14th Sunday of Pentecost

Temps de l’Epiphanie
6ème Dimanche après l’Epiphanie

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre
Saint Jean 1 / 29 – 34

« Voici l'agneau de Dieu celui qui enlève le péché du monde »
Chers frères et sœurs en Christ,

Jean, le précurseur, indique en voyant Jésus venant vers lui, « voici
l'agneau de Dieu qui enlève le péché du monde ». Et il affirme, avec
grande humilité, que c'est de lui qu'il a dit, il vient après moi celui qui est
le grand que moi, car il était avant moi. Je ne le connaissais pas, je suis
venu baptiser dans l'eau pour qu'il apparaisse à Israël.
Puis Jean le Baptiste, va témoigner de la présence de la Trinité Sainte,
sur le Jourdain. Et son témoignage se conclut par « Il est le fils de Dieu ».
Le précurseur a accompli sa mission et a témoigné en indiquant Jésus à
ses disciples.
A nous à présent de nous sentir investis par une mission de témoins et
d'indicateurs de Jésus. Par notre vie et par nos paroles ainsi que par nos
actes, par nos attitudes de paix et de réconciliation, donnons la route à
suivre à nos contemporains afin qu'ils puissent aller à la suite de Jésus et
qu'ils deviennent à leur tour ses suiveurs et ses témoins. N'est-ce pas lui
qui nous a dit, soyez mes témoins jusqu'à la fin des temps ?
Notre mission est tracée et nos actions qui glorifient le nom de Jésus
sont indiquées, donc ce qu'il nous reste à faire c'est de prendre au sérieux
cet appel de Jésus à le suivre, et dans la joie témoigner qu'il est lui le seul
qui peut remplir véritablement une vie.

Prière
Oui Seigneur en ce jour béni, nous venons vers toi. Apprends nous à
écouter les enseignements de ton Esprit de vérité et de lumière, et donne-
nous la force de te suivre en témoignant que tu es l'agneau de Dieu qui
nous libère de toutes nos fautes et qui nous donne d'être ceux qui optent
pour un véritable changement de ce monde.
Loué sois-tu Fils de Dieu venu pour nous sauver.

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Temps de l’Epiphanie
4ème Dimanche après l’Epiphanie
Saint Jean 4 / 5 – 26

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre
L’eau vive

Chers frères et soeurs en Christ,
Jésus, fatigué par sa marche dans le désert, et au mi-temps du jour, il dit à cette femme qu’il rencontre au puits de Jacob : «Donne-moi à boire». Admirons la manière dont le Seigneur s'adresse à elle. . Celui qui donne en abondance s'abaisse jusqu'à dépendre de cette femme en lui demandant de l'eau pour apaiser sa soif. Quelle surprise pour elle d'entendre Jésus, qu'elle reconnaissait pour un Juif, lui demander à boire !
Pour cette femme de Samarie, le dialogue qui s’engage avec Jésus prend en quelques instants un tour étonnant. Alors que c’est lui qui vient de lui demander à boire, il lui offre une eau vive qui apaise toute soif, si bien que c’est elle qui lui demande, maintenant : «Seigneur, donne-la moi, cette eau». Mais au lieu de lui répondre, il la conduit à lui confier les deux drames de sa vie. D’abord, sa faillite conjugale : «je n’ai pas de mari». Puis sa détresse religieuse : elle ne sait pas où adorer Dieu ; les écoles s’opposent : sur la montagne ou à Jérusalem. Ce rapide dialogue avec Jésus a mis en lumière les deux obstacles principaux qui sont en cette femme, et qui l’empêchent de rejoindre Dieu. Jésus l’a conduite, sans la juger, à reconnaître humblement les deux impasses de sa vie, les deux soifs perpétuellement insatisfaites qui rendent sa vie malheureuse.
Et c’est précisément là que Jésus intervient. Il vient à notre rencontre, et nous conduit à lui confesser notre soif, notre soif d’aimer, toujours insatisfaite parce qu’aucun humain ne peut guérir la blessure originelle, hormis Dieu lui-même. L’eau vive que Jésus promet à la Samaritaine, qu’il nous promet, c’est l’Esprit Saint qui s’écoulera de son coeur transpercé sur la Croix, l’amour divin qui seul peut étancher notre soif, soif d’aimer Dieu, et soif d’aimer les hommes. Voilà le sens de notre vie: remettre à Dieu nos incapacités, lui offrir nos coeurs brisés et humiliés, lui crier notre soif. Et cela ne va pas sans effort, car nous cherchons par tous les moyens à combler les brèches de nos coeurs, et empêchons ainsi l’eau vive d’y pénétrer. Notre monde excelle à nous offrir mille échappatoires qui nous font fuir notre misère, mille boissons vinaigrées qui ne peuvent étancher la soif qui nous étreint. S’il est un effort véritable, c’est celui qui nous fait confesser à Dieu notre misère, notre soif, et qui nous fait implorer son secours.
Alors, la rencontre de Jésus avec la Samaritaine, la rencontre de Jésus avec chacun de nous prend tout son sens. C’est l’échange de deux soifs. La Samaritaine a soif de pouvoir aimer et adorer, Jésus a soif de pouvoir communiquer son amour. C’est le sens de sa soif au puits de Jacob, c’est le sens de son cri de soif au Golgotha. En révélant sa soif à la Samaritaine, Jésus lui a révélé la sienne ; en l’étanchant, il lui montre comment étancher celle qui l’habite. Il ne manque à Dieu que ce qui ne peut venir que de nous : que nous accueillions l’amour qu’il désire nous communiquer.
La femme a trouvé la réponse aux besoins profonds de son âme et maintenant, elle désire rendre témoignage autour d'elle de ce qu'elle a trouvé en Jésus. Elle s'adresse à ceux de sa propre ville, là où sa vie de péché était connue. Elle peut dire maintenant : « Venez voir un homme qui m'a dit tout ce que j'ai fait ; celui-ci n'est-il point le Christ ? ». Elle a cru ce que le Seigneur Jésus lui disait, et elle le confesse de sa bouche devant les hommes. Voilà le signe d'une vraie conversion !

Prière
Seigneur, nous avons soif. Donne-nous à boire de ton eau pour recevoir ton Amour et le porter vers tous ceux que nous rencontrons

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Time of the Epiphany
Fourth Sunday after Epiphany
John 4 / 5 – 26

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus
The Living Water

Dear brothers and sisters in Christ,
Jesus, tired from his walk in the desert and midday, says to the woman he meets at Jacob's well: "Give me a drink". Let us admire the way the Lord addresses her. He who gives abundantly gives lowers himself to depend on this woman, asking her for water to quench her thirst. What a surprise it was for her to hear Jesus, whom she recognized as a Jew, asking her for a drink!
For this Samaritan woman, the dialogue with Jesus takes a surprising turn in just a few moments. Even though he had just asked her for a drink, he offered her the living water that quenches all thirst, so that it was she who now asked him: "Lord, give me this water". Instead of answering her directly, he leads her to confide in him about the two tragedies of her life. First, her marital failure: "I have no husband". Then her religious distress: she did not know where to worship God; the schools were opposed: on the mountain or in Jerusalem. This brief dialogue with Jesus highlighted the two main obstacles in the life of this woman, preventing her from reaching God. Jesus led her, without judgment, to humbly acknowledge the two dead ends in her life, the two perpetually unsatisfied thirsts that make her life unhappy.
And this is precisely where Jesus intervenes. He comes to meet us, and leads us to confess to him our thirst, our thirst to love, always unsatisfied because no human can heal the original wound, except God himself.
The living water that Jesus promises the Samaritan woman, that he promises us, is the Holy Spirit that will flow from his pierced heart on the Cross, the divine love that alone can quench our thirst, thirst to love God, and thirst to love humanity. This is the meaning of our lives: to surrender to God our inabilities, to offer him our broken and humiliated hearts, to cry out to him our thirst. And this doesn't come without effort, for we seek in every way to fill the gaps in our hearts, thus preventing the living water from penetrating. Our world excels in offering us a thousand escapes that make us flee our misery, a thousand vinegar drinks that cannot quench our thirst. If there is a real effort, the one that leads us to confess our misery and thirst to God, and implore his help.
Therefore, the encounter of Jesus with the Samaritan woman, the encounter of Jesus with each of us, takes on its full meaning. It is the exchange of two thirsts. The Samaritan woman thirsts to be able to love and worship; Jesus thirsts to be able to communicate his love. This is the meaning of his thirst at Jacob's well, and the meaning of his cry of thirst at Golgotha. By revealing his thirst to the Samaritan woman, Jesus revealed hers; by quenching it, he showed her how to quench his own. All that God lacks is what can only come from us: that we welcome the love he desires to communicate to us.
The woman has found the answer to the deepest needs of her soul, and now she wants to give witness to what she has found in Jesus. She addresses those in her own city, where her life of sin was known.
Now she can say, "Come and see a man who has told me all that I ever did; can this be the Christ?”. She has believed what the Lord Jesus told her, and she confesses it with her own mouth before people. This is the sign of a true conversion!

Prayer
Lord, we are thirsty. Give us to drink from your water to receive your Love and carry it to all those we meet.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Περίοδος των Θεοφανίων
4η Κυριακή μετά τα Θεοφάνια

Ομιλία του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ. Σελίμ Σφέιρ
Το ζωντανό νερό
Ιωάννης 4 / 5-26

Έφτασε έτσι σε μια πόλη της Σαμάρειας που λεγόταν Συχάρ, κοντά στο χωράφι που είχε δώσει ο Ιακώβ στο γιο του τον Ιωσήφ. Εκεί βρισκόταν το πηγάδι του Ιακώβ. Ο Ιησούς, κουρασμένος από την πεζοπορία, κάθισε κοντά στο πηγάδι· ήταν γύρω στο μεσημέρι.
Οι μαθητές του είχαν πάει στην πόλη ν' αγοράσουν τρόφιμα. Έρχεται τότε μια γυναίκα από τη Σαμάρεια να βγάλει νερό. Ο Ιησούς της λέει: «Δώσ' μου να πιω». Εκείνη τού απάντησε: «Εσύ είσαι Ιουδαίος κι εγώ Σαμαρείτισσα. Πώς μπορείς να μου ζητάς να σου δώσω νερό να πιεις;» –επειδή οι Ιουδαίοι αποφεύγουν κάθε επικοινωνία με τους Σαμαρείτες. Ο Ιησούς της απάντησε: «Αν ήξερες τη δωρεά του Θεού και ποιος είν' αυτός που σου λέει “δώσ' μου να πιω”, τότε εσύ θα του ζητούσες κι εκείνος θα σου έδινε ζωντανό νερό». Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, εσύ δεν έχεις ούτε καν κουβά, και το πηγάδι είναι βαθύ· από πού, λοιπόν, το 'χεις το τρεχούμενο νερό; Αυτό το πηγάδι μάς το χάρισε ο προπάτοράς μας ο Ιακώβ· ήπιε απ' αυτό ο ίδιος και οι γιοι του και τα ζωντανά του. Μήπως εσύ είσαι ανώτερος απ' αυτόν;» Ο Ιησούς της απάντησε: «Όποιος πίνει απ' αυτό το νερό θα διψάσει πάλι όποιος όμως πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ δε θα διψάσει ποτέ, αλλά το νερό που θα του δώσω θα
γίνει μέσα του μια πηγή που θ' αναβλύζει νερό ζωής αιώνιας». Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, δώσ' μου αυτό το νερό για να μη διψάω, κι ούτε να έρχομαι ως εδώ για να το παίρνω».
Τότε ο Ιησούς της είπε: «Πήγαινε να φωνάξεις τον άντρα σου κι έλα εδώ». «Δεν έχω άντρα», απάντησε η γυναίκα. Ο Ιησούς της λέει: «Σωστά είπες, “δεν έχω άντρα” γιατί πέντε άντρες πήρες κι αυτός που μαζί του τώρα ζεις δεν είναι άντρας σου· αυτό που είπες είναι αλήθεια». Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, βλέπω ότι εσύ είσαι προφήτης οι προπάτορές μας λάτρεψαν το Θεό σ' αυτό το βουνό· εσείς όμως λέτε ότι στα Ιεροσόλυμα βρίσκεται ο τόπος όπου πρέπει κανείς να τον λατρεύει». «Πίστεψέ με, γυναίκα», της λέει τότε ο Ιησούς, «είναι κοντά ο καιρός που δε θα λατρεύετε τον Πατέρα ούτε σ' αυτό το βουνό ούτε στα Ιεροσόλυμα. Εσείς οι Σαμαρείτες λατρεύετε αυτό που δεν ξέρετε· εμείς όμως λατρεύουμε αυτό που ξέρουμε, γιατί η σωτηρία έρχεται στον κόσμο από τους Ιουδαίους. Είναι όμως κοντά ο καιρός, ήρθε κιόλας, που οι πραγματικοί λάτρεις θα λατρεύσουν τον Πατέρα με τη δύναμη του Πνεύματος, που αποκαλύπτει την αλήθεια γιατί έτσι τους θέλει ο Πατέρας αυτούς που τον λατρεύουν. Ο Θεός είναι πνεύμα. Κι αυτοί που τον λατρεύουν πρέπει να τον λατρεύουν με τη δύναμη του Πνεύματος, που φανερώνει την αλήθεια». Του λέει τότε η γυναίκα: «Ξέρω ότι θα έρθει ο Μεσσίας, δηλαδή ο Χριστός· όταν έρθει εκείνος, θα μας τα εξηγήσει όλα». «Εγώ είμαι», της λέει ο Ιησούς, «εγώ, που σου μιλάω αυτή τη στιγμή». Αμήν.

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Ο Ιησούς, κουρασμένος από την πορεία Του στην έρημο και στο μέσο της ημέρας, είπε στη γυναίκα που συνάντησε στο πηγάδι του Ιακώβ: «Δώσε μου να πιω.» Ας θαυμάσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Κύριος της απευθύνεται. Εκείνος που δίνει άφθονα σκύβει τόσο χαμηλά ώστε να εξαρτάται από αυτή τη γυναίκα, ζητώντας της νερό
για να ξεδιψάσει. Τι έκπληξη ήταν γι' αυτήν να ακούσει τον Ιησού, τον οποίο αναγνώρισε ως Ιουδαίο, να της ζητάει να πιει!
Για αυτή τη γυναίκα από τη Σαμάρεια, ο διάλογος που ξεκίνησε με τον Ιησού πήρε μια εκπληκτική τροπή μέσα σε λίγα λεπτά. Παρόλο που ήταν εκείνος που μόλις της είχε ζητήσει να πιει, της πρόσφερε ζωντανό νερό που έσβηνε κάθε δίψα, έτσι ώστε ήταν εκείνη που του ζητούσε τώρα: «Κύριε, δώσε μου αυτό το νερό.» Αλλά αντί να της απαντήσει, την οδηγεί να Του εκμυστηρευτεί τις δύο τραγωδίες της ζωής της. Πρώτον, τη συζυγική της κατάρρευση: «Δεν έχω σύζυγο.» Έπειτα τη θρησκευτική της αγωνία: δεν ήξερε πού να λατρεύει τον Θεό- οι σχολές ήταν αντίθετες: στο βουνό ή στην Ιερουσαλήμ. Αυτός ο γρήγορος διάλογος με τον Ιησού έφερε στο φως τα δύο βασικά εμπόδια στο μυαλό αυτής της γυναίκας, που την εμπόδιζαν να φτάσει στον Θεό. Ο Ιησούς την οδήγησε, χωρίς να την κρίνει, να αναγνωρίσει ταπεινά τα δύο αδιέξοδα της ζωής της, τις δύο μονίμως ανικανοποίητες δίψες που κάνουν τη ζωή της δυστυχισμένη.
Και εκεί ακριβώς έρχεται ο Ιησούς. Έρχεται να μας συναντήσει, και μας οδηγεί να Του εξομολογηθούμε τη δίψα μας, τη δίψα μας για αγάπη, που είναι ακόμα ανικανοποίητη, επειδή κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να θεραπεύσει την αρχική πληγή, εκτός από τον ίδιο τον Θεό. Το ζωντανό νερό που υπόσχεται ο Ιησούς στη Σαμαρείτιδα, που υπόσχεται και σε εμάς, είναι το Άγιο Πνεύμα που θα ρέει από την καρδιά Του που τρυπήθηκε στον Σταυρό, η θεία αγάπη που μόνο αυτή μπορεί να σβήσει τη δίψα μας, τη δίψα να αγαπήσουμε τον Θεό και τη δίψα να αγαπήσουμε την ανθρωπότητα. Αυτό είναι το νόημα της ζωής μας: να παραδώσουμε στον Θεό τις αδυναμίες μας, να Του προσφέρουμε τις ραγισμένες και ταπεινωμένες καρδιές μας, να Του φωνάξουμε τη δίψα μας. Και αυτό δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια, γιατί κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γεμίσουμε τα κενά της καρδιάς μας και έτσι να εμποδίσουμε το ζωντανό νερό να διεισδύσει σε αυτήν. Ο κόσμος μας διαπρέπει στο να μας προσφέρει χιλιάδες
δρόμους διαφυγής που μας κάνουν να φεύγουμε από τη δυστυχία μας, χιλιάδες ποτά με ξύδι που δεν μπορούν να ξεδιψάσουν τη δίψα που μας κυριεύει. Αν υπάρχει μια αληθινή προσπάθεια, είναι αυτή που μας κάνει να εξομολογηθούμε τη δυστυχία και τη δίψα μας στον Θεό και να εκλιπαρήσουμε τη βοήθειά Του.
Έτσι, η συνάντηση του Ιησού με τη Σαμαρείτιδα, η συνάντηση του Ιησού με τον καθένα από εμάς, αποκτά το πλήρες νόημά της. Είναι η ανταλλαγή δύο διψών. Η Σαμαρείτιδα διψάει να μπορέσει να αγαπήσει και να λατρέψει- ο Ιησούς διψάει να μπορέσει να μεταδώσει την αγάπη Του. Αυτό είναι το νόημα της δίψας Του στο πηγάδι του Ιακώβ, και αυτό είναι το νόημα της κραυγής δίψας Του στον Γολγοθά. Αποκαλύπτοντας τη δίψα Του στη Σαμαρείτιδα, ο Ιησούς της αποκάλυψε τη δική Του δίψα- σβήνοντας τη δίψα της, της έδειξε πώς να σβήσει τη δική Του δίψα. Το μόνο που λείπει από τον Θεό είναι αυτό που μπορεί να προέλθει μόνο από εμάς: να δεχτούμε την αγάπη που θέλει να μας μεταδώσει.
Η γυναίκα έχει βρει την απάντηση στις βαθύτερες ανάγκες της ψυχής της, και τώρα θέλει να πει στους γύρω της τι βρήκε στον Ιησού. Απευθύνεται σε εκείνους στην ίδια της την πόλη, όπου ήταν γνωστή η αμαρτωλή ζωή της. Τώρα μπορεί να πει: «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έκανα- δεν είναι αυτός ο Χριστός;» Έχει πιστέψει αυτό που της είπε ο Κύριος Ιησούς και το ομολογεί με το ίδιο της το στόμα ενώπιον των ανθρώπων. Αυτό είναι το σημάδι μιας αληθινής μεταστροφής!

Προσευχή: Κύριε, διψάμε. Δώσε μας να πιούμε από το νερό σου για να μπορέσουμε να λάβουμε την αγάπη σου και να τη μεταφέρουμε σε όλους όσους συναντάμε.Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου