment of ancient Rome and the mockery of the Cross of Christ.

We need to recover just how shocking the proclamation of the Cross was to the ancient world; this will help us to proclaim the message to our modern age. Death by crucifixion was the most humiliating death one could experience: the pain was limitless as it could go on for days and only the vilest criminals were subjected to it. That Christians chose to worship their God on a Cross was unlike any other religion in human history! It was a complete break from all other religious testimonies.

Man lost all his preternatural gifts, because of his disobedience at the foot of the Tree of Knowledge of Good and Evil in the garden of Eden. But through Christ’s obedience on the Wood of the Cross, man has received even greater gifts. What had been the source of man’s downfall has become the source of his restoration. Two trees, two Adams, two different results.

On this great feast of the Holy Cross during this Jubilee Year, we must be filled with a lot of hope, because this equation is the design of the Divine Logos. What appears to be the source of our downfall, can in fact, be the source of our restoration.
The thing that humiliates you, the events that break you, can in fact be a great grace and a source of endless blessings. We must not give into despair or wrong thinking. God who has saved you by the wood of the Cross, will also restore you by the very things in your life that give you the most grief.

We ask Our Lady who studied the Cross of Christ most perfectly to help us understand this Divine Science.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Categories
Archbishop’s Teaching

Η ανύψωση του ένδοξου Σταυρού

Ιωάννης 12 / 20 – 32

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Το μήνυμα του σταυρού είναι ανοησία για όσους χάνονται, αλλά για εμάς που σωζόμαστε είναι η δύναμη του Θεού».

Το 1857, ένα γκράφιτι αποκαλύφθηκε σε ένα κτίριο στη Ρώμη, στον Λόφο Παλατίνο. Οι αρχαιολόγοι το χρονολόγησαν στον 1ο αιώνα μ.Χ. Η εικόνα απεικονίζει μια ανθρωποειδή μορφή στερεωμένη σε ένα σταυρό με κεφάλι γαϊδάρου. Στα αριστερά της εικόνας βρίσκεται ένας νεαρός άνδρας – προφανώς ο Αλεξαμένους – ως Ρωμαίος στρατιώτης ή φρουρός, που υψώνει το ένα χέρι σε μια χειρονομία που πιθανώς υποδηλώνει λατρεία. Κάτω από το σταυρό υπάρχει μια χονδροειδής λεζάντα γραμμένη στα ελληνικά που λέει «Ο Αλεξαμένους λατρεύει τον θεό του». Το γκράφιτι αποτελεί μαρτυρία του αντιχριστιανικού αισθήματος της αρχαίας Ρώμης και της διακωμώδησης του Σταυρού του Χριστού.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόσο συγκλονιστική ήταν η διακήρυξη του Σταυρού για τον αρχαίο κόσμο. Αυτό θα μας βοηθήσει να διακηρύξουμε το μήνυμα στη σύγχρονη εποχή. Ο θάνατος με σταύρωση ήταν ο πιο ταπεινωτικός θάνατος που μπορούσε να βιώσει κάποιος: ο πόνος ήταν ατελείωτος, καθώς μπορούσε να διαρκέσει για μέρες, και μόνο οι πιο άθλιοι εγκληματίες υποβάλλονταν σε αυτόν. Το γεγονός ότι οι χριστιανοί επέλεξαν να λατρεύουν τον Θεό τους πάνω σε ένα Σταυρό ήταν κάτι που δεν είχε προηγούμενο σε καμία άλλη θρησκεία στην ιστορία της ανθρωπότητας! Ήταν μια πλήρης ρήξη με όλες τις άλλες θρησκευτικές μαρτυρίες.
Ο άνθρωπος έχασε όλα τα υπερφυσικά του χαρίσματα, λόγω της ανυπακοής του στους πρόποδες του Δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού στον κήπο της Εδέμ. Αλλά μέσω της υπακοής του Χριστού στο Ξύλο του Σταυρού, ο άνθρωπος έλαβε ακόμη μεγαλύτερα χαρίσματα. Αυτό που ήταν η πηγή της πτώσης του ανθρώπου έγινε η πηγή της αποκατάστασής του. Δύο δέντρα, δύο Αδάμ, δύο διαφορετικά αποτελέσματα.

Σε αυτή τη μεγάλη γιορτή του Τιμίου Σταυρού, κατά τη διάρκεια αυτού του Ιωβηλαίου Έτους, πρέπει να γεμίσουμε με μεγάλη ελπίδα, διότι αυτή η εξίσωση είναι το σχέδιο του Θείου Λόγου. Αυτό που φαίνεται να είναι η πηγή της πτώσης μας, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι η πηγή της αποκατάστασής μας. Αυτό που σας ταπεινώνει, τα γεγονότα που σας συντρίβουν, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι μια μεγάλη χάρη και πηγή ατελείωτων ευλογιών. Δεν πρέπει να υποκύψουμε στην απελπισία ή σε λανθασμένες σκέψεις. Ο Θεός που σας έσωσε με το ξύλο του Σταυρού, θα σας αποκαταστήσει επίσης με τα ίδια τα πράγματα στη ζωή σας που σας προκαλούν τη μεγαλύτερη θλίψη.

Ζητάμε από την Παναγία, που μελέτησε τον Σταυρό του Χριστού με τον πιο τέλειο τρόπο, να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτή τη Θεία Επιστήμη. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

14η Κυριακή της Πεντηκοστής

Η Μάρθα και η Μαρία ( Λουκάς 10 / 38 - 42)

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Η Αγιοκατάταξη των Μακαρίων Τζόρτζιο Φρασσάτι και Κάρλο Ακουτίς

Σήμερα, στην αγία πόλη της Ρώμης, ο αγαπημένος μας Άγιος Πατέρας, ο Πάπας Λέων ΙΔ΄, θα ανακηρύξει επίσημα για όλη την Εκκλησία δύο νέους αγίους, τον Τζόρτζιο Φρασσάτι και τον Κάρλο Ακουτίς. Και οι δύο νέοι αυτοί άνδρες έφυγαν από τη ζωή πολύ νέοι· όμως μέσα στη σύντομη πορεία τους, δείχνουν ότι το να ζει κανείς για τον Χριστό δεν αφαιρεί τίποτε από τη ζωή, αλλά την γεμίζει με νόημα και χαρά.

Οι άγιοι είναι οι ειδικοί της ακρόασης. Όπως η Μαρία της Βηθανίας, οι άγιοι είναι προσεκτικοί στη φωνή του Χριστού. Τον ακούν στην ανάγνωση του Ευαγγελίου, Τον ακούν στη διδασκαλία της Εκκλησίας, Τον ακούν στις φωνές των φτωχών και των μεταναστών, Τον ακούν στη σιωπή του Παναγίου Μυστηρίου. Οι άγιοι δεν αρκούνται να ακούνε τον Ιησού· Τον προσέχουν. Αυτό το έργο της ακρόασης είναι η ανακάλυψη της φωνής του Χριστού σε όσους βρίσκονται δίπλα μας, στις οικογένειές μας και στον χώρο εργασίας μας. Είναι ακόμη και η προσπάθεια να ακούσουμε τη φωνή του Χριστού στους συγχρόνους μας, μερικοί από τους οποίους βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία. Ακόμα και στην αποξένωσή τους, είναι πλάσματα του Λόγου, της λογικής, και μπορούν, χωρίς να το γνωρίζουν, να μεταδίδουν την αλήθεια. Χρειαζόμαστε καρδιές και αυτιά ικανά να ακούν τον Χριστό που μιλά από τα πιο απίθανα μέρη.

Η καημένη η Μάρθα, μέσα στη γεμάτη μέριμνες κουζίνα της Βηθανίας, μπορούσε να ακούει τον Χριστό να μιλά στο άλλο δωμάτιο, αλλά ήταν τόσο αποσπασμένη που δεν μπορούσε να Τον προσέξει. Είχε επικεντρωθεί στα προβλήματά της, στις δυσκολίες και τις αποτυχίες της. Άκουγε τον εαυτό της και μόνο από απόσταση τον Ιησού.

Ο Θείος Λόγος δημιούργησε το ανθρώπινο σώμα ως μια εξατομικευμένη παραβολή: έχουμε δύο αυτιά και ένα στόμα. Ο Θεός μας δείχνει ότι πρέπει να ακούμε διπλάσια απ’ όσο μιλάμε· και ότι η ακρόαση είναι διπλάσια δύσκολη από την ομιλία.

Είθε η Ευλογημένη Μητέρα μας, της οποίας την όμορφη γέννηση θα εορτάσουμε αύριο (για εμάς τους Μαρωνίτες, θυμόμαστε την Κυρία μας της Μαρκί!) στις 8 Σεπτεμβρίου, να πρεσβεύει για όλους μας ώστε να γίνουμε καλύτεροι ακροατές! Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

14th Sunday of Pentecost

5th Sunday in Advent The Visitation of the Virgin to Elizabeth Luke 1 / 39-45

Archbishop’s Teaching

Homily of His Excellency Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus

Dear brothers and sisters in Christ,

 

“Your mother took you to the hills of Judea while you were still in her womb, and there you met John, filling him with the joy of your Holy Spirit, and then the hills were filled with joy and gladness.” – Prayer of Forgiveness

 

Springing up from her encounter with the Archangel Gabriel, Mary went with haste to the hill country in Judea, to the house of Zechariah, to help her elderly cousin Elizabeth who was expecting the birth of John the Baptist. She was not instructed to do this work of charity by the archangel, but her first act as the Mother of God was to hurry to help, in a generous act of service. She could have very easily said to herself “I must quietly hide myself in my house and not go out among people, since I am carrying the Son of the Eternal Father!”

 

No, she did no such thing. With youthful exuberance, filled with God, the Virgin Mary went to the house of silence, the house of Zechariah.  Punished for his lack of faith, Zechariah was made mute by the archangel. This chastisement would not be lifted until the birth of the Baptist. The Virgin Mary’s visit however brought the Mercy of God to the house, flooding it with grace.

Dancing for joy at the visitation of the Infant Christ in his mother’s womb, John was cleansed of original sin, and he proclaimed the nearness of salvation by his leap of joy in his mother’s womb. The presence of the unborn Christ flooded Elizabeth with the spirit of prophecy, making her cry out the words that would become the “Hail Mary” until the end of time and for all eternity “Blessed are you among women, and blessed is the fruit of your womb!”

 

The sweet aroma of a soul that is always speaking to God can change the direction of the world. The baptized follower of Christ with their soul, in the state grace will be an instrument of the Holy Spirit. Even an ordinary visit to a friend or loved one can be used by the Holy Spirit to heal the world and distribute the grace of God. In this beautiful season when we prepare for the birth of Christ, let us take advantage of every opportunity to smile at each other, to greet each other with friendship and kindness.  Let us go out of our way to help someone in need. So much good can be and should be done in in this holy season, that it should cause everyone we meet to want the mercy of God in their lives.

Catechism of the Catholic Church #504

Jesus is conceived by the Holy Spirit in the Virgin Mary’s womb because he is the New Adam, who inaugurates the new creation: “The first man was from the earth, a man of dust; the second man is from heaven.” (1 Cor 15:45,47) From his conception, Christ’s humanity is filled with the Holy Spirit for God “gives him the Spirit without measure.” From “his fullness” as the head of redeemed humanity “we have all received, grace upon grace.” (John 3:34)

 

Prayer

O God of Peace, establish peace among all nations of the earth and among the children of your Church. Extend the right hand of your mercy upon us and upon our departed that we may glorify you, your Father and your Holy Spirit, forever. Amen.

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ. Σελίμ Σφέιρ 4η Κυριακή – Του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

Archbishop’s Teaching

4η Κυριακή - Του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Λουκάς 1 / 26 - 38

«Ο Θεός είναι αγάπη και αυτός που αγαπά δεν παραμένει σκληρός. Ναι, στέκεται σταθερός, αλλά όχι σκληρός, δεν μένει άκαμπτος στις θέσεις του, αλλά επιτρέπει στον εαυτό του να επηρεάζεται και να συγκινείται.»
Πάπας Φραγκίσκος, Angelus, 20 Αυγούστου 2023

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Αυτή την Κυριακή, διαλογιζόμαστε πάνω στην όμορφη εικόνα μεταξύ του Αρχαγγέλου Γαβριήλ και της Μητέρας μας, Παναγίας. Ο ευαγγελιστής Λουκάς, προετοιμάζοντας αυτό το κείμενο σε κομψά ελληνικά, πρέπει να πήρε συνέντευξη από την Παναγία για να λάβει αυτή τη διήγηση, αφού μόνο αυτή ήταν παρούσα. Ο ευαγγελιστής Λουκάς, με έμπειρη δημοσιογραφική ικανότητα, οργάνωσε την ιστορία έτσι ώστε να ακολουθεί αμέσως μετά την αφήγηση του Ζαχαρία στο ναό, την οποία γιορτάσαμε την περασμένη Κυριακή. Αυτό έγινε προσεκτικά, υπό την επίδραση του Αγίου Πνεύματος. Ο ευαγγελιστής θέλησε να αντιπαραβάλει δύο εντυπωσιακά παρόμοια γεγονότα που όμως ήταν ριζικά διαφορετικά στην ουσία τους.
Τόσο ο Ζαχαρίας όσο και η Παναγία μας έκαναν μια ερώτηση στον αρχάγγελο, αλλά από δύο εξαιρετικά διαφορετικές θέσεις. Η ερώτηση του Ζαχαρία οφειλόταν στην αδυναμία του να πιστέψει ότι ο Θεός θα ανέστειλε τους νόμους της φύσης (ο ίδιος και η σύζυγός του ήταν προχωρημένοι σε ηλικία) για να επιφέρει τη γέννηση του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η ερώτηση της Μαρίας δεν είχε τις ρίζες της στη δυσπιστία για τη δύναμη του Θεού, αλλά είχε τις ρίζες της σε κάτι πολύ πιο μυστηριώδες. Η Παναγία μας δεν αμφέβαλε για τη δύναμη του Θεού, ούτε αγνοούσε πώς δημιουργήθηκαν τα παιδιά. Η ερώτησή της, «Πώς είναι δυνατόν να γίνει αυτό, αφού δεν γνωρίζω κανέναν άνδρα», είναι εξαιρετικά μυστηριώδης. Ήταν αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ και θα μπορούσε φυσικά να υποθέσει ότι η σύλληψη του Παιδιού θα γινόταν με φυσιολογικό συζυγικό τρόπο.
Ωστόσο, ο δισταγμός της αποκαλύπτει ένα πολύ μεγάλο μυστήριο που δεν αποκαλύπτεται από τον ευαγγελιστή Λουκά. Μπορούμε μόνο να υποθέσουμε. Η Μαρία πρέπει να είχε συνάψει νωρίτερα ένα συμβόλαιο με τον Θεό, ορκίζοντας τον εαυτό της σε μια κατάσταση αιώνιας παρθενίας. Αυτό το συμβόλαιο ήταν εντελώς ανήκουστο μεταξύ των Εβραίων γυναικών της εποχής της, καθώς κάθε Ισραηλίτισσα ήλπιζε να γίνει η μητέρα του Μεσσία. Το συμβόλαιό της, επομένως, είναι ακόμη πιο μυστηριώδες.

Γιατί προχώρησε σε αυτή τη δέσμευση; Πίστευε ότι με τη θυσία της θα ανάγκαζε τον Θεό να στείλει τον Μεσσία στο Ισραήλ; Είναι απολύτως πιθανό ότι ο Άγιος Ιωσήφ γνώριζε αυτό τη συμφωνία, αλλά επειδή τον παρακαλούσε τόσο πολύ η Υπεραγία Θεοτόκος, αποδέχθηκε ευχαρίστως αυτή τη συμφωνία με την οποία ο γάμος του μαζί της δεν θα διεξαγόταν με τον κανονικό τρόπο. Το ερώτημά της, λοιπόν, ήταν ριζικά διαφορετικό από εκείνο του Ζαχαρία. Χρειαζόταν μια διευκρίνιση σχετικά με την προηγούμενη δέσμευσή της για αιώνια παρθενία. Η Μαρία είναι η τέλεια μαθήτρια, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να αλλάξει τα σχέδιά της για να αποδεχθεί το θέλημα του Θεού. Με τον τρόπο αυτό, ο Θεός δεν ξηλώνει ή καταστρέφει τη δέσμευση της Μαρίας, αλλά τη μεγεθύνει θαυμάσια και την κάνει θαυματουργικά καρποφόρα.

Πόσο εύκολο είναι, ακόμη και για έναν εξαιρετικά καλό σκοπό, να πέσουμε σε μία σκληρότητα που δεν αναγνωρίζει το θέλημα του Θεού σε μία νέα πραγματικότητα. Το να είμαστε ελαστικοί και ευλύγιστοι στην πνευματική μας ζωή σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να αφεθούμε στα σχέδια του Θεού και να δεχτούμε με χαρά το θέλημά Του. Μια ασθένεια, μια οικονομική ανατροπή, μια μεγάλη μετακόμιση σε άλλη πόλη μπορεί να μας δοκιμάσει πραγματικά. Θέλουμε τα πάντα να γίνουν όπως ήταν.

Προσευχή: Σε αυτή την περίοδο προετοιμασίας για τη γέννηση του Χριστού, ας ζητήσουμε από την Υπεραγία Θεοτόκο να αποκτήσει για εμάς μεγαλύτερη πίστη και να προσευχηθούμε με χαρά: «Ας γίνει σύμφωνα με τον λόγο Σου». Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

 

Homily of His Excellency Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus 4th Sunday of Advent

Archbishop’s Teaching

Sunday of the Announcement to the Virgin Mary Luke 1 / 26 – 38

“God is love and the one who loves does not remain rigid. Yes, they stand firm, but not rigid; they do not remain rigid in their own positions, but allow themselves to be moved and touched," – Pope Francis, Angelus remarks, August 20, 2023

Dear brothers and sisters in Christ,

This Sunday, we read the beautiful account between the Archangel Gabriel and our Blessed Mother. The evangelist St. Luke in preparing this text in elegant Greek, must have interviewed our Lady to obtain this account, since she alone was present. St. Luke, with expert journalistic skill, arranged the story to follow directly after the account of Zechariah in the temple, which we celebrated last Sunday. This was done thoughtfully, under the influence of the Holy Spirit. The evangelist wished to contrast two remarkably similar events but were radically different in their essence.

Both Zechariah and Our Lady asked the archangel a question but from two vastly different positions. Zechariah’s question was due to his inability to believe that God would suspend the laws of nature (he and his wife were advanced in years) to bring about the birth of John the Baptist. Mary’s question was not rooted in disbelief in the power of God but was rooted in something much more mysterious. Our Lady did not doubt the power of God, nor was she ignorant of how children came to be. Her question, “How can this be, since I know not man” is extremely mysterious. She was betrothed to Joseph, and she could have naturally assumed that the conception of the Child would take place in a normal marital manner. However, her hesitancy reveals a very great mystery that is not revealed by St. Luke. We can only guess. Mary must have entered a contract with God earlier, vowing herself to a state of perpetual virginity.
This contract was entirely unheard of among the Hebrew women of her time, as every Israelite woman hoped to be the mother of the Messiah. Her contract, therefore, is even more mysterious.

Why did she enter this contract? Did she believe by doing this, she would by her sacrifice, compel God to send the Messiah to Israel? It is entirely possible that St. Joseph was aware of this contract, but because he was so besought with the Blessed Virgin, he happily accepted this arrangement in which his marriage to her would not be lived in the normal manner. Her question then, was radically different than Zechariah’s. She needed a clarification on her earlier commitment of perpetual virginity. Mary is the perfect disciple, ready at an instant, to change her plans to accept the Will of God. In doing so, God does not tear or destroy Mary’s commitment but marvellously magnifies it and makes it miraculously fruitful.

How easy it is, even for an exceptionally good purpose, to fall into a rigidity that does not recognize God’s will in a new reality. Being supple and youthful in our spiritual life means we are ready to yield to God’s plans and cheerfully accept His Will. An illness, an economic reversal, a big move to another city can really try us. We want everything to go back to way things were.

Prayer
In this period of preparation for the birth of Christ, let us ask the Blessed Virgin to obtain for us greater faith and happily pray: “Be it done according to Your Word.”

+ Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

3ης Κυριακή της Περιόδου προετοιμασίας των Χριστουγέννων ( Λουκάς 1 / 5 – 25) Ο ευαγγελισμός του Ζαχαρία

Archbishop’s Teaching

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Σήμερα γιορτάζουμε την εορτή της Ευαγγελισμού του Ζαχαρία, όταν στάλθηκε ο Γαβριήλ για να του φέρει το χαρμόσυνο μήνυμα, καθώς εκείνος πρόσφερε θυμίαμα». - Προσευχή συγχώρεσης

 

Η Μαρωνιτική Εκκλησία στη Θεία Λειτουργία της, χρησιμοποιεί άφθονο θυμίαμα. Αυτό το πολύτιμο μυστήριο κληρονομήθηκε από τη λειτουργία του Ναού στην Ιερουσαλήμ. Με την καταστροφή του Ναού και το τέλος των θυσίας ζώων το 70 μ.Χ. οι πρώτοι Χριστιανοί υιοθέτησαν με ενθουσιασμό την προσφορά θυμιάματος στη Θεία Λειτουργία τους. Το θυμίαμα για τους Εβραίους ήταν μια προφητεία της αναίμακτης θυσίας της Θείας Λειτουργίας (Μαλ 1:11), της ουράνιας λειτουργίας (Αποκάλ. 5:8) και του επερχόμενου Μεσσία (Σειράχ 50: 5-9), ο οποίος θα ήταν σαν το «πρωινό αστέρι που λάμπει μέσα στα σύννεφα, σαν την πανσέληνο, σαν τον ήλιο που λάμπει στο ναό του Υψίστου, σαν το ουράνιο τόξο που λάμπει με δόξα ενάντια στα σύννεφα, σαν τα τριαντάφυλλα την άνοιξη, σαν τα κρίνα δίπλα σε ένα ρυάκι, σαν τους κέδρους του Λιβάνου το καλοκαίρι, σαν το θυμίαμα που καίει (...).

Οι πρώτοι χριστιανοί ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητοι στη χρήση θυμιάματος. Οι αφηγήσεις των μαρτύρων δείχνουν την ηρωική άρνησή τους να προσφέρουν θυμίαμα για ψευδή λατρεία στα είδωλα της Ρώμης. Αυτοί οι χριστιανοί μάρτυρες αποδεικνύουν την πίστη της πρώιμης Εκκλησίας στο μυστήριο του θυμιάματος.

 

Στις μέρες μας, οι ψεύτικοι θεοί, και τα είδωλα είναι παρόντα παντού.  Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και αφοσιωμένοι, όπως ακριβώς και οι πρώτοι Χριστιανοί. Πόσο εύκολο είναι να προσφέρουμε απλώς θυμίαμα ακολουθώντας το πλήθος, συμμετέχοντας σε κουτσομπολιά ή ενδίδοντας στο κλίμα του αισθησιασμού και του υλισμού. Πρέπει να είμαστε ριζοσπαστικοί στη δέσμευσή μας στον αληθινό και ζωντανό Θεό.

 

Ο καθένας από εμάς είναι ένας κόκκος θυμιάματος. Εκτός από τον Χριστό, είμαστε απλώς ένας κόκκος άμμου, αλλά όταν τοποθετούμαστε πάνω στο ζωντανό κάρβουνο που είναι ο Χριστός, γεμίζουμε τη γη με τη μυρωδιά της ειρήνης και της ελευθερίας.

 

Προσευχή:  Κύριε Ιησού, καθώς ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε τη γέννησή σου, απάντησε στις προσευχές μας όπως έκανες για τον Ζαχαρία την ώρα του θυμιάματος. Είθε οι προσευχές μας να ανυψωθούν σε σένα σαν θυμίαμα μπροστά σου. (Ψαλμός 141). Αμήν.

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Homily of His Excellency Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus 3rd Sunday of Advent

Archbishop’s Teaching

Sunday of the Announcement to Zechariah

Dear brothers and sisters in Christ,

 

“Today we celebrate the feast of the Announcement to Zechariah, when Gabriel was sent to bring the good news to him, as he was offering incense.” – Prayer of Forgiveness

 

The Maronite Church in her Divine Liturgy, uses an abundance of incense. This precious sacramental was inherited from the liturgy of the Temple in Jerusalem. With the destruction of the Temple, and the end of animal sacrifice in 70 A.D. the first Christians enthusiastically adopted the offering of incense in their Liturgy. Incense for the Hebrews was a prophecy of the bloodless sacrifice of the Mass (Mal 1:11) and the heavenly liturgy (Rev 5:8) and the coming Messiah (Sirach 50:5–9) who would be like the “morning star shining through the clouds, like the full moon, like the sun shining on the Temple of the Most High, like the rainbow gleaming in glory against the clouds, like roses in spring time, like lilies beside a stream, like the cedars of Lebanon in summer, like burning incense (…).”

 

The early Christians were particularly sensitive to the use of incense. The accounts of the martyrs show their heroic refusal to offer incense in false worship to the idols of Rome. These Christian martyrs prove the early Church’s belief in the sacramental of incense.

 

In our own day, false gods, and idols are present everywhere.  We must be alert and committed just as the first Christians. How easy it is to simply offer incense by going along with the crowd, taking part in gossip, or giving into the climate of sensuality and materialism.  We must be radical in our commitment to the true and living God.

Each of us is a grain of incense. Apart from Christ, we are just a grain of sand, but when we are placed on the Living Coal which is Christ, we fill the earth with the odour of peace and freedom.

 

Prayer

Lord Jesus, as we prepare to celebrate your birth, answer our prayers as you did for Zechariah in the hour of incense. May our prayers ascend to you like incense in your sight. (Psalm 141)

 

 

+Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

 

 

2η Κυριακή – Tης Ανακαίνισης της Εκκλησίας (Ιωάννης 10 / 22 – 42)

Archbishop’s Teaching

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

 

Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα

 

Τις Κυριακές που προηγούνται της περιόδου της ένδοξης αναγγελίας της γέννησης του Ιησού Χριστού, οι Μαρωνίτες πιστοί εξετάζουν πρώτον τη θεία προέλευση της Εκκλησίας (Κυριακή του Εξαγιασμού της Εκκλησίας) και, στη συνέχεια, την εξαιρετική ενότητα του ανθρώπινου και του θείου στην Εκκλησία (Κυριακή της Ανακαίνισης της Εκκλησίας).

 

Στον Χριστό, το ανθρώπινο και το θείο κατοικούσαν σε μια τέλεια ενότητα. Αυτό το μεγάλο μυστήριο έχει αμφισβητηθεί από διάφορες αιρέσεις ανά τους αιώνες, αλλά η Εκκλησία έχει παραμείνει σταθερή στην ομολογία της ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν και τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Με έναν μυστηριώδη τρόπο, αυτή η ενότητα αντανακλάται στη ζωή της Εκκλησίας που ίδρυσε.  Η Εκκλησία ζει και δρα στον κόσμο, αλλά ο στόχος και η δύναμή της δεν είναι εδώ στη γη αλλά στον ουρανό. Η Εκκλησία επιδιώκει μόνο τη σωτηρία της ανθρωπότητας, αλλά ασχολείται και με τις κοσμικές υποθέσεις.

 

Ο Χριστός πήρε ένα τεράστιο ρίσκο διαμορφώνοντας την Εκκλησία πάνω στο μυστήριο του προσώπου Του. Ακριβώς όπως οι σύγχρονοί του σήκωσαν πέτρες για να τον σκοτώσουν επειδή επέμενε στη θεότητά Του (Ιωάννης 10:31), έτσι και η Εκκλησία Του βιώνει στο δικό της προσκύνημα τον ίδιο διωγμό, την ίδια απόρριψη.

 

Ο κυρίαρχος άνεμος της εκκοσμίκευσης επιδιώκει ένα ακατόρθωτο εγχείρημα στο να διαχωρίσει αυτόν τον κόσμο από τον Θεό.

Η Εκκλησία, που σημαίνει ο καθένας από τους βαπτισμένους, με τα δικά μας προσωπικά χαρίσματα, ταλέντα και αρετές, πρέπει να εργαστεί σκληρά για να υποστηρίξει την αλήθεια εν Χριστώ και να αρνηθεί να υποβιβάσει τη θρησκεία στη σφαίρα του ιδιωτικού και του άσχετου.

 

Προσευχή: Δώσε, Κύριε Ιησού, ότι εμείς που είμαστε φτιαγμένοι από μια χούφτα πηλό, μπορούμε να γίνουμε καλοί θεμέλιοι λίθοι, ζωντανοί λίθοι στην Αγία Εκκλησία Σου. Αμήν.

 

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

2nd Sunday of Advent Sunday of the Renewal of the Church (John 10, 22-42)

Archbishop’s Teaching

Homily of His Excellency Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus

Dear brothers and sisters in Christ,

“I and the Father are one.”

On the Sundays preceding the season of the birth of Christ, the Maronite faithful consider firstly the divine origins of the Church (the Sunday of the Consecration of the Church) and then secondly, the extraordinary unity of the human and the divine in the Church (the Sunday of the Renewal of the Church).

In Christ, the human and the divine dwelt in a perfect unity. This great mystery has been challenged by various heresies throughout the centuries, but the Church has stood firm in her confession that Christ was both perfect God and perfect man. In a mysterious way, this unity is reflected in the life of the Church that He founded. The Church lives and acts in the world, but its goal and strength are not here on earth but in heaven. The Church seeks only the salvation of mankind, but she is also concerned with temporal affairs.

Christ took an enormous risk in fashioning the Church upon the mystery of his Person. Just as his contemporaries picked up stones to kill him because He insisted on His divinity (John 10:31), so too His Church experiences in her own pilgrimage, the same persecution, the same rejection.
The prevailing wind of secularism seeks an impossible task in separating this world from God. The Church, which means each one of the baptized, with our own personal gifts, talents, and virtues, must work hardto uphold the truth in Christ and refuse to relegate religion to the realm of the private and the irrelevant.

Prayer
Grant, Lord Jesus, that we who are made from a handful of clay, may be good foundation stones, living stones in your holy Church.

† Mgr Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Η περίοδος της Παρουσίας Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Archbishop’s Teaching

1η Κυριακή – Tου εξαγιασμού της Εκκλησίας Ματθαίος 16 / 13 - 20

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Και σου λέω, εσύ είσαι ο Πέτρος, και πάνω σ' αυτόν τον βράχο θα οικοδομήσω την εκκλησία μου, και οι πύλες του Άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της».

Η Εκκλησία δεν ιδρύθηκε από ανθρώπους, ούτε είναι η απάντηση του ανθρώπου στη σωτήρια δράση του Θεού εν Χριστώ. Όταν μιλάμε για την Εκκλησία, μιλάμε για το έργο του Θεού. Αυτό το έργο του Θεού ξεκίνησε στην Παλαιά Διαθήκη, όταν ο Θεός επέλεξε τον Ισραήλ με μια εξαιρετικά συγκεκριμένη κλήση. Στη συνέχεια, με την Ενσάρκωση, τον Ιησού Χριστό, Εκείνον που ήταν εντελώς «αφιερωμένος στον Πατέρα», η Εκκλησία επεκτάθηκε πέρα από τα σύνορα ενός έθνους για να συμπεριλάβει όλη την ανθρωπότητα. Δεν θα βασιζόταν πλέον σε μια εθνικότητα ή μια εθνική ταυτότητα. Αντίθετα, εν Χριστώ, όλοι οι λαοί της γης μπορούν να είναι μέρος της Εκκλησίας. Το Ευαγγέλιο της σημερινής Θείας Λειτουργίας υποδηλώνει ότι ο Ιησούς Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία Του σε μια συγκεκριμένη στιγμή, όταν άλλαξε το όνομα Του ; ωστόσο είναι πιο σωστό να πούμε ότι καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του Κυρίου μας, ίδρυσε την Εκκλησία, φανερώνοντας πώς θα έπρεπε να είναι η Εκκλησία Του, από την Ενσάρκωσή Του μέχρι τον θάνατο, την Ανάσταση, την Ανάληψη και την αποστολή του Παρακλήτου. Μετά την Ανάληψη, το Άγιο Πνεύμα στάλθηκε σε ολόκληρη την Εκκλησία και παραμένει σε αυτήν, υπενθυμίζοντας στους ανθρώπους όλα όσα είπε και έκανε ο Κύριος.

Η Εκκλησία, όπως και τα κτίρια στα οποία λατρεύουμε, είναι αφιερωμένη στην υπηρεσία του Αγίου Πνεύματος. Οι επιμέρους Εκκλησίες, όπως η Μαρωνιτική Εκκλησία, διαμορφώνονται κατ' εικόνα της παγκόσμιας Εκκλησίας, της οποίας προΐσταται ο Πάπας. Κάθε τοπική Εκκλησία τελεί υπό έναν επίσκοπο, ο οποίος αναθέτει αρμοδιότητες στον κλήρο και επικουρείται από τους λαϊκούς.

Η κοινωνία των επιμέρους Εκκλησιών με την Παγκόσμια Εκκλησία προσφέρει μια ματιά στην εσωτερική κοινωνία της Αγίας Τριάδας. Όλα όσα αποτελούν μέρος της εξωτερικής δομής της Εκκλησίας έχουν σχεδιαστεί από τον Χριστό για να υπηρετούν το Πνεύμα του Χριστού. Πρέπει να ευχαριστούμε γι' αυτή τη στερεότητα και τη μονιμότητα της Αγίας Εκκλησίας.

Προσευχή: Άγιο Πνεύμα, ανανέωσε το πρόσωπο της γης κάνοντας την Εκκλησία ένα πιο πειστικό σημάδι του Χριστού. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

First Sunday of the Advent time Dedication of the Church Matthew 16, 13-20

Archbishop’s Teaching

Homily of His Excellency Msgr Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus for the First Sunday of Advent Time

Dear brothers and sisters in Christ,

“And I tell you, you are Peter, and on this rock, I will build my church, and the gates of Hades will not prevail against it.” (Matthew 16:13-20)

The Church was not founded by men, nor is it man’s response to the salvific action of God in Christ. When we speak about the Church, we are talking about God’s work. This work of God began in the Old Testament when God chose Israel with an extremely specific calling. Then, with the Incarnation, Christ, the One who was completely “Dedicated to the Father”, the Church expanded beyond the borders of a nation to include all mankind. No longer would it be based upon a nationality or an ethnic identity. Instead, in Christ, all peoples of the earth can be part of the Church.

The Gospel of the Mass today suggests that Christ founded His Church at a specific moment when He changed the name of St. Peter, however, it is more correct to say that throughout Our Lord’s whole life, He established the Church, manifesting how his Church should be, from His Incarnation to His death, resurrection, ascension and the sending of the Paraclete. After the Ascension, the Holy Spirit was sent to the whole Church and stays in it, reminding people of all that Lord said and did.

The Church, like the buildings in which we worship, dedicated to the service of the Holy Spirt. The particular Churches, like the Maronite Church, are formed in the image of the universal Church presided over by the Pope.
Each local Church is under a bishop who delegates responsibilities to the clergy and is assisted by the laity. The communion of the particular Churches with the Universal Church offers a glimpse of the inner communion of the Holy Trinity. Everything that is part of the external structure of the Church is designed by Christ to serve the Spirit of Christ. We must give thanks for this solidity and permanence of the Holy Church.

Prayer
O Holy Spirit, renew the face of the earth by making the Church a more convincing sign of Christ.

+ Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

7th Sunday of the time of the Exaltation of the Holy Cross The Judgement of the Nations Matthew 25: 31-46

Archbishop’s Teaching

Homily of His Excellency Msgr Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus

Dear Brothers and sisters in Christ,

“All the nations will be gathered before him, and he will separate people one from another as a shepherd separates the sheep from the goats.”

The Gospel of this Sunday follows upon the earlier parables of the wise virgins and the faithful slaves. Those accounts of Christ summoned us to vigilance for the Lord’s return. However, the account given by Our Lord today passes from the place of parables into the divine reality of the General Judgement at the end of time when all human beings who have ever lived will be summoned from their graves into the ‘valley of Josaphat’ (Joel 3:2) to be judged by Christ the King.

Amazingly, there is no mention of the Ten Commandments. One might rightly wonder why, on that great and terrible day, Christ does not speak of that law, known to every conscience and written on every human heart. This may lead to someone to err, thinking that God has no interest in obedience to His Commandments.

The moral life is a seamless garment. Obedience to the moral law is the warf on which the weave of charity is fashioned. If the naked go unclothed, if the stranger goes unwelcome, if the hungry go unfed, it is because the voice of conscience has been thwarted and ignored by defying the moral law. Whenever the law of God is disobeyed, everybody and everything suffers.

It is also true that by awaking people to the sufferings of others, the human heart can more easily hear the voice of conscience. This has always been the genius of the saints. Throughout history, when a nation grew distant from God, the Holy Spirit raised upon holy men and women who through their work of serving their brothers and sisters awakened the voice of conscience among their fellow men and drew them back to God and obedience to his commandments.

Prayer
O Holy Spirit, raise up for our nation new saints to move our hearts and enlighten our consciences so that we may obey the will of the Father and find Christ in our brothers and sisters.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Martha and Mary (Luke 10 : 38-42)

Dear brothers and sisters in Christ,

The Canonization of Blessed Giorgio Frassati and Blessed Carlos Acutis.

Today in the holy city of Rome, our beloved Holy Father, Pope Leo XIV will solemnly elevate for the whole Church two new saints, Giorgio Frassati and Carlos Acutis. Both of these young men died very young, yet in their brief journey, they show that living for Christ takes nothing away from life but fills it with meaning and joy.

The saints are the experts in listening. Like Mary of Bethany, the saints are attentive to the voice of Christ.  They hear Him in the reading of the Gospel, they hear Him in the voice of the Church’s teaching, they hear Him in the voices of the poor and the immigrant, they hear Him in the silence of the Blessed Sacrament.  The saints don’t just hear Jesus, they listen to Him. This work of listening is to discover the voice of Christ in those right beside us, in our families and our place of work. It's also about trying to hear the voice of Christ in our contemporaries, some of whom are far from the Church.  Even in their estrangement, they are creatures of Logos, of reason, and can be unwitting transmitters of the truth.  We need to have hearts and ears capable of hearing Christ speaking from the most unlikely places.

Poor Martha in her busy kitchen of Bethany could hear Christ speaking in the other room, but she was so distracted, she couldn’t listen.  She got focused on her problems, her difficulties and her failures.  She was listening to herself and only hearing Jesus from a distance.

The Divine Logos created the human body as a custom designed parable: we have two ears and one mouth.  God is showing us that we have to do twice as much listening as we do speaking and listening is twice as hard as talking.

May our Blessed Mother, who’s beautiful birthday we shall celebrate tomorrow (for us Maronites, we think of our Lady of Mankee!) on September 8th, intercede for all of us to be betters listeners!

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Categories
Archbishop’s Teaching

Εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ

Λουκάς 14: 16 -24

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Τότε ο Ιησούς του είπε: «Κάποιος έδωσε ένα μεγάλο δείπνο και προσκάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε τον δούλο του να πει στους προσκεκλημένους: «Ελάτε, γιατί όλα είναι έτοιμα τώρα». Καθώς συμμετέχουμε σε αυτή την ευλογημένη γιορτή της ανανέωσης της θυσίας του Ιησού Χριστού, μας συνοδεύει, όπως αρέσκεται να λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μια μεγάλη ομήγυρη αγγέλων.

Αυτή η εκκλησία, αφιερωμένη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, έχει σίγουρα το δικαίωμα να πιστεύει ότι αυτός ο μεγάλος στρατηλάτης των ουράνιων στρατευμάτων είναι παρών εδώ μαζί μας, προσφέροντας τη λατρεία του στην Αγία Τριάδα. Τον χαιρετούμε και τον ευχαριστούμε για την προστασία του. Ο Κύριός μας στο Ευαγγέλιο, μας εξιστορεί μια παραβολή για κάποιον που παρέθεσε ένα μεγάλο δείπνο. Ο Κύριός μας συνεχίζει περιγράφοντας πώς οι καλεσμένοι άρχισαν να βρίσκουν δικαιολογίες και να απαλλάσσονται από αυτό το μεγάλο συμπόσιο. Αυτή η παραβολή απευθυνόταν ως επίπληξη στους Ιουδαίους για την άρνησή τους να πιστέψουν και να δεχτούν τον Μεσσία τους. Ο Ιησούς Χριστός είναι η εκπλήρωση όλων των προφητειών και υποσχέσεων της Παλαιάς Διαθήκης. Ένα μέρος του Ισραήλ δέχτηκε τον Χριστό και έγινε η Καθολική Εκκλησία, αλλά η παραβολή είναι πολύ σαφής, πολλοί από τον ίδιο τον λαό του Κυρίου μας δεν Τον δέχτηκαν.

Θα ήθελα να προσαρμόσω αυτή την παραβολή στην παρούσα κατάσταση. Βρισκόμαστε εδώ, στην σεβάσμια παλιά εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στον Ασώματο. Το συμπόσιο της Θυσίας του Κυρίου μας, η μεγαλύτερη από όλες τις γιορτές, είναι έτοιμο μπροστά μας. Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, γιατί όπου ένας έγκυρα χειροτονημένος ιερέας με δικαιοδοσία, χρησιμοποιώντας τις εγκεκριμένες λέξεις της αφιέρωσης, με την πρόθεση να κάνει ό,τι κάνει η Εκκλησία, και χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα συστατικά του ψωμιού και του κρασιού, προσφέρει τη Θυσία της Θείας Λειτουργίας, εκεί μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία και να λάβουμε την Θεία Κοινωνία. Αλλά θέλω να επιμείνω ότι είναι πολύ σημαντικό να παρακολουθούμε τη Θεία Λειτουργία εδώ στον Ασώματο και στα παραδοσιακά μαρωνιτικά χωριά μας όσο πιο συχνά μπορούμε.

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, παράγραφος 2471, αναφέρει: «Ενώπιον του Πιλάτου, ο Χριστός διακηρύσσει ότι «ήρθε στον κόσμο για να μαρτυρήσει την αλήθεια». Ο χριστιανός δεν πρέπει λοιπόν να ντρέπεται να μαρτυρήσει τον Κύριό μας. Σε καταστάσεις που απαιτούν μαρτυρία της πίστης, ο χριστιανός πρέπει να την ομολογεί χωρίς αμφιβολία, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου ενώπιον των δικαστών του».

Όταν σκεφτόμαστε καταστάσεις σε όλο τον κόσμο, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τους μακρινούς αδελφούς και αδελφές μας στον Χριστό να υποβάλλονται σε μια πραγματική δοκιμασία. Αλλά και εμείς εδώ στον Ασώματο αλλά και στην Αγία Μαρίνα έχουμε μια δοκιμασία, ένα είδος δοκιμασίας. Θα μαρτυρήσουμε τον Κύριό μας μπροστά στους γείτονές μας; Πολλοί από αυτούς που βρίσκονται τώρα σε αυτό το χωριό δεν είναι βαπτισμένοι, αλλά έχουν δικαίωμα στη μαρτυρία μας, στην κατάθεσή μας. Η μαρτυρία μας δεν είναι πολιτική ή ιδεολογική. Δεν είμαστε εδώ σε μια πράξη ανυπακοής ή αντίστασης. Είμαστε εδώ επειδή είμαστε μέρος του Σώματος του Χριστού, και ο Χριστός είναι πάντα στραμμένος προς τον Πατέρα. Κοιτάζοντας τον Πατέρα μαζί με τον Χριστό, βλέπουμε κάθε άνθρωπο ως αδελφό και αδελφή μας. Γι' αυτό καμία κυβέρνηση δεν πρέπει ποτέ να φοβάται το έργο της Εκκλησίας.

Ναι, μπορούμε να λάβουμε τα μυστήρια πιο εύκολα στις τοπικές ενοριακές εκκλησίες μας, αλλά αν παραμελούμε τις εκκλησίες του χωριού μας, παραμελούμε όλες τις ψυχές που ζουν εδώ. Ένα από τα συγκεκριμένα σημάδια της καρποφορίας των Μυστηρίων είναι η οικοδόμηση της ανθρώπινης αδελφότητας. Ολόκληρος ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη αδελφότητα, φιλία και καλοσύνη. Η παρουσία μας εδώ πρέπει να γίνει κατανοητή από αυτή τη θέση. Βρισκόμαστε εδώ επειδή μόνο ο Αναστημένος Χριστός είναι ικανός να ανακουφίσει τα βάσανα της πληγωμένης ανθρωπότητας (Πάπας Φραγκίσκος). Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η θέση θα προσελκύσει τους νέους μας να επιστρέψουν στα χωριά.

Αν κάνουμε το λάθος των προσώπων της παραβολής και βρούμε δικαιολογίες, όπως «η σειρά είναι πολύ μεγάλη», «όλο και λιγότεροι άνθρωποι πηγαίνουν», «δεν έχει νόημα»... αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε χάσει την υπομονή μας με τον Θεό. Ο Θεός εργάζεται πάντα, και συχνά είναι σαν ψίθυρος και πολύ σιωπηλός, αλλά εργάζεται. Αν εγκαταλείψουμε τον Ασώματο, την Αγία Μαρίνα, την Καρπάσια ή τον Κορμακίτη, θα είναι ένα σημάδι ότι έχουμε κουραστεί να περιμένουμε τον Θεό να κάνει κάτι.

Όταν δούμε τους αγαπημένους μας προγόνους στην αιωνιότητα, θα είναι ανυπόμονοι να δουν πώς περάσαμε τη χριστιανική μας ζωή. Ας μην τους απογοητεύσουμε λέγοντας ότι κουραστήκαμε να περιμένουμε τον Θεό να δράσει.

Ας μας ανοίξει η Μαρία, Βασίλισσα των Αγγέλων και Βασίλισσα του Ασωμάτου, την πόρτα του Ιερού Οίκου της Ναζαρέτ, ώστε να ανακαλύψουμε πώς ένα μικρό σπίτι, σε ένα ξεχασμένο χωριό, μπορεί πράγματι να αλλάξει τον κόσμο. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

Feast of Saint Michael

Luke (14, 16-24)

Dear brothers and sisters in Christ,

“Then Jesus said to him, ‘Someone gave a great dinner and invited many.  At the time for the dinner he sent his slave to say to those who had been invited, “Come, for everything is ready now.”

As we join in this blessed celebration of the unbloody renewal of the Sacrifice of Jesus Christ, we are accompanied, as St. John Chrysostom loved to say, with a great host of angels.  This church, dedicated to St. Michael, surely has the right to believe that this great general of the heavenly hosts is present here with us, offering his adoration to the Blessed Trinity.  We salute him and thank him for his protection.

Our Lord in the gospel tells us a parable about someone who gave a great dinner.  Our Lord goes on to describe how the invited guests began to make excuses and exempted themselves from this great feast.  This parable was directed as a reproach to the Jews for their refusal to believe and accept their Messiah.  Jesus Christ is the fulfillment of all the prophecies and promises of the Old Testament.  A remnant of Israel did accept Christ and they became the Catholic Church, but the parable is very explicit, many of Our Lord’s own people did not accept Him.

I would like to update this parable to our own present situation.  Here we are in this venerable old church of St. Michael in Asomatos. The banquet of Our Lord’s Sacrifice, the greatest of all feasts, is set before us.

It is true, we can attend Mass in any other place, for wherever a validly ordained priest with jurisdiction, using the approved words of consecration, with the intention to do what the Church does, and using the appropriate matter of bread and wine, offers the Sacrifice of the Mass, there, we may attend the Mass and receive Holy Communion.  But I want to insist that it is very important to attend Mass here in Asomatos and in our traditional Maronite villages as often as we possibly can.

The Catechism of the Catholic Church paragraph 2471 states: “Before Pilate, Christ proclaims that he ‘has come into the world, to bear witness to the truth.’  The Christian is not to be ashamed then of testifying to our Lord.’  In situations that require witness to the faith, the Christian must profess it without equivocation, after the example of St. Paul before his judges.”

When we think of situations throughout the world, we can easily imagine our far away brothers and sisters in Christ being put to a real test.  But we here in Asomatos we too have a test, a trial of sorts.  Will we testify to our Lord, before our neighbors?  Many who are here in this village now, are not baptized but they have a right to our testimony, our witness.  Our testimony is not political or ideological.  We are not here in an act of defiance or opposition.  We are here because we are part of the Body of Christ, and Christ is always facing the Father.  By looking at the Father with Christ, we see every person as our brother and sister.  This is why no government should ever fear the work of the Church.

Yes, we can obtain the sacraments more conveniently in our local parish churches, but if we neglect our village churches, we are neglecting all the souls who live here.  One of the concrete signs of the fruitfulness of the Sacraments is the building of human fraternity.  The whole world needs more fraternity, friendship and kindness.  Our presence here must be understood from this position.  We are here because only the Risen Christ is capable of alleviating the sufferings of wounded humanity (Pope Francis).  I firmly believe that this position will attract our young people to return to the villages.

If we make the mistake of the persons in the parable of making excuses, “the checkpoint is too long” “there are fewer and fewer people going” “it is no use” … it is because we have lost patience with God.  God is always at work, and often it is like a whisper and very silent, but He is at work.

If we abandon Asomatos, or Karpasha or Kormakitis, it will be a sign that we have grown tired of waiting for God to do something.

When we see our beloved forebears in eternity, they will be eager to see how we have spent our Christian lives.  May we not disappoint them by saying we grew tired of waiting for God to act.

May Mary, Queen of the Angels, and Queen of Asomatos open for us the door of the Holy House of Nazareth so that we may discover how a tiny house, in forgotten village can indeed, change the world.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus