Day: April 6, 2024

• Περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής

  4 η Κυριακή της Σαρακοστής

  Ομιλία του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου

  κ. Σελίμ Σφέιρ

  Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

  Δενυπάρχειεπιστροφήχωρίςαναχώρηση,δενυπάρχειμετάνοιαχωρίς

  ανυπακοήκαιδενυπάρχεικατανόησητηςέννοιαςτηςαγάπηςχωρίς

  αποξένωση.

  Βρισκόμαστεμπροστάσεμιααπότιςπιοόμορφεςπερικοπέςτου

  Ευαγγελίου,τηνπαραβολήτουάσωτουυιού,καιμέσασεαυτήν

  αποκαλύπτονται σημαντικές αλήθειες για το νόημα της νηστείας και την

  επίδρασήτηςστηνανθρώπινηψυχή,ιδιαίτερασεαυτήτηνευλογημένη

  εποχή.

  Αυτόςογιοςγεννήθηκεκαιμεγάλωσεστονκαταπράσινοκήποτου

  πατέρατου,μεγάλωσεστηναγκαλιάτου,απολαμβάνονταςόλαόσα

  μπορούσενατουπροσφέρειαυτότοφροντιστικόπεριβάλλονσε

  καρπούςκαιευλογίες,αλλάδενγνώριζετηνέννοιατηςπατρικής

  αγάπης και δεν είχε γευτεί την επιστροφή μετά την απομάκρυνση.

  Η ιδέα να κυριαρχήσει στη ζωή του τον γοήτευε, και έτσι αποφάσισε να

  επιχειρήσειναμπειστιςανατροπέςτηςζωήςμετακαλάκαιτακακά

  της.Πήρεό,τιτουανήκεκαιεγκατέλειψετονκήποτουπατέρατουγια

  μακρινέςχώρες,όπουδιέλυσετηνκληρονομιάτουπατέρατου,

  περνώνταςαπότηζωήστηναφθονίαστηγνώσητηςζωήςστιςπιο

  σκοτεινές της πτυχές.

  Εκεί,στηνέρημοτουθλιμμένουκόσμου,πείνασε,υπέφερεακόμηκαι

  από πείνα, και άρχισε να κατανοεί τη μεγαλοπρέπεια της ζωής στο σπίτι

  τουπατέρατου.Εκείαναγκάστηκεναδουλεύεισανσκλάβος,

  κατεβάζονταςτοεπίπεδότουσεαυτότωνγουρουνιώνπου

  κυλιόντουσανστηβρωμιά.Οάνθρωποςτουοποίουηευλογίατου

  πατέρατουξεχείλιζεαπότοτραπέζιτουλαχταρούσετηντροφήαυτών

  τωνακάθαρτωνπλασμάτων.Έχασεταρούχακαιταπαπούτσιατου,

  χάνοντας έτσι την προστασία του από τα στοιχεία της ζωής- πούλησε το

  δαχτυλίδι του, χάνοντας έτσι την ταυτότητά του.

  Τότεξεκίνησετοταξίδιτηςεπιστροφήςστοπατρικόσπίτι,όταν

  εξάντλησεόλατααποθέματατηςυπερηφάνειαςτου,επέστρεψεστον

  εαυτότου,στηνεικόνατουΘεούσταβάθητηςύπαρξηςτου,απόόπου

  είχε έρθει όταν έφυγε από το πατρικό σπίτι.

  Καθώςδιαβάζουμεαυτήτηνπαραβολή,βλέπουμεμπροστάμαςτην

  εικόνατου ανθρώπουστοταξίδιτης ζωής.Τηνεικόνατου καθενόςαπό

  εμάςπουβγαίνειαπότοκαταφύγιοτηςπατρικήςασφάλειας,γιανα

  μείνειγυμνόςκαιανυπεράσπιστος,μετηναμαρτίανακατατρώειτην

  άδειαζωήμας.Καθ'όλητηδιάρκειατηςζωήςμας,προσπαθούμενα

  κυριαρχήσουμεστηζωήμας,νααντλήσουμεαπότουςπόρουςμαςγια

  τιςαπολαύσεις τηςζωής,μόνοκαι μόνογιανασυνειδητοποιήσουμεότι

  ηαγκαλιάτουΘεού,στηναπλότητάτης,είναιπλουσιότερηαπό

  οτιδήποτε έχει να προσφέρει ο φτωχός κόσμος.

  ΊσωςσεαυτήτηνπαραβολήβλέπουμετονΑδάμναζεικαινα

  απολαμβάνειτηναγκαλιάτουΘεούστονΚήποτηςΕδέμ,χωρίςνα

  κατανοείτηνέννοιατηςκοινωνίαςμετονΘεό.Παρασύρθηκεαπότην

  ιδέα ναγίνεισαντονΘεό,κύριοςτουεαυτούτου.Έφυγεαπότονκήπο

  τηςπροστασίαςτουπατέρατουκαιπεριπλανήθηκεστηνέρημοτου

  κόσμου αναζητώντας την ελευθερία που είχε χάσει.

  Ναι, είμαστε οι έκπτωτοι γιοι του Αδάμ, που απομακρυνθήκαμε από τον

  κήπο τουΘεού εξαιτίαςτης αμαρτίαςμας, γιανα ζήσουμεσε ανυπακοή

  προκειμένου να αποκτήσουμε μια αίσθηση αυτοπεποίθησης.

  Ίσωςμετάαπόαυτήτηνοδυνηρήέξοδο,ναεπιστρέψουμεστονεαυτό

  μας,ναεπιστρέψουμεστοσπίτιτουουράνιουΠατέρα,ίσωςνα

  συνειδητοποιήσουμε εξαιτίας των αμαρτιών μας το βάθος της χάρης του

  Θεού,γι'αυτόκαιοαπόστολοςΠαύλοςλέει:«όπουηαμαρτία

  αφθονούσε, αφθονούσε η χάρη.» (Ρωμαίους 5:20).

  Ίσωςκατάτηδιάρκειααυτήςτηςνηστείαςναμάθουμενα

  εγκαταλείπουμετουςπειρασμούςτηςυλικήςζωής,νααπογυμνωθούμε

  από όλα τα εφόδια της υπερηφάνειάς μας, να ταπεινωθούμε ενώπιον του

  Θεούκαιναεπιστρέψουμεστηνκατανόησηότιοκόσμοςμας

  προσφέρει μόνο φευγαλέες ψευδαισθήσεις.

  Αςκάνουμετηνηστείαμαςσήμεραμιαέξοδο,όχιαπότηνπροστασία

  τουΘεού,ούτεαπότονκήποτηςκοινωνίαςμαζίΤου,αλλάμιαέξοδο

  απότονκόσμοτηςαμαρτίαςπουέχειπροσελκύσειτιςεπιθυμίεςκαιτις

  παρορμήσεις μας,νακάνουμε τηνηστείαμας μιαέξοδοπρος τονεαυτό

  μας,προςτηνεικόνατουΘεούμετηνοποίαδημιουργηθήκαμε,καιας

  είναιηνηστείακαιηλιτότητάμαςμιααπογύμνωσητουεγωισμούμας,

  ώστεναμπορέσουμενακοιτάξουμεπέρααπότονεαυτόμαςκαινα

  απολαύσουμετηνκοινωνίατηςαγάπηςμετουςάλλους.Ηνηστεία,η

  οποίαμαςαπογυμνώνειαπόταπαρελκόμενατηςπολυτέλειας,μας

  εκθέτειστηνπραγματικήμαςκατάσταση,όπωςοάσωτοςυιόςπου

  συνειδητοποίησετηναπόστασημόνοαφούαπογυμνώθηκε.Ας

  επιστρέψουμεστοσπίτιτουΠατέραόπωςεκείνος,καιαςαφήσουμετη

  νηστείαμαςναμαςδιδάξειτηναξίατουναζούμεσεκοινωνίαμετον

  Θεό.

  Ανηέξοδοςτουάσωτουυιούήτανμιανηστείαπουτοναπογύμνωσε

  απόταόνειρατηςαμαρτίαςκαιτελείωσεμετηθυσίατουμοσχαριού,

  τότεηδικήμαςνηστεία,πουκαθαρίζειτιςψυχέςμας,τελειώνειμετη

  μεγάληθυσίαστοΣταυρό,τηναιτίαγιατησυγχώρεσητωναμαρτιών

  μας και τη χαρά της καρδιάς του Θεού. Ο λόγος για τη συγχώρεση, γιατί

  «χωρίςναχυθείαίμαδενυπάρχεισυγχώρεση»(Εβραίους9:22),καιη

  χαράγιατηνκαρδιάτουΘεού,γιατίοΗσαΐαςλέει:«Ευδόκησεο

  Κύριοςνατονσυντρίψειμέσααπόταβάσανα....Αφούδώσειτηζωή

  τουωςθυσίαγιατηναμαρτία,θαδειαπόγονοκαιθαπαρατείνειτις

  ημέρεςτου-καιτοέργοτουΚυρίουθαευδοκιμήσεισταχέριατου.»

  (Ησαΐας 53:10). Αμήν

  † Σελίμ Σφέιρ

  Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

The Prodigal Son
Luke 15, 11-32

Dear brothers and sisters in Christ,

There is no return without departure, no repentance except after
disobedience, and no understanding of the meaning of love except after
distance.
We stand before one of the most beautiful passages in the Gospel, the
parable of the prodigal son, and in it important truths about the meanings
of fasting and its effect on the human soul are revealed to us, especially
in this blessed time.
This son was born and raised in the lush garden of his father, growing up
in his bosom, enjoying all that this nurturing environment could offer him
in terms of fruits and blessings, but he did not know the meaning of
paternal love, and had not tasted the return after the estrangement.
The idea of reigning over his own life appealed to him, so he decided to
venture into the twists and turns of life with its goods and ills. He took
what was his and left his father's garden for faraway lands, where he
dissipated his father's inheritance, moving from life in abundance to the
knowledge of life in its darkest aspects.
There, in the desert of the saddened world, he hungered, even suffered
from famine, and began to understand the splendor of life in his father's
house.
There he was compelled to work like a slave, lowering himself to the level
of the pigs wallowing in filth. He who was blessed by his father's overflow
from his table, craved the food of these unclean creatures. He lost his
clothes and shoes, thus losing his protection against the elements of life;
he sold his ring, losing his identity.
Then begins the journey back to the father's house, when he has exhausted
all the resources of his pride, returned to himself, to the image of God
deep within his being, from where he had departed when he left the
father's house.
As we read this parable, we see before us the image of man in the journey
of life. The image of each of us leaving the refuge of paternal security, to
become naked and defenceless, with sin eating away at our empty lives.
Throughout our lives, we seek to dominate our own lives, to draw on our
resources for life's pleasures, only to realize that God's bosom, in its
simplicity, is richer than anything the poor world can offer us.
Perhaps we see in this parable Adam, who lived and enjoyed God's
paternal bosom in the Garden of Eden, without understanding the meaning
of communion with God. He was seduced by the idea of becoming like
God, master of himself. He left the garden of paternal protection and
wandered into the desert of the world in search of the freedom he had lost.
Yes, we are the fallen sons of Adam, out of God's garden because of our
sin, living in disobedience in order to acquire the sense of return to
oneself.
Perhaps after this painful exit, we will come back to ourselves, to return
to the heavenly Father's house, perhaps we will realize because of our sins
the depth of God's grace, which is why Paul the apostle says: "where sin
abounded, grace overflowed." (Romans 5:20).
Perhaps during this fast we will learn to abandon the temptations of
material life, to strip ourselves of all the resources of our pride, to humble
ourselves before God and return to understand that the world offers us
only fleeting illusions.
Let our fast today be an exit, not from the protection of God, nor from the
garden of communion with Him, but an exit from the world of sin that has
attracted our desires and impulses, to make our fast an exit to ourselves,
towards the image of God in which we were created, and let our fast and
our austerity be a stripping of our selfishness so that we can look beyond
the self in us and enjoy the communion of love with others. Fasting that
strips us of the appearances of luxury exposes us to our true state, like the
prodigal son who only realized the distance after stripping himself. Let us
return to the Father's house as he did, and let our fasting teach us the value
of living in communion with God.
If the prodigal son's departure was a fast that stripped him of dreams of
sin and ended with the sacrifice of the fatted calf, then our fast, which
purifies our souls, ends with the great sacrifice on the Cross, the reason
for forgiveness of our sins and joy for the heart of God. The reason for
forgiveness, for "without the shedding of blood there is no forgiveness!"
(Hebrews 9:22), and the joy for the heart of God, for Isaiah says : “Yet it
pleased the Lord to bruise Him; He has put Him to grief. When you make
His soul an offering for sin, He shall see His seed, He shall
prolong His days, And the pleasure of the Lord shall prosper in His hand."
(Isaiah 53:10).

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Le Fils Prodigue
Luc 15, 11-32

Chers frères et sœurs en Christ,

Il n'y a pas de retour sans départ, pas de repentir sauf après la
désobéissance, et pas de compréhension du sens de l'amour sauf après
l'éloignement.
Nous nous tenons devant l'un des plus beaux passages de l'Évangile, la
parabole du fils prodigue, et en cela se révèlent devant nous des vérités
importantes sur les significations du jeûne et son effet sur l'âme humaine,
particulièrement en ce temps béni.
Ce fils est né et a été élevé dans le jardin luxuriant de son père, grandissant
dans son sein, jouissant de tout ce que cet environnement nourricier
pouvait lui offrir en termes de fruits et de bienfaits, mais il ne connaissait
pas le sens de l'amour paternel, et n'avait pas goûté au retour après
l'éloignement.
L'idée de régner sur sa propre vie l'a séduit, alors il a décidé de s'aventurer
dans les méandres de la vie avec ses biens et ses maux. Il a pris ce qui lui
appartenait et a quitté le jardin de son père pour des contrées lointaines,
où il a dissipé l'héritage de son père, passant de la vie dans l'abondance à
la connaissance de la vie dans ses aspects les plus sombres.
Là, dans le désert du monde attristé, il a eu faim, voire a souffert de la
famine, et a commencé à comprendre la splendeur de la vie dans la maison
de son père.
Là, il a été contraint de travailler comme un esclave, abaissant son niveau
jusqu'à celui des porcs qui se vautrent dans la saleté. Celui dont la
bénédiction du père débordait de sa table, a désiré la nourriture de ces
créatures impures. Il a perdu ses vêtements et ses chaussures, perdant ainsi
sa protection contre les éléments de la vie, il a vendu son anneau, perdant
ainsi son identité.
C'est alors que commence le voyage de retour vers la maison du père,
quand il a épuisé toutes les ressources de son orgueil, il est revenu à lui-
même, à l'image de Dieu au plus profond de son être, d'où il était sorti
lorsqu'il avait quitté la maison du père.
Nous lisons cette parabole, et nous voyons devant nous l'image de
l'homme dans le voyage de la vie. L'image de chacun de nous sortant du
refuge de la sécurité paternelle, pour devenir nu et sans défense, avec le
péché rongeant notre vie vide. Tout au long de notre vie, nous cherchons
à dominer nos propres vies, à puiser dans nos ressources pour les plaisirs
de la vie, pour ensuite réaliser que le sein de Dieu, dans sa simplicité, est
plus riche que tout ce que le monde pauvre peut nous offrir.
Peut-être voyons-nous dans cette parabole Adam qui a vécu et joui du sein
paternel de Dieu dans le jardin d'Éden, sans comprendre le sens de la
communion avec Dieu. L'idée de devenir semblable à Dieu l'a séduit,
maître de lui-même. Il a quitté le jardin de la protection paternelle et s'est
égaré dans le désert du monde à la recherche de la liberté qu'il avait
perdue.
Oui, nous sommes les fils déchus d'Adam, sortis du jardin de Dieu à cause
de notre péché, pour vivre dans la désobéissance afin d’acquérir le sens
du retour à soi-même.
Peut-être qu'après cette douloureuse sortie, nous reviendrons à nous-
mêmes, pour retourner à la maison du Père céleste, peut-être réaliserons-
nous à cause de nos péchés la profondeur de la grâce de Dieu, c'est
pourquoi Paul l'apôtre dit: "là où le péché a abondé, la grâce a surabondé."
(Romains 5:20).
Peut-être apprendrons-nous pendant ce jeûne à abandonner les tentations
de la vie matérielle, à nous dépouiller de toutes les ressources de notre
orgueil, pour nous humilier devant Dieu et revenir pour comprendre que
le monde ne nous offre que des illusions éphémères.
Faisons de notre jeûne d'aujourd'hui une sortie, non pas de la protection
de Dieu, ni du jardin de la communion avec Lui, mais une sortie du monde
du péché qui a attiré nos désirs et nos impulsions, pour faire de notre jeûne
une sortie vers nous-mêmes, vers l'image de Dieu dans laquelle nous
avons été créés, et que notre jeûne et notre austérité soient un
dépouillement de notre égoïsme pour que nous puissions regarder au-delà
du moi en nous et jouir de la communion d'amour avec les autres. Le jeûne
qui nous dépouille des apparences du luxe nous met à nu devant notre
véritable état, comme le fils prodigue qui n'a réalisé la distance qu'après
s'être dépouillé. Retournons à la maison du Père comme il l'a fait, et que
notre jeûne nous enseigne la valeur de la vie dans la communion avec
Dieu.
Si la sortie du fils prodigue était un jeûne qui le dépouillait des rêves de
péché et se terminait par le sacrifice du veau gras, alors notre jeûne, qui
purifie nos âmes, se termine par le grand sacrifice sur la Croix, la raison
du pardon de nos péchés et de la joie pour le cœur de Dieu. La raison du
pardon, car "sans effusion de sang, il n'y a pas de pardon!" (Hébreux 9:22), et
la joie pour le cœur de Dieu, car Ésaïe dit : "Il a plu à l`Éternel de le briser
par la souffrance... Après avoir livré sa vie en sacrifice pour le péché, Il
verra une postérité et prolongera ses jours; Et l`œuvre de l`Éternel
prospérera entre ses mains." (Ésaïe 53:10).

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre