1η Κυριακή – Η Περίοδος της Παρουσίας Η ομολογία του Πέτρου ( Ματθαίος 16, 13 – 20)
Η Περίοδος της Παρουσίας
1η Κυριακή – Η ομολογία του Πέτρου ( Ματθαίος 16, 13 - 20)
Όταν ήρθε ο Ιησούς στα μέρη της Καισάρειας του Φιλίππου, ρώτησε τους μαθητές του: «Ποιος λένε οι άνθρωποι πως είναι ο Υιός του Ανθρώπου;» Αυτοί απάντησαν: «Άλλοι λένε πως είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ο Ηλίας, άλλοι ο Ιερεμίας ή ένας από τους προφήτες». «Εσείς, ποιος λέτε πως είμαι;» τους λέει. Ο Σίμων Πέτρος απάντησε: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού».Τότε ο Ιησούς του αποκρίθηκε: «Μακάριος είσαι, Σίμων, γ ιε του Ιωνά, γιατί αυτό δε σου το αποκάλυψε άνθρωπος, αλλά ο ουράνιος Πατέρας μου. Κι εγώ λέω σ' εσένα πως εσύ είσαι ο Πέτρος, και πάνω σ' αυτή την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου, και δε θα την κατανικήσουν οι δυνάμεις του άδη. Θα σου δώσω τα κλειδιά που ανοίγουν την πόρτα της βασιλείας των ουρανών, και ό,τι κρατήσεις ασυγχώρητο στη γη θα είναι ασυγχώρητο και στους ουρανούς και ό,τι συγχωρήσεις στη γη θα είναι συγχωρημένο και στους ουρανούς». Τότε έδωσε στους μαθητές του την εντολή να μην πουν σε κανένα πως αυτός είναι ο Μεσσίας.
Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,
Το να συναντήσουμε τον Χριστό σημαίνει να τον έχουμε γνωρίσει πραγματικά και οικεία, να τον έχουμε ακούσει μέσω του διαλογισμού του Ευαγγελίου, να του έχουμε δώσει την εμπιστοσύνη μας, να έχουμε συμφωνήσει να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι μαζί Του και να υπακούσουμε σε όσα μας λέει. Το να συναντήσουμε τον Χριστό δεν σημαίνει να τον αγαπήσουμε με ένα παροδικό συναίσθημα, αλλά να τον αγαπήσουμε όπως μας αγαπάει,mμας εμπιστεύεται και μας συγχωρεί, ακόμη και αν είμαστε οι μεγαλύτεροι αμαρτωλοί στον κόσμο.
Ταυτόχρονα, το να πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό σημαίνει ότι εισερχόμαστε, μέσω Αυτού και μαζί Του, σε μια νέα διαθήκη με τον Θεό, μια διαθήκη στην οποία Εκείνος, ως Υιός του Θεού, έγινε τόσο Ιερέας όσο και προσφορά του εαυτού Του από αγάπη για εμάς και για τη σωτηρία μας (πρβλ. Επιστολή προς Εβραίους 9:1-12). Αυτή η διαθήκη μας αγιάζει μέσω του μυστηρίου του θανάτου και της ανάστασης του Χριστού.
Ωστόσο, αυτή η πράξη πίστης δεν είναι μια διανοητική δήλωση, που γίνεται με τη λογική, αλλά μια πράξη αγάπης που πηγάζει από όλη μας την ύπαρξη και μας κάνει μαθητές και μάρτυρες του, μια χάρη του Θεού που μας δίνει το θάρρος της πίστης και την τρέλα της ελπίδας εκεί που δεν υπάρχει πια ελπίδα. Αυτό έκανε ο απόστολος Πέτρος στο Ευαγγέλιο, και όλοι οι μαθητές μαζί του, αφού έλαβαν το Άγιο Πνεύμα. Έτσι, εσείς, εγώ και όλοι μας μπορούμε να ξεκινήσουμε την περιπέτεια της πίστης, χρησιμοποιώντας τη θεία χάρη που λάβαμε κατά τη βάπτισή μας για να κάνει τον καθένα μας γιο και κόρη κατ' εικόνα και ομοίωση του μοναδικού Του Υιού Ιησού Χριστού.
Η πίστη μας δεν είναι μόνο προσωπική αλλά και κοινοτική. Και είμαστε χριστιανοί μόνο μαζί με τους άλλους και για τους λλους. Αυτή την εποχή, όταν η Εκκλησία μας υπενθυμίζει ότι βαδίζουμε «μαζί» προς τη Βασιλεία που έρχεται σε εμάς, ανανεώνουμε «μαζί» την πίστη μας στον Χριστό, κεφαλή του σώματος που είναι η Εκκλησία και του οποίου είμαστε ζωντανά μέλη.
Προσευχή:
Ευλογημένος είσαι, Κύριε, μόνο σε Σένα βρίσκεται η ενότητά μας, συγκέντρωσέ μας στην πίστη, τη φιλανθρωπία και την ελπίδα για να μαρτυρήσουμε μαζί την αγάπη Σου στην οικογένειά μας και στον εργασιακό μας χώρο, όπου κι αν βρισκόμαστε, μέσω του Υιού Σου Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας, ο οποίος ζει και βασιλεύει μαζί Σου και με το Άγιο Πνεύμα τώρα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου
First Sunday of the Advent time Dedication of the Church Matthew 16, 13-20
Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus
First Sunday of the Advent time
Dedication of the Church
Matthew 16, 13-20
Dear brothers and sisters in Christ,
To meet Christ is to have truly and intimately encountered him, to have listened to him through meditation of the Gospel, to have given him our trust, to have accepted to set out on a journey with him and to obey what he tells us. To meet Christ is to love him, not with a passing emotion, but to love him as he loves us, trusts us, and forgives us, even if we are the greatest sinners on earth.
At the same time, to believe in Christ Jesus means entering, through Him and with Him, into a new covenant with God, a covenant in which He, as the Son of God, became both the Priest and the offering of Himself out of love for us and for our salvation (cf. Letter to the Hebrews 9:1-12), a covenant that sanctifies us through the mystery of the death of Christ and his resurrection.
However, this act of faith is not an intellectual declaration, made by reason, but an act of love that springs from our whole being and makes us his disciples and witnesses, a grace from God that gives us the courage of faith and the folly of hope where there is no more hope. This is what Peter the apostle will do in the Gospel, and all the disciples with him, after receiving the Holy Spirit. So, you, me, we too, can go on the adventure of faith, through the divine grace received at our baptism to make each of us his or her son and daughter in the image and likeness of His only Son Jesus Christ .
Our faith is not only personal, but also communal. Moreover, we are Christians only with others and for others. In this time when the Church reminds us that we are walking "together" towards the Kingdom that is coming to us, we renew "together" our faith in Christ, head of the body that is the Church and of which we are living members .
Prayer
Blessed are you, Lord, in you alone our unity, gather us in faith, charity and hope to bear witness together of your love in our family and our workplace, wherever we are, through your Son Jesus Christ Our Lord who lives and reigns with you and the Holy Spirit now and forever and ever.
Amen.
† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus
1er Dimanche du temps de l’Avent Dimanche de la Dédicace de l’Église Mt 16, 13-20
1er Dimanche du temps de l’Avent Dimanche de la Dédicace de l’Église
Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre
Mt 16, 13-20
Chers frères et soeurs en Christ,
Rencontrer le Christ, c’est réellement et intimement l’avoir fréquenté, l’avoir écouté à travers la méditation de l’Evangile, lui avoir donné notre confiance, avoir accepté de nous mettre en chemin avec Lui et d’obéir à ce qu’il nous dit. Rencontrer le Christ, c’est l’aimer non pas d’une émotion passagère mais l’aimer tel que Lui nous aime, nous fait confiance, et nous pardonne même si nous sommes les plus grands pécheurs de l’humanité. En même temps, croire au Christ Jésus, c’est entrer par Lui et avec Lui, dans une nouvelle alliance avec Dieu, alliance dans laquelle Lui, comme Fils de Dieu, est devenu aussi bien le Prêtre que l’offrande de Lui-même par amour pour nous et pour notre salut (cf. lettre aux Hébreux 9 :1-12), cette alliance nous sanctifie par le mystère de la mort du Christ et de sa résurrection. Cependant, cet acte de foi, n’est pas une déclaration intellectuelle, faite par la raison mais un acte d’amour qui jaillit de tout notre être et qui fait de nous, ses disciples et ses témoins, une grâce de Dieu qui nous donne le courage de la foi et la folie de l’espérance là où il n’y a plus d’espoir.
C’est ce que fera Pierre l’apôtre dans l’Evangile et tous les disciples avec lui après avoir reçu l’Esprit Saint. Alors, toi, moi, nous aussi, pouvons aller à l’aventure de la foi, par la grâce divine reçue lors de notre baptême pour faire de chacun de nous son fils et sa fille à l’image et selon la ressemblance de Son Fils unique Jésus-Christ. Notre foi est non seulement personnelle mais aussi communautaire. Et nous ne sommes chrétiens qu’avec les autres et pour les autres. En ce temps où l’Eglise nous rappelle que nous marchons « ensemble » vers le Royaume qui vient à nous, nous renouvelons « ensemble » notre foi en Christ, tête du corps qu’est l’Eglise et dont nous sommes les membres vivants.
Prière
Béni sois-Tu Seigneur, en Toi seul notre unité, rassemble-nous dans la foi, la charité et l’espérance pour témoigner ensemble de ton amour dans notre famille et notre milieu de travail, partout où nous sommes par ton Fils Jésus le Christ Notre Seigneur qui vit et règne avec toi et le Saint-Esprit maintenant et pour les siècles des siècles. Amen.
† Mgr Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre
Saint George of the Seeds
In a very synodal event, The Maronite Church and the Latin Church in Cyprus celebrated the feast of “Saint George of the seeds” in the church dedicated to his name, located on the sea shore in Kormakitis.
The Maronite Archbishop of Cyprus H.E. Msgr Selim Sfeir presided the liturgy, assisted by the representative of the Holy See H.E. Msgr Mario Lalli and F. Bruno Varianno representing H.E. Cardinal Patriarch Pierbattista Pizzaballa and some of the Maronite priests of the archdiocese.
The ceremony was attended also by:
The Parliament Speaker, Mrs. Annita Demetriou.
The Head of the humanitarian affairs for missing persons and the enclaved, Mrs. Anna Aristotelous.
The Maronite representative in the Parlament, Mr. Yannakis Moussa.
The General Secretary of the Progressive Party of Working People (AKEL) and the member of the Cypriot House of Representatives, Mr. Stephanos Stephanou
and many ambassadors and officials, as well as the faithful of the Maronite Church.
The Divine Liturgy was followed by lunch at the same location.
Synod Report: A Church that involves everyone and is close to world’s wounds
Synod Report: A Church that involves everyone and is close to world’s wounds
https://www.vaticannews.va/en/vatican-city/news/2023-10/the-synod-report-a-church-that-involves-everyone.html
By Salvatore Cernuzio
Women and the laity, diaconate, ministry and magisterium, peace and the climate, the poor and migrants, ecumenism and identity, new languages and renewed structures, old and new missions (including the “digital” mission), listening to all and probing everything more deeply, even the most 'controversial' issues. In the Synthesis Report approved and published today by the 16th General Assembly of the Synod on Synodality, there is a renewed look at the world and the Church and their demands. After four weeks of work, which began on 4 October in the Paul VI Hall, the General Assembly concluded its first session today in the Vatican.
The document of some forty pages is the result of the work of the assembly that took place “while wars both old and new have raged in the world, with dramatic consequences that are impacting upon countless victims.” The report continues, “The cry of the poor resounded among us, of those forced to migrate and of those suffering violence and the devastating consequences of climate change. We heard their cry not only through the media, but also through the voices of many present, who were personally involved in these tragic events whether through their families or their people” (Foreword).
To this challenge and many others, the universal Church has tried to offer a response in the Small Circles and in the interventions. Everything came together in the Synthesis Report, which is divided into a preface and three parts, and which traces the path for the work to be done in the second session in 2024.
Listening to all, beginning with victims of abuse
As in the Letter to the People of God, the synod assembly reaffirms an “openness to listening and accompanying all, including those who have suffered abuse and hurt in the Church”, which “addressing the structural conditions that abetted such abuse, remains before us, and requires concrete gestures of penitence”.
The face of a synodal Church
Synodality is a first step. It is a term that the participants in the Synod themselves admit is “a term unfamiliar to many members of the People of God, causing some people confusion and concern” (1 f), including fears of a departure from tradition, a debasement of the hierarchical nature of the Church (1 g), a loss of power or, on the contrary, immobility and a lack of courage for change. “Synodal” and “synodality” are instead terms that “speak of a mode of being Church that integrates communion, mission, and participation”. So they indicate a way of living the Church, valuing differences and developing the active involvement of all. This begins with deacons, priests, and bishops: “A synodal Church cannot do without their voices” (1 n), we read. “We need an understanding of the reasons for resistance to synodality by some of them”.
Mission
The document continues explaining that synodality goes hand in hand with mission. Hence, it is necessary that “Christian communities are to enter into solidarity with those of other religions, convictions and cultures, thus avoiding, on the one hand, the risk of self-referentiality and self-preservation, and on the other hand the risk of loss of identity” (2 e). In this new “pastoral style”, it would seem important to many to make “liturgical language more accessible to the faithful and more embodied in the diversity of cultures” (3 l).
The poor at the centre
Ample space in the Report is devoted to the poor, who ask the Church for “love”, understood as “respect, acceptance, and recognition” (4 a). “For the Church, the option for the poor and those at the margins is a theological category before being a cultural, sociological, political or philosophical category” (4 b), the document reiterates, identifying the poor not only as those who are materially impoverished, but also migrants; indigenous peoples; victims of violence and abuse (especially women), or racism and trafficking; people with addictions; minorities; abandoned elderly people; and exploited workers (4 c). Among “the most vulnerable of the vulnerable, on whose behalf constant advocacy is needed, [are] the unborn and their mothers”, the document continues. “The Assembly hears the cry of the ‘new poor’, produced by wars and terrorism that plague many countries on several continents, and the assembly condemns the corrupt political and economic systems that cause such strife”.
The most vulnerable of the vulnerable, for whom constant advocacy is needed, are the children in the womb and their mothers," reads the text of the Assembly, which says it is "aware of the cry of the 'new poor' produced by wars and terrorism also caused by 'corrupt political and economic systems'.
Commitment of believers in the field of politics and for the common good
In this sense, the Church is urged to be committed both to the “public denunciation of the injustices” perpetrated by individuals, governments, and companies; and to active engagement in politics, associations, trade unions, popular movements (4f and 4g). At the same time, the consolidated action of the Church in the fields of education, health, and social assistance, “without any discrimination or the exclusion of anyone”, must not be neglected (4 k).
Migrants
There is also a focus on migrants and refugees, “many of whom bear the wounds of uprooting, war and violence”. They “often become a source of renewal and enrichment for the communities that welcome them and an opportunity to establish direct links with geographically distant churches” (5 d). Faced with increasingly hostile attitudes towards them, the General Assembly says, “We are called to practice an open welcome, to accompany them in the construction of a new life and to build a true intercultural communion among peoples”. Fundamental in this sense is “respect for the liturgical traditions and religious practices of migrants” as well as respect for their own language. For example, a word like “mission”, in contexts where “the proclamation of the Gospel was associated with colonization, even genocide”, is laden with “painful historical memories” and “hinders communion today” (5 e). “Evangelising in these contexts requires acknowledging mistakes made, learning a new sensitivity to these issues”, the document states.
Combating racism and xenophobia
Equal commitment and care is required of the Church “to engage decisively in education, in the culture of dialogue and encounter, combating racism and xenophobia, especially through pastoral formation” (5 p). It is also urgent to identify “systems within the Church that create or maintain racial injustice” (5 q).
Eastern Churches
Remaining on the subject of migration, the Report looks to Eastern Europe and the recent conflicts that have caused the flow of numerous faithful from the Catholic East into territories with a Latin majority. It is necessary, the Assembly says, “for the local Latin-rite Churches, in the name of synodality, to help the Eastern faithful who have emigrated to preserve their identity and cultivate their specific heritage, without undergoing processes of assimilation is the request of the Fathers” (6c).
On the road to Christian unity
With regard to ecumenism, the Report speaks of a “spiritual renewal” that requires “processes of repentance and healing of the memory” (7c). It goes on to quote Pope Francis’ expression about an “ecumenism of the blood”; that is “Christians of different affiliations who give their lives for faith in Jesus Christ” (7d), and it mentions the proposal for an ecumenical martyrology (7o). The Report also reiterates that “collaboration among all Christians” is a resource “for healing the culture of hatred, division and war that pits groups, peoples and nations against each other”. It does not forget the issue of so-called mixed marriages, which are realities in which “it is possible to evangelize each other” (7 f).
Laity and families (Part II)
“Laymen and laywomen, those in consecrated life, and ordained ministers have equal dignity” (8b): this conviction is forcefully reiterated in the Synthesis Report, which recalls how the lay faithful are “increasingly present and active in service within Christian communities” (8e). Educators in the faith, theologians, formators, spiritual animators, and catechists, active in safeguarding and administration: their contributions are “indispensable to the mission of the Church” (8 e). The different charisms must therefore be “called forth, recognized and fully appreciated” (8 f), and not be ignored, underutilized, or “clericalised” (8 f).
Women in the life and mission of the Church
There is, then, a call for a strong commitment on the part of the Church to accompany and understand women in all aspects of their lives, including pastoral and sacramental ones. Women, it says, “cry out for justice in societies still marked by sexual violence, economic inequality and the tendency to treat them as objects” (9 c), adding “Pastoral accompaniment and vigorous advocacy for women should go hand in hand”.
Clericalism
Many women present at the Synod “expressed deep gratitude for the work of priests and bishops”, but “also spoke of a Church that wounds" (9 f). “Clericalism, a chauvinist mentality, and inappropriate expressions of authority continue to scar the face of the Church and damage its communion”. A “profound spiritual conversion is needed as the foundation for any effective structural change”; and the General Assembly noted that “we desire to promote a Church in which men and women dialogue together… without subordination, exclusion, and competition” (9h).
Opening the diaconate to women?
Various opinions on opening the diaconate to women were acknowledged (9 j): for some, it is “unacceptable because they consider it a discontinuity with Tradition”; for others, it would restore a practice of the early Church; still others see it as “an appropriate and necessary response to the signs of the times … that would find an echo in the hearts of many who seek new energy and vitality in the Church”. Then there are those who are concerned that opening the diaconate to women would involve “a worrying anthropological confusion, which, if granted, would marry the Church to the spirit of the age”. Fathers and mothers of the Synod ask to continue “Theological and pastoral research on the access of women to the diaconate”, making use of the results of the commissions specially set up by the Pope, as well as the theological, historical and exegetical research already carried out: “If possible”, they say, “the results of this research should be presented at the next Session of the Assembly” (9 n).
Discrimination and abuse
In the meantime, the urgency of ensuring “that women can participate in decision-making processes and assume roles of responsibility in pastoral care and ministry” is reiterated, noting that canon law should be adapted accordingly (9m). Cases of employment discrimination and unfair remuneration must also be addressed, including those in the Church where consecrated women are often considered “cheap labour” (9 o). Similarly, women’s access to theological education and training programmes must be expanded (9 p), including promoting the use of inclusive language in liturgical texts and Church documents (9 q).
Consecrated Life
Looking at the richness and variety of the different forms of consecrated life, the Report warns against the “persistence of an authoritarian style, which makes no room for dialogue”. The Report notes, too, that “cases of abuse of various kinds experienced by those in religious life and members of lay associations, especially of women, signal a problem in the exercise of authority and demand decisive and appropriate interventions” (10 d).
Deacons and formation
The Assembly then expresses gratitude to ordained ministers, who are “called to live their service to the People of God in a disposition of proximity to people, welcoming and listening to all, while cultivating a deep personal spirituality and a life of prayer” (11b). The Report warns against clericalism, a “distortion of the priestly vocation” that “needs to be challenged from the earliest stages of formation” by ensuring “close contact” with the people and those in need (11 c). The request is also expressed, along these lines, that seminaries or other courses of formation of candidates for the ministry be linked to the daily life of communities (11 e), in order“to avoid the risks of formalism and ideology that lead to authoritarian attitudes, and impede genuine vocational growth”.
Celibacy
Mention was made of the theme of celibacy, which received different evaluations during the assembly.” Its value is appreciated by all as richly prophetic and a profound witness to Christ”; the Report says, while noting that some ask “whether its appropriateness, theologically, for priestly ministry should necessarily translate into a disciplinary obligation in the Latin Church, above all in ecclesial and cultural contexts that make it more difficult. This discussion is not new but requires further consideration”.
Bishops
There is ample reflection on the figure and role of the bishop, who is called to be “an example of synodality” (12 c) by exercising “co-responsibility”, understood as the involvement of other actors within the diocese and the clergy, so as to lighten the burden of “administrative and legal commitments” which can hinder his mission (12 e). Coupled with this, the bishop does not always find the human and spiritual support he needs, while “a certain sense of loneliness is not uncommon” (12 e).
Abuses
On the question of abuse, which “places many bishops in the difficult situation of having to reconcile the role of father with that of judge” (12 i), the Report supports the exploration of the “appropriateness of assigning the judicial task to another body, to be specified canonically” (12 i).
Formation (Part III)
A “synodal approach” is then requested for formation, with the recommendation that work be undertaken “on relationship and sexual education, to accompany young people as they mature in their personal and sexual identities and to support the maturation of those called to celibacy and consecrated chastity” (14 g). The Report emphasizes the importance of deepening “the dialogue between the human sciences” (14 h) so as to enable “careful consideration of matters that are controversial within the Church” (15 b) – that is, among other issues, matters “such as those relating to matters of identity and sexuality, the end of life, complicated marital situations, and ethical issues related to artificial intelligence”. Issues such as these are controversial precisely “because they pose new questions” in society and in the Church (15 g). “It is important to take the time required for this reflection and to invest our best energies in it, without giving in to simplistic judgments that hurt individuals and the Body of the Church”, the Report says, while recalling that “Church teaching already provides a sense of direction on many of these matters, but this teaching evidently still requires translation into pastoral practice”.
Listening
With the same concern, the Report renews the invitation to hear and accompany “people who feel marginalized or excluded from the Church because of their marriage status, identity or sexuality”. “There was a deep sense of love, mercy and compassion felt in the Assembly for those who are or feel hurt or neglected by the Church, who want a place to call ‘home’ where they can feel safe, be heard and respected, without fear of feeling judged”, the document says, while insisting that “Christians must always show respect for the dignity of every person” (16 h).
Polygamy
In light of the experiences reported in the Synod hall by some members of the Synod from Africa, SECAM (Symposium of Episcopal Conferences of Africa and Madagascar) is encouraged to promote “a theological and pastoral discernment” on the topic of polygamy and the accompaniment of people in polygamous unions who are coming to faith” (16 q)
Digital culture
Finally, the Synthesis Report speaks of the digital environment: “It is up to us to reach today's culture in all spaces where people seek meaning and love, including the spaces they enter through their cell phones and tablets” (17 c), bearing in mind that the internet “can also cause harm and injury, such as through intimidation, disinformation, sexual exploitation, and addiction”. The Report adds, “There is an urgent need to consider how the Christian community can support families in ensuring that the online space is not only safe but also spiritually life-giving” (17 f).
Pope to Synod: the Holy Spirit is the protagonist
By Deborah Castellano Lubov
The Holy Spirit is the protagonist of this Synod...
The Pope offered this powerful reminder during the closing session of the XVI Ordinary General Assembly of the Synod of Bishops, which took place Saturday in the Vatican, in his brief remarks.
The Holy Father began his remarks, in Spanish, thanking all those who have played a key role in the synodal gathering.
“I want to remind you that the protagonist of this Synod is the Holy Spirit, and so I suggest you take away with you the text of St Basil that was prepared for us by Father Davide Piras: keep meditating on it, it can help us.”
7η Κυριακή της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού ( Ματθαίος 25 / 31 – 46) Λάβετε ως κληρονομιά τη Βασιλεία που ετοιμάστηκε για σας από τη δημιουργία του κόσμου
Περίοδος της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού
Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών
Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ
7η Κυριακή της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού
( Ματθαίος 25 / 31 - 46)
Λάβετε ως κληρονομιά τη Βασιλεία
που ετοιμάστηκε για σας από τη δημιουργία του κόσμου
Ο Ιησούς μίλησε στους μαθητές του για τον ερχομό του: «Όταν
θα έρθει ο Υιός του Ανθρώπου με όλη του τη μεγαλοπρέπεια και
θα τον συνοδεύουν όλοι οι άγιοι άγγελοι, θα καθίσει στο βασιλικό
θρόνο του. Τότε θα συναχθούν μπροστά του όλα τα έθνη, και θα
τους ξεχωρίσει όπως ξεχωρίζει ο βοσκός τα πρόβατα από τα
κατσίκια. Τα πρόβατα θα τα τοποθετήσει στα δεξιά του και τα
κατσίκια στ' αριστερά του. Θα πει τότε ο βασιλιάς σ' αυτούς που
βρίσκονται δεξιά του: «ελάτε, οι ευλογημένοι απ' τον Πατέρα
μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί απ' την
αρχή του κόσμου. Γιατί, πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα
και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός
και με ντύσατε, άρρωστος και μ' επισκεφθήκατε, φυλακισμένος
κι ήρθατε να με δείτε». Τότε θα του απαντήσουν οι άνθρωποι του
Θεού: «Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε ή να
διψάς και σου δώσαμε να πιεις; Πότε σε είδαμε ξένον και σε
περιμαζέψαμε ή γυμνόν και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε
άρρωστον ή φυλακισμένον κι ήρθαμε να σε επισκεφθούμε;» Τότε
θα τους απαντήσει ο βασιλιάς: «σας βεβαιώνω πως αφού τα
κάνατε αυτά για έναν από τους άσημους αδερφούς μου, τα κάνατε
για μένα».
Ύστερα θα πει και σ' αυτούς που βρίσκονται αριστερά του:
«φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι πηγαίνετε στην αιώνια
φωτιά, που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του.
Γιατί, πείνασα και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα και δε μου
δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και δε με περιμαζέψατε, γυμνός και
δε με ντύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με
δείτε». Τότε θα του απαντήσουν κι αυτοί: «Κύριε, πότε σε είδαμε
πεινασμένον ή διψασμένον ή ξένον ή γυμνόν ή άρρωστον ή
φυλακισμένον και δε σε υπηρετήσαμε;» Και θα τους απαντήσει:
«σας βεβαιώνω πως αφού δεν τα κάνατε αυτά για έναν από
αυτούς τους άσημους αδερφούς μου, δεν τα κάνατε ούτε για
μένα». Αυτοί λοιπόν θα πάνε στην αιώνια τιμωρία, ενώ οι δίκαιοι
στην αιώνια ζωή».
Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,
Αυτή η ευαγγελική περικοπή δεν είναι παραβολή: ο Κύριος
μας μιλάει για την τελική κρίση που θα λάβει χώρα όταν
επιστρέψει στη δόξα, και μας ζητάει να κατευθύνουμε ολόκληρη
τη ζωή μας και κάθε πράξη μας υπό το πρίσμα αυτής της ελπίδας,
η οποία μπορεί να βασίζεται μόνο στην πίστη μας. Ο Απόστολος
Παύλος δίδαξε δυναμικά στους Κορινθίους ότι "προς το παρόν
βλέπουμε με σύγχυση, σαν σε καθρέφτη- εκείνη την ημέρα θα
δούμε πρόσωπο με πρόσωπο". (Α’ Κορ. 13, 12)
1. «Όταν θα έρθει ο Υιός του Ανθρώπου με όλη του τη
μεγαλοπρέπεια…»
Είναι ο Υιός του Ανθρώπου που μας ζητά να ζούμε με
φιλανθρωπία και να μην κάνουμε τίποτα χωρίς αυτή την
ετοιμότητα να «δούμε» την παρουσία Του σε κάθε έναν από
αυτούς που συναντάμε κατά πρόσωπο ή «στη σκέψη.» Θέλει να
καταλάβουμε ότι θέλησε να ανταποκριθεί στο σχέδιο του Πατέρα
μέσω της ενσάρκωσής Του: «Και ο Λόγος του Θεού έστησε τη
σκηνή του ανάμεσά μας, τους αμαρτωλούς που έχουν ανάγκη από
έλεος.» (Πάπας Φραγκίσκος, Angelus της 5ης Ιανουαρίου 2014).
Έτσι, η στάση και η συμπεριφορά μου πρέπει να είναι
ευγενική προς όλους όσους συναντώ. Καλούμαι να ζήσω
ειλικρινά και αληθινά αυτό που πιστεύω: ο Κύριος δεν
ενσαρκώθηκε μόνο για μένα, πέτυχε αυτή την ταπείνωση για
κάθε άνθρωπο, είτε είναι ισχυρός είτε δεν έχει καμία ευθύνη στον
κόσμο, είτε είναι άρρωστος ή υγιής, μικρός ή μεγάλος, παιδί,
έφηβος, ενήλικας, νέος ή ηλικιωμένος ...
2 . «Τότε θα συναχθούν μπροστά του όλα τα έθνη»
Ο Θεός Πατέρας έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να
σωθεί ο κόσμος και να ξαναβρεί το μονοπάτι που επιθυμεί ο
Πατέρας για κάθε άνθρωπο. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού,
στάλθηκε από τον Πατέρα για να αναγγείλει και να φέρει τη
σωτηρία σε όλους, σε κάθε εποχή και σε κάθε χώρα. Και εκείνη
την ημέρα, όλη η ανθρωπότητα θα είναι σε θέση να δει και να
κατανοήσει "το πλάτος και το μήκος και το ύψος και το βάθος
της αγάπης του Χριστού, η οποία υπερβαίνει κάθε γνώση".
(Εφεσ. 3:18) Θα κριθούμε με αγάπη και έλεος, φυσικά, αλλά και
με δικαιοσύνη.
3. Θα ξεχωρίσει τους ανθρώπους
«Τότε ο Βασιλιάς θα πει σ' αυτούς που βρίσκονται στα δεξιά
του: «Ελάτε, ευλογημένοι του Πατέρα μου, κληρονομήστε τη
βασιλεία που έχει ετοιμαστεί για σας από τη δημιουργία του
κόσμου», και θα πει σ' αυτούς που βρίσκονται στα αριστερά του:
«αφού δεν τα κάνατε αυτά για έναν από τους άσημους αδερφούς
μου, δεν τα κάνατε για μένα».
Το μέτρο θα είναι το ίδιο για όλους: η δικαιοσύνη θα
διακηρυχθεί. Η συμπεριφορά μας κατά τη διάρκεια του χρόνου
μας στη γη θα κριθεί ανάλογα με το καλό και το κακό που
κάναμε, και θα κριθούν επίσης και οι αμαρτίες μας λόγω
παράλειψης: το ενδιαφέρον μας για τους άλλους, η επιθυμία μας
να τους κάνουμε καλό, να τους βοηθήσουμε, θα ζυγιστούν και θα
μετρηθούν.
Οι πράξεις μας είναι σημαντικές και δείχνουν την επιθυμία
μας για το «τελικό καλό» που θα μας επιτρέψει να δούμε τον Θεό
πρόσωπο με πρόσωπο και να τον γνωρίσουμε όπως ο καθένας
μας αναγνωρίζεται από Αυτόν. Σήμερα, όπως και χθες, και μέχρι
την έσχατη ημέρα, ο Θεός θέλει να εγκαθιδρύσει τη Βασιλεία
Του και χρειάζεται ανθρώπους. Χρειάζεται τους φτωχούς στην
καρδιά, εκείνους που διψούν για δικαιοσύνη, εκείνους που είναι
ελεήμονες, εκείνους που ζουν με ειρήνη και διαδίδουν την αγάπη
και την αλήθεια- όπως χρειάζεται και εκείνους που διώκονται για
να διακηρυχθεί και να γίνει γνωστή η δικαιοσύνη Του: «εκείνη η
δικαιοσύνη που γεννιέται από την πίστη και μας κάνει να
μεγαλώνουμε στην πίστη», όπως δίδαξε ο Απόστολος Παύλος
στους Ρωμαίους (Ρωμαίους 1:17).
Προσευχή : Κύριε, άνοιξε τα μάτια και την καρδιά μου. Άσε με
να σε δω σε κάθε άνθρωπο που βάζεις στο δρόμο μου και να του
δώσω αυτό που χρειάζεται.
Βοήθησέ με να συνειδητοποιήσω ότι οι πράξεις μου είτε θα με
οδηγήσουν προς Εσένα είτε θα με απομακρύνουν από Εσένα.
Θέλω να φτάσω σε εκείνη την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι
σε πλήρη κοινωνία μαζί Σου. Μην με αφήσεις ποτέ να ξεχάσω
ότι το μονοπάτι που με οδηγεί εκεί είναι το μονοπάτι της αγάπης
και ότι το να αγαπάς σημαίνει να δίνεσαι στους άλλους,
επιδιώκοντας πάντα να κάνεις το σωστό. Αμήν.
+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου
7th Sunday of the time of the Exaltation of the Holy Cross Mattew 25 / 31 – 46 Receive for your inheritance the Kingdom prepared for you since the creation of the world
The Time of the Exaltation of the Holy Cross
Homily of His Excellency Msgr Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus
7th Sunday of the time of the Exaltation of the Holy Cross
Mattew 25 / 31 - 46
Receive for your inheritance the Kingdom
prepared for you since the creation of the world
Dear brothers and sisters in Christ,
This Gospel passage is not a parable: the Lord speaks to us of the Last
Judgment that will take place when he returns in glory, and he asks us to
orient our whole life and every one of our actions according to this hope,
which can only be based on our faith. St. Paul forcefully taught the
Corinthians that " For now we see only a reflection, as in a mirror, but
then we will see face to face." (1 Cor 13:12)
1 "When the Son of Man comes in his glory (... )".
He is the Son of man who asks us to live in charity, and to do nothing
without this readiness to "see" his presence in everyone we meet
physically or "in thought". He wants us to understand that he wanted to
respond to the Father's aim through his Incarnation: "And the Word of
God plants his tent among us, sinners in need of mercy." (Pope Francis, Angelus of
January 5, 2014).
So my attitude and behaviour must be kind to everyone I meet. I am
invited to sincerely and truly live out what I believe: the Lord did not
become incarnate just for me, he achieved this abasement for each and
every human being, whether powerful or without any responsibility in the
world, whether sick or healthy, small or large, child, teenager, adult,
young or old....
2. "All nations will be gathered before him (...)".
God the Father sent his Son into the world so that the world could be saved
and find the path the Father wanted for every human being. Christ, the
Son of God, was sent by the Father to proclaim and bring salvation to
everyone, in every age and on every continent. And there, on that day, all
humanity will be able to see and understand "the breadth and length and
height and depth and to know the love of Christ that surpasses
knowledge." (Eph 3:18) We will be judged with love and mercy, but also
with justice.
3. "He will separate men from one another (...)".
"Then the King will say to those on his right, "Come, you blessed of my
Father, inherit the kingdom prepared for you from the foundation of the
world" and to those on his left, "Whenever you did not do it to one of the
least of these, you did it to me.
The measure will be the same for all: justice will be proclaimed. Our
behaviour during our passage on earth will be judged according to the
good and evil we have done, and our sins of omission will also be judged:
our attention to others, our desire to do them good, to relieve them, will
be weighed and measured.
Our actions are important, and indicate our desire for the "final good" that
will enable us to see God face to face, and to know him as each of us is
known by him. Today, as yesterday, and until the last day, God wants to
establish his Kingdom, and he needs people. He needs the poor of heart,
those who hunger for justice, the merciful, those who live in peace and
propagate charity and truth; just as he needs those who are persecuted so
that his justice may be proclaimed and known: "God’s way of making
people right begins and ends with faith." as St. Paul taught the Romans
(Romans 1:17).
Prayer:
Lord, open my eyes and my heart. May I see you in everyone you put in
my path, and give them what they need.
Help me to realize that my actions will either lead me to you or away from
you. I want to reach that state where I am in full communion with you.
Never let me forget that the path that leads me there is that of love and
that to love is to give oneself to others, always seeking to do what is right.
† Mgr Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus
7ème Dimanche du temps de l’Exaltation de la Sainte Croix Recevez en héritage le Royaume préparé pour vous depuis la création du monde. Saint Matthieu 25, 31-46
Le Temps de l’Exaltation de la Sainte Croix
Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre
7ème Dimanche du temps de l’Exaltation de la Sainte Croix
Recevez en héritage le Royaume
préparé pour vous depuis la création du monde.
Saint Matthieu 25, 31-46
Chers frères et sœurs en Christ,
Ce passage évangélique n’est pas une parabole : le Seigneur nous parle du
jugement dernier qui aura lieu lors de son retour en gloire et il nous
demande d’orienter toute notre vie et chacun de nos actes en fonction de
cette espérance qui ne peut que reposer sur notre foi. Saint Paul enseignait
avec force aux Corinthiens que « Nous voyons actuellement de manière
confuse, comme dans un miroir ; ce jour-là, nous verrons face à face. » (1
Cor 13, 12)
1. « Quand le Fils de l’homme viendra dans sa gloire (… ) »
Il est le Fils de l’homme qui nous demande de vivre dans la charité et de
ne rien faire sans cette disposition de « voir » sa présence en chacun de
ceux que nous rencontrons physiquement ou « en pensée ». Il veut que
nous comprenions qu’il a voulu répondre au dessein du Père par son
Incarnation : « Et le Verbe de Dieu plante sa tente parmi nous, pécheurs
ayant besoin de miséricorde. » (Pape François, angélus du 5 janvier 2014).
Ainsi, mon attitude et mon comportement doivent être bienveillants
envers chacun de ceux que je rencontre. Je suis invité à vivre sincèrement
et réellement ce à quoi je crois : le Seigneur ne s’est pas incarné seulement
pour moi, il a réalisé cet abaissement pour tous et chacun des hommes,
qu’il soit puissant ou qu’il soit sans aucune responsabilité dans le monde,
qu’il soit malade ou en bonne santé, petit ou grand, enfant, adolescent,
adulte, jeune ou vieux …
2. « Toutes les nations seront rassemblées devant lui (…) »
Dieu le Père a envoyé son Fils au monde pour que le monde soit sauvé et
retrouve le chemin que le Père désirait pour chaque personne de
l’humanité. Le Christ, le Fils de Dieu, a été envoyé par le Père pour
annoncer et procurer le salut à chacun, de tous les temps et de tous les
horizons. Et là, ce jour-là, toute l’humanité pourra voir et comprendre « la
largeur, la longueur, la hauteur et la profondeur de l’amour du Christ qui
surpasse toute connaissance. » (Ep 3, 18) Nous serons jugés avec amour et
miséricorde, certes, mais en toute justice.
3. « Il séparera les hommes les uns des autres (…) »
« Alors le Roi dira à ceux qui sont à sa droite, Venez, les bénis de mon
Père, recevez en héritage le Royaume préparé pour vous depuis la
fondation du monde. » et il dira à ceux qui sont à sa gauche « Chaque fois
que vous ne l’avez pas fait à l’un de ces plus petits, c’est à moi que vous
ne l’avez pas fait. »
La mesure sera la même pour tous : c’est la justice qui sera proclamée.
Notre comportement au cours de notre passage sur terre sera regardé selon
le bien et le mal que nous avons fait et nos péchés d’omission seront
également jugés : notre attention aux autres, le désir de leur faire du bien,
de les soulager sera pesé et mesuré.
Nos actes sont importants et indiquent notre désir du « bien final » qui
nous permettra de voir Dieu face à face et de le connaître comme chacun
d’entre nous est connu de lui. Aujourd’hui comme hier et jusqu’au dernier
jour, Dieu veut établir son Royaume et il a besoin des hommes. Il a besoin
des pauvres de cœur, des affamés de justice, des miséricordieux, de ceux
qui vivent en paix et qui propagent charité et vérité ; tout comme de ceux
qui sont persécutés pour que sa justice soit annoncée et connue : « cette
justice qui naît de la foi et qui fait grandir dans la foi » comme saint Paul
l’enseignait aux Romains (Rm 1, 17)
Prière :
Seigneur, ouvre mes yeux et mon cœur. Que je sache te voir en chacun de
ceux que tu mets sur ma route et que je puisse lui donner ce dont il a
besoin.
Aide-moi à me rendre compte que mes actions me conduiront ou bien vers
toi ou loin de toi. Je veux atteindre cet état dans lequel je serai en pleine
communion avec toi. Ne me laisse jamais oublier que le chemin qui m’y
emmène est celui de l’amour, et qu’aimer c’est se donner aux autres, en
cherchant toujours à faire ce qui est bien.
+ Mgr Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre
Πρόγραμμα Λειτουργιών και Τελετών του Σεβασμιότατου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ. Σελήμ Σφείρ 2 – 3 Νοεμβρίου 2023
Πρόγραμμα Λειτουργιών και Τελετών του
Σεβασμιότατου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου
κ. Σελήμ Σφείρ
2 – 3 Νοεμβρίου 2023
Ανάμνηση όλων των Νεκρών – Των Ψυχών
Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2023, 3.00 μ.μ.
Κοιμητήριο των Μαρωνιτών – Λευκωσία
Εορτή Αγίου Γεωργίου του Σπόρου - Κορμακίτη
Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2023, 10.00 π.μ.
Γραμματεία Αρχιεπισκοπής Μαρωνιτών
Martha and Mary (Luke 10 : 38-42)
Dear brothers and sisters in Christ,
The Canonization of Blessed Giorgio Frassati and Blessed Carlos Acutis.
Today in the holy city of Rome, our beloved Holy Father, Pope Leo XIV will solemnly elevate for the whole Church two new saints, Giorgio Frassati and Carlos Acutis. Both of these young men died very young, yet in their brief journey, they show that living for Christ takes nothing away from life but fills it with meaning and joy.
The saints are the experts in listening. Like Mary of Bethany, the saints are attentive to the voice of Christ. They hear Him in the reading of the Gospel, they hear Him in the voice of the Church’s teaching, they hear Him in the voices of the poor and the immigrant, they hear Him in the silence of the Blessed Sacrament. The saints don’t just hear Jesus, they listen to Him. This work of listening is to discover the voice of Christ in those right beside us, in our families and our place of work. It's also about trying to hear the voice of Christ in our contemporaries, some of whom are far from the Church. Even in their estrangement, they are creatures of Logos, of reason, and can be unwitting transmitters of the truth. We need to have hearts and ears capable of hearing Christ speaking from the most unlikely places.
Poor Martha in her busy kitchen of Bethany could hear Christ speaking in the other room, but she was so distracted, she couldn’t listen. She got focused on her problems, her difficulties and her failures. She was listening to herself and only hearing Jesus from a distance.
The Divine Logos created the human body as a custom designed parable: we have two ears and one mouth. God is showing us that we have to do twice as much listening as we do speaking and listening is twice as hard as talking.
May our Blessed Mother, who’s beautiful birthday we shall celebrate tomorrow (for us Maronites, we think of our Lady of Mankee!) on September 8th, intercede for all of us to be betters listeners!
† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus