Category: Archbishop’s Teaching

Categories
Archbishop’s Teaching

2η Κυριακή της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Ματθαίος 24: 1-14

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Ο σταυρός Σου, Κύριε, είναι το κλειδί για τον παράδεισο και μας ανοίγει τις πύλες που έκλεισε η αμαρτία του Αδάμ!»

Οι αναγνώσεις της Θείας Λειτουργίας μας οδηγούν στο τέλος του κόσμου και σε όλα τα σημάδια της έλευσης του. Η πρώτη γενιά των χριστιανών πίστευε ότι η «Ημέρα του Κυρίου» ήταν επικείμενη. Ο λόγος για την προσδοκία τους ήταν πολύ απλός: όλα όσα περιγράφει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο ήταν παρόντα σε εκείνη τη γενιά· στην πραγματικότητα, όσα περιγράφει ο Χριστός εξακολουθούν να συμβαίνουν. Επομένως, από την έλευση του Χριστού, ζούμε στις «τελευταίες ημέρες». Πρέπει να είμαστε έτοιμοι, με την πόρτα της καρδιάς μας ανοιχτή για την έλευση Του.

Αφού οι πρώτοι γονείς μας έσπασαν τη φιλία με τον Θεό και αρνήθηκαν να υπακούσουν στην εντολή Του να μην « φάνε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού», η ιστορία έφτασε σε αδιέξοδο, «όλοι γεννηθήκαμε με την αμαρτία που είναι ο θάνατος της ψυχής» (CCC#403). Αυτή η καταστροφική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο άνθρωπος, λόγω της ανυπακοής και της υπερηφάνειας, είχε κλείσει τις πύλες του παραδείσου και είχε καταστήσει την ανθρώπινη ζωή βαριά και οδυνηρή. Ο Χριστός ήρθε και με το θάνατό Του και την ανάστασή Του άνοιξε τις πύλες του παραδείσου με το ξύλο του Σταυρού Του, σύμβολο της υπακοής και της ταπεινότητάς Του. Ο Σταυρός έχει γίνει όχι μόνο το κλειδί για τον παράδεισο, αλλά και το κλειδί για την κατανόηση της ανθρώπινης ζωής και της κοσμικής ιστορίας.

Το παλιό κλειδί της παλιάς εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στην Κορμακίτη ήταν επιδέξια σφυρηλατημένο, ώστε όχι μόνο να ανοίγει την πόρτα του παρεκκλησιού, αλλά και να μας εξηγεί την κατήχησή μας. Αν κοιτάξετε προσεκτικά το κλειδί, η μεταλλική εγκοπή που αλληλεπιδρά με την κλειδαριά έχει ένα μικροσκοπικό σταυρό στο κέντρο της. Τι όμορφο παράδειγμα της πίστης μας. Μόνο ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να ανοίξει τις πύλες του παραδείσου και μόνο ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να αποκαλύψει το νόημα της ανθρώπινης ιστορίας.

Συχνά χάνουμε τα κλειδιά μας και τα ψάχνουμε με απογοήτευση. Αλλά το κλειδί του Σταυρού βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου· μόνο εκείνοι που έχουν χάσει το νόημα της ζωής μπορούν να το χάσουν. Ας υψώσουμε τα μάτια μας προς τον Σταυρό και ας βρούμε το νόημα της ύπαρξής μας και την ελπίδα της μελλοντικής δόξας. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

Second Sunday after Holy Cross

Matthew 24:1-14

Dear brothers and sisters in Christ,

“Your cross, O Lord, is the key to paradise and unlocks the gates for us that were closed by Adam’s sin!”

The readings of the Divine Liturgy point us to the end of the world and all the signs of its arrival.  The first generation of Christians thought that the ‘Day of the Lord’ was imminent.  The reason for their expectation was quite simple, everything that Christ describes in the Gospel was present to that generation; in fact, what Christ described is still taking place.  Therefore, ever since the coming of Christ, we have been living in the ‘last days’.  We must stand ready, with the door of our heart open for his coming.

After our first parents broke friendship with God and refused submission to his command to not ‘eat of the tree of knowledge of good and evil’ history was at a standstill, “we were all born afflicted with a sin which is the death of the soul” (CCC#403).  This catastrophic situation that man was in, because of disobedience and pride, had closed the gates of paradise and rendered human life burdensome and painful.  Christ came and by his death and resurrection opened the gates of paradise by the wood of his Cross, a symbol of his obedience and humility.  The Cross has become not only the key to paradise, but also the key to understanding human life and cosmic history.

The antique key of the old church of St. George in Kormakitis was expertly forged so as to not only open the door of the chapel but also to explain to us our catechism.  If you look closely at the key, the metal notch which interacts with the lock has a tiny cross in its center.  What a beautiful example of our faith.  Only the Cross of Christ can open the gates of paradise, and only the Cross of Christ can open the meaning of human history.

Frequently we lose our keys and look in frustration for them.  But the key of the Cross is at the center of the world; it can only be lost by those who have lost the meaning of life.  May we lift our eyes to the Cross and find the meaning to our existence and the hope of future glory.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Categories
Archbishop’s Teaching

Πρώτη Κυριακή μετά την ανύψωση του Τιμίου Σταυρού.

Μάρκος 10 / 35 -45

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

 

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας αποτυπώνει με όμορφο τρόπο το μυστήριο του έργου της Λύτρωσης του Χριστού #607: «Η επιθυμία να αγκαλιάσει το σχέδιο του Πατέρα Tου για τη λυτρωτική αγάπη ενέπνευσε ολόκληρη τη ζωή του Ιησού, καθώς το λυτρωτικό πάθος Tου ήταν ο ίδιος ο λόγος της Ενσάρκωσής Tου».

 

Όταν διαβάζουμε αυτά τα λόγια, μας κάνουν να σκεφτούμε τους φτωχούς αποστόλους Ιάκωβο και Ιωάννη που ήθελαν να αναρριχηθούν σε υψηλές θέσεις στη βασιλεία. Δεν είχαν καταλάβει τη λογική της βασιλείας. Είπαν ότι ήταν ικανοί να πιουν από το ποτήριο του Χριστού, αλλά δεν μπορούσαν να φανταστούν τα παθήματα και τον θάνατο που θα υποστεί ο Χριστός. Η μαθηματική λογική της Βασιλείας είναι ότι αν θέλεις να ανέβεις ψηλά, πρέπει να κατέβεις πολύ χαμηλά: αν θέλεις να βασιλέψεις με τον Χριστό, πρέπει να υποφέρεις με τον Χριστό.

 

Στην αυστηρή και σκληρή πραγματικότητά του, ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι κάτι αρνητικό, είναι κάτι θετικό – δεν είναι μικρό πράγμα να ανακαλύψουμε ότι ο Σταυρός είναι το παγκόσμιο σύμβολο του πλεονεκτήματος. Ο Σταυρός είναι ένα σύμβολο της λυτρωτικής Αγάπης του Θεού. Ο Σταυρός είναι ένα σύμβολο ευλογίας και εύνοιας. Ο Σταυρός είναι ένα απαραίτητο μέσο πνευματικής καρποφορίας.

 

Γιατί λοιπόν φοβόμαστε τον Σταυρό; Γιατί παραπονιόμαστε όταν αντιμετωπίζουμε τα δεινά; Έχουμε ξεχάσει πώς λυτρωθήκαμε; Έχουμε ξεχάσει ότι ο Σταυρός είναι ένα πλεονέκτημα, όχι ένα μειονέκτημα; Έχουμε ξεχάσει ότι μόνο μέσω του Σταυρού είμαστε πνευματικά γόνιμοι;

Όταν προκύπτουν δυσκολίες, ασθένειες ή προβλήματα, ας μην υποκύψουμε στον παράπονο. Ας αγαπήσουμε τον Σταυρό και ας τρέξουμε προς αυτόν, αντί να απομακρυνθούμε από αυτόν.

 

Με τον Σταυρό σταθερά στους ώμους μας, θα γίνουμε ένα με τον Χριστό και θα αγκαλιάσουμε το σχέδιο του Πατέρα για τη λυτρωτική αγάπη. Τα παθήματά μας και οι χαρές μας, ενωμένα με τον Χριστό, θα κάνουν τον δρόμο ευκολότερο για τους άλλους και θα τους προσφέρουν τη χάρη της Σωτηρίας. Αμήν.

 

 

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Categories
Archbishop’s Teaching

First Sunday after Holy Cross

St. Mark (10:35-45)

Dear brothers and sisters in Christ,

The Catechism of the Catholic Church expresses beautifully the mystery of Christ’s work of Redemption #607: “The desire to embrace his Father’s plan of redeeming love inspired Jesus’ whole life, for his redemptive passion was the very reason for his Incarnation.”

When we read these words, they make us think of the poor apostles James and John who wanted to ascend to high office in the kingdom. Hidden from their eyes was the mathematics of the Kingdom. They said they were able to drink of the chalice of Christ, but they could not have imagined the suffering and death that Christ would endure. The mathematics of the Kingdom is if you wish to go high, you must go very low: if you wish to reign with Christ, you must suffer with Christ.

In its stark and brutal reality, the Cross of Christ is not something negative, it is something positive – it is no small thing to discover that the Cross is the universal plus sign. The Cross is a sign of God’s redeeming Love; the Cross is a sign of blessing and favor; the Cross is an indispensable means of spiritual fruitfulness.

Why then do we fear the Cross? Why do we complain in the face of suffering? Have we forgotten how we were redeemed? Have we forgotten that the Cross is a plus, not a minus? Have we forgotten that it is only by the Cross that we are spiritually fruitful?

When hardship, sickness, or difficulties arise, let us not give into complaining. Let us love the Cross and run towards it, not away from it.
With the Cross firmly on our shoulders, we will become one with Christ and embrace the Father’s plan of redeeming love. Our sufferings and joys united to Christ, will make the path easier for others and obtain for them the grace of salvation.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Categories
Archbishop’s Teaching

The Exaltation of the Glorious Cross

John 12 /20-32

Dear brothers and sisters in Christ,

“The message about the cross is foolishness to those who are perishing, but to us who are being saved it is the power of God.”

In 1857, a piece of graffiti was uncovered in a building in Rome, on the Palatine Hill. Archeologists dated it from the first century A.D. The image depicts a human-like figure affixed to a cross and possessing the head of a donkey. To the left of the image is a young man – apparently intended to represent Alexamenos – as a Roman soldier or guard, raising one hand in a gesture possibly suggesting worship. Beneath the cross is a crude caption written in Greek as “Alexamenos worshipping his god”. The graffiti stands as testimony to the anti-Christian sentiment of ancient Rome and the mockery of the Cross of Christ.

We need to recover just how shocking the proclamation of the Cross was to the ancient world; this will help us to proclaim the message to our modern age. Death by crucifixion was the most humiliating death one could experience: the pain was limitless as it could go on for days and only the vilest criminals were subjected to it. That Christians chose to worship their God on a Cross was unlike any other religion in human history! It was a complete break from all other religious testimonies.

Man lost all his preternatural gifts, because of his disobedience at the foot of the Tree of Knowledge of Good and Evil in the garden of Eden. But through Christ’s obedience on the Wood of the Cross, man has received even greater gifts. What had been the source of man’s downfall has become the source of his restoration. Two trees, two Adams, two different results.

On this great feast of the Holy Cross during this Jubilee Year, we must be filled with a lot of hope, because this equation is the design of the Divine Logos. What appears to be the source of our downfall, can in fact, be the source of our restoration.
The thing that humiliates you, the events that break you, can in fact be a great grace and a source of endless blessings. We must not give into despair or wrong thinking. God who has saved you by the wood of the Cross, will also restore you by the very things in your life that give you the most grief.

We ask Our Lady who studied the Cross of Christ most perfectly to help us understand this Divine Science.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Categories
Archbishop’s Teaching

Η ανύψωση του ένδοξου Σταυρού

Ιωάννης 12 / 20 – 32

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Το μήνυμα του σταυρού είναι ανοησία για όσους χάνονται, αλλά για εμάς που σωζόμαστε είναι η δύναμη του Θεού».

Το 1857, ένα γκράφιτι αποκαλύφθηκε σε ένα κτίριο στη Ρώμη, στον Λόφο Παλατίνο. Οι αρχαιολόγοι το χρονολόγησαν στον 1ο αιώνα μ.Χ. Η εικόνα απεικονίζει μια ανθρωποειδή μορφή στερεωμένη σε ένα σταυρό με κεφάλι γαϊδάρου. Στα αριστερά της εικόνας βρίσκεται ένας νεαρός άνδρας – προφανώς ο Αλεξαμένους – ως Ρωμαίος στρατιώτης ή φρουρός, που υψώνει το ένα χέρι σε μια χειρονομία που πιθανώς υποδηλώνει λατρεία. Κάτω από το σταυρό υπάρχει μια χονδροειδής λεζάντα γραμμένη στα ελληνικά που λέει «Ο Αλεξαμένους λατρεύει τον θεό του». Το γκράφιτι αποτελεί μαρτυρία του αντιχριστιανικού αισθήματος της αρχαίας Ρώμης και της διακωμώδησης του Σταυρού του Χριστού.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόσο συγκλονιστική ήταν η διακήρυξη του Σταυρού για τον αρχαίο κόσμο. Αυτό θα μας βοηθήσει να διακηρύξουμε το μήνυμα στη σύγχρονη εποχή. Ο θάνατος με σταύρωση ήταν ο πιο ταπεινωτικός θάνατος που μπορούσε να βιώσει κάποιος: ο πόνος ήταν ατελείωτος, καθώς μπορούσε να διαρκέσει για μέρες, και μόνο οι πιο άθλιοι εγκληματίες υποβάλλονταν σε αυτόν. Το γεγονός ότι οι χριστιανοί επέλεξαν να λατρεύουν τον Θεό τους πάνω σε ένα Σταυρό ήταν κάτι που δεν είχε προηγούμενο σε καμία άλλη θρησκεία στην ιστορία της ανθρωπότητας! Ήταν μια πλήρης ρήξη με όλες τις άλλες θρησκευτικές μαρτυρίες.
Ο άνθρωπος έχασε όλα τα υπερφυσικά του χαρίσματα, λόγω της ανυπακοής του στους πρόποδες του Δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού στον κήπο της Εδέμ. Αλλά μέσω της υπακοής του Χριστού στο Ξύλο του Σταυρού, ο άνθρωπος έλαβε ακόμη μεγαλύτερα χαρίσματα. Αυτό που ήταν η πηγή της πτώσης του ανθρώπου έγινε η πηγή της αποκατάστασής του. Δύο δέντρα, δύο Αδάμ, δύο διαφορετικά αποτελέσματα.

Σε αυτή τη μεγάλη γιορτή του Τιμίου Σταυρού, κατά τη διάρκεια αυτού του Ιωβηλαίου Έτους, πρέπει να γεμίσουμε με μεγάλη ελπίδα, διότι αυτή η εξίσωση είναι το σχέδιο του Θείου Λόγου. Αυτό που φαίνεται να είναι η πηγή της πτώσης μας, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι η πηγή της αποκατάστασής μας. Αυτό που σας ταπεινώνει, τα γεγονότα που σας συντρίβουν, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι μια μεγάλη χάρη και πηγή ατελείωτων ευλογιών. Δεν πρέπει να υποκύψουμε στην απελπισία ή σε λανθασμένες σκέψεις. Ο Θεός που σας έσωσε με το ξύλο του Σταυρού, θα σας αποκαταστήσει επίσης με τα ίδια τα πράγματα στη ζωή σας που σας προκαλούν τη μεγαλύτερη θλίψη.

Ζητάμε από την Παναγία, που μελέτησε τον Σταυρό του Χριστού με τον πιο τέλειο τρόπο, να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτή τη Θεία Επιστήμη. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

14η Κυριακή της Πεντηκοστής

Η Μάρθα και η Μαρία ( Λουκάς 10 / 38 - 42)

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Η Αγιοκατάταξη των Μακαρίων Τζόρτζιο Φρασσάτι και Κάρλο Ακουτίς

Σήμερα, στην αγία πόλη της Ρώμης, ο αγαπημένος μας Άγιος Πατέρας, ο Πάπας Λέων ΙΔ΄, θα ανακηρύξει επίσημα για όλη την Εκκλησία δύο νέους αγίους, τον Τζόρτζιο Φρασσάτι και τον Κάρλο Ακουτίς. Και οι δύο νέοι αυτοί άνδρες έφυγαν από τη ζωή πολύ νέοι· όμως μέσα στη σύντομη πορεία τους, δείχνουν ότι το να ζει κανείς για τον Χριστό δεν αφαιρεί τίποτε από τη ζωή, αλλά την γεμίζει με νόημα και χαρά.

Οι άγιοι είναι οι ειδικοί της ακρόασης. Όπως η Μαρία της Βηθανίας, οι άγιοι είναι προσεκτικοί στη φωνή του Χριστού. Τον ακούν στην ανάγνωση του Ευαγγελίου, Τον ακούν στη διδασκαλία της Εκκλησίας, Τον ακούν στις φωνές των φτωχών και των μεταναστών, Τον ακούν στη σιωπή του Παναγίου Μυστηρίου. Οι άγιοι δεν αρκούνται να ακούνε τον Ιησού· Τον προσέχουν. Αυτό το έργο της ακρόασης είναι η ανακάλυψη της φωνής του Χριστού σε όσους βρίσκονται δίπλα μας, στις οικογένειές μας και στον χώρο εργασίας μας. Είναι ακόμη και η προσπάθεια να ακούσουμε τη φωνή του Χριστού στους συγχρόνους μας, μερικοί από τους οποίους βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία. Ακόμα και στην αποξένωσή τους, είναι πλάσματα του Λόγου, της λογικής, και μπορούν, χωρίς να το γνωρίζουν, να μεταδίδουν την αλήθεια. Χρειαζόμαστε καρδιές και αυτιά ικανά να ακούν τον Χριστό που μιλά από τα πιο απίθανα μέρη.

Η καημένη η Μάρθα, μέσα στη γεμάτη μέριμνες κουζίνα της Βηθανίας, μπορούσε να ακούει τον Χριστό να μιλά στο άλλο δωμάτιο, αλλά ήταν τόσο αποσπασμένη που δεν μπορούσε να Τον προσέξει. Είχε επικεντρωθεί στα προβλήματά της, στις δυσκολίες και τις αποτυχίες της. Άκουγε τον εαυτό της και μόνο από απόσταση τον Ιησού.

Ο Θείος Λόγος δημιούργησε το ανθρώπινο σώμα ως μια εξατομικευμένη παραβολή: έχουμε δύο αυτιά και ένα στόμα. Ο Θεός μας δείχνει ότι πρέπει να ακούμε διπλάσια απ’ όσο μιλάμε· και ότι η ακρόαση είναι διπλάσια δύσκολη από την ομιλία.

Είθε η Ευλογημένη Μητέρα μας, της οποίας την όμορφη γέννηση θα εορτάσουμε αύριο (για εμάς τους Μαρωνίτες, θυμόμαστε την Κυρία μας της Μαρκί!) στις 8 Σεπτεμβρίου, να πρεσβεύει για όλους μας ώστε να γίνουμε καλύτεροι ακροατές! Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

14th Sunday of Pentecost

Ascension of the Lord Thursday

Archbishop’s Teaching, Uncategorized Leave a comment

Homily of His Excellency Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus The Power of Ascension: Walking in Faith and Hope Mark, 16 / 15-20

Dear brothers and sisters,

Today, as we celebrate the Ascension of our Lord Jesus Christ, we are called to meditate on the profound meaning of this event and its impact in our lives.

The Ascension marks the end of Jesus' earthly ministry and the beginning of a new era for his disciples. It is a moment of transition, but also a moment of revelation. As Jesus ascends to heaven, he shows us the way to eternal glory and promises us the constant presence of the Holy Spirit.

In this act of Ascension, we see the power of God at work. Jesus, who had conquered death, ascends triumphantly to his Father, demonstrating his sovereignty over all creation. It is a powerful reminder that nothing is impossible for those who believe.

As we contemplate the Ascension, we are also called to renew our own commitment to faith. Like the disciples who witnessed this extraordinary event, we are called to walk in confidence and hope, knowing that he who ascended to heaven will one day return in all his glory.

But the Ascension is not just a past event; it is also a present reality in our lives. Every time we lift our hearts to God in prayer, every time we seek to live according to his will, we participate in this spiritual ascension. We are called to ascend with him, to transcend the limits of this world, and to live in the light of his presence.

On this holy day, may we be encouraged to look upwards, to fix our eyes on Jesus, the author and perfecter of our faith. May we find in him the strength and courage to persevere in the race set before us, knowing that he who began a good work in us will carry it on to completion until the day of Jesus Christ.

May the power of Ascension be with us all, now and forever. Amen.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Jeudi de l’Ascension du Seigneur

Archbishop’s Teaching, Uncategorized Leave a comment

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir Archevêque Maronite de Chypre La Puissance de l'Ascension : Marcher dans la Foi et l'Espérance Marc, 16 / 15-20

Chers frères et sœurs en Christ,

Aujourd'hui, alors que nous célébrons l'Ascension de notre Seigneur Jésus-Christ, nous sommes invités à méditer sur le sens profond de cet événement et sur son impact dans nos vies.

L'Ascension marque la fin du ministère terrestre de Jésus et le début d'une nouvelle ère pour ses disciples. C'est un moment de transition, mais aussi un moment de révélation. Car en montant vers le ciel, Jésus nous montre la voie vers la gloire éternelle et nous promet la présence constante du Saint-Esprit.

Dans cet acte d'Ascension, nous voyons la puissance de Dieu à l'œuvre. Jésus, qui avait vaincu la mort, s'élève triomphalement vers son Père, démontrant ainsi sa souveraineté sur toute la création. C'est un rappel puissant que rien n'est impossible pour celui qui croit.

En contemplant l'Ascension, nous sommes également appelés à renouveler notre propre engagement envers la foi. Comme les disciples qui ont été témoins de cet événement extraordinaire, nous sommes appelés à marcher dans la confiance et l'espérance, sachant que celui qui est monté au ciel reviendra un jour dans toute sa gloire.

Mais l'Ascension n'est pas seulement un événement du passé, c'est aussi une réalité présente dans nos vies. Chaque fois que nous élevons nos cœurs vers Dieu dans la prière, chaque fois que nous cherchons à vivre selon sa volonté, nous participons à cette ascension spirituelle. Nous sommes appelés à monter avec lui, à transcender les limites de ce monde et à vivre dans la lumière de sa présence.

En cette journée sainte, que nous soyons encouragés à regarder vers le haut, à fixer nos yeux sur Jésus, l'auteur et le consommateur de notre foi. Puissions-nous trouver en lui la force et le courage de persévérer dans la course qui nous est proposée, sachant que celui qui a commencé en nous une bonne œuvre la rendra parfaite jusqu'au jour de Jésus-Christ.

Que la puissance de l'Ascension soit avec nous tous, maintenant et pour toujours. Amen.

 

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Temps Pascal 6ème Dimanche après la Résurrection

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir Archevêque Maronite de Chypre Apparition de Jésus aux disciples Luc 24 / 36-48

Chers frères et sœurs en Christ,

Ce texte se déroule le jour de la résurrection, après que Jésus soit apparu aux disciples sur le chemin d'Emmaüs et qu'ils soient retournés à Jérusalem pour informer les apôtres de leur vision de Jésus. Tous sont remplis de joie mêlée de peur. C'est à ce moment que Jésus leur apparaît !

La question que ce texte soulève dans nos esprits, et à laquelle nous répondons souvent par une réponse manquée: pourquoi Jésus est-il apparu aux disciples ? Pourquoi n'est-il pas apparu au monde ? Il semble évident de répondre : pour leur confirmer sa résurrection d'entre les morts ! Mais cela n'est que le début de la réponse. Si nous examinons le texte de plus près, nous découvrons qu'il y a une suite à cette réponse, peut-être la plus importante !

Jésus est apparu aux disciples pour leur confirmer les paroles qu'il leur a dites alors qu'il était avec eux : "Quand deux ou trois sont réunis en mon nom, je suis là, au milieu d’eux." Matthieu 18:20. Il est apparu pour leur assurer qu'il est avec eux après sa mort et sa résurrection, comme il l'était avant : "Je suis avec vous tous les jours jusqu’à la fin du monde." Matthieu 28:20.

Jésus est apparu aux disciples pour poursuivre avec eux la communion qu'il avait commencée avec eux avant sa mort et sa résurrection, une communion fondée sur une expérience personnelle, sensible et tangible. Cette apparition est à la fois constructive et ciblée.
Constructive, car elle édifie la confiance à travers l’expérience de la résurrection du Seigneur d'entre les morts, une expérience tangible dans leur vie, où le doute n'a plus de place dans leur foi. Et ciblée, car le Seigneur confie aux disciples une mission basée sur cette confiance et cette expérience: " À vous d’en être les témoins." Cette mission n'est pas exclusivement confiée aux apôtres par Jésus, mais elle nous est également transmise par la Révélation, pour être notre mission également !

Tous ceux qui témoignent dans les religions du monde, témoignent d'une expérience vécue avec les fondateurs de ces religions avant leur mort, ou bien ils témoignent de leur philosophie. Mais les disciples de Jésus-Christ témoignent de leur expérience avec le Ressuscité d'entre les morts.
La puissance du témoignage chrétien réside dans le fait qu'il est fondé sur une expérience personnelle et une foi, non sur la connaissance intellectuelle et la logique humaine, car la connaissance intellectuelle ne peut pas concevoir Dieu. Comme l'apôtre Paul l'a dit : " Le monde, avec toute sa sagesse, n’a pas su reconnaître Dieu..." 1 Corinthiens 1:21.

Le témoignage chrétien repose sur la connaissance de la personne de Jésus-Christ, le ressuscité d'entre les morts, comme l'apôtre Paul nous le dit : " Il s’agit pour moi de connaître le Christ, d’éprouver la puissance de sa résurrection…" Philippiens 3:10. Il ne s'agit pas seulement de connaître à son sujet ou de savoir ses enseignements, mais de le connaître en personne et d'interagir avec lui. Cette connaissance et cette expérience sont encore aujourd'hui une interaction vivante avec nous, car Jésus est toujours vivant.

La manifestation personnelle de Jésus dans nos vies et l'expérience de sa résurrection sont liées à notre amour pour lui, c'est pourquoi il apparaît à ceux qui l'aiment et non au monde. C'est lui qui l'a dit : "Celui qui m’aime sera aimé de mon Père ; moi aussi, je l’aimerai, et je me manifesterai à lui." À cela, l'un des disciples lui a demandé : " Seigneur, que se passe-t-il ? Est-ce à nous que tu vas te manifester, et non pas au monde ?" Jésus lui répondit : " Si quelqu’un m’aime, il gardera ma parole; mon Père l’aimera, nous viendrons vers lui et, chez lui, nous nous ferons une demeure." Jean 14:21-23.

C'est ainsi que nous comprenons pourquoi le texte de la lecture d'aujourd'hui nous dit : " Alors il ouvrit leur intelligence à la compréhension des Écritures." Et c'est ainsi que nous comprenons l'importance de la connaissance de la Parole de Dieu !

Si nous voulons que Jésus se manifeste dans nos vies, demandons au Seigneur d’ouvrir notre esprit à la connaissance de sa Parole afin que nous puissions entrer dans une profonde communion et expérience avec le Ressuscité, pour l'aimer, afin qu'il se manifeste à nous, et que nous vivions avec lui. C'est alors seulement que nous témoignerons d'une expérience réelle et tangible de la résurrection de Jésus dans nos vies, et que sa parole pour les apôtres sera vraie pour nous : " À vous d’en être les témoins."

"D’ici peu de temps, le monde ne me verra plus, mais vous, vous me verrez vivant, et vous vivrez aussi" Jean 14:19.

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Περίοδος του Πάσχα 6η Κυριακή μετά την Ανάσταση

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Ομιλία του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου Σελίμ Σφέιρ Ο Ιησούς εμφανίζεται στους μαθητές Λουκάς 24 / 36 – 48

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Το κείμενο αυτό διαδραματίζεται την ημέρα της Ανάστασης, αφού ο Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές στο δρόμο προς την Εμμαούς και αυτοί επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ για να ενημερώσουν τους αποστόλους για το όραμά τους με τον Ιησού. Όλοι ήταν γεμάτοι χαρά ανάμεικτη με φόβο. Τότε είναι που τους εμφανίζεται ο Ιησούς!

Το ερώτημα που θέτει αυτό το κείμενο στο μυαλό μας, και στο οποίο συχνά αποτυγχάνουμε να απαντήσουμε: γιατί εμφανίστηκε ο Ιησούς στους μαθητές; Γιατί δεν εμφανίστηκε στον κόσμο; Η απάντηση φαίνεται προφανής: για να τους επιβεβαιώσει την ανάστασή Tου από τους νεκρούς! Αλλά αυτή είναι μόνο η αρχή της απάντησης. Αν εξετάσουμε το κείμενο πιο προσεκτικά, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει και μια συνέχεια αυτής της απάντησης, ίσως η πιο σημαντική!

Ο Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές για να επιβεβαιώσει τα λόγια που τους είχε πει όσο ήταν μαζί τους: «Όταν δύο ή τρεις συγκεντρωθούν στο όνομά μου, εγώ είμαι εκεί ανάμεσά τους». Ματ 18:20. Εμφανίστηκε για να τους διαβεβαιώσει ότι είναι μαζί τους και μετά τον θάνατο και την ανάστασή του, όπως ήταν και πριν: «Είμαι μαζί σας πάντοτε, μέχρι το τέλος του κόσμου». Ματ 28:20.

Ο Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές για να συνεχίσει μαζί τους την κοινωνία που είχε αρχίσει μαζί τους πριν από το θάνατο και την ανάστασή Tου, μια κοινωνία που βασίζεται στην προσωπική, ευαίσθητη και απτή εμπειρία. Αυτή η εμφάνιση είναι ταυτόχρονα εποικοδομητική και εστιασμένη.

Εποικοδομητική, διότι οικοδομεί εμπιστοσύνη μέσω της εμπειρίας της ανάστασης του Κυρίου από τους νεκρούς, μιας απτής εμπειρίας στη ζωή τους, όπου η αμφιβολία δεν έχει πλέον καμία θέση στην πίστη τους. Και είναι στοχευμένη, διότι ο Κύριος αναθέτει στους μαθητές μια αποστολή που βασίζεται σε αυτή την εμπιστοσύνη και αυτή την εμπειρία: «Είναι στο χέρι σας να γίνετε μάρτυρες. Αυτή η αποστολή δεν ανατίθεται αποκλειστικά στους αποστόλους από τον Ιησού, αλλά μεταδίδεται και σε εμάς από την Αποκάλυψη, για να είναι και δική μας αποστολή!
Όλοι όσοι μαρτυρούν στις θρησκείες του κόσμου μαρτυρούν μια εμπειρία που έζησαν μαζί με τους ιδρυτές αυτών των θρησκειών πριν από τον θάνατό τους, ή μαρτυρούν τη φιλοσοφία τους. Αλλά οι μαθητές του Ιησού Χριστού μαρτυρούν την εμπειρία τους με τον Αναστημένο Κύριο. Η δύναμη της χριστιανικής μαρτυρίας έγκειται στο γεγονός ότι βασίζεται στην προσωπική εμπειρία και την πίστη και όχι στη διανοητική γνώση και την ανθρώπινη λογική, διότι η διανοητική γνώση δεν μπορεί να συλλάβει τον Θεό. Όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Ο κόσμος, με όλη τη σοφία του, δεν αναγνώρισε τον Θεό...». Α΄ Κορ 1:21.

Η χριστιανική μαρτυρία βασίζεται στη γνώση του προσώπου του Ιησού Χριστού, αυτού που αναστήθηκε από τους νεκρούς, όπως μας λέει ο απόστολος Παύλος: «Θέλω να γνωρίσω τον Χριστό, να βιώσω τη δύναμη της ανάστασής Tου...». Φιλιπ 3:10. Δεν πρόκειται απλώς να γνωρίζουμε γι' αυτόν ή να γνωρίζουμε τις διδασκαλίες Tου, αλλά να Tον γνωρίσουμε προσωπικά και να αλληλεπιδράσουμε μαζί Tου. Αυτή η γνώση και η εμπειρία εξακολουθεί να είναι μια ζωντανή αλληλεπίδραση μαζί μας σήμερα, επειδή ο Ιησούς είναι ακόμα ζωντανός.

Η προσωπική εκδήλωση του Ιησού στη ζωή μας και η εμπειρία της ανάστασής Tου συνδέονται με την αγάπη μας γι' αυτόν, γι' αυτό και εμφανίζεται σε όσους τον αγαπούν και όχι στον κόσμο. Ήταν ο ίδιος που το είπε: «Όποιος με αγαπάει, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου- και εγώ θα τον αγαπήσω επίσης και θα του φανερωθώ». Σε αυτό, ένας από τους μαθητές τον ρώτησε: «Κύριε, τι συμβαίνει; Σε εμάς πρόκειται να φανερωθείς και όχι στον κόσμο;». Ο Ιησούς απάντησε: «Αν κάποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τον λόγο μου- ο Πατέρας μου θα τον αγαπήσει, και εμείς θα έρθουμε σ' αυτόν και θα κάνουμε το σπίτι μας μαζί του». Ιωά 14:21-23.

Έτσι καταλαβαίνουμε γιατί το κείμενο του σημερινού αναγνώσματος μας λέει: «Τότε άνοιξε το μυαλό τους για την κατανόηση των Γραφών». Και έτσι καταλαβαίνουμε τη σημασία της γνώσης του Λόγου του Θεού!

Αν θέλουμε ο Ιησούς να εκδηλωθεί στη ζωή μας, ας ζητήσουμε από τον Κύριο να ανοίξει το μυαλό μας στη γνώση του Λόγου Tου, ώστε να μπορέσουμε να εισέλθουμε σε μια βαθιά κοινωνία και εμπειρία με τον Αναστημένο, ώστε να Tον αγαπήσουμε, ώστε να μας εκδηλωθεί και να ζήσουμε μαζί Tου. Μόνο τότε θα μαρτυρήσουμε μια πραγματική και απτή εμπειρία της Ανάστασης του Ιησού στη ζωή μας, και τα λόγια Tου προς τους αποστόλους θα είναι αληθινά για εμάς: «Από εσάς εξαρτάται να γίνετε μάρτυρες».

«Σε λίγο ο κόσμος δεν θα με βλέπει πια, αλλά εσείς θα με βλέπετε ζωντανό, και θα ζείτε κι εσείς» Ιωά 14:19. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

6th Sunday after The Resurrection

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Homily of His Excellency Msgr. Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus Jesus appears to the disciples (Luke 24 / 36-48)

Dear brothers and sisters in Christ,

 

This text takes place on Resurrection Day, after Jesus has appeared to the disciples on the road to Emmaus and they have returned to Jerusalem to inform the apostles of their vision of Jesus. All are filled with a mixture of joy and fear. It is at this moment that Jesus appears to them!

 

The question this text raises in our minds, often answered incorrectly is: why did Jesus appear to the disciples? Why didn't he appear to the world? The answer seems obvious: to confirm his resurrection from the dead! But that is just the beginning of the answer. If we examine the text more closely, we discover that there is a continuation to this answer, perhaps the most important part!

 

Jesus appeared to the disciples to confirm the words he had spoken to them while he was with them, “For where two or three are gathered in my name, I am there in the midst of them.” Matthew 18:20. He appeared to assure them that he is with them after his death and resurrection, just as he was before: “I am with you always, even unto the end of the world.” Matthew 28:20.

Jesus appeared to the disciples to continue with them the communion he had initiated with them before his death and resurrection, a communion based on personal, sensitive and tangible experience. This appearance is both constructive and targeted.

Constructive, because it builds confidence through the experience of the Lord's resurrection from the dead, a tangible experience in their lives, where doubt no longer has any place in their faith. And targeted, because the Lord entrusts the disciples with a mission based on this trust and this experience: “It's up to you to be witnesses.” This mission is not entrusted exclusively to the apostles by Jesus, but is also passed on to us through Revelation, to be our mission as well!

 

All those who bear witness in the world's religions testify to an experience they had with the founders of those religions before their death, or their philosophy. But the disciples of Jesus Christ bear witness to their experience with the Risen One from the dead.

 

The power of Christian testimony lies in the fact that it is based on personal experience and faith, not on intellectual knowledge and human logic, for intellectual knowledge cannot conceive of God. As the apostle Paul said, “The world, by wisdom knew not God...” 1 Corinthians 1:21.

 

Christian testimony is based on knowledge of the person of Jesus Christ, the one who rose from the dead, as the apostle Paul tells us: “I want to know Christ, to experience the power of his resurrection...” Philippians 3:10. It is not just about knowing about him or knowing his teachings, but knowing him in person and interacting with him. This knowledge and experience are still a living interaction with us today, because Jesus is still alive.

 

The personal manifestation of Jesus in our lives and the experience of his resurrection are linked to our love for him. Therefore, he appears to those who love him and not to the world. It was he who said: “He who loves me will be loved by my Father; I will love him too, and manifest myself to him.” At this, one of the disciples asked him, “Lord, what's going on? Is it to us that you are going to manifest yourself, and not to the world?” Jesus replied, “If anyone loves me, he will keep my word; my Father will love him, and we will come to him, and to him we will make our dwelling.” John 14:21-23.

 

This is how we understand why today's reading text tells us, “Then he opened their minds to the understanding of the Scriptures.” And that's how we understand the importance of knowing God's Word!

 

If we want Jesus to manifest himself in our lives, let's ask the Lord to open our minds to the knowledge of his Word, so that we can enter into a deep communion and experience with the Risen One, to love him, so that he manifests himself to us, and we live with him. Only then will we testify to a real, tangible experience of Jesus' resurrection in our lives, and his words to the apostles will be true for us: “You are witnesses of these things."

 

“A little while longer and the world will see Me no more, but you will see Me. Because I live, you will live also.” John 14:19

 

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

5η Κυριακή μετά την Ανάσταση

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Ομιλία του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου Σελίμ Σφέιρ Ο Ιησούς αναθέτει στον Πέτρο την ποιμαντική φροντίδα Ιωάννης 21 / 15 – 19

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Ο Πέτρος έσπευσε τη νύχτα της σύλληψης του Ιησού, από υπερβολική αγάπη γι' Aυτόν, δηλώνοντας ότι δεν θα Tον εγκαταλείψει ούτε θα Tον αμφισβητήσει, ξεχνώντας ότι ήταν ένας αδύναμος άνθρωπος, ίσως ανίκανος να τηρήσει τις υποσχέσεις του. Η απάντηση του Ιησού ήταν: «Ο πετεινός δεν θα λαλήσει μέχρι να με αρνηθείς τρεις φορές» Ιωάννης 13:38.

Εδώ, μετά την ανάσταση, σε μια κατάσταση ένας προς έναν μαζί Tου, ο Ιησούς στέκεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον Πέτρο, που Tον είχε αρνηθεί τρεις φορές, όχι για να τον ντροπιάσει για τις πράξεις του, όχι για να τον κατηγορήσει για την άρνησή του, ούτε για να τον εκδικηθεί, αλλά για να εκφράσει τη συγχώρεσή του. Οι στιγμές οικειότητας με τον Θεό είναι οι πιο όμορφες, όταν βάζει το δάχτυλό του στην πληγή που μας κάνει να υποφέρουμε, όχι όπως ο Θωμάς για να πιστέψει μετά από αμφιβολία, αλλά για να θεραπεύσει την πληγή που αιμορραγεί στη ζωή μας, γιατί ο Ιησούς, που γνωρίζει τα βάθη της καρδιάς μας, δεν μας αμφισβητεί, αλλά πιστεύει σε μας παρά την ευθραυστότητά μας!

Ο Ιησούς ρώτησε τον Πέτρο, «Σίμωνα, γιε του Ιωνά, με αγαπάς;» Ο Πέτρος απάντησε: «Ναι, Κύριε, ξέρεις ότι σ' αγαπώ.» Στη συνέχεια, ο Ιησούς του έκανε την ίδια ερώτηση για δεύτερη φορά και η απάντηση του Πέτρου ήταν παρόμοια με την πρώτη. Αλλά η τρίτη φορά ήταν η πιο σημαντική: «Ο Πέτρος στενοχωρήθηκε που του είπε για τρίτη φορά: »Με αγαπάς; Και εκείνος απάντησε και του είπε: Κύριε, εσύ τα ξέρεις όλα- εσύ ξέρεις ότι σε αγαπώ». Η θλίψη του Πέτρου έβγαλε από τα βάθη της μια απάντηση που έφερε μαζί της μετάνοια και επίγνωση της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσης του. «Εσύ τα ξέρεις όλα».
Ναι, ξέρεις ότι σε αγαπώ, παρόλο που σε απογοήτευσα και σε αρνήθηκα, γι' αυτό τώρα αφήνω στην αγάπη σου να με κρίνει! Σε αυτό το πλαίσιο, ο απόστολος Παύλος λέει: «Η θλίψη σύμφωνα με τον Θεό παράγει μετάνοια για τη σωτηρία, από την οποία κανείς δεν μετανοεί ποτέ». Β΄ Κορινθίους 7:10
Το πιο σημαντικό ερώτημα που μας θέτει το κείμενο: Πώς θεραπεύει ο ιατρός των καρδιών την ασθένεια της αμαρτίας που κατέβασε τον Αδάμ, τον Πέτρο και εμάς; Η θεραπεία έρχεται από το στόμα του Ιησού με τη μορφή μιας ερώτησης προς τον Πέτρο, αλλά και προς εμάς: «Με αγαπάς;».

Ναι, η αγάπη του Θεού είναι το φάρμακο. Ποιος μπορεί να κακομεταχειριστεί αυτόν που αγαπά; Και αν το κάνει, δεν πρέπει να λυπηθεί όπως ο Πέτρος, να σπεύσει να μετανοήσει και να ζητήσει συγχώρεση; Η Βίβλος μας λέει: «Η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών». Α΄ Πέτρου 4:8 Λέει επίσης: «Η αγάπη καλύπτει όλα τα σφάλματα.» Παροιμίες 10:12: «Γιατί η αγάπη είναι δυνατή όσο και ο θάνατος». Άσμα Ασμάτων 8:6

«Ο Κύριος ερευνά κάθε καρδιά και διεισδύει σε κάθε σκοπό και κάθε σκέψη». Α Χρονικών 28:9. Γνωρίζει την αδυναμία μας και ξέρει πόσο πολύ τον έχουμε αρνηθεί με τη συμπεριφορά και τις πράξεις μας. Ξέρει όμως επίσης ότι τον αγαπάμε, γι' αυτό και θέτει το ερώτημα στον καθένα μας σήμερα, ξεχωριστά, όπως ακριβώς ρώτησε τον Πέτρο: «Με αγαπάς;».

Ο Θεός δεν μας ρωτάει αν Τον αγαπάμε για να μας καταδικάσει για τις αμαρτίες μας, αλλά ρωτάει για την καρδιά Του, η οποία έζησε την αγάπη σε σημείο να δώσει τον εαυτό της, για να αφυπνίσει τα συναισθήματα της συνείδησής μας, για να μας οδηγήσει σε μετάνοια που οδηγεί στη σωτηρία μας. Το μόνο που ζητάει ο Θεός από εμάς είναι η αγάπη, γιατί ό,τι μπορούμε να κάνουμε ή να δώσουμε έχει αξία μόνο με την αγάπη. «Αν κάποιος ήθελε να προσφέρει όλα τα αγαθά του σπιτιού του ενάντια στην αγάπη, μόνο περιφρόνηση θα κέρδιζε.» Άσμα Ασμάτων 8: 7. Και ο απόστολος Παύλος μας λέει: «Ακόμη κι αν μοίραζα όλα μου τα αγαθά για να ταΐσω τους φτωχούς, ακόμη κι αν έδινα και το σώμα μου για να καεί, αν δεν έχω φιλανθρωπία, δεν μου ωφελεί τίποτε». Α΄ Κορινθίους 13:3

Σήμερα μετανοούμε ενώπιον του Θεού και Του απαντάμε: «Εσύ τα ξέρεις όλα. Ξέρεις ότι Σε αγαπώ». Και μαζί με τον ψαλμωδό, του λέμε: «Ερεύνησέ με, Θεέ μου, και γνώρισε την καρδιά μου! Δοκίμασέ με και γνώρισε τις σκέψεις μου. Δες αν είμαι σε λάθος δρόμο, και οδήγησέ με στον δρόμο της αιωνιότητας!» Ψαλμοί 139: 23-24

† Σελίμ Σφειρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

5th Sunday after The Resurrection

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Homily of His Excellency Msgr. Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus Jesus Reinstates Peter (John 21: 15 - 19)

Dear brothers and sisters in Christ,

Peter rushed in on the night of Jesus' arrest, driven by his excessive love for him. He declared that he would never abandon or doubt Jesus, forgetting that he was a weak man, perhaps incapable of keeping his promises. Jesus answered: “The cock won`t crow until you have denied me three times” John 13:38.

Here, after the resurrection, Jesus stands face to face with Peter, who has denied him three times, not to shame him for his actions, not to blame him for his denial, nor to take revenge on him, but to express his forgiveness. The moments of intimacy with God are the most beautiful, as he touches the wounds that cause us pain—not to doubt, as Thomas did, but to heal the bleeding wounds in our lives, because Jesus, who knows the depths of our hearts, does not doubt us, but believes in us despite our fragility!

Jesus asked Peter: “Simon, son of Jonah, do you love me?” Peter replied, “Yes, Lord, you know that I love you.” Then Jesus asked him the same question a second time, and Peter's answer was the same. But the third time was the most important, “Peter was grieved that he had said to him for the third time: Do you love me? And he answered him, Lord, you know everything, you know that I love you.” Peter's sadness brought out of its depth a response that carried with it repentance and an awareness of the weakness of his human nature. “You know everything.” Yes, you know that I love you even though I have failed you and denied you, so now I leave it to your love to judge me! In this context, the apostle Paul says, “ Godly sorrow brings repentance that leads to salvation and leaves no regret, but worldly sorrow brings death.” 2 Corinthians 7:10

The most important question the text asks us: How does the healer of hearts cure the disease of sin that brought Adam, Peter and us down? The remedy comes from the mouth of Jesus in the form of a question to Peter, and to us as well: “Do you love me?”

Yes, God's love is the remedy. Who can mistreat the one he loves? And if he does, shouldn't he be saddened like Peter, hasten to repentance and ask forgiveness? The Bible tells us: “Charity covers a multitude of sins.” 1 Peter 4:8 It also says: “Love covers all wrongs.” Proverbs 10:12 “For love is strong as death.” Song of Solomon 8:6

“the Lord searches every heart and penetrates every purpose and thought.” 1Chronicles 28:9 He knows our weakness and knows how much we have denied him in our behavior and actions. But he also knows that we love him, so he asks each of us today, individually, as he questioned Peter: “Do you love me?”

God doesn't ask us if we love him to condemn for our sins, but he asks the question of his heart, which has lived love to the point of giving itself, to awaken the emotions of our consciences, to lead us to a repentance that leads us to our salvation. God only asks for our love, because everything we can do or give is only of value with love. “ If one were to give all the wealth of one’s house for love, it would be utterly scorned” Song of Solomon 8: 7. And the apostle Paul tells us, “ If I give all I possess to the poor and give over my body to hardship that I may boast, but do not have love, I gain nothing.” 1 Corinthians 13:3

Today we repent before God and answer: “You know everything. You know that I love you.” And with the psalmist, we say to him, “Search me, God, and know my heart! Test me, and know my anxious thoughts! See if there is any offensive way in me, and lead me in the way everlasting!” Psalms 139:23-24

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

5ème Dimanche après la Résurrection

Archbishop’s Teaching, Uncategorized Leave a comment

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir Archevêque Maronite de Chypre (Jean 21 : 15 - 19)

Chers frères et sœurs en Christ,

 

Pierre s'est précipité la nuit de l'arrestation de Jésus, par amour excessif pour lui, il a déclaré qu'il ne l'abandonnerait pas et ne douterait pas de lui, oubliant qu'il était un homme faible, peut-être incapable de tenir ses promesses. La réponse de Jésus fut donc: "Le coq ne chantera pas que tu ne m`aies renié trois fois" Jean 13: 38

Ici, après la résurrection, dans une situation individuelle avec lui, Jésus se tient face à Pierre, qui l'a renié trois fois, non pas pour le faire honte de ses actes, non pas pour le blâmer pour son reniement, ni pour se venger de lui, mais pour lui exprimer son pardon. Les moments d'intimité avec Dieu sont les plus beaux, lorsqu'il pose son doigt sur la blessure qui nous fait souffrir, non pas comme Thomas l'a fait pour croire après le doute, mais pour guérir cette blessure qui saigne dans nos vies, parce que Jésus, qui connaît la profondeur de nos cœurs, ne doute pas de nous, mais croit en nous malgré notre fragilité!

Jésus a demandé à Pierre: "Simon, fils de Jonas, m'aimes-tu?" Pierre a répondu: "Oui, Seigneur, tu sais que je t'aime", puis Jésus lui a posé la même question une deuxième fois, et la réponse de Pierre était similaire à la première. Mais la troisième fois était la plus importante, " Pierre fut attristé de ce qu’il lui avait dit pour la troisième fois: M’aimes-tu? Et il lui répondit: Seigneur, tu sais toutes choses, tu sais que je t’aime." La tristesse de Pierre a fait émerger de sa profondeur une réponse qui porte en elle la repentance et la prise de conscience de la faiblesse de sa nature humaine. "Tu sais toutes choses." Oui, tu sais que je t'aime bien que j'aie failli et t'aie renié, alors je laisse maintenant à ton amour le soin de me juger! Dans ce contexte, l'apôtre Paul dit: " La tristesse selon Dieu produit une repentance à salut dont on ne se repent jamais." 2 Corinthiens 7:10

La question la plus importante que le texte nous pose: Comment le médecin des cœurs guérit-il la maladie du péché qui a fait tomber Adam, Pierre et nous? Le remède vient de la bouche de Jésus sous forme de question à Pierre, et à nous aussi: "M'aimes-tu?"

Oui, l'amour de Dieu est le remède. Qui peut maltraiter celui qu'il aime? Et s'il le fait, ne devrait-il pas être attristé comme Pierre, se hâter vers la repentance et demander pardon? La Bible nous dit: " La charité couvre une multitude de péchés." 1 Pierre 4: 8 Elle dit aussi: " l’amour couvre toutes les fautes." Proverbes 10:12 "Car l’amour est fort comme la mort." Cantique des Cantiques 8:6

" l’Éternel sonde tous les cœurs et pénètre tous les desseins et toutes les pensées." 1Chroniques 28: 9 Il connaît notre faiblesse et connaît combien nous l'avons renié dans notre comportement et nos actions. Mais il connait aussi que nous l’aimons, alors il pose la question à chacun de nous aujourd'hui, individuellement, comme il a interrogé Pierre: "M'aimes-tu?"

Dieu ne nous demande pas si on l’aime pour condamner pour nos péchés, mais il pose la question de son cœur qui a vécu l'amour jusqu'à se donner lui-même, pour éveiller les émotions de nos consciences, pour nous conduire à une repentance qui nous mène à notre salut. Dieu ne demande de nous que de l'amour, car tout ce que nous pouvons faire ou donner n'a de valeur qu'avec l'amour. " Quand un homme offrirait tous les biens de sa maison contre l’amour, Il ne s’attirerait que le mépris " Cantique des Cantiques 8: 7. Et l'apôtre Paul nous dit: "Quand je distribuerais tous mes biens pour la nourriture des pauvres, quand je livrerais même mon corps pour être brûlé, si je n’ai pas la charité, cela ne me sert de rien." 1 Corinthiens 13: 3

Nous nous repentons aujourd'hui devant Dieu et lui répondons: "Tu sais tout. Tu sais que je t'aime." Et avec le psalmiste, nous lui disons: " Sonde-moi, ô Dieu, et connais mon cœur! Éprouve-moi, et connais mes pensées! Regarde si je suis sur une mauvaise voie, Et conduis-moi sur la voie de l’éternité!" Psaumes 139: 23-24

 

 

† Selim Sfeir

Archevêque Maronite de Chypre

 

4th Sunday after The Resurrection (John 21 : 1-14)

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Homily of His Excellency Msgr. Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus

Dear brothers and sisters in Christ,

Jesus rose from the dead and appeared to the disciples on Resurrection Day and the following Sunday. Everyone was convinced of his resurrection, even Thomas, who doubted, touched and testified. But Jesus disappeared from them in his physical form, and now they are far from the empty tomb in Jerusalem, they are in Galilee. What to do now?

While they were in the Garden of Olives, before his arrest, Jesus said to his disciples, "After I have been raised, I will go before you into Galilee." (Matthew 26:32 and Mark 14:28) Then, at dawn on the day of Resurrection, the angel announces Jesus' resurrection to Mary Magdalene and the other Mary, and orders them to tell his disciples that he is going before them to Galilee. (Matthew 28:7 and Mark 16:7) As they were going to tell the disciples, Jesus met them and said, "Go and tell my brothers to go to Galilee: there they will see me." (Matthew 28:10) Indeed, the disciples went to Galilee to see Jesus. (Matthew 28:16) It is important to note here that Galilee is a region where live many pagans who do not know God.

The disciples waited for Jesus in Galilee, perhaps becoming impatient after this long wait, as their material responsibilities accumulate, they return to the fishing they had abandoned by following him. "Simon Peter said to them, 'I am going fishing. They said to him, 'We will go with you too. So they went out and got into a boat, and that night they caught nothing." They went back to their daily routine, the light of the resurrection behind them, as if nothing had happened. But this proved to be in vain.

This is where the Lord intervenes by manifesting himself to them, and I don't know if he came with the morning light, or if the morning light came when he appeared to them?

He came to remind them that they can no longer live as they did before the resurrection! He asked them if they had caught any fish in their nets, and the answer was negative, then he commanded them:
"Cast the net on the right side of the boat, and you will find. So they cast it, and they could no longer pull it out, because of the great quantity of fish." Here John remembers the wonderful miraculous catch on the same lake, and his heart cries out as he sees the scene repeated before him again, he says to Peter, "It is the Lord!" And perhaps Peter also remembers that Jesus, at that time, had given them instructions like the ones he gives them today to cast the net, and Peter's response was once, " Master, we have toiled all night and caught nothing; nevertheless at Your word I will let down the net.” And when they had done this, they caught a great number of fish, and their net was breaking." (Luke 5:5-6) What a way to revive the memory of faith.

Jesus came to remind them that on the same shore of the lake, he had called them, saying, "Follow me, and I will make you fishers of men." (Matthew 4:19 and Mark 1:17) That is, they were to bear witness to him and draw their nets full of men for the Kingdom.

We have now passed Easter three weeks ago, and perhaps, like the disciples, we are wondering: what to do now? Let's go back to our old activities!

Yes, we are back to our daily responsibilities, but let's not forget that we are not just "fishing" for our own lives, Jesus has called us to go out into "Galilee", into the land of those who do not yet know him, making us "fishers of men". Let us gather for the Risen One in our nets of witness a "catch". Let us draw men from the waters of the lake of life, so that they may be children of the Kingdom!

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Περίοδος του Πάσχα 4η Κυριακή μετά την Ανάσταση (Ιωάννης 21 / 1 – 14)

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Ομιλία του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου Σελίμ Σφέιρ Η εμφάνιση του Ιησού στην λίμνη της Τιβεριάδας

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς και εμφανίστηκε στους μαθητές την ημέρα της ανάστασης και την Κυριακή που ακολούθησε. Όλοι πείστηκαν για την ανάστασή Του, ακόμη και ο Θωμάς, ο οποίος αμφέβαλε, άγγιξε και μαρτύρησε. Αλλά ο Ιησούς εξαφανίστηκε από ανάμεσά τους με τη φυσική του μορφή και τώρα βρίσκονται μακριά από τον άδειο τάφο στην Ιερουσαλήμ, βρίσκονται στη Γαλιλαία. Τι να κάνουν τώρα;

Ενώ βρίσκονταν στον Κήπο των Ελαιών, πριν από τη σύλληψή Του, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Αφού αναστηθώ, θα πάω μπροστά σας στη Γαλιλαία». (Ματθαίος 26:32 και Μάρκος 14:28) Στη συνέχεια, τα ξημερώματα της Κυριακής της Ανάστασης, ο άγγελος ανακοινώνει την ανάσταση του Ιησού στη Μαρία Μαγδαληνή και την άλλη Μαρία, και τους δίνει εντολή να πάνε να πουν στους μαθητές Του ότι πηγαίνει μπροστά τους στη Γαλιλαία. (Ματθαίος 28:7 και Μάρκος 16:7) Καθώς πήγαιναν να το πουν στους μαθητές, ο Ιησούς τους συνάντησε και τους είπε: «Πηγαίνετε και πείτε στους αδελφούς μου να πάνε στη Γαλιλαία- εκεί θα με δουν». (Ματθαίος 28:10) Πράγματι, οι μαθητές πήγαν στη Γαλιλαία για να δουν τον Ιησού. (Ματθαίος 28:16) Είναι σημαντικό να σημειωθεί εδώ ότι η Γαλιλαία είναι μια περιοχή όπου ζουν πολλοί εθνικοί που δεν γνωρίζουν τον Θεό.

Οι μαθητές περίμεναν τον Ιησού στη Γαλιλαία, ίσως ανυπόμονοι μετά από αυτή τη μακρά αναμονή, καθώς οι υλικές τους ευθύνες συσσωρεύονταν, επέστρεψαν στο ψάρεμα που είχαν εγκαταλείψει ακολουθώντας Tον.
«Ο Σίμων Πέτρος τους είπε: »Πάω για ψάρεμα. Εκείνοι του είπαν: Θα πάμε κι εμείς μαζί σου. Έτσι βγήκαν έξω και μπήκαν σε μια βάρκα, και εκείνη τη νύχτα δεν έπιασαν τίποτα». Επέστρεψαν στην καθημερινότητά τους, με το φως της ανάστασης πίσω τους, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Αλλά όλα αποδείχθηκαν μάταια.
Εδώ είναι που παρεμβαίνει ο Κύριος εκδηλώνοντας τον εαυτό Tου σε αυτούς, και δεν ξέρω αν ήρθε με το πρωινό φως ή αν το πρωινό φως ήρθε όταν τους εμφανίστηκε;

Ήρθε για να τους υπενθυμίσει ότι δεν μπορούν πλέον να ζουν όπως ζούσαν πριν από την ανάσταση! Τους ρώτησε αν είχαν πιάσει ψάρια στα δίχτυα τους, και η απάντηση ήταν αρνητική, τότε τους διέταξε: «Ρίξτε το δίχτυ στη δεξιά πλευρά της βάρκας και θα βρείτε. Έτσι το έριξαν, και δεν μπορούσαν να το ξανατραβήξουν, εξαιτίας της μεγάλης ποσότητας ψαριών». Εδώ ο Ιωάννης θυμάται την υπέροχη θαυματουργική ψαριά στην ίδια λίμνη και η καρδιά του φωνάζει καθώς βλέπει τη σκηνή να επαναλαμβάνεται μπροστά του ξανά, λέει στον Πέτρο: «Ο Κύριος είναι!». Και ίσως ο Πέτρος θυμάται επίσης ότι ο Ιησούς, τότε, τους είχε δώσει οδηγίες σαν αυτές που τους δίνει σήμερα για να ρίξουν το δίχτυ, και η απάντηση του Πέτρου ήταν κάποτε: «Δάσκαλε, δουλέψαμε όλη τη νύχτα χωρίς να πιάσουμε τίποτα- αλλά λόγω του λόγου Σου θα ρίξω το δίχτυ. Και όταν το έριξαν, έπιασαν πολλά ψάρια». (Λουκάς 5:5-6) Τι τρόπος για να αναζωογονηθεί η μνήμη της πίστης.

Ο Ιησούς ήρθε για να τους υπενθυμίσει ότι στην ίδια όχθη της λίμνης τους είχε καλέσει, λέγοντας: «Ακολουθήστε με, και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». (Ματθαίος 4:19 και Μάρκος 1:17) Δηλαδή, έπρεπε να δώσουν μαρτυρία γι' αυτόν και να τραβήξουν τα δίχτυα τους γεμάτα ανθρώπους για τη Βασιλεία.

Έχουμε πλέον περάσει το Πάσχα πριν από τρεις εβδομάδες και ίσως, όπως οι μαθητές, αναρωτιόμαστε: Τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Ας επιστρέψουμε στις παλιές μας δραστηριότητες!

Ο Ιησούς μας κάλεσε να βγούμε στη «Γαλιλαία», στη γη εκείνων που δεν τον γνωρίζουν ακόμη, κάνοντάς μας «ψαράδες ανθρώπων». Ας μαζέψουμε μια «ψαριά» του Αναστημένου στα δίχτυα της μαρτυρίας μας. Ας τραβήξουμε ανθρώπους από τα νερά της λίμνης της ζωής, για να γίνουν παιδιά της Βασιλείας! Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Martha and Mary (Luke 10 : 38-42)

Dear brothers and sisters in Christ,

The Canonization of Blessed Giorgio Frassati and Blessed Carlos Acutis.

Today in the holy city of Rome, our beloved Holy Father, Pope Leo XIV will solemnly elevate for the whole Church two new saints, Giorgio Frassati and Carlos Acutis. Both of these young men died very young, yet in their brief journey, they show that living for Christ takes nothing away from life but fills it with meaning and joy.

The saints are the experts in listening. Like Mary of Bethany, the saints are attentive to the voice of Christ.  They hear Him in the reading of the Gospel, they hear Him in the voice of the Church’s teaching, they hear Him in the voices of the poor and the immigrant, they hear Him in the silence of the Blessed Sacrament.  The saints don’t just hear Jesus, they listen to Him. This work of listening is to discover the voice of Christ in those right beside us, in our families and our place of work. It's also about trying to hear the voice of Christ in our contemporaries, some of whom are far from the Church.  Even in their estrangement, they are creatures of Logos, of reason, and can be unwitting transmitters of the truth.  We need to have hearts and ears capable of hearing Christ speaking from the most unlikely places.

Poor Martha in her busy kitchen of Bethany could hear Christ speaking in the other room, but she was so distracted, she couldn’t listen.  She got focused on her problems, her difficulties and her failures.  She was listening to herself and only hearing Jesus from a distance.

The Divine Logos created the human body as a custom designed parable: we have two ears and one mouth.  God is showing us that we have to do twice as much listening as we do speaking and listening is twice as hard as talking.

May our Blessed Mother, who’s beautiful birthday we shall celebrate tomorrow (for us Maronites, we think of our Lady of Mankee!) on September 8th, intercede for all of us to be betters listeners!

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Categories
Archbishop’s Teaching

Εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ

Λουκάς 14: 16 -24

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Τότε ο Ιησούς του είπε: «Κάποιος έδωσε ένα μεγάλο δείπνο και προσκάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε τον δούλο του να πει στους προσκεκλημένους: «Ελάτε, γιατί όλα είναι έτοιμα τώρα». Καθώς συμμετέχουμε σε αυτή την ευλογημένη γιορτή της ανανέωσης της θυσίας του Ιησού Χριστού, μας συνοδεύει, όπως αρέσκεται να λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μια μεγάλη ομήγυρη αγγέλων.

Αυτή η εκκλησία, αφιερωμένη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, έχει σίγουρα το δικαίωμα να πιστεύει ότι αυτός ο μεγάλος στρατηλάτης των ουράνιων στρατευμάτων είναι παρών εδώ μαζί μας, προσφέροντας τη λατρεία του στην Αγία Τριάδα. Τον χαιρετούμε και τον ευχαριστούμε για την προστασία του. Ο Κύριός μας στο Ευαγγέλιο, μας εξιστορεί μια παραβολή για κάποιον που παρέθεσε ένα μεγάλο δείπνο. Ο Κύριός μας συνεχίζει περιγράφοντας πώς οι καλεσμένοι άρχισαν να βρίσκουν δικαιολογίες και να απαλλάσσονται από αυτό το μεγάλο συμπόσιο. Αυτή η παραβολή απευθυνόταν ως επίπληξη στους Ιουδαίους για την άρνησή τους να πιστέψουν και να δεχτούν τον Μεσσία τους. Ο Ιησούς Χριστός είναι η εκπλήρωση όλων των προφητειών και υποσχέσεων της Παλαιάς Διαθήκης. Ένα μέρος του Ισραήλ δέχτηκε τον Χριστό και έγινε η Καθολική Εκκλησία, αλλά η παραβολή είναι πολύ σαφής, πολλοί από τον ίδιο τον λαό του Κυρίου μας δεν Τον δέχτηκαν.

Θα ήθελα να προσαρμόσω αυτή την παραβολή στην παρούσα κατάσταση. Βρισκόμαστε εδώ, στην σεβάσμια παλιά εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στον Ασώματο. Το συμπόσιο της Θυσίας του Κυρίου μας, η μεγαλύτερη από όλες τις γιορτές, είναι έτοιμο μπροστά μας. Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, γιατί όπου ένας έγκυρα χειροτονημένος ιερέας με δικαιοδοσία, χρησιμοποιώντας τις εγκεκριμένες λέξεις της αφιέρωσης, με την πρόθεση να κάνει ό,τι κάνει η Εκκλησία, και χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα συστατικά του ψωμιού και του κρασιού, προσφέρει τη Θυσία της Θείας Λειτουργίας, εκεί μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία και να λάβουμε την Θεία Κοινωνία. Αλλά θέλω να επιμείνω ότι είναι πολύ σημαντικό να παρακολουθούμε τη Θεία Λειτουργία εδώ στον Ασώματο και στα παραδοσιακά μαρωνιτικά χωριά μας όσο πιο συχνά μπορούμε.

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, παράγραφος 2471, αναφέρει: «Ενώπιον του Πιλάτου, ο Χριστός διακηρύσσει ότι «ήρθε στον κόσμο για να μαρτυρήσει την αλήθεια». Ο χριστιανός δεν πρέπει λοιπόν να ντρέπεται να μαρτυρήσει τον Κύριό μας. Σε καταστάσεις που απαιτούν μαρτυρία της πίστης, ο χριστιανός πρέπει να την ομολογεί χωρίς αμφιβολία, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου ενώπιον των δικαστών του».

Όταν σκεφτόμαστε καταστάσεις σε όλο τον κόσμο, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τους μακρινούς αδελφούς και αδελφές μας στον Χριστό να υποβάλλονται σε μια πραγματική δοκιμασία. Αλλά και εμείς εδώ στον Ασώματο αλλά και στην Αγία Μαρίνα έχουμε μια δοκιμασία, ένα είδος δοκιμασίας. Θα μαρτυρήσουμε τον Κύριό μας μπροστά στους γείτονές μας; Πολλοί από αυτούς που βρίσκονται τώρα σε αυτό το χωριό δεν είναι βαπτισμένοι, αλλά έχουν δικαίωμα στη μαρτυρία μας, στην κατάθεσή μας. Η μαρτυρία μας δεν είναι πολιτική ή ιδεολογική. Δεν είμαστε εδώ σε μια πράξη ανυπακοής ή αντίστασης. Είμαστε εδώ επειδή είμαστε μέρος του Σώματος του Χριστού, και ο Χριστός είναι πάντα στραμμένος προς τον Πατέρα. Κοιτάζοντας τον Πατέρα μαζί με τον Χριστό, βλέπουμε κάθε άνθρωπο ως αδελφό και αδελφή μας. Γι' αυτό καμία κυβέρνηση δεν πρέπει ποτέ να φοβάται το έργο της Εκκλησίας.

Ναι, μπορούμε να λάβουμε τα μυστήρια πιο εύκολα στις τοπικές ενοριακές εκκλησίες μας, αλλά αν παραμελούμε τις εκκλησίες του χωριού μας, παραμελούμε όλες τις ψυχές που ζουν εδώ. Ένα από τα συγκεκριμένα σημάδια της καρποφορίας των Μυστηρίων είναι η οικοδόμηση της ανθρώπινης αδελφότητας. Ολόκληρος ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη αδελφότητα, φιλία και καλοσύνη. Η παρουσία μας εδώ πρέπει να γίνει κατανοητή από αυτή τη θέση. Βρισκόμαστε εδώ επειδή μόνο ο Αναστημένος Χριστός είναι ικανός να ανακουφίσει τα βάσανα της πληγωμένης ανθρωπότητας (Πάπας Φραγκίσκος). Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η θέση θα προσελκύσει τους νέους μας να επιστρέψουν στα χωριά.

Αν κάνουμε το λάθος των προσώπων της παραβολής και βρούμε δικαιολογίες, όπως «η σειρά είναι πολύ μεγάλη», «όλο και λιγότεροι άνθρωποι πηγαίνουν», «δεν έχει νόημα»... αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε χάσει την υπομονή μας με τον Θεό. Ο Θεός εργάζεται πάντα, και συχνά είναι σαν ψίθυρος και πολύ σιωπηλός, αλλά εργάζεται. Αν εγκαταλείψουμε τον Ασώματο, την Αγία Μαρίνα, την Καρπάσια ή τον Κορμακίτη, θα είναι ένα σημάδι ότι έχουμε κουραστεί να περιμένουμε τον Θεό να κάνει κάτι.

Όταν δούμε τους αγαπημένους μας προγόνους στην αιωνιότητα, θα είναι ανυπόμονοι να δουν πώς περάσαμε τη χριστιανική μας ζωή. Ας μην τους απογοητεύσουμε λέγοντας ότι κουραστήκαμε να περιμένουμε τον Θεό να δράσει.

Ας μας ανοίξει η Μαρία, Βασίλισσα των Αγγέλων και Βασίλισσα του Ασωμάτου, την πόρτα του Ιερού Οίκου της Ναζαρέτ, ώστε να ανακαλύψουμε πώς ένα μικρό σπίτι, σε ένα ξεχασμένο χωριό, μπορεί πράγματι να αλλάξει τον κόσμο. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

Feast of Saint Michael

Luke (14, 16-24)

Dear brothers and sisters in Christ,

“Then Jesus said to him, ‘Someone gave a great dinner and invited many.  At the time for the dinner he sent his slave to say to those who had been invited, “Come, for everything is ready now.”

As we join in this blessed celebration of the unbloody renewal of the Sacrifice of Jesus Christ, we are accompanied, as St. John Chrysostom loved to say, with a great host of angels.  This church, dedicated to St. Michael, surely has the right to believe that this great general of the heavenly hosts is present here with us, offering his adoration to the Blessed Trinity.  We salute him and thank him for his protection.

Our Lord in the gospel tells us a parable about someone who gave a great dinner.  Our Lord goes on to describe how the invited guests began to make excuses and exempted themselves from this great feast.  This parable was directed as a reproach to the Jews for their refusal to believe and accept their Messiah.  Jesus Christ is the fulfillment of all the prophecies and promises of the Old Testament.  A remnant of Israel did accept Christ and they became the Catholic Church, but the parable is very explicit, many of Our Lord’s own people did not accept Him.

I would like to update this parable to our own present situation.  Here we are in this venerable old church of St. Michael in Asomatos. The banquet of Our Lord’s Sacrifice, the greatest of all feasts, is set before us.

It is true, we can attend Mass in any other place, for wherever a validly ordained priest with jurisdiction, using the approved words of consecration, with the intention to do what the Church does, and using the appropriate matter of bread and wine, offers the Sacrifice of the Mass, there, we may attend the Mass and receive Holy Communion.  But I want to insist that it is very important to attend Mass here in Asomatos and in our traditional Maronite villages as often as we possibly can.

The Catechism of the Catholic Church paragraph 2471 states: “Before Pilate, Christ proclaims that he ‘has come into the world, to bear witness to the truth.’  The Christian is not to be ashamed then of testifying to our Lord.’  In situations that require witness to the faith, the Christian must profess it without equivocation, after the example of St. Paul before his judges.”

When we think of situations throughout the world, we can easily imagine our far away brothers and sisters in Christ being put to a real test.  But we here in Asomatos we too have a test, a trial of sorts.  Will we testify to our Lord, before our neighbors?  Many who are here in this village now, are not baptized but they have a right to our testimony, our witness.  Our testimony is not political or ideological.  We are not here in an act of defiance or opposition.  We are here because we are part of the Body of Christ, and Christ is always facing the Father.  By looking at the Father with Christ, we see every person as our brother and sister.  This is why no government should ever fear the work of the Church.

Yes, we can obtain the sacraments more conveniently in our local parish churches, but if we neglect our village churches, we are neglecting all the souls who live here.  One of the concrete signs of the fruitfulness of the Sacraments is the building of human fraternity.  The whole world needs more fraternity, friendship and kindness.  Our presence here must be understood from this position.  We are here because only the Risen Christ is capable of alleviating the sufferings of wounded humanity (Pope Francis).  I firmly believe that this position will attract our young people to return to the villages.

If we make the mistake of the persons in the parable of making excuses, “the checkpoint is too long” “there are fewer and fewer people going” “it is no use” … it is because we have lost patience with God.  God is always at work, and often it is like a whisper and very silent, but He is at work.

If we abandon Asomatos, or Karpasha or Kormakitis, it will be a sign that we have grown tired of waiting for God to do something.

When we see our beloved forebears in eternity, they will be eager to see how we have spent our Christian lives.  May we not disappoint them by saying we grew tired of waiting for God to act.

May Mary, Queen of the Angels, and Queen of Asomatos open for us the door of the Holy House of Nazareth so that we may discover how a tiny house, in forgotten village can indeed, change the world.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus