Category: Archbishop’s Teaching

Dear brothers and sisters in Christ,

This was not the first time God had manifested himself with fire from heaven. Every time fire came down from heaven, there was a covenant or covenant renewal. In the book of Exodus, when God gave Moses the commandments and established the Mosaic Covenant, we read, "Mount Sinai was all smoke, because the Lord had come down to it in the midst of fire." (Exodus 19:18) Then we read in the second book of Chronicles, after King Solomon renewed the covenant in a prayer to God before the people: "When Solomon had finished praying, fire came down from heaven and consumed the burnt offering and the sacrifices, and the glory of the Lord filled the house." (2 Chronicles 7:1) Similarly, we read in the first book of Kings, when the prophet Elijah challenged the prophets of Baal and proved that the true God is the living God, he offered a sacrifice and renewed the covenant between the people and God: "And the fire of the Lord fell, and consumed the burnt offering..." (1 Kings 18:38) Furthermore, we do not forget the presence of God in the burning bush and the pillar of fire to guide his people through the desert on their journey to the Promised Land.

But today, at Pentecost, there is a new dimension to the tongues of fire, as the Holy Spirit descends today, not on the mountain or on the sacrifice, but on human beings. If we link these events to what the prophet Jeremiah said: "Behold, the days are coming, says the Lord, when I will make a new covenant with the house of Israel and the house of Judah.... I will put my law within them, I will write it in their hearts; and I will be their God, and they shall be my people." (Jeremiah 31:31,33) and to what the prophet Joel said, "After this I will pour out my spirit on all flesh; your sons and your daughters shall prophesy, your old men shall dream dreams, and your young men shall see visions." (Joel 2:28)

And if we reread what Jesus said to his disciples in today's Gospel: "And I will pray the Father, and he will give you another Comforter, that he may abide with you forever, the Spirit of truth, whom the world cannot receive, because it neither sees him nor knows him; but you know him, for he abides with you, and will be in you." (John 14:16-17), a new dimension of Pentecost and the coming of the Holy Spirit with tongues of fire unfolds before us.
For God's descent of the Holy Spirit with tongues of fire and his resting on the heads of the apostles was nothing other than a sign of the confirmation of the New Covenant that Jeremiah had prophesied, that Jesus had established with his disciples, and of the fulfillment of his promise to send this Spirit to dwell in them and imprint himself on their hearts.

This Spirit has united the apostles in the unity of the body of Christ, the Church. This Spirit is its founder, and continues to work in us today. He is the guarantee of our unity, despite the apparent differences between us. It guarantees our adoption by God through grace when we are baptized and believe in Jesus Christ. When we are baptized, we receive the Holy Spirit, who dwells and acts within us, to the extent that we allow this Pentecost to ignite and act. The Spirit of God does not invade our lives by force, but by God's gentleness, acting in our consciences to guide us always to walk according to God's will, fulfilling it in our lives.

I pray today with all of you, that we may open our minds each day to receive this Spirit that was given to us at Pentecost of Baptism, when "...God sent into our hearts the Spirit of his Son, who cries out: Abba! Father!" (Galatians 4:6). I pray that the tongues of light of the Holy Spirit will remain alight in our lives, illuminating our consciences through the faith on which we have been founded in Jesus Christ. On this day of Pentecost, I say to you, like the apostle Paul, "Do not grieve the Holy Spirit of God, by whom you were sealed for the day of redemption." (Ephesians 4:30) and "Do not quench the Spirit." (1 Thessalonians 5:19).

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

 

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Αγαπάτε ο ένας τον άλλον»

«Μικρά μου παιδιά, είμαι μαζί σας για λίγο καιρό ακόμα. Θα με αναζητήσετε- και όπως είπα στους Ιουδαίους: «Δεν μπορείτε να έρθετε εκεί που πηγαίνω, έτσι σας λέω και τώρα. Σας δίνω μια νέα εντολή: Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον- όπως σας αγάπησα εγώ, έτσι να αγαπάτε και εσείς ο ένας τον άλλον».(Ιωά 13: 33-34)
Ο Ιησούς μας δίνει την εντολή να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, όπως ακριβώς έκανε και στους μαθητές Του όταν είπε: «Παιδιά μου». Αλλά δεν μας δίνει απλώς την εντολή «Σας δίνω μια νέα εντολή: Αγαπάτε αλλήλους». Μας δίνει επίσης ένα πρότυπο με το οποίο μπορούμε να μετρήσουμε την πρακτική μας σε αυτή την αγάπη. Γνωρίζει την αδυναμία μας και την ανεπάρκειά μας να την πραγματοποιήσουμε πλήρως, αλλά μέσω αυτού του προτύπου θέλει να ταπεινώσει την υπερηφάνειά μας, αν ποτέ νομίζουμε ότι έχουμε εκπληρώσει αυτή την εντολή. Δεν μας λέει να αγαπάμε όσο μπορούμε ή όσο μας αγαπούν οι άλλοι, αλλά μας λέει: «Όπως σας αγάπησα εγώ, έτσι και εσείς πρέπει να αγαπάτε ο ένας τον άλλον».

Το ερώτημα λοιπόν είναι: πώς μας αγάπησε;

Ο Ιησούς είπε: «Διότι ο Θεός τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό Του τον μονογενή, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή. Διότι ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος μέσω αυτού». (Ιωά 3:16-17) Και ο απόστολος Παύλος προσθέτει: «Ο Θεός όμως αποδεικνύει την αγάπη του για μας με το ότι, ενώ εμείς ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για μας». (Ρωμ 5:8)

Έτσι, ο Λόγος του Θεού δεν λέει ότι ο Θεός μας αγάπησε όταν γίναμε δίκαιοι και άγιοι! Αλλά ενώ ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί, ο Θεός μας αγάπησε και μας έσωσε. Ο Ιησούς μας συνιστά να αγαπάμε ο ένας τον άλλον σύμφωνα με αυτό το πρότυπο. «Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον όχι μόνο όταν είμαστε δίκαιοι μεταξύ μας, αλλά και όταν οι αδελφοί μας μας φέρονται άσχημα, πρέπει να τους αγαπάμε. Όχι μόνο με μια επιφανειακή αγάπη που εκφράζεται με λόγια, αλλά με μια αγάπη που δίνει τον εαυτό της, μια αγάπη σαν αυτή του Ιησού που μας αγάπησε όταν εμείς δεν ήμασταν ακόμη συμφιλιωμένοι μαζί Του».
Ο Ιησούς δεν επιδιώκει μόνο να αποκαταστήσει τις σχέσεις μεταξύ των μαθητών Του, αλλά θέλει αυτή η εντολή της αγάπης να γίνει μάρτυρας σε ολόκληρο τον κόσμο και αυτή η αγάπη να είναι σκόπιμη. Λέει: «Από αυτό θα γνωρίζουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλον».

Αν θέλετε να ξέρετε αν έχετε αληθινή αγάπη, διαβάστε αυτό το απόσπασμα από τη Βίβλο και αντικαταστήστε τη λέξη «φιλανθρωπία» με το όνομά σας, και στη συνέχεια εξετάστε τον εαυτό σας σύμφωνα με αυτό το πρότυπο.
«Η φιλανθρωπία είναι υπομονετική, είναι γεμάτη καλοσύνη- η φιλανθρωπία δεν ζηλεύει- η φιλανθρωπία δεν καυχιέται, δεν υπερηφανεύεται, δεν κάνει τίποτα ανέντιμο, δεν επιδιώκει το συμφέρον της, δεν θυμώνει, δεν υποπτεύεται το κακό, δεν χαίρεται στην αδικία, αλλά χαίρεται στην αλήθεια- συγχωράει τα πάντα, πιστεύει τα πάντα, ελπίζει τα πάντα, υπομένει τα πάντα». (Α Κορ 13:4-7)

Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν μια μεγάλη εντολή, αλλά δεν είναι η απόλυτη. Κάποιοι μπορεί να πουν: «Η επίτευξη αυτής της εντολής είναι δύσκολη». Θα πω ότι, παρόλο που αυτή η εντολή, που συνδέεται με τη δωρεάν θεία αγάπη, «όπως εγώ σας αγάπησα», την οποία ο Κύριος χαράζει για εμάς, παραμένει περιορισμένη στην έκφραση «ο ένας τον άλλον». Το να αγαπάς τον αδελφό σου είναι καλό πράγμα, αλλά το να αγαπάς τον εχθρό σου είναι η τελειότητα. Ο Ιησούς προχώρησε ακόμη περισσότερο όταν είπε: «Εγώ όμως σας λέω, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε αυτούς που σας καταριούνται, κάνετε καλό σ' αυτούς που σας μισούν και προσεύχεστε για αυτούς που σας κακοποιούν και σας καταδιώκουν, για να γίνετε παιδιά του Πατέρα σας στους ουρανούς». (Ματ 5: 44-45) Αν μας είναι δύσκολο να αγαπήσουμε τους αδελφούς μας, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας;

Αδελφοί και αδελφές, ας αγαπάμε ο ένας τον άλλον όπως μας αγάπησε ο Ιησούς, αγνοώντας κάθε προσβολή, διότι «όποιος δεν αγαπάει δεν έχει γνωρίσει τον Θεό, διότι ο Θεός είναι αγάπη». (1 Ιωά 4:8).

 

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Chers frères et sœurs en Christ,

" Aimez-vous les uns les autres"

" Mes petits enfants, je suis pour peu de temps encore avec vous. Vous me chercherez; et, comme j’ai dit aux Juifs: Vous ne pouvez venir où je vais, je vous le dis aussi maintenant. Je vous donne un commandement nouveau: Aimez-vous les uns les autres; comme je vous ai aimés, vous aussi, aimez-vous les uns les autres." (Jean 13: 33-34)
Jésus nous adresse un commandement d'amour entre nous comme il l'a fait avec ses disciples en disant : "Mes enfants." Mais il ne se contente pas de nous donner le commandement "Je vous donne un commandement nouveau: Aimez-vous les uns les autres." Il nous donne également une norme par laquelle nous pouvons mesurer notre pratique de cet amour. Il est conscient de notre faiblesse et de notre insuffisance pour le réaliser pleinement, mais à travers cette norme, il veut humilier notre orgueil, si jamais nous pensons avoir accompli ce commandement. Il ne nous dit pas d'aimer autant que nous le pouvons, ou autant que les autres nous aiment, mais il nous dit : " comme je vous ai aimés, vous aussi, aimez-vous les uns les autres."

La question qui se pose alors est : comment nous a-t-il aimés ?

Jésus dit : " Car Dieu a tant aimé le monde qu’il a donné son Fils unique, afin que quiconque croit en lui ne périsse point, mais qu’il ait la vie éternelle. Dieu, en effet, n’a pas envoyé son Fils dans le monde pour qu’il juge le monde, mais pour que le monde soit sauvé par lui." (Jean 3:16-17) Et l'apôtre Paul ajoute : " Mais Dieu prouve son amour envers nous, en ce que, lorsque nous étions encore des pécheurs, Christ est mort pour nous." (Romains 5:8)

Ainsi, la Parole de Dieu ne dit pas que Dieu nous a aimés lorsque nous sommes devenus justes et saints ! Mais alors que nous étions encore des pécheurs, Dieu nous a aimés et nous a sauvés. Jésus nous recommande d'aimer les uns les autres selon cette norme. "Cela signifie que nous devons nous aimer les uns les autres non seulement lorsque nous sommes justes les uns envers les autres, mais aussi lorsque nos frères nous traitent mal, nous devons les aimer. Pas seulement avec un amour superficiel exprimé par des paroles, mais avec un amour de don de soi, un amour semblable à celui de Jésus qui nous a aimés alors que nous n’étions pas encore réconciliés avec lui."
Jésus ne cherche pas seulement à rétablir les relations entre ses disciples, mais il veut que ce commandement d'amour soit un témoignage pour le monde entier, et que cet amour soit intentionnel. Il dit : " A ceci tous connaîtront que vous êtes mes disciples, si vous avez de l’amour les uns pour les autres."

Si vous voulez savoir si vous êtes dans l'amour véridique, lisez ce passage de la Bible et remplacez le mot "charité" par votre nom, puis examinez-vous selon cette norme.
" La charité est patiente, elle est pleine de bonté; la charité n’est point envieuse; la charité ne se vante point, elle ne s`enfle point d`orgueil, elle ne fait rien de malhonnête, elle ne cherche point son intérêt, elle ne s’irrite point, elle ne soupçonne point le mal, elle ne se réjouit point de l’injustice, mais elle se réjouit de la vérité; elle excuse tout, elle croit tout, elle espère tout, elle supporte tout." (1 Corinthiens 13:4-7)

Ce commandement peut sembler très grand, mais ce n'est pas le summum. Certains pourraient dire : "Atteindre ce commandement est difficile." Je dirai que même si ce commandement, lié à la gratuité de l'amour divin, "comme je vous ai aimés", que le Seigneur nous trace, reste limité à l'expression "les uns les autres". Aimer son frère est une bonne chose, mais aimer son ennemi, voilà la perfection. Jésus est allé encore plus loin en disant : " Mais moi, je vous dis: Aimez vos ennemis, bénissez ceux qui vous maudissent, faites du bien à ceux qui vous haïssent, et priez pour ceux qui vous maltraitent et qui vous persécutent, afin que vous soyez fils de votre Père qui est dans les cieux." (Matthieu 5: 44-45) Si nous trouvons difficile d'aimer nos frères, quelle difficulté éprouvons-nous alors à aimer nos ennemis ?

Frères et sœurs, aimons-nous les uns les autres comme Jésus nous a aimés, ignorant toute offense, car "Celui qui n’aime pas n’a pas connu Dieu, car Dieu est amour." (1 Jean 4:8).

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Dear brothers and sisters in Christ,

 

"Love each other”

 

"My little children, I am with you for a little while longer. You will look for me—but, just as I told the Jewish leaders, I also tell you now—‘Where I am going, you cannot come.’ “I give you a new commandment: Love each other. Just as I have loved you, so you also must love each other." (John 13: 33-34)

 

Jesus gives us a commandment of love to each other, just as he did to his disciples when he said, "My children." But he does not just give us the commandment "I give you a new commandment: Love each other." He also gives us a standard by which we can measure our practice of this love. He is aware of our weakness and inadequacy to realize it fully, but through this standard he aims to humble our pride, if we ever think we have fulfilled this commandment. He is not telling us to love as much as we can, or as much as others love us, but he is saying, “Just as I have loved you, so you also must love each other."

 

The question then becomes: how has he loved us?

 

Jesus says: “God so loved the world that he gave his only Son, so that everyone who believes in him won’t perish but will have eternal life. God didn’t send his Son into the world to judge the world, but that the world might be saved through him." (John 3:16-17) And the apostle Paul adds, “But God shows his love for us, because while we were still sinners Christ died for us...” (Romans 5:8)

 

Thus, the Word of God does not say that God loved us when we became righteous and holy! But while we were still sinners, God loved us and saved us. Jesus recommends that we love one another according to this standard. "This means that we must love each other not only when we are righteous to one another, but also when our brothers treat us badly, we must love them. Not just with a superficial love expressed in words, but with a self-giving love, a love similar to that of Jesus who loved us when we were not yet reconciled to him."

Jesus is not just seeking to restore relationships between his disciples, but he wants this commandment of love to be a witness to the whole world, and for this love to be intentional. He says, "By this all will know that you are my disciples, if you have love for one another."

 

If you want to know if you are in true love, read this Bible passage and replace the word "charity" with your name, then examine yourself by this standard.

"Charity is patient, it is full of kindness; charity is not envious; charity doesn`t boast, it doesn`t take pride, it doesn`t do anything dishonest, it doesn`t seek its own interest, it is not angry, it doesn`t suspect evil, it doesn`t rejoice in unrighteousness, but rejoices in the truth; it excuses all things, it believes all things, it hopes all things, it endures all things." (1 Corinthians 13:4-7)

 

This commandment may seem very great, but it is not the ultimate. Some might say, "Reaching this commandment is difficult." I will say that even if this commandment, linked to the gratuitousness of divine love, "as I have loved you," which the Lord traces out for us, remains limited to the expression "one another." Loving your brother is a good thing, but loving your enemy, that is perfection. Jesus went even further by saying: "But I say to you, love your enemies, bless those who curse you, do good to those who hate you, and pray for those who mistreat and persecute you, so that you may be sons of your Father in heaven." (Matthew 5: 44-45) If we find it hard to love our brothers, how hard can it be to love our enemies?

 

Brothers and sisters, let us love one another as Jesus loved us, ignoring all offenses, for "He who does not love has not known God, for God is love." (1 John 4:8)

 

 

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

 

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,

Σήμερα, καθώς γιορτάζουμε την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, καλούμαστε να σκεφτούμε βαθιά το νόημα αυτού του γεγονότος και την επίδρασή του στις ζωές μας.

Η Ανάληψη σηματοδοτεί το τέλος της επίγειας διακονίας του Ιησού και την έναρξη μιας νέας εποχής για τους μαθητές του. Είναι ένας χρόνος μετάβασης, αλλά και αποκάλυψης. Καθώς ανεβαίνει στον ουρανό, ο Ιησούς μας δείχνει το δρόμο προς την αιώνια δόξα και μας υπόσχεται τη συνεχή παρουσία του Αγίου Πνεύματος.

Σε αυτήν την ενέργεια της Ανάληψης, βλέπουμε τη δύναμη του Θεού σε ενέργεια. Ο Ιησούς, που είχε νικήσει τον θάνατο, αναδύεται νικητής στον Πατέρα του, επιβεβαιώνοντας έτσι την κυριαρχία του πάνω σε ολόκληρη τη δημιουργία. Είναι μια ισχυρή υπενθύμιση ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο για αυτόν που πιστεύει.

Καθώς σκεφτόμαστε την Ανάληψη, καλούμαστε επίσης να ανανεώσουμε τη δική μας δέσμευση στην πίστη. Όπως οι μαθητές που ήταν μάρτυρες αυτού του εξαιρετικού γεγονότος, καλούμαστε να περπατήσουμε με εμπιστοσύνη και ελπίδα, γνωρίζοντας ότι αυτός που ανέβηκε στον ουρανό θα επιστρέψει μια μέρα σε όλο του το μεγαλείο.

Αλλά η Ανάληψη δεν είναι μόνο ένα παρελθόν γεγονός, είναι επίσης μια παρούσα πραγματικότητα στις ζωές μας. Κάθε φορά που ανυψώνουμε τις καρδιές μας προς το Θεό στην προσευχή, κάθε φορά που προσπαθούμε να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημά του, συμμετέχουμε σε αυτήν την πνευματική ανόδου. Καλούμαστε να ανεβαίνουμε μαζί του, να υπερβούμε τα όρια αυτού του κόσμου και να ζούμε στο φως της παρουσίας του.

Σε αυτήν την αγία ημέρα, ας ενθαρρυνθούμε να κοιτάξουμε ψηλά, να στρέψουμε τα μάτια μας στον Ιησού, τον συγγραφέα και τελειωτή της πίστης μας. Ας βρούμε σε αυτόν τη δύναμη και το θάρρος να επιμείνουμε στον αγώνα που μας έχει τεθεί μπροστά, γνωρίζοντας ότι εκείνος που άρχισε μια καλή εργασία σε μας θα την ολοκληρώσει μέχρι τη μέρα του Ιησού Χριστού.

Ας είναι μαζί μας όλοι η δύναμη της Ανάληψης, τώρα και για πάντα. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Chers frères et sœurs en Christ,

Ce texte se déroule le jour de la résurrection, après que Jésus soit apparu aux disciples sur le chemin d'Emmaüs et qu'ils soient retournés à Jérusalem pour informer les apôtres de leur vision de Jésus. Tous sont remplis de joie mêlée de peur. C'est à ce moment que Jésus leur apparaît !

La question que ce texte soulève dans nos esprits, et à laquelle nous répondons souvent par une réponse manquée: pourquoi Jésus est-il apparu aux disciples ? Pourquoi n'est-il pas apparu au monde ? Il semble évident de répondre : pour leur confirmer sa résurrection d'entre les morts ! Mais cela n'est que le début de la réponse. Si nous examinons le texte de plus près, nous découvrons qu'il y a une suite à cette réponse, peut-être la plus importante !

Jésus est apparu aux disciples pour leur confirmer les paroles qu'il leur a dites alors qu'il était avec eux : "Quand deux ou trois sont réunis en mon nom, je suis là, au milieu d’eux." Matthieu 18:20. Il est apparu pour leur assurer qu'il est avec eux après sa mort et sa résurrection, comme il l'était avant : "Je suis avec vous tous les jours jusqu’à la fin du monde." Matthieu 28:20.

Jésus est apparu aux disciples pour poursuivre avec eux la communion qu'il avait commencée avec eux avant sa mort et sa résurrection, une communion fondée sur une expérience personnelle, sensible et tangible. Cette apparition est à la fois constructive et ciblée.
Constructive, car elle édifie la confiance à travers l’expérience de la résurrection du Seigneur d'entre les morts, une expérience tangible dans leur vie, où le doute n'a plus de place dans leur foi. Et ciblée, car le Seigneur confie aux disciples une mission basée sur cette confiance et cette expérience: " À vous d’en être les témoins." Cette mission n'est pas exclusivement confiée aux apôtres par Jésus, mais elle nous est également transmise par la Révélation, pour être notre mission également !

Tous ceux qui témoignent dans les religions du monde, témoignent d'une expérience vécue avec les fondateurs de ces religions avant leur mort, ou bien ils témoignent de leur philosophie. Mais les disciples de Jésus-Christ témoignent de leur expérience avec le Ressuscité d'entre les morts.
La puissance du témoignage chrétien réside dans le fait qu'il est fondé sur une expérience personnelle et une foi, non sur la connaissance intellectuelle et la logique humaine, car la connaissance intellectuelle ne peut pas concevoir Dieu. Comme l'apôtre Paul l'a dit : " Le monde, avec toute sa sagesse, n’a pas su reconnaître Dieu..." 1 Corinthiens 1:21.

Le témoignage chrétien repose sur la connaissance de la personne de Jésus-Christ, le ressuscité d'entre les morts, comme l'apôtre Paul nous le dit : " Il s’agit pour moi de connaître le Christ, d’éprouver la puissance de sa résurrection…" Philippiens 3:10. Il ne s'agit pas seulement de connaître à son sujet ou de savoir ses enseignements, mais de le connaître en personne et d'interagir avec lui. Cette connaissance et cette expérience sont encore aujourd'hui une interaction vivante avec nous, car Jésus est toujours vivant.

La manifestation personnelle de Jésus dans nos vies et l'expérience de sa résurrection sont liées à notre amour pour lui, c'est pourquoi il apparaît à ceux qui l'aiment et non au monde. C'est lui qui l'a dit : "Celui qui m’aime sera aimé de mon Père ; moi aussi, je l’aimerai, et je me manifesterai à lui." À cela, l'un des disciples lui a demandé : " Seigneur, que se passe-t-il ? Est-ce à nous que tu vas te manifester, et non pas au monde ?" Jésus lui répondit : " Si quelqu’un m’aime, il gardera ma parole; mon Père l’aimera, nous viendrons vers lui et, chez lui, nous nous ferons une demeure." Jean 14:21-23.

C'est ainsi que nous comprenons pourquoi le texte de la lecture d'aujourd'hui nous dit : " Alors il ouvrit leur intelligence à la compréhension des Écritures." Et c'est ainsi que nous comprenons l'importance de la connaissance de la Parole de Dieu !

Si nous voulons que Jésus se manifeste dans nos vies, demandons au Seigneur d’ouvrir notre esprit à la connaissance de sa Parole afin que nous puissions entrer dans une profonde communion et expérience avec le Ressuscité, pour l'aimer, afin qu'il se manifeste à nous, et que nous vivions avec lui. C'est alors seulement que nous témoignerons d'une expérience réelle et tangible de la résurrection de Jésus dans nos vies, et que sa parole pour les apôtres sera vraie pour nous : " À vous d’en être les témoins."

"D’ici peu de temps, le monde ne me verra plus, mais vous, vous me verrez vivant, et vous vivrez aussi" Jean 14:19.

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Το κείμενο αυτό διαδραματίζεται την ημέρα της Ανάστασης, αφού ο Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές στο δρόμο προς την Εμμαούς και αυτοί επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ για να ενημερώσουν τους αποστόλους για το όραμά τους με τον Ιησού. Όλοι ήταν γεμάτοι χαρά ανάμεικτη με φόβο. Τότε είναι που τους εμφανίζεται ο Ιησούς!

Το ερώτημα που θέτει αυτό το κείμενο στο μυαλό μας, και στο οποίο συχνά αποτυγχάνουμε να απαντήσουμε: γιατί εμφανίστηκε ο Ιησούς στους μαθητές; Γιατί δεν εμφανίστηκε στον κόσμο; Η απάντηση φαίνεται προφανής: για να τους επιβεβαιώσει την ανάστασή Tου από τους νεκρούς! Αλλά αυτή είναι μόνο η αρχή της απάντησης. Αν εξετάσουμε το κείμενο πιο προσεκτικά, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει και μια συνέχεια αυτής της απάντησης, ίσως η πιο σημαντική!

Ο Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές για να επιβεβαιώσει τα λόγια που τους είχε πει όσο ήταν μαζί τους: «Όταν δύο ή τρεις συγκεντρωθούν στο όνομά μου, εγώ είμαι εκεί ανάμεσά τους». Ματ 18:20. Εμφανίστηκε για να τους διαβεβαιώσει ότι είναι μαζί τους και μετά τον θάνατο και την ανάστασή του, όπως ήταν και πριν: «Είμαι μαζί σας πάντοτε, μέχρι το τέλος του κόσμου». Ματ 28:20.

Ο Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές για να συνεχίσει μαζί τους την κοινωνία που είχε αρχίσει μαζί τους πριν από το θάνατο και την ανάστασή Tου, μια κοινωνία που βασίζεται στην προσωπική, ευαίσθητη και απτή εμπειρία. Αυτή η εμφάνιση είναι ταυτόχρονα εποικοδομητική και εστιασμένη.

Εποικοδομητική, διότι οικοδομεί εμπιστοσύνη μέσω της εμπειρίας της ανάστασης του Κυρίου από τους νεκρούς, μιας απτής εμπειρίας στη ζωή τους, όπου η αμφιβολία δεν έχει πλέον καμία θέση στην πίστη τους. Και είναι στοχευμένη, διότι ο Κύριος αναθέτει στους μαθητές μια αποστολή που βασίζεται σε αυτή την εμπιστοσύνη και αυτή την εμπειρία: «Είναι στο χέρι σας να γίνετε μάρτυρες. Αυτή η αποστολή δεν ανατίθεται αποκλειστικά στους αποστόλους από τον Ιησού, αλλά μεταδίδεται και σε εμάς από την Αποκάλυψη, για να είναι και δική μας αποστολή!
Όλοι όσοι μαρτυρούν στις θρησκείες του κόσμου μαρτυρούν μια εμπειρία που έζησαν μαζί με τους ιδρυτές αυτών των θρησκειών πριν από τον θάνατό τους, ή μαρτυρούν τη φιλοσοφία τους. Αλλά οι μαθητές του Ιησού Χριστού μαρτυρούν την εμπειρία τους με τον Αναστημένο Κύριο. Η δύναμη της χριστιανικής μαρτυρίας έγκειται στο γεγονός ότι βασίζεται στην προσωπική εμπειρία και την πίστη και όχι στη διανοητική γνώση και την ανθρώπινη λογική, διότι η διανοητική γνώση δεν μπορεί να συλλάβει τον Θεό. Όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Ο κόσμος, με όλη τη σοφία του, δεν αναγνώρισε τον Θεό...». Α΄ Κορ 1:21.

Η χριστιανική μαρτυρία βασίζεται στη γνώση του προσώπου του Ιησού Χριστού, αυτού που αναστήθηκε από τους νεκρούς, όπως μας λέει ο απόστολος Παύλος: «Θέλω να γνωρίσω τον Χριστό, να βιώσω τη δύναμη της ανάστασής Tου...». Φιλιπ 3:10. Δεν πρόκειται απλώς να γνωρίζουμε γι' αυτόν ή να γνωρίζουμε τις διδασκαλίες Tου, αλλά να Tον γνωρίσουμε προσωπικά και να αλληλεπιδράσουμε μαζί Tου. Αυτή η γνώση και η εμπειρία εξακολουθεί να είναι μια ζωντανή αλληλεπίδραση μαζί μας σήμερα, επειδή ο Ιησούς είναι ακόμα ζωντανός.

Η προσωπική εκδήλωση του Ιησού στη ζωή μας και η εμπειρία της ανάστασής Tου συνδέονται με την αγάπη μας γι' αυτόν, γι' αυτό και εμφανίζεται σε όσους τον αγαπούν και όχι στον κόσμο. Ήταν ο ίδιος που το είπε: «Όποιος με αγαπάει, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου- και εγώ θα τον αγαπήσω επίσης και θα του φανερωθώ». Σε αυτό, ένας από τους μαθητές τον ρώτησε: «Κύριε, τι συμβαίνει; Σε εμάς πρόκειται να φανερωθείς και όχι στον κόσμο;». Ο Ιησούς απάντησε: «Αν κάποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τον λόγο μου- ο Πατέρας μου θα τον αγαπήσει, και εμείς θα έρθουμε σ' αυτόν και θα κάνουμε το σπίτι μας μαζί του». Ιωά 14:21-23.

Έτσι καταλαβαίνουμε γιατί το κείμενο του σημερινού αναγνώσματος μας λέει: «Τότε άνοιξε το μυαλό τους για την κατανόηση των Γραφών». Και έτσι καταλαβαίνουμε τη σημασία της γνώσης του Λόγου του Θεού!

Αν θέλουμε ο Ιησούς να εκδηλωθεί στη ζωή μας, ας ζητήσουμε από τον Κύριο να ανοίξει το μυαλό μας στη γνώση του Λόγου Tου, ώστε να μπορέσουμε να εισέλθουμε σε μια βαθιά κοινωνία και εμπειρία με τον Αναστημένο, ώστε να Tον αγαπήσουμε, ώστε να μας εκδηλωθεί και να ζήσουμε μαζί Tου. Μόνο τότε θα μαρτυρήσουμε μια πραγματική και απτή εμπειρία της Ανάστασης του Ιησού στη ζωή μας, και τα λόγια Tου προς τους αποστόλους θα είναι αληθινά για εμάς: «Από εσάς εξαρτάται να γίνετε μάρτυρες».

«Σε λίγο ο κόσμος δεν θα με βλέπει πια, αλλά εσείς θα με βλέπετε ζωντανό, και θα ζείτε κι εσείς» Ιωά 14:19. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

 

This text takes place on Resurrection Day, after Jesus has appeared to the disciples on the road to Emmaus and they have returned to Jerusalem to inform the apostles of their vision of Jesus. All are filled with a mixture of joy and fear. It is at this moment that Jesus appears to them!

 

The question this text raises in our minds, often answered incorrectly is: why did Jesus appear to the disciples? Why didn't he appear to the world? The answer seems obvious: to confirm his resurrection from the dead! But that is just the beginning of the answer. If we examine the text more closely, we discover that there is a continuation to this answer, perhaps the most important part!

 

Jesus appeared to the disciples to confirm the words he had spoken to them while he was with them, “For where two or three are gathered in my name, I am there in the midst of them.” Matthew 18:20. He appeared to assure them that he is with them after his death and resurrection, just as he was before: “I am with you always, even unto the end of the world.” Matthew 28:20.

Jesus appeared to the disciples to continue with them the communion he had initiated with them before his death and resurrection, a communion based on personal, sensitive and tangible experience. This appearance is both constructive and targeted.

Constructive, because it builds confidence through the experience of the Lord's resurrection from the dead, a tangible experience in their lives, where doubt no longer has any place in their faith. And targeted, because the Lord entrusts the disciples with a mission based on this trust and this experience: “It's up to you to be witnesses.” This mission is not entrusted exclusively to the apostles by Jesus, but is also passed on to us through Revelation, to be our mission as well!

 

All those who bear witness in the world's religions testify to an experience they had with the founders of those religions before their death, or their philosophy. But the disciples of Jesus Christ bear witness to their experience with the Risen One from the dead.

 

The power of Christian testimony lies in the fact that it is based on personal experience and faith, not on intellectual knowledge and human logic, for intellectual knowledge cannot conceive of God. As the apostle Paul said, “The world, by wisdom knew not God...” 1 Corinthians 1:21.

 

Christian testimony is based on knowledge of the person of Jesus Christ, the one who rose from the dead, as the apostle Paul tells us: “I want to know Christ, to experience the power of his resurrection...” Philippians 3:10. It is not just about knowing about him or knowing his teachings, but knowing him in person and interacting with him. This knowledge and experience are still a living interaction with us today, because Jesus is still alive.

 

The personal manifestation of Jesus in our lives and the experience of his resurrection are linked to our love for him. Therefore, he appears to those who love him and not to the world. It was he who said: “He who loves me will be loved by my Father; I will love him too, and manifest myself to him.” At this, one of the disciples asked him, “Lord, what's going on? Is it to us that you are going to manifest yourself, and not to the world?” Jesus replied, “If anyone loves me, he will keep my word; my Father will love him, and we will come to him, and to him we will make our dwelling.” John 14:21-23.

 

This is how we understand why today's reading text tells us, “Then he opened their minds to the understanding of the Scriptures.” And that's how we understand the importance of knowing God's Word!

 

If we want Jesus to manifest himself in our lives, let's ask the Lord to open our minds to the knowledge of his Word, so that we can enter into a deep communion and experience with the Risen One, to love him, so that he manifests himself to us, and we live with him. Only then will we testify to a real, tangible experience of Jesus' resurrection in our lives, and his words to the apostles will be true for us: “You are witnesses of these things."

 

“A little while longer and the world will see Me no more, but you will see Me. Because I live, you will live also.” John 14:19

 

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus