14th Sunday of Pentecost

Η περίοδος των Χριστουγέννων

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών
Κύπρου κ. Σελίμ Σφέιρ

3η Κυριακή της Περιόδου Της Παρουσίας
Ο Ευαγγελισμός του Ζαχαρία
Λουκάς 1, 1-25

Πολλοί προσπάθησαν να συντάξουν μια διήγηση για
τα γεγονότα, που είναι βεβαιωμένο ότι συνέβησαν
ανάμεσά μας, όπως μας τα παρέδωσαν εκείνοι που από την
αρχή ήταν αυτόπτες μάρτυρες και έγιναν κήρυκες αυτού
του χαρμόσυνου μηνύματος. Γι' αυτό θεώρησα κι εγώ
καλό, εντιμότατε Θεόφιλε, αφού ερεύνησα όλα τα
γεγονότα από την αρχή και με ακρίβεια, να σου τα γράψω
με τη σειρά, για να βεβαιωθείς ότι τα όσα διδάχθηκες είναι
αυθεντικά.
Την εποχή που βασιλιάς στην Ιουδαία ήταν ο Ηρώδης,
ζούσε κάποιος ιερέας από την ιερατική τάξη του Άβιά, που
τον έλεγαν Ζαχαρία η γυναίκα του λεγόταν Ελισάβετ,
απόγονος του Ααρών. Ήταν και οι δύο άνθρωποι πιστοί
στο Θεό, και η ζωή τους ήταν άμεμπτη, σύμφωνη με το
νόμο και τις εντολές του Κυρίου. Δεν είχαν όμως παιδί,
γιατί η Ελισάβετ ήταν στείρα, και ήταν κι οι δυο τους
περασμένης ηλικίας.
Όταν ήρθε η σειρά να εφημερεύσει η τάξη του
Ζαχαρία κι αυτός εκτελούσε τα ιερατικά του καθήκοντα
προς το Θεό, συνέβη να του ανατεθεί με κλήρο – όπως
συνηθιζόταν να μοιράζονται τα ιερατικά καθήκοντα– να
μπει στο ναό του Κυρίου και να προσφέρει θυμίαμα. Όλο
το πλήθος του λαού, την ώρα του θυμιάματος,
προσευχόταν έξω. Τότε εμφανίστηκε στο Ζαχαρία ένας
άγγελος Κυρίου, και στάθηκε στα δεξιά του θυσιαστηρίου
του θυμιάματος. Ο Ζαχαρίας ταράχτηκε, όταν τον είδε, και
τον κυρίεψε φόβος. Ο άγγελος όμως του είπε: «Μη
φοβάσαι, Ζαχαρία, γιατί η προσευχή σου εισακούστηκε: η
γυναίκα σου η Ελισάβετ θα σου γεννήσει γιο, και θα του
δώσεις το όνομα Ιωάννης. Θα νιώσεις χαρά και αγαλλίαση
και θα χαρούν πολλοί για τη γέννησή του. Η προσφορά του
θα είναι μεγάλη στο έργο του Κυρίου· κρασί και άλλα
δυνατά ποτά δε θα πιει, θα είναι γεμάτος με Πνεύμα Άγιο
ήδη από την κοιλιά της μάνας του και θα κάνει πολλούς
Ισραηλίτες να επιστρέψουν στον Κύριο το Θεό τους.
Αυτός θα προπορευτεί στο έργο του Κυρίου με το πνεύμα
και τη δύναμη του προφήτη Ηλία. Θα συμφιλιώσει πατέρες
με παιδιά, και θα κάνει τους ασεβείς να αποκτήσουν τη
φρόνηση των δικαίων. Έτσι θα ετοιμάσει το λαό να
υποδεχτεί τον Κύριο». Ο Ζαχαρίας είπε στον άγγελο:
«Πώς μπορώ να βεβαιωθώ γι' αυτό; Εγώ είμαι πια γέρος
και η γυναίκα μου περασμένης ηλικίας». Ο άγγελος του
αποκρίθηκε: «Εγώ είμαι ο Γαβριήλ, που βρίσκομαι δίπλα
στο Θεό. Με έστειλε να σου μιλήσω και να σου αναγγείλω
αυτή την ευχάριστη είδηση. Επειδή όμως δεν πίστεψες στα
λόγια μου, τα οποία θα πραγματοποιηθούν στην ώρα τους,
απ' αυτή τη στιγμή θα χάσεις τη λαλιά σου. Δε θα μπορείς
να μιλήσεις ως την ημέρα που όλα αυτά θα
πραγματοποιηθούν». Ο λαός στο μεταξύ περίμενε το
Ζαχαρία και απορούσε για την αργοπορία του μέσα στο
ναό. Όταν βγήκε δεν μπορούσε να τους μιλήσει, και
κατάλαβαν ότι κάποιο όραμα είχε δει μέσα στο ναό.
Εκείνος τους έκανε νοήματα και παρέμενε άλαλος. Όταν
τελείωσαν οι μέρες της υπηρεσίας του στο ναό, πήγε στο
σπίτι του. Μερικές μέρες αργότερα, η γυναίκα του η
Ελισάβετ έμεινε έγκυος. Έκρυβε όμως την εγκυμοσύνη
της για πέντε μήνες και έλεγε: «Ο Θεός είδε τη στενοχώρια
μου και φρόντισε να με απαλλάξει από την ντροπή που
ένιωθα μπροστά στους ανθρώπους για την ατεκνία μου».

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Με την αναγγελία στον Ζαχαρία, εισερχόμαστε άμεσα
στην περίοδο της προετοιμασίας των Χριστουγέννων
σύμφωνα με το λειτουργικό έτος της Μαρωνιτικής μας
Εκκλησίας. Η ανανεωμένη δέσμευσή μας στην πίστη μας
στον Χριστό γίνεται ακόμη πιο σαφής καθώς
αναλογιζόμαστε δύο μορφές από την Παλαιά Διαθήκη: τον
Αβραάμ και τον Ζαχαρία. Αυτό που έχουν κοινό είναι ότι
και οι δύο έλαβαν μια υπόσχεση από τον Κύριο. Η πίστη
και των δύο ανδρών στον Θεό και η ελπίδα τους στο
αδύνατο τέθηκαν σε δοκιμασία. Ωστόσο, μια διαφορά
ξεχωρίζει, ποια ;
Ενώ ο Αβραάμ, όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος
στην επιστολή του προς Ρωμαίους, ήλπιζε παρά την
ελπίδα, πίστευε και δεν κλονίστηκε στην πίστη του όταν,
σχεδόν εκατό ετών, παρόλο που θεωρούσε ότι το σώμα του
είχε ήδη σημαδευτεί από τον θάνατο και ότι η Σάρα δεν
μπορούσε πλέον να γεννήσει παιδιά, ανακαλύπτουμε τον
ιερέα Ζαχαρία, έναν εκπρόσωπο του λαού, που
θεωρούνταν δίκαιος ενώπιον του Θεού, προσφέροντας μια
θυσία στο όνομά Του, δείχνει μια κάποια αμηχανία στο να
υποδεχτεί την καλή είδηση ότι είναι πατέρας ενός παιδιού
που «προσφέρεται ως δώρο» στο λυκόφως της ζωής του,
όταν αυτός, όπως και ο Αβραάμ, δεν μπορούσε, δεδομένης
της προχωρημένης ηλικίας του, να αποκτήσει
απογόνους...
Ο Ζαχαρίας δεν μπορούσε να κατανοήσει μια τέτοια
υπόσχεση- χρειαζόταν ένα σημάδι για να πιστέψει, ενώ η
γέννηση ενός παιδιού στα γηρατειά του, που του
ανακοίνωσε ο αρχάγγελος Γαβριήλ (που σημαίνει Ισχυρός
Θεός), θα ήταν μόνο το προοίμιο ενός απείρως πιο
θαυμαστού έργου. Στην πραγματικότητα, αυτή η
ανακοίνωση δεν απευθυνόταν μόνο στο στείρο ζευγάρι
Ζαχαρία-Ελισάβετ, αλλά ήταν μέρος της επιθυμίας του
Θεού να προετοιμάσει έναν «καλοπροαίρετο λαό» για να
δεχτεί τον Σωτήρα. Αυτή είναι η καρδιά της αναγγελίας
αυτής της καλής είδησης! Αλλά μπροστά στον Ζαχαρία, ο
οποίος παρέμεινε επικεντρωμένος στο πρόβλημα των
γηρατειών του και όχι στη θεία δύναμη! Ο Θεός του έδωσε
ένα σημάδι: τη «σιωπή» για να εισέλθει όχι ως
τιμωρημένος για την απιστία του, αλλά ως έκπληκτος στο
μυστήριο ενός Θεού για τον οποίο τίποτα δεν είναι
αδύνατο!
Αντιμέτωποι με τα προβλήματα της ζωής μας, με τις
δοκιμασίες κάθε είδους, με τις ατυχίες που μας
ταλαιπωρούν και με τον πειρασμό να τα παρατήσουμε και
να απελπιστούμε για τα πάντα, αμφιβάλλουμε κι εμείς για
τη δύναμη της χάρης του Κυρίου, που δεν παύει ποτέ να
μας αναγγέλλει τα καλά νέα, να μας στέλνει την υπόσχεση
της σωτηρίας δια του Υιού του, Ιησού Χριστού.
Αναρωτιόμαστε πώς θα μας σώσει ο Θεός και πώς θα
παρέμβει στη ζωή μας.... Έχουμε την πίστη του Αβραάμ;
Θα τολμήσουμε να ελπίζουμε παρά την ελπίδα όπως ο
Αβραάμ ή θα είμαστε άπιστοι όπως ο Ζαχαρίας;
Πιστεύουμε ακόμα ότι ο χρόνος του Θεού δεν είναι ο
χρόνος της ανυπομονησίας μας, ότι η λογική του Θεού
είναι απείρως αντίθετη από τη δική μας και ότι «οι κρίσεις
του είναι ανεξιχνίαστες και οι δρόμοι του ακατανόητοι»; Ο
Θεός γνωρίζει ότι χρειαζόμαστε ωριμότητα για να
εισέλθουμε στο Μυστήριό Του- γνωρίζει τι είναι σωστό
για μας κάθε στιγμή... και η εκπλήρωση της υπόσχεσής
Του προς εμάς θα έρθει στον επιλεγμένο χρόνο... Καθώς ο
Θεός Πατέρας μας προετοιμάζει να υποδεχτούμε το
μυστήριο της παρουσίας Του ανάμεσά μας μέσω της
γέννησης του Υιού Του Ιησού, μας προκαλεί στην πίστη
μας. Είμαστε έτοιμοι, προσωπικά και μαζί ως Εκκλησία,
να αναλάβουμε αυτή την πρόκληση;

Προσευχή: Θεέ μου! Πιστεύω σε Σένα, αύξησε την πίστη
μου κάθε μέρα. Δώσε μου μια καρδιά που προσεύχεται σε
Σένα, σιωπηλά, για να δεχτώ την υπόσχεση της σωτηρίας
Σου που πραγματοποιήθηκε στον Ιησού Χριστό, τον Κύριό
μας. Σε ικετεύω για τη χάρη να πιστέψω στο αδύνατο, να
πιστέψω ότι η Αγάπη Σου κάνει θαύματα και να
μαρτυρήσω ότι μόνο Εσύ είσαι η μόνη μας Ελπίδα ενάντια
σε κάθε ελπίδα. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

3rd Sunday of Advent
The Annunciation to Zechariah
Luke 1:1-25

Dear brothers and sisters in Christ,

With the proclamation to Zechariah, we enter directly into the season of
Advent according to the liturgical calendar of our Maronite Church. Our
renewed commitment to our faith in Christ is further illuminated by
meditating on two Old Testament figures: Abraham and Zechariah. What
they have in common is that they both received a promise from the Lord.
Both men's faith in God and their hope in the impossible were put to the
test. However, a difference emerges.
While Abraham, as St. Paul tells us in his letter to the Romans, hoped
against hope, believed and did not waver in his faith when, almost a
hundred years old, although he considered that his body was already
marked by death and that Sarah could no longer bear children, we discover
the priest Zechariah, representative of the people, considered righteous
before God, offering a sacrifice in His name, shows a certain perplexity
in welcoming the good news of being the father of a child "offered as a
gift" in the twilight of his life, when he, like Abraham, could not, given
his advanced age, have offspring...

Zechariah could not understand such a promise; he needed a sign to
believe, whereas the birth of a child in his old age, announced by the angel
Gabriel (meaning Mighty God), would only be the prelude to an infinitely
more marvelous work. In fact, this announcement was not only addressed
to the barren couple Zechariah-Elizabeth, but was part of God's desire to
prepare a "well-disposed people" to receive the Savior. This is at the heart
of the proclamation of this good news! But in front of Zechariah, who
remained focused on his problem of old age, not on divine power! God
gave him a sign: the "silence" to enter not as punished for his incredulity,
but as amazed in the mystery of a God for whom nothing is impossible!
We too, faced with the problems of our lives, with trials of every kind,
with the misfortunes that beset us, and with the temptation to give up and
despair of everything, doubt the power of the Lord's grace, who never
ceases to announce Good News to us, to send us a promise of salvation in
his own Son, Jesus Christ. We wonder how God will save us, and how He
intervenes in our lives.... Do we have the faith of Abraham? Will we dare
to hope against hope like Abraham, or will we be unbelievers like
Zechariah?
Do we still believe that God's time is not the time of our impatience, that
God's logic is infinitely opposed to ours and that "his judgments are
unfathomable and his ways incomprehensible! God knows that we need
maturity to enter into His Mystery; He knows what is right for us at every
moment... and the fulfilment of His promise to us will come at the chosen
hour...
As we prepare to welcome the mystery of His presence among us through
the birth of His Son Jesus, God the Father challenges us in our faith, will
we be ready personally and together as Church to take up this challenge?

Prayer:
Lord! I believe in You, increase my faith every day. Give me a heart that
prays to You, in silence, to welcome the promise of Your salvation
realized in Jesus Christ Our Lord. I beg you for the grace to believe in the
impossible, to believe that Your Love works miracles and that I bear
witness that You alone are our only Hope against all hope. Amen.

† Archbishop Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

3ème Dimanche du temps de l’Avent
L’Annonce à Zacharie
Luc 1, 1-25

Chers frères et sœurs en Christ,

Avec l'annonce faite à Zacharie, nous entrons directement dans le temps
de l’Avent selon le calendrier liturgique de notre Eglise maronite. Notre
renouveau dans l’engagement de notre foi en Christ s’éclaire davantage
en méditant la figure de deux personnages de l’Ancien Testament :
Abraham et Zacharie. Ce qui est commun entre eux, c’est que tous les
deux ont reçu une promesse du Seigneur. La foi en Dieu de ces deux
hommes et leur espérance dans l’impossible étaient mises à l’épreuve.
Toutefois, une différence se révèle, laquelle ?
Alors qu’Abraham, nous dit St Paul dans sa lettre aux Romains, a espéré
contre toute espérance, qu’il a cru et n’a pas faibli dans sa foi quand,
presque centenaire, bien qu’il considérât que son corps était déjà marqué
par la mort et que Sara ne pouvait plus enfanter, nous découvrons le prêtre
Zacharie, représentant du peuple, considéré juste devant Dieu, offrant un
sacrifice en son nom, , montrer une certaine perplexité en accueillant la
bonne nouvelle d’être le père d’un enfant « offert comme un don » au
crépuscule de sa vie alors que lui, comme Abraham ne pouvait pas, vu son
âge avancé, avoir une progéniture…
Zacharie ne put comprendre une telle promesse, il lui fallait un signe pour
croire, alors que la naissance d'un enfant en sa vieillesse, annoncée par
l’ange Gabriel (qui veut dire Dieu Puissant), ne sera que le prélude d'une
œuvre infiniment plus merveilleuse. En fait, cette annonce ne s’adressait
donc pas seulement au couple stérile Zacharie-Elizabeth, mais faisait
partie du désir de Dieu de préparer un “peuple bien disposé” à recevoir le
Sauveur. C’est là le cœur de l’annonce de cette bonne nouvelle ! Mais
devant Zacharie qui demeurait centré sur son problème de vieillesse non
sur la puissance divine ! Dieu lui a donné un signe : le « silence » pour
entrer non comme puni pour son incrédulité, mais comme émerveillé dans
le mystère d’un Dieu pour qui rien n’est impossible !
Nous aussi, devant les problèmes de notre vie, devant les épreuves de tout
genre, devant les malheurs qui nous assaillent et devant la tentation de
baisser les bras et de désespérer de tout, nous doutons sur la puissance de
la grâce du Seigneur qui ne cesse de nous annoncer une Bonne Nouvelle,
de nous faire parvenir une promesse de salut en son propre Fils, Jésus
Christ. Nous nous posons la question de savoir comment Dieu nous
sauvera et comment Il intervient dans notre vie.... Aurions-nous la foi
d’Abraham ? Oserons-nous comme lui espérer contre toute espérance ou
serons-nous incrédules comme Zacharie ?
Croyons-nous toujours que le temps de Dieu n'est pas celui de notre
impatience, que la logique de Dieu est infiniment opposée à la nôtre et
que « ses jugements sont insondables et ses voies incompréhensibles ! ».
Dieu connaît que nous avons besoin de maturité pour entrer dans Son
Mystère, Il sait ce qui convient pour nous à chaque instant… et
l'accomplissement de Sa promesse pour nous viendra à l'heure choisie…
En nous préparant à accueillir le mystère de Sa présence parmi nous à
travers la naissance de Son Fils Jésus, Dieu le Père nous interpelle dans
notre foi, serons-nous prêts personnellement et ensemble comme Eglise à
relever ce défi ?

Prière :
Seigneur ! Je crois en Toi, augmente ma foi tous les jours. Donne-moi un
cœur qui te prie, en silence, pour accueillir la promesse de Ton salut
réalisé en Jésus-Christ Notre Seigneur. Je t’implore la grâce de croire à
l’impossible, de croire que Ton Amour fait des miracles et que je
témoigne que Toi seul est notre unique Espérance contre toute espérance.
Amen.

† Mgr Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών
Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Η περίοδος της Παρουσίας
2η Κυριακή – Tης Ανακαίνισης της Εκκλησίας
(Ιωάννης 10 / 22 - 42)

Ήταν χειμώνας, και στα Ιεροσόλυμα τελούσαν τη
γιορτή των Εγκαινίων. Ο Ιησούς περπατούσε στο ναό, στη
στοά του Σολομώντα. Τον περικύκλωσαν τότε οι Ιουδαίοι
και του έλεγαν: «Ως πότε θα μας κρατάς σε αγωνία; Αν εσύ
είσαι ο Μεσσίας πες το μας καθαρά». Τους αποκρίθηκε ο
Ιησούς: «Σας το είπα, αλλά δε θέλετε να πιστέψετε. Τα
έργα που κάνω στο όνομα του Πατέρα μου, αυτά
μαρτυρούν για μένα· εσείς όμως δε θέλετε να πιστέψετε,
γιατί δεν είστε από τα δικά μου πρόβατα, όπως σας είπα.
Τα δικά μου τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή μου, κι
εγώ τα αναγνωρίζω και με ακολουθούν εγώ τους δίνω
αιώνια ζωή και δε θα χαθούν ποτέ, γιατί κανείς δε θα
μπορέσει να τ' αρπάξει από την εξουσία μου. Ο Πατέρας
μου, που μου τα έχει δώσει όλα, είναι ισχυρότερος απ'
όλους. Κανείς δεν μπορεί ν' αρπάξει ό,τι βρίσκεται στα
χέρια του Πατέρα μου. Εγώ κι ο Πατέρας είμαστε ένα».
Οι Ιουδαίοι πήραν πάλι πέτρες για να τον λιθοβολήσουν.
Ο Ιησούς τους είπε: «Πολλά καλά έργα έκανα μπροστά
σας με εντολή του Πατέρα μου· για ποιο απ' αυτά θέλετε
να με λιθοβολήσετε;» Του απάντησαν οι Ιουδαίοι: «Δε
θέλουμε να σε λιθοβολήσουμε για κάποιο καλό έργο, αλλά
επειδή βλασφημείς· ενώ είσαι άνθρωπος, παρουσιάζεις τον
εαυτό σου για Θεό». Ο Ιησούς τους είπε: «Μήπως δεν
είναι γραμμένο στο νόμο σας, εγώ είπα είστε θεοί; Στη
Γραφή ονομάζονται θεοί εκείνοι στους οποίους
απευθύνθηκε ο λόγος του Θεού. Και ό,τι είναι γραμμένο
στη Γραφή δεν μπορεί να καταλυθεί. Πώς, λοιπόν, εσείς
λέτε ότι βλασφημώ, επειδή είπα ότι είμαι Υιός του Θεού,
εγώ, που ο Πατέρας με ξεχώρισε και με έστειλε στον
κόσμο; Αν δεν κάνω τα έργα του Πατέρα μου, μη με
πιστεύετε. Αν όμως αυτά κάνω, ακόμα κι αν δεν πιστεύετε
σ' εμένα, πιστέψτε τουλάχιστον στα έργα. Έτσι θα μάθετε
και θα αναγνωρίσετε ότι ο Πατέρας ζει μέσα σ' εμένα, κι
εγώ ζω μέσα στον Πατέρα». Τότε ζητούσαν πάλι να τον
πιάσουν, ο Ιησούς όμως γλίτωσε από τα χέρια τους.
Γύρισε πίσω πάλι, πέρα από τον Ιορδάνη, στον τόπο όπου
αρχικά βάφτιζε ο Ιωάννης, κι έμεινε εκεί. Πολλοί
άνθρωποι ήρθαν κοντά του κι έλεγαν: «Ο Ιωάννης δεν
έκανε κανένα σημείο, όλα όμως όσα είπε για τον Ιησού
ήταν αληθινά». Και πολλοί εκεί πίστεψαν σ' αυτόν.

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Αφού μας έγινε υπενθύμιση ότι η ομολογία της πίστης
μας στον Χριστό με τον Απόστολο Πέτρο, μας δέσμευσε
να ομολογούμε την πίστη μας στην Εκκλησία, που
αγιάστηκε από τον Ιησού Χριστό, καλούμαστε, σήμερα, να
γιορτάσουμε την «ανακαίνιση» της Εκκλησίας αυτή τη
δεύτερη Κυριακή του λειτουργικού έτους.
Για να κατανοήσουμε το νόημα αυτής της
ανακαίνισης, πρέπει να ανατρέξουμε στη γιορτή της
ανανέωσης στην εβραϊκή παράδοση, η οποία συνδεόταν με
την ιστορία και την ταυτότητα του λαού του Θεού και με
τη μεσσιανική προσδοκία: ο λαός του Θεού περίμενε έναν
Μεσσία που θα τον έσωζε από τον ρωμαϊκό ζυγό. Η
προσδοκία τους δεν ήταν πνευματική αλλά πολιτική: γι'
αυτούς, ο Μεσσίας έπρεπε να είναι ένας στρατιωτικός
ηγέτης, ένας επαναστάτης που θα τους απελευθέρωνε από
τους εχθρούς τους με τη δύναμη του ξίφους. Γι' αυτό οι
Ιουδαίοι ήρθαν να ρωτήσουν τον Ιησού: «Ως πότε θα μας
κρατάς σε αγωνία; Αν εσύ είσαι ο Μεσσίας πες το μας
καθαρά».

Ο Ιησούς τους αναγγέλλει ένα άλλο πρόσωπο του
Μεσσία, και αυτό είναι η καρδιά των Καλών Ειδήσεων:
είναι ο αληθινός Μεσσίας που στάλθηκε από τον Θεό όχι
για να τους ελευθερώσει από τον ρωμαϊκό ζυγό, αλλά από
τον ζυγό του κακού και της αμαρτίας, και ο οποίος, όπως
μας υπενθυμίζει η επιστολή προς Εβραίους, «κινούμενος
από το αιώνιο Πνεύμα, ο Χριστός πρόσφερε τον εαυτό του
στον Θεό ως αμόλυντο θύμα»- το αίμα του θα καθαρίσει
επομένως τη συνείδησή τους από πράξεις που οδηγούν
στον θάνατο, ώστε να μπορούν να λατρεύουν τον ζωντανό
Θεό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι ο Μεσίτης
μιας νέας διαθήκης μεταξύ ημών και του Θεού.
Το να γιορτάζουμε την ανακαίνιση της Εκκλησίας
σημαίνει να θυμόμαστε συνεχώς την αλήθεια ότι
καθαριστήκαμε με το αίμα του Χριστού και ότι είμαστε
μέσα σ' Αυτόν και μέσω Αυτού, υιοί και θυγατέρες του
Θεού Πατέρα.

Δυστυχώς, στην καθημερινή μας ζωή, αυτή η αλήθεια
αλλοιώνεται από πολλούς πειρασμούς, όπως η
λανθασμένη αναπαράσταση του Θεού και η λήθη ότι
Αυτός και μόνο Αυτός είναι ο Σωτήρας μας, ο Λυτρωτής
μας από το κακό και την αμαρτία, η μόνη μας Ελπίδα σε
καιρούς δοκιμασίας, ο Εμμανουήλ (ο Θεός μαζί μας) στα
βάσανα, τις ασθένειες, τις αποτυχίες και τις απογοητεύσεις
που μας επιφυλάσσει η καθημερινή ζωή...
Ως αποτέλεσμα, η πίστη μας παραμένει μια παθητική
προσκόλληση σε μια θρησκεία και όχι μια προσωπική,
ζωντανή και διαρκώς ανανεούμενη σχέση με τον Χριστό,
μια διαρκώς ανανεούμενη εμπιστοσύνη σ' Αυτόν για να
ανακαλύψουμε εκ νέου το μεγάλο Του έλεος και την
άπειρη αγάπη Του για μας, όποια κι αν είναι η κατάστασή
μας, καλή ή κακή!!!!

Η ύπαρξή μας ως χριστιανοί δεν έχει νόημα αν
υποτιμούμε αυτή την αλήθεια, αν ξεχνάμε ότι είμαστε
ζωντανά μέλη ενός ενιαίου σώματος που ονομάζεται
Εκκλησία, του οποίου η κεφαλή είναι ο Χριστός και του
οποίου η καρδιά που χτυπάει είναι το Άγιο Πνεύμα.
Σήμερα και κάθε μέρα, καλούμαστε να ανανεώσουμε την
προσωπική και κοινοτική δέσμευσή μας να
ακολουθήσουμε τον Χριστό ανταποκρινόμενοι στην
κλήση μας ως βαπτισμένοι χριστιανοί, να ακούσουμε τον
λόγο Του μελετώντας τον στο Ευαγγέλιο, να τον κάνουμε
πράξη και να αναγνωρίσουμε τη φωνή Του στη συνείδησή
μας προκειμένου να εκπληρώσουμε το θέλημά Του για
εμάς. Με αυτόν τον τρόπο, θα είμαστε μαθητές Του και θα
φέρουμε καρπούς που θα δοξάζουν τον Θεό Πατέρα Του
και τον Πατέρα μας. Είθε να βρούμε στην Παρθένο
Μαρία, μητέρα του Ιησού και μητέρα μας, το παράδειγμα
της ανανέωσης της πίστης μας.

Προσευχή: Κύριε, για άλλη μια φορά πιστεύω σε σένα, για
άλλη μια φορά ελπίζω σε σένα, ενίσχυσε την ελπίδα μου,
για άλλη μια φορά σ' αγαπώ, κάνε την αγάπη μου για σένα
να γίνει πραγματικότητα στις σχέσεις μου με τους άλλους,
παρά τις αδυναμίες τους. Κύριε, όποια κι αν είναι η
κατάστασή μου, θα συνεχίσω να σε αγαπώ πάνω απ' όλα
και να εγκαταλείπω τον εαυτό μου σε σένα. Είθε το θέλημά
σου να γίνεται μέσα μου κάθε μέρα. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

2nd Sunday of Advent
Sunday of the Renewal of the Church
John 10, 22-42

Dear brothers and sisters in Christ,

After reminding us that our profession of faith in Christ with the apostle
Peter commits us to profess our faith in the Church, sanctified by Christ,
we are invited to celebrate, on this second Sunday of the liturgical year,
the "renewal" of the Church.

To understand the meaning of this renewal, we need to go back to the
Feast of Renewal in Jewish tradition, which was linked to the history and
identity of the people of God, and to messianic expectation: the people of
God awaited a Messiah who would save them from the Roman yoke.
Their expectation was not spiritual but political: for them, the Messiah
had to be a military leader, a rebel who would liberate them from their
enemies by the power of the sword. This is why the Jews came to ask
Jesus: "How long are you going to confuse us? Tell us frankly, are you
the Messiah?"

Jesus announces to them another face of the Messiah, and this is the heart
of the Good News: He is the true Messiah sent by God not to free them
from the Roman yoke, but from the yoke of evil and sin, and who, as the
epistle to the Hebrews recalls, "moved by the eternal Spirit, Christ offered
himself to God as a flawless victim "; his blood will therefore purify their
conscience from acts that lead to death, so that they can worship the living
God. This is why he is the Mediator of a new covenant between us and
God.

To celebrate the Renewal of the Church is to be constantly remember this
truth : we are purified by the blood of Christ, and in Him and through
Him we are sons and daughters of God the Father.

Unfortunately, in our daily lives, this truth is altered by many temptations,
such as our false representation of God and the forgetfulness that He, and
He alone, is our Savior, our Liberator from evil and sin, our only Hope in
times of trial, Our Emmanuel (God with us) in the suffering, illness,
failures and disappointments of everyday life...

As a result, our faith remains a passive adherence to a religion rather than
a personal, living and ever-renewed relationship with Christ, an ever-
renewed trust in Him to discover anew His great mercy and infinite love
for us whatever our situation, good or bad !!!

Our existence as Christians makes no sense if we denigrate this truth, if
we forget that we are living members of a single body called the Church,
whose head is Christ and whose beating heart is the Holy Spirit. Today
and every day, we are called to renew our personal and communal
commitment to follow Christ in response to our vocation as baptized
Christians, to listen to His word by meditating on it in the Gospel, to put
into practice and recognize His voice in our conscience in order to fulfill
His will for us. Thus, we will be His disciples and bear fruit that glorifies
God His Father and Our Father.

May we find in the Virgin Mary, mother of Jesus and our mother, the
example of the renewal of our faith. Amen.

Prayer
Lord, once again I believe in you, once again I hope in you, strengthen
my hope, once again I love you, make my love for you manifest in my
relationships with others, despite their weaknesses. Lord, whatever my
situation, I will continue to love you above all and to abandon myself to
you. May your will be done in me every day.
Amen.

† Archbishop Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

2ème Dimanche du temps de l’Avent
Dimanche du Renouveau de l’Église

Jean 10, 22-42

Chers frères et sœurs en Christ,

Après nous avoir rappelé que notre profession de foi en Christ avec
l'apôtre Pierre nous engageait à professer notre foi dans l'Église, sanctifiée
par le Christ, nous sommes invités à célébrer, dans ce deuxième dimanche
de l’année liturgique, le « renouveau » de l'Église.
Pour comprendre le sens de ce renouveau, il nous faut revenir à la Fête du
Renouveau dans la tradition juive laquelle était liée à l'histoire et à
l'identité du peuple de Dieu et à l'attente messianique : le peuple de Dieu
attendait un Messie qui le sauverait du joug romain. Leur attente n'était
pas une attente spirituelle mais politique : pour eux le Messie devait être
un chef militaire, un rebelle qui les libérerait par le pouvoir de l'épée de
leurs ennemis. C'est pourquoi les Juifs sont venus demander à Jésus :
"Jusqu'à quand vas-tu nous embrouiller ? Dis-nous franchement, es-tu le
Messie ?"

Jésus leur annonce un autre visage du Messie et c'est là le cœur de la
Bonne Nouvelle : c'est Lui le vrai Messie envoyé par Dieu non pour les
libérer du joug romain, mais du joug du mal et du péché et qui, comme le
rappelle l'épitre aux Hébreux, « poussé par l'Esprit éternel, Christ s'est
offert lui-même à Dieu comme une victime sans défaut » ; son sang
purifiera donc leur conscience des actes qui mènent à la mort, pour
pouvoir rendre un culte au Dieu vivant. Voilà pourquoi il est Médiateur
d'une nouvelle alliance entre nous et Dieu.

Célébrer le Renouveau de l’Église, c’est se rappeler sans cesse cette vérité
que nous sommes purifiés par le sang du Christ et que nous sommes en
Lui et par Lui, fils et filles de Dieu le Père.

Malheureusement, dans notre vie quotidienne, cette vérité est altérée par
multiples tentations, comme celle de notre fausse représentation de Dieu
et l’oubli que Lui et Lui seul est notre Sauveur, notre Libérateur du mal et
du péché, notre unique Espérance dans les épreuves, Notre Emmanuel
(Dieu avec nous) dans la souffrance, la maladie, les échecs et les
déceptions que nous réserve la vie au quotidien…

Dès lors, notre foi reste une adhésion passive à une religion plutôt qu'une
relation personnelle, vivante et toujours renouvelée avec le Christ, une
confiance toujours renouvelée en Lui pour découvrir de nouveau Sa
grande miséricorde et Son amour infini pour nous quelle que soit notre
situation, bonne ou mauvaise !!!

Notre existence en tant que chrétiens n'a aucun sens si nous dénigrons
cette vérité, si nous oublions que nous sommes membres vivants d'un seul
corps appelée Église dont la tête est le Christ et le cœur battant est l'Esprit
Saint. Aujourd’hui et tous les jours, nous sommes appelés à renouveler
notre engagement personnel et communautaire à suivre le Christ en
réponse à notre vocation de baptisés, à écouter Sa parole en la méditant
dans l'Évangile, à mettre en pratique et à reconnaitre Sa voix dans notre
conscience pour accomplir Sa volonté pour nous. Ainsi, nous serons Ses
disciples et nous porterons des fruits qui rendent gloire à Dieu Son Père
et Notre Père.

Puissions-nous trouver dans la Vierge Marie, mère de Jésus et notre mère
l'exemple du renouveau de notre foi. Amen.

Prière
Seigneur, de nouveau, je crois en Toi, de nouveau j’espère en Toi affermis
mon espérance, de nouveau je t’aime, fais que mon amour pour toi se
réalise dans mes relations avec les autres malgré leur faiblesse. Seigneur,
quelle que soit ma situation, je continuerai à t’aimer par-dessus tout et à
m’abandonner à Toi. Que ta volonté soit faite en moi tous les jours.
Amen.
† Mgr Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre