Author: staff@maroniteparchy.org.cy

Η περίοδος των Χριστουγέννων

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών
Κύπρου κ.Σελίμ Σφέιρ

Η Γέννηση του Ιωάννη του Βαπτιστή
( Λουκάς 1 / 57 - 66)

Όταν συμπληρώθηκε ο καιρός να γεννήσει, η Ελισάβετ
έκανε γιο. Οι γείτονες και οι συγγενείς άκουσαν ότι ο Κύριος
έδειξε μεγάλη ευσπλαχνία σ' αυτήν και χαίρονταν μαζί της. Όταν
το παιδί έγινε οχτώ ημερών, ήρθαν να του κάνουν περιτομή και
ήθελαν να του δώσουν το όνομα Ζαχαρίας, όπως λεγόταν ο
πατέρας του. Η μητέρα του όμως είπε: «Όχι, Θα ονομαστεί
Ιωάννης». Τότε της είπαν: «Μα δεν υπάρχει κανένας απ' τους
συγγενείς σου που να έχει το όνομα αυτό». Με νοήματα ρώτησαν
τον πατέρα του τι όνομα θα ήθελε να δώσει στο παιδί αυτός
ζήτησε μια μικρή πλάκα και έγραψε: «Ιωάννης είναι το όνομά
του»· κι όλοι απόρησαν. Αμέσως το στόμα του άνοιξε, λύθηκε η
γλώσσα του και άρχισε να μιλάει δοξάζοντας το Θεό. Όλοι οι
κάτοικοι της γύρω περιοχής κυριεύτηκαν από δέος, και τα
γεγονότα αυτά διαδόθηκαν σ' ολόκληρη την ορεινή περιοχή της
Ιουδαίας. Όσοι τα άκουσαν τα κρατούσαν μέσα τους και
σκέφτονταν: «Τι θα γίνει άραγε το παιδί αυτό;» γιατί πραγματικά
τον προστάτευε ο Θεός.

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Για τους γονείς του, τον Ζαχαρία και την Ελισάβετ, η
γέννηση του Ιωάννη του Βαπτιστή ήταν ένα απροσδόκητο
γεγονός, δεδομένου ότι ήταν ηλικιωμένοι και, κατά τη γνώμη
τους, το μέλλον δεν θα τους πρόσφερε πολλά. Τότε όμως συνέβη
το αδιανόητο, το απροσδόκητο, το αδύνατο. Ευχάριστα νέα, όπως
δεν τα περίμεναν ποτέ πριν! Ένας γιος στα γηρατειά τους.
Η γέννηση του Ιωάννη του Βαπτιστή σηματοδοτεί επίσης τη
μετάβαση από τον νόμο στη χάρη, από τον Μωυσή στον Ιησού.
Το όνομα που έλαβε, Ιωάννης «Yo-Hanôn», που σημαίνει «ο
Θεός είναι τρυφερότητα», είναι το σημάδι του ελέους που έδειξε
ο Κύριος όχι μόνο στους γονείς του αλλά και στον λαό του. Μέσω
της γέννησής του, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μας λέει ότι «τίποτα
δεν είναι αδύνατο για τον Θεό,» ότι ο Κύριος δεν έχει πει ακόμη
την τελευταία του λέξη στη ζωή μας και στον κόσμο. Μας
επιφυλάσσει ακόμη κάποιες εκπλήξεις. Η γέννηση του Ιωάννη
προδικάζει ήδη τη γέννηση Εκείνου για τον οποίο ο Ιωάννης
πετάχτηκε με χαρά στη μήτρα της μητέρας του...
Ο Ιωάννης δεν ήταν το Φως που ήρθε να διαλύσει το
σκοτάδι, αλλά ολόκληρη η ζωή του ήταν μια μαρτυρία για το φως
που τον φώτιζε: «Δεν είμαι ο Χριστός», είπε, «αλλά έχω σταλεί
πριν από αυτόν». Η αποστολή του ήταν να δώσει μαρτυρία για το
φως μπροστά στους ανθρώπους και να τους προετοιμάσει να το
υποδεχτούν. Ήταν η φωνή που φώναζε στην έρημο: «Ετοιμάστε
τους δρόμους του Κυρίου, ανοίξτε τα μονοπάτια του.» Βλέποντας
τον Ιησού να περνάει, δείχνει στους γύρω του «τον Αμνό του
Θεού.» Προτρέπει τον λαό του σε μεταστροφή, ώστε να μπορέσει
να δεχτεί το έλεος του Θεού και τον ερχομό του στις καρδιές του.
Η αποστολή του ολοκληρώθηκε, ο Ιωάννης έκανε ταπεινά
στην άκρη: «Αυτός πρέπει να υψωθεί και εγώ πρέπει να
σμικρυνθώ». Το μεγαλείο του έγκειται στο ότι άνοιξε το δρόμο
για τον Ιησού, τον Μεσσία, για να μπορέσει αυτός με τη σειρά
Του να εκπληρώσει την αποστολή Του, αυτή της θέσπισης, μέσω
του θανάτου και της ανάστασής Του, μιας νέας διαθήκης μεταξύ
του Θεού και εμάς...
Όλοι ανήκουμε σε αυτή τη νέα διαθήκη, επειδή έχουμε
βαπτιστεί στο πνεύμα και τη φωτιά της αγάπης του Θεού. Ας
αναγνωρίσουμε όμως ότι πρέπει ακόμη να ακούσουμε τον
προφητικό λόγο του Ιωάννη του Βαπτιστή που μας καλεί σε
μεταστροφή, την προτροπή του να επιστρέψουμε στον Ιησού, τον
Σωτήρα μας.
Ωστόσο, αν θέλουμε να καλωσορίσουμε το μήνυμα του
Ιωάννη του Βαπτιστή, πρέπει ταυτόχρονα να κάνουμε τη στάση
του δική μας, να μειώσουμε τους εαυτούς μας, να απαρνηθούμε
τους εαυτούς μας για να αφήσουμε τον Ιησού Χριστό να
μεγαλώσει μέσα μας, να γίνουμε μαθητές Του, αδελφοί και
αδελφές Του, αγαπημένοι φίλοι Του, ώστε ο Ιησούς να
κατοικήσει μέσα μας και να μας δώσει τη δύναμη να αγαπάμε, το
θάρρος να πιστεύουμε σ' Αυτόν παρά τα πάντα και την υπομονή
να ελπίζουμε ότι δεν θα μας εγκαταλείψει σε όποια κατάσταση κι
αν βρισκόμαστε.
Ακολουθώντας τα βήματα του Ιωάννη του Βαπτιστή, ας
θυμόμαστε ότι, μέσω του βαπτίσματος, έχουμε λάβει μια κλήση
και μια προφητική αποστολή, ότι καλούμαστε να διακηρύξουμε
την τρυφερότητα του Θεού εν Χριστώ που έρχεται να σώσει την
ανθρωπότητα, με τη μαρτυρία της ανανεωμένης ζωής μας, με τη
συνεχή μεταστροφή των καρδιών μας και με τις σχέσεις μας με
τους άλλους.

Προσευχή: Κύριε, Θεέ της αγάπης και του ελέους, ξύπνησε μέσα
μας τον ζήλο του Ιωάννη του Βαπτιστή για να μαρτυρήσουμε την
τρυφερότητά σου για μας και να αναγγείλουμε με θάρρος τον
ερχομό σου στην καρδιά του καθενός μας. Σε ευχαριστούμε μαζί
με την Ελισάβετ και τον Ζαχαρία, με ευγνωμοσύνη για τα
θαυμαστά πράγματα που κάνεις στη ζωή μας, μέσω του Ιησού
Χριστού, του αγαπημένου σου Υιού, και του Αγίου Πνεύματος.
Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

6th Sunday in Advent
Nativity of John the Baptist
Luke 1:57-66

Dear brothers and sisters in Christ,

For his parents, Zechariah and Elizabeth, the birth of John the Baptist was
an unexpected event, since they were old and, in their eyes, the future had
little to offer them. But then came the inconceivable, the unexpected, the
impossible. Good news like they'd never expected before! A son in their
old age.
With the birth of John the Baptist, the passage from law to grace, from
Moses to Jesus, is also accomplished. His name, John "Yo-Hanôn", which
means "God is tenderness", is a sign of the Lord's mercy for his parents,
but also for his people. Through his birth, John the Baptist tells us that
"nothing is impossible for God", that the Lord has not yet said his last
word in our lives and in the world. He still has some surprises in store for
us. John's birth already anticipates the birth of the One for whom he leapt
with joy in his mother's womb...

John was not the Light who came to dispel the darkness, but his whole life
was a testimony to the light he was enlightened by: "I am not the Christ,"
he said, "but I have been sent before Him. His mission was to bear witness
to the light before men, and to prepare them to welcome it. He is the voice
crying out in the desert: "Prepare the ways of the Lord, make straight his
paths." Seeing Jesus passing by, he points to those around him as "the
Lamb of God". He exhorts his people to conversion, so that they can
receive God's mercy and his coming into their hearts.
His mission accomplished, John humbly fades away: "He must increase,
and I must decrease. His greatness was to have paved the way for Jesus,
the Messiah, to let him in turn fulfill his mission, that of inaugurating,
through his death and resurrection, a new covenant between God and us...
We all belong to this new covenant, having been baptized in the spirit and
fire of God's love. But let's face it, we still need to hear the prophetic word
of John the Baptist reminding us to repent, his exhortation to return to
Jesus our Saviour.
However, if we are to welcome the message of John the Baptist, we must
at the same time make his attitude our own, decreasing ourselves,
renouncing ourselves to let Christ Jesus grow within us by becoming his
disciples, his brothers and sisters, his beloved friends, so that Jesus may
dwell within us and give us the strength to love, the courage to believe in
Him despite everything, and the patience to hope that He will not abandon
us no matter our situation is.
Following John the Baptist, let us remember that, through baptism, we
have received a vocation and a prophetic mission, that we are called to
proclaim the tenderness of God in Christ who comes to save men, through
the witness of our renewed lives, by the permanent conversion of our
hearts and through our relationships with others.

Prayer:
Lord, God of love and mercy, arouse in us the zeal of John the Baptist to
bear witness to your tenderness for us, and courageously announce your
coming into the heart of each one of us. We thank you with Elizabeth and
Zechariah, in gratitude for the wonders you accomplish in our lives,
through Jesus Christ your beloved Son and the Holy Spirit. Amen.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

6ème Dimanche du temps de l’Avent

Nativité de Jean-Baptiste
Luc 1 : 57-66

Chers frères et sœurs en Christ,

La naissance de Jean-Baptiste fut pour ses parents Zacharie et Élisabeth
un événement inespéré, étant donné qu’ils étaient âgés et à leurs yeux
l’avenir ne devait plus leur offrir grand-chose. Mais voilà qu’est survenu
l’inconcevable, l’inattendu, l’impossible. Une bonne nouvelle comme ils
n’en attendaient plus ! Un fils dans leur vieillesse.
Avec la naissance de Jean Baptiste, s’accomplit aussi le passage de la loi
à la grâce, de Moïse à Jésus. Le nom qu’il reçoit, Jean « Yo-Hanôn » qui
veut dire « Dieu est tendresse », est le signe de la miséricorde que le
Seigneur a déployé sur ses parents mais aussi sur son peuple. Par sa
naissance, Jean-Baptiste nous dit que « rien n’est impossible à Dieu », que
le Seigneur n’a pas encore dit son dernier mot dans notre vie et dans le
monde. Il a encore de bonnes surprises à nous faire. La naissance de Jean
anticipe déjà la naissance de Celui pour qui jean a tressailli de joie dans
le ventre de sa mère…

Jean n’était pas la Lumière venue dissiper les ténèbres, mais toute sa vie
sera un témoignage rendu à cette lumière donc il est éclairé : « Je ne suis
pas le Christ, dit-il, mais je suis envoyé devant lui. » Sa mission était de
rendre témoignage à la lumière devant les hommes et de les disposer à
l’accueillir. Il est la voix qui crie dans le désert : « Préparez les chemins
du Seigneur, rendez droits ses sentiers. » Voyant Jésus qui passe, il le
désigne à ceux qui l’entourent comme « l’Agneau de Dieu ». Il exhorte
son peuple à la conversion afin qu’il soit capable de recevoir la
miséricorde de Dieu et sa venue dans les cœurs.
Sa mission accomplie, Jean s’efface humblement : « il faut qu’il grandisse
et que moi je diminue. » Sa grandeur, fut d’avoir tracé le chemin devant
Jésus le Messie pour le laisser à son tour accomplir sa mission, celle
d’inaugurer par sa mort et sa résurrection une nouvelle alliance entre Dieu
et nous…
Nous appartenons tous à cette nouvelle alliance puisque nous avons été
baptisés dans l’esprit et le feu de l’amour de Dieu. Mais reconnaissons
que nous avons toujours besoin d’entendre la parole prophétique de Jean
Baptiste nous rappeler à la conversion, son exhortation à revenir à Jésus
notre Sauveur.
Cependant, s’il nous faut donc accueillir le message de Jean-Baptiste, il
nous faut en même temps faire nôtre son attitude, diminuer nous-mêmes,
renoncer à nous-même pour laisser le Christ Jésus grandir en nous en
devenant ses disciples, ses frères et sœurs, ses amis bien-aimés pour que
Jésus habite en nous et nous donne la force d’aimer, le courage de croire
en Lui malgré tout et la patience d’espérer qu’Il ne nous abandonne pas
quelle que soit notre situation.
Á la suite de Jean Baptiste, rappelons-nous que, grâce au baptême, nous
avons reçu une vocation et une mission prophétique, que nous sommes
appelés à annoncer la tendresse de Dieu en Christ qui vient sauver les
hommes, par le témoignage de notre vie renouvelée, par la conversion
permanente de notre cœur et par nos relations avec les autres.

Prière :
Seigneur, Dieu d’amour et de miséricorde suscite en nous le zèle de Jean-
Baptiste pour témoigner de ta tendresse pour nous, et annoncer avec
courage ta venue dans le cœur de chacun de nous. Nous te rendons grâce
avec Elisabeth et Zacharie, en reconnaissance (plein de gratitude) pour ce
que tu accomplis de merveilles dans nos vies, par Jésus Christ ton Fils
bien aimé et le Saint-Esprit. Amen.

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Η περίοδος των Χριστουγέννων

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών
Κύπρου κ. Σελίμ Σφέιρ

Η Μαριάμ επισκέπτεται την Ελισάβετ
( Λουκάς 1 / 39 - 45)

Αμέσως ύστερα, η Μαριάμ σηκώθηκε και πήγε
γρήγορα σε μια πόλη της ορεινής Ιουδαίας μπήκε στο σπίτι
του Ζαχαρία και χαιρέτησε την Ελισάβετ. Μόλις εκείνη
άκουσε το χαιρετισμό της Μαρίας, το βρέφος που ήταν στα
σπλάχνα της σκίρτησε. Η Ελισάβετ τότε πλημμύρισε με το
Άγιο Πνεύμα και φώναξε με δυνατή φωνή: «Ευλογημένη
απ' το Θεό είσαι εσύ, περισσότερο από όλες τις γυναίκες!
Ευλογημένο και το παιδί που έχεις στα σπλάχνα σου! Αλλά
πώς μου έγινε αυτή η τιμή να με επισκεφθεί η μητέρα του
Κυρίου μου; Μόλις έφτασε στ' αυτιά μου η φωνή του
χαιρετισμού σου, σκίρτησε από αγαλλίαση το παιδί στα
σπλάχνα μου. Χαρά σ' αυτήν που πίστεψε ότι θα
εκπληρωθούν τα λόγια που της είπε ο Κύριος».

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Δεν χρειάζεται να ελέγχετε καθημερινά τα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης για να ξέρετε ότι ο κόσμος μας
βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Δεν υπάρχουν καλές
ειδήσεις που να μας δίνουν ελπίδα, που να μας
ενθαρρύνουν να πιστέψουμε ότι το αύριο μας θα είναι
ηλιόλουστο, δεν υπάρχουν καλές ειδήσεις που να κάνουν
τα παιδιά να ονειρεύονται ότι ο κόσμος στον οποίο
μεγαλώνουν είναι ένας καλός κόσμος για να ζουν. Δεν θα
μπορούσαν να υπάρξουν κάποια καλά νέα που θα
υπερέβαιναν τα δραματικά γεγονότα που περνάει ο κόσμος
μας; Πριν από περισσότερα από 2.000 χρόνια, μια καλή
είδηση κυκλοφορούσε σε αυτή την περιοχή της Μέσης
Ανατολής που σήμερα «φλέγεται» από τη βαρβαρότητα
ενός ανελέητου πολέμου. Αυτή η καλή είδηση πήρε σάρκα
και οστά στην καρδιά ενός κοριτσιού που ονομαζόταν
Μαρία...
Έχοντας υποδεχθεί τον Λόγο του Θεού που έλαβε
σάρκα και οστά, μετά την αναγγελία του αγγέλου του
Κυρίου, η Μαρία δεν έμεινε στο σπίτι. Η χαρά που έλαβε
από τον ευαγγελισμό την οδήγησε να τρέξει στη συγγενή
της Ελισάβετ για να μοιραστεί μαζί της τη χαρά των
θαυμάτων αυτού του Θεού, για τον οποίο τίποτα δεν είναι
αδύνατο, που δίνει απόγονο σε μια στείρα γυναίκα και
δίνει το παιδί του σε μια Παρθένο.
Περισσότερο από μια επίσκεψη φιλίας ή
αλληλοβοήθειας μεταξύ της Μαρίας και της Ελισάβετ,
είναι μια αμοιβαία αποκάλυψη για την οποία μας μιλάει
αυτή η επίσκεψη. Κάθε μία από τις δύο γυναίκες
αποκαλύπτει στην άλλη το μυστήριο της εκπληκτικής
μητρότητάς της. Ο χαιρετισμός της Μαρίας αποκαλύπτει
στην Ελισάβετ ότι φέρει το μυστήριο του ενσαρκωμένου
Θεού. Η Ελισάβετ αποκαλύπτει στη Μαρία ότι είναι η
μητέρα του Σωτήρα μέσα από την έκρηξη χαράς του
παιδιού της υπόσχεσης που κυοφορεί. Η Μαρία απαντά
στη χαρά της Ελισάβετ που αισθάνεται το παιδί να πηδάει
μέσα της με ένα τραγούδι αγαλλίασης, ένα άλμα πίστης
που την συγκινεί: «Χαρά σ' αυτήν που πίστεψε ότι θα
εκπληρωθούν τα λόγια που της είπε ο Κύριος».
Είναι αυτή η συγκίνηση της πίστης, όπως
επισημαίνει ο Πάπας Φραγκίσκος, που λείπει από τις
καρδιές μας, συνηθισμένες να ακούμε τον Λόγο του Θεού
κάθε Κυριακή, χωρίς αυτός ο Λόγος να διατηρεί τη γεύση
των Καλών Ειδήσεων για να αγγίζει τις καρδιές μας, να
μας μεταστρέφει, να αντλεί συνεχώς τη χαρά της ελπίδας
στη ζωή μας και να μας φωτίζει ώστε να μπορούμε να
αντιμετωπίσουμε τις δοκιμασίες της ζωής μας. Πώς, χωρίς
αυτό το Καλό Άγγελμα, μπορούμε να εξακολουθούμε να
έχουμε εμπιστοσύνη στην παρουσία του Κυρίου εν μέσω
των καταιγίδων της ζωής μας, ότι είναι μαζί μας ό,τι κι αν
συμβεί, ότι ό,τι είναι αδύνατο για εμάς δεν είναι αδύνατο
γι' Αυτόν και ότι μαζί με τη Μαρία μπορούμε να
ευχαριστούμε για όλα και παρ' όλα όσα μας συμβαίνουν;
Πώς, χωρίς να μεταφέρουμε αυτά τα καλά νέα στους
άλλους, μπορούμε να γίνουμε ακόμα, όπως η Μαρία,
μάρτυρες ότι ο Κύριος θέλει να μας σώσει και να μοιραστεί
τη ζωή Του μαζί μας μέσα στη χαρά της ελπίδας;
Η προθυμία της Μαρίας να πάει στο σπίτι της
ξαδέλφης της πρέπει επίσης να είναι η προθυμία του
καθενός από εμάς να προσεγγίσουμε τους άλλους: στις
οικογένειές μας, στις ενορίες μας, στον κόσμο της
εργασίας, στους γείτονές μας... να μεταφέρουμε τη χαρά
του Ευαγγελίου, όχι με λόγια, αλλά πρωτίστως με τη
μαρτυρία της ζωής μας: αυτό μπορεί να πάρει τη μορφή
μιας απλής παρουσίας στους άλλους, να τους ακούσουμε,
να προσπαθήσουμε να τους καταλάβουμε, να τους
παρηγορήσουμε, να τους βοηθήσουμε να ελπίζουν ενάντια
και παρά τα πάντα...

Προσευχή: Παρθένε και Μητέρα Μαρία, εσύ που,
κινούμενη από το Πνεύμα, υποδέχτηκες τον Λόγο της ζωής
με ταπεινή πίστη και μια καρδιά ολοκληρωτικά
παραδομένη στον Κύριο, βοήθησέ μας να έχουμε τέτοια
πίστη και μια καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον Κύριο,
ώστε, όπως εσύ, να μεταφέρουμε με προθυμία τα καλά νέα
για τον Ιησού, τον αγαπημένο σου Υιό, τον Σωτήρα μας,
σε όλους εκείνους με τους οποίους ζούμε και
συναντιόμαστε. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

5th Sunday in Advent
The Visitation
Luke 1: 39-45

Dear brothers and sisters in Christ,

There is no need to check the social media every day to realize that our
world is going badly. No good news that gives hope, encourages us to
believe that our tomorrows will be sunny, or dreams for children that the
world they are growing up in is a place where it is good to live. Could
there be good news that transcends the dramatic events our world is
experiencing? Over 2000 years ago, there circulated Good News in the
Middle East, which is currently "engulfed" by the brutality of a merciless
war. This Good News took flesh in the heart of a girl called Mary...
Having welcomed the Word of God made flesh, following the
announcement of the angel of the Lord, Mary did not stay at home. The
joy she received from this announcement led her to run to her relative
Elizabeth to share with her the joy of the wonders of this God for whom
nothing is impossible, who gives offspring to a barren woman and gives
his child to a Virgin.
More than a visit of friendship or mutual aid between Mary and Elizabeth,
it is a mutual revelation that this visit tells us about. Each woman reveals
to the other the mystery of their astonishing maternity. Mary, through her
greeting reveals to Elizabeth that she bears the mystery of God incarnate.
Elisabeth reveals to Mary that she is the mother of the Savior through the
joy of the child of promise she carries. To Elizabeth's happiness in feeling
the child leap within her, Mary responds with a song of exultation, a
trembling of faith that animates her: "Blessed is she who believed that
there would be a fulfillment of what was spoken to her from the Lord."
As Pope Francis points out, it is this leap of faith that is missing from our
hearts, accustomed to listening to the Word of God every Sunday, without
this Word retaining its flavor of Good News to touch our hearts, to convert
us, to constantly draw the joy of hope into our lives, and to enlighten us
so that we can face the trials in our lives. How, without this Good News,
can we remain confident of the Lord's presence in the midst of the storms
of our lives, that He is with us whatever happens, that the impossible for
us is not impossible for Him, and that with Mary we can give thanks for
everything and despite everything that happens to us? How, without
bringing this Good News to others, can we still become, like Mary,
witnesses that the Lord wants to save us and share His life with us in the
joy of hope?
Mary's eagerness to go to her cousin's house must also be the eagerness
of each and every one of us to reach out to others: in our families, in our
parishes, in the workplace, with our neighbors... to bring the joy of the
Gospel, not in words, but first and foremost through the witness of our
lives: this can take the form of a simple presence to others, to listen to
them, to try to understand them, to console them, to help them to hope
against and despite everything...

Prayer:
Virgin and Mother Mary, you who, inspired by the Spirit, welcomed the
Word of life with humble faith and a heart totally surrendered to the
Eternal, help us to have such faith and a heart full of gratitude for the Lord
in order to carry, like you, with eagerness the Good News, who is Jesus,
your beloved Son, our Savior, to all those with whom we live and whom
we meet.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

5ème Dimanche du temps de l’Avent

La Visitation
Luc 1 : 39-45

Chers frères et sœurs en Christ,

Pas besoin de consulter les « social media » au quotidien pour deviner que
notre monde va mal. Pas de bonnes nouvelles qui donnent à espérer, qui
nous encouragent à croire que nos lendemains seront ensoleillés, pas de
bonnes nouvelles qui font rêver les enfants que le monde dans lequel ils
grandissent est un monde dans lequel il fait bon vivre. N’y aurait-il pas
une bonne nouvelle qui transcenderait les évènements dramatiques que vit
notre monde ? Il y a plus de 2000 ans, circulait une Bonne Nouvelle dans
cette région du Moyen Orient qui se trouve actuellement « embrasée » par
la barbarie d’une guerre sans merci. Cette Bonne Nouvelle a pris chair
dans le cœur d’une fille appelée Marie…
Ayant accueilli en elle la Parole de Dieu faite chair, suite à l’annonce de
l’ange du Seigneur, Marie ne resta pas figée chez elle. Cette joie reçue par
cette annonciation l’entraine à courir vers sa parente Elizabeth pour
partager avec elle la joie des merveilles de ce Dieu pour qui rien n’est
impossible, qui donne une progéniture à une femme stérile et donne son
enfant à une Vierge.
Plus qu'une visite d'amitié ou d’entraide entre Marie et Elizabeth, c’est
une révélation mutuelle que cette visitation nous raconte. Chacune des
deux femmes révèle à l'autre le mystère de leur étonnante maternité.
Marie, de par sa salutation révèle à Élisabeth qu'elle porte le mystère de
Dieu incarné. Élisabeth révèle à Marie qu'elle est mère du Sauveur par le
tressaillement de joie de l’enfant de la promesse qu’elle porte. Au bonheur
d'Élisabeth de sentir l'enfant tressaillir en elle, Marie répond par un chant
d'exultation, de tressaillement de foi qui l’anime : « Heureuse celle qui a
cru à l’accomplissement des paroles qui lui furent dites de la part du
Seigneur ».
C’est bien ce tressaillement de la foi, comme le souligne le pape
François, qui manque à nos cœurs habitués à écouter la Parole de Dieu
tous les dimanches, sans que cette Parole garde sa saveur de Bonne
Nouvelle pour nous toucher le cœur, pour nous convertir, pour dessiner
sans cesse la joie de l’espérance dans notre vie et pour nous éclairer afin
de pouvoir affronter les épreuves dans notre vie. Comment, sans cette
Bonne Nouvelle, garder encore confiance de la présence du Seigneur au
milieu des tempêtes de notre vie, qu’Il est avec nous quoi qu’il arrive, que
l’impossible pour nous ne l’est pas pour Lui et qu’avec Marie nous
pouvons rendre grâce pour tout et malgré tout ce qui se passe avec nous ?
Comment sans porter cette Bonne Nouvelle aux autres nous pourrons
encore devenir, à l’instar de Marie, témoins que le Seigneur veut nous
sauver et nous partager dans la joie de l’espérance Sa vie ?
L’empressement de Marie pour aller chez sa cousine, doit être aussi
l'empressement même de chacun et de chacune d'entre nous pour aller
vers les autres : dans nos familles, dans nos paroisses, dans le monde du
travail, avec nos voisins… pour porter, non en paroles mais d’abord et
surtout par le témoignage de notre vie la joie de l’Evangile : cela peut
prendre la forme d’une simple présence aux autres, pour les écouter, pour
essayer de les comprendre, pour les consoler, pour les aider à espérer
contre et malgré tout…

Prière :
Vierge et Mère Marie, toi qui, animée par l’Esprit, as accueilli le Verbe
de la vie avec une foi humble et un cœur totalement abandonné à l’Éternel,
aide-nous à avoir une telle foi et un cœur plein de reconnaissance pour le
Seigneur afin de porter, comme toi, avec empressement la Bonne
Nouvelle, qui est Jésus, ton Fils bien aimé, notre Sauveur, à tous ceux et
celles auprès desquels nous vivons et que nous rencontrons.

† Mgr Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre