Category: Archbishop’s Teaching

Categories
Archbishop’s Teaching

2η Κυριακή της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Ματθαίος 24: 1-14

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Ο σταυρός Σου, Κύριε, είναι το κλειδί για τον παράδεισο και μας ανοίγει τις πύλες που έκλεισε η αμαρτία του Αδάμ!»

Οι αναγνώσεις της Θείας Λειτουργίας μας οδηγούν στο τέλος του κόσμου και σε όλα τα σημάδια της έλευσης του. Η πρώτη γενιά των χριστιανών πίστευε ότι η «Ημέρα του Κυρίου» ήταν επικείμενη. Ο λόγος για την προσδοκία τους ήταν πολύ απλός: όλα όσα περιγράφει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο ήταν παρόντα σε εκείνη τη γενιά· στην πραγματικότητα, όσα περιγράφει ο Χριστός εξακολουθούν να συμβαίνουν. Επομένως, από την έλευση του Χριστού, ζούμε στις «τελευταίες ημέρες». Πρέπει να είμαστε έτοιμοι, με την πόρτα της καρδιάς μας ανοιχτή για την έλευση Του.

Αφού οι πρώτοι γονείς μας έσπασαν τη φιλία με τον Θεό και αρνήθηκαν να υπακούσουν στην εντολή Του να μην « φάνε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού», η ιστορία έφτασε σε αδιέξοδο, «όλοι γεννηθήκαμε με την αμαρτία που είναι ο θάνατος της ψυχής» (CCC#403). Αυτή η καταστροφική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο άνθρωπος, λόγω της ανυπακοής και της υπερηφάνειας, είχε κλείσει τις πύλες του παραδείσου και είχε καταστήσει την ανθρώπινη ζωή βαριά και οδυνηρή. Ο Χριστός ήρθε και με το θάνατό Του και την ανάστασή Του άνοιξε τις πύλες του παραδείσου με το ξύλο του Σταυρού Του, σύμβολο της υπακοής και της ταπεινότητάς Του. Ο Σταυρός έχει γίνει όχι μόνο το κλειδί για τον παράδεισο, αλλά και το κλειδί για την κατανόηση της ανθρώπινης ζωής και της κοσμικής ιστορίας.

Το παλιό κλειδί της παλιάς εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στην Κορμακίτη ήταν επιδέξια σφυρηλατημένο, ώστε όχι μόνο να ανοίγει την πόρτα του παρεκκλησιού, αλλά και να μας εξηγεί την κατήχησή μας. Αν κοιτάξετε προσεκτικά το κλειδί, η μεταλλική εγκοπή που αλληλεπιδρά με την κλειδαριά έχει ένα μικροσκοπικό σταυρό στο κέντρο της. Τι όμορφο παράδειγμα της πίστης μας. Μόνο ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να ανοίξει τις πύλες του παραδείσου και μόνο ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να αποκαλύψει το νόημα της ανθρώπινης ιστορίας.

Συχνά χάνουμε τα κλειδιά μας και τα ψάχνουμε με απογοήτευση. Αλλά το κλειδί του Σταυρού βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου· μόνο εκείνοι που έχουν χάσει το νόημα της ζωής μπορούν να το χάσουν. Ας υψώσουμε τα μάτια μας προς τον Σταυρό και ας βρούμε το νόημα της ύπαρξής μας και την ελπίδα της μελλοντικής δόξας. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

Second Sunday after Holy Cross

Matthew 24:1-14

Dear brothers and sisters in Christ,

“Your cross, O Lord, is the key to paradise and unlocks the gates for us that were closed by Adam’s sin!”

The readings of the Divine Liturgy point us to the end of the world and all the signs of its arrival.  The first generation of Christians thought that the ‘Day of the Lord’ was imminent.  The reason for their expectation was quite simple, everything that Christ describes in the Gospel was present to that generation; in fact, what Christ described is still taking place.  Therefore, ever since the coming of Christ, we have been living in the ‘last days’.  We must stand ready, with the door of our heart open for his coming.

After our first parents broke friendship with God and refused submission to his command to not ‘eat of the tree of knowledge of good and evil’ history was at a standstill, “we were all born afflicted with a sin which is the death of the soul” (CCC#403).  This catastrophic situation that man was in, because of disobedience and pride, had closed the gates of paradise and rendered human life burdensome and painful.  Christ came and by his death and resurrection opened the gates of paradise by the wood of his Cross, a symbol of his obedience and humility.  The Cross has become not only the key to paradise, but also the key to understanding human life and cosmic history.

The antique key of the old church of St. George in Kormakitis was expertly forged so as to not only open the door of the chapel but also to explain to us our catechism.  If you look closely at the key, the metal notch which interacts with the lock has a tiny cross in its center.  What a beautiful example of our faith.  Only the Cross of Christ can open the gates of paradise, and only the Cross of Christ can open the meaning of human history.

Frequently we lose our keys and look in frustration for them.  But the key of the Cross is at the center of the world; it can only be lost by those who have lost the meaning of life.  May we lift our eyes to the Cross and find the meaning to our existence and the hope of future glory.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Categories
Archbishop’s Teaching

Πρώτη Κυριακή μετά την ανύψωση του Τιμίου Σταυρού.

Μάρκος 10 / 35 -45

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

 

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας αποτυπώνει με όμορφο τρόπο το μυστήριο του έργου της Λύτρωσης του Χριστού #607: «Η επιθυμία να αγκαλιάσει το σχέδιο του Πατέρα Tου για τη λυτρωτική αγάπη ενέπνευσε ολόκληρη τη ζωή του Ιησού, καθώς το λυτρωτικό πάθος Tου ήταν ο ίδιος ο λόγος της Ενσάρκωσής Tου».

 

Όταν διαβάζουμε αυτά τα λόγια, μας κάνουν να σκεφτούμε τους φτωχούς αποστόλους Ιάκωβο και Ιωάννη που ήθελαν να αναρριχηθούν σε υψηλές θέσεις στη βασιλεία. Δεν είχαν καταλάβει τη λογική της βασιλείας. Είπαν ότι ήταν ικανοί να πιουν από το ποτήριο του Χριστού, αλλά δεν μπορούσαν να φανταστούν τα παθήματα και τον θάνατο που θα υποστεί ο Χριστός. Η μαθηματική λογική της Βασιλείας είναι ότι αν θέλεις να ανέβεις ψηλά, πρέπει να κατέβεις πολύ χαμηλά: αν θέλεις να βασιλέψεις με τον Χριστό, πρέπει να υποφέρεις με τον Χριστό.

 

Στην αυστηρή και σκληρή πραγματικότητά του, ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι κάτι αρνητικό, είναι κάτι θετικό – δεν είναι μικρό πράγμα να ανακαλύψουμε ότι ο Σταυρός είναι το παγκόσμιο σύμβολο του πλεονεκτήματος. Ο Σταυρός είναι ένα σύμβολο της λυτρωτικής Αγάπης του Θεού. Ο Σταυρός είναι ένα σύμβολο ευλογίας και εύνοιας. Ο Σταυρός είναι ένα απαραίτητο μέσο πνευματικής καρποφορίας.

 

Γιατί λοιπόν φοβόμαστε τον Σταυρό; Γιατί παραπονιόμαστε όταν αντιμετωπίζουμε τα δεινά; Έχουμε ξεχάσει πώς λυτρωθήκαμε; Έχουμε ξεχάσει ότι ο Σταυρός είναι ένα πλεονέκτημα, όχι ένα μειονέκτημα; Έχουμε ξεχάσει ότι μόνο μέσω του Σταυρού είμαστε πνευματικά γόνιμοι;

Όταν προκύπτουν δυσκολίες, ασθένειες ή προβλήματα, ας μην υποκύψουμε στον παράπονο. Ας αγαπήσουμε τον Σταυρό και ας τρέξουμε προς αυτόν, αντί να απομακρυνθούμε από αυτόν.

 

Με τον Σταυρό σταθερά στους ώμους μας, θα γίνουμε ένα με τον Χριστό και θα αγκαλιάσουμε το σχέδιο του Πατέρα για τη λυτρωτική αγάπη. Τα παθήματά μας και οι χαρές μας, ενωμένα με τον Χριστό, θα κάνουν τον δρόμο ευκολότερο για τους άλλους και θα τους προσφέρουν τη χάρη της Σωτηρίας. Αμήν.

 

 

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

 

Categories
Archbishop’s Teaching

First Sunday after Holy Cross

St. Mark (10:35-45)

Dear brothers and sisters in Christ,

The Catechism of the Catholic Church expresses beautifully the mystery of Christ’s work of Redemption #607: “The desire to embrace his Father’s plan of redeeming love inspired Jesus’ whole life, for his redemptive passion was the very reason for his Incarnation.”

When we read these words, they make us think of the poor apostles James and John who wanted to ascend to high office in the kingdom. Hidden from their eyes was the mathematics of the Kingdom. They said they were able to drink of the chalice of Christ, but they could not have imagined the suffering and death that Christ would endure. The mathematics of the Kingdom is if you wish to go high, you must go very low: if you wish to reign with Christ, you must suffer with Christ.

In its stark and brutal reality, the Cross of Christ is not something negative, it is something positive – it is no small thing to discover that the Cross is the universal plus sign. The Cross is a sign of God’s redeeming Love; the Cross is a sign of blessing and favor; the Cross is an indispensable means of spiritual fruitfulness.

Why then do we fear the Cross? Why do we complain in the face of suffering? Have we forgotten how we were redeemed? Have we forgotten that the Cross is a plus, not a minus? Have we forgotten that it is only by the Cross that we are spiritually fruitful?

When hardship, sickness, or difficulties arise, let us not give into complaining. Let us love the Cross and run towards it, not away from it.
With the Cross firmly on our shoulders, we will become one with Christ and embrace the Father’s plan of redeeming love. Our sufferings and joys united to Christ, will make the path easier for others and obtain for them the grace of salvation.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Categories
Archbishop’s Teaching

The Exaltation of the Glorious Cross

John 12 /20-32

Dear brothers and sisters in Christ,

“The message about the cross is foolishness to those who are perishing, but to us who are being saved it is the power of God.”

In 1857, a piece of graffiti was uncovered in a building in Rome, on the Palatine Hill. Archeologists dated it from the first century A.D. The image depicts a human-like figure affixed to a cross and possessing the head of a donkey. To the left of the image is a young man – apparently intended to represent Alexamenos – as a Roman soldier or guard, raising one hand in a gesture possibly suggesting worship. Beneath the cross is a crude caption written in Greek as “Alexamenos worshipping his god”. The graffiti stands as testimony to the anti-Christian sentiment of ancient Rome and the mockery of the Cross of Christ.

We need to recover just how shocking the proclamation of the Cross was to the ancient world; this will help us to proclaim the message to our modern age. Death by crucifixion was the most humiliating death one could experience: the pain was limitless as it could go on for days and only the vilest criminals were subjected to it. That Christians chose to worship their God on a Cross was unlike any other religion in human history! It was a complete break from all other religious testimonies.

Man lost all his preternatural gifts, because of his disobedience at the foot of the Tree of Knowledge of Good and Evil in the garden of Eden. But through Christ’s obedience on the Wood of the Cross, man has received even greater gifts. What had been the source of man’s downfall has become the source of his restoration. Two trees, two Adams, two different results.

On this great feast of the Holy Cross during this Jubilee Year, we must be filled with a lot of hope, because this equation is the design of the Divine Logos. What appears to be the source of our downfall, can in fact, be the source of our restoration.
The thing that humiliates you, the events that break you, can in fact be a great grace and a source of endless blessings. We must not give into despair or wrong thinking. God who has saved you by the wood of the Cross, will also restore you by the very things in your life that give you the most grief.

We ask Our Lady who studied the Cross of Christ most perfectly to help us understand this Divine Science.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Categories
Archbishop’s Teaching

Η ανύψωση του ένδοξου Σταυρού

Ιωάννης 12 / 20 – 32

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Το μήνυμα του σταυρού είναι ανοησία για όσους χάνονται, αλλά για εμάς που σωζόμαστε είναι η δύναμη του Θεού».

Το 1857, ένα γκράφιτι αποκαλύφθηκε σε ένα κτίριο στη Ρώμη, στον Λόφο Παλατίνο. Οι αρχαιολόγοι το χρονολόγησαν στον 1ο αιώνα μ.Χ. Η εικόνα απεικονίζει μια ανθρωποειδή μορφή στερεωμένη σε ένα σταυρό με κεφάλι γαϊδάρου. Στα αριστερά της εικόνας βρίσκεται ένας νεαρός άνδρας – προφανώς ο Αλεξαμένους – ως Ρωμαίος στρατιώτης ή φρουρός, που υψώνει το ένα χέρι σε μια χειρονομία που πιθανώς υποδηλώνει λατρεία. Κάτω από το σταυρό υπάρχει μια χονδροειδής λεζάντα γραμμένη στα ελληνικά που λέει «Ο Αλεξαμένους λατρεύει τον θεό του». Το γκράφιτι αποτελεί μαρτυρία του αντιχριστιανικού αισθήματος της αρχαίας Ρώμης και της διακωμώδησης του Σταυρού του Χριστού.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόσο συγκλονιστική ήταν η διακήρυξη του Σταυρού για τον αρχαίο κόσμο. Αυτό θα μας βοηθήσει να διακηρύξουμε το μήνυμα στη σύγχρονη εποχή. Ο θάνατος με σταύρωση ήταν ο πιο ταπεινωτικός θάνατος που μπορούσε να βιώσει κάποιος: ο πόνος ήταν ατελείωτος, καθώς μπορούσε να διαρκέσει για μέρες, και μόνο οι πιο άθλιοι εγκληματίες υποβάλλονταν σε αυτόν. Το γεγονός ότι οι χριστιανοί επέλεξαν να λατρεύουν τον Θεό τους πάνω σε ένα Σταυρό ήταν κάτι που δεν είχε προηγούμενο σε καμία άλλη θρησκεία στην ιστορία της ανθρωπότητας! Ήταν μια πλήρης ρήξη με όλες τις άλλες θρησκευτικές μαρτυρίες.
Ο άνθρωπος έχασε όλα τα υπερφυσικά του χαρίσματα, λόγω της ανυπακοής του στους πρόποδες του Δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού στον κήπο της Εδέμ. Αλλά μέσω της υπακοής του Χριστού στο Ξύλο του Σταυρού, ο άνθρωπος έλαβε ακόμη μεγαλύτερα χαρίσματα. Αυτό που ήταν η πηγή της πτώσης του ανθρώπου έγινε η πηγή της αποκατάστασής του. Δύο δέντρα, δύο Αδάμ, δύο διαφορετικά αποτελέσματα.

Σε αυτή τη μεγάλη γιορτή του Τιμίου Σταυρού, κατά τη διάρκεια αυτού του Ιωβηλαίου Έτους, πρέπει να γεμίσουμε με μεγάλη ελπίδα, διότι αυτή η εξίσωση είναι το σχέδιο του Θείου Λόγου. Αυτό που φαίνεται να είναι η πηγή της πτώσης μας, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι η πηγή της αποκατάστασής μας. Αυτό που σας ταπεινώνει, τα γεγονότα που σας συντρίβουν, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι μια μεγάλη χάρη και πηγή ατελείωτων ευλογιών. Δεν πρέπει να υποκύψουμε στην απελπισία ή σε λανθασμένες σκέψεις. Ο Θεός που σας έσωσε με το ξύλο του Σταυρού, θα σας αποκαταστήσει επίσης με τα ίδια τα πράγματα στη ζωή σας που σας προκαλούν τη μεγαλύτερη θλίψη.

Ζητάμε από την Παναγία, που μελέτησε τον Σταυρό του Χριστού με τον πιο τέλειο τρόπο, να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτή τη Θεία Επιστήμη. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

14η Κυριακή της Πεντηκοστής

Η Μάρθα και η Μαρία ( Λουκάς 10 / 38 - 42)

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Η Αγιοκατάταξη των Μακαρίων Τζόρτζιο Φρασσάτι και Κάρλο Ακουτίς

Σήμερα, στην αγία πόλη της Ρώμης, ο αγαπημένος μας Άγιος Πατέρας, ο Πάπας Λέων ΙΔ΄, θα ανακηρύξει επίσημα για όλη την Εκκλησία δύο νέους αγίους, τον Τζόρτζιο Φρασσάτι και τον Κάρλο Ακουτίς. Και οι δύο νέοι αυτοί άνδρες έφυγαν από τη ζωή πολύ νέοι· όμως μέσα στη σύντομη πορεία τους, δείχνουν ότι το να ζει κανείς για τον Χριστό δεν αφαιρεί τίποτε από τη ζωή, αλλά την γεμίζει με νόημα και χαρά.

Οι άγιοι είναι οι ειδικοί της ακρόασης. Όπως η Μαρία της Βηθανίας, οι άγιοι είναι προσεκτικοί στη φωνή του Χριστού. Τον ακούν στην ανάγνωση του Ευαγγελίου, Τον ακούν στη διδασκαλία της Εκκλησίας, Τον ακούν στις φωνές των φτωχών και των μεταναστών, Τον ακούν στη σιωπή του Παναγίου Μυστηρίου. Οι άγιοι δεν αρκούνται να ακούνε τον Ιησού· Τον προσέχουν. Αυτό το έργο της ακρόασης είναι η ανακάλυψη της φωνής του Χριστού σε όσους βρίσκονται δίπλα μας, στις οικογένειές μας και στον χώρο εργασίας μας. Είναι ακόμη και η προσπάθεια να ακούσουμε τη φωνή του Χριστού στους συγχρόνους μας, μερικοί από τους οποίους βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία. Ακόμα και στην αποξένωσή τους, είναι πλάσματα του Λόγου, της λογικής, και μπορούν, χωρίς να το γνωρίζουν, να μεταδίδουν την αλήθεια. Χρειαζόμαστε καρδιές και αυτιά ικανά να ακούν τον Χριστό που μιλά από τα πιο απίθανα μέρη.

Η καημένη η Μάρθα, μέσα στη γεμάτη μέριμνες κουζίνα της Βηθανίας, μπορούσε να ακούει τον Χριστό να μιλά στο άλλο δωμάτιο, αλλά ήταν τόσο αποσπασμένη που δεν μπορούσε να Τον προσέξει. Είχε επικεντρωθεί στα προβλήματά της, στις δυσκολίες και τις αποτυχίες της. Άκουγε τον εαυτό της και μόνο από απόσταση τον Ιησού.

Ο Θείος Λόγος δημιούργησε το ανθρώπινο σώμα ως μια εξατομικευμένη παραβολή: έχουμε δύο αυτιά και ένα στόμα. Ο Θεός μας δείχνει ότι πρέπει να ακούμε διπλάσια απ’ όσο μιλάμε· και ότι η ακρόαση είναι διπλάσια δύσκολη από την ομιλία.

Είθε η Ευλογημένη Μητέρα μας, της οποίας την όμορφη γέννηση θα εορτάσουμε αύριο (για εμάς τους Μαρωνίτες, θυμόμαστε την Κυρία μας της Μαρκί!) στις 8 Σεπτεμβρίου, να πρεσβεύει για όλους μας ώστε να γίνουμε καλύτεροι ακροατές! Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

14th Sunday of Pentecost

Temps de l’Épiphanie, 1er dimanche près l’Épiphanie, Jn 1,29-34.

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Temps de l’Épiphanie
1er dimanche près l’Épiphanie
Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

« Voici l'agneau de Dieu celui qui enlève le péché du monde »
Jn 1,29-34.

Chers frères et sœurs en Christ,

L’évangile de ce dimanche vient appuyer cette Bonne Nouvelle qui
retentit depuis Noël : il nous rapporte le témoignage d’un autre
prophète, le dernier de l’Ancien Testament Jean le Baptiste, appelé à
« préparer les chemins du Seigneur ». Dans un monde de plus en plus
englouti dans les ténèbres du mal, la mission de Jean Baptiste est de
rendre témoignage à la Lumière. Dans un monde déchu par le mal
sous toutes ses formes et qui cherche à s’en libérer, le témoignage de
Jean le Baptiste est déterminant pour révéler Celui qui vient baptiser
dans l’Esprit parce qu’Il est l’Agneau de Dieu, qui enlève le péché du
monde.
Par son témoignage Jean Baptiste nous indique qui est véritablement
pour nous le chemin, la vérité et la Vie. Jésus nous révèle, en effet, la
Vérité de notre vocation de baptisés : être fils de Dieu, par la grâce du
Fils unique, devenu homme pour s’offrir comme agneau de Dieu et
dont la mort et la résurrection nous feront passer de la mort éternelle
à la vie éternelle qui est Dieu Lui-même.

Notre relation à Dieu devient une relation d’amour filial. Nous
sommes ses fils et ses filles bien-aimés et nous avons à vivre cet
amour filial, par la grâce du Christ au baptême et témoigner par notre
vie que par cet amour nous sommes sauvés si nous le partageons avec
les autres.
Aussi, Cette Bonne Nouvelle nous engage-t-elle à changer notre
regard sur nous-mêmes et sur les autres. Personne n’a le droit de dire
: “Je ne vaux rien”. Et surtout, nous ne devons pas le dire aux autres.
Porter de tels jugements c’est se détruire et détruire les autres. Nous
avons tous (même le pire des mécréants), du prix aux yeux de Dieu.
Il nous considère, tous sans exception aucune, comme son trésor le
plus précieux. C’est pour le salut de tous qu’il est venu et qu’il a
donné sa vie en abondance. Si nous prenons vraiment conscience de
cet amour infini et inconditionnel, nous porterons sur chacun le même
regard que Dieu, un regard plein d’amour et de compassion.
Notre mission nous est donnée par notre baptême et notre
confirmation. Elle ne se vit pas en paroles mais en actes concrets qui
glorifient le Seigneur. Ce qu'il nous reste à faire c'est de prendre au
sérieux cet appel de Jésus à l’aimer, d’écouter Sa Parole pour la rendre
vivante à travers nos actes de charité, de pardon pour les autres, de
patience à leur égard et de respect inconditionnel à leur égard. Par la
grâce du baptême, nous pouvons témoigner de Celui qui est venu, qui
vient et qui viendra toujours nous donner la force d’espérer contre
tout espoir et de vivre en fils et filles bien-aimés de Dieu.
Comme Isaïe, comme Paul et Jean Baptiste, nous sommes envoyés
pour annoncer la Bonne Nouvelle de l’amour de Dieu et sa
miséricorde. Oui, nous avons vu, et nous rendons ce témoignage :
c’est Jésus le Fils de Dieu, notre Sauveur, C’est Lui, l’agneau de Dieu
qui enlève le péché du monde.

Prière :
Loué sois-tu Fils unique du Père Eternel venu pour nous sauver. Loué
sois-tu qui fais grandir en nous la foi et l’espérance et qui nous
enracine dans ton amour pour que nous puissions, comme Jean
Baptiste, témoigner de Toi devant tous ceux et celles que nous
rencontrons dans notre vie. Amen.

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Εορτή των Θεοφανείων Λουκάς 3/15-22.

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Εορτή των Θεοφανείων
Ομιλία του Σεβασμιοτάτου
Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου
κ. Σελίμ Σφέιρ

Λουκάς 3/15-22.

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Από τα Χριστούγεννα, πηγαίνουμε από αποκάλυψη σε αποκάλυψη. Τα
Χριστούγεννα, ήταν τα καλά νέα που ανακοινώθηκαν στους βοσκούς και
η αποκάλυψη του παιδιού στη φάτνη, έπειτα η αποκάλυψη στους Μάγους
από την Ανατολή.
Σήμερα, τα καλά νέα ανακοινώνονται στον λαό του Ισραήλ μέσω της
βάπτισης του Ιησού στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού: ο Χριστός ο
Σωτήρας αποκαλύπτεται από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Η αποστολή
του Ιωάννη του Βαπτιστή ήταν να προετοιμάσει αυτή την έλευση
λέγοντας απλώς ότι ήταν η φωνή που φώναζε στην έρημο:
«Ετοιμάστε τον δρόμο του Κυρίου» και προτρέποντας τους
ανθρώπους να μεταστραφούν και να λάβουν το βάπτισμα στο νερό,
εκφράζοντας έτσι την επιθυμία τους να εξαγνιστούν.
Τώρα, η έλευση εκπληρώθηκε με την άφιξη του Ιησού και την
προθυμία Του να βαπτιστεί όπως όλοι οι άλλοι. Ωστόσο, αυτός, ο
αιώνιος Υιός του Πατέρα, δεν έχει αμαρτία. Είναι απόλυτα αγνός.
Γιατί, λοιπόν, ζητά ένα βάπτισμα μεταστροφής; Βρίσκουμε την
απάντηση σε όλα τα Ευαγγέλια: ο Ιησούς, απεσταλμένος από τον
Πατέρα Του, απλώνει το χέρι Του με αλληλεγγύη και συμπόνια στον
αμαρτωλό κόσμο μας για να Του δείξει ότι ο Θεός δεν τον έχει
εγκαταλείψει. Ο Ιησούς εισέρχεται στα νερά του Ιορδάνη, καθαρός
από κάθε αμαρτία, για να βγει φέροντας την αμαρτία του κόσμου.
Μέσω του βαπτίσματός Του, παίρνει την αμαρτία μας πάνω Του για
να μας απαλλάξει από αυτήν μέσω της τελικής βάπτισής Του στο
αίμα στο Σταυρό.
Αυτή η γιορτή των Θεοφανείων είναι μια θεοφάνεια, μια εκδήλωση
της αγάπης του Θεού για εμάς. Η φωνή του Πατέρα και η κάθοδος
του Αγίου Πνεύματος στον Ιησού, μας αφορούν και εκδηλώνουν την
αγάπη του Θεού για εμάς προσωπικά. Μέσω της βάπτισής μας στον
Χριστό, υιοθετούμαστε από τον Πατέρα για να γίνουμε τα αγαπημένα
Του παιδιά, όπως ο Ιησούς.
Για το λόγο αυτό, διακηρύσσουμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο:
«Εσείς που βαφτιστήκατε στον Χριστό, ενδυθήκατε τον Χριστό,
Αλληλούια.»
Το να ενδυθούμε τον Χριστό είναι ζωτικής σημασίας για να
παραμείνουμε χριστιανοί. Οι ζωές μας είναι μολυσμένες από την
υπερηφάνεια, τον εγωισμό, τη μνησικακία, τη βία, το ψέμα και κάθε
είδους κακό. Το να ενδυθούμε τον Χριστό σημαίνει να αφήσουμε τη
χάρη Του να μας ελευθερώσει από κάθε κακό, ώστε μέρα με τη μέρα
να μπορούμε να υποδεχτούμε την αιώνια ζωή Του και να γίνουμε,
μαζί Του, μέσω Αυτού και μέσα σ' Αυτόν, παιδιά του Θεού Πατέρα
μας. Το βάπτισμά μας, μας φέρνει στην Εκκλησία, η οποία είναι το
Σώμα του Χριστού που ζει στον κόσμο. Το βάπτισμα στον Χριστό
δεν είναι μια κοινωνική ένταξη, αλλά μια δέσμευση να ζούμε μαζί,
ένας καθημερινός αγώνας ενάντια στο κακό, παρά τις αδυναμίες μας,
τα λάθη μας και τις προδοσίες μας.
Στην ανατολική μας παράδοση, τα Θεοφάνεια είναι μια ευλογημένη
εποχή για τη βάπτιση των βρεφών. Για εμάς, ενώ η βάπτιση
παραμένει μια οικογενειακή γιορτή, θα πρέπει επίσης να είναι μια
γιορτή για ολόκληρη την ενορία, η οποία καλωσορίζει τα παιδιά της
και τα παρουσιάζει στον Χριστό για να τα ευλογήσει και να τα
προστατεύσει. Μέσω της βάπτισης, τα παιδιά μας γίνονται μέλη της
οικογένειας του Θεού, αδελφοί και αδελφές του Ιησού Χριστού και
μαθητές Του, αναγγέλλοντας τα καλά νέα της σωτηρίας Του στο
οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον.
Είθε αυτή η γιορτή να είναι επίσης μια ευκαιρία για εμάς να
ανανεώσουμε τη δέσμευσή μας για το βάπτισμα, να ακούσουμε εκ
νέου τον λόγο του Ιησού και να τον κάνουμε πράξη στην καθημερινή
μας ζωή.

Προσευχή : Έλα Κύριε μέσα μας, έλα να φανερωθείς στη ζωή μας.
Έλα Άγιο Πνεύμα, δώσε μας τη χάρη να ανανεώσουμε την πίστη μας
σε Εκείνον που έχει τα λόγια της Αιώνιας Ζωής και που μας σώζει.
Ναι, Κύριε, «Εσύ είσαι ο Θεός μας και εμείς είμαστε ο λαός σου,»
άνοιξε μας τον δρόμο της ζωής. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Feast of the Epiphany Luke 3,15-22

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Feast of the Epiphany
Homily of His Excellency Msgr Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Luke 3,15-22.

Dear brothers and sisters in Christ,

Since Christmas, we have been moving from revelation to revelation. At
Christmas, it was the Good News announced to the shepherds and the
revelation in the child of the manger, followed by the revelation to the Magi
from the East.
Today, the Good News is announced to the people of Israel through the baptism
of Jesus on the banks of the Jordan River: Christ the Saviour is revealed by
John the Baptist. His mission was to prepare for this advent, simply by
claiming to be the voice crying out across the desert: "Prepare the ways of the
Lord", and urging people to be converted to receive baptism in water, thus
expressing their desire to be purified.
Now, the advent is fulfilled by the arrival of Jesus and his willingness to be
baptized like everyone else. Yet he, the eternal Son of the Father, has no sin.
He is entirely pure. So why does he ask for a conversion baptism? We find the
answer in all the Gospels: Jesus, sent by His Father, reaches out in solidarity
and compassion to our sinful world, to show it that God does not abandon it.
Jesus enters the waters of the Jordan, pure of all sin, to come out bearing the
sin of the world. Through his baptism, he takes our sin upon himself, to liberate
us from it through his ultimate baptism of blood on the cross.
This feast of the Epiphany is a theophany, a manifestation of God's love for us.
The voice of the Father and the descent of the Holy Spirit upon Jesus concern
us personally and manifest God's love for us.

Through our baptism into Christ, we are adopted by the Father to become His
beloved children, like Jesus. To this end, we proclaim with St. Paul:
"You who were baptized into Christ have put on Christ, Alleluia".
Putting on Christ is vital if we want to remain Christians. Our lives are polluted
by pride, selfishness, resentment, violence, lies and every kind of evil. Putting
on Christ means letting His grace free us from all evil, so that we can, day after
day, welcome His eternal life and become, with Him, through Him and in Him,
children of God our Father. Our baptism brings us into the Church, which is
the Body of Christ living in the world. Being baptized in Christ is not a social
membership, but rather a commitment to live together, a daily struggle against
evil, despite our weaknesses, misguidedness and betrayals.
In our Eastern tradition, the feast of Epiphany is a blessed time to baptize
infants. For us, while baptism remains a family celebration, it should also be a
feast for the whole parish, which welcomes its children and presents them to
Christ for blessing and protection. Through baptism, our children become
members of God's family, brothers and sisters of Jesus Christ, and his disciples
to proclaim his Good News of Salvation in their family and social environment.
May this feast also be an opportunity for us to renew our baptismal
commitment, to listen again to the Word of Jesus and put it into practice in our
daily lives.

Prayer:
Come Lord within us, come to manifest yourself in our lives. Come Holy
Spirit, give us the grace to renew our faith in the One who has the words of
Eternal Life and who saves us. Yes, Lord, "You are our God and we are your
people, Open to us the way of life.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Fête de l’Épiphanie Luc 3,15-22.

Archbishop’s Teaching Leave a comment

Fête de l’Épiphanie
Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir

Archevêque Maronite de Chypre
Luc 3,15-22.

Chers frères et sœurs en Christ,

Depuis Noël, nous allons de révélation en révélation. A Noël, c’était
la Bonne Nouvelle annoncée aux bergers et la révélation dans l’enfant
de la crèche puis la révélation aux mages venus d’Orient.
Aujourd’hui, la Bonne Nouvelle est annoncée au peuple d’Israël par
le baptême de Jésus au bord du fleuve du Jourdain : le Christ Sauveur
est révélé par Jean le Baptiste. La mission de ce dernier, était de
préparer cet avènement en affirmant simplement être la voix qui crie
à travers le désert : “Préparez les chemins du Seigneur” et en
exhortant les gens à se convertir pour recevoir le baptême dans l’eau
et exprimer ainsi leur désir d’être purifié.
Or, voilà que l’avènement se réalise par l’arrivée de Jésus et sa
volonté à se faire baptiser comme tout le monde. Pourtant, lui, le Fils
éternel du Père, n’a pas de péché. Il est totalement pur. Alors pourquoi
demande-t-il un baptême de conversion ? La réponse, nous la
trouvons dans tous les évangiles : Jésus, envoyé par Son Père, rejoint,
par solidarité et compassion, notre monde pécheur pour lui montrer
que Dieu ne l’abandonne pas. Jésus entre dans les eaux du Jourdain,
pur de tout péché pour sortir porteur du péché du monde. Par son
baptême, il prend sur lui notre péché pour nous en libérer par son
ultime baptême de sang sur la croix.

Cette fête de l’Epiphanie est une théophanie, une manifestation de
l’amour de Dieu pour nous. La voix du Père et la descente de l’Esprit
Saint sur Jésus nous concernent et manifestent l’amour de Dieu pour
nous personnellement. Par notre baptême en Christ, nous sommes
adoptés par le Père pour devenir Ses enfants bien-aimés, comme
Jésus. Pour cela, nous proclamons avec St Paul :
" Vous qui avez été baptisés dans le Christ, vous avez revêtu le Christ,
Alléluia “.
Revêtir le Christ est vital pour nous si nous voulons rester chrétiens.
Nous menons une vie polluée par l’orgueil, l’égoïsme, la rancune, la
violence, le mensonge et tout genre de mal. Revêtir le Christ, c’est
laisser Sa grâce nous libérer de tout mal, pour que nous puissions,
jour après jour, accueillir sa vie éternelle et devenir, avec Lui, par Lui
et en Lui, enfants de Dieu notre Père. Notre baptême nous fait entrer
dans l’Eglise qui est le Corps du Christ vivant dans le monde. Être
baptisé dans le Christ n'est pas une adhésion sociale mais reste pour
nous un engagement à vivre ensemble, un combat au quotidien contre
le mal malgré nos faiblesses, nos égarements et nos trahisons.
Dans notre tradition orientale, la fête de l’Epiphanie est un temps béni
pour baptiser les enfants en bas âge. Chez nous, si le baptême reste
une fête familiale, il doit être aussi une fête pour toute la paroisse qui
accueille ses enfants et les présente au Christ pour les bénir et les
protéger. Par le baptême, nos enfants deviennent membres de la
famille de Dieu, frères et sœurs de Jésus-Christ et ses disciples pour
annoncer sa Bonne Nouvelle du Salut dans leur milieu familial et
social.
Que cette fête soit pour nous aussi l’occasion de renouveler notre
engagement baptismal, pour écouter de nouveau la Parole de Jésus et
la mettre en pratique dans notre vie quotidienne.

Prière :
Viens Seigneur en nous, viens pour te manifester dans notre vie.
Viens Esprit Saint nous donner la grâce de renouveler notre foi en
Celui qui a les paroles de la Vie Eternelle et qui nous sauve. Oui,
Seigneur, “Tu es notre Dieu et nous sommes ton peuple, Ouvre-nous
le chemin de la vie.
† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

1η Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα Και ο Λόγος έγινε σάρκα Ιωάννης 1, 1-18

Archbishop’s Teaching Leave a comment

1η Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα
Και ο Λόγος έγινε σάρκα
Ιωάννης 1, 1-18

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,

Η αναμονή μας τελικά ανταμείφθηκε. Αυτός που περιμέναμε ήρθε.
Ελάτε, ας συλλογιστούμε τον Θεό που πήρε σάρκα και οστά, από αγάπη
για τον καθένα μας. Ελάτε, ας συλλογιστούμε τον Λόγο που έγινε ένας
από εμάς και κοντά μας. Γιατί η αγάπη δεν μπορεί να υποφέρει την
αποξένωση και ταυτόχρονα να υποφέρει την εγγύτητα, η οποία γίνεται
βίαιη σαν ορμητικός χείμαρρος, απειλώντας να καταστρέψει τον άλλον.
Είμαστε μέρος εκείνου του λαού που περπατούσε στο σκοτάδι, και
είμαστε σαν εκείνους που είδαν ένα μεγάλο φως να ανατέλλει. Χαρά και
ευφροσύνη από τον Κύριό μας. Ο Ησαΐας υπόσχεται απελευθέρωση.
Ποιος θα επιφέρει όλη αυτή την αλλαγή; Μήπως ένας ισχυρός
κατακτητής, ένας που συντρίβει τους εχθρούς του και τους
απελευθερώνει από τους Ρωμαίους κατακτητές; Λοιπόν, όχι! Ο Ησαΐας
υπόσχεται τη γέννηση ενός παιδιού. Η εξουσία στηρίζεται στους ώμους
του μικρού. Και ποιος θα τα καταφέρει όλα αυτά; Είναι η ζηλότυπη αγάπη
του Κυρίου του σύμπαντος!
Οι υποσχέσεις εκπληρώνονται και ο Ψαλμός 95 μας βοηθά να
τραγουδήσουμε ένα νέο τραγούδι. Αλλά είναι ολόκληρη η γη που θα
τραγουδήσει μαζί μας. Δεν είμαστε ποτέ μόνοι μπροστά στο μικρό παιδί,
ώστε να μπορούμε να του ψάλλουμε και να το ευχαριστούμε.
Αυτός είναι η σωτηρία μας. Η δόξα του είναι για όλους τους λαούς και τα
θαύματά του για όλα τα έθνη. Δεν είμαστε μόνοι μας, αλλά είμαστε
ενωμένοι με όλη τη δημιουργία. Η κρίση του είναι δίκαιη. Και είναι
τυλιγμένος σε σάβανα και τοποθετημένος σε μια φάτνη.
Ο Άγιος Παύλος, προς τον μαθητή του Τίτο, συλλογίζεται τη σωτηρία
όλων των ανθρώπων και μας βοηθά να συλλογιστούμε. Είναι το
αποτέλεσμα της μεταστροφής της καρδιάς, καθ' όλη τη διάρκεια των
ημερών της Πρωτοχρονιάς. Η Γέννηση είναι ο Θεός που δίνει τον εαυτό
του στην ανθρωπότητα για να τη λυτρώσει από όλα τα σφάλματά της και
να την εξαγνίσει για να την κάνει λαό του, λαό φλογερό να κάνει το καλό.
Τέλεια ομοιότητα μεταξύ του λαού και του Κυρίου του, μεταξύ του κάθε
ανθρώπου και του Κυρίου του. "Πέρασε από αυτόν τον κόσμο κάνοντας
καλό".

Ο Θεός είναι κοντά μας! Εμείς είμαστε κοντά στον Θεό.
Ας τον ατενίσουμε στους φτωχότερους αδελφούς και αδελφές μας!
Αλληλούια !!!!

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών της Κύπρου

1η Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα H Παρουσίαση του Ιησού στο Ναό Λουκάς 2, 22-24

Archbishop’s Teaching Leave a comment

1η Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα
H Παρουσίαση του Ιησού στο Ναό
Λουκάς 2, 22-24

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου
Μαρωνιτών Κύπρου
κ. Σελίμ Σφέιρ

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Αφού γεννήθηκε ο Ιησούς, η Μαρία και ο Ιωσήφ πήγαν το παιδί
στο ναό για να το παρουσιάσουν στον Κύριο σύμφωνα με το νόμο
του Κυρίου... Η προσφορά ήταν ένα αρνί ενός έτους, αλλά αν η
γυναίκα δεν μπορούσε να το αντέξει οικονομικά, πρόσφερε μόνο δύο
τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια. Έτσι η Μαρία και ο Ιωσήφ
υποτάσσονται στο νόμο, ταπεινά, φτωχοί ανάμεσα στους φτωχούς.
Ανήκουν στους ταπεινούς του Ισραήλ, ανάμεσα στους πιστούς που
αναζητούν τον Θεό και τον υπηρετούν.
Αλλά η ευσέβειά τους υπερβαίνει την τελετή. Έκαναν ακόμη και
αυτό που δεν προβλεπόταν : παρουσίασαν το νεογέννητο μωρό
αυτοπροσώπως. Έτσι, ο ίδιος ο Ιησούς είναι αυτός που προσφέρεται
στο ναό, τον κατ' εξοχήν ιερό και πανηγυρικό τόπο της παρουσίας
του Θεού ανάμεσα στο λαό Του.
Η καινοτομία αυτής της παρουσίασης είναι ότι η Μαρία παρουσιάζει
στον ναό από πέτρα, τον αληθινό Ναό του Θεού, τον μονογενή Υιό
Του.
Ο Θεός προσφέρει τον εαυτό Του στον Θεό, αυτός που είναι παρών
από την αιωνιότητα στον Πατέρα Του προσφέρει τον εαυτό Του ως
Υιός του ανθρώπου ενώπιον του Πατέρα όλων των ανθρώπων.
Η προσφορά του Ιησού έχει διπλό νόημα. Πρώτον, εκπληρώνει τους
χρησμούς των προφητών του Ισραήλ, ιδιαίτερα εκείνους του δούλου
του Θεού που προσφέρει τη ζωή Του «ως θύμα εξιλέωσης» για να
λυτρώσει το λαό Του, και δεύτερον, προμηνύει τη θυσία του Ιησού
στο σταυρό. Η παρουσίαση του Ιησού στο ναό γίνεται αυτοπροσφορά
από αγάπη για εμάς και για τη σωτηρία μας, όπως υπογραμμίζει η
προφητεία του γέροντα Συμεών, που ακολουθεί την ευχαριστία του.
Τι μας λέει αυτή η γιορτή σήμερα; Πάνω απ' όλα, ότι κι εμείς
καλούμαστε να καλωσορίσουμε τον Ιησού που έρχεται να μας
συναντήσει. Να τον συναντήσουμε : ο Κύριος, ο Θεός μας, μας
συναντάει κάθε μέρα της ζωής μας- όχι από καιρό σε καιρό, αλλά
κάθε μέρα. Το να ακολουθήσουμε τον Ιησού δεν είναι μια απόφαση
που λαμβάνεται μια για πάντα- είναι μια καθημερινή δέσμευση που
γίνεται με τη χάρη του Θεού που ενεργεί μέσα μας, αν του ανοίξουμε
ελεύθερα τον εσωτερικό μας ναό. Και τον Κύριο δεν τον συναντάμε
εικονικά, αλλά άμεσα, συναντώντας τον στη συγκεκριμένη ζωή.
Διαφορετικά, ο Ιησούς γίνεται απλώς μια όμορφη ανάμνηση από το
παρελθόν. Όταν, αντίθετα, τον υποδεχόμαστε ως τον Κύριο της ζωής
μας, το κέντρο των πάντων, την καρδιά που χτυπάει τα πάντα, τότε
ζει και ξαναζεί μέσα μας.
Ο Πάπας Φραγκίσκος μας υπενθυμίζει ότι «με τον Ιησού
ξαναβρίσκουμε το θάρρος να προχωρήσουμε μπροστά και τη δύναμη
να παραμείνουμε σταθεροί.» Η συνάντηση με τον Κύριο είναι η πηγή
της ελπίδας μας στην αγάπη και τη σωτηρία του Θεού για όλους μας.
Αλλά είναι το Άγιο Πνεύμα που αποκαλύπτει τον Κύριο, όπως έκανε
με τον γέροντα Συμεών, αλλά για να καλωσορίσουμε αυτό το Πνεύμα
και να το αφήσουμε να μας αποκαλύψει τον Ιησού ως τον Υιό του
Θεού, τον Σωτήρα μας, πρέπει να είμαστε πιστοί στην προσευχή κάθε
μέρα για να εκλιπαρούμε τη χάρη να ακούμε τον Λόγο του Θεού, να
τον μελετάμε, να τον ενσαρκώνουμε με πράξεις αγάπης,
συγχώρεσης, υπομονής, συμπόνιας προς τους άλλους και με μια
καρδιά που είναι διαθέσιμη να γίνει ζωντανός ναός του Κυρίου...
Όπως ο Συμεών, ο οποίος με την ταπεινή και φλογερή αναμονή του
επέτρεψε στον εαυτό του να οδηγηθεί από το Άγιο Πνεύμα για να
αναγνωρίσει τον Ιησού ως Σωτήρα, έτσι και εμείς, σε κάθε
Ευχαριστία, με τη χάρη του Πνεύματος που μας τον αποκαλύπτει,
κοινωνούμε το σώμα του Ιησού που μας προσφέρεται για να τον
αναγνωρίσουμε ως Σωτήρα μας.
Μαζί με τη Μαρία και τον Ιωσήφ, ας προσφέρουμε τους εαυτούς μας
στον Ιησού, ώστε να μας οδηγήσει στον Πατέρα Του, και ας είναι οι
καρδιές μας πάντα αυτός ο ζωντανός ναός όπου ο Ιησούς θέλει να
προσφέρει τον εαυτό Του για να κατοικήσει με τον Πατέρα Του και
το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.

Προσευχή: Αυτή την ημέρα της παρουσίασης του Ιησού στο Ναό,
Κύριε, αποκαλύπτεις στον κόσμο μας το Φως της Σωτηρίας. Δώσε
μας τη χάρη να αφήσουμε τις καρδιές μας να γίνουν ζωντανοί ναοί
για να σε υποδεχτούμε και να σου προσφέρουμε τη ζωή μας μέσα
από τις προσευχές της Παναγίας και του Αγίου Ιωσήφ και όλων των
αγίων που έχουν αφιερωθεί για να σε υποδεχτούν ως Φως και πηγή
ζωής. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

1st Sunday after Christmas Presentation of Jesus in the Temple Lk 2:22-24

Archbishop’s Teaching Leave a comment

1st Sunday after Christmas
Presentation of Jesus in the Temple
Lk 2:22-24

Homily of His Excellency Msgr Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Dear brothers and sisters in Christ,

After the birth of Jesus, Mary and Joseph take the child to the temple to
present him to the Lord according to the Law of the Lord... The prescribed
offering is a one-year-old lamb, but if the woman cannot afford it, she will
offer only two turtledoves or two young pigeons. So Mary and Joseph
submit to the law, humbly, poor among the poor. They belong to the
humble of Israel, among the faithful who seek and serve God.
But their piety goes beyond ritual. They even fulfill what is not prescribed:
they present the newborn in person. It is Jesus himself who is offered in
the temple, the holy and solemn place par excellence of the presence of
God among his people.
The novelty of this presentation is that Mary presents to the Temple of
stones the true Temple of God, His only Son. God offers Himself to God;
He who is present to His Father from all eternity offers Himself as Son of
man before the Father of all men.
The offering of Jesus has a double significance. First, it fulfills the oracles
of the prophets of Israel, particularly those of the servant of God who
offers his life "as a victim of atonement" to redeem his people, and then,
it announces the sacrifice of Jesus on the cross. The presentation of Jesus
in the temple becomes a self-offering out of love for us and for our
salvation, as emphasized by the prophecy of the old man Simeon, which
follows his thanksgiving.
What does this feast say to us today? Above all, that we too are called to
welcome Jesus, who comes to meet us. Meet him: the Lord, our God,
meets us every day of our lives; not from time to time, but every day.
Following Jesus is not a decision taken once and for all; it is a daily
commitment by the grace of God who works in us if we freely open our
inner temple to him. And the Lord is not encountered virtually, but
directly, by meeting him in concrete life. Otherwise, Jesus becomes only
a beautiful memory of the past. When, on the contrary, we welcome him
as the Lord of our lives, the center of everything, the beating heart of all
things, then he lives and lives again in us.
Pope Francis reminds us that "with Jesus we find the courage to go
forward and the strength to remain strong". Encountering the Lord is the
source of our hope in the love of God and salvation for us all.
But it is the Holy Spirit who reveals the Lord, as he did with the old man
Simeon, but to welcome this Spirit and let him reveal Jesus to us as the
Son of God our Saviour, we need to be faithful in prayer every day, to
implore the grace to listen to the Word of God, to meditate on it, to
embody it through acts of love, forgiveness, patience, compassion
towards others, and with a heart available to become the living temple of
the Lord...
Like Simeon, who in his humble and ardent waiting let himself be guided
by the Holy Spirit to recognize Jesus as Savior, we too, at every Eucharist,
by the grace of the Spirit who reveals him to us, commune with the body
of Jesus offered to us to recognize him as Our Savior.
With Mary and Joseph, let us offer ourselves to Jesus, so that he may lead
us to his Father, and let our hearts always be this living temple where
Jesus wants to offer himself to dwell with his Father and the Holy Spirit.
Prayer:
On this day of the Presentation of Jesus in the Temple, Lord, you reveal
to our world the Light of salvation. Give us the grace to let our hearts
become living temples to welcome you and offer you our lives through
the prayers of the Virgin Mary and Saint Joseph and all the saints who
have consecrated themselves to welcome you as Light and source of life.
Amen

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

1er Dimanche après Noël Présentation de Jésus au Temple Lc 2, 22-24

Archbishop’s Teaching Leave a comment

1er Dimanche après Noël
Présentation de Jésus au Temple
Lc 2, 22-24

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Chers frères et sœurs en Christ,

Après la naissance de Jésus, Marie et Joseph portent l’enfant au temple
afin de le présenter au Seigneur selon la Loi du Seigneur... L’offrande
prévue est un agneau d’un an, mais si la femme n’en a pas les moyens,
elle offrira seulement deux tourterelles ou deux petites colombes. Ainsi
Marie et Joseph se soumettent à la loi, humblement, pauvres parmi les
pauvres. Ils appartiennent aux humbles d’Israël, au nombre des fidèles qui
cherchent Dieu et qui le servent.
Mais leur piété va au-delà du rite. Ils accomplissent même ce qui n’est pas
prescrit : ils présentent le nouveau-né en personne. C’est donc Jésus lui-
même qui est offert dans le temple, le lieu Saint et solennel par excellence
de la Présence de Dieu parmi son peuple.
La nouveauté de cette présentation c’est que Marie présente au Temple de
pierres le véritable Temple de Dieu, Son Fils unique. Dieu s’offre soi-
même à Dieu, celui qui est présent de toute éternité à Son Père s’offre en
tant que Fils de l’homme devant le Père de tous les hommes.
L’offrande de Jésus a une double signification. Elle accomplit d’abord les
oracles des prophètes d’Israël, particulièrement ceux du serviteur de Dieu
qui offre sa vie “en victime d’expiation” pour racheter son peuple, et,
ensuite, elle annonce le sacrifice de Jésus sur la croix. La présentation de
Jésus au temple devient offrande de soi par amour pour nous et pour notre
salut, comme le souligne la prophétie du vieillard Siméon qui fait suite à
son action de grâce.
Qu’est-ce-que cette fête nous dit à nous aujourd’hui ? Surtout que nous
aussi sommes appelés à accueillir Jésus qui vient à notre rencontre. Le
rencontrer : le Seigneur, notre Dieu se rencontre chaque jour de notre
vie ; non de temps en temps, mais chaque jour. Suivre Jésus n’est pas une
décision prise une fois pour toutes, c’est un engagement quotidien par la
grâce de Dieu qui travaille en nous si nous lui ouvrons librement notre
temple intérieur. Et le Seigneur ne se rencontre pas virtuellement, mais
directement, en le rencontrant dans la vie concrète. Autrement, Jésus
devient seulement un beau souvenir du passé. Lorsqu’au contraire nous
l’accueillons comme Seigneur de notre vie, centre de tout, cœur battant
de toute chose, alors il vit et revit en nous.
Le pape François nous rappelle « qu’avec Jésus on retrouve le courage
d’aller de l’avant et la force de rester solides ». La rencontre avec le
Seigneur est la source de notre espérance dans l’amour de Dieu et son
salut pour nous tous.
Mais c’est l’Esprit Saint qui révèle le Seigneur comme il l’a fait avec le
vieillard Syméon, mais pour accueillir cet Esprit et le laisser nous révéler
Jésus comme Fils de Dieu notre Sauveur, il faut être fidèle dans la prière
chaque jour pour implorer la grâce d’écouter la Parole de Dieu, la méditer,
l’incarner par des actes d’amour, de pardon, de patience, de compassion à
l’égard des autres et avec un cœur disponible à devenir le temple vivant
du Seigneur…
Comme Syméon qui dans son attente humbles et ardente, s’est laissé
guider par l’Esprit Saint pour reconnaitre Jésus comme Sauveur, nous
aussi, à chaque eucharistie, par la grâce de l’Esprit qui nous le révèle, nous
communions au corps de Jésus offert à nous pour le reconnaitre comme
Notre Sauveur.
Avec Marie et Joseph, offrons-nous à Jésus, pour qu’il nous conduise à
son Père et laissons notre cœur être toujours ce temple vivant où Jésus
veut s’offrir pour y demeurer avec Son Père et l’Esprit Saint.

Prière :
En ce jour de la Présentation de Jésus au Temple, Seigneur, tu révèles à
notre monde la Lumière du salut. Donne-nous la grâce de laisser nos
cœurs devenir des temples vivants pour t’accueillir et t’offrir notre vie par
les prières de la Vierge Marie et Saint Joseph et tous les saintes et saints
qui se sont consacrés pour t’accueillir comme Lumière et source de vie.
Amen

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

H.E. Archbishop Salvatore Pennacchio at Kormakitis Center for Cooperation

Events Leave a comment

On December 26, 2023, The Kormakitis Center of Cooperation welcomed the President of the Diplomatic Academy of the Vatican H.E. Archbishop Salvatore Pennacchio at the facilities of the Center in Kormakitis. An extremely important and honorable visit with multiple messages. H.E. Pennacchio was accompanied by H.E. the Maronite Archbishop of Cyprus, Msgr. Selim Sfeir and the Vatican's Chargé d'Affaires in Cyprus H.E. Msgr. Mauro Lalli. The delegation was welcoed by The Maronite representative at the Parliament Mr. Yannakis Moussas and the Center's director Mr. Antonis Skoullos.

 

Martha and Mary (Luke 10 : 38-42)

Dear brothers and sisters in Christ,

The Canonization of Blessed Giorgio Frassati and Blessed Carlos Acutis.

Today in the holy city of Rome, our beloved Holy Father, Pope Leo XIV will solemnly elevate for the whole Church two new saints, Giorgio Frassati and Carlos Acutis. Both of these young men died very young, yet in their brief journey, they show that living for Christ takes nothing away from life but fills it with meaning and joy.

The saints are the experts in listening. Like Mary of Bethany, the saints are attentive to the voice of Christ.  They hear Him in the reading of the Gospel, they hear Him in the voice of the Church’s teaching, they hear Him in the voices of the poor and the immigrant, they hear Him in the silence of the Blessed Sacrament.  The saints don’t just hear Jesus, they listen to Him. This work of listening is to discover the voice of Christ in those right beside us, in our families and our place of work. It's also about trying to hear the voice of Christ in our contemporaries, some of whom are far from the Church.  Even in their estrangement, they are creatures of Logos, of reason, and can be unwitting transmitters of the truth.  We need to have hearts and ears capable of hearing Christ speaking from the most unlikely places.

Poor Martha in her busy kitchen of Bethany could hear Christ speaking in the other room, but she was so distracted, she couldn’t listen.  She got focused on her problems, her difficulties and her failures.  She was listening to herself and only hearing Jesus from a distance.

The Divine Logos created the human body as a custom designed parable: we have two ears and one mouth.  God is showing us that we have to do twice as much listening as we do speaking and listening is twice as hard as talking.

May our Blessed Mother, who’s beautiful birthday we shall celebrate tomorrow (for us Maronites, we think of our Lady of Mankee!) on September 8th, intercede for all of us to be betters listeners!

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

Categories
Archbishop’s Teaching

Εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ

Λουκάς 14: 16 -24

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Τότε ο Ιησούς του είπε: «Κάποιος έδωσε ένα μεγάλο δείπνο και προσκάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε τον δούλο του να πει στους προσκεκλημένους: «Ελάτε, γιατί όλα είναι έτοιμα τώρα». Καθώς συμμετέχουμε σε αυτή την ευλογημένη γιορτή της ανανέωσης της θυσίας του Ιησού Χριστού, μας συνοδεύει, όπως αρέσκεται να λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μια μεγάλη ομήγυρη αγγέλων.

Αυτή η εκκλησία, αφιερωμένη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, έχει σίγουρα το δικαίωμα να πιστεύει ότι αυτός ο μεγάλος στρατηλάτης των ουράνιων στρατευμάτων είναι παρών εδώ μαζί μας, προσφέροντας τη λατρεία του στην Αγία Τριάδα. Τον χαιρετούμε και τον ευχαριστούμε για την προστασία του. Ο Κύριός μας στο Ευαγγέλιο, μας εξιστορεί μια παραβολή για κάποιον που παρέθεσε ένα μεγάλο δείπνο. Ο Κύριός μας συνεχίζει περιγράφοντας πώς οι καλεσμένοι άρχισαν να βρίσκουν δικαιολογίες και να απαλλάσσονται από αυτό το μεγάλο συμπόσιο. Αυτή η παραβολή απευθυνόταν ως επίπληξη στους Ιουδαίους για την άρνησή τους να πιστέψουν και να δεχτούν τον Μεσσία τους. Ο Ιησούς Χριστός είναι η εκπλήρωση όλων των προφητειών και υποσχέσεων της Παλαιάς Διαθήκης. Ένα μέρος του Ισραήλ δέχτηκε τον Χριστό και έγινε η Καθολική Εκκλησία, αλλά η παραβολή είναι πολύ σαφής, πολλοί από τον ίδιο τον λαό του Κυρίου μας δεν Τον δέχτηκαν.

Θα ήθελα να προσαρμόσω αυτή την παραβολή στην παρούσα κατάσταση. Βρισκόμαστε εδώ, στην σεβάσμια παλιά εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στον Ασώματο. Το συμπόσιο της Θυσίας του Κυρίου μας, η μεγαλύτερη από όλες τις γιορτές, είναι έτοιμο μπροστά μας. Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, γιατί όπου ένας έγκυρα χειροτονημένος ιερέας με δικαιοδοσία, χρησιμοποιώντας τις εγκεκριμένες λέξεις της αφιέρωσης, με την πρόθεση να κάνει ό,τι κάνει η Εκκλησία, και χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα συστατικά του ψωμιού και του κρασιού, προσφέρει τη Θυσία της Θείας Λειτουργίας, εκεί μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία και να λάβουμε την Θεία Κοινωνία. Αλλά θέλω να επιμείνω ότι είναι πολύ σημαντικό να παρακολουθούμε τη Θεία Λειτουργία εδώ στον Ασώματο και στα παραδοσιακά μαρωνιτικά χωριά μας όσο πιο συχνά μπορούμε.

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, παράγραφος 2471, αναφέρει: «Ενώπιον του Πιλάτου, ο Χριστός διακηρύσσει ότι «ήρθε στον κόσμο για να μαρτυρήσει την αλήθεια». Ο χριστιανός δεν πρέπει λοιπόν να ντρέπεται να μαρτυρήσει τον Κύριό μας. Σε καταστάσεις που απαιτούν μαρτυρία της πίστης, ο χριστιανός πρέπει να την ομολογεί χωρίς αμφιβολία, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου ενώπιον των δικαστών του».

Όταν σκεφτόμαστε καταστάσεις σε όλο τον κόσμο, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τους μακρινούς αδελφούς και αδελφές μας στον Χριστό να υποβάλλονται σε μια πραγματική δοκιμασία. Αλλά και εμείς εδώ στον Ασώματο αλλά και στην Αγία Μαρίνα έχουμε μια δοκιμασία, ένα είδος δοκιμασίας. Θα μαρτυρήσουμε τον Κύριό μας μπροστά στους γείτονές μας; Πολλοί από αυτούς που βρίσκονται τώρα σε αυτό το χωριό δεν είναι βαπτισμένοι, αλλά έχουν δικαίωμα στη μαρτυρία μας, στην κατάθεσή μας. Η μαρτυρία μας δεν είναι πολιτική ή ιδεολογική. Δεν είμαστε εδώ σε μια πράξη ανυπακοής ή αντίστασης. Είμαστε εδώ επειδή είμαστε μέρος του Σώματος του Χριστού, και ο Χριστός είναι πάντα στραμμένος προς τον Πατέρα. Κοιτάζοντας τον Πατέρα μαζί με τον Χριστό, βλέπουμε κάθε άνθρωπο ως αδελφό και αδελφή μας. Γι' αυτό καμία κυβέρνηση δεν πρέπει ποτέ να φοβάται το έργο της Εκκλησίας.

Ναι, μπορούμε να λάβουμε τα μυστήρια πιο εύκολα στις τοπικές ενοριακές εκκλησίες μας, αλλά αν παραμελούμε τις εκκλησίες του χωριού μας, παραμελούμε όλες τις ψυχές που ζουν εδώ. Ένα από τα συγκεκριμένα σημάδια της καρποφορίας των Μυστηρίων είναι η οικοδόμηση της ανθρώπινης αδελφότητας. Ολόκληρος ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη αδελφότητα, φιλία και καλοσύνη. Η παρουσία μας εδώ πρέπει να γίνει κατανοητή από αυτή τη θέση. Βρισκόμαστε εδώ επειδή μόνο ο Αναστημένος Χριστός είναι ικανός να ανακουφίσει τα βάσανα της πληγωμένης ανθρωπότητας (Πάπας Φραγκίσκος). Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η θέση θα προσελκύσει τους νέους μας να επιστρέψουν στα χωριά.

Αν κάνουμε το λάθος των προσώπων της παραβολής και βρούμε δικαιολογίες, όπως «η σειρά είναι πολύ μεγάλη», «όλο και λιγότεροι άνθρωποι πηγαίνουν», «δεν έχει νόημα»... αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε χάσει την υπομονή μας με τον Θεό. Ο Θεός εργάζεται πάντα, και συχνά είναι σαν ψίθυρος και πολύ σιωπηλός, αλλά εργάζεται. Αν εγκαταλείψουμε τον Ασώματο, την Αγία Μαρίνα, την Καρπάσια ή τον Κορμακίτη, θα είναι ένα σημάδι ότι έχουμε κουραστεί να περιμένουμε τον Θεό να κάνει κάτι.

Όταν δούμε τους αγαπημένους μας προγόνους στην αιωνιότητα, θα είναι ανυπόμονοι να δουν πώς περάσαμε τη χριστιανική μας ζωή. Ας μην τους απογοητεύσουμε λέγοντας ότι κουραστήκαμε να περιμένουμε τον Θεό να δράσει.

Ας μας ανοίξει η Μαρία, Βασίλισσα των Αγγέλων και Βασίλισσα του Ασωμάτου, την πόρτα του Ιερού Οίκου της Ναζαρέτ, ώστε να ανακαλύψουμε πώς ένα μικρό σπίτι, σε ένα ξεχασμένο χωριό, μπορεί πράγματι να αλλάξει τον κόσμο. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Categories
Archbishop’s Teaching

Feast of Saint Michael

Luke (14, 16-24)

Dear brothers and sisters in Christ,

“Then Jesus said to him, ‘Someone gave a great dinner and invited many.  At the time for the dinner he sent his slave to say to those who had been invited, “Come, for everything is ready now.”

As we join in this blessed celebration of the unbloody renewal of the Sacrifice of Jesus Christ, we are accompanied, as St. John Chrysostom loved to say, with a great host of angels.  This church, dedicated to St. Michael, surely has the right to believe that this great general of the heavenly hosts is present here with us, offering his adoration to the Blessed Trinity.  We salute him and thank him for his protection.

Our Lord in the gospel tells us a parable about someone who gave a great dinner.  Our Lord goes on to describe how the invited guests began to make excuses and exempted themselves from this great feast.  This parable was directed as a reproach to the Jews for their refusal to believe and accept their Messiah.  Jesus Christ is the fulfillment of all the prophecies and promises of the Old Testament.  A remnant of Israel did accept Christ and they became the Catholic Church, but the parable is very explicit, many of Our Lord’s own people did not accept Him.

I would like to update this parable to our own present situation.  Here we are in this venerable old church of St. Michael in Asomatos. The banquet of Our Lord’s Sacrifice, the greatest of all feasts, is set before us.

It is true, we can attend Mass in any other place, for wherever a validly ordained priest with jurisdiction, using the approved words of consecration, with the intention to do what the Church does, and using the appropriate matter of bread and wine, offers the Sacrifice of the Mass, there, we may attend the Mass and receive Holy Communion.  But I want to insist that it is very important to attend Mass here in Asomatos and in our traditional Maronite villages as often as we possibly can.

The Catechism of the Catholic Church paragraph 2471 states: “Before Pilate, Christ proclaims that he ‘has come into the world, to bear witness to the truth.’  The Christian is not to be ashamed then of testifying to our Lord.’  In situations that require witness to the faith, the Christian must profess it without equivocation, after the example of St. Paul before his judges.”

When we think of situations throughout the world, we can easily imagine our far away brothers and sisters in Christ being put to a real test.  But we here in Asomatos we too have a test, a trial of sorts.  Will we testify to our Lord, before our neighbors?  Many who are here in this village now, are not baptized but they have a right to our testimony, our witness.  Our testimony is not political or ideological.  We are not here in an act of defiance or opposition.  We are here because we are part of the Body of Christ, and Christ is always facing the Father.  By looking at the Father with Christ, we see every person as our brother and sister.  This is why no government should ever fear the work of the Church.

Yes, we can obtain the sacraments more conveniently in our local parish churches, but if we neglect our village churches, we are neglecting all the souls who live here.  One of the concrete signs of the fruitfulness of the Sacraments is the building of human fraternity.  The whole world needs more fraternity, friendship and kindness.  Our presence here must be understood from this position.  We are here because only the Risen Christ is capable of alleviating the sufferings of wounded humanity (Pope Francis).  I firmly believe that this position will attract our young people to return to the villages.

If we make the mistake of the persons in the parable of making excuses, “the checkpoint is too long” “there are fewer and fewer people going” “it is no use” … it is because we have lost patience with God.  God is always at work, and often it is like a whisper and very silent, but He is at work.

If we abandon Asomatos, or Karpasha or Kormakitis, it will be a sign that we have grown tired of waiting for God to do something.

When we see our beloved forebears in eternity, they will be eager to see how we have spent our Christian lives.  May we not disappoint them by saying we grew tired of waiting for God to act.

May Mary, Queen of the Angels, and Queen of Asomatos open for us the door of the Holy House of Nazareth so that we may discover how a tiny house, in forgotten village can indeed, change the world.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus