Category: Archbishop’s Teaching

1. The Meaning of Martyrdom in the Christian Vision
The word "martyr" comes from the Greek martys, meaning "witness." In the Christian tradition, a martyr is one who, through their testimony in favor of Jesus Christ, willingly gives their life for the faith. The concept is rooted in the Book of Revelation, where those who testify to Jesus at the cost of their lives are honored. The martyr is seen as an imitator of Jesus, who gave His life for humanity. Throughout Church history, accounts of martyrs depict Christians facing death by violent means such as crucifixion, stoning, or torture. They thus become models of faith and courage for believers, and their testimony a victory of love over hate and of life over death.

2. The Martyrs of Damascus and the Context of Their Martyrdom
In 1860, the region was under Ottoman rule, but the weakening of the Empire allowed foreign powers to destabilize the area through religious influences, while Christians, Muslims, Druze and Jews had lived together in peace until then. In this context, a wave of violence swept over the Christians of the Levant, especially in Lebanon and Syria. This was a period of massacres, during which thousands of Christians were killed, and their villages destroyed. It is estimated that around 23,000 Christians were murdered in Syria and Lebanon. In Damascus, a fanaticized Muslim group attacked the Christian quarter and the Franciscan convent, where many Christians had taken refuge. In this tragic context, eight Franciscans and three Maronite laymen were martyred for refusing to renounce their faith in Jesus Christ. These martyrs, beatified in 1926 by Pope Pius XI, are canonized on October 20, 2024, by Pope Francis, during the second session of the Synod on Synodality.

3. The Eight Latin Franciscan Martyrs
1. Manuel Ruiz Lopez
2. Carmelo Bolta Banuls
3. Engelbert Kolland
4. Nicanor Ascanio de Soria
5. Pedro Soler Méndez
6. Francisco Pinazo Penalver
7. Juan Jocobo
8. Fernandez y Fernandez
Blessed Engelbert Kolland was Austrian, while the other seven were Spanish. The first six were priests, and the last two were non-ordained monks.

4. The Three Massabki Brothers
Coming from a wealthy Maronite family in Damascus, the three Massabki brothers were actually four: Francis, Abde-el-Mooti, Rouphaël, and Abdallah. The latter, a priest, was not with them at the time of their martyrdom. The first three were very devout laymen who regularly attended the Franciscan convent and were involved in the spiritual and charitable life of their community.
Francis Massabki, a father of eight children and a prosperous merchant, was known for his generosity and great devotion to the Rosary. He even represented the Maronite Patriarch in matters in Syria. On the night of his martyrdom, he took refuge in the church to pray before the statue of Our Lady of Sorrows and was filled with supernatural hope. After midnight, a group of armed Muslim rioters stormed the monastery. Terrified, the Christians tried to flee or hide. The assassins who found Francis told him: “The Governor, Sheikh Abdallah, sent us to save you, your brothers, your families, and all who depend on you, provided you renounce your faith and convert to Islam.” Francis courageously replied: “Sheikh Abdallah can take the money I lent him; he can also take my life, but no one can make me renounce my faith. I am a Maronite Christian, and I will die in the faith of Christ. As our Lord Jesus commanded, we do not fear those who can kill the body.”
Abde-el-Mooti Massabki, married and a man of cultivated faith, was known for his good morals and respect for all, both great and small. He taught at the Franciscan school, regularly visited the Blessed Sacrament, and was faithful to the liturgical rhythm.
He never missed his prayers, fasts, and penances, and encouraged his students to remain true to their faith. A few hours before his death, he gathered them and explained the importance of the grace of martyrdom, urging them to bear witness to their faith without fear of death. He was executed minutes after his older brother, also refusing to renounce Christ.
Rouphaël Massabki, the youngest and single, was the simple-hearted child of the family. In his purity, he held a deep and filial love for the Virgin Mary. In his simplicity, he joyfully imitated his older brothers and faithfully served the church as a sacristan. Later that night, the rioters found him, and unaware that his brothers had refused to renounce their faith, he inadvertently joined them in martyrdom, gently and simply testifying to Christ before being killed.

5. The Spirituality of the Massabki Brothers
The spirituality of the Massabki brothers was characterized by a simple faith, deeply rooted in their daily lives. They were neither priests nor religious, but laymen deeply devoted to their family, work, and God. Their piety was similar to that of the Holy Family: a humble, discreet life, yet marked by intense faith. Their dedication to prayer, the sacraments, and charity toward the poor reflects a spirituality accessible to all Christians, based on a living and active faith.
They fully embraced their Christian vocation, bearing witness to Christ in their daily lives and sealing their testimony with martyrdom. Their fidelity to Christ echoes the Church's call to holiness for all its members, as highlighted in the Dogmatic Constitution Lumen Gentium from Vatican II: "All are called to holiness."

6. Conclusion
The martyrs of Damascus, and especially the Massabki brothers, are powerful examples of faithfulness to Jesus Christ unto the ultimate sacrifice. Their testimony reminds us that even in the most difficult moments, Christian faith can triumph over fear and death. However, while living our faith with zeal, we must avoid the error of intolerance and hatred. Instead, while recognizing evil and praying for God to remove it from us, the example of the Massabki brothers inspires us to persevere in our pursuit of knowledge, love, and service to Jesus, the perfect object of our adoration.
This love must also be reflected in how we treat others, those whom life places in our path. We must not allow our actions to be influenced by their behavior, but rather inspire them by our own.
Their canonization is a solemn recognition of their spiritual heroism and a call to all the faithful to renew their commitment to the faith, united with Christ on the cross, who said: “Father, forgive them, for they know not what they do” (Luke 23:34).

7. Prayer for the Intercession of the Holy Massabki Martyrs
Lord Jesus, Son of the living God, with Your holy martyrs Francis, Abde-el-Mooti, and Rouphaël Massabki, we wish to love and adore You at this moment. Look upon us with mercy and grant us, through the power of Your Holy Spirit, the courage to love You as they did, the gentleness to witness Your name as they freely bore witness to their faith, and the will to forgive as they forgave those who took their lives. May their example inspire and guide us on the path of faith, for the glory of Your Holy Name, forever and ever. Amen.

+Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Dear Brothers and Sisters in Christ,

“But at midnight there was a shout, “Look! Here is the bridegroom! Come out to meet him.”

The parable of the Gospel of this Sunday corrects our mistaken belief that the hour of our death will arrive in accordance with our plans. The wise virgins predicted the eventuality that the bridegroom would be delayed, and taking this into consideration, they carefully judged their resources and planned accordingly.

How beautiful it is, in the work of living together, that a husband anticipates what his wife likes, carries out this task without drawing attention to it, and makes the world a better place by applying the ‘oil’ of charity. This is a great work for each of us; to foresee the needs of others without being asked. How much better life will be when, in the Presence of God, we advance ‘the hour’ and go out to meet our neighbour by trying to serve them before the hour strikes.

Every time we pray the Holy Rosary, we anticipate the hour of our death by asking the Holy Virgin Mary “to pray for us now and at the hour of our death”. Could anything be more wonderful? That hour of our death will come to each one of us and it will be burdened with the fear of our particular judgement and the regret for our many sins and omissions in charity. But the good child of God who has been faithful to his daily rosary can console himself by remembering he was like the wise virgins of the gospel and anticipated this hour by praying many rosaries.
He will not be like those foolish virgins who stand outside the banquet shouting, “Lord, Lord, open to us!”. Instead the child of God, with Rosary in hand will wisely say, “Lady, Lady open to me!” and his Mother will come quickly in that hour of greatest need.

My friends, never neglect your daily rosary!

Prayer
In the hour of the Bridegroom, we beseech you, Blessed Virgin Mary, to obtain for us the grace to die in the state of sanctifying grace.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Αλλά τα μεσάνυχτα ακούστηκε μια κραυγή, «Κοιτάξτε! Εδώ είναι ο νυμφίος! Βγείτε έξω να τον συναντήσετε».

Η παραβολή του Ευαγγελίου αυτής της Κυριακής διορθώνει τη λανθασμένη πεποίθησή μας ότι η ώρα του θανάτου μας θα φτάσει σύμφωνα με τα σχέδιά μας. Οι σοφές παρθένες προέβλεψαν το ενδεχόμενο ότι ο νυμφίος θα καθυστερούσε, και λαμβάνοντας αυτό υπόψη, έκριναν προσεκτικά τους πόρους τους και σχεδίασαν αναλόγως.

Πόσο όμορφο είναι, στο έργο της συμβίωσης, ο σύζυγος να προβλέπει τι αρέσει στη σύζυγό του, να εκτελεί αυτό το έργο χωρίς να τραβάει την προσοχή και να κάνει τον κόσμο καλύτερο εφαρμόζοντας το «λάδι» της φιλανθρωπίας. Αυτό είναι ένα σπουδαίο έργο για τον καθένα μας- να προβλέπουμε τις ανάγκες των άλλων χωρίς να μας το ζητούν. Πόσο καλύτερη θα είναι η ζωή μας όταν, εν τη Παρουσία του Θεού, προλαβαίνουμε την «ώρα» και βγαίνουμε να συναντήσουμε τον πλησίον μας προσπαθώντας να τον εξυπηρετήσουμε πριν φτάσει η ώρα.

Κάθε φορά που προσευχόμαστε το Άγιο Ροδάριο, προβλέπουμε την ώρα του θανάτου μας ζητώντας από την Παναγία «να προσευχηθεί για μας τώρα και την ώρα του θανάτου μας». Θα μπορούσε κάτι να είναι πιο υπέροχο; Εκείνη η ώρα του θανάτου μας θα έρθει στον καθένα μας και θα είναι φορτωμένη με τον φόβο της ιδιαίτερης κρίσης μας και τη λύπη για τις πολλές αμαρτίες και παραλείψεις μας στη φιλανθρωπία. Αλλά το καλό παιδί του Θεού που ήταν πιστό στο καθημερινό του ροδάριο μπορεί να παρηγορηθεί θυμούμενο ότι ήταν σαν τις σοφές παρθένες του Ευαγγελίου και πρόλαβε αυτή την ώρα προσευχόμενος πολλά ροδάρια. Δεν θα είναι σαν εκείνες τις ανόητες παρθένες που στέκονται έξω από το συμπόσιο φωνάζοντας: «Κύριε, Κύριε, άνοιξε μας!». Αντίθετα, το παιδί του Θεού, με το ροδάριο στο χέρι θα πει σοφά: «Κυρία, Κυρία άνοιξέ μου!» και η Μητέρα Του θα έρθει γρήγορα εκείνη την ώρα της μεγαλύτερης ανάγκης.

Φίλοι μου, μην αμελείτε ποτέ το καθημερινό σας ροδάριο!

Προσευχή : Την ώρα του Νυμφίου, σε ικετεύουμε, Υπεραγία Θεοτόκε, να μας δώσεις τη χάρη να πεθάνουμε στην αγία Χάρη. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Με την καρδιά μου βαριά από θλίψη για τον ολοένα και αυξανόμενο πόλεμο στο Λίβανο και τη Γάζα, παλεύω με το τι μπορώ να κάνω. Οι ισχυροί παίρνουν τις αποφάσεις, αλλά πάντα οι μικροί υποφέρουν.

Ζήτησα από όλους σας να προσευχηθείτε μαζί μου αυτή την Κυριακή με ιδιαίτερη έμφαση για την ειρήνη, και ο Άγιος Πατέρας ζήτησε από όλους μας να προσευχηθούμε με μεγαλύτερη επιμονή τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου, ημέρα της γιορτής της Παναγίας του Ροδαρίου.

Το μεγαλύτερο και ισχυρότερο όπλο σε αυτόν τον κόσμο είναι η προσευχή. Και με αυτή την προσευχή, θέλουμε να προσφέρουμε κάτι, να κάνουμε μια θυσία, τα καθημερινά μας καθήκοντα να γίνονται με χαμόγελο, ίσως να πάμε χωρίς ένα γεύμα ή ένα νόστιμο ποτό. Η θυσία ενωμένη με την προσευχή είναι μια ακαταμάχητη δύναμη που μας ενώνει με τον Θεό.

Κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει: «Πού είναι ο Θεός σε όλα αυτά;»

Ο Θεός δεν είναι μακριά από όλη αυτή τη σφαγή και τη φρίκη- είναι μαζί μας, υποφέρει μαζί μας καθώς μας αγαπάει ως παιδιά Του. Ο πόλεμος είναι μια μάστιγα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Οι αμαρτίες μας διώχνουν τη χάρη του Θεού από τις ψυχές μας και γινόμαστε άθλιοι μεταξύ μας, όπως εκείνος ο κακός δούλος του σημερινού Ευαγγελίου που είπε στον εαυτό του: «Ο κύριός μου αργεί» (Ματθ. 24:48) και συνέχισε να χτυπάει τους άλλους δούλους του.

Η ανθρώπινη καρδιά είναι το πρώτο θέατρο του πολέμου. Όταν η χάρη του Θεού απορρίπτεται από τον εγωισμό, τον αισθησιασμό και την υπερηφάνεια, η ανθρώπινη καρδιά σχίζεται στα δύο από τον δικό της εμφύλιο πόλεμο. Η σημερινή κρίση στη Μέση Ανατολή είναι όλα αυτά και ακόμη περισσότερα. «Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη όπου δεν υπάρχει δικαιοσύνη» Άγιος Παύλος ΣΤ'. Η σημερινή κατάσταση είναι μια ανυπόφορη κατάσταση, που επιτίθεται στους ίδιους τους ηθικούς πυλώνες του πολιτισμού. Χωρίς τη χάρη του Θεού θα βγει εκτός ελέγχου και θα θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια και την προστασία όλου του κόσμου.

Προσευχή : Θεέ μου, δώσε ειρήνη και δικαιοσύνη στους ανθρώπους της Μέσης Ανατολής που υποφέρουν. Παναγία μου, δώσε μας μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο Ιερό Ροδάριο Σου και βοήθησέ μας να το προσευχόμαστε καθημερινά για την ειρήνη. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear Brothers and Sisters in Christ,

With my heart heavy with sorrow at the ever increasing war in Lebanon and Gaza, I struggle with what I can do. The powerful make the decisions, but it always the little ones who suffer.

I have asked all of you to join me on this Sunday to pray with a special intensity for peace, and the Holy Father has asked all of us to pray with greater sacrifice on Monday, October 7th, the feast of Our Lady of the Rosary.

The greatest and most powerful weapon in this world is prayer. And with this prayer, we want to offer up something, to make a sacrifice, our daily duties done with a smile, maybe going without a meal or delicious drink. Sacrifice united to prayer is an irresistible force that unites us to God.

Someone might ask: “Where is God in all of this?”

God is not remote from all this carnage and horror; He is with us, suffering with us as He loves us as His children. War is a scourge of our own making. Our sins drive out the grace of God in our souls and we become wretched to one another, like that wicked slave of the Gospel of today who said to himself “My master is delayed” (Matt 24:48) and proceeded to beat his fellow slaves.

The human heart is the first theatre of war. When God’s grace is rejected by selfishness, sensuality and pride, the human heart is torn in two by its own civil war. The present crisis in the middle east is all of this and more. “There can be no peace where there is no justice” St. Paul VI.
The present situation is an intolerable situation, attacking the very moral pillars of civilization. Without God’s grace it will spiral out of control and risk the safety and security of the whole world.

Prayer
My God, grant peace and justice to the suffering people of the Middle East. Dear Blessed Virgin Mary give us a greater confidence in your Holy Rosary and help us to pray it every day for peace.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Αν κάποιος σας πει, «Κοιτάξτε! Εδώ είναι ο Μεσσίας!» ή «Να 'τος!», μην το πιστέψετε.

Η λειτουργική περίοδος του Τιμίου Σταυρού είναι η περίοδος κατά την οποία η Μαρωνιτική Εκκλησία εξετάζει την επικείμενη επιστροφή του Ιησού Χριστού στο τέλος του κόσμου. Τα αναγνώσματα της Θείας Λειτουργίας, οι πρωινές και απογευματινές προσευχές του κλήρου και των πιστών κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δείχνουν την προσδοκία της επιστροφής του Κυρίου μας σε δόξα. Τόσο τα ευαγγέλια όσο και η Λειτουργία υποδηλώνουν ότι η περίοδος της θλίψης που προηγείται της επιστροφής του Χριστού θα είναι τρομερά περίπλοκη και ακόμη και κάποιοι από τους πιστούς θα παρασυρθούν και θα απομακρυνθούν από την αλήθεια.

Ως Μαρωνίτες, η Εκκλησία μας είναι εμποτισμένη με το μοναστικό πνεύμα. Οι μοναχοί διατηρούν ζωντανό στην Εκκλησία το πνεύμα των βοσκών της Βηθλεέμ: είναι «παρατηρητές της νύχτας» που κοιτάζουν στον ουρανό και ακούν τους αγγέλους. Η τάξη των ημερών και των νυχτών τους επιτρέπει να διαλογίζονται και να συλλογίζονται τη λάμψη του Λόγου στη δημιουργία και στη λύτρωση. Ακριβώς όπως οι μοναχοί σηκώνονται στο σκοτάδι της νύχτας για να ψάλλουν τους ύμνους του Θεού ενώ ο κόσμος κοιμάται, έτσι και η Μαρωνιτική Εκκλησία αφυπνίζει τους πιστούς σε ετοιμότητα για την επιστροφή του Κυρίου μας.

Η Μαρωνιτική Εκκλησία βλέπει τον μοναχό Άγιο Μάρωνα ως πατέρα και δάσκαλό της και βλέπει σε αυτόν ένα εξαιρετικό παράδειγμα ανθρώπου, ο οποίος, λόγω της οικειότητάς του με τον Θεό, μπορούσε να αναγνωρίσει τους ψευτομεσσίες της εποχής του.

Η μεγάλη αναταραχή που προέκυψε από την κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αντήχησε σε ολόκληρη την Εκκλησία και έδωσε αφορμή για αιρέσεις και σχίσματα. Όπως κάποιος που αγρυπνεί, εκτελώντας το καθήκον του φρουρού, ο Άγιος Μάρωνας μπορούσε να δει τον εχθρό και να αναγνωρίσει τις αιρέσεις από το υψηλό πόστο της περισυλλογής και της προσευχής. Μια ζωή συνεχούς προσευχής -που δεν είναι αδύνατη- θα είναι η μεγαλύτερη άμυνα από την αποστασιοποίηση την ώρα της δοκιμασίας.

Προσευχή : Ω ένδοξε Άγιε Μάρωνα, χάρις στη μεγάλη σου οικειότητα με τον Θεό, αναγνώρισες την αίρεση της εποχής σου και έσωσες τους οπαδούς σου από την πνευματική καταστροφή. Προστάτεψε τα παιδιά σου που είναι διασκορπισμένα σε όλο τον κόσμο και δώσε μας τη χάρη της τελικής επιμονής στη χάρη του Χριστού. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear Brothers and Sisters in Christ,

“If anyone says to you, “Look! Here is the Messiah!” or “There he is!” do not believe it.

The liturgical season of the Holy Cross is the period for the Maronite Church to consider the immanent return of Jesus Christ at the end of time. The readings of the Divine Liturgy, the morning and evening prayers of the clergy and of the religious during this season point to the expectation of our Lord’s return in glory. The gospels and the liturgy both suggest that the time of tribulation preceding the return of Christ will be terribly confusing, and even some of the faithful will be seduced and fall of away from the truth.

As Maronites, our Church is imbued with the monastic spirit. The monks keep alive in the Church the spirit of the shepherds of Bethlehem: they are “watchers in the night” looking into heaven and listening to the angels. The order of their days and nights allows them to meditate and contemplate the brilliance of the Logos in creation and in redemption. Just as monks rise in the dark of night to sing the praises of God while the world slumbers, so the Maronite Church rouses the faithful to readiness for our Lord’s return.

The Maronite Church looks to the monk, St. Maron as its father and teacher and sees in him a most excellent example of one, who, because of his intimacy with God was able to identify the false Messiah’s of his day.
The great upheaval resulting from the collapse of the Roman empire reverberated throughout the Church and gave rise to heresies and schisms.
Like one who stands vigil, performing the duty of a sentry, St. Maron could see the enemy and recognize the heresies from the high post of contemplation and prayer. A life of continuous prayer – which isn’t impossible – will be the greatest defence from falling away in the hour of trial.

Prayer
O glorious St. Maron, by your great intimacy with God, you recognized the heresy of your day and saved your followers from spiritual ruin. Protect your children scattered throughout the world and grant us the grace of final perseverance in the grace of Christ.

+Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Όταν κάθησε στο όρος των Ελαιών, οι μαθητές τον πλησίασαν ιδιαιτέρως και του είπαν: «Πες μας, πότε θα γίνει αυτό και ποιο θα είναι το σημάδι της έλευσής Σου και του τέλους του κόσμου;»».

Ο Χριστός μας είπε ότι μόνο ο Πατέρας γνωρίζει πότε θα συμβεί το τέλος του κόσμου. Με κάποια κρυφή και μυστηριώδη ρύθμιση στην Αγία Τριάδα, ακόμη και η Ιερή Ανθρωπότητα του Κυρίου μας δεν γνώριζε πότε θα τελείωνε ο κόσμος. Έτσι, αν κάποιος έρθει και σας πει πότε θα έρθει το τέλος του κόσμου, αγνοήστε τον, γιατί ούτε ο Ιησούς Χριστός δεν ήξερε την ώρα ή την ημέρα του τέλους του κόσμου.

Αυτός ο κόσμος θα τελειώσει, αυτό το ξέρουμε, αλλά μας απαγορεύεται να ανησυχούμε για εκείνη την ημέρα «και τα φοβερά σημεία της δεύτερης έλευσής Σου» (Αναφορά του Αγίου Σίξτου). Τα γεγονότα του μέλλοντος, που περιγράφονται στο Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής, σίγουρα προκαλούν φόβο στις καρδιές μας, αλλά θα πρέπει να παρηγορηθούμε με την εμπιστοσύνη ότι αυτό που έχει κατά νου ο Θεός για τους πιστούς που πεθαίνουν στην κατάσταση της χάριτος είναι κάτι πιο θαυμάσιο από ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθένας μας.

Στο Ευαγγέλιο, ο Χριστός προτρέπει συνεχώς σε επαγρύπνηση, καθώς δεν ξέρουμε πότε θα μας καλέσει ο θάνατος ή πότε θα επιστρέψει στο τέλος του κόσμου. Δεν υπάρχει χρόνος για να είμαστε χαλαροί ή απαθείς σχετικά με το αιώνιο πεπρωμένο μας. Πρέπει να επιδιώκουμε την αγιότητα και να διαμορφώνουμε τη ζωή μας κατά το πρότυπο του Χριστού, με αγάπη και υπηρεσία προς τον Θεό και τον άλλον.

Η αβεβαιότητα της ώρας της επιστροφής του Χριστού επιβεβαιώνει ότι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να Τον συναντήσουμε ανά πάσα στιγμή - είτε κατά τη δεύτερη έλευσή Του είτε κατά τον δικό μας θάνατο. Καλύτερα να ζήσουμε αυτή την παρούσα στιγμή, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμά Του, ζώντας μέσα στη Χάρη Του, επιλέγοντας το δρόμο της αγάπης και της αγιότητας αντί του δρόμου της απληστίας, του εγωισμού και της αμαρτίας.

Προσευχή : Ω Άλφα και Ωμέγα, ο πρώτος και ο τελευταίος, η αρχή και το τέλος, δώσε μου να ζήσω αυτή την παρούσα στιγμή ώστε να βρεθώ άξιος να χαίρομαι για πάντα τις αιώνιες ευλογίες Σου. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear Brothers and Sisters in Christ,

“When he was sitting on the Mount of Olives, the disciples came to him privately, saying ‘Tell us, when will this be, and what will be the sign of your coming and the end of the age?’”

Christ told us that only the Father knows when the end of time will occur. By some hidden and mysterious arrangement in the Blessed Trinity, even the Sacred Humanity of our Lord did not know when the world would end. So, if someone comes up to you and tells you when the world will end, ignore them, for not even Jesus Christ knew the hour or the day of the end of the world.

This world will end, this much we know, but we are forbidden to be anxious about that day “and the fearful signs of your second coming” (Anaphora of Saint Sixtus). The events of the future, described in the Gospel of this Sunday certainly do strike fear into our hearts, but we should console ourselves by trusting that what God has in mind for the faithful who die in the state of grace is something more wonderful than any of us can possibly imagine.

In the Gospels, Christ continually urges vigilance, as we do not know when death will call us or when He will return at the end of time. There is no time to be lax or apathetic about our eternal destiny. We must seek holiness and model our lives after Christ, in love and service of God and one another.

The uncertainty of the hour of Christ’s return reaffirms that we must be prepared to meet Him at any time — whether at his second coming or at our own death.

Better that we live this present moment, responding to His call, living in His Grace, choosing the path of love and holiness over the path of greed, selfishness, and sin.

Prayer
O Alpha and Omega, the first and the last, the beginning and the end, grant that I may live this present moment so as to be found worthy to rejoice in your eternal blessings forever.

+ Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Το σημερινό Ευαγγέλιο είναι μια γενναιόδωρη πρόσκληση από το Άγιο Πνεύμα να αγκαλιάσουμε τον Σταυρό μας, να ξεκινήσουμε την πορεία μας με μεγάλη καρδιά και να δεχτούμε ό,τι μας στείλει ο Θεός. Όπως ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, θέλουμε να πούμε «Μπορούμε!». Φλεγόμενοι από έναν ευγενή ενθουσιασμό, ξεκινάμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Αλλά η πεσμένη ανθρώπινη φύση είναι πάντα έτοιμη να επαναστατήσει, και από θλιβερή εμπειρία βλέπουμε αυτή την επανάσταση να εκδηλώνεται με γκρίνια, μουρμούρα και παράπονο.

Νομίζω ότι θα ευχαριστούσε πολύ την Καρδιά του Ιησού αν ο καθένας από εμάς έπαιρνε σήμερα, αυτή την πρώτη Κυριακή του Τιμίου Σταυρού, την ακόλουθη απόφαση: «Καλέ μου Ιησού, δεν θα παραπονεθώ ποτέ». Αυτή η απόφαση θα ήταν μια πράξη μεγάλης πίστης. Όταν παραπονιόμαστε σκεφτόμαστε και ενεργούμε σαν άθεοι, σαν κάποιος που δεν πιστεύει πλέον στον Θεό.

Ο υπηρέτης του Θεού, π. Willie Doyle, SJ έγραψε ότι ο Θεός κάνει ένα μικρό συμβόλαιο με κάθε ανθρώπινο ον. «Είναι σαν να λέει στον καθένα από εμάς: «Παιδί μου, περπάτα υποτακτικά στα λίγα χρόνια της δοκιμασίας σου εδώ, και, ως ανταμοιβή της υπακοής σου στο θέλημά μου, θα σου χαρίσω μια αιωνιότητα ευτυχίας».
Πόσο όμορφα αναφέρεται σε αυτό ο Απόστολος Παύλος: «Διότι λογαριάζω», λέει, « πως τα βάσανα αυτού του καιρού δεν συγκρίνονται με τη δόξα που θα έρθει και που θα αποκαλυφθεί σε μας». Αλλά αντί να βαδίζουμε γενναία στο ακανθώδες μονοπάτι μας, παραπονιόμαστε διαρκώς. Όλοι παραπονιούνται, εκτός από τους αληθινούς υπηρέτες του Θεού, τους αγίους, και αυτοί δεν παραπονιούνται ποτέ, γιατί καταλαβαίνουν το απλό μικρό συμπέρασμα του Θεού».
Λοιπόν, τότε, πείτε στον Θεό ότι δεν θα «παραπονεθείτε ποτέ». Αυτή η μία απόφαση θα σταματήσει όλα τα ξεσπάσματα θυμού, όλη την έλλειψη φιλανθρωπίας. Θα κάνει το εσωτερικό μας ήρεμο και υπομονετικό, όπως ο ίδιος ο Θείος Κύριός μας. Αυτή η μία απόφαση θα σας μεταφέρει στον ουρανό και θα σας κάνει έναν μεγάλο Άγιο.

Προσευχή : Αιώνιε Πατέρα, σήμερα ενώνω τον εαυτό μου με τον Ιησού και τον Τίμιο Σταυρό Του. Δώσε μου τη χάρη να μην παραπονιέμαι ποτέ ξανά και να βλέπω το Χέρι Σου να εργάζεται σε κάθε στιγμή και περίσταση της καθημερινής μου ζωής. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου