Category: Archbishop’s Teaching

Categories
Archbishop’s Teaching

2η Κυριακή της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Ματθαίος 24: 1-14

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Ο σταυρός Σου, Κύριε, είναι το κλειδί για τον παράδεισο και μας ανοίγει τις πύλες που έκλεισε η αμαρτία του Αδάμ!»

Οι αναγνώσεις της Θείας Λειτουργίας μας οδηγούν στο τέλος του κόσμου και σε όλα τα σημάδια της έλευσης του. Η πρώτη γενιά των χριστιανών πίστευε ότι η «Ημέρα του Κυρίου» ήταν επικείμενη. Ο λόγος για την προσδοκία τους ήταν πολύ απλός: όλα όσα περιγράφει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο ήταν παρόντα σε εκείνη τη γενιά· στην πραγματικότητα, όσα περιγράφει ο Χριστός εξακολουθούν να συμβαίνουν. Επομένως, από την έλευση του Χριστού, ζούμε στις «τελευταίες ημέρες». Πρέπει να είμαστε έτοιμοι, με την πόρτα της καρδιάς μας ανοιχτή για την έλευση Του.

Αφού οι πρώτοι γονείς μας έσπασαν τη φιλία με τον Θεό και αρνήθηκαν να υπακούσουν στην εντολή Του να μην « φάνε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού», η ιστορία έφτασε σε αδιέξοδο, «όλοι γεννηθήκαμε με την αμαρτία που είναι ο θάνατος της ψυχής» (CCC#403). Αυτή η καταστροφική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο άνθρωπος, λόγω της ανυπακοής και της υπερηφάνειας, είχε κλείσει τις πύλες του παραδείσου και είχε καταστήσει την ανθρώπινη ζωή βαριά και οδυνηρή. Ο Χριστός ήρθε και με το θάνατό Του και την ανάστασή Του άνοιξε τις πύλες του παραδείσου με το ξύλο του Σταυρού Του, σύμβολο της υπακοής και της ταπεινότητάς Του. Ο Σταυρός έχει γίνει όχι μόνο το κλειδί για τον παράδεισο, αλλά και το κλειδί για την κατανόηση της ανθρώπινης ζωής και της κοσμικής ιστορίας.

Το παλιό κλειδί της παλιάς εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στην Κορμακίτη ήταν επιδέξια σφυρηλατημένο, ώστε όχι μόνο να ανοίγει την πόρτα του παρεκκλησιού, αλλά και να μας εξηγεί την κατήχησή μας. Αν κοιτάξετε προσεκτικά το κλειδί, η μεταλλική εγκοπή που αλληλεπιδρά με την κλειδαριά έχει ένα μικροσκοπικό σταυρό στο κέντρο της. Τι όμορφο παράδειγμα της πίστης μας. Μόνο ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να ανοίξει τις πύλες του παραδείσου και μόνο ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να αποκαλύψει το νόημα της ανθρώπινης ιστορίας.

Συχνά χάνουμε τα κλειδιά μας και τα ψάχνουμε με απογοήτευση. Αλλά το κλειδί του Σταυρού βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου· μόνο εκείνοι που έχουν χάσει το νόημα της ζωής μπορούν να το χάσουν. Ας υψώσουμε τα μάτια μας προς τον Σταυρό και ας βρούμε το νόημα της ύπαρξής μας και την ελπίδα της μελλοντικής δόξας. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

Second Sunday after Holy Cross

Matthew 24:1-14

Dear brothers and sisters in Christ,

“Your cross, O Lord, is the key to paradise and unlocks the gates for us that were closed by Adam’s sin!”

The readings of the Divine Liturgy point us to the end of the world and all the signs of its arrival.  The first generation of Christians thought that the ‘Day of the Lord’ was imminent.  The reason for their expectation was quite simple, everything that Christ describes in the Gospel was present to that generation; in fact, what Christ described is still taking place.  Therefore, ever since the coming of Christ, we have been living in the ‘last days’.  We must stand ready, with the door of our heart open for his coming.

After our first parents broke friendship with God and refused submission to his command to not ‘eat of the tree of knowledge of good and evil’ history was at a standstill, “we were all born afflicted with a sin which is the death of the soul” (CCC#403).  This catastrophic situation that man was in, because of disobedience and pride, had closed the gates of paradise and rendered human life burdensome and painful.  Christ came and by his death and resurrection opened the gates of paradise by the wood of his Cross, a symbol of his obedience and humility.  The Cross has become not only the key to paradise, but also the key to understanding human life and cosmic history.

The antique key of the old church of St. George in Kormakitis was expertly forged so as to not only open the door of the chapel but also to explain to us our catechism.  If you look closely at the key, the metal notch which interacts with the lock has a tiny cross in its center.  What a beautiful example of our faith.  Only the Cross of Christ can open the gates of paradise, and only the Cross of Christ can open the meaning of human history.

Frequently we lose our keys and look in frustration for them.  But the key of the Cross is at the center of the world; it can only be lost by those who have lost the meaning of life.  May we lift our eyes to the Cross and find the meaning to our existence and the hope of future glory.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Categories
Archbishop’s Teaching

Πρώτη Κυριακή μετά την ανύψωση του Τιμίου Σταυρού.

Μάρκος 10 / 35 -45

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

 

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας αποτυπώνει με όμορφο τρόπο το μυστήριο του έργου της Λύτρωσης του Χριστού #607: «Η επιθυμία να αγκαλιάσει το σχέδιο του Πατέρα Tου για τη λυτρωτική αγάπη ενέπνευσε ολόκληρη τη ζωή του Ιησού, καθώς το λυτρωτικό πάθος Tου ήταν ο ίδιος ο λόγος της Ενσάρκωσής Tου».

 

Όταν διαβάζουμε αυτά τα λόγια, μας κάνουν να σκεφτούμε τους φτωχούς αποστόλους Ιάκωβο και Ιωάννη που ήθελαν να αναρριχηθούν σε υψηλές θέσεις στη βασιλεία. Δεν είχαν καταλάβει τη λογική της βασιλείας. Είπαν ότι ήταν ικανοί να πιουν από το ποτήριο του Χριστού, αλλά δεν μπορούσαν να φανταστούν τα παθήματα και τον θάνατο που θα υποστεί ο Χριστός. Η μαθηματική λογική της Βασιλείας είναι ότι αν θέλεις να ανέβεις ψηλά, πρέπει να κατέβεις πολύ χαμηλά: αν θέλεις να βασιλέψεις με τον Χριστό, πρέπει να υποφέρεις με τον Χριστό.

 

Στην αυστηρή και σκληρή πραγματικότητά του, ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι κάτι αρνητικό, είναι κάτι θετικό – δεν είναι μικρό πράγμα να ανακαλύψουμε ότι ο Σταυρός είναι το παγκόσμιο σύμβολο του πλεονεκτήματος. Ο Σταυρός είναι ένα σύμβολο της λυτρωτικής Αγάπης του Θεού. Ο Σταυρός είναι ένα σύμβολο ευλογίας και εύνοιας. Ο Σταυρός είναι ένα απαραίτητο μέσο πνευματικής καρποφορίας.

 

Γιατί λοιπόν φοβόμαστε τον Σταυρό; Γιατί παραπονιόμαστε όταν αντιμετωπίζουμε τα δεινά; Έχουμε ξεχάσει πώς λυτρωθήκαμε; Έχουμε ξεχάσει ότι ο Σταυρός είναι ένα πλεονέκτημα, όχι ένα μειονέκτημα; Έχουμε ξεχάσει ότι μόνο μέσω του Σταυρού είμαστε πνευματικά γόνιμοι;

Όταν προκύπτουν δυσκολίες, ασθένειες ή προβλήματα, ας μην υποκύψουμε στον παράπονο. Ας αγαπήσουμε τον Σταυρό και ας τρέξουμε προς αυτόν, αντί να απομακρυνθούμε από αυτόν.

 

Με τον Σταυρό σταθερά στους ώμους μας, θα γίνουμε ένα με τον Χριστό και θα αγκαλιάσουμε το σχέδιο του Πατέρα για τη λυτρωτική αγάπη. Τα παθήματά μας και οι χαρές μας, ενωμένα με τον Χριστό, θα κάνουν τον δρόμο ευκολότερο για τους άλλους και θα τους προσφέρουν τη χάρη της Σωτηρίας. Αμήν.

 

 

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Categories
Archbishop’s Teaching

First Sunday after Holy Cross

St. Mark (10:35-45)

Dear brothers and sisters in Christ,

The Catechism of the Catholic Church expresses beautifully the mystery of Christ’s work of Redemption #607: “The desire to embrace his Father’s plan of redeeming love inspired Jesus’ whole life, for his redemptive passion was the very reason for his Incarnation.”

When we read these words, they make us think of the poor apostles James and John who wanted to ascend to high office in the kingdom. Hidden from their eyes was the mathematics of the Kingdom. They said they were able to drink of the chalice of Christ, but they could not have imagined the suffering and death that Christ would endure. The mathematics of the Kingdom is if you wish to go high, you must go very low: if you wish to reign with Christ, you must suffer with Christ.

In its stark and brutal reality, the Cross of Christ is not something negative, it is something positive – it is no small thing to discover that the Cross is the universal plus sign. The Cross is a sign of God’s redeeming Love; the Cross is a sign of blessing and favor; the Cross is an indispensable means of spiritual fruitfulness.

Why then do we fear the Cross? Why do we complain in the face of suffering? Have we forgotten how we were redeemed? Have we forgotten that the Cross is a plus, not a minus? Have we forgotten that it is only by the Cross that we are spiritually fruitful?

When hardship, sickness, or difficulties arise, let us not give into complaining. Let us love the Cross and run towards it, not away from it.
With the Cross firmly on our shoulders, we will become one with Christ and embrace the Father’s plan of redeeming love. Our sufferings and joys united to Christ, will make the path easier for others and obtain for them the grace of salvation.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Categories
Archbishop’s Teaching

The Exaltation of the Glorious Cross

John 12 /20-32

Dear brothers and sisters in Christ,

“The message about the cross is foolishness to those who are perishing, but to us who are being saved it is the power of God.”

In 1857, a piece of graffiti was uncovered in a building in Rome, on the Palatine Hill. Archeologists dated it from the first century A.D. The image depicts a human-like figure affixed to a cross and possessing the head of a donkey. To the left of the image is a young man – apparently intended to represent Alexamenos – as a Roman soldier or guard, raising one hand in a gesture possibly suggesting worship. Beneath the cross is a crude caption written in Greek as “Alexamenos worshipping his god”. The graffiti stands as testimony to the anti-Christian sentiment of ancient Rome and the mockery of the Cross of Christ.

We need to recover just how shocking the proclamation of the Cross was to the ancient world; this will help us to proclaim the message to our modern age. Death by crucifixion was the most humiliating death one could experience: the pain was limitless as it could go on for days and only the vilest criminals were subjected to it. That Christians chose to worship their God on a Cross was unlike any other religion in human history! It was a complete break from all other religious testimonies.

Man lost all his preternatural gifts, because of his disobedience at the foot of the Tree of Knowledge of Good and Evil in the garden of Eden. But through Christ’s obedience on the Wood of the Cross, man has received even greater gifts. What had been the source of man’s downfall has become the source of his restoration. Two trees, two Adams, two different results.

On this great feast of the Holy Cross during this Jubilee Year, we must be filled with a lot of hope, because this equation is the design of the Divine Logos. What appears to be the source of our downfall, can in fact, be the source of our restoration.
The thing that humiliates you, the events that break you, can in fact be a great grace and a source of endless blessings. We must not give into despair or wrong thinking. God who has saved you by the wood of the Cross, will also restore you by the very things in your life that give you the most grief.

We ask Our Lady who studied the Cross of Christ most perfectly to help us understand this Divine Science.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Categories
Archbishop’s Teaching

Η ανύψωση του ένδοξου Σταυρού

Ιωάννης 12 / 20 – 32

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Το μήνυμα του σταυρού είναι ανοησία για όσους χάνονται, αλλά για εμάς που σωζόμαστε είναι η δύναμη του Θεού».

Το 1857, ένα γκράφιτι αποκαλύφθηκε σε ένα κτίριο στη Ρώμη, στον Λόφο Παλατίνο. Οι αρχαιολόγοι το χρονολόγησαν στον 1ο αιώνα μ.Χ. Η εικόνα απεικονίζει μια ανθρωποειδή μορφή στερεωμένη σε ένα σταυρό με κεφάλι γαϊδάρου. Στα αριστερά της εικόνας βρίσκεται ένας νεαρός άνδρας – προφανώς ο Αλεξαμένους – ως Ρωμαίος στρατιώτης ή φρουρός, που υψώνει το ένα χέρι σε μια χειρονομία που πιθανώς υποδηλώνει λατρεία. Κάτω από το σταυρό υπάρχει μια χονδροειδής λεζάντα γραμμένη στα ελληνικά που λέει «Ο Αλεξαμένους λατρεύει τον θεό του». Το γκράφιτι αποτελεί μαρτυρία του αντιχριστιανικού αισθήματος της αρχαίας Ρώμης και της διακωμώδησης του Σταυρού του Χριστού.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόσο συγκλονιστική ήταν η διακήρυξη του Σταυρού για τον αρχαίο κόσμο. Αυτό θα μας βοηθήσει να διακηρύξουμε το μήνυμα στη σύγχρονη εποχή. Ο θάνατος με σταύρωση ήταν ο πιο ταπεινωτικός θάνατος που μπορούσε να βιώσει κάποιος: ο πόνος ήταν ατελείωτος, καθώς μπορούσε να διαρκέσει για μέρες, και μόνο οι πιο άθλιοι εγκληματίες υποβάλλονταν σε αυτόν. Το γεγονός ότι οι χριστιανοί επέλεξαν να λατρεύουν τον Θεό τους πάνω σε ένα Σταυρό ήταν κάτι που δεν είχε προηγούμενο σε καμία άλλη θρησκεία στην ιστορία της ανθρωπότητας! Ήταν μια πλήρης ρήξη με όλες τις άλλες θρησκευτικές μαρτυρίες.
Ο άνθρωπος έχασε όλα τα υπερφυσικά του χαρίσματα, λόγω της ανυπακοής του στους πρόποδες του Δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού στον κήπο της Εδέμ. Αλλά μέσω της υπακοής του Χριστού στο Ξύλο του Σταυρού, ο άνθρωπος έλαβε ακόμη μεγαλύτερα χαρίσματα. Αυτό που ήταν η πηγή της πτώσης του ανθρώπου έγινε η πηγή της αποκατάστασής του. Δύο δέντρα, δύο Αδάμ, δύο διαφορετικά αποτελέσματα.

Σε αυτή τη μεγάλη γιορτή του Τιμίου Σταυρού, κατά τη διάρκεια αυτού του Ιωβηλαίου Έτους, πρέπει να γεμίσουμε με μεγάλη ελπίδα, διότι αυτή η εξίσωση είναι το σχέδιο του Θείου Λόγου. Αυτό που φαίνεται να είναι η πηγή της πτώσης μας, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι η πηγή της αποκατάστασής μας. Αυτό που σας ταπεινώνει, τα γεγονότα που σας συντρίβουν, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι μια μεγάλη χάρη και πηγή ατελείωτων ευλογιών. Δεν πρέπει να υποκύψουμε στην απελπισία ή σε λανθασμένες σκέψεις. Ο Θεός που σας έσωσε με το ξύλο του Σταυρού, θα σας αποκαταστήσει επίσης με τα ίδια τα πράγματα στη ζωή σας που σας προκαλούν τη μεγαλύτερη θλίψη.

Ζητάμε από την Παναγία, που μελέτησε τον Σταυρό του Χριστού με τον πιο τέλειο τρόπο, να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτή τη Θεία Επιστήμη. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

14η Κυριακή της Πεντηκοστής

Η Μάρθα και η Μαρία ( Λουκάς 10 / 38 - 42)

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Η Αγιοκατάταξη των Μακαρίων Τζόρτζιο Φρασσάτι και Κάρλο Ακουτίς

Σήμερα, στην αγία πόλη της Ρώμης, ο αγαπημένος μας Άγιος Πατέρας, ο Πάπας Λέων ΙΔ΄, θα ανακηρύξει επίσημα για όλη την Εκκλησία δύο νέους αγίους, τον Τζόρτζιο Φρασσάτι και τον Κάρλο Ακουτίς. Και οι δύο νέοι αυτοί άνδρες έφυγαν από τη ζωή πολύ νέοι· όμως μέσα στη σύντομη πορεία τους, δείχνουν ότι το να ζει κανείς για τον Χριστό δεν αφαιρεί τίποτε από τη ζωή, αλλά την γεμίζει με νόημα και χαρά.

Οι άγιοι είναι οι ειδικοί της ακρόασης. Όπως η Μαρία της Βηθανίας, οι άγιοι είναι προσεκτικοί στη φωνή του Χριστού. Τον ακούν στην ανάγνωση του Ευαγγελίου, Τον ακούν στη διδασκαλία της Εκκλησίας, Τον ακούν στις φωνές των φτωχών και των μεταναστών, Τον ακούν στη σιωπή του Παναγίου Μυστηρίου. Οι άγιοι δεν αρκούνται να ακούνε τον Ιησού· Τον προσέχουν. Αυτό το έργο της ακρόασης είναι η ανακάλυψη της φωνής του Χριστού σε όσους βρίσκονται δίπλα μας, στις οικογένειές μας και στον χώρο εργασίας μας. Είναι ακόμη και η προσπάθεια να ακούσουμε τη φωνή του Χριστού στους συγχρόνους μας, μερικοί από τους οποίους βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία. Ακόμα και στην αποξένωσή τους, είναι πλάσματα του Λόγου, της λογικής, και μπορούν, χωρίς να το γνωρίζουν, να μεταδίδουν την αλήθεια. Χρειαζόμαστε καρδιές και αυτιά ικανά να ακούν τον Χριστό που μιλά από τα πιο απίθανα μέρη.

Η καημένη η Μάρθα, μέσα στη γεμάτη μέριμνες κουζίνα της Βηθανίας, μπορούσε να ακούει τον Χριστό να μιλά στο άλλο δωμάτιο, αλλά ήταν τόσο αποσπασμένη που δεν μπορούσε να Τον προσέξει. Είχε επικεντρωθεί στα προβλήματά της, στις δυσκολίες και τις αποτυχίες της. Άκουγε τον εαυτό της και μόνο από απόσταση τον Ιησού.

Ο Θείος Λόγος δημιούργησε το ανθρώπινο σώμα ως μια εξατομικευμένη παραβολή: έχουμε δύο αυτιά και ένα στόμα. Ο Θεός μας δείχνει ότι πρέπει να ακούμε διπλάσια απ’ όσο μιλάμε· και ότι η ακρόαση είναι διπλάσια δύσκολη από την ομιλία.

Είθε η Ευλογημένη Μητέρα μας, της οποίας την όμορφη γέννηση θα εορτάσουμε αύριο (για εμάς τους Μαρωνίτες, θυμόμαστε την Κυρία μας της Μαρκί!) στις 8 Σεπτεμβρίου, να πρεσβεύει για όλους μας ώστε να γίνουμε καλύτεροι ακροατές! Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

14th Sunday of Pentecost

4ème Dimanche après la Résurrection

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir Archevêque Maronite de Chypre Apparition de Jésus sur le lac de Tibériade (Jean 21 : 1-14)

Chers frères et sœurs en Christ,

Jésus est ressuscité des morts et est apparu aux disciples le jour de la résurrection et le dimanche qui a suivi. Tout le monde a été convaincu de sa résurrection, même Thomas qui doutait, a touché et a témoigné. Mais Jésus a disparu d'entre eux dans sa forme physique, et maintenant ils sont loin du tombeau vide à Jérusalem, ils sont en Galilée. Que faire maintenant?
Alors qu'ils étaient dans le jardin des oliviers, avant son arrestation, Jésus dit à ses disciples: "Après que je serai ressuscité, je vous précèderai en Galilée." (Matthieu 26:32 et Marc 14:28) Puis, à l'aube du dimanche de la résurrection, l’ange annonce à Marie Madeleine et à l'autre Marie la résurrection de Jésus, et leur ordonne d'aller dire à ses disciples qu'il les précède en Galilée. (Matthieu 28:7 et Marc 16:7) Alors qu'elles se dirigeaient pour l’annoncer aux disciples, Jésus les rencontre et leur dit: "Allez dire à mes frères de se rendre en Galilée: c’est là qu’ils me verront." (Matthieu 28:10) En effet, les disciples sont allés en Galilée pour voir Jésus. (Matthieu 28:16) Il est important de noter ici que la Galilée est une région où vivent de nombreux païens qui ne connaissent pas Dieu.
Les disciples attendirent Jésus en Galilée, peut-être impatients après cette attente prolongée, alors que leurs responsabilités matérielles s'accumulent, ils retournent à la pêche qu'ils avaient abandonnée en le suivant. "Simon Pierre leur dit: Je vais pêcher. Ils lui dirent: Nous allons aussi avec toi. Ils sortirent et montèrent dans une barque, et cette nuit-là ils ne prirent rien." Ils sont retournés à la routine quotidienne, la lumière de la résurrection est derrière eux, comme si rien ne s'était passé. Mais cela s'est avéré être vain.
C'est là que le Seigneur intervient en se manifestant à eux, et je ne sais pas s'il est venu avec la lumière du matin, ou si la lumière du matin est venue lorsqu'il leur est apparu?
Il est venu leur rappeler qu'ils ne peuvent plus vivre comme avant la résurrection! Il leur a demandé s'ils avaient attrapé du poisson dans leurs filets, et la réponse fut négative, puis il leur ordonna:
"Jetez le filet du côté droit de la barque, et vous trouverez. Ils le jetèrent donc, et ils ne pouvaient plus le retirer, à cause de la grande quantité de poissons." Ici, Jean se souvient de la merveilleuse pêche miraculeuse sur le même lac et son cœur s'écrie quand il revit se répéter la scène devant lui, il dit à Pierre: "C'est le Seigneur!" Et peut-être que Pierre se souvient aussi que Jésus, à ce moment-là, leur avait donné des instructions comme celles qu'il leur donne aujourd'hui de jeter le filet, et la réponse de Pierre était jadis: "Maître, nous avons travaillé toute la nuit sans rien prendre; mais, sur ta parole, je jetterai le filet. L’ayant jeté, ils prirent une grande quantité de poissons." (Luc 5:5-6) Quelle manière de raviver la mémoire de foi.
Jésus est venu leur rappeler que sur la même rive du lac, il les avait appelés en disant: "Suivez-moi, et je vous ferai pêcheurs d’hommes." (Matthieu 4:19 et Marc 1:17) C'est-à-dire qu'ils devaient témoigner de lui et attirer leurs filets remplis d'hommes pour le Royaume.
Nous avons maintenant passé Pâques il y a trois semaines, et peut-être, comme les disciples, nous nous demandons: Que faire maintenant? Retournons à nos anciennes activités!
Oui, nous reprenons nos responsabilités quotidiennes, mais n'oublions pas que nous ne "pêchons" pas seulement pour notre propre vie, Jésus nous a appelés à sortir en "Galilée", au pays de ceux qui ne le connaissent pas encore, faisant de nous des "pêcheurs d'hommes". Rassemblons au Ressuscité dans nos filets de témoignage une "pêche". Tirons des hommes des eaux du lac de la vie, afin qu’ils soient des enfants du Royaume!

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

3ème Dimanche après la Résurrection (Luc 24, 13-35)

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir Archevêque Maronite de Chypre Le chemin vers Emmaüs

Chers frères et sœurs en Christ,

 

"Mais leurs yeux étaient empêchés de le reconnaître." Luc 24:16

C'était le soir du jour de la résurrection. La résurrection avait eu lieu, le tombeau était vide, les femmes l'avaient vérifié, de même les disciples, mais Jésus était hors de vue. Où est-il

"Et voici, ce même jour, deux disciples allaient à un village nommé Emmaüs, éloigné de Jérusalem" ; ils quittent le lieu de la résurrection et partent loin de Jérusalem. Ils quittent les autres disciples réunis et partent seuls vers leur village alors que les yeux de l'Histoire dans son ensemble restent fixés jusqu'à aujourd'hui sur le mystère de la résurrection et du tombeau vide là-bas. Le mystère de la résurrection a fait perdre à leur boussole son intuition!

Ils marchent sur le faux chemin, se perdent, incapables de comprendre ce qui se passe autour d'eux. Là, sur le faux chemin, Dieu s'approche d'eux, marche avec eux et discute avec eux, " Mais leurs yeux étaient empêchés de le reconnaître."

Il leur parle et leur explique les Écritures, mais ils ne parviennent pas à le reconnaître. Pendant une marche de sept milles, il leur explique les Écritures de l'Ancien Testament, et comment elles se réfèrent à lui, mais leur esprit ne s'ouvre pas à le connaître. Pourquoi leurs yeux ne le reconnaissaient pas?

Alors que le jour déclinait et que le soir tombait, et qu'il continuait à leur parler en marchant, il feignit de partir plus loin, mais ils lui demandèrent de rester avec eux, alors il s'arrêta et entra pour rester avec eux.

L'Écriture nous dit : " Pendant qu`il était à table avec eux, il prit le pain; et, après avoir rendu grâces, il le rompit, et le leur donna." Ces paroles ne nous rappellent-elles pas un événement qui touche notre foi? Ne sont-ce pas ces "verbes" que le prêtre accomplit toujours lorsqu'il prononce les paroles de consécration sur l'autel de Dieu, ces paroles que Jésus a prononcées lors de la Cène sacramentaire?

Lorsqu'il " prit le pain; et, après avoir rendu grâces, il le rompit, et le leur donna. Alors leurs yeux s’ouvrirent, et ils le reconnurent." Et quand ils l'ont reconnu, ils ne sont pas restés à Emmaüs, mais " se levant à l`heure même, ils retournèrent à Jérusalem, et ils trouvèrent les onze, et ceux qui étaient avec eux, assemblés."

Tout au long du chemin, ils ne l'avaient pas reconnu, car ils avaient marché sur le faux chemin, laissant l'Église représentée par les apôtres réunis à Jérusalem, et s'éloignant du cœur de l'événement crucial, la résurrection, le fondement de la foi chrétienne.

Nous nous demandons souvent aujourd'hui : pourquoi Jésus ne reste-t-il pas avec nous, où est-il? Nous souhaitons qu'il soit toujours parmi nous!

Je vous dis aujourd'hui : revenons au tombeau vide, revenons à l'Église, sortons des chemins erronés que nous avons pris dans ce monde en laissant la résurrection derrière nous, revenons nous rassembler autour des apôtres et de l'autel de l'Église, pour trouver que Jésus est là, toujours avec nous.

Oui, il est avec nous car il a dit : " Car là où deux ou trois sont assemblés en mon nom, je suis au milieu d’eux." (Matthieu 18:20). Il est avec nous car il a promis : " Et voici, je suis avec vous tous les jours, jusqu’à la fin du monde." (Matthieu 28:20).

Il est avec nous dans le mystère de l'Eucharistie chaque fois que nous nous rassemblons pour rompre le pain, alors seulement, comme les yeux des disciples d'Emmaüs se sont ouverts, nos yeux s'ouvrent pour le reconnaître et le voir, et nous entrons en communion avec lui dans l’Eucharistie.

† Selim Sfeir

Archevêque Maronite de Chypre

 

 

3rd Sunday after The Resurrection (Luke 24:13-35)

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Homily of His Excellency Msgr. Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus The road to Emmaus (Luke 24:13-35)

Dear brothers and sisters in Christ,

"But their eyes were prevented from recognizing him." Luke 24:16

It was the evening of the day of the resurrection. The resurrection had taken place, the tomb was empty, the women had verified it, so had the disciples, but Jesus was out of sight. But Jesus was out of sight. Where is he?

"And behold, that same day, two disciples were going to a village called Emmaus, far from Jerusalem"; they left the place of the resurrection and go far from Jerusalem. They leave the other disciples gathered there and set off alone for their village, while the eyes of history as a whole remain fixed to this day on the mystery of the resurrection and the empty tomb there. The mystery of the resurrection has made their compass lose its intuition!

They walk on the wrong path, getting lost, unable to understand what is happening around them. There, on the wrong path, God approaches them, walks with them and talks with them, "But their eyes were prevented from recognizing him."

He speaks to them and explains the Scriptures to them, but they fail to recognize him. During a seven-mile walk, he explains the Old Testament Scriptures to them, and how they refer to him, but their minds are not opened to know him. Why did their eyes not recognize him?

As the day waned and evening fell, and he continued to talk to them as he walked, he pretended to go further, but they asked him to stay with them, so he stopped and went in to stay with them.

Scripture tells us, "While he was sitting at table with them, he took the bread; and when he had given thanks, he broke it and gave it to them." Do not these words remind us of an event that touches our faith? Are these not the "verbs" that the priest always performs when he pronounces the words of consecration on God's altar, words that Jesus pronounced at the sacramental Last Supper?

When he "took the bread, and when he had given thanks, he broke it and gave it to them. Then their eyes were opened, and they recognized him." And when they recognized him, they did not stay in Emmaus, but "rising at that same hour, they returned to Jerusalem, and found the eleven, and those who were with them, gathered together."

All along the way, they had not recognized him, for they had walked on the wrong way, leaving the Church represented by the apostles gathered in Jerusalem, and moving away from the heart of the crucial event, the resurrection, the foundation of the Christian faith.

We often ask ourselves today: why doesn't Jesus stay with us, where is he? We wish he were still always with us!

I say to you today: let us go back to the empty tomb, let us go back to the Church, let us come out of the wrong paths we have taken in this world, by leaving the resurrection behind us, let us go back and gather again around the apostles and the altar of the Church, to find that Jesus is there, always with us.

Yes, he is with us, for he said, "For where two or three are gathered in my name, there I am there with them." (Matthew 18:20).

He is with us because he promised, " I am with you all the days, until the completion of the age." (Matthew 28:20).

He is with us in the mystery of the Eucharist every time we gather to break bread, only then, as the eyes of the disciples on Emmaus were opened, our eyes are opened to recognize and see him, and we enter into communion with him in the Eucharist.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

 

3η Κυριακή μετά την Ανάσταση

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Ομιλία του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου Σελίμ Σφέιρ Η πορεία προς Εμμαούς (Λουκάς 24 : 13 - 35)

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Τα μάτια τους όμως εμποδίζονταν, έτσι που να μην τον αναγνωρίζουν.» Λουκ 24:16
Ήταν το βράδυ της ημέρας της Aνάστασης. Η Aνάσταση είχε πραγματοποιηθεί, ο τάφος ήταν άδειος, οι γυναίκες τον είχαν ελέγξει, το ίδιο και οι μαθητές, αλλά ο Ιησούς ήταν άφαντος. Πού βρισκόταν;

«Την ίδια ημέρα, δύο μαθητές πήγαιναν σε ένα χωριό που ονομαζόταν Εμμαούς, μακριά από την Ιερουσαλήμ.» Έφυγαν από τον τόπο της Aνάστασης και πήγαν μακριά από την Ιερουσαλήμ. Άφησαν τους άλλους μαθητές συγκεντρωμένους και πήγαν μόνοι τους στο χωριό τους, ενώ το επίκεντρο της ιστορίας παραμένει μέχρι σήμερα καρφωμένο στο μυστήριο της Ανάστασης και στον άδειο τάφο εκεί. Το μυστήριο της Ανάστασης έκανε την πυξίδα τους να χάσει τη διαίσθησή της!

Περπατούν σε λάθος δρόμο, χάνονται, αδυνατώντας να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους. Εκεί, στο λάθος μονοπάτι, ο Θεός τους πλησιάζει, περπατάει μαζί τους και μιλάει μαζί τους: «Τα μάτια τους όμως εμποδίζονταν, έτσι που να μην τον αναγνωρίζουν».

Τους μιλάει και τους εξηγεί τις Γραφές, αλλά δεν μπορούν να τον αναγνωρίσουν. Κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου επτά μιλίων, τους εξηγεί τις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης και πώς αναφέρονται σε Αυτόν, αλλά το μυαλό τους δεν ανοίγει για να τον αναγνωρίσουν. Γιατί τα μάτια τους δεν τον αναγνώρισαν;

Καθώς η μέρα λιγόστευε και το βράδυ έπεφτε, και συνέχισε να τους μιλάει καθώς περπατούσε, προσποιήθηκε ότι θα προχωρούσε περισσότερο, αλλά εκείνοι του ζήτησαν να μείνει μαζί τους, οπότε σταμάτησε και μπήκε μέσα για να μείνει μαζί τους.
Η Γραφή μας λέει: «Ενώ ήταν στο τραπέζι μαζί τους, πήρε το ψωμί, και αφού το ευλόγησε, το έκοψε σε κομμάτια και τους έδωσε». Δεν μας θυμίζουν αυτά τα λόγια ένα γεγονός που αγγίζει την πίστη μας; Δεν είναι αυτά τα «βήματα» που εκτελεί πάντα ο ιερέας όταν προφέρει τα λόγια του καθαγιασμού στο θυσιαστήριο του Θεού, τα λόγια που πρόφερε ο Ιησούς στον μυστηριακό Μυστικό Δείπνο;

Όταν «πήρε το ψωμί, και αφού ευχαρίστησε, το έσπασε και το έδωσε σ' αυτούς. Τότε άνοιξαν τα μάτια τους και Τον αναγνώρισαν». Και όταν Τον αναγνώρισαν, δεν έμειναν στην Εμμαούς, αλλά «σηκώθηκαν την ίδια ώρα, επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ και βρήκαν τους έντεκα και όσους ήταν μαζί τους συγκεντρωμένους».

Σε όλη τη διαδρομή δεν Τον είχαν αναγνωρίσει, επειδή είχαν βαδίσει σε λάθος δρόμο, αφήνοντας την Εκκλησία που εκπροσωπούνταν από τους αποστόλους που είχαν συγκεντρωθεί στην Ιερουσαλήμ και απομακρυνόμενοι από την καρδιά του κρίσιμου γεγονότος, την Ανάσταση, το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης.
Συχνά αναρωτιόμαστε σήμερα: γιατί ο Ιησούς δεν μένει μαζί μας, πού είναι; Μακάρι να ήταν ακόμα μαζί μας!

Σας λέω σήμερα: ας επιστρέψουμε στον άδειο τάφο, ας επιστρέψουμε στην Εκκλησία, ας βγούμε από τα λάθος μονοπάτια που έχουμε πάρει σε αυτόν τον κόσμο, αφήνοντας πίσω μας την ανάσταση, ας επιστρέψουμε και ας συγκεντρωθούμε γύρω από τους αποστόλους και την Αγία Τράπεζα της Εκκλησίας, για να διαπιστώσουμε ότι ο Ιησούς είναι εκεί, πάντα μαζί μας. Ναι, είναι μαζί μας, γιατί είπε: «Όπου δύο ή τρεις συγκεντρώνονται στο όνομά μου, εκεί είμαι εγώ ανάμεσά τους». (Ματ 18:20). Είναι μαζί μας, επειδή υποσχέθηκε: «Και ιδού, εγώ είμαι μαζί σας πάντοτε, μέχρι τη συντέλεια του αιώνος». (Ματ 28:20).

Είναι μαζί μας στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κάθε φορά που συγκεντρωνόμαστε για να κόψουμε τον άρτο, και μόνο τότε, όπως άνοιξαν τα μάτια των μαθητών στο δρόμο προς Εμμαούς, ανοίγουν και τα δικά μας μάτια για να Τον αναγνωρίσουμε και να τον δούμε, και μπαίνουμε σε κοινωνία μαζί του στην Θεία Ευχαριστία.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Sunday of Thomas (John 20, 26-31)

Archbishop’s Teaching Leave a comment

2nd Sunday after Resurrection, Homily of His Excellency Msgr. Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus

Dear brothers and sisters in Christ,

 

Jesus rose from the dead, yes, and appeared to the gathered disciples, but not to all of them, for Thomas was not with them. When the ten disciples informed Thomas of Jesus' appearance, he did not believe, but said, “Unless I see the nail marks in his hands, put my finger in the wounds left by the nails, and put my hand into his side, I won’t believe.” (John 20:25).

 

Thomas wrestled with his faith for a whole week, until the new Sunday came. What confirms to us that he was in internal conflict with his faith is that he was with the disciples and did not abandon them, and did not abandon the reunited Church. Jesus appeared to them again, addressed Thomas directly with the rebuke of love and not the love of rebuke, and said to him, “Put your finger here. Look at my hands. Put your hand into my side. No more disbelief. Believe!” (John 20:27)

None of the disciples had informed Jesus of Thomas' position or his response, but Jesus, present in Thomas' life, knows his most precise details and wants to heal him of his doubts.

 

Often we fall into great moments of doubt, where we lose our faith; we feel that God is far from us, and our eyes no longer see him despite his presence and silent protection over us. God's will is not that we remain in doubt; it is not his desire that we live in unbelief, but he leaves us a margin to return to ourselves, to constructive internal struggle, and then he reveals himself to us!

 

“Put forth your finger here, and see my hands; also put forth your hand, and put it into my side.” With this phrase, Jesus addresses us today as if he were saying to each of us, “I know your doubts, I understand your worries, if you want to believe in me, don't walk away, put your finger forward and touch me, and don't grope with the spirit of the world to come to faith. Open your eyes to my wounds, and do not focus on your wounds, for in my wounds you will find your healing!”

 

The world cannot lead you to Jesus because it does not know him, “He was in the world, and the world was made through him, and the world did not know him” (John 1:10), because the world cannot understand God through human logic. Jesus says: “The one who is from the earth belongs to the earth and speaks as one from the earth.“ (John 3:31) As for the apostle Paul, he tells us, ‘In God’s wisdom, he determined that the world wouldn’t come to know him through its wisdom. Instead, God was pleased to save those who believe through the foolishness of preaching.’ (1 Corinthians 1:21)

Jesus addresses Thomas with a phrase whose echoes still shake us, “Do not be unbelieving, but believe.” Just as he wanted Thomas to believe in him, he wants us to believe in him, but the path of faith he charts requires us to come close to him, to put our hands in his, through personal experience that the mind cannot comprehend, and to look at the wounds in his hands and see the marks of the nails.

Seeing these wounds leads our hearts to believe in the love that gave itself on the cross. And touching the nail marks opens our eyes to see what the world cannot. “Soon the world will no longer see me, but you will see me. Because I live, you will live too.” (John 14:19) So only do we say with Thomas to Jesus, “My Lord and my God!”

Amen.

 

 

 

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

 

Dimanche de Thomas (Jean 20, 26-31)

Archbishop’s Teaching, Uncategorized Leave a comment

2ème Dimanche après la Résurrection Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir Archevêque Maronite de Chypre

Chers frères et sœurs en Christ,

Jésus est ressuscité des morts, oui, et il est apparu aux disciples réunis, mais pas à tous, car Thomas n'était pas avec eux. Lorsque les dix disciples ont informé Thomas de l'apparition de Jésus, il n'a pas cru, mais il a dit : " Si je ne vois dans ses mains la marque des clous, et si je ne mets mon doigt dans la marque des clous, et si je ne mets ma main dans son côté, je ne croirai point." (Jean 20:25).

Thomas est resté en lutte avec sa foi pendant une semaine entière, jusqu'à ce que vienne le nouveau dimanche. Ce qui nous confirme qu'il était en conflit interne avec sa foi, c'est qu'il était avec les disciples et ne les a pas abandonnés, et n'a pas abandonné l'Église réunie. Jésus leur est apparu à nouveau, et il s'est adressé directement à Thomas avec la réprimande de l'amour et non pas avec l'amour de la réprimande, et lui a dit : " Avance ici ton doigt, et regarde mes mains; avance aussi ta main, et mets-la dans mon côté; et ne sois pas incrédule, mais crois." (Jean 20:27)
Aucun des disciples n'avait informé Jésus de la position de Thomas ni de sa réponse, mais Jésus, présent dans la vie de Thomas, connaît ses détails les plus précis et veut le guérir de ses doutes.

Souvent, nous tombons dans de grands moments de doute, où nous perdons notre foi ; nous sentons que Dieu est loin de nous, et nos yeux ne le voient plus malgré sa présence et sa protection silencieuse sur nous. La volonté de Dieu n'est pas que nous restions dans le doute, ce n'est pas son désir que nous vivions dans l'incrédulité, mais il nous laisse une marge de retour à nous-mêmes, à la lutte interne constructive, et ensuite il se révèle à nous!

"Avance ici ton doigt, et regarde mes mains; avance aussi ta main, et mets-la dans mon côté." Par cette phrase, Jésus s'adresse à nous aujourd'hui comme s'il disait à chacun de nous : "Je connais tes doutes, je comprends tes inquiétudes, si tu veux croire en moi, ne t'éloigne pas, avance ton doigt et touche-moi, et ne tâtonne pas avec l’esprit du monde pour arriver à la foi. Ouvre tes yeux sur mes blessures, et ne focalise pas sur tes blessures, car dans mes blessures tu trouveras ta guérison!"

Le monde ne peut pas vous conduire à Jésus car il ne le connaît pas, "Il était dans le monde, et le monde a été fait par lui, et le monde ne l’a point connu" (Jean 1:10), car le monde ne peut pas comprendre Dieu par la logique humaine. Jésus dit : " celui qui est de la terre est de la terre, et il parle comme étant de la terre. " (Jean 3:31) Quant à l'apôtre Paul, il nous dit: " Car puisque le monde, avec sa sagesse, n’a point connu Dieu dans la sagesse de Dieu, il a plu à Dieu de sauver les croyants par la folie de la prédication." (1 Corinthiens 1:21)
Jésus s'adresse à Thomas avec une phrase dont les échos nous secouent encore, " Ne sois pas incrédule, mais crois." Tout comme il voulait que Thomas croie en lui, il veut que nous croyions en lui, mais le chemin de la foi qu'il trace exige de s'approcher de lui, de mettre nos mains dans les siennes, par l'expérience personnelle que l'esprit ne peut pas comprendre, et de regarder les blessures de ses mains et de voir les traces des clous.
Voir ces blessures conduit nos cœurs à croire en l'amour qui s'est donné lui-même sur la croix. Et toucher la trace des clous ouvre nos yeux pour voir ce que le monde ne peut pas voir. "Encore un peu de temps, et le monde ne me verra plus; mais vous, vous me verrez, car je vis, et vous vivrez aussi." (Jean 14:19) Ainsi seulement nous disons avec Thomas à Jésus : "Mon Seigneur et mon Dieu !"
Amen.

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

 

Κυριακή του Θωμά (Ιωάννης 20 / 26 – 31)

Archbishop’s Teaching Leave a comment

2η Κυριακή μετά την Ανάσταση Ομιλία του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου Σελίμ Σφέιρ

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς, ναι, και εμφανίστηκε στους συγκεντρωμένους μαθητές, αλλά όχι σε όλους, επειδή ο Θωμάς δεν ήταν μαζί τους. Όταν οι δέκα μαθητές διηγήθηκαν στον Θωμά την εμφάνιση του Ιησού, εκείνος δεν πίστεψε, αλλά είπε: «Εγώ αν δεν δω στα χέρια Tου τα σημάδια από τα καρφιά, κι αν δε βάλω το δάχτυλό μου στα σημάδια από τα καρφιά, και δε βάλω το χέρι μου στη λογχισμένη πλευρά Tου, δε θα πιστέψω». (Ιωα 20:25).

Ο Θωμάς αγωνιζόταν με την πίστη του για μια ολόκληρη εβδομάδα, μέχρι που ήρθε η νέα Κυριακή. Αυτό που μας επιβεβαιώνει ότι βρισκόταν σε εσωτερική διαμάχη με την πίστη του είναι ότι ήταν μαζί με τους μαθητές και δεν εγκατέλειψε ούτε αυτούς ούτε την επανενωμένη Εκκλησία. Ο Ιησούς τους εμφανίστηκε ξανά και μίλησε απευθείας στον Θωμά με την επίπληξη της αγάπης και όχι με την αγάπη της επίπληξης και Του είπε: «Άπλωσε εδώ το δάχτυλό σου και κοίταξε τα χέρια μου- άπλωσε επίσης το χέρι σου και βάλε το στην πλευρά μου- και μην είσαι άπιστος, αλλά πιστός.» (Ιωα 20:27)

Κανένας από τους μαθητές δεν είχε ενημερώσει τον Ιησού για τη θέση του Θωμά ή την αντίδρασή του, αλλά ο Ιησούς, παρών στη ζωή του Θωμά, γνωρίζει τις πιο ακριβείς λεπτομέρειές του και θέλει να τον θεραπεύσει από τις αμφιβολίες του.
Συχνά πέφτουμε σε μεγάλες στιγμές αμφιβολίας, όταν χάνουμε την πίστη μας- νιώθουμε ότι ο Θεός είναι μακριά μας, και τα μάτια μας δεν Τον βλέπουν πια, παρά την παρουσία Του και τη σιωπηλή προστασία Του πάνω μας. Το θέλημα του Θεού δεν είναι να παραμείνουμε στην αμφιβολία, δεν είναι επιθυμία Του να ζούμε στην απιστία, αλλά μας αφήνει ένα περιθώριο να επιστρέψουμε στον εαυτό μας, στην εποικοδομητική εσωτερική πάλη, και τότε μας αποκαλύπτεται!

«Άπλωσε το δάχτυλό σου εδώ, και δες τα χέρια μου- επίσης, άπλωσε το χέρι σου, και βάλε το στην πλευρά μου». Με αυτή τη φράση, ο Ιησούς απευθύνεται σήμερα σε εμάς, σαν να λέει στον καθένα μας: «Γνωρίζω τις αμφιβολίες σας, καταλαβαίνω τις ανησυχίες σας, αν θέλετε να πιστέψετε σε μένα, μην απομακρύνεστε, βάλτε το δάχτυλό σας μπροστά και αγγίξτε με, και μην ψηλαφείτε με το πνεύμα του κόσμου για να φτάσετε στην πίστη. Ανοίξτε τα μάτια σας στις πληγές μου και μην εστιάζετε στις δικές σας πληγές, γιατί στις πληγές μου θα βρείτε τη θεραπεία σας!»

Ο κόσμος δεν μπορεί να σας οδηγήσει στον Ιησού, επειδή δεν Τον γνωρίζει: «Αυτός ήταν μέσα στον κόσμο, και ο κόσμος έγινε μέσω αυτού, και ο κόσμος δεν τον γνώρισε» (Ιωα 1:10), επειδή ο κόσμος δεν μπορεί να κατανοήσει τον Θεό με την ανθρώπινη λογική. Ο Ιησούς είπε:

« Όποιος προέρχεται από τη γη, έχει ανθρώπινη προέλευση και μιλάει σαν ένας από τη γη.» (Ιωα 3:31) Όσο για τον Απόστολο Παύλο, μας λέει: «Επειδή ο κόσμος με τη σοφία του δεν γνώρισε τον Θεό με τη σοφία του Θεού, ευδόκησε ο Θεός να σώσει αυτούς που πιστεύουν με την αφροσύνη του κηρύγματος.» (Α΄ Κορ 1:21)

Ο Ιησούς απευθύνεται στον Θωμά με μια φράση της οποίας ο απόηχος εξακολουθεί να μας συγκλονίζει: «Μην είσαι άπιστος, αλλά πίστεψε». Όπως ακριβώς ήθελε ο Θωμάς να πιστέψει σ' Αυτόν, έτσι θέλει κι εμείς να πιστέψουμε σ' Αυτόν, αλλά το μονοπάτι της πίστης που χαράζει απαιτεί να έρθουμε κοντά Του, να βάλουμε τα χέρια μας στα δικά Του, μέσα από μια προσωπική εμπειρία που ο νους δεν μπορεί να κατανοήσει, και να κοιτάξουμε τις πληγές στα χέρια Του και να δούμε τα σημάδια των καρφιών.

Η θέαση αυτών των πληγών οδηγεί την καρδιά μας να πιστέψει στην αγάπη που δόθηκε πάνω στο σταυρό. Και το άγγιγμα των σημαδιών από τα καρφιά ανοίγει τα μάτια μας για να δούμε αυτό που ο κόσμος δεν μπορεί να δει. «Λίγο ακόμα, και ο κόσμος δεν θα με δει πια- εσείς όμως θα με δείτε, γιατί εγώ ζω, και θα ζήσετε κι εσείς».
(Ιωα 14:19) Έτσι μόνο λέμε μαζί με τον Θωμά στον Ιησού: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!». Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Message de Pâques 2024 de Son Excellence Mgr Selim Jean Sfeir Archevêque Maronite de Chypre

Archbishop’s Teaching, Uncategorized Leave a comment

Christ est ressuscité !

Chers frères et soeurs en Christ,

Christ est ressuscité !

Le Dieu de l'amour et de la vie a vaincu la mort et offre une vie nouvelle à quiconque
croit et identifie sa vie à Jésus-Christ ressuscité.
En ce jour saint de Pâques, alors que nous nous réunissons dans la joie et la gratitude,
réfléchissons tous à la signification profonde de la résurrection de notre Seigneur.
Pâques n'est pas seulement la célébration de la vie sur la mort, c'est aussi le
témoignage de la puissance de l'amour divin. C'est un rappel poignant que même
dans les moments les plus sombres de notre vie, il y a de l'espoir, il y a de la lumière,
il y a la possibilité d'une conversion et d'une transformation.

L'humanité connaît aujourd'hui de terribles tragédies qui découlent du mal humain.
Les guerres, les conflits, les conflits sanglants, la faim et la discorde frappent non
seulement notre région mais aussi la planète entière. L'égoïsme humain l'emporte
désormais sur l'unité, même au sein de la famille et de la société.

La résurrection du Christ nous enseigne que la réconciliation est possible, que la paix
est possible. En tant que disciples du Christ, baptisés au nom du Père, du Fils et du
Saint-Esprit, nous sommes appelés à être des ouvriers de paix, au service de l'unité
et de la compréhension mutuelle.

Jésus ressuscité est le seul à donner à l'homme l'espoir tangible que la bonté et
l'amour l'emportent toujours.

Mettons notre confiance en celui qui nous a ouvert le chemin de la vie, en celui qui
a donné sa vie pour nous afin de nous offrir la rédemption de nos péchés et de nos
faiblesses. En ce jour saint, engageons-nous à devenir meilleurs et devenir de
meilleurs chrétiens.

Que cette Pâque soit un temps de renouveau spirituel pour chacun d'entre nous.
Trouvons la force et le courage de pardonner, de guérir les blessures du passé et de
construire un avenir meilleur.

Souvenons-nous que la vraie victoire réside dans l'amour démesuré de Dieu.
Tournons-nous vers Celui qui nous a aimés jusqu'à se sacrifier et qui est ressuscité
pour nous donner une vie nouvelle. Abandonnons notre passé, ouvrons nos cœurs et
nos esprits, et empruntons le chemin de l'amour, de la bonté, de la réconciliation, de
la fraternité et de la solidarité.

Que la lumière et l'amour du Christ remplissent nos cœurs et guident nos actions afin
que les valeurs de paix, de justice et de réconciliation prévalent, non seulement à
Chypre et au Moyen-Orient, mais aussi dans le monde entier.

Que la paix et la grâce du Christ ressuscité soient avec vous tous, maintenant et à
jamais.

+ Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Message of Easter 2024 of H.E. Msgr Selim Sfeir Maronite Archbishop of Cyprus

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Christ is risen !

Dear brothers and sisters in Christ,

Christ is risen !

The God of love and life has conquered death and offers new life to all who believe
and identify their lives with the risen Jesus Christ.
On this holy day of Easter, as we gather in joy and gratitude, let us think about the
profound significance of the resurrection of our Lord.

Easter is not only a celebration of life over death; it is also a testimony to the power
of divine love. It is a poignant reminder that even in the darkest moments of our
lives, there is hope, there is light, there is the possibility of conversion and
transformation.

Humanity today faces terrible tragedies that stem from human evil. Wars, conflicts,
bloody strife, hunger and discord strike not only our region but the entire planet.
Human egoism now prevails over unity, even within the family and society.
The resurrection of Christ teaches us that reconciliation is possible, that peace is
possible. As followers of Christ, baptized in the name of the Father, of the Son and
the Holy Spirit, we are called to be peacemakers, serving unity and mutual
understanding.

The risen Jesus is the only one who gives mankind the tangible hope that goodness
and love will always prevail.

Let us place our trust in the one who opened the way to life for us, in the one who
gave his life for us in order to offer us redemption from our sins and weaknesses. On
this holy day, let us commit ourselves to becoming better, and better Christians.
May this Easter be a time of spiritual renewal for each and every one of us. May we
find the strength and courage to forgive, to heal the wounds of the past and to build
a better future.

Let us remember that true victory lies in God's immeasurable love. Let us turn to the
One who loved us to the point of sacrificing himself, and who rose again to give us
new life. Let us abandon our past, open our hearts and minds, and take the path of
love, kindness, reconciliation, brotherhood and solidarity.
May the light and love of Christ fill our hearts and guide our actions, so that the
values of peace, justice and reconciliation prevail, not only in Cyprus and the Middle
East, but also throughout the world.

May the peace and grace of the Risen Christ be with you all, now and forever.

+ Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Messaggio di Pasqua 2024 da Sua Eccellenza Mons. Selim Sfeir Arcivescovo Maronita di Cipro

Archbishop’s Teaching, Uncategorized Leave a comment

Cristo è risorto!

Cari fratelli e sorelle in Cristo,

Cristo è risorto!

Il Dio dell'amore e della vita ha vinto la morte e offre una nuova vita a chiunque
creda e identifichi la propria vita con Gesù Cristo risorto.
In questo santo giorno di Pasqua, mentre ci riuniamo nella gioia e nella gratitudine,
riflettiamo tutti sul significato profondo della risurrezione di nostro Signore.
La Pasqua non è semplicemente la celebrazione della vita sulla morte, ma è anche la
testimonianza del potere dell'amore divino. È uno struggente promemoria del fatto
che anche nei momenti più bui della nostra vita c'è speranza, c'è luce, c'è possibilità
di conversione e trasformazione.

L'umanità di oggi sta vivendo terribili tragedie che derivano dalla malvagità umana.
Guerre, conflitti, scontri sanguinosi, fame e discordia affliggono non solo la nostra
regione, ma anche l'intero pianeta. L'egoismo umano ha ormai la meglio sull'unità
anche all'interno della stessa famiglia e della società.

La risurrezione di Cristo ci insegna che la riconciliazione è possibile, che la pace è
possibile. Come discepoli di Cristo, battezzati nel nome del Padre, del Figlio e dello
Spirito Santo, siamo chiamati a essere operatori di pace, al servizio dell'unità e della
comprensione reciproca.

Gesù risorto è l'unico che dà all'uomo la speranza tangibile che il bene e l'amore
vincano sempre. Affidiamoci a Colui che ci ha aperto la via della vita, a Colui che
ha dato la vita per noi per offrirci la redenzione dal male e dal nostro io malvagio.
In questo giorno santo promettiamo a noi stessi che saremo cristiani migliori e
persone migliori.

Che questa Pasqua sia un momento di rinnovamento spirituale per ciascuno di noi.
Troviamo la forza e il coraggio di perdonare, di guarire le ferite del passato e di
costruire un futuro migliore.

Che la vera vittoria è nell'amore supremo di Dio. Avviciniamoci a
Colui che ci ha amato fino alla morte ed è risorto per darci una nuova vita.
Lasciamoci alle spalle la nostra vecchia vita, apriamo i nostri cuori e le nostre menti
e camminiamo sul sentiero dell'amore, della gentilezza, della riconciliazione, della
fratellanza e della solidarietà.

Che la luce e l'amore di Cristo riempiano i nostri cuori e guidino le nostre azioni per
lavorare per la prevalenza dei valori di pace, giustizia e riconciliazione non solo nella
nostra Cipro e nel Medio Oriente, ma anche nel mondo intero.

La pace e la grazia del Signore risorto siano con tutti voi, oggi e sempre.

+ Selim Sfeir
Arcivescovo Maronita di Cipro

Martha and Mary (Luke 10 : 38-42)

Dear brothers and sisters in Christ,

The Canonization of Blessed Giorgio Frassati and Blessed Carlos Acutis.

Today in the holy city of Rome, our beloved Holy Father, Pope Leo XIV will solemnly elevate for the whole Church two new saints, Giorgio Frassati and Carlos Acutis. Both of these young men died very young, yet in their brief journey, they show that living for Christ takes nothing away from life but fills it with meaning and joy.

The saints are the experts in listening. Like Mary of Bethany, the saints are attentive to the voice of Christ.  They hear Him in the reading of the Gospel, they hear Him in the voice of the Church’s teaching, they hear Him in the voices of the poor and the immigrant, they hear Him in the silence of the Blessed Sacrament.  The saints don’t just hear Jesus, they listen to Him. This work of listening is to discover the voice of Christ in those right beside us, in our families and our place of work. It's also about trying to hear the voice of Christ in our contemporaries, some of whom are far from the Church.  Even in their estrangement, they are creatures of Logos, of reason, and can be unwitting transmitters of the truth.  We need to have hearts and ears capable of hearing Christ speaking from the most unlikely places.

Poor Martha in her busy kitchen of Bethany could hear Christ speaking in the other room, but she was so distracted, she couldn’t listen.  She got focused on her problems, her difficulties and her failures.  She was listening to herself and only hearing Jesus from a distance.

The Divine Logos created the human body as a custom designed parable: we have two ears and one mouth.  God is showing us that we have to do twice as much listening as we do speaking and listening is twice as hard as talking.

May our Blessed Mother, who’s beautiful birthday we shall celebrate tomorrow (for us Maronites, we think of our Lady of Mankee!) on September 8th, intercede for all of us to be betters listeners!

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Categories
Archbishop’s Teaching

Εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ

Λουκάς 14: 16 -24

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Τότε ο Ιησούς του είπε: «Κάποιος έδωσε ένα μεγάλο δείπνο και προσκάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε τον δούλο του να πει στους προσκεκλημένους: «Ελάτε, γιατί όλα είναι έτοιμα τώρα». Καθώς συμμετέχουμε σε αυτή την ευλογημένη γιορτή της ανανέωσης της θυσίας του Ιησού Χριστού, μας συνοδεύει, όπως αρέσκεται να λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μια μεγάλη ομήγυρη αγγέλων.

Αυτή η εκκλησία, αφιερωμένη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, έχει σίγουρα το δικαίωμα να πιστεύει ότι αυτός ο μεγάλος στρατηλάτης των ουράνιων στρατευμάτων είναι παρών εδώ μαζί μας, προσφέροντας τη λατρεία του στην Αγία Τριάδα. Τον χαιρετούμε και τον ευχαριστούμε για την προστασία του. Ο Κύριός μας στο Ευαγγέλιο, μας εξιστορεί μια παραβολή για κάποιον που παρέθεσε ένα μεγάλο δείπνο. Ο Κύριός μας συνεχίζει περιγράφοντας πώς οι καλεσμένοι άρχισαν να βρίσκουν δικαιολογίες και να απαλλάσσονται από αυτό το μεγάλο συμπόσιο. Αυτή η παραβολή απευθυνόταν ως επίπληξη στους Ιουδαίους για την άρνησή τους να πιστέψουν και να δεχτούν τον Μεσσία τους. Ο Ιησούς Χριστός είναι η εκπλήρωση όλων των προφητειών και υποσχέσεων της Παλαιάς Διαθήκης. Ένα μέρος του Ισραήλ δέχτηκε τον Χριστό και έγινε η Καθολική Εκκλησία, αλλά η παραβολή είναι πολύ σαφής, πολλοί από τον ίδιο τον λαό του Κυρίου μας δεν Τον δέχτηκαν.

Θα ήθελα να προσαρμόσω αυτή την παραβολή στην παρούσα κατάσταση. Βρισκόμαστε εδώ, στην σεβάσμια παλιά εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στον Ασώματο. Το συμπόσιο της Θυσίας του Κυρίου μας, η μεγαλύτερη από όλες τις γιορτές, είναι έτοιμο μπροστά μας. Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, γιατί όπου ένας έγκυρα χειροτονημένος ιερέας με δικαιοδοσία, χρησιμοποιώντας τις εγκεκριμένες λέξεις της αφιέρωσης, με την πρόθεση να κάνει ό,τι κάνει η Εκκλησία, και χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα συστατικά του ψωμιού και του κρασιού, προσφέρει τη Θυσία της Θείας Λειτουργίας, εκεί μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία και να λάβουμε την Θεία Κοινωνία. Αλλά θέλω να επιμείνω ότι είναι πολύ σημαντικό να παρακολουθούμε τη Θεία Λειτουργία εδώ στον Ασώματο και στα παραδοσιακά μαρωνιτικά χωριά μας όσο πιο συχνά μπορούμε.

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, παράγραφος 2471, αναφέρει: «Ενώπιον του Πιλάτου, ο Χριστός διακηρύσσει ότι «ήρθε στον κόσμο για να μαρτυρήσει την αλήθεια». Ο χριστιανός δεν πρέπει λοιπόν να ντρέπεται να μαρτυρήσει τον Κύριό μας. Σε καταστάσεις που απαιτούν μαρτυρία της πίστης, ο χριστιανός πρέπει να την ομολογεί χωρίς αμφιβολία, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου ενώπιον των δικαστών του».

Όταν σκεφτόμαστε καταστάσεις σε όλο τον κόσμο, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τους μακρινούς αδελφούς και αδελφές μας στον Χριστό να υποβάλλονται σε μια πραγματική δοκιμασία. Αλλά και εμείς εδώ στον Ασώματο αλλά και στην Αγία Μαρίνα έχουμε μια δοκιμασία, ένα είδος δοκιμασίας. Θα μαρτυρήσουμε τον Κύριό μας μπροστά στους γείτονές μας; Πολλοί από αυτούς που βρίσκονται τώρα σε αυτό το χωριό δεν είναι βαπτισμένοι, αλλά έχουν δικαίωμα στη μαρτυρία μας, στην κατάθεσή μας. Η μαρτυρία μας δεν είναι πολιτική ή ιδεολογική. Δεν είμαστε εδώ σε μια πράξη ανυπακοής ή αντίστασης. Είμαστε εδώ επειδή είμαστε μέρος του Σώματος του Χριστού, και ο Χριστός είναι πάντα στραμμένος προς τον Πατέρα. Κοιτάζοντας τον Πατέρα μαζί με τον Χριστό, βλέπουμε κάθε άνθρωπο ως αδελφό και αδελφή μας. Γι' αυτό καμία κυβέρνηση δεν πρέπει ποτέ να φοβάται το έργο της Εκκλησίας.

Ναι, μπορούμε να λάβουμε τα μυστήρια πιο εύκολα στις τοπικές ενοριακές εκκλησίες μας, αλλά αν παραμελούμε τις εκκλησίες του χωριού μας, παραμελούμε όλες τις ψυχές που ζουν εδώ. Ένα από τα συγκεκριμένα σημάδια της καρποφορίας των Μυστηρίων είναι η οικοδόμηση της ανθρώπινης αδελφότητας. Ολόκληρος ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη αδελφότητα, φιλία και καλοσύνη. Η παρουσία μας εδώ πρέπει να γίνει κατανοητή από αυτή τη θέση. Βρισκόμαστε εδώ επειδή μόνο ο Αναστημένος Χριστός είναι ικανός να ανακουφίσει τα βάσανα της πληγωμένης ανθρωπότητας (Πάπας Φραγκίσκος). Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η θέση θα προσελκύσει τους νέους μας να επιστρέψουν στα χωριά.

Αν κάνουμε το λάθος των προσώπων της παραβολής και βρούμε δικαιολογίες, όπως «η σειρά είναι πολύ μεγάλη», «όλο και λιγότεροι άνθρωποι πηγαίνουν», «δεν έχει νόημα»... αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε χάσει την υπομονή μας με τον Θεό. Ο Θεός εργάζεται πάντα, και συχνά είναι σαν ψίθυρος και πολύ σιωπηλός, αλλά εργάζεται. Αν εγκαταλείψουμε τον Ασώματο, την Αγία Μαρίνα, την Καρπάσια ή τον Κορμακίτη, θα είναι ένα σημάδι ότι έχουμε κουραστεί να περιμένουμε τον Θεό να κάνει κάτι.

Όταν δούμε τους αγαπημένους μας προγόνους στην αιωνιότητα, θα είναι ανυπόμονοι να δουν πώς περάσαμε τη χριστιανική μας ζωή. Ας μην τους απογοητεύσουμε λέγοντας ότι κουραστήκαμε να περιμένουμε τον Θεό να δράσει.

Ας μας ανοίξει η Μαρία, Βασίλισσα των Αγγέλων και Βασίλισσα του Ασωμάτου, την πόρτα του Ιερού Οίκου της Ναζαρέτ, ώστε να ανακαλύψουμε πώς ένα μικρό σπίτι, σε ένα ξεχασμένο χωριό, μπορεί πράγματι να αλλάξει τον κόσμο. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

Feast of Saint Michael

Luke (14, 16-24)

Dear brothers and sisters in Christ,

“Then Jesus said to him, ‘Someone gave a great dinner and invited many.  At the time for the dinner he sent his slave to say to those who had been invited, “Come, for everything is ready now.”

As we join in this blessed celebration of the unbloody renewal of the Sacrifice of Jesus Christ, we are accompanied, as St. John Chrysostom loved to say, with a great host of angels.  This church, dedicated to St. Michael, surely has the right to believe that this great general of the heavenly hosts is present here with us, offering his adoration to the Blessed Trinity.  We salute him and thank him for his protection.

Our Lord in the gospel tells us a parable about someone who gave a great dinner.  Our Lord goes on to describe how the invited guests began to make excuses and exempted themselves from this great feast.  This parable was directed as a reproach to the Jews for their refusal to believe and accept their Messiah.  Jesus Christ is the fulfillment of all the prophecies and promises of the Old Testament.  A remnant of Israel did accept Christ and they became the Catholic Church, but the parable is very explicit, many of Our Lord’s own people did not accept Him.

I would like to update this parable to our own present situation.  Here we are in this venerable old church of St. Michael in Asomatos. The banquet of Our Lord’s Sacrifice, the greatest of all feasts, is set before us.

It is true, we can attend Mass in any other place, for wherever a validly ordained priest with jurisdiction, using the approved words of consecration, with the intention to do what the Church does, and using the appropriate matter of bread and wine, offers the Sacrifice of the Mass, there, we may attend the Mass and receive Holy Communion.  But I want to insist that it is very important to attend Mass here in Asomatos and in our traditional Maronite villages as often as we possibly can.

The Catechism of the Catholic Church paragraph 2471 states: “Before Pilate, Christ proclaims that he ‘has come into the world, to bear witness to the truth.’  The Christian is not to be ashamed then of testifying to our Lord.’  In situations that require witness to the faith, the Christian must profess it without equivocation, after the example of St. Paul before his judges.”

When we think of situations throughout the world, we can easily imagine our far away brothers and sisters in Christ being put to a real test.  But we here in Asomatos we too have a test, a trial of sorts.  Will we testify to our Lord, before our neighbors?  Many who are here in this village now, are not baptized but they have a right to our testimony, our witness.  Our testimony is not political or ideological.  We are not here in an act of defiance or opposition.  We are here because we are part of the Body of Christ, and Christ is always facing the Father.  By looking at the Father with Christ, we see every person as our brother and sister.  This is why no government should ever fear the work of the Church.

Yes, we can obtain the sacraments more conveniently in our local parish churches, but if we neglect our village churches, we are neglecting all the souls who live here.  One of the concrete signs of the fruitfulness of the Sacraments is the building of human fraternity.  The whole world needs more fraternity, friendship and kindness.  Our presence here must be understood from this position.  We are here because only the Risen Christ is capable of alleviating the sufferings of wounded humanity (Pope Francis).  I firmly believe that this position will attract our young people to return to the villages.

If we make the mistake of the persons in the parable of making excuses, “the checkpoint is too long” “there are fewer and fewer people going” “it is no use” … it is because we have lost patience with God.  God is always at work, and often it is like a whisper and very silent, but He is at work.

If we abandon Asomatos, or Karpasha or Kormakitis, it will be a sign that we have grown tired of waiting for God to do something.

When we see our beloved forebears in eternity, they will be eager to see how we have spent our Christian lives.  May we not disappoint them by saying we grew tired of waiting for God to act.

May Mary, Queen of the Angels, and Queen of Asomatos open for us the door of the Holy House of Nazareth so that we may discover how a tiny house, in forgotten village can indeed, change the world.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus