Category: Archbishop’s Teaching

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

7th Sunday in Advent
Announcement to Joseph
Mt 1 : 18-25

Dear brothers and sisters in Christ,

The Good News of salvation continues its journey in hearts to rest on that
of Joseph, a carpenter from Nazareth, a righteous man of the line of King
David, husband of Mary.
Upset by the news of his beloved's pregnancy, Joseph cannot bring
himself to let her suffer the fate of stoning, should he repudiate her. Not
having yet grasped that he is in the presence of a mystery that is beyond
him, he delicately considers a repudiation made in secret...
Tormented by anguish, an angel comes to invite Joseph not to fear to
welcome Mary into his home, for she is pregnant by the power of the Holy
Spirit. Now, thanks to a dream, Joseph knows that the child that Mary is
carrying comes from the Holy Spirit. However, it will be up to him to give
him his name: Jesus, meaning "God Saves".
Joseph remains Mary's faithful husband and the child's adoptive father.
The child will be the son of Mary, adopted by Joseph, who will protect
and nurture him. He will watch over Jesus like a father. The child's destiny
is already revealed in his name: he will be the savior of his people.
Thus Joseph will see fulfilled before his astonished eyes the salvation of
God promised to his fathers for many generations. However, this did not
come about only because Joseph is a man of trust, a man of silent action
and a faithful man.
Man of trust, Joseph gives us a beautiful example of faith in God. He
invites us, who are worried today in the midst of so many trials in our
lives, never to doubt God, never to lose confidence in Him, to grow in
faith in Him who made Himself so close to us that He came to share our
human condition. Joseph invites us by his example not to let the hope in
Him die out in our hearts, the One who suffered with us but who, by His
resurrection, has definitively conquered evil and death.
Man of silent action today, in a noisy and agitated world, Joseph teaches
us to be silent within ourselves, to welcome a word from God and listen
attentively to it. This is sometimes difficult, but not impossible, if we
meditate on the life of Joseph, the silent man who acted without speaking,
who, enlightened by the grace of the Holy Spirit, acted according to his
conscience. Joseph teaches us that to do the will of God, we must first
gather ourselves, listen and meditate on His Word, which speaks to our
hearts.
Man faithful to the Law of God and to his commitment of love in
marrying Mary. Joseph teaches us how to remain faithful to our
commitment as Christians, baptized and called to enter into God's plan to
welcome His Son within us and help Him grow, so as to offer Him as
Good News to others.
As we prepare to celebrate the birth of Jesus Christ, St. Joseph teaches us
how to listen to and meditate on the Word of God in silence, and put it
into practice every day with a converted heart, to keep faithfully trusting
in God.
The testimony of the life of St. Joseph also teaches us that the Lord leads
us along paths we had not foreseen, but that He knows where to lead us to
enter eternal life by the grace of His Holy Spirit.
Let us ask Saint Joseph to watch over our family, over the Church and
over each of our lives. May he help us, with the intercession of Mary, in
these difficult times, to move forward fearlessly in faith, to grow
constantly in hope against any despair that threatens us, and to make our
hearts full of love for God and for those around us.

Prayer
Hail, guardian of the Redeemer, spouse of the Virgin Mary. To you God
entrusted his Son; in you Mary placed her trust; with you Christ became
man.
O blessed Joseph, be a father to us too, and lead us on the path of life.
Obtain for us grace, mercy and courage to live our faith in Jesus Christ of
whom you have taken care and defend us from all evil. Amen.
† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

7ème Dimanche du temps de l’Avent
Annonce faite à Joseph
Mt 1 : 18-25

Chers frères et sœurs en Christ,
La Bonne Nouvelle du salut continue son voyage dans les cœurs pour
reposer sur celui de Joseph, un charpentier de Nazareth, un homme juste
de la lignée du roi David, époux de Marie. Bouleversé à la nouvelle de la
grossesse de sa bien-aimée, Joseph ne peut se résoudre à ce qu’elle subisse
le sort de la lapidation, s’il venait à la répudier. N’ayant pas encore saisi
qu’il se trouve en présence d’un mystère qui le dépasse, il envisage avec
délicatesse une répudiation faite dans le secret…
Taraudé par l’angoisse, voici qu’un ange vient inviter Joseph à ne pas
craindre d’accueillir Marie chez lui, car elle est enceinte par la puissance
du Saint Esprit. Maintenant, grâce à un songe, Joseph sait que l’enfant que
Marie porte vient de l’Esprit Saint. Ce sera cependant à lui de lui donner
son nom : Jésus, c’est-à-dire « Dieu Sauve ».
Joseph demeurera l’époux fidèle de Marie et sera le père adoptif de
l’enfant. L’enfant sera le fils de Marie adopté par Joseph, qui le protègera,
le nourrira. Il veillera sur Jésus comme un père. Déjà la destinée de
l’enfant est dévoilée à travers son nom : il sera le sauveur de son peuple.
Ainsi Joseph va voir s’accomplir sous ses yeux émerveillés le salut de
Dieu promis à ses pères depuis de nombreuses générations. Cependant,
cela ne s’est pas réalisé que parce que Joseph est un homme de confiance,
un homme d’action mais dans le silence et un homme fidèle.
Homme de confiance, Joseph nous donne un bel exemple de foi en Dieu.
Il nous invite, nous qui sommes aujourd’hui inquiets au milieu de tant
d’épreuves dans notre vie, à ne jamais douter de Dieu, à ne jamais perdre
confiance en Lui, à grandir dans la foi en Celui qui s’est fait si proche de
nous qu’il est venu partager notre condition humaine. Joseph nous invite
par son exemple à ne pas laisser s’éteindre dans nos cœurs l’espérance en
Celui qui a souffert avec nous mais qui, par Sa résurrection, a vaincu
définitivement le mal et la mort.
Homme d’action dans le silence, aujourd’hui, dans un monde bruyant et
agité, Joseph nous apprend à faire silence en nous pour accueillir une
parole qui vient de Dieu et l’écouter attentivement. C’est parfois difficile
mais pas impossible si nous méditons la vie de Joseph le silencieux mais
l’homme qui agit sans parler, qui, éclairé par la grâce de l’Esprit Saint,
agit selon sa conscience. Joseph nous apprend que pour faire la volonté
de Dieu, il faut d’abord se recueillir, écouter et méditer sa Parole qui parle
à notre cœur.
Homme fidèle à la Loi de Dieu et à son engagement d’amour en épousant,
Marie. Joseph nous apprend comment rester fidèle dans notre engagement
de chrétien, baptisé et appelé à entrer dans le projet de Dieu pour accueillir
Son Fils en nous et le faire grandir pour l’offrir comme Bonne Nouvelle
aux autres.
En cette période de préparation à célébrer la naissance de Jésus Christ,
saint Joseph nous apprend comment écouter et méditer en silence la Parole
de Dieu et la mettre en pratique tous les jours avec un cœur converti pour
garder fidèlement confiance en Dieu.
Le témoignage de la vie de Saint Joseph nous apprend aussi que le
Seigneur nous conduit sur des chemins que nous n’avions pas prévus mais
qu’Il sait où nous conduire pour entrer dans la vie éternelle par la grâce
de Son Esprit Saint.
Demandons à saint Joseph de veiller sur notre famille, sur l’Eglise et sur
chacune de nos vies. Qu’il nous aide, avec l’intercession de Marie, en ces
temps difficiles, à avancer sans crainte dans la foi et à grandir sans cesse
dans l’espérance contre tout désespoir qui nous guette et de rendre notre
cœur plein d’amour pour Dieu et pour ceux qui nous entourent.

Prière
Salut, gardien du Rédempteur, époux de la Vierge Marie. À toi Dieu a
confié son Fils ; en toi Marie a remis sa confiance ; avec toi le Christ est
devenu homme.
O bienheureux Joseph, montre-toi aussi un père pour nous, et conduis-
nous sur le chemin de la vie. Obtiens-nous grâce, miséricorde et courage
pour vivre notre foi en Jésus Christ dont tu as pris soin et défends-nous de
tout mal. Amen.
† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Η περίοδος των Χριστουγέννων

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών
Κύπρου κ.Σελίμ Σφέιρ

Η Γέννηση του Ιωάννη του Βαπτιστή
( Λουκάς 1 / 57 - 66)

Όταν συμπληρώθηκε ο καιρός να γεννήσει, η Ελισάβετ
έκανε γιο. Οι γείτονες και οι συγγενείς άκουσαν ότι ο Κύριος
έδειξε μεγάλη ευσπλαχνία σ' αυτήν και χαίρονταν μαζί της. Όταν
το παιδί έγινε οχτώ ημερών, ήρθαν να του κάνουν περιτομή και
ήθελαν να του δώσουν το όνομα Ζαχαρίας, όπως λεγόταν ο
πατέρας του. Η μητέρα του όμως είπε: «Όχι, Θα ονομαστεί
Ιωάννης». Τότε της είπαν: «Μα δεν υπάρχει κανένας απ' τους
συγγενείς σου που να έχει το όνομα αυτό». Με νοήματα ρώτησαν
τον πατέρα του τι όνομα θα ήθελε να δώσει στο παιδί αυτός
ζήτησε μια μικρή πλάκα και έγραψε: «Ιωάννης είναι το όνομά
του»· κι όλοι απόρησαν. Αμέσως το στόμα του άνοιξε, λύθηκε η
γλώσσα του και άρχισε να μιλάει δοξάζοντας το Θεό. Όλοι οι
κάτοικοι της γύρω περιοχής κυριεύτηκαν από δέος, και τα
γεγονότα αυτά διαδόθηκαν σ' ολόκληρη την ορεινή περιοχή της
Ιουδαίας. Όσοι τα άκουσαν τα κρατούσαν μέσα τους και
σκέφτονταν: «Τι θα γίνει άραγε το παιδί αυτό;» γιατί πραγματικά
τον προστάτευε ο Θεός.

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Για τους γονείς του, τον Ζαχαρία και την Ελισάβετ, η
γέννηση του Ιωάννη του Βαπτιστή ήταν ένα απροσδόκητο
γεγονός, δεδομένου ότι ήταν ηλικιωμένοι και, κατά τη γνώμη
τους, το μέλλον δεν θα τους πρόσφερε πολλά. Τότε όμως συνέβη
το αδιανόητο, το απροσδόκητο, το αδύνατο. Ευχάριστα νέα, όπως
δεν τα περίμεναν ποτέ πριν! Ένας γιος στα γηρατειά τους.
Η γέννηση του Ιωάννη του Βαπτιστή σηματοδοτεί επίσης τη
μετάβαση από τον νόμο στη χάρη, από τον Μωυσή στον Ιησού.
Το όνομα που έλαβε, Ιωάννης «Yo-Hanôn», που σημαίνει «ο
Θεός είναι τρυφερότητα», είναι το σημάδι του ελέους που έδειξε
ο Κύριος όχι μόνο στους γονείς του αλλά και στον λαό του. Μέσω
της γέννησής του, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μας λέει ότι «τίποτα
δεν είναι αδύνατο για τον Θεό,» ότι ο Κύριος δεν έχει πει ακόμη
την τελευταία του λέξη στη ζωή μας και στον κόσμο. Μας
επιφυλάσσει ακόμη κάποιες εκπλήξεις. Η γέννηση του Ιωάννη
προδικάζει ήδη τη γέννηση Εκείνου για τον οποίο ο Ιωάννης
πετάχτηκε με χαρά στη μήτρα της μητέρας του...
Ο Ιωάννης δεν ήταν το Φως που ήρθε να διαλύσει το
σκοτάδι, αλλά ολόκληρη η ζωή του ήταν μια μαρτυρία για το φως
που τον φώτιζε: «Δεν είμαι ο Χριστός», είπε, «αλλά έχω σταλεί
πριν από αυτόν». Η αποστολή του ήταν να δώσει μαρτυρία για το
φως μπροστά στους ανθρώπους και να τους προετοιμάσει να το
υποδεχτούν. Ήταν η φωνή που φώναζε στην έρημο: «Ετοιμάστε
τους δρόμους του Κυρίου, ανοίξτε τα μονοπάτια του.» Βλέποντας
τον Ιησού να περνάει, δείχνει στους γύρω του «τον Αμνό του
Θεού.» Προτρέπει τον λαό του σε μεταστροφή, ώστε να μπορέσει
να δεχτεί το έλεος του Θεού και τον ερχομό του στις καρδιές του.
Η αποστολή του ολοκληρώθηκε, ο Ιωάννης έκανε ταπεινά
στην άκρη: «Αυτός πρέπει να υψωθεί και εγώ πρέπει να
σμικρυνθώ». Το μεγαλείο του έγκειται στο ότι άνοιξε το δρόμο
για τον Ιησού, τον Μεσσία, για να μπορέσει αυτός με τη σειρά
Του να εκπληρώσει την αποστολή Του, αυτή της θέσπισης, μέσω
του θανάτου και της ανάστασής Του, μιας νέας διαθήκης μεταξύ
του Θεού και εμάς...
Όλοι ανήκουμε σε αυτή τη νέα διαθήκη, επειδή έχουμε
βαπτιστεί στο πνεύμα και τη φωτιά της αγάπης του Θεού. Ας
αναγνωρίσουμε όμως ότι πρέπει ακόμη να ακούσουμε τον
προφητικό λόγο του Ιωάννη του Βαπτιστή που μας καλεί σε
μεταστροφή, την προτροπή του να επιστρέψουμε στον Ιησού, τον
Σωτήρα μας.
Ωστόσο, αν θέλουμε να καλωσορίσουμε το μήνυμα του
Ιωάννη του Βαπτιστή, πρέπει ταυτόχρονα να κάνουμε τη στάση
του δική μας, να μειώσουμε τους εαυτούς μας, να απαρνηθούμε
τους εαυτούς μας για να αφήσουμε τον Ιησού Χριστό να
μεγαλώσει μέσα μας, να γίνουμε μαθητές Του, αδελφοί και
αδελφές Του, αγαπημένοι φίλοι Του, ώστε ο Ιησούς να
κατοικήσει μέσα μας και να μας δώσει τη δύναμη να αγαπάμε, το
θάρρος να πιστεύουμε σ' Αυτόν παρά τα πάντα και την υπομονή
να ελπίζουμε ότι δεν θα μας εγκαταλείψει σε όποια κατάσταση κι
αν βρισκόμαστε.
Ακολουθώντας τα βήματα του Ιωάννη του Βαπτιστή, ας
θυμόμαστε ότι, μέσω του βαπτίσματος, έχουμε λάβει μια κλήση
και μια προφητική αποστολή, ότι καλούμαστε να διακηρύξουμε
την τρυφερότητα του Θεού εν Χριστώ που έρχεται να σώσει την
ανθρωπότητα, με τη μαρτυρία της ανανεωμένης ζωής μας, με τη
συνεχή μεταστροφή των καρδιών μας και με τις σχέσεις μας με
τους άλλους.

Προσευχή: Κύριε, Θεέ της αγάπης και του ελέους, ξύπνησε μέσα
μας τον ζήλο του Ιωάννη του Βαπτιστή για να μαρτυρήσουμε την
τρυφερότητά σου για μας και να αναγγείλουμε με θάρρος τον
ερχομό σου στην καρδιά του καθενός μας. Σε ευχαριστούμε μαζί
με την Ελισάβετ και τον Ζαχαρία, με ευγνωμοσύνη για τα
θαυμαστά πράγματα που κάνεις στη ζωή μας, μέσω του Ιησού
Χριστού, του αγαπημένου σου Υιού, και του Αγίου Πνεύματος.
Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

6th Sunday in Advent
Nativity of John the Baptist
Luke 1:57-66

Dear brothers and sisters in Christ,

For his parents, Zechariah and Elizabeth, the birth of John the Baptist was
an unexpected event, since they were old and, in their eyes, the future had
little to offer them. But then came the inconceivable, the unexpected, the
impossible. Good news like they'd never expected before! A son in their
old age.
With the birth of John the Baptist, the passage from law to grace, from
Moses to Jesus, is also accomplished. His name, John "Yo-Hanôn", which
means "God is tenderness", is a sign of the Lord's mercy for his parents,
but also for his people. Through his birth, John the Baptist tells us that
"nothing is impossible for God", that the Lord has not yet said his last
word in our lives and in the world. He still has some surprises in store for
us. John's birth already anticipates the birth of the One for whom he leapt
with joy in his mother's womb...

John was not the Light who came to dispel the darkness, but his whole life
was a testimony to the light he was enlightened by: "I am not the Christ,"
he said, "but I have been sent before Him. His mission was to bear witness
to the light before men, and to prepare them to welcome it. He is the voice
crying out in the desert: "Prepare the ways of the Lord, make straight his
paths." Seeing Jesus passing by, he points to those around him as "the
Lamb of God". He exhorts his people to conversion, so that they can
receive God's mercy and his coming into their hearts.
His mission accomplished, John humbly fades away: "He must increase,
and I must decrease. His greatness was to have paved the way for Jesus,
the Messiah, to let him in turn fulfill his mission, that of inaugurating,
through his death and resurrection, a new covenant between God and us...
We all belong to this new covenant, having been baptized in the spirit and
fire of God's love. But let's face it, we still need to hear the prophetic word
of John the Baptist reminding us to repent, his exhortation to return to
Jesus our Saviour.
However, if we are to welcome the message of John the Baptist, we must
at the same time make his attitude our own, decreasing ourselves,
renouncing ourselves to let Christ Jesus grow within us by becoming his
disciples, his brothers and sisters, his beloved friends, so that Jesus may
dwell within us and give us the strength to love, the courage to believe in
Him despite everything, and the patience to hope that He will not abandon
us no matter our situation is.
Following John the Baptist, let us remember that, through baptism, we
have received a vocation and a prophetic mission, that we are called to
proclaim the tenderness of God in Christ who comes to save men, through
the witness of our renewed lives, by the permanent conversion of our
hearts and through our relationships with others.

Prayer:
Lord, God of love and mercy, arouse in us the zeal of John the Baptist to
bear witness to your tenderness for us, and courageously announce your
coming into the heart of each one of us. We thank you with Elizabeth and
Zechariah, in gratitude for the wonders you accomplish in our lives,
through Jesus Christ your beloved Son and the Holy Spirit. Amen.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

6ème Dimanche du temps de l’Avent

Nativité de Jean-Baptiste
Luc 1 : 57-66

Chers frères et sœurs en Christ,

La naissance de Jean-Baptiste fut pour ses parents Zacharie et Élisabeth
un événement inespéré, étant donné qu’ils étaient âgés et à leurs yeux
l’avenir ne devait plus leur offrir grand-chose. Mais voilà qu’est survenu
l’inconcevable, l’inattendu, l’impossible. Une bonne nouvelle comme ils
n’en attendaient plus ! Un fils dans leur vieillesse.
Avec la naissance de Jean Baptiste, s’accomplit aussi le passage de la loi
à la grâce, de Moïse à Jésus. Le nom qu’il reçoit, Jean « Yo-Hanôn » qui
veut dire « Dieu est tendresse », est le signe de la miséricorde que le
Seigneur a déployé sur ses parents mais aussi sur son peuple. Par sa
naissance, Jean-Baptiste nous dit que « rien n’est impossible à Dieu », que
le Seigneur n’a pas encore dit son dernier mot dans notre vie et dans le
monde. Il a encore de bonnes surprises à nous faire. La naissance de Jean
anticipe déjà la naissance de Celui pour qui jean a tressailli de joie dans
le ventre de sa mère…

Jean n’était pas la Lumière venue dissiper les ténèbres, mais toute sa vie
sera un témoignage rendu à cette lumière donc il est éclairé : « Je ne suis
pas le Christ, dit-il, mais je suis envoyé devant lui. » Sa mission était de
rendre témoignage à la lumière devant les hommes et de les disposer à
l’accueillir. Il est la voix qui crie dans le désert : « Préparez les chemins
du Seigneur, rendez droits ses sentiers. » Voyant Jésus qui passe, il le
désigne à ceux qui l’entourent comme « l’Agneau de Dieu ». Il exhorte
son peuple à la conversion afin qu’il soit capable de recevoir la
miséricorde de Dieu et sa venue dans les cœurs.
Sa mission accomplie, Jean s’efface humblement : « il faut qu’il grandisse
et que moi je diminue. » Sa grandeur, fut d’avoir tracé le chemin devant
Jésus le Messie pour le laisser à son tour accomplir sa mission, celle
d’inaugurer par sa mort et sa résurrection une nouvelle alliance entre Dieu
et nous…
Nous appartenons tous à cette nouvelle alliance puisque nous avons été
baptisés dans l’esprit et le feu de l’amour de Dieu. Mais reconnaissons
que nous avons toujours besoin d’entendre la parole prophétique de Jean
Baptiste nous rappeler à la conversion, son exhortation à revenir à Jésus
notre Sauveur.
Cependant, s’il nous faut donc accueillir le message de Jean-Baptiste, il
nous faut en même temps faire nôtre son attitude, diminuer nous-mêmes,
renoncer à nous-même pour laisser le Christ Jésus grandir en nous en
devenant ses disciples, ses frères et sœurs, ses amis bien-aimés pour que
Jésus habite en nous et nous donne la force d’aimer, le courage de croire
en Lui malgré tout et la patience d’espérer qu’Il ne nous abandonne pas
quelle que soit notre situation.
Á la suite de Jean Baptiste, rappelons-nous que, grâce au baptême, nous
avons reçu une vocation et une mission prophétique, que nous sommes
appelés à annoncer la tendresse de Dieu en Christ qui vient sauver les
hommes, par le témoignage de notre vie renouvelée, par la conversion
permanente de notre cœur et par nos relations avec les autres.

Prière :
Seigneur, Dieu d’amour et de miséricorde suscite en nous le zèle de Jean-
Baptiste pour témoigner de ta tendresse pour nous, et annoncer avec
courage ta venue dans le cœur de chacun de nous. Nous te rendons grâce
avec Elisabeth et Zacharie, en reconnaissance (plein de gratitude) pour ce
que tu accomplis de merveilles dans nos vies, par Jésus Christ ton Fils
bien aimé et le Saint-Esprit. Amen.

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Η περίοδος των Χριστουγέννων

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών
Κύπρου κ. Σελίμ Σφέιρ

Η Μαριάμ επισκέπτεται την Ελισάβετ
( Λουκάς 1 / 39 - 45)

Αμέσως ύστερα, η Μαριάμ σηκώθηκε και πήγε
γρήγορα σε μια πόλη της ορεινής Ιουδαίας μπήκε στο σπίτι
του Ζαχαρία και χαιρέτησε την Ελισάβετ. Μόλις εκείνη
άκουσε το χαιρετισμό της Μαρίας, το βρέφος που ήταν στα
σπλάχνα της σκίρτησε. Η Ελισάβετ τότε πλημμύρισε με το
Άγιο Πνεύμα και φώναξε με δυνατή φωνή: «Ευλογημένη
απ' το Θεό είσαι εσύ, περισσότερο από όλες τις γυναίκες!
Ευλογημένο και το παιδί που έχεις στα σπλάχνα σου! Αλλά
πώς μου έγινε αυτή η τιμή να με επισκεφθεί η μητέρα του
Κυρίου μου; Μόλις έφτασε στ' αυτιά μου η φωνή του
χαιρετισμού σου, σκίρτησε από αγαλλίαση το παιδί στα
σπλάχνα μου. Χαρά σ' αυτήν που πίστεψε ότι θα
εκπληρωθούν τα λόγια που της είπε ο Κύριος».

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Δεν χρειάζεται να ελέγχετε καθημερινά τα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης για να ξέρετε ότι ο κόσμος μας
βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Δεν υπάρχουν καλές
ειδήσεις που να μας δίνουν ελπίδα, που να μας
ενθαρρύνουν να πιστέψουμε ότι το αύριο μας θα είναι
ηλιόλουστο, δεν υπάρχουν καλές ειδήσεις που να κάνουν
τα παιδιά να ονειρεύονται ότι ο κόσμος στον οποίο
μεγαλώνουν είναι ένας καλός κόσμος για να ζουν. Δεν θα
μπορούσαν να υπάρξουν κάποια καλά νέα που θα
υπερέβαιναν τα δραματικά γεγονότα που περνάει ο κόσμος
μας; Πριν από περισσότερα από 2.000 χρόνια, μια καλή
είδηση κυκλοφορούσε σε αυτή την περιοχή της Μέσης
Ανατολής που σήμερα «φλέγεται» από τη βαρβαρότητα
ενός ανελέητου πολέμου. Αυτή η καλή είδηση πήρε σάρκα
και οστά στην καρδιά ενός κοριτσιού που ονομαζόταν
Μαρία...
Έχοντας υποδεχθεί τον Λόγο του Θεού που έλαβε
σάρκα και οστά, μετά την αναγγελία του αγγέλου του
Κυρίου, η Μαρία δεν έμεινε στο σπίτι. Η χαρά που έλαβε
από τον ευαγγελισμό την οδήγησε να τρέξει στη συγγενή
της Ελισάβετ για να μοιραστεί μαζί της τη χαρά των
θαυμάτων αυτού του Θεού, για τον οποίο τίποτα δεν είναι
αδύνατο, που δίνει απόγονο σε μια στείρα γυναίκα και
δίνει το παιδί του σε μια Παρθένο.
Περισσότερο από μια επίσκεψη φιλίας ή
αλληλοβοήθειας μεταξύ της Μαρίας και της Ελισάβετ,
είναι μια αμοιβαία αποκάλυψη για την οποία μας μιλάει
αυτή η επίσκεψη. Κάθε μία από τις δύο γυναίκες
αποκαλύπτει στην άλλη το μυστήριο της εκπληκτικής
μητρότητάς της. Ο χαιρετισμός της Μαρίας αποκαλύπτει
στην Ελισάβετ ότι φέρει το μυστήριο του ενσαρκωμένου
Θεού. Η Ελισάβετ αποκαλύπτει στη Μαρία ότι είναι η
μητέρα του Σωτήρα μέσα από την έκρηξη χαράς του
παιδιού της υπόσχεσης που κυοφορεί. Η Μαρία απαντά
στη χαρά της Ελισάβετ που αισθάνεται το παιδί να πηδάει
μέσα της με ένα τραγούδι αγαλλίασης, ένα άλμα πίστης
που την συγκινεί: «Χαρά σ' αυτήν που πίστεψε ότι θα
εκπληρωθούν τα λόγια που της είπε ο Κύριος».
Είναι αυτή η συγκίνηση της πίστης, όπως
επισημαίνει ο Πάπας Φραγκίσκος, που λείπει από τις
καρδιές μας, συνηθισμένες να ακούμε τον Λόγο του Θεού
κάθε Κυριακή, χωρίς αυτός ο Λόγος να διατηρεί τη γεύση
των Καλών Ειδήσεων για να αγγίζει τις καρδιές μας, να
μας μεταστρέφει, να αντλεί συνεχώς τη χαρά της ελπίδας
στη ζωή μας και να μας φωτίζει ώστε να μπορούμε να
αντιμετωπίσουμε τις δοκιμασίες της ζωής μας. Πώς, χωρίς
αυτό το Καλό Άγγελμα, μπορούμε να εξακολουθούμε να
έχουμε εμπιστοσύνη στην παρουσία του Κυρίου εν μέσω
των καταιγίδων της ζωής μας, ότι είναι μαζί μας ό,τι κι αν
συμβεί, ότι ό,τι είναι αδύνατο για εμάς δεν είναι αδύνατο
γι' Αυτόν και ότι μαζί με τη Μαρία μπορούμε να
ευχαριστούμε για όλα και παρ' όλα όσα μας συμβαίνουν;
Πώς, χωρίς να μεταφέρουμε αυτά τα καλά νέα στους
άλλους, μπορούμε να γίνουμε ακόμα, όπως η Μαρία,
μάρτυρες ότι ο Κύριος θέλει να μας σώσει και να μοιραστεί
τη ζωή Του μαζί μας μέσα στη χαρά της ελπίδας;
Η προθυμία της Μαρίας να πάει στο σπίτι της
ξαδέλφης της πρέπει επίσης να είναι η προθυμία του
καθενός από εμάς να προσεγγίσουμε τους άλλους: στις
οικογένειές μας, στις ενορίες μας, στον κόσμο της
εργασίας, στους γείτονές μας... να μεταφέρουμε τη χαρά
του Ευαγγελίου, όχι με λόγια, αλλά πρωτίστως με τη
μαρτυρία της ζωής μας: αυτό μπορεί να πάρει τη μορφή
μιας απλής παρουσίας στους άλλους, να τους ακούσουμε,
να προσπαθήσουμε να τους καταλάβουμε, να τους
παρηγορήσουμε, να τους βοηθήσουμε να ελπίζουν ενάντια
και παρά τα πάντα...

Προσευχή: Παρθένε και Μητέρα Μαρία, εσύ που,
κινούμενη από το Πνεύμα, υποδέχτηκες τον Λόγο της ζωής
με ταπεινή πίστη και μια καρδιά ολοκληρωτικά
παραδομένη στον Κύριο, βοήθησέ μας να έχουμε τέτοια
πίστη και μια καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον Κύριο,
ώστε, όπως εσύ, να μεταφέρουμε με προθυμία τα καλά νέα
για τον Ιησού, τον αγαπημένο σου Υιό, τον Σωτήρα μας,
σε όλους εκείνους με τους οποίους ζούμε και
συναντιόμαστε. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

5th Sunday in Advent
The Visitation
Luke 1: 39-45

Dear brothers and sisters in Christ,

There is no need to check the social media every day to realize that our
world is going badly. No good news that gives hope, encourages us to
believe that our tomorrows will be sunny, or dreams for children that the
world they are growing up in is a place where it is good to live. Could
there be good news that transcends the dramatic events our world is
experiencing? Over 2000 years ago, there circulated Good News in the
Middle East, which is currently "engulfed" by the brutality of a merciless
war. This Good News took flesh in the heart of a girl called Mary...
Having welcomed the Word of God made flesh, following the
announcement of the angel of the Lord, Mary did not stay at home. The
joy she received from this announcement led her to run to her relative
Elizabeth to share with her the joy of the wonders of this God for whom
nothing is impossible, who gives offspring to a barren woman and gives
his child to a Virgin.
More than a visit of friendship or mutual aid between Mary and Elizabeth,
it is a mutual revelation that this visit tells us about. Each woman reveals
to the other the mystery of their astonishing maternity. Mary, through her
greeting reveals to Elizabeth that she bears the mystery of God incarnate.
Elisabeth reveals to Mary that she is the mother of the Savior through the
joy of the child of promise she carries. To Elizabeth's happiness in feeling
the child leap within her, Mary responds with a song of exultation, a
trembling of faith that animates her: "Blessed is she who believed that
there would be a fulfillment of what was spoken to her from the Lord."
As Pope Francis points out, it is this leap of faith that is missing from our
hearts, accustomed to listening to the Word of God every Sunday, without
this Word retaining its flavor of Good News to touch our hearts, to convert
us, to constantly draw the joy of hope into our lives, and to enlighten us
so that we can face the trials in our lives. How, without this Good News,
can we remain confident of the Lord's presence in the midst of the storms
of our lives, that He is with us whatever happens, that the impossible for
us is not impossible for Him, and that with Mary we can give thanks for
everything and despite everything that happens to us? How, without
bringing this Good News to others, can we still become, like Mary,
witnesses that the Lord wants to save us and share His life with us in the
joy of hope?
Mary's eagerness to go to her cousin's house must also be the eagerness
of each and every one of us to reach out to others: in our families, in our
parishes, in the workplace, with our neighbors... to bring the joy of the
Gospel, not in words, but first and foremost through the witness of our
lives: this can take the form of a simple presence to others, to listen to
them, to try to understand them, to console them, to help them to hope
against and despite everything...

Prayer:
Virgin and Mother Mary, you who, inspired by the Spirit, welcomed the
Word of life with humble faith and a heart totally surrendered to the
Eternal, help us to have such faith and a heart full of gratitude for the Lord
in order to carry, like you, with eagerness the Good News, who is Jesus,
your beloved Son, our Savior, to all those with whom we live and whom
we meet.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

5ème Dimanche du temps de l’Avent

La Visitation
Luc 1 : 39-45

Chers frères et sœurs en Christ,

Pas besoin de consulter les « social media » au quotidien pour deviner que
notre monde va mal. Pas de bonnes nouvelles qui donnent à espérer, qui
nous encouragent à croire que nos lendemains seront ensoleillés, pas de
bonnes nouvelles qui font rêver les enfants que le monde dans lequel ils
grandissent est un monde dans lequel il fait bon vivre. N’y aurait-il pas
une bonne nouvelle qui transcenderait les évènements dramatiques que vit
notre monde ? Il y a plus de 2000 ans, circulait une Bonne Nouvelle dans
cette région du Moyen Orient qui se trouve actuellement « embrasée » par
la barbarie d’une guerre sans merci. Cette Bonne Nouvelle a pris chair
dans le cœur d’une fille appelée Marie…
Ayant accueilli en elle la Parole de Dieu faite chair, suite à l’annonce de
l’ange du Seigneur, Marie ne resta pas figée chez elle. Cette joie reçue par
cette annonciation l’entraine à courir vers sa parente Elizabeth pour
partager avec elle la joie des merveilles de ce Dieu pour qui rien n’est
impossible, qui donne une progéniture à une femme stérile et donne son
enfant à une Vierge.
Plus qu'une visite d'amitié ou d’entraide entre Marie et Elizabeth, c’est
une révélation mutuelle que cette visitation nous raconte. Chacune des
deux femmes révèle à l'autre le mystère de leur étonnante maternité.
Marie, de par sa salutation révèle à Élisabeth qu'elle porte le mystère de
Dieu incarné. Élisabeth révèle à Marie qu'elle est mère du Sauveur par le
tressaillement de joie de l’enfant de la promesse qu’elle porte. Au bonheur
d'Élisabeth de sentir l'enfant tressaillir en elle, Marie répond par un chant
d'exultation, de tressaillement de foi qui l’anime : « Heureuse celle qui a
cru à l’accomplissement des paroles qui lui furent dites de la part du
Seigneur ».
C’est bien ce tressaillement de la foi, comme le souligne le pape
François, qui manque à nos cœurs habitués à écouter la Parole de Dieu
tous les dimanches, sans que cette Parole garde sa saveur de Bonne
Nouvelle pour nous toucher le cœur, pour nous convertir, pour dessiner
sans cesse la joie de l’espérance dans notre vie et pour nous éclairer afin
de pouvoir affronter les épreuves dans notre vie. Comment, sans cette
Bonne Nouvelle, garder encore confiance de la présence du Seigneur au
milieu des tempêtes de notre vie, qu’Il est avec nous quoi qu’il arrive, que
l’impossible pour nous ne l’est pas pour Lui et qu’avec Marie nous
pouvons rendre grâce pour tout et malgré tout ce qui se passe avec nous ?
Comment sans porter cette Bonne Nouvelle aux autres nous pourrons
encore devenir, à l’instar de Marie, témoins que le Seigneur veut nous
sauver et nous partager dans la joie de l’espérance Sa vie ?
L’empressement de Marie pour aller chez sa cousine, doit être aussi
l'empressement même de chacun et de chacune d'entre nous pour aller
vers les autres : dans nos familles, dans nos paroisses, dans le monde du
travail, avec nos voisins… pour porter, non en paroles mais d’abord et
surtout par le témoignage de notre vie la joie de l’Evangile : cela peut
prendre la forme d’une simple présence aux autres, pour les écouter, pour
essayer de les comprendre, pour les consoler, pour les aider à espérer
contre et malgré tout…

Prière :
Vierge et Mère Marie, toi qui, animée par l’Esprit, as accueilli le Verbe
de la vie avec une foi humble et un cœur totalement abandonné à l’Éternel,
aide-nous à avoir une telle foi et un cœur plein de reconnaissance pour le
Seigneur afin de porter, comme toi, avec empressement la Bonne
Nouvelle, qui est Jésus, ton Fils bien aimé, notre Sauveur, à tous ceux et
celles auprès desquels nous vivons et que nous rencontrons.

† Mgr Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

4th Sunday of the Advent

The Annunciation
Luke 1:26-38

Dear brothers and sisters in Christ,

Is it not a paradox to celebrate the announcement of good news
accompanied by an invitation to joy, while so much bad news assails us
through the media, leaving us with so much anxiety for the future, so
much sorrow, so much disappointment, so much discontent that gnaw at
our hearts ? How can we still rejoice at the news of the fulfilment of
salvation that God brings us through the advent of his only Son into our
world?
The joy God brings us is not of this world, it comes from Him, He is our
joy, as Saint Theresa of the Child Jesus tells us, provided that we accept,
like the Virgin Mary, to welcome Him as the Gospel of salvation in our
lives, to enter into the mystery of His Love and contemplate the miracles
He performs in hearts that are gentle and humble, simple and open to His
grace, like Mary's heart.
Yet, accepting this Good News does not come without a sense of fear,
without meditation to realize how infinitely small we are in face of God's
infinitely great love for us. Mary found it hard to believe the angel's
greeting and was overwhelmed, even though the angel reassured her: "Do
not be afraid, Mary, for you have found favor with God".
For Mary, finding favor with God is not a privilege, but a call to fulfill a
mission: to give life to the one who came to bring life in abundance for
the salvation of the world. So she listens attentively to God's Word, to
give it flesh in her flesh, in her heart, by humbly being at His service. This
will come through her free response, but also and above all through her
abandonment into God's hands!
Following Mary's example, can we too welcome with joy the good news
of the living Gospel that is Jesus Christ the Son of God, despite the
difficult circumstances that complicate our lives, despite the troubled
times of wars, crises, epidemics...?
We too are called to listen, to welcome the Word so that it can be born in
us. We can't carry the Word of God inside us as Mary did. Yet, it is indeed
a true birth in us of this Word. If Christ is not incarnated in our flesh, he
can nevertheless come into us to fill us with his life, so that his Word can
take root, bear fruit and multiply in us. We will then keep this Word like
Mary. And we too will bear fruit in ourselves and around us.
Let us remember that we have been baptized, that we have become sons
and daughters of God through Jesus, his only Son, that we are loved and
forgiven, and that we have been sent together to bear witness through our
lives to all that God has done for us and in us, just as he did with the Virgin
Mary.
Let us remember that this good news entrusted to us to bring to others will
bear no fruit without our "yes". With Mary, let us repeat: “I am the Lord’s
servant. Let this thing you have said happen to me!!

Prayer:
With Saint Bernard, we pray to the Virgin Mary:
Remember, O most gracious Virgin Mary, that never was it known that
anyone who fled to your protection, implored your help or sought your
intercession, was left unaided. Inspired by this confidence, I fly unto you,
O Virgin of Virgins, my Mother. To you do I come, before you I stand,
sinful and sorrowful. O Mother of the Word Incarnate, despise not my
petitions, but in your clemency, hear and answer me. Amen

† Archbishop Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

4ème Dimanche du temps de l’Avent

L’Annonciation
Luc 1, 26-38

Chers frères et sœurs en Christ,

N’est-il pas paradoxal de célébrer l’annonce d’une Bonne Nouvelle qui
s’accompagne d’un appel à être dans la joie tandis que tant de mauvaises
nouvelles nous assaillent dans les médias, nous laissant avec tant
d’inquiétudes sur l’avenir, tant de chagrins, de déceptions, tant de
malaises qui nous rongent le cœur ? Comment peut-on encore entrer dans
la joie à l’annonce de l’accomplissement de la promesse de salut que Dieu
nous apporte par l’avènement de Son Fils unique venu dans notre monde ?
La joie que Dieu nous apporte n’est pas de ce monde, elle nous vient de
Lui, c’est Lui notre joie, comme nous le dit Ste Thérèse de l’Enfant Jésus,
dès lors que nous acceptons, comme la Vierge Marie, de l’accueillir
comme Bonne Nouvelle de salut dans notre vie, d’entrer dans le mystère
de Son Amour et de contempler Ses merveilles qu’Il opère dans les cœurs
doux et humbles, simples et ouverts à Sa grâce, comme dans celui de
Marie.
Pourtant, accueillir cette Bonne Nouvelle ne va pas sans ce sentiment de
crainte, sans recueillement pour prendre conscience de l’infiniment petits
que nous sommes devant l’infiniment grand de l’amour de Dieu pour
nous. Marie a peine à croire à cette salutation de l’ange pour elle et s’en
trouve bouleversée alors que l’ange la rassure : « Ne crains point, Marie,
car tu as trouvé grâce devant Dieu ».
Trouver grâce devant Dieu n’était pas pour Marie un privilège mais une
vocation pour remplir une mission celle de donner vie à Celui qui est venu
apporter la vie en abondance pour le salut du monde. Aussi sera-t-elle à
l’écoute de la Parole de Dieu, pour lui donner chair dans sa chair, dans
son cœur en étant humblement à Son service. Cela passera par sa réponse
libre mais aussi et surtout par son abandon entre les mains de Dieu !
A l’instar de Marie, pourrions-nous nous aussi accueillir avec joie la
Bonne Nouvelle de l’Evangile vivant qu’est Jésus Christ Fils de Dieu
malgré les circonstances difficiles qui compliquent nos vies, malgré ces
périodes troublées par les guerres, les crises, les épidémies… ?
Nous sommes appelés, nous aussi, à écouter, à accueillir la Parole pour
qu’elle naisse en nous. Nous ne porterons pas en nous le Verbe de Dieu
comme Marie l’a porté. Pourtant, il s’agit bien d’une véritable naissance
en nous de cette Parole. Si le Christ ne prend pas chair dans notre chair, il
peut cependant venir en nous pour nous remplir de sa vie et pour que sa
Parole s’enracine, fructifie et se multiplie en nous. Alors, nous garderons
cette Parole comme Marie a su la garder. Et nous porterons nous aussi du
fruit en nous et autour de nous.
Rappelons-nous que nous avons été baptisés, devenus fils et filles de Dieu
par Jésus Son Fils unique, que nous sommes aimés, pardonnés et que nous
sommes envoyés ensemble pour témoigner par notre vie de tout ce que
Dieu a fait pour nous et en nous comme Il l’a fait avec la Vierge Marie.
Rappelons-nous que cette Bonne Nouvelle qui nous est confiée pour la
porter aux autres ne portera pas de fruits sans notre oui. Avec Marie,
redisons-le : « Oui, que tout m’advienne selon ta Parole ! »

Prière :
Avec St Bernard, nous prions la Vierge Marie :
Souvenez-vous ô très miséricordieuse Vierge Marie, qu’on n’a jamais
entendu dire qu’aucun de ceux qui ont eu recours à votre protection ou
réclamé votre secours ou imploré votre assistance ait été abandonné.
Animé de cette confiance, ô ma mère, je viens vers vous, et gémissant sous
le poids de mes péchés, je me prosterne à vos pieds.
Ô Mère du Verbe incarné, ne rejetez pas mes prières, mais écoutez-les
favorablement et daignez les exaucer.

† Mgr Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre