14th Sunday of Pentecost

Dear brothers and sisters in Christ,

“Lord Jesus, make us worthy to celebrate with spiritual hymns your appearance to Thomas and your apostles. You desired to strengthen the faith of your holy Church by inviting Thomas to put his hand in your pure side.” - Opening Prayer

It has been eight days since the celebration of Easter Sunday. In this momentous Jubilee Year of Redemption, we have joyfully shared with our Orthodox brothers and sisters in the common a date of Easter, the feast of Feasts. But this year’s celebrations have experienced the shadow of sorrow at the death of our beloved Holy Father, Pope Francis. While his death was not a surprise, his departure from us to the House of the Father was indeed an occasion to feel the sorrow of losing a father. Pope Francis was indeed a father to us here in Cyprus, visiting us and calling the world’s attention to our sorrowful situation. Added to that, Pope Francis stood out among all the world leaders in his untiring support for the poor Palestinians in their unimaginable horrors.

There have been so many beautiful and moving testimonies written about Pope Francis this past week, many by people who do not share our faith, but experienced in the Pope’s merciful tenderness a true father. On this ‘Thomas Sunday’ in which we Maronites share the same gospel as our Latin brothers and sisters, we give thanks to God for the mercy of Jesus Christ that radiated so beautifully from Pope Francis.

Pope Francis was like the good Samaritan, who saw the wounds of modern men and women and looked to remedy it the best way he could. Just as Christ invited Thomas to touch his wounds, Francis invited us to touch the wounds of the poor and the outcast.

Often, his gestures and his efforts were misunderstood and misrepresented: like Job, he was upbraided by Zophar, scolded by Eliphaz, and criticized by Bildad (Job 3-27). But like a river that has burst its banks, the endless flow of people who came to pay their respects before the mortal remains of Francis proved that the sheep know the voice of the shepherd (John 10:5)

Let us on this Mercy Sunday endeavour to do as Francis did and help heal the wounds of our brothers and sisters. Let us also be very united to all the cardinals as they prepare to enter the solemn conclave to give the Church another Peter.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

نحبّك، أيّها البابا فرنسيس، أيّها الخادم الصغير للمحبّة. في كلِّ شيء، أردتَ أن تشبه القدّيس فرنسيس، الذي اخترتَه شفيعًا لك في خدمتك كحبرٍ أعظم. معه، شرعتَ في إعادة بناء الكنيسة في القرن الحادي والعشرين. شكرًا لك.

باسم جميع الموارنة في قبرص، وفي المهجر، وجميع الرجال والنساء ذوي النوايا الحسنة، نرفع صلواتنا وشكرَنا للرب على الهديّة التي كان يمثّلها البابا فرنسيس للكنيسة وللعالم.

رجل الله، راعٍ قريب من المؤمنين، باني هياكل الأجساد، نبي العصر الحديث، قاد الكنيسة بتواضع وشجاعة وتمييز. كان لي شرف معرفته شخصيًا، والتعاون معه خلال السينودس "من أجل كنيسة سينودسية: شركة، مشاركة، ورسالة"، ومشاركته لحظات من الحوار العميق والصادق. كانت نظرتُه الثاقبة تقرأ علامات الأزمنة، وكان قلبُه ينبض بإيقاع أفراح وآلام جميع الشعوب. هنا في قبرص، دعَمَنا في جهودِنا لاستعادة قُرانا في أسوماتوس وآيا مارينا. شكرًا لك.

كان البابا فرنسيس يحمل حبًا عميقًا للعدالة والحقيقة، وكان يقدّرهما فوق كل شيء. كان يعلم جيّدًا أنه حيث لا توجد حقيقة، لا يمكن أن توجد عدالة، والعكس صحيح، وأن الشعوب ستُسحَق تحت نير الطغيان. لهذا دعا وعمل من أجل سينودس السينودسية: كنيسة تستمع، ترافق، وترفع كلّ شخص نحو الكرامة ورحمة الله.

نتذكّر بامتنان زيارتَه إلى قبرص. لقد كانت لحظة نعمة لا تُنسى، لحظة الفقير بين الفقراء. مع الكنيسة اللاتينية والحكومة القبرصية، استقبلنا هذا الرسول للسلام والحوار، الشاهد الذي لا يكلّ عن المصالحة والأخوّة. تركَت زيارته أثرًا لا يُمحى في قلوب شعبِنا، مجدِّدة فينا الأمل والالتزام ببناء الجسور بين الثقافات والتقاليد.

اليوم، نودع روحه إلى الرب، واثقين أنه يسمع هذه الكلمات:

"نِعِمّا أيها العبد الصالح الأمين، كنت أمينًا على القليل، سأقيمك على الكثير. ادخل إلى فرح سيدك)." متى 25:21 (

إرثُه سيبقى حيًا في كنيستنا، في قلوبنا، وفي تاريخ البشريّة.

ارقُد بسلام، أيها الأب الأقدس الحبيب، وصلِّ لأجلنا. آمين.

† سليم صفير

رئيس أساقفة قبرس للموارنة

Σε αγαπάμε, Πάπα Φραγκίσκο, μικρέ υπηρέτη της Αγάπης. Σε όλα ήθελες να μοιάζεις με τον Άγιο Φραγκίσκο, τον οποίο επέλεξες ως προστάτη Σου για το αξίωμά σου ως Ανώτατος Ποντίφικας. Μαζί του, ανέλαβες να ανοικοδομήσεις την Εκκλησία του 21ου αιώνα. Ευχαριστούμε.

Στο όνομα όλων των Μαρωνιτών της Κύπρου, της διασποράς και όλων των ανδρών και γυναικών καλής θέλησης, υψώνουμε τις προσευχές μας και την ευγνωμοσύνη μας στον Κύριο για το δώρο που ο Πάπας Φραγκίσκος υπήρξε για την Εκκλησία και τον κόσμο.

Άνθρωπος του Θεού, ποιμένας κοντά στους πιστούς, οικοδόμος των ναών του σώματος, προφήτης της σύγχρονης εποχής, ήξερε να καθοδηγεί την Εκκλησία με ταπεινότητα, θάρρος και διάκριση. Είχα την τιμή να τον γνωρίσω προσωπικά, να συνεργαστώ μαζί του κατά τη διάρκεια της Συνόδου «Για μια συνοδική Εκκλησία: κοινωνία, συμμετοχή και αποστολή» και να μοιραστώ μαζί του στιγμές βαθύτατου και ειλικρινούς διαλόγου. Το διεισδυτικό του βλέμμα διάβαζε τα σημεία των καιρών και η καρδιά του χτυπούσε στο ρυθμό της χαράς και των δεινών όλων των λαών. Εδώ στην Κύπρο, μας στήριξε στις προσπάθειές μας να επανακτήσουμε τα Μαρωνιτικά χωριά του Ασωμάτου και της Αγίας Μαρίνας. Σας ευχαριστούμε για την υποστήριξή σας.

Ο Πάπας Φραγκίσκος είχε μια ιδιαίτερη αγάπη για τη δικαιοσύνη και την αλήθεια, την οποία αγαπούσε πάνω απ' όλα. Γνώριζε πολύ καλά ότι όπου δεν υπάρχει αλήθεια, δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη, και το αντίστροφο, και ότι οι λαοί τότε θα υποκύψουν κάτω από το ζυγό της τυραννίας. Γι' αυτό ζήτησε και εργάστηκε για μια Σύνοδο της Συνοδικότητας: μια Εκκλησία που ακούει, συνοδεύει και υψώνει κάθε άνθρωπο στην αξιοπρέπεια και το έλεος του Θεού.

Θυμόμαστε με συγκίνηση την επίσκεψή του στην Κύπρο. Ήταν μια αξέχαστη στιγμή χάριτος, αυτή του φτωχού ανάμεσα στους φτωχούς. Μαζί με τη Λατινική Εκκλησία και την κυπριακή κυβέρνηση, υποδεχθήκαμε αυτόν τον απόστολο της ειρήνης και του διαλόγου, έναν ακούραστο μάρτυρα της συμφιλίωσης και της αδελφοσύνης. Η παρουσία του άφησε ανεξίτηλο σημάδι στις καρδιές του λαού μας, ανανεώνοντας την ελπίδα και τη δέσμευσή μας για την οικοδόμηση γεφυρών μεταξύ πολιτισμών και παραδόσεων.

Σήμερα, εμπιστευόμαστε την ψυχή του στον Κύριο, με τη βεβαιότητα ότι θα ακούσει αυτά τα λόγια: «Εύγε, καλέ και έμπιστε δούλε! Αποδείχτηκες αξιόπιστος στα λίγα, γι' αυτό θα σου εμπιστευτώ πολλά. Έλα να γιορτάσεις μαζί μου». (Ματθαίος 25, 21).

Η κληρονομιά του θα συνεχίσει να ζει στην Εκκλησία μας, στις καρδιές μας και στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Αναπαύσου εν ειρήνη, αγαπημένε Άγιε Πατέρα, και προσευχήσου για εμάς. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Tribute to Little Francis

We love you, Pope Francis, little servant of Love. In everything, you wished to resemble Saint Francis, whom you chose as your patron for your mission as Supreme Pontiff. With him, you undertook to rebuild the Church of the 21st century. Thank you.

On behalf of all the Maronites of Cyprus, the diaspora, and all people of goodwill, we lift our prayers and gratitude to the Lord for the gift that Pope Francis has been to the Church and the world.

A man of God, a shepherd close to the faithful, a builder of the temples of the body, a prophet of modern times, he led the Church with humility, courage, and discernment. I had the honor of knowing him personally, collaborating with him during the Synod "For a Synodal Church: Communion, Participation, and Mission," and sharing with him moments of profound and sincere dialogue. His piercing gaze read the signs of the times, and his heart beat to the rhythm of the joys and sufferings of all peoples. Here in Cyprus, he supported us in our efforts to reclaim the villages of “Asomatos” and “Ayia Marina”. Thank you.

Pope Francis had a deep love for justice and truth, which he cherished above all. He knew very well that where truth does not exist, justice cannot exist either, and vice versa, and that people would then be crushed under the yoke of tyranny. This is why he called for and worked towards a Synod on Synodality: a Church that listens, that accompanies, and that elevates each person toward the dignity and mercy of God.

We remember with emotion his visit to Cyprus. It was an unforgettable moment of grace, the moment of the poor among the poor. Together, with the Latin Church and the Cypriot government, we welcomed this apostle of peace and dialogue, a tireless witness of reconciliation and fraternity. His presence left an indelible mark on the hearts of our people, renewing within us the hope and commitment to building bridges between cultures and traditions.

Today, we entrust his soul to the Lord, certain that he hears these words:
"Well done, good and faithful servant; you have been faithful over a little, I will set you over much. Enter into the joy of your master." (Matthew 25:21).

His legacy will remain alive in our Church, in our hearts, and in the history of humanity.

Rest in peace, our beloved Holy Father, and pray for us. Amen.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Κι έλεγαν μεταξύ τους: «Ποιος θα μας κυλήσει την πέτρα από την είσοδο του μνήματος;» Μάρκος 16, 1-8

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Το Άγιο Πνεύμα διαφύλαξε για μας αυτή την απλή συζήτηση μεταξύ των αγίων γυναικών καθώς συλλογίζονταν τη δυσκολία του έργου που είχαν μπροστά τους. Πλημμυρισμένες από φλογερή αγάπη για τον Ιησού, ξεκίνησαν για να εκτελέσουν το εθιμικό χρίσμα του σώματός Του, το οποίο δεν μπορούσε να γίνει τη Μεγάλη Παρασκευή, επειδή ήταν η παραμονή του εβραϊκού Πάσχα. Τηρώντας σχολαστικά την περίοδο ανάπαυσης του Σαββάτου του Πάσχα, έφυγαν από τα σπίτια τους το συντομότερο δυνατό το πρωί της Κυριακής του Πάσχα. Μόνο καθοδόν άρχισαν να συνειδητοποιούν το τεράστιο εμπόδιο που θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν: τη μεγάλη πέτρα που έκλεινε τον τάφο του Χριστού. Τι συγκλονιστική συγκίνηση να βλέπεις τέτοια αγάπη για τον Χριστό, ανεπηρέαστη από δυσκολίες και εμπόδια!

Στη ζωή μας και στην εποχή μας, αντιμετωπίζουμε κι εμείς πολλές πέτρες και ογκόλιθους που δεν μπορούμε να μετακινήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Η καθημερινότητά μας είναι σπαρμένη με παγίδες κάθε είδους, σε σημείο που δεν χρειάζεται καν να τις περιγράψουμε. Πώς μπορούμε λοιπόν να μη νιώθουμε συγκλονισμένοι από την κατάσταση στην Παλαιστίνη, στην Ουκρανία και σε τόσες πολλές εμπόλεμες περιοχές της Αφρικής; Βλέπουμε τις διαιρέσεις μεταξύ των χριστιανών, ακόμη και μέσα στην ίδια την Εκκλησία, και συντριβόμαστε από αυτό που μοιάζει ανθρωπίνως αδύνατο.
Με τους μουσουλμάνους γείτονές μας, θέλουμε να προχωρήσουμε με πνεύμα αδελφοσύνης, αλλά ανακαλύπτουμε μέσα μας ένα πνεύμα δυσπιστίας.
Προσδοκούμε την αποκατάσταση των πατρογονικών μαρωνιτικών χωριών μας και, όπως οι άγιες γυναίκες, αναρωτιόμαστε: «Ποιος θα κυλήσει την πέτρα για μας;».

Ωστόσο, όλα αυτά τα βάρη και οι ανησυχίες είναι ευκαιρίες στη ζωή μας να επιτρέψουμε στον Θεό να αναλάβει το τιμόνι της ζωής μας. Επιτρέποντάς του να μετατρέψει τις αμφιβολίες μας σε αυτοπεποίθηση και τους φόβους μας σε πίστη. Για ολόκληρη την ανθρωπότητα, η Ανάσταση του Ιησού Χριστού μετέτρεψε την απογοήτευση και τη φαινομενική ήττα της Μεγάλης Παρασκευής σε αφάνταστη ελπίδα. Να είμαστε σίγουροι: ο Ιησούς ξεπέρασε τις προσδοκίες των αγίων γυναικών. Δεν βρήκε απλώς κάποιον να τους κυλήσει την πέτρα... Αναστήθηκε.

Με τη δύναμη αυτής της Ανάστασης του Ιησού Χριστού, ας διώξουμε από τις καρδιές μας κάθε απαισιοδοξία, αποθάρρυνση και απελπισία. Αυτό που μας φαίνεται αδύνατο δεν είναι αδύνατο με τη δύναμη του Ιησού Χριστού, ο οποίος σήμερα νίκησε την αμαρτία, το θάνατο και το διάβολο.

Ακόμη και οι επανειλημμένες πτώσεις μας στην αμαρτία δεν πρέπει να μας αποθαρρύνουν. Την ευλογημένη αυτή ημέρα, ο Χριστός έδειξε ότι είναι ισχυρότερος από τον ίδιο τον θάνατο. Ας ανανεώσουμε την πίστη μας σε Αυτόν και ας εμπιστευτούμε το έλεός Του.

Γι' αυτό, απέναντι στις τόσες πέτρες που στέκονται στο δρόμο μας, μαζί με τον Αναστημένο Κύριο, σας λέω: μη φοβάστε! Ναι, ο Ιησούς έχει νικήσει τον θάνατο και κάθε θάνατο, και αν ζούμε μέσα σ' Αυτόν, θα μοιραστούμε τη νίκη Του και θα έχουμε την ειρήνη Του.

Δεχθείτε τις θερμότερες ευχές μου για ένα ευτυχισμένο Πάσχα για εσάς και τις οικογένειές σας. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

“They had been saying to one another, ‘Who will roll away the stone for us from the entrance to the tomb?” – St. Mark 16:1-8

Dear brothers and sisters in Christ,

The Holy Spirit preserves for us the simple conversation of the holy women, as they considered the complexity of the task before them.  In their ardent devotion to Jesus, they set out to perform for his body the ritual anointing that was not done on Good Friday, as it was the eve of the Passover of the Jews.  Following the strictest interpretation of the Paschal Sabbath rest, they left their homes at the earliest possible moment on Easter Sunday.  It was only on the way that they began to calculate the significant obstacle they would face in the immense stone covering the tomb of Christ.  How tremendously moving it is to witness this ardent love of Christ, impervious to difficulties and obstacles.

In our lives and in our day, we face many stones, boulders that we cannot move ourselves. How can we not feel wretched before the situation in Palestine, Ukraine and in numerous warring regions of Africa?  We see the divisions within Christianity, even in the Church herself, and we feel overwhelmed by the impossible. With our Muslim neighbours, we want to walk in a spirit of fraternity, only to find within ourselves a spirit of suspicion. We long for the restoration of our ancestral Maronite villages and we ask like the holy women; ‘who will roll away the stone for us?’

However, all these burdens and worries are opportunities in our lives to allow God to take the helm of our existence, allowing Him to transform our doubts into assurance, and our fears into faith. For, for all humanity, the Resurrection of Jesus Christ transformed the despondency and apparent defeat of Good Friday into unimaginable hope.

Let us be confident: Jesus exceeded the expectations of the holy women. He didn't simply find someone to roll away the stone for them... He was risen.

By the power of the Resurrection of Jesus Christ, let us banish all pessimism, discouragement, and despair from our hearts. What seems impossible to us is not impossible for the power of Jesus Christ, He who, on this day, conquered sin, death, and the devil.

Even our continuous falling back into sin must not discourage us.  On this happy day, Christ has proven to be stronger than death itself.  We must renew our faith in Him and trust in His Mercy.

Therefore, before the stones that stand in our way, I tell you, do not be afraid! Christ has conquered and if we are in Christ, we too, will share in his victory and live in his peace.

Please accept my very best Easter wishes to you and to your family.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus

« Elles se disaient entre elles : Qui nous roulera la pierre pour dégager l’entrée du tombeau ? » – Saint Marc 16, 1-8

Chers frères et sœurs en Christ,

L'Esprit Saint nous a conservé cette simple conversation des saintes femmes, alors qu'elles envisageaient la difficulté de la tâche qui les attendait. Animées d’un amour ardent pour Jésus, elles se mirent en route pour accomplir sur son corps l'onction rituelle qui n'avait pu être faite le Vendredi Saint, car c'était la veille de la Pâque des Juifs. En respectant scrupuleusement le repos pascal du sabbat, elles quittèrent leurs maisons dès le premier moment possible, au matin du dimanche de Pâques. Ce n’est qu’en chemin qu’elles commencèrent à mesurer l’énorme obstacle qu’elles auraient à affronter : la grande pierre qui fermait le tombeau du Christ. Quelle émotion bouleversante de voir un tel amour du Christ, insensible aux difficultés et aux obstacles !

Dans notre vie et en notre temps, nous faisons face, nous aussi, à bien des pierres, à des blocs que nous ne pouvons pas déplacer par nos propres forces. Nos vies quotidiennes sont parsemées d’embûches de toutes sortes, au point qu’il n’est même pas nécessaire d’en faire un dessin. Aussi, comment ne pas nous sentir accablés devant la situation en Palestine, en Ukraine et dans tant de régions d’Afrique en guerre ? Nous voyons les divisions entre chrétiens, jusque dans l’Église elle-même, et nous sommes écrasés par ce qui semble humainement impossible. Avec nos voisins musulmans, nous désirons avancer dans un esprit de fraternité, mais nous découvrons en nous-mêmes un esprit de méfiance. Nous aspirons à la restauration de nos villages maronites ancestraux et, comme les saintes femmes, nous nous demandons : « Qui nous roulera la pierre ? »

Cependant, tous ces accablements et ces soucis sont autant d’occasions offertes dans notre vie pour permettre à Dieu de prendre la barre de notre existence, en lui permettant de transformer nos doutes en assurance, et nos craintes en foi. Car, pour toute l’humanité, la Résurrection du Christ Jésus a transformé l’accablement et la défaite apparente du Vendredi Saint en une espérance inimaginable. Ayons confiance : Jésus a dépassé les attentes des saintes femmes. Il ne s’est pas simplement trouvé quelqu’un pour leur rouler la pierre… Il était ressuscité.

Par la force de cette Résurrection de Jésus Christ, chassons de nos cœurs tout pessimisme, tout découragement et tout désespoir. Ce qui nous semble impossible ne l’est pas pour la puissance de Jésus Christ, Lui qui, en ce jour, a vaincu le péché, la mort et le démon.

Même nos chutes répétées dans le péché ne doivent pas nous décourager. En ce jour béni, le Christ s’est montré plus fort que la mort elle-même. Renouvelons notre foi en Lui et faisons confiance en Sa Miséricorde.

C’est pourquoi, devant les pierres qui se dressent sur notre route, avec Le Ressuscité, je vous le dis : n’ayez pas peur ! Oui, Jésus a vaincu la mort et toute mort et, si nous vivons en Lui, nous participerons à sa victoire et serons dans sa paix.

Recevez mes vœux les plus chaleureux de joyeuses Pâques pour vous et votre famille.

† Selim Sfeir

Archevêque Maronite de Chypre

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Ω Χριστέ, Θεέ μας, στους ουρανούς μεταφέρεσαι πάνω σε άρμα φωτός, αλλά στη γη ιππεύεις πάνω σε γαϊδουρινό πουλάρι. Είσαι κρυμμένος από τις πνευματικές δυνάμεις, αλλά οι άγιοι μαθητές Σου σε υμνούν στους δρόμους της Ιερουσαλήμ. Προσευχή συγχώρεσης

Η λειτουργία της Κυριακής των Βαΐων εγκαινιάζει τη Μεγάλη Εβδομάδα, τη Μεγάλη Εβδομάδα της Σωτηρίας μας. Θα ακολουθήσουμε τα βήματα του φτωχού, αγνού, υπάκουου Χριστού μας, καθώς πληρώνει το τίμημα της λύτρωσής μας. Ας μη χάσουμε ούτε μια στιγμή από τις λειτουργίες αυτών των ιερών ημερών. Ο Πάπας Φραγκίσκος δηλώνει με όμορφο τρόπο: «Ο Πάπας Φραγκίσκος είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο: «Ο Θεός μας έσωσε υπηρετώντας μας. Συχνά νομίζουμε ότι εμείς είμαστε αυτοί που υπηρετούμε τον Θεό. Όχι, αυτός είναι εκείνος που επέλεξε ελεύθερα να μας υπηρετήσει, γιατί μας αγάπησε πρώτος. Αλλά πώς μας υπηρέτησε ο Κύριος; Δίνοντας τη ζωή του για εμάς. Του είμαστε ακριβοί- του κοστίζουμε ακριβά. Η Αγία Άντζελα του Φολίνιο είπε ότι άκουσε κάποτε τον Ιησού να λέει: «Η αγάπη μου για σας δεν αποτελεί αστείο».

Ο Ιησούς Χριστός, καθισμένος σε ένα ταπεινό γαϊδουράκι, παίρνει το δρόμο για το Γολγοθά. Δεν παρασύρεται από τον ενθουσιασμό του πλήθους. Ξέρει πόσο διπρόσωπη είναι η ανθρώπινη καρδιά. Σε λίγες μέρες, το ίδιο αυτό πλήθος θα δειλιάσει μπροστά στους θρησκευτικούς ηγέτες, τρομοκρατημένο ώστε να κάνει το αδιανόητο, να απορρίψει τον Χριστό, να επιλέξει τον Βαραββά και να σταυρώσει τον Υιό του Θεού. Ας κοιτάξουμε μέσα μας. Δεν είναι οι καρδιές μας σαν τους ανθρώπους της Κυριακής των Βαΐων; Από την έκσταση και τον ενθουσιασμό περνάμε στην κακία και την προδοσία. Πόσες φορές έχουμε πει ένα πράγμα με τα χείλη μας και κάναμε το αντίθετο με την καρδιά μας; Αλλά ο Ιησούς Χριστός γνωρίζει τις καρδιές μας καλύτερα από εμάς. Ξέρει ότι είμαστε αδύναμοι και αναποφάσιστοι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ήρθε να μας σώσει: «Θα θεραπεύσω την απιστία τους- θα τους αγαπήσω βαθιά» (Οσηέ 14:5).
Προσευχή : Κύριε Ιησού Χριστέ, ετοίμασε μας να βγούμε για να σε προϋπαντήσουμε κατά τη δεύτερη έλευσή Σου, με αγνότητα, φορώντας ενδύματα δόξας, φωνάζοντας μαζί με εκείνους που πανηγυρίζουν: «Ωσαννά! Ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου!». Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Dear brothers and sisters in Christ,

O Christ our God, in the heavens you are carried on a chariot of light, yet on earth you ride on a donkey’s colt. You are hidden from the spiritual powers, yet you are praised by your holy disciples in the streets of Jerusalem. – Prayer of Forgiveness

The liturgy of Palm Sunday opens the Great Week, the Holy Week of our salvation. We will retrace the steps of our poor, chaste, obedient Christ, as He pays the price of our redemption. Let us not miss a single moment of the liturgies of these holy days.

Pope Francis beautifully states: “God saved us by serving us. We often think we are the ones who serve God. No, he is the one who freely chose to serve us, for he loved us first. But how did the Lord serve us? By giving his life for us. We are dear to him; we cost him dearly. Saint Angela of Foligno said she once heard Jesus say: ‘My love for you is no joke’.”

Jesus Christ, seated on a humble donkey, makes his way to Calvary. He is not overtaken by the enthusiasm of the crowds. He knows how duplicitous the human heart is. In a few short days, this same crowd will cower before the religious leaders, terrorised into doing the unthinkable, rejecting Christ, choosing Barabbas and crucifying the Son of God.

Let us look within. Are not our hearts like the people of Palm Sunday? We go from ecstasy and enthusiasm to malice and betrayal. How many times we have said one thing with our lips and did the opposite with our heart?

But Jesus Christ knows our hearts better than we do. He knows we are weak and irresolute. This is why He has come to save us: “I will heal their faithlessness; I will love them deeply” (Hosea 14:5).

Prayer

O Lord Jesus Christ, prepare us to go out to meet you at your second coming, with purity, wearing robes of glory, shouting with those who celebrate: “Hosanna! Blessed is he who comes in the name of the Lord!”

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

«Φως εκ Φωτός, Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού, σήμερα, κάνε μας άξιους να στοχαστούμε το θαύμα, όταν άνοιξες τα μάτια του τυφλού στον δρόμο προς την Ιεριχώ.» – Προσευχή της Εισόδου

Η Μαρονιτική μας Λειτουργία μάς διδάσκει ότι ακόμη και το να στοχαζόμαστε,

να συλλογιζόμαστε την περικοπή του σημερινού Ευαγγελίου, είναι χάρη που πρέπει να ζητήσουμε από τον Θεό. Γνωρίζουμε από πικρή εμπειρία πόσο εύκολα παραβλέπουμε το μεγαλείο των έργων του Θεού, τυφλωμένοι από τους περισπασμούς μας. Ναι, Κύριε, κάνε μας άξιους… ή έστω λίγο λιγότερο ανάξιους!

Θα ήθελα να στοχαστώ πώς ο Κύριός μας, κατά το Άγιο Πάθος Του, που θα τιμήσουμε σε λίγες μέρες, έγινε "τυφλός" για χάρη μας. Με την πλήρη και απόλυτη υπακοή Του στο θέλημα του Πατέρα Του, υπομένοντας την εκλεπτυσμένη αγριότητα του Πάθους και του Θανάτου Του, ο Κύριος έγινε η ενσάρκωση της "τυφλής υπακοής". Ο ίδιος ο όρος "τυφλή υπακοή" προκαλεί σε εμάς, τα πεσμένα παιδιά του Αδάμ, μια τέτοια αγανάκτηση, που αμέσως επιθυμούμε να την καταδικάσουμε ως ανάξια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Κι όμως, ο Χριστός, στο Άγιο Πάθος Του, παραιτήθηκε από το φως του νου Του,

έκλεισε τα μάτια στην τέλεια προσωπική Του κρίση. Στον Κήπο της Γεθσημανή, Του δόθηκε να δει τον τεράστιο αριθμό ψυχών που, παρά τη Θυσία και τον Θάνατό Του, θα αρνηθούν να πλυθούν με το Αίμα Του και έτσι θα καταδικαστούν αιώνια.

Είναι φυσικό η ανθρώπινη φύση Του να διστάσει μπροστά σε όλα αυτά.

Μέσα στο πλήρες σκοτάδι της υπακοής Του, υποτάσσεται: «Πάτερ, όχι όπως εγώ θέλω, αλλά όπως Εσύ».

Μέσα από την υπακοή Του, μάς χάρισε το φως: το φως για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, το φως της μετάνοιας, το φως του βαπτίσματος. Από την τέλεια υπακοή του Υιού και την προθυμία Του να "τυφλωθεί" απέναντι στα φυσικά Του ένστικτα αυτοσυντήρησης, λάβαμε το μεγαλύτερο δώρο: τη σωτηρία διά του Χριστού.

Κατηχητικό της Καθολικής Εκκλησίας #614

Η θυσία του Χριστού είναι μοναδική· ολοκληρώνει και υπερβαίνει όλες τις άλλες θυσίες. Πρώτον, είναι ένα δώρο του Θεού Πατέρα, διότι ο Πατέρας παρέδωσε τον Υιό Του στους αμαρτωλούς για να μας συμφιλιώσει με τον Εαυτό Του. Ταυτόχρονα, είναι η προσφορά του Υιού του Θεού που έγινε άνθρωπος, ο οποίος ελεύθερα και με αγάπη προσέφερε τη ζωή Του στον Πατέρα μέσω του Αγίου Πνεύματος ως επανόρθωση για την ανυπακοή μας.

† Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου