Category: Archbishop’s Teaching

Chers frères et sœurs en Christ,

Jésus entra de nouveau dans la ville de Capharnaüm. On apprit qu'il était à la maison, et aussitôt beaucoup de gens se rassemblèrent, à tel point qu'il n'y avait plus de place, même devant la porte. Jésus leur annonçait la Parole. Alors quatre hommes arrivèrent, portant un paralytique. Comme ils ne pouvaient pas l'amener jusqu'à Jésus à cause de la foule, ils enlevèrent une partie du toit au-dessus de l'endroit où il se trouvait. Ils descendirent le paralytique sur son lit, droit devant Jésus. Voyant leur foi, Jésus dit au paralytique : "Mon enfant, tes péchés sont pardonnés." Quelle déception !

Les paroles de Jésus furent une grande déception pour ces personnes qui avaient tant travaillé pour amener leur malade jusqu'à lui. Ils avaient un besoin précis, mais Jésus sembla ignorer leur demande et dit au paralytique: "Tes péchés sont pardonnés." Tout leur effort semblait vain, et ils n'obtinrent pas ce qu'ils voulaient. Si seulement ils avaient compris le sens des paroles de Jésus, ils auraient réalisé que ce qu'il offrait à leur malade était plus grand, plus noble et plus important que n'importe quelle demande qu'ils auraient pu lui présenter.

Le texte biblique utilise souvent la maison comme une métaphore pour l'âme humaine qui héberge "le Moi". Si nous appliquons cette idée à ce passage, nous nous retrouvons face à nous-mêmes. Nous sommes comme ces quatre hommes, portant le fardeau de nos vies, désireux de rencontrer Jésus, mais empêchés d'atteindre notre but par le monde qui nous entoure. Cependant, leur foi était grande. Ils n'abandonnèrent pas, mais ouvrirent le toit de la maison et descendirent leur malade devant Jésus. Parfois, nous aussi, nous luttons pour entrer au plus profond de nous-mêmes afin de le rencontrer, car Dieu est présent dans chaque cœur humain. Comme l'apôtre Paul le dit : "bien qu`il ne soit pas loin de chacun de nous. Car en lui nous avons la vie, le mouvement, et l`être." (Actes 17:27-28)

La déception survient lorsque nous nous présentons devant Dieu sans comprendre son but dans "notre maison", et que nous lui apportons une liste de demandes qui servent nos intérêts, oubliant qu'il est venu non pas pour répondre à nos désirs immédiats, mais parce que "Dieu a tant aimé le monde qu`il a donné son Fils unique, afin que quiconque croit en lui ne périsse point, mais qu`il ait la vie éternelle." (Jean 3:16) L'apôtre Paul déclare également : "Le Christ Jésus est venu dans le monde pour sauver les pécheurs." (1 Timothée 1:15)

Parfois, nous nous détournons de l'objectif suprême que Dieu a pour nous, nous attachant à des désirs sincères mais qui ne sont pas le but de la venue de Jésus vers nous. Ainsi, nos espoirs sont déçus lorsque nos prières ne sont pas exaucées selon notre volonté.

Chers frères et sœurs, la plus grande volonté de Dieu pour nos vies est le salut de nos âmes, et les miracles qu'il accomplit autour de nous ne sont pas la fin en soi, mais le moyen qu'il utilise parfois pour nous amener à croire en lui.

En ce temps de Carême béni, Dieu nous demande, à l'instar de ces quatre hommes qui ont porté le paralytique jusqu'à lui, de retourner dans "notre maison", c'est-à-dire en nous-mêmes, comme le retour du fils prodigue à lui-même, sans succomber aux obstacles du monde qui nous empêchent de l'atteindre, mais de "creuser le toit de notre vie" et de "descendre notre âme paralysée par le péché" vers lui. Oui, descendre vers lui car il est descendu vers nous humblement, car nous ne le trouvons pas hautain, mais il veut que nous descendions vers lui comme Zachée descendit de son arbre pour le recevoir dans "sa maison", car la descente, c'est-à-dire le repentir humble, est une condition essentielle pour rencontrer Jésus au plus profond de nous-mêmes.

En ce temps de Carême, Dieu veut que nous acceptions son don qui transcende toutes nos demandes matérielles, il veut que nous acceptions son Fils unique comme sauveur de nos vies, pardonnant nos péchés afin que nous devenions vraiment ses enfants. Jean l'apôtre nous dit dans son évangile : "Mais à tous ceux qui l'ont reçue, à ceux qui croient en son nom, (Dieu) a donné le pouvoir de devenir enfants de Dieu." (Jean 1:12)

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Ο Ιησούς μπήκε και πάλι στην πόλη της Καπερναούμ. Έγινε γνωστό ότι βρισκόταν στο σπίτι του, και αμέσως συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος, τόσος πολύς που δεν υπήρχε χώρος ούτε στην πόρτα. Ο Ιησούς τους κήρυττε. Τότε έφτασαν τέσσερις άνδρες, οι οποίοι κουβαλούσαν έναν παράλυτο. Καθώς δεν μπορούσαν να τον φέρουν στον Ιησού λόγω του πλήθους, αφαίρεσαν μέρος της στέγης πάνω από το μέρος όπου βρισκόταν. Κατέβασαν τον παράλυτο στο κρεβάτι του, ακριβώς μπροστά στον Ιησού. Βλέποντας την πίστη τους, ο Ιησούς είπε στον παράλυτο: "Παιδί μου, οι αμαρτίες σου συγχωρούνται". Τι απογοήτευση!

Τα λόγια του Ιησού αποτέλεσαν μεγάλη απογοήτευση για αυτούς τους ανθρώπους που είχαν δουλέψει τόσο σκληρά για να φέρουν τον άρρωστο άνθρωπό τους σ' αυτόν. Είχαν σαφή ανάγκη, αλλά ο Ιησούς φάνηκε να αγνοεί το αίτημά τους και είπε στον παραλυτικό: «Οι αμαρτίες σου συγχωρούνται.» Όλη τους η προσπάθεια φάνηκε μάταιη και δεν πήραν αυτό που ήθελαν.
Αν είχαν καταλάβει το νόημα των λόγων του Ιησού, θα είχαν συνειδητοποιήσει ότι αυτό που προσέφερε στον άρρωστο άνθρωπό τους ήταν μεγαλύτερο, ευγενέστερο και σημαντικότερο από οποιοδήποτε αίτημα θα μπορούσαν να Tου υποβάλουν.

Το βιβλικό κείμενο χρησιμοποιεί συχνά το σπίτι ως μεταφορά για την ανθρώπινη ψυχή, η οποία στεγάζει τον «Εαυτό.» Αν εφαρμόσουμε αυτή την ιδέα σε αυτό το χωρίο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Είμαστε σαν αυτούς τους τέσσερις άνδρες, που κουβαλάμε τα βάρη της ζωής μας, που λαχταράμε να συναντήσουμε τον Ιησού, αλλά μας εμποδίζει ο κόσμος γύρω μας να πετύχουμε τον στόχο μας. Ωστόσο, η πίστη τους ήταν μεγάλη. Δεν το έβαλαν κάτω, αλλά άνοιξαν τη στέγη του σπιτιού και κατέβασαν τους ασθενείς τους μπροστά στον Ιησού. Μερικές φορές κι εμείς αγωνιζόμαστε να εισέλθουμε στα βάθη του εαυτού μας για να Tον συναντήσουμε, γιατί ο Θεός είναι παρών σε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Όπως λέει ο απόστολος Παύλος: «Αν και δεν είναι μακριά από τον καθένα μας, είναι ακόμα μαζί μας. Διότι μέσα σ' αυτόν έχουμε ζωή και κίνηση και ύπαρξη.» (Πράξεις 17:27-28)

Η απογοήτευση έρχεται όταν ερχόμαστε ενώπιον του Θεού χωρίς να καταλαβαίνουμε τον σκοπό του στο «σπίτι μας» και του φέρνουμε έναν κατάλογο αιτημάτων που εξυπηρετούν τα συμφέροντά μας, ξεχνώντας ότι δεν ήρθε για να ικανοποιήσει τις άμεσες επιθυμίες μας, αλλά επειδή «ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό Του τον μονογενή, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια.» (Ιωάννης 3:16) Ο απόστολος Παύλος λέει επίσης: «Ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τους αμαρτωλούς.» (1 Τιμόθεου 1:15)

Μερικές φορές απομακρυνόμαστε από τον υπέρτατο στόχο που έχει ο Θεός για εμάς, προσκολλώντας τους εαυτούς μας σε ειλικρινείς επιθυμίες που δεν είναι ο σκοπός του ερχομού του Ιησού σε εμάς. Ως αποτέλεσμα, οι ελπίδες μας διαψεύδονται όταν οι προσευχές μας δεν εισακούονται σύμφωνα με τη θέλησή μας.

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, το μεγαλύτερο θέλημα του Θεού για τη ζωή μας είναι η σωτηρία της ψυχής μας, και τα θαύματα που κάνει γύρω μας δεν είναι ο αυτοσκοπός, αλλά τα μέσα που χρησιμοποιεί μερικές φορές για να μας οδηγήσει να πιστέψουμε σε Αυτόν.

Σε αυτή την ευλογημένη περίοδο της Σαρακοστής, ο Θεός μας ζητάει, όπως οι τέσσερις άνδρες που μετέφεραν τον παράλυτο άνθρωπο σε Αυτόν, να επιστρέψουμε στο «σπίτι μας», δηλαδή στον εαυτό μας, όπως ο άσωτος υιός που επιστρέφει στον εαυτό του, χωρίς να υποκύψουμε στα εμπόδια του κόσμου που μας εμποδίζουν να τον προσεγγίσουμε, αλλά να «σκάψουμε μέσα από την οροφή της ζωής μας» και να «κατεβάσουμε την παραλυμένη από την αμαρτία ψυχή μας» προς Αυτόν. Ναι, να κατέβουμε κοντά Του, γιατί εκείνος κατέβηκε σε μας ταπεινά, γιατί δεν τον βρίσκουμε υπεροπτικό, αλλά θέλει να κατέβουμε σε Αυτόν όπως κατέβηκε ο Ζακχαίος από το δέντρο του για να Τον δεχτεί στο «σπίτι του», γιατί το κατέβασμα, δηλαδή η ταπεινή μετάνοια, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να συναντήσουμε τον Ιησού στα βάθη του εαυτού μας.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της Σαρακοστής, ο Θεός θέλει να δεχτούμε το δώρο Του, το οποίο υπερβαίνει όλες τις υλικές μας ανάγκες. Θέλει να δεχτούμε τον Μοναδικό Του Υιό ως τον σωτήρα της ζωής μας, συγχωρώντας τις αμαρτίες μας, ώστε να μπορέσουμε πραγματικά να γίνουμε παιδιά Του. Ο απόστολος Ιωάννης μας λέει στο ευαγγέλιό του: «Σε όλους όμως όσους Τον δέχτηκαν, σε όσους πιστεύουν στο όνομά Του, (ο Θεός) έδωσε τη δύναμη να γίνουν παιδιά Του.» (Ιωάννης 1:12)

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Healing of the Paralytic

Mark 2, 1-12

Dear brothers and sisters in Christ,

Jesus again entered the city of Capernaum. It was reported that he was at home, and immediately many people gathered, so many that there was no room even at the door. Jesus was proclaiming the Word to them. Then four men arrived, carrying a paralytic. As they could not bring him to Jesus because of the crowd, they removed part of the roof over the place where he was. They lowered the paralytic on his bed, right in front of Jesus. Seeing their faith, Jesus said to the paralytic, "Child, your sins are forgiven." What a disappointment!

Jesus' words were a great disappointment to these people who had worked so hard to bring their sick man to him. They had a specific need, but Jesus seemed to ignore their request and said to the paralytic, "Your sins are forgiven." All their effort seemed in vain, and they did not get what they wanted. If only they had understood the meaning of Jesus' words, they would have realized that what he was offering their sick man was greater, nobler and more important than any request they could have made to him.

The biblical text often uses the house as a metaphor for the human soul, which houses "the Self". If we apply this idea to this passage, we find ourselves facing ourselves.
We are like these four men, carrying the burdens of our lives, eager to meet Jesus, but prevented from reaching our goal by the world around us. Yet their faith was great. They did not give up, but opened the roof of the house and lowered their sick down to Jesus. Sometimes we, too, struggle to enter the depths of ourselves in order to meet him, for God is present in every human heart. As the apostle Paul says: "though indeed he is not far from each one of us. For in him we live and move and have our being." (Acts 17:27-28)

Disappointment comes when we come before God without understanding his purpose in "our house", and bring him a list of demands that serve our own interests, forgetting that he came not to fulfill our immediate desires, but because "God so loved the world that he gave his only Son, that whoever believes in him should not perish but have eternal life." (John 3:16) The apostle Paul also declares, "Christ Jesus came into the world to save sinners." (1Timothy 1:15)

Sometimes we turn away from the ultimate goal God has for us, attaching ourselves to desires that are sincere but not the purpose of Jesus' coming to us. As a result, our hopes are disappointed when our prayers are not answered according to our will.

Dear brothers and sisters, God's greatest will for our lives is the salvation of our souls, and the miracles he performs around us are not the end in themselves, but the means he sometimes uses to lead us to believe in him.

In this blessed season of Lent, God is asking us, like the four men who carried the paralytic to him, to return to "our house", that is, to ourselves, like the prodigal son returning to himself, without succumbing to the obstacles of the world that prevent us from reaching him, but to "dig through the roof of our lives" and "lower our sin-paralyzed soul" to him. Yes, to come down to him, because he came down to us humbly, because we don't find him haughty, but he wants us to come down to him as Zacchaeus came down from his tree to receive him in "his house", for descent, that is humble repentance, is an essential condition for meeting Jesus in the depths of ourselves.

In this Lenten season, God wants us to accept his gift, which transcends all our material needs. He wants us to accept his only Son as the savior of our lives, forgiving our sins so that we can truly become his children. John the apostle tells us in his gospel: "But to all who received him, to those who believe in his name, (God) gave the power to become children of God." (John 1:12)

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

• Περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής

  4 η Κυριακή της Σαρακοστής

  Ομιλία του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου

  κ. Σελίμ Σφέιρ

  Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

  Δενυπάρχειεπιστροφήχωρίςαναχώρηση,δενυπάρχειμετάνοιαχωρίς

  ανυπακοήκαιδενυπάρχεικατανόησητηςέννοιαςτηςαγάπηςχωρίς

  αποξένωση.

  Βρισκόμαστεμπροστάσεμιααπότιςπιοόμορφεςπερικοπέςτου

  Ευαγγελίου,τηνπαραβολήτουάσωτουυιού,καιμέσασεαυτήν

  αποκαλύπτονται σημαντικές αλήθειες για το νόημα της νηστείας και την

  επίδρασήτηςστηνανθρώπινηψυχή,ιδιαίτερασεαυτήτηνευλογημένη

  εποχή.

  Αυτόςογιοςγεννήθηκεκαιμεγάλωσεστονκαταπράσινοκήποτου

  πατέρατου,μεγάλωσεστηναγκαλιάτου,απολαμβάνονταςόλαόσα

  μπορούσενατουπροσφέρειαυτότοφροντιστικόπεριβάλλονσε

  καρπούςκαιευλογίες,αλλάδενγνώριζετηνέννοιατηςπατρικής

  αγάπης και δεν είχε γευτεί την επιστροφή μετά την απομάκρυνση.

  Η ιδέα να κυριαρχήσει στη ζωή του τον γοήτευε, και έτσι αποφάσισε να

  επιχειρήσειναμπειστιςανατροπέςτηςζωήςμετακαλάκαιτακακά

  της.Πήρεό,τιτουανήκεκαιεγκατέλειψετονκήποτουπατέρατουγια

  μακρινέςχώρες,όπουδιέλυσετηνκληρονομιάτουπατέρατου,

  περνώνταςαπότηζωήστηναφθονίαστηγνώσητηςζωήςστιςπιο

  σκοτεινές της πτυχές.

  Εκεί,στηνέρημοτουθλιμμένουκόσμου,πείνασε,υπέφερεακόμηκαι

  από πείνα, και άρχισε να κατανοεί τη μεγαλοπρέπεια της ζωής στο σπίτι

  τουπατέρατου.Εκείαναγκάστηκεναδουλεύεισανσκλάβος,

  κατεβάζονταςτοεπίπεδότουσεαυτότωνγουρουνιώνπου

  κυλιόντουσανστηβρωμιά.Οάνθρωποςτουοποίουηευλογίατου

  πατέρατουξεχείλιζεαπότοτραπέζιτουλαχταρούσετηντροφήαυτών

  τωνακάθαρτωνπλασμάτων.Έχασεταρούχακαιταπαπούτσιατου,

  χάνοντας έτσι την προστασία του από τα στοιχεία της ζωής- πούλησε το

  δαχτυλίδι του, χάνοντας έτσι την ταυτότητά του.

  Τότεξεκίνησετοταξίδιτηςεπιστροφήςστοπατρικόσπίτι,όταν

  εξάντλησεόλατααποθέματατηςυπερηφάνειαςτου,επέστρεψεστον

  εαυτότου,στηνεικόνατουΘεούσταβάθητηςύπαρξηςτου,απόόπου

  είχε έρθει όταν έφυγε από το πατρικό σπίτι.

  Καθώςδιαβάζουμεαυτήτηνπαραβολή,βλέπουμεμπροστάμαςτην

  εικόνατου ανθρώπουστοταξίδιτης ζωής.Τηνεικόνατου καθενόςαπό

  εμάςπουβγαίνειαπότοκαταφύγιοτηςπατρικήςασφάλειας,γιανα

  μείνειγυμνόςκαιανυπεράσπιστος,μετηναμαρτίανακατατρώειτην

  άδειαζωήμας.Καθ'όλητηδιάρκειατηςζωήςμας,προσπαθούμενα

  κυριαρχήσουμεστηζωήμας,νααντλήσουμεαπότουςπόρουςμαςγια

  τιςαπολαύσεις τηςζωής,μόνοκαι μόνογιανασυνειδητοποιήσουμεότι

  ηαγκαλιάτουΘεού,στηναπλότητάτης,είναιπλουσιότερηαπό

  οτιδήποτε έχει να προσφέρει ο φτωχός κόσμος.

  ΊσωςσεαυτήτηνπαραβολήβλέπουμετονΑδάμναζεικαινα

  απολαμβάνειτηναγκαλιάτουΘεούστονΚήποτηςΕδέμ,χωρίςνα

  κατανοείτηνέννοιατηςκοινωνίαςμετονΘεό.Παρασύρθηκεαπότην

  ιδέα ναγίνεισαντονΘεό,κύριοςτουεαυτούτου.Έφυγεαπότονκήπο

  τηςπροστασίαςτουπατέρατουκαιπεριπλανήθηκεστηνέρημοτου

  κόσμου αναζητώντας την ελευθερία που είχε χάσει.

  Ναι, είμαστε οι έκπτωτοι γιοι του Αδάμ, που απομακρυνθήκαμε από τον

  κήπο τουΘεού εξαιτίαςτης αμαρτίαςμας, γιανα ζήσουμεσε ανυπακοή

  προκειμένου να αποκτήσουμε μια αίσθηση αυτοπεποίθησης.

  Ίσωςμετάαπόαυτήτηνοδυνηρήέξοδο,ναεπιστρέψουμεστονεαυτό

  μας,ναεπιστρέψουμεστοσπίτιτουουράνιουΠατέρα,ίσωςνα

  συνειδητοποιήσουμε εξαιτίας των αμαρτιών μας το βάθος της χάρης του

  Θεού,γι'αυτόκαιοαπόστολοςΠαύλοςλέει:«όπουηαμαρτία

  αφθονούσε, αφθονούσε η χάρη.» (Ρωμαίους 5:20).

  Ίσωςκατάτηδιάρκειααυτήςτηςνηστείαςναμάθουμενα

  εγκαταλείπουμετουςπειρασμούςτηςυλικήςζωής,νααπογυμνωθούμε

  από όλα τα εφόδια της υπερηφάνειάς μας, να ταπεινωθούμε ενώπιον του

  Θεούκαιναεπιστρέψουμεστηνκατανόησηότιοκόσμοςμας

  προσφέρει μόνο φευγαλέες ψευδαισθήσεις.

  Αςκάνουμετηνηστείαμαςσήμεραμιαέξοδο,όχιαπότηνπροστασία

  τουΘεού,ούτεαπότονκήποτηςκοινωνίαςμαζίΤου,αλλάμιαέξοδο

  απότονκόσμοτηςαμαρτίαςπουέχειπροσελκύσειτιςεπιθυμίεςκαιτις

  παρορμήσεις μας,νακάνουμε τηνηστείαμας μιαέξοδοπρος τονεαυτό

  μας,προςτηνεικόνατουΘεούμετηνοποίαδημιουργηθήκαμε,καιας

  είναιηνηστείακαιηλιτότητάμαςμιααπογύμνωσητουεγωισμούμας,

  ώστεναμπορέσουμενακοιτάξουμεπέρααπότονεαυτόμαςκαινα

  απολαύσουμετηνκοινωνίατηςαγάπηςμετουςάλλους.Ηνηστεία,η

  οποίαμαςαπογυμνώνειαπόταπαρελκόμενατηςπολυτέλειας,μας

  εκθέτειστηνπραγματικήμαςκατάσταση,όπωςοάσωτοςυιόςπου

  συνειδητοποίησετηναπόστασημόνοαφούαπογυμνώθηκε.Ας

  επιστρέψουμεστοσπίτιτουΠατέραόπωςεκείνος,καιαςαφήσουμετη

  νηστείαμαςναμαςδιδάξειτηναξίατουναζούμεσεκοινωνίαμετον

  Θεό.

  Ανηέξοδοςτουάσωτουυιούήτανμιανηστείαπουτοναπογύμνωσε

  απόταόνειρατηςαμαρτίαςκαιτελείωσεμετηθυσίατουμοσχαριού,

  τότεηδικήμαςνηστεία,πουκαθαρίζειτιςψυχέςμας,τελειώνειμετη

  μεγάληθυσίαστοΣταυρό,τηναιτίαγιατησυγχώρεσητωναμαρτιών

  μας και τη χαρά της καρδιάς του Θεού. Ο λόγος για τη συγχώρεση, γιατί

  «χωρίςναχυθείαίμαδενυπάρχεισυγχώρεση»(Εβραίους9:22),καιη

  χαράγιατηνκαρδιάτουΘεού,γιατίοΗσαΐαςλέει:«Ευδόκησεο

  Κύριοςνατονσυντρίψειμέσααπόταβάσανα....Αφούδώσειτηζωή

  τουωςθυσίαγιατηναμαρτία,θαδειαπόγονοκαιθαπαρατείνειτις

  ημέρεςτου-καιτοέργοτουΚυρίουθαευδοκιμήσεισταχέριατου.»

  (Ησαΐας 53:10). Αμήν

  † Σελίμ Σφέιρ

  Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

The Prodigal Son
Luke 15, 11-32

Dear brothers and sisters in Christ,

There is no return without departure, no repentance except after
disobedience, and no understanding of the meaning of love except after
distance.
We stand before one of the most beautiful passages in the Gospel, the
parable of the prodigal son, and in it important truths about the meanings
of fasting and its effect on the human soul are revealed to us, especially
in this blessed time.
This son was born and raised in the lush garden of his father, growing up
in his bosom, enjoying all that this nurturing environment could offer him
in terms of fruits and blessings, but he did not know the meaning of
paternal love, and had not tasted the return after the estrangement.
The idea of reigning over his own life appealed to him, so he decided to
venture into the twists and turns of life with its goods and ills. He took
what was his and left his father's garden for faraway lands, where he
dissipated his father's inheritance, moving from life in abundance to the
knowledge of life in its darkest aspects.
There, in the desert of the saddened world, he hungered, even suffered
from famine, and began to understand the splendor of life in his father's
house.
There he was compelled to work like a slave, lowering himself to the level
of the pigs wallowing in filth. He who was blessed by his father's overflow
from his table, craved the food of these unclean creatures. He lost his
clothes and shoes, thus losing his protection against the elements of life;
he sold his ring, losing his identity.
Then begins the journey back to the father's house, when he has exhausted
all the resources of his pride, returned to himself, to the image of God
deep within his being, from where he had departed when he left the
father's house.
As we read this parable, we see before us the image of man in the journey
of life. The image of each of us leaving the refuge of paternal security, to
become naked and defenceless, with sin eating away at our empty lives.
Throughout our lives, we seek to dominate our own lives, to draw on our
resources for life's pleasures, only to realize that God's bosom, in its
simplicity, is richer than anything the poor world can offer us.
Perhaps we see in this parable Adam, who lived and enjoyed God's
paternal bosom in the Garden of Eden, without understanding the meaning
of communion with God. He was seduced by the idea of becoming like
God, master of himself. He left the garden of paternal protection and
wandered into the desert of the world in search of the freedom he had lost.
Yes, we are the fallen sons of Adam, out of God's garden because of our
sin, living in disobedience in order to acquire the sense of return to
oneself.
Perhaps after this painful exit, we will come back to ourselves, to return
to the heavenly Father's house, perhaps we will realize because of our sins
the depth of God's grace, which is why Paul the apostle says: "where sin
abounded, grace overflowed." (Romans 5:20).
Perhaps during this fast we will learn to abandon the temptations of
material life, to strip ourselves of all the resources of our pride, to humble
ourselves before God and return to understand that the world offers us
only fleeting illusions.
Let our fast today be an exit, not from the protection of God, nor from the
garden of communion with Him, but an exit from the world of sin that has
attracted our desires and impulses, to make our fast an exit to ourselves,
towards the image of God in which we were created, and let our fast and
our austerity be a stripping of our selfishness so that we can look beyond
the self in us and enjoy the communion of love with others. Fasting that
strips us of the appearances of luxury exposes us to our true state, like the
prodigal son who only realized the distance after stripping himself. Let us
return to the Father's house as he did, and let our fasting teach us the value
of living in communion with God.
If the prodigal son's departure was a fast that stripped him of dreams of
sin and ended with the sacrifice of the fatted calf, then our fast, which
purifies our souls, ends with the great sacrifice on the Cross, the reason
for forgiveness of our sins and joy for the heart of God. The reason for
forgiveness, for "without the shedding of blood there is no forgiveness!"
(Hebrews 9:22), and the joy for the heart of God, for Isaiah says : “Yet it
pleased the Lord to bruise Him; He has put Him to grief. When you make
His soul an offering for sin, He shall see His seed, He shall
prolong His days, And the pleasure of the Lord shall prosper in His hand."
(Isaiah 53:10).

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Le Fils Prodigue
Luc 15, 11-32

Chers frères et sœurs en Christ,

Il n'y a pas de retour sans départ, pas de repentir sauf après la
désobéissance, et pas de compréhension du sens de l'amour sauf après
l'éloignement.
Nous nous tenons devant l'un des plus beaux passages de l'Évangile, la
parabole du fils prodigue, et en cela se révèlent devant nous des vérités
importantes sur les significations du jeûne et son effet sur l'âme humaine,
particulièrement en ce temps béni.
Ce fils est né et a été élevé dans le jardin luxuriant de son père, grandissant
dans son sein, jouissant de tout ce que cet environnement nourricier
pouvait lui offrir en termes de fruits et de bienfaits, mais il ne connaissait
pas le sens de l'amour paternel, et n'avait pas goûté au retour après
l'éloignement.
L'idée de régner sur sa propre vie l'a séduit, alors il a décidé de s'aventurer
dans les méandres de la vie avec ses biens et ses maux. Il a pris ce qui lui
appartenait et a quitté le jardin de son père pour des contrées lointaines,
où il a dissipé l'héritage de son père, passant de la vie dans l'abondance à
la connaissance de la vie dans ses aspects les plus sombres.
Là, dans le désert du monde attristé, il a eu faim, voire a souffert de la
famine, et a commencé à comprendre la splendeur de la vie dans la maison
de son père.
Là, il a été contraint de travailler comme un esclave, abaissant son niveau
jusqu'à celui des porcs qui se vautrent dans la saleté. Celui dont la
bénédiction du père débordait de sa table, a désiré la nourriture de ces
créatures impures. Il a perdu ses vêtements et ses chaussures, perdant ainsi
sa protection contre les éléments de la vie, il a vendu son anneau, perdant
ainsi son identité.
C'est alors que commence le voyage de retour vers la maison du père,
quand il a épuisé toutes les ressources de son orgueil, il est revenu à lui-
même, à l'image de Dieu au plus profond de son être, d'où il était sorti
lorsqu'il avait quitté la maison du père.
Nous lisons cette parabole, et nous voyons devant nous l'image de
l'homme dans le voyage de la vie. L'image de chacun de nous sortant du
refuge de la sécurité paternelle, pour devenir nu et sans défense, avec le
péché rongeant notre vie vide. Tout au long de notre vie, nous cherchons
à dominer nos propres vies, à puiser dans nos ressources pour les plaisirs
de la vie, pour ensuite réaliser que le sein de Dieu, dans sa simplicité, est
plus riche que tout ce que le monde pauvre peut nous offrir.
Peut-être voyons-nous dans cette parabole Adam qui a vécu et joui du sein
paternel de Dieu dans le jardin d'Éden, sans comprendre le sens de la
communion avec Dieu. L'idée de devenir semblable à Dieu l'a séduit,
maître de lui-même. Il a quitté le jardin de la protection paternelle et s'est
égaré dans le désert du monde à la recherche de la liberté qu'il avait
perdue.
Oui, nous sommes les fils déchus d'Adam, sortis du jardin de Dieu à cause
de notre péché, pour vivre dans la désobéissance afin d’acquérir le sens
du retour à soi-même.
Peut-être qu'après cette douloureuse sortie, nous reviendrons à nous-
mêmes, pour retourner à la maison du Père céleste, peut-être réaliserons-
nous à cause de nos péchés la profondeur de la grâce de Dieu, c'est
pourquoi Paul l'apôtre dit: "là où le péché a abondé, la grâce a surabondé."
(Romains 5:20).
Peut-être apprendrons-nous pendant ce jeûne à abandonner les tentations
de la vie matérielle, à nous dépouiller de toutes les ressources de notre
orgueil, pour nous humilier devant Dieu et revenir pour comprendre que
le monde ne nous offre que des illusions éphémères.
Faisons de notre jeûne d'aujourd'hui une sortie, non pas de la protection
de Dieu, ni du jardin de la communion avec Lui, mais une sortie du monde
du péché qui a attiré nos désirs et nos impulsions, pour faire de notre jeûne
une sortie vers nous-mêmes, vers l'image de Dieu dans laquelle nous
avons été créés, et que notre jeûne et notre austérité soient un
dépouillement de notre égoïsme pour que nous puissions regarder au-delà
du moi en nous et jouir de la communion d'amour avec les autres. Le jeûne
qui nous dépouille des apparences du luxe nous met à nu devant notre
véritable état, comme le fils prodigue qui n'a réalisé la distance qu'après
s'être dépouillé. Retournons à la maison du Père comme il l'a fait, et que
notre jeûne nous enseigne la valeur de la vie dans la communion avec
Dieu.
Si la sortie du fils prodigue était un jeûne qui le dépouillait des rêves de
péché et se terminait par le sacrifice du veau gras, alors notre jeûne, qui
purifie nos âmes, se termine par le grand sacrifice sur la Croix, la raison
du pardon de nos péchés et de la joie pour le cœur de Dieu. La raison du
pardon, car "sans effusion de sang, il n'y a pas de pardon!" (Hébreux 9:22), et
la joie pour le cœur de Dieu, car Ésaïe dit : "Il a plu à l`Éternel de le briser
par la souffrance... Après avoir livré sa vie en sacrifice pour le péché, Il
verra une postérité et prolongera ses jours; Et l`œuvre de l`Éternel
prospérera entre ses mains." (Ésaïe 53:10).

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής
3η Κυριακή της Σαρακοστής
Ομιλία του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου
κ. Σελίμ Σφέιρ

Θεραπεία της αιμορροούσας
και η ανάσταση της κόρης του Ιάειρου
Λουκάς 8, 40 – 56

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να ζεις με αυτό που σου
στραγγίζει τη ζωή, που ξοδεύει τα καλύτερα χρόνια της ύπαρξής σου και
την καταναλώνει μάταια, ειδικά όταν επιμένει. Σε τέτοιες συνθήκες, ο
άνθρωπος βρίσκεται αδύναμος, απελπισμένος, αναζητώντας διέξοδο από
την πραγματικότητά του. Υπάρχει τρόπος διαφυγής;
Στο απόσπασμα που διαβάζουμε, μια γυναίκα αιμορροούσα υπέφερε επί
δώδεκα χρόνια, έχοντας ξοδέψει τα πάντα στους γιατρούς, αλλά δεν είχε
βρει ανακούφιση. Σύμφωνα με τον εβραϊκό νόμο, θεωρούνταν ακάθαρτη
και περιθωριοποιημένη στην κοινωνία λόγω της αιμορραγίας της. Δεν
μπορούσε να αγγίξει τους ανθρώπους ή τα αντικείμενα που άγγιζαν,
καθώς θα τους καθιστούσε ακάθαρτους. Το πιο σημαντικό, δεν μπορούσε
να ανέβει στο ναό ή να μπει σε συναγωγή για προσευχή. Ήταν
απομονωμένη από τους ανθρώπους και από τον Θεό.
Ίσως είχε χάσει κάθε ελπίδα για την κατάστασή της, γιατί είχε θυσιάσει
ό,τι είχε για να βρει θεραπεία, όχι μόνο για τη σωματική της ασθένεια,
αλλά και για την απομόνωσή της.
Ο χρόνος περνούσε, η ζωή της εξαντλούνταν και εκείνη ήταν ανίσχυρη,
βλέποντας τον κόσμο να συνεχίζει ενώ εκείνη πέθαινε σταδιακά. Υπήρχε
κάποια διέξοδος γι' αυτήν;
Θα προσπαθήσω να διαβάσω μαζί σας τι κρύβεται πίσω από τις γραμμές
που γράφονται.
Αυτή η γυναίκα είχε ακούσει για τον Ιησού, αλλά δεν ξέρουμε αν κάποιος
της είχε μιλήσει γι' αυτόν ή αν είχε ακούσει από μακριά γι' αυτόν, αυτόν
που θεράπευε τις ανθρώπινες ασθένειες. Ωστόσο, η είδηση του Ιησού
έφερε ελπίδα στην απελπισμένη. Της έφερε μια αχτίδα ελπίδας, οπότε
πήρε την απόφασή της και μάζεψε το κουράγιο της, περιμένοντας την
κατάλληλη στιγμή. Όμως ήταν σίγουρα ανίκανη να τον πλησιάσει στη
μέση του πλήθους, ειδικά στην κατάστασή της, γιατί όλοι γνώριζαν την
ίδια και την κατάστασή της. Δεν θα τολμούσε να τον πλησιάσει μέσα στο
πλήθος! Θα ήταν καλύτερα για εκείνη να τον ακολουθήσει σε ένα
μακρινό μέρος, σε ένα χωριό όπου κανείς δεν την ήξερε. Εκεί, θα ήταν
ελεύθερη να δράσει. Ίσως έτσι να ενεργούσε!
Το ισχυρότερο πράγμα στην πίστη της ήταν ότι δεν αμφέβαλε ούτε στιγμή
ότι η ακάθαρτη κατάστασή της θα μόλυνε εκείνον που εξαγνίζει τους
ακάθαρτους. Αντιθέτως, ήταν πεπεισμένη ότι αν τον άγγιζε, εκείνος θα
την καθάριζε.
Μέσα στο πλήθος γύρω του, μέσα στην αναταραχή που τον περιέβαλε,
γλίστρησε απαρατήρητη και τον άγγιξε, και η αιμορραγία της σταμάτησε.
Αλλά στην πραγματικότητα, δεν ήταν εκείνη που τον είχε αγγίξει, αλλά
εκείνος που την είχε αγγίξει. Γιατί το άγγιγμα του Ιησού στον άνθρωπο
φέρνει την απόλυτη θεραπεία, τη λύτρωση για όσους πιστεύουν σε
Αυτόν.
Η κατάστασή μας είναι παρόμοια με τη δική της, εμείς που
κατακλυζόμαστε από τη ροή της αμαρτίας, η ζωή μας και όλα όσα
περιέχει είναι μάταια και ανώφελη. Η αμαρτία μας κάνει ακάθαρτους σαν
εκείνους που έχουν έναν χείμαρρο να τους στραγγίζει. Μας χωρίζει από
τον κόσμο της υγιούς ζωής και μας εμποδίζει να συναντήσουμε τον Θεό.
Έχετε ακούσει ποτέ για τον Ιησού; Έχετε απελπιστεί από την αιμορραγία
της αμαρτίας στη ζωή σας; Θέλετε να θεραπευτείτε από αυτήν; Πάρτε την
απόφαση, αποφασίστε, ελάτε στον Ιησού, ελάτε σε αυτόν χωρίς να το
καταλάβει κανείς, πιστέψτε ότι αν τον αγγίξετε θα θεραπευτείτε, πιστέψτε
ότι αν γονατίσετε μπροστά Του με μετάνοια και Του ζητήσετε θεραπεία,
δεν θα σας αρνηθεί μια νέα γέννηση που θα αλλάξει τη ζωή σας και θα
σας κάνει γιο και κόρη του Θεού. Ο απόστολος Ιωάννης λέει στο
ευαγγέλιό του: «Αλλά σε όλους όσοι τον δέχτηκαν, σε όσους πιστεύουν
στο όνομά Του, έδωσε δύναμη να γίνουν παιδιά του Θεού, γεννημένα όχι
από αίμα ή από το θέλημα της σάρκας ή από το θέλημα του ανθρώπου,
αλλά από τον Θεό.» (Ιωάννης 1:12-13)
Μην αμφιβάλλετε στην καρδιά σας, μην αφήνετε τις θορυβώδεις φωνές
του κόσμου γύρω σας να σας εμποδίζουν να έρθετε σε αυτόν, η επιστολή
προς Εβραίους λέει: «Σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή Του, μην
σκληρύνετε την καρδιά σας.» (Προς Εβραίους 4:7). Αμήν

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Great Lent period
3rd Sunday of Lent
Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Jesus raises a dead girl and heals a sick woman
Luke 8, 40-56.

Dear brothers and sisters in Christ,

There is nothing more difficult than living with something that drains your
life, that spends the best years of your existence and consumes it in vain,
especially when it lasts. In such circumstances, man finds himself
powerless, desperate, looking for a way out of his reality. Is there an
escape route he can flee through?
In the passage we read, a bleeding woman had been suffering for twelve
years, having spent all her money on doctors, but no doctor was able to
heal her. According to Jewish law, she was considered impure and
marginalized in society because of her blood flow. She could not touch
people or the objects they touched, for she would make them impure.
More importantly, she could not go up to the temple or enter a synagogue
for prayer. She was isolated from both humans and from God.
Perhaps she had lost all hope in her condition, for she had sacrificed all
she had to find healing, not only from her physical illness, but also from
her isolation.
Time passed, her life was draining away and she was powerless, watching
the world live as she gradually died. Was there a way out for her?
I'll try to read with you what's behind the written lines.
This woman had heard about Jesus, but we do not know if someone had
told her about him or if she had heard about him from afar, the one who
healed human illnesses. However, the news of Jesus brought hope to the
desperate. He brought her a ray of hope, so she made her decision and
gathered her courage, waiting for the right moment. But she was surely
incapable of approaching him in the middle of the crowd, especially in
her condition, for everyone knew her and knew her condition. She would
not dare approach him in the crowd! It would be better for her to follow
him to a faraway place, to a village where nobody knew her. There, she
would be free to act. Perhaps she did!
What was strongest about her faith was that she never doubted for a
moment that her condition of impurity would contaminate the one who
purifies the impure. On the contrary, she was convinced that if she touched
him, he would purify her.
In the midst of the crowd around him, in the tumult that surrounded him,
she slipped in unnoticed and touched him, so her bleeding stopped. But in
fact, it was not she who had touched him, it was he who had touched her.
For the touch of Jesus on human beings brings total healing, redemption
for those who believe in him.
Our situation is similar to hers, we who are consumed by the flow of sin,
our life and all that it contains is vain and futile. Sin makes us impure like
those with a torrent that drains them. It separates us from the world of
healthy living and prevents us from meeting God.
Have you ever heard of Jesus? Have you despaired of bleeding sin in your
life? Do you want to be healed? Make your decision, make up your mind,
approach Jesus, come to him without anyone noticing, believe that if you
touch him, you will be healed, believe that if you kneel before him in
repentance and ask him for healing, he will not refuse you a new birth that
will change your life and make you a son of God. The apostle John says
in his gospel: "But to all who received him, to those who believe in his
name, he gave power to become children of God, who were born, not of
blood nor of the will of the flesh nor of the will of man, but of God." (John
1:12-13)
Don`t have doubts in your heart, don`t let the noisy voices of the world
around you stop you from coming to him, the letter to the Hebrews says:
"Today, if you hear his voice, don`t harden your hearts." (Hebrews 4:7).
Amen

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Temps du Grand Carême
3ème dimanche du Carême
Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Guérison de l’Hémorroisse
et la résurrection de la fille de Jaïre
Luc 8, 40-56.

Chers frères et sœurs en Christ,

Il n'y a rien de plus difficile que de vivre avec ce qui épuise votre vie, qui
dépense les meilleures années de votre existence et la consume en vain,
surtout lorsque cela perdure. Dans de telles circonstances, l'homme se
retrouve impuissant, désespéré, cherchant une issue pour s'échapper de sa
réalité. Y a-t-il une échappatoire par où il peut fuir ?
Dans le passage que nous avons lu, une femme hémorroïsse souffrait
depuis douze ans, ayant dépensé tout ce qu'elle avait pour les médecins,
mais elle n'avait trouvé aucun soulagement. Selon la loi juive, elle était
considérée comme impure et marginalisée dans la société en raison de son
flux de sang. Elle ne pouvait pas toucher les gens ou les objets qu'ils
touchaient, car elle les rendrait impurs. Plus important encore, elle ne
pouvait pas monter au temple ni entrer dans une synagogue pour la prière.
Elle était isolée des humains et de Dieu.
Peut-être avait-elle perdu tout espoir dans sa condition, car elle avait
sacrifié tout ce qu'elle avait pour trouver la guérison, non seulement de sa
maladie physique, mais aussi de son isolement.
Le temps passait, sa vie s'épuisait et elle était impuissante, voyant le
monde vivre alors qu'elle mourait peu à peu. Y avait-il une issue pour
elle?
Je vais chercher à lire avec vous ce qui se cache derrière les lignes écrites.
Cette femme avait entendu parler de Jésus, mais nous ne savons pas si
quelqu'un lui avait parlé de lui ou si elle avait entendu parler de lui de loin,
celui qui guérissait les maladies des humains. Cependant, la nouvelle de
Jésus ramenait l'espoir aux désespérés. Il lui apportait un rayon d'espoir,
alors elle prit sa décision et rassembla son courage, attendant le moment
propice. Mais elle était sûrement incapable de s'approcher de lui au milieu
de la foule, surtout dans son état, car tout le monde la connaissait et
connaissait son état. Elle n'oserait pas s'approcher de lui au milieu de la
foule ! Il valait mieux pour elle le suivre à un endroit lointain, dans un
village où personne ne la connaissait. Là, elle serait libre d'agir. Peut-être
a-t-elle agi ainsi !
Ce qui était le plus fort dans sa foi, c'est qu'elle n'a jamais douté un instant
que sa condition d'impureté contaminerait celui qui purifie les impurs. Au
contraire, elle était convaincue que si elle le touchait, il la purifierait.
Au milieu de la foule autour de lui, dans le tumulte qui l'entourait, elle se
faufila sans être remarquée et le toucha, alors son hémorragie s'arrêta.
Mais en fait, ce n'était pas elle qui l'avait touché, c'était lui qui l'avait
touchée. Car le toucher de Jésus sur les humains apporte une guérison
totale, la rédemption pour ceux qui croient en lui.
Notre situation est semblable à la sienne, nous qui sommes consumés par
le flux du péché, notre vie et tout ce qu'elle contient sont vains et futiles.
Le péché nous rend impurs comme ceux qui ont un torrent qui les draine.
Il nous sépare du monde de la vie saine et nous empêche de rencontrer
Dieu.
Avez-vous déjà entendu parler de Jésus ? Avez-vous désespéré du péché
hémorragique dans votre vie ? Voulez-vous en être guéris ? Prenez votre
décision, décidez-vous, approchez-vous de Jésus, venez à lui sans que
personne ne le remarque, croyez que si vous le touchez, vous serez guéris,
croyez que si vous vous agenouillez devant lui en repentir et vous lui
demandez la guérison, il ne vous refusera pas une nouvelle naissance qui
changera votre vie et vous rendra fils de Dieu. L'apôtre Jean dit dans son
évangile : " Mais à tous ceux qui l`ont reçue, à ceux qui croient en son
nom, elle a donné le pouvoir de devenir enfants de Dieu, lesquels sont nés,
non du sang, ni de la volonté de la chair, ni de la volonté de l`homme,
mais de Dieu." (Jean 1:12-13)
N'ayez pas de doutes dans votre cœur, ne laissez pas les voix bruyantes
du monde autour de vous vous empêcher de venir à lui, la lettre aux
Hébreux dit : " Aujourd`hui, si vous entendez sa voix, N`endurcissez pas
vos cœurs." (Hébreux 4:7). Amen

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre