14th Sunday of Pentecost

Περίοδος της Πεντηκοστής

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Εορτή της Γεννήσεως της Παναγίας

  Να είμαστε Φως

      Λουκάς 8, 16 – 21

«Κανένας όταν ανάβει το λυχνάρι δεν το καλύπτει με κάποιο σκεύος ούτε το βάζει κάτω απ' το κρεβάτι. Το τοποθετεί πάνω στο λυχνοστάτη, για να βλέπουν το φως όσοι μπαίνουν στο σπίτι. Δεν υπάρχει τίποτε κρυφό που δε θα γίνει φανερό και τίποτε μυστικό που δε θα μαθευτεί και δε θα έρθει στο φως. Προσέξτε λοιπόν καλά αυτά που ακούτε, γιατί όποιος έχει θα του δοθεί, και όποιος δεν έχει, κι αυτό που νομίζει ότι έχει θα του αφαιρεθεί».

Ήρθαν τότε να συναντήσουν τον Ιησού η μητέρα του και τ' αδέρφια του, δεν μπορούσαν όμως να τον πλησιάσουν από τον πολύ κόσμο. Τον ειδοποίησαν λοιπόν:

«Η μητέρα σου και τ' αδέρφια σου στέκονται έξω και θέλουν να σε δουν». Εκείνος τους αποκρίθηκε και τους είπε: «Μητέρα μου και αδέρφια μου είναι αυτοί εδώ που ακούνε το λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν».

1. 1. «Λάμπετε σαν αστέρια στο σύμπαν, κρατώντας σταθερά τον λόγο της ζωής. «(Φιλιπ.2:15-16). «Με τον ίδιο τρόπο, αφήστε το φως σας να λάμψει μπροστά στους ανθρώπους.» (Ματθ.5:16) Στην πραγματικότητα, το φως μας δεν προέρχεται από εμάς: είναι αντανάκλαση του φωτός του Χριστού, εκείνου που ο Ευαγγελιστής αποκαλεί «το αληθινό φως, που φωτίζει κάθε άνθρωπο.» (Ιωά.1:9). Είναι σημαντικό το φως μας, ως οπαδοί του Χριστού, να προέρχεται από το φως του Χριστού. Πρέπει να καθοδηγούμαστε από την αλήθεια του Ευαγγελίου, όπως μας δόθηκε από τους αποστόλους και τους διαδόχους τους, τους επισκόπους. Διαβάζοντας το Ευαγγέλιο, μελετώντας την κατήχηση - ό,τι κάνουμε για να μάθουμε περισσότερα για την πίστη μας μας δίνει τη δυνατότητα να μεταδώσουμε το μήνυμα του Χριστού πιο πιστά.

2. Ας μην προσπαθούμε να ακολουθούμε το πλήθος. Η γνώση της αλήθειας της πίστης μας δεν αρκεί. Ο Ιησούς Χριστός θέλει να το δει να αντανακλάται στη ζωή μας.

Οι άλλοι περιμένουν επίσης να το δουν να αντανακλάται στη ζωή μας. Ένας τρόπος συμπεριφοράς δεν είναι καλός μόνο και μόνο επειδή βρίσκει σύμφωνους κάποιους, πολλούς ή ακόμη και την πλειοψηφία των ανθρώπων. Είναι καλό γιατί ανταποκρίνεται στην αλήθεια του ποιοι είμαστε, του κόσμου και του Θεού, όπως μας δίδαξε ο Σωτήρας μας. Η αλήθεια Του είναι ένα πολύτιμο δώρο. Μας δίνει την αλήθεια με αγάπη, επιδιώκοντας τη μεγαλύτερη ευτυχία μας. Σε έναν κόσμο όπου βασιλεύει η σύγχυση και το ψέμα, έχουμε την ασφάλεια της αλήθειας, η οποία προέρχεται από τον Ιησού, τον Κύριό μας.

3. Ο κόσμος υποφέρει από την έλλειψη του Χριστού. Μεγάλο μέρος του ανθρώπινου πόνου προέρχεται από την απομάκρυνσή μας από την πραγματικά καλή ζωή, την οποία γνωρίζουμε από τις Δέκα Εντολές και από τη νέα εντολή του Ιησού για φιλανθρωπία. Εμείς οι χριστιανοί πρέπει να κάνουμε να λάμπει αυτό το φως. Πρέπει να υπηρετούμε τους άλλους μεταφέροντάς τους τη σωτηρία και τη ζωή, το μήνυμα του Χριστού. Ας ακούσουμε τη διδασκαλία της Εκκλησίας, ας την αποδεχτούμε, ας σκεφτούμε τους λόγους της εγκυρότητας και του αμετάβλητου χαρακτήρα της και ας την εφαρμόσουμε στην πράξη με επιμονή και χαρά.

Προσευχή : Κύριε, είσαι το αληθινό φως που φωτίζει τη ζωή μου. Η αγάπη και η αλήθεια σου διαλύουν τον εγωισμό και την αμαρτία μου. Όπως ο τυφλός που προσπαθεί να δει, Σου λέω: "Πιστεύω, βοήθησε με στην απιστία μου! Μάθε με να ελπίζω πάντα στην αγάπη και το έλεός Σου, ειδικά όταν νιώθω μακριά Σου. Κάνε με όργανο της αγάπης Σου, ώστε να προσφέρω γενναιόδωρα τον εαυτό μου στους γύρω μου.

Κύριε Ιησού, επίτρεψέ μου σήμερα να φέρω το φως Σου στον κόσμο.

Σήμερα, Κύριε, τόσοι πολλοί άνθρωποι υποφέρουν επειδή δεν Σε γνωρίζουν. Τόσοι πολλοί είναι μόνοι και απελπισμένοι επειδή δεν βιώνουν την αγάπη και το έλεός Σου. Βοήθησέ με να φέρω το φως του μηνύματός Σου στον κόσμο σήμερα. Άφησε σήμερα να μειωθεί ο πόνος κάποιου με την εκδήλωσης μου της καλοσύνης και την αγάπης Σου. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Προσευχή στη μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους στο ταξίδι τους προς την Ευρώπη και για να τιμήσουμε τη μνήμη των αγνοουμένων της Κύπρου

Δημοτικό Αμφιθέατρο, Πλατεία Ελευθερίας, Λευκωσία

Χαιρετισμός του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου

κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Παρασκευή, 26 Αυγούστου 2022

Ο Ιησούς είναι ισχυρότερος από την καταιγίδα

(Κατά Μάρκον 4:35-41)

Η κατάπαυση της τρικυμίας (Μάρκος 4:35-41).

Το βράδυ εκείνης της ημέρας λέει ο Ιησούς στους μαθητές Tου: «Ας περάσουμε στην απέναντι όχθη». Κι αφού άφησαν τον κόσμο, πήραν τον Ιησού όπως ήταν στο πλοιάριο κι έφυγαν. Τον συνόδευαν κι άλλα πλοιάρια. Τότε έγινε μεγάλη ανεμοθύελλα και τα κύματα χτυπούσαν πάνω στο πλοιάριο, με αποτέλεσμα αυτό ν' αρχίσει να βυθίζεται. Ο Ιησούς ήταν στην πρύμνη και κοιμόταν πάνω σ' ένα μαξιλάρι. Τον ξυπνούν και του λένε: «Διδάσκαλε, δε σε νοιάζει που χανόμαστε;» Εκείνος σηκώθηκε, επιτίμησε τον άνεμο και είπε στη θάλασσα: «Σώπα, φιμώσου!» Σταμάτησε τότε ο άνεμος κι έγινε απόλυτη γαλήνη. Και στους μαθητές είπε: «Γιατί είστε τόσο δειλοί; Γιατί δεν έχετε πίστη;»  Τότε τους κατέλαβε μεγάλο δέος κι έλεγαν μεταξύ τους: «Ποιος τάχα είναι αυτός, που κι ο άνεμος και η θάλασσα τον υπακούν;»

Αγαπητοί φίλοι, σας εύχομαι το δώρο της ειρήνης!

1. Ειρήνη στους νεκρούς στη θάλασσα, τους οποίους θυμόμαστε σήμερα σε αυτή τη γιορτή που διοργανώνει η Κοινότητα του Sant' Egidio. Ειρήνη σε εμάς που ζητάμε από τον Θεό μια αμετάκλητη ειρήνη, ώστε να μην αφήσουμε το δρόμο της μακαριότητας εκείνων που πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη. Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού και αδέλφια μεταξύ μας. Μάλιστα, ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας κρατήσει ανήσυχους μπροστά σε τόσα δεινά και τόσους ναυαγούς, ειδικά μπροστά στο ναυάγιο της ανθρωπότητας, η οποία στρέφει το βλέμμα της αλλού για να μην βλέπει, στρέφει τα αυτιά της για να μην ακούει, κλείνει την πόρτα για να μην υποδεχτεί.
2. Θέλουμε να ζωντανέψουμε αυτή τη στιγμή, με τον Λόγο του Ιησού Χριστού που ακούσαμε από το Ευαγγέλιο του Ευαγγελιστή Μάρκου. Όλα ξεκινούν την «ίδια μέρα», μετά που ο Ιησούς, μέσα σε μια βάρκα, δίδαξε τόσα πολλά πράγματα για τη Βασιλεία του Θεού σε ένα μεγάλο πλήθος. Φαίνεται ότι κάποιος περνάει από τη θεωρία στην πράξη όταν προστάζει τους μαθητές να κερδίσουν την απέναντι όχθη. Σε αυτή την όχθη οι ομιλίες του είναι γεμάτες χάρη, αλλά τώρα η μετάβαση στην απέναντι όχθη της λίμνης είναι μια πρόκληση.
3. Οδηγούμενοι από τον ενθουσιασμό της εντολής που λάβαμε, ξεκινάμε όλοι μαζί. Ο καθένας όμως διακατέχεται από φόβο, προκατάληψη, σκοτεινή σκέψη στο σώμα του. Εν τω μεταξύ, όμως, πλησιάζει η άλλη όχθη της λίμνης: το βράδυ πέφτει γρήγορα και η καταιγίδα είναι στον αέρα. Ο Μάρκος υποθέτει πως η καταιγίδα είναι μεταφορά μιας βίαιης συζήτησης μεταξύ των μαθητών, οι οποίοι στη μέση του ταξιδιού αμφισβητούν την εντολή του Κυρίου, δείχνοντας προς την περιοχή της Δεκάπολης, προς τη Γεράσα.
4. Αυτό δεν είναι οι «Άγιοι Τόποι»: κανείς μας δεν θέλει να έχει καμία σχέση με αυτούς τους ακάθαρτους ανθρώπους στην απέναντι όχθη! Από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου τα εδάφη αυτά εποικίζονταν από πληθυσμούς ειδωλολατρών δια ποτισμένους από τον Ελληνισμό, χοιροτρόφους που σίγουρα δεν είχαν Εβραίους και θεοφοβούμενους για πελάτες. Κοπάδια τόσο μεγάλα, που είναι πιθανό να τα μεγάλωναν για τον ρωμαϊκό στρατό! Στη μέση του ταξιδιού ξεσπά η καταιγίδα. Τα κύματα γεμίζουν τη βάρκα με νερό και σχεδόν βυθίζεται. Ο Ιησούς, στην πρύμνη κοιμάται με το κεφάλι του στο μαξιλάρι.
5. Αυτό το γεγονός ακούγεται παράξενο επειδή η πρύμνη μιας βάρκας είναι χαμηλότερη από την πλώρη: ο Ιησούς δεν μπορεί να κοιμηθεί κάτω από το νερό! εκτός αν είναι σαφές ότι ο Ευαγγελιστής Μάρκος θέλει να υπαινιχθεί το θάνατο του Κυρίου, τη στιγμή που απομονώθηκε από τους μαθητές ή μια παρουσία που κρύβεται: σαφής στην αποστολή και την εντολή «ας πάμε στην απέναντι όχθη» και στη συνέχεια να κρύβεται όταν προκύπτουν προβλήματα!
6. «Δεν σας νοιάζει που πεθαίνουμε;» Η κραυγή των μαθητών είναι η πιο δραματική στιγμή της ιστορίας, αλλά ο Ευαγγελιστής Μάρκος, με το ακομπλεξάριστο ύφος του και χωρίς εκπτώσεις, έχει την ικανότητα να μεταμορφώσει αυτή τη στιγμή, στην πιο αξιοθρήνητη. Ο Ιησούς, φυσικά, επεμβαίνει. Διατάζει την καταιγίδα «Σώπα, φιμώσου!» και, απευθυνόμενος στους μαθητές, τους αποκαλεί «δειλούς»: κανένας από αυτούς δεν έχει περάσει την εξέταση της πίστης. Αυτή η ανήσυχη πίστη και η ελευθερία που είναι πάντα δράμα!
7. Σε αυτή την περικοπή του Ευαγγελίου βλέπω να απεικονίζεται η ζωή της Εκκλησίας. Υπάρχει η αποστολή της, η δύναμή της και η ευθραυστότητά της. Στο πλοίο που διέθεσε ο Πέτρος ανεβαίνει ο Ιησούς «όπως είναι». Οι μαθητές ενθουσιάζονται και μπαρκάρουν μαζί τους όμως υπάρχουν γύρω και άλλες πολλές βάρκες. Αλλά στην πορεία κυριαρχεί η αμφιβολία και ο φόβος για το τι θα βρεθεί στην απέναντι όχθη – αυτό μετατρέπεται σε σκληρότητα καρδιάς και κρίσης : στην καταιγίδα όλα φαίνονται χαμένα.
8. Αγαπητοί φίλοι, με την ευκαιρία αυτή, μαζί με τους φίλους της Κοινότητας Sant' Egidio συγκεντρωθήκαμε για να θυμηθούμε όλα τα θύματα των ναυαγίων στη Μεσόγειο Θάλασσα, αυτήν που ο Πάπας Φραγκίσκος αποκάλεσε νεκροταφείο. Και εμείς, ως θρησκευτικοί ηγέτες, πολιτικοί ηγέτες αλλά κυρίως ως άνθρωποι, είμαστε βαθιά πληγωμένοι και συγκλονισμένοι από αυτήν την τραγωδία που συνεχίζει να δημιουργεί θύματα ακόμη και στις μέρες μας.
9. Αν για τους Χριστιανούς, αυτός ο λόγος του Ιησού να πάει στην απέναντι όχθη αντιπροσωπεύει ένα άνοιγμα και ένα καλωσόρισμα προς όλους, από την άλλη πλευρά υπάρχει το ταξίδι εκείνων που ακολουθούν την αντίθετη διαδρομή: κινούμενοι από την ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος για τους ίδιους και για τα παιδιά τους, αναλαμβάνουν προς εμάς ένα ταξίδι γεμάτο κινδύνους. Αυτό το ταξίδι, δυστυχώς, συχνά καταλήγει σε τραγωδία στα κύματα της θάλασσας, αλλά και συχνά με τον εγωισμό όσων εκμεταλλεύονται την κατάσταση αδυναμίας τους. Οι λόγοι της καρδιάς και του νου που παραδίδονται στον φόβο του διαφορετικού είναι η ψυχή της καταιγίδας και η αιτία του ναυαγίου κάθε απόβασης και κάθε πιθανής συνάντησης.
10. Αυτή η περικοπή από τον Ευαγγελιστή Μάρκο μας προσκαλεί να έχουμε πίστη στο λόγο του Ιησού και να διακινδυνεύσουμε, ανοίγοντας τον εαυτό μας στους άλλους. Έτσι έχουμε κατά νου, την εντολή να δείξουμε το ελεήμον και φιλόξενο πρόσωπο του Πατέρα, να φέρουμε σε όλους ένα Ευαγγέλιο σωτηρίας και ειρήνης. Η συνάντηση με τους άλλους ανθρώπους, αλλά και ο τόπος όπου ο Κύριος αποκαλύπτεται, είναι εκεί που το νερό είναι βαθύτερο, στη μέση της θάλασσας, ενώ μαίνεται η θύελλα του φόβου για το διαφορετικό, της παρεξήγησης, της εξόδου από τα δικά του σχέδια. Ενώ ο Ιησούς φαίνεται να κοιμάται. Τα κηρύγματά του είναι σαφή, αλλά η εφαρμογή τους στην πράξη, η ενσωμάτωσή τους σε συγκεκριμένες και προβληματικές καταστάσεις, προκαλεί πάντα καταιγίδες.
11. Πιο σημαντική από την καταιγίδα είναι η διαδρομή που καθιέρωσε ο Διδάσκαλος: στην πρύμνη βρίσκεται το πηδάλιο. Όταν δεν μπορεί πλέον να επιβληθεί στις κραυγές των φοβισμένων μαθητών, η εντολή δίνεται στη θάλασσα και στον άνεμο να σωπάσουν και να ηρεμήσουν. Τελικά ο Ιησούς και οι μαθητές Του φτάνουν στην όχθη της Δεκάπολης. Εκεί θεραπεύει ένα δαιμονισμένο που βασανίζεται από μια λεγεώνα ακάθαρτων πνευμάτων και στη συνέχεια, επιστρέφοντας στη Γη του Ισραήλ, δέχεται την απεγνωσμένη πρόσκληση του επικεφαλής της Συναγωγής (δεν ήταν φίλοι), θεραπεύει την αιμορροούσα γυναίκα η οποία τον αγγίζει (γίνεται έτσι ακάθαρτος), παίρνει το νεκρό κορίτσι από το χέρι και γίνεται πάλι ακάθαρτος. Ο Ιησούς είναι φορτωμένος με ακαθαρσίες αλλά όπου φτάνει, δίνει ως αντάλλαγμα απελευθέρωση, σωτηρία, υγεία και ζωή.
12. «Δεν σας νοιάζει αν πεθαίνουμε» είναι η κραυγή που απευθύνεται στον Πάπα Φραγκίσκο καθώς ζητά από τους Χριστιανούς να βγουν από τα ήρεμα (στάσιμα) νερά τους για να πάνε στα βαθιά, ωθούμενοι από το Άγιο Πνεύμα προς τους άλλους, ΟΛΟΥΣ τους άλλους ... Έτσι πεθαίνει μια εικόνα της Εκκλησίας ή μια μορφή που η Εκκλησία έχει πάρει σε προηγούμενη ιστορική στιγμή και ετοιμάζεται να βάλει νέα ενδύματα, χωρίς να αλλάξει ταυτότητα.
13. «Δεν σας νοιάζει αν πεθαίνουμε» είναι η κραυγή των Ανατολικών Εκκλησιών προς τον Κύριο, σήμερα που οι Χριστιανοί αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τη γη τους και δεν ξέρουμε το μέλλον για τις νέες γενιές. Τώρα έχουν σχεδόν όλοι φύγει, και οι νέοι ετοιμάζονται να ξεκινήσουν τη ζωή τους έξω από τη γη των Πατέρων.
14. Ο Θεός είναι ο Πατέρας ΟΛΩΝ, βλέπει το βάθος της ανθρωπιάς μας και μας προτρέπει να ξεπεράσουμε τη δουλεία του φόβου για να κερδίσουμε την ελευθερία των παιδιών του. Στον ελεήμονα και πιστό Θεό θέλουμε να ζητήσουμε ειρήνη για τους νεκρούς, αλλά και για εμάς που είμαστε ζωντανοί ζητάμε μια ανήσυχη ειρήνη, όπως λέει αυτή η όμορφη προσευχή:

Θεέ της ζωής, κάνε μας ανήσυχους, αν είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με τους εαυτούς μας, αν τα όνειρά μας έχουν γίνει πραγματικότητα, επειδή ήταν πολύ μικρά, αν πλέουμε σε ήρεμα νερά και προσεγγίζουμε τον στόχο με ασφάλεια, επειδή έχουμε απομακρυνθεί ελάχιστα από την ακτή. Κάνε μας ανήσυχους, Θεέ μου, αν εξαιτίας της αφθονίας των πραγμάτων που διαθέτουμε έχουμε χάσει τη δίψα για ζωντανό νερό. Αν είμαστε ερωτευμένοι με αυτόν τον επίγειο χρόνο, έχουμε σταματήσει να ονειρευόμαστε την αιωνιότητα. Αν στην προσπάθεια να οικοδομήσουμε μια νέα γη, αφήνουμε το όραμα ενός νέου ουρανού να ξεθωριάσει. Ας ταρακουνήσουμε τον Θεό, ώστε να γίνουμε πιο τολμηροί και να τολμήσουμε να αντιμετωπίσουμε την ανοιχτή θάλασσα. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Η εορτή της Πεντηκοστής

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου

Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου

κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Με την ευκαιρία της εορτής της Πεντηκοστής

Κυριακή 12 Ιουνίου 2022

( Ιωάννης 14 / 15 - 20 )

«Αν με αγαπάτε, τηρήστε τις εντολές μου. Κι εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα να σας δώσει άλλον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αλήθειας, ώστε να είναι για πάντα μαζί σας. Το Πνεύμα αυτό δεν μπορεί να το δεχτεί ο κόσμος, γιατί ούτε το διακρίνει ούτε το γνωρίζει εσείς το γνωρίζετε, γιατί μένει κοντά σας και θα υπάρχει μέσα σας. Δε θα σας αφήσω ορφανούς θα ξανάρθω κοντά σας. Σε λίγο ο κόσμος δεν θα με βλέπει πια, εσείς όμως θα με βλέπετε, γιατί εγώ εξακολουθώ να ζω το ίδιο κι εσείς θα ζείτε.    Όταν έρθει εκείνη η μέρα, θα το καταλάβετε ότι εγώ είμαι αχώριστος από τον Πατέρα, κι εσείς από μένα, κι εγώ από σας.  Αμήν.

Αγαπητά εν Χριστό αδέλφια, αν μπορούσα να συνοψίσω το νόημα της σημερινής εορτής με λίγα λόγια, θα έλεγα ότι η Πεντηκοστή είναι η γιορτή της νέας ζωής, η γιορτή της δεύτερης ευκαιρίας. Οι απόστολοι δεν είχαν κρατήσει τις υποσχέσεις τους, δεν ήταν πιστοί και δεν τήρησαν τη φιλία τους προς τον Ιησού. Ο Ιούδας πρόδωσε, ο Πέτρος αρνήθηκε τρεις φορές και όλοι έφυγαν. Είχαν ανάγκη να συγχωρεθούν, να ανανεωθούν. Το Ευαγγέλιο μας λέει ότι ήταν κλειδωμένοι στο σπίτι και όλες οι πόρτες ήταν κλειδωμένες. Ήταν παράλυτοι από φόβο.  Ένιωθαν παγιδευμένοι και δεν έβλεπαν διέξοδο.

Αλλά την Πεντηκοστή, το Άγιο Πνεύμα έρχεται να τους πει ότι υπάρχει διέξοδος, μια πιθανή διέξοδος, μια προοπτική για το μέλλον, ότι υπάρχει πάντα μια δεύτερη ευκαιρία. Ίσως και εσείς έχετε προδώσει, ίσως έχετε αποτύχει και έχετε κλειστεί στον εαυτό σας, στις ενοχές σας, στην ηττοπάθεια. Σήμερα ο Χριστός σας λέει ότι υπάρχει διέξοδος, μια δεύτερη ευκαιρία.

Όταν όλες οι πόρτες ήταν κλειστές, ο Χριστός έρχεται, αναπνέει πάνω στους μαθητές Του και τους δίνει τη δύναμη του Πνεύματός Του. Οι πόρτες ανοίγουν και ένας φρέσκος άνεμος τους καλεί να βγουν στην ύπαιθρο. Μπορούν πλέον να επικοινωνούν με όλους τους ανθρώπους του κόσμου. Στο πρώτο ανάγνωσμα, αναφέρεται ότι συγκεντρώνονται μαζί και ο καθένας «καταλαβαίνει τον άλλον στη δική του γλώσσα.»

Η Πεντηκοστή είναι το αντίθετο του Πύργου της Βαβέλ, όπου οι άνθρωποι μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες και δεν καταλάβαιναν ο ένας τον άλλον. Στην Πεντηκοστή, αντίθετα, συναντάμε ανθρώπους από πολλές χώρες, που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, αλλά καταλαβαίνουν τι λένε οι απόστολοι. Αυτή είναι η ενότητα στη διαφορετικότητα και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα.

Διαμέσου των αιώνων, η Εκκλησία έχει κάνει πολλά καλά πράγματα, αλλά έχει κάνει και λάθη. Ένα από αυτά ήταν να επιβληθούν τα λατινικά σε όλους τους πολιτισμούς και η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού αναγνώρισε αυτό το λάθος. Αυτό αντιβαίνει στο πνεύμα της Πεντηκοστής. Η θεμελιώδης ιδέα της σημερινής γιορτής δεν είναι ότι όλοι μιλούν μια γλώσσα, αλλά ότι όλοι κατανοούν το μήνυμα του Ιησού Χριστού, ο καθένας στη δική του γλώσσα.

Εναπόκειται στην Εκκλησία να γίνει κατανοητή από όλους, να μάθει όλες τις γλώσσες, να ενταχθεί σε όλους τους πολιτισμούς. Το θέμα δεν είναι να καταλάβουν οι άνθρωποι τη γλώσσα της Εκκλησίας, αλλά να μιλήσουμε τη γλώσσα εκείνων που μας ακούν. Η Εκκλησία δεν πρέπει ποτέ να ταυτιστεί με έναν πολιτισμό ή ένα έθνος, γιατί αυτό θα ήταν ενάντια στο Πνεύμα της Πεντηκοστής.

Η παγκοσμιοποίηση δεν θα καταστρέψει ποτέ τις ιδιαίτερες παραδόσεις, τις διαφορετικές γλώσσες, τις αξίες κάθε λαού. Η Πεντηκοστή δημιουργεί ένα ενοποιητικό αποτέλεσμα, ενώ παράλληλα σέβεται την ποικιλομορφία των πολιτισμών.

Στις κυριακάτικες συναθροίσεις μας είμαστε ένα μωσαϊκό ανθρώπων που είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους: πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και ηλικιωμένοι, με μερικές φορές αντίθετες ιδέες για μια σειρά από θέματα. Πέρα όμως από όλα αυτά, το πνεύμα προτείνει την ενότητα στην ποικιλομορφία και τον σεβασμό στις αποκλίσεις.

Η Εκκλησία της Πεντηκοστής αρνείται να κλειστεί σε γκέτο, σε παρεκκλήσια. Είναι ανοικτή σε όλους. Η Εκκλησία της Πεντηκοστής αρνείται να κλειστεί στα σκευοφυλάκια, προσπαθώντας να ξεφύγει από την πραγματικότητα της ζωής, αποφεύγοντας να λερωθεί. Αυτό προσπάθησαν να κάνουν οι απόστολοι, στην ασφάλεια και την ησυχία του ανώτερου δωματίου, πίσω από κλειστές πόρτες. Αλλά το Άγιο Πνεύμα τους αναγκάζει να ανοίξουν διάπλατα τις πόρτες και να βγουν στο δρόμο. Η ζωή της Εκκλησίας πρέπει να είναι ένα σημάδι της αγάπης του Θεού μέσα στον κόσμο μας. Το Πνεύμα έδωσε στους μαθητές το κουράγιο να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής.

Στη δεύτερη επιστολή προς τον Τιμόθεο διαβάζουμε: «Διότι δεν μας έδωσε ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά μας έδωσε πνεύμα δυνάμεως, και αγάπης και σωφρονισμού.» (Β Τιμ 1, 6-7)

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, η Πεντηκοστή μας προσκαλεί να ανοιχτούμε στο Πνεύμα που μας δίνει το θάρρος να ζήσουμε την πίστη μας γινόμενοι μάρτυρες του Ιησού Χριστού και του μηνύματός Του για ενότητα και ειρήνη. Όπως λέει τόσο καλά η Ακολουθία της σημερινής γιορτής: «Έλα, Άγιο Πνεύμα, στις καρδιές μας... Μαλάκωσε ό,τι είναι άκαμπτο, ζέστανε ό,τι είναι κρύο, κάνε ίσιο ό,τι είναι στραβό.»

Διαλογισμός για το Ευαγγέλιο της ημέρας

Το σημερινό ευαγγέλιο είναι μέρος της πρώτης αποχαιρετιστήριας ομιλίας του Ιησού στο ευαγγέλιο του Αγίου Ιωάννη. Ο Ιησούς έχει περάσει περίπου δύο χρόνια με τους αποστόλους Του, οι οποίοι άφησαν τα πάντα για να Τον ακολουθήσουν. Θέλει να τους προετοιμάσει για το δράμα του θανάτου Του στο σταυρό. Για να μην μείνουν στη φαινομενική αποτυχία του πιο τρομερού βασανιστηρίου που επέβαλαν οι Ρωμαίοι στους σκλάβους, της σταύρωσης, θέλει να τους διδάξει να ζουν χωρίς τη φυσική Του παρουσία στο πλευρό τους, να ζουν μια ορισμένη απουσία ή μάλλον μια άλλη μορφή παρουσίας, αφού όταν αναστηθεί θα τους δώσει το μεγάλο δώρο του Πνεύματός Του.

1.Προσωπική εμπειρία της κοινωνίας. Υπάρχει όμως ένας όρος για να ζήσουν οι μαθητές αυτή την εμπειρία, και αυτός είναι να ζήσουν αυτό που ο ίδιος ο Ιησούς έζησε πάντα: την ελεύθερη αγάπη. «Αν με αγαπάτε, θα τηρείτε τις εντολές μου.» Ποιες εντολές; Οι απόστολοι τις θυμούνται καλά: είναι η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον πλησίον. Οι απόστολοι καλούνται λοιπόν να τηρήσουν τα λόγια του δασκάλου τους και να συνεχίσουν το έργο που αυτός ξεκίνησε. Χάρη στο Πνεύμα που Τους υποσχέθηκε, δεν θα μείνουν ορφανοί. Στο πιο οικείο μέρος της καρδιάς τους, θα έχουν μια προσωπική εμπειρία κοινωνίας με τον Θεό. Θα ανακαλύψουν ότι η ζωή τους συνδέεται με τη ζωή του Χριστού: « Όταν έρθει εκείνη η μέρα, θα το καταλάβετε ότι εγώ είμαι αχώριστος από τον Πατέρα, κι εσείς από μένα, κι εγώ από σας.» Αυτό θα εκφράσει ο Απόστολος Παύλος με έναν αξιοσημείωτο τρόπο: «Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός που ζει μέσα μου.» Και θα το βιώσουν αυτό εκπληρώνοντας την εντολή της αγάπης: «Όποιος με αγαπάει, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου, και εγώ θα τον αγαπώ και θα του δείξω τον εαυτό μου.»

2.Μια άλλη μορφή παρουσίας. Αυτά τα λόγια του Ιησού μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε ένα από τα στάδια του πένθους.  Μετά το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, ενός συζύγου για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι, κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών, συσσωρεύουν εξωτερικές αναμνήσεις, φωτογραφίες, ρούχα...

Ζουν μια πολύ οδυνηρή περίοδο έλλειψης, απουσίας, αποδόμησης. Τα πάντα τους φαίνονται άχρηστα. Αλλά σταδιακά κάποιοι καταφέρνουν να επανέλθουν. Για αυτούς, ο νεκρός δεν είναι πλέον έξω αλλά μέσα τους. Προχωρούν σε μια άλλη σύνδεση μαζί του, σε μια άλλη μορφή παρουσίας. Χάρη στην αγάπη που είχαν και εξακολουθούν να έχουν γι' αυτόν, βρίσκουν νέα δύναμη για να συνεχίσουν, προφανώς μόνοι τους, το έργο που ξεκίνησαν μαζί. Ζουν μια εμπειρία βαθιάς κοινωνίας, στην κοινωνία των αγίων, με τον αποθανόντα που είναι πολύ παρών σε αυτούς. Θυμάμαι μια χήρα να μου λέει: «Είναι πάντα μαζί μου. Δεν είμαι ποτέ μόνη. Με βοηθάει να κάνω αυτό που κάναμε μαζί.»

Η εμπειρία των ανθρώπων που πενθούν και το σημερινό ευαγγελικό κείμενο μπορούν επομένως να φωτιστούν η μία από την άλλη.

Βρισκόμαστε στην περίοδο του Πάσχα: μια εποχή όπου το πένθος και η φαινομενική αποτυχία δίνουν τη θέση τους στην ανακάλυψη του άδειου τάφου, στην απροσδόκητη και μυστηριώδη παρουσία του Αναστημένου και στη δωρεά του Αγίου Πνεύματος: «Εγώ θα προσευχηθώ στον Πατέρα, και αυτός θα σας δώσει έναν άλλο Σύμβουλο, που θα είναι μαζί σας πάντοτε: το Πνεύμα της αλήθειας... τον γνωρίζετε, διότι κατοικεί μαζί σας και θα είναι μέσα σας.»

Είθε αυτή η περίοδος να είναι μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε, μέσα στη θλίψη και τις αποτυχίες μας, τη δύναμη του Πνεύματος που αποκαλύπτει την παρουσία του Χριστού και μας δίνει τη δυνατότητα να τον βιώσουμε με πίστη στο λόγο του. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

8

Περίοδος της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Εορτή της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού

14 Σεπτεμβρίου 2022

    «Θέλουμε να δούμε τον Ιησού»

    (Ιωα. 12:21)

Ανάμεσα σ' αυτούς που ανέβηκαν να προσκυνήσουν στη γιορτή ήταν και μερικοί Έλληνες. Αυτοί, λοιπόν, πήγαν στο Φίλιππο, που καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και τον παρακαλούσαν μ' αυτά τα λόγια: «Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού».

Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,

Αγαπημένη μου Καρπάσια,

Είναι με ιδιαίτερη χαρά που βρίσκομαι σήμερα μαζί σας για να εορτάσουμε όλοι μαζί, την εορτή της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού στην Καρπάσια. Σας διαβεβαιώνω ότι σας έχω πάντοτε στην καρδιά μου και στις προσευχές μου. Είθε, ο Τίμιος Σταυρός, τον οποίο εορτάζουμε σήμερα, να μεσολαβήσει για σύντομη επιστροφή σε όλα τα Μαρωνιτικά χωριά μας. Αυτή η εορτή του ένδοξου Σταυρού την οποία μας καλεί το Λειτουργικό έτος να γιορτάσουμε σήμερα μας κάνει να συλλογιστούμε το απόσπασμα του Ιωάννη όπου Έλληνες έρχονται στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή του Πάσχα. Εκεί ζητούν «Να δουν τον Ιησού». Δεν πρόκειται για μια απλή περιέργεια, αλλά για:

1. Έκφραση μιας βαθιάς επιθυμίας. Ο Ιωάννης χρησιμοποιεί διάφορα ρήματα για να δείξει το όραμα. Υπάρχει ένα που υποδηλώνει μια εξωτερική ματιά, ένα άλλο που σημαίνει εξετάζω προσεκτικά, και έπειτα υπάρχει το ρήμα που υποδηλώνει την πληρότητα του οράματος.

Στην αφήγηση της Ανάστασης στο κεφάλαιο 20, η Μαρία η Μαγδαληνή παρατηρεί ότι η πέτρα έχει αφαιρεθεί από τον τάφο (Ιωα. 20:1), ο Πέτρος και ο αγαπημένος μαθητής εξετάζουν τα λινά υφάσματα (Ιωα. 20:5-6). Αλλά ο Ιωάννης λέει συνοπτικά για τον αγαπημένο μαθητή: «Είδε και πίστεψε» (Ιωάννης 20:8). Είναι το βαθύ του βλέμμα που τον ανοίγει στην πίστη. Ο Λουκάς χρησιμοποιεί το ίδιο ρήμα για να δείξει την επιθυμία του Ζακχαίου: «ζητούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς» (Λουκ. 19:3). Αυτό το ρήμα το βρίσκουμε στο αίτημα των Ελλήνων. Η έκφραση μιας βαθιάς επιθυμίας που κουβαλούν μέσα τους, πιθανώς περισσότερο απ' όσο φαντάζονται.

Εμείς θέλουμε πραγματικά να «δούμε τον Ιησού»; Η Περίοδος του Σταυρού δεν θα πάψει ποτέ να μας καλεί να δούμε σε βάθος τον Ιησού. Μας προτείνει να πάμε στην καρδιά της πίστης μας, να πάμε πέρα από μια επιφανειακή ματιά ή γνώση για τον Ιησού, να πάμε να τον συναντήσουμε. Η επιθυμία των Ελλήνων που ανέβηκαν στην Ιερουσαλήμ είναι και δική μας. Είναι γραμμένο στην καρδιά κάθε ανθρώπου: «θα θέλαμε να δούμε τον Ιησού»...

2. Η «ώρα» του Ιησού. Στη συνέχεια, οι Έλληνες πηγαίνουν στον Φίλιππο, με τον οποίο αισθάνονται πιο κοντά επειδή έχει ελληνικό όνομα, όπως εμείς πηγαίνουμε πρόθυμα σε εκείνους που είναι κοντά μας και ξέρουμε ότι είναι επίσης κοντά στον Ιησού. Ο Φίλιππος βρίσκει τον Ανδρέα στον οποίο ο Ιησούς είχε πει: «έλα και δες» (Ιωα. 1:39). Επειδή και οι μαθητές κινούνται από την επιθυμία να δουν τον Ιησού, γι' αυτό ξεκινούν να τον ακολουθoύν. Βλέπουν τα σημάδια που έκανε.

Πολλές φορές, ο Ιησούς τους είχε μιλήσει για την «ώρα» του. Μια έκφραση που τους φαινόταν αινιγματική, αλλά είχαν αντιληφθεί, έστω και με διαίσθηση, ότι αυτή την ώρα θα «έβλεπαν τον Ιησού» με εκείνο το βλέμμα πληρότητας που αλλάζει τα πάντα.

3. Ο Ιησούς δείχνει ποιος είναι. Και τώρα ο Ιησούς τους λέει: «Ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου». (Ιωα. 12:23). Για τι είδους δόξα μιλάμε; Η εβραϊκή λέξη «δόξα» (כָּבוֹד) αναφέρεται στη βαρύτητα Δόξα είναι αυτό που έχει βαρύτητα, συνέπεια. Ο Υιός Του ανθρώπου δοξάζεται δείχνοντας ποιος είναι. Δείχνοντας τι είναι πρωταρχικό στη ζωή Του.

Ο Πατέρας είναι αυτός που Τον δοξάζει, αλλά ο Ιησούς θα εκδηλώσει αυτή τη δόξα στην ανθρώπινη υπόστασή Του. «Όποιος με βλέπει, βλέπει τον Πατέρα», λέει στον Φίλιππο (Ιωα. 14:9). Γι' αυτό, «γνωρίζοντας ότι είχε έρθει η ώρα να μεταβεί από αυτόν τον κόσμο στον Πατέρα Του» (Ιωα. 13:) πάνω απ' όλα ζητάει: «Πατέρα, δόξασε το όνομά Σου» (Ιωα.12:28).

4. 4. Μια απίστευτη καρποφορία. «Αν ένας κόκκος σιταριού πέσει στη γη και δεν πεθάνει, μένει μόνος- αν όμως πεθάνει, κάνει πολλούς καρπούς» (Ιωα. 20:24). Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Προκαλεί μια δυσαναλογία. Αλλά είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή λόγω της ριζικής αντίθεσης μεταξύ δύο πραγματικοτήτων: από τη μία πλευρά μια στείρα μοναξιά και από την άλλη μια αφθονία καρπών. Και καταλαβαίνουμε ότι η εικόνα του σπόρου παραπέμπει στη δυνατότητα απίστευτης καρποφορίας. Ο Ιησούς εξηγεί: «Όποιος αγαπάει τη ζωή του τη χάνει- όποιος την αποχωρίζεται σ' αυτόν τον κόσμο, θα την κρατήσει για την αιώνια ζωή». (Ιωα. 12:25). Η ζωή δεν αξίζει να αγαπηθεί; Θα την περιφρονούσε ο Ιησούς; Γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς ήρθε για να έχουμε ζωή και μάλιστα άφθονη (βλ. Ιωα. 10:10). Αν υπάρχει μια ζωή που αγαπιέται πλήρως, που ζει πλήρως, αυτή είναι η ζωή του Ιησού.

Ένας ελεύθερος άνθρωπος, που αντιμετωπίζει τα πάντα και τους πάντες, διακηρύσσοντας τους μακαρισμούς, αλλά κυρίως κάνοντάς τους πράξη. Ο συγγραφέας των Πράξεων των Αποστόλων συνοψίζει το ταξίδι του Ιησού λέγοντας: «όπου πήγαινε έκανε καλό». (Πράξεις 10:38).

5. Αποδεχόμενος να δώσει τη ζωή Του. Αυτός είναι ο δρόμος του Ιησού, αλλά είναι και ο δρόμος εκείνων που τον ακολουθούν. Ο Ιησούς κάνει τους οπαδούς του - εμάς σήμερα - να καταλάβουν ότι από τον σταυρό πηγάζει η ζωή. Καθώς ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τον θάνατό Του, μας καλεί να κατανοήσουμε την ύπαρξή μας υπό το πρίσμα του δικού Του περάσματος από τον θάνατο στη ζωή. Όσοι αγαπούν τη ζωή τους ως ιδιοκτησία τους, την οποία πρέπει να υπερασπιστούν με κάθε κόστος και να μην την αφήσουν ποτέ, καταλήγουν να την χάσουν. Γίνεται λοιπόν η ζωή τους σαν «άχυρο που σκορπίζει ο άνεμος» (Ψαλμός 1:4).

«Ο αληθινός θάνατος είναι η στειρότητα εκείνου που δεν δίνει, εκείνου που δεν ξοδεύει τη ζωή του, αλλά θέλει να την κρατήσει ζηλότυπα. Το να δεχτούμε να δώσουμε τη ζωή μας μέχρι θανάτου είναι ο δρόμος για τη ζωή σε αφθονία, για μας και για τους άλλους» (E. Bianchi). Το να μισήσουμε τη ζωή μας σ' αυτόν τον κόσμο, το να μην επιτρέψουμε να μας παρασύρει μια λογική στην οποία βάζουμε τον εαυτό μας στο κέντρο των πάντων, είναι το να επιτρέψουμε στη ζωή μας να εκδηλώσει όλη την καρποφορία της, είναι το να την «φυλάξουμε για την αιώνια ζωή» (Ιωα. 12,25).

Εδώ σκέφτεται κανείς τη μαρτυρία του Παύλου: «Ξεχνώ αυτά που είναι πίσω μου και κάνω ότι μπορώ για να φτάσω αυτά που βρίσκονται μπροστά μου. Αγωνίζομαι να τερματίσω και προσβλέπω στο βραβείο της ουράνιας πρόσκλησης του Θεού δια του Ιησού Χριστού». (Φιλ 3:13-14).

6.  Ζώντας το παρόν ως μεταμορφωμένοι άνθρωποι. Αυτό μας καλεί να κάνουμε ο Ιησούς. «Αν κάποιος θέλει να με υπηρετήσει, ας με ακολουθήσει- και όπου είμαι εγώ, εκεί θα είναι και ο δούλος μου. Αν κάποιος με υπηρετήσει, ο Πατέρας μου θα τον τιμήσει». (Ιωα. 12:26). Το μυστήριο του Πάσχα Του είναι αυτό που καλούμαστε να ζήσουμε σαν Αυτόν και μαζί Του, παίρνοντας τη θέση του δούλου. Και αυτό, από εδώ και στο εξής. Ο Παύλος μαρτυρεί γι’αυτό: «Ζω, αλλά δεν είμαι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός που ζει μέσα μου. Ό,τι ζω τώρα με τη σάρκα, το ζω με την πίστη στον Υιό του Θεού, ο οποίος με αγάπησε και παραδόθηκε για μένα» (Γαλ 2:20). Ο Παύλος έχει γίνει ένα νέο ον, ένα μεταμορφωμένο ον. Καταλαβαίνει ότι και γι' αυτόν ακούγεται η φωνή από τον ουρανό: «Τον δόξασα και πάλι θα Τον δοξάσω» (Ιωα. 12:28).

Ο Άγιος Ειρηναίος μας λέει: «Η δόξα του Θεού είναι ο ζωντανός άνθρωπος, και η ζωή του ανθρώπου είναι το όραμα του Θεού.» Το να δίνεις τη ζωή σου σημαίνει να είσαι εκεί που είναι ο Ιησούς, να ζεις το παρόν σου με μεταμορφωμένο τρόπο, να βλέπεις τον Θεό.

Προσευχή : «Κύριε, Θεέ μου, μοναδική μου ελπίδα, ένα μόνο πράγμα Σου ζητώ: να μην κουραστώ ποτέ να Σε αναζητώ, αλλά αφού Σε βρω, να Σε αναζητώ ακόμη περισσότερο. (...) Είθε να Σε θυμάμαι, είθε να επιθυμώ να Σε βλέπω και να Σε αγαπώ, μέχρι να μεταμορφωθώ εντελώς με Σένα. (Άγιος Αυγουστίνος) Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Εορτή της Αγίας Τριάδας

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

Με την ευκαιρία της εορτής της Αγίας Τριάδας

 (Ματθαίος 28 / 16 – 20)

Αγαπητά εν Χριστώ αδέλφια,

Οι έντεκα μαθητές έφυγαν για τη Γαλιλαία, στο βουνό όπου ο Ιησούς τους είχε παραγγείλει να πάνε.  Όταν τον είδαν, τον προσκύνησαν· μερικοί όμως είχαν αμφιβολίες.  Ο Ιησούς τους πλησίασε και τους είπε: «Ο Θεός μού έδωσε όλη την εξουσία στον ουρανό και στη γη. Πηγαίνετε λοιπόν και κάνετε μαθητές μου όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και διδάξτε τους να τηρούν όλες τις εντολές που σας έδωσα. Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμου». Αμήν.

1.Η εορτή της Αγίας Τριάδας που γιορτάζουμε σήμερα εισήχθη στον κύκλο του λειτουργικού έτους μόλις τον 14ο αιώνα.

Η αναφορά σε ένα Άγιο Πνεύμα, που κληροδοτήθηκε από τον Χριστό για να συνεχίσει την αποστολή Του, είναι πάντως καθιερωμένη στην Καινή Διαθήκη. Ήδη από την Παλαιά Διαθήκη γινόταν πολύς λόγος για ένα Πνεύμα του Θεού, μια δημιουργική πνοή ή ανάσα που δόθηκε στους προφήτες στο έργο τους για την δημιουργία μιας νέας γης και ενός νέου ουρανού, όπως το ονόμασαν ο Ησαΐας και ο Ιερεμίας. Η εορτή της Αγίας Τριάδας εμφανίζεται ως ευχαριστία της Εκκλησίας γι' αυτόν τον Θεό που αποκαλύφθηκε σιγά-σιγά στην ιστορία και που θέλει να συνεχίσει να είναι παρών, να είναι παρών σε μας. Μακριά από το να είναι ένα αφηρημένο, εξωτερικό δόγμα, το τριαδικό δόγμα επηρεάζει στενά τη χριστιανική μας ζωή.

2. Σήμερα, μια εβδομάδα μετά την Πεντηκοστή, όταν λάβαμε τη δωρεά του Πνεύματος, η Εκκλησία μας καλεί να συλλογιστούμε το μεγάλο μυστήριο της Αγίας Τριάδας. Αυτά τα τρία θεία πρόσωπα που υλοποιούν και συνεπαίρνουν το όνειρο κάθε κοινότητας. Ένας πληθυντικός που σέβεται την προσωπικότητα κάθε ατόμου χωρίς να βλάπτει τη βαθιά ενότητα μεταξύ των μελών της ομάδας. Αυτό είναι το ιδανικό όλων των ζευγαριών: να είναι ένα ενώ παραμένουν δύο. Είναι επίσης το ιδεώδες κάθε κοινωνίας και κάθε έθνους: να είμαστε ένα και ταυτόχρονα να παραμένουμε πολλοί.

3. Το μυστήριο της Αγίας Τριάδας, όπως όλα τα τυπικά χριστιανικά μυστήρια, δεν είναι αυθόρμητα προσιτό στην ανθρώπινη νοημοσύνη μας. Και όμως αυτό το μυστήριο είναι ένα από εκείνα που ανταποκρίνονται σε μια από τις βαθύτερες προσδοκίες της ανθρωπότητας: ενότητα στην αγάπη ή αγάπη στην ενότητα. Η Αγάπη είναι η πηγή και το θεμέλιο κάθε αληθινής ενότητας. Ο ίδιος ο Ιησούς θα το καταστήσει αυτό σαφές και θα μαρτυρήσει στους μαθητές Του ότι η ίδια η φύση της ύπαρξης του Θεού είναι η Αγάπη.

4. Έτσι, αν σήμερα μιλάμε για την Αγία Τριάδα, δεν είναι επειδή ο Ιησούς έδωσε ένα μάθημα για την Αγία Τριάδα, αυτή η λέξη δεν υπάρχει στη Βίβλο, αλλά απλώς επειδή την έζησε. Μίλησε για τον Θεό ως πατέρα Του, αποκάλεσε τον εαυτό του Υιό του Θεού και μίλησε για το Άγιο Πνεύμα που Τους ενώνει. Πέρα από αυτόν τον αφηρημένο τύπο, λοιπόν, η Αγία Τριάδα σημαίνει ότι ο Θεός μας διδάσκει την αληθινή φύση των σχέσεων για τις οποίες όλοι μας βασικά πεινάμε και διψάμε. Ο άνθρωπος γίνεται αληθινά άνθρωπος μόνο όταν δίνει και παίρνει: ανταλλαγή και δώρο.

5. Έτσι, όταν γιορτάζουμε έναν Θεό της κοινωνίας, έναν Θεό της σχέσης, μαθαίνουμε από Αυτόν το άνοιγμα στους άλλους, τον αμοιβαίο σεβασμό και το μοίρασμα που μπορεί να φτάσει μέχρι την ολοκληρωτική προσφορά του εαυτού μας.

Επομένως, δεν είναι μόνο θέμα λέξεων, αλλά πρωτίστως θέμα συμπεριφοράς. Δεν πρόκειται για μια απλή τελετή μαγικής αποτελεσματικότητας, ούτε για μια προσκόλληση σε ιδέες, αλλά για μια συγκεκριμένη μεταστροφή που με τη σειρά της γίνεται η καθημερινή μαρτυρία μιας ζωής σύμφωνης με το Ευαγγέλιο.

6. Η γιορτή της Αγίας Τριάδας είναι επομένως ένα κίνητρο, ένα διαρκές κάλεσμα να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μετατραπούν στο είδος των σχέσεων που ζωντανεύουν τη ζωή του Θεού και διαμορφώνουν την παρουσία Του ανάμεσά μας.

7. Αυτή η εορτή μας οδηγεί στο να αναγνωρίζουμε και να καλωσορίζουμε τις διαφορές των άλλων ως πλούτο, να σεβόμαστε τη θεμελιώδη ισότητα όλων των μελών του λαού του Θεού, εν ολίγοις να "φτιάχνουμε την εκκλησία" με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελεί ένδειξη της πολλαπλής αγάπης του Θεού μεταξύ των ανθρώπων.

8. Είθε η πίστη στον Θεό μας, του οποίου το πρόσωπο είναι Τριαδικό, να είναι για όλους μας πηγή φωτός και ζωής για όλη μας τη ζωή.

Προσευχή: Κύριε Ιησού, τι υπέροχη εορτή αποτελεί το να να συνομιλούμε από καρδιάς μαζί Σου, αυτή την Κυριακή της Αγίας Τριάδας. Σε παρακαλώ, συνόδευσε με κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου προσευχής και βοήθησέ με να γίνω ένα πιο ευέλικτο όργανο στα χέρια σου. Η μόνη μου επιθυμία είναι να Σε ευχαριστήσω. Κύριε, γέμισε την καρδιά μου με τη χάρη Σου, ώστε να μπορέσω να εκπληρώσω πλήρως το θέλημά Σου στη ζωή μου.

Κύριε Ιησού, βοήθησέ με να κατανοήσω καλύτερα αυτό το μεγάλο μυστήριο της Αγίας Τριάδας. Ποτέ μην με αφήσετε να ξεχάσω ότι είστε συνεχώς εκεί και με παρακολουθείτε και αναζητάτε ό,τι με ενδιαφέρει περισσότερο. Το πιο σημαντικό είναι να με βοηθήσεις να Σε γνωρίσω καλύτερα και να Σε αγαπήσω καλύτερα, ώστε να μπορώ να κάνω αυτή την αγάπη πράξη στην καθημερινή μου ζωή. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

5

Περίοδος της Πεντηκοστής

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

14η Κυριακή της Πεντηκοστής ( Λουκάς  10 / 38 - 42)

Η Μάρθα και η Μαρία

Καθώς πορευόταν με τους μαθητές του ο Ιησούς, μπήκε σ' ένα χωριό, και τον υποδέχτηκε σπίτι της κάποια γυναίκα που την έλεγαν Μάρθα. Αυτή είχε μια αδερφή που ονομαζόταν Μαρία, κι η οποία κάθισε στα πόδια του Ιησού και άκουγε τη διδασκαλία του. Αντίθετα, η Μάρθα δούλευε ασταμάτητα για να τους περιποιηθεί. Πήγε λοιπόν στον Ιησού και του είπε: «Κύριε, δε νοιάζεσαι που η αδερφή μου με άφησε μόνη να σε περιποιούμαι; Πες της, λοιπόν, να με βοηθήσει». Ο Ιησούς της αποκρίθηκε: «Μάρθα, Μάρθα, ασχολείσαι κι αγωνιάς για πολλά πράγματα, ενώ ένα μόνο χρειάζεται. Αυτό διάλεξε η Μαρία, και δεν πρόκειται να της το αφαιρέσει κανείς».

1. 1. Η Μάρθα ήταν απασχολημένη με τις πολλές εργασίες της υπηρεσίας. Ο Ιησούς ήταν συχνά φιλοξενούμενος στο σπίτι της Μάρθας, της Μαρίας και του φίλου του, Λαζάρου. Γνωρίζουμε από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη πόσο πολύ αγαπούσε ο Ιησούς αυτή την οικογένεια. Αργότερα, ο Ιησούς θα αποδείξει το βάθος της στοργής Του γι' αυτούς με ένα από τα πιο θεαματικά θαύματά Του: την ανάσταση του Λαζάρου.

Η Μάρθα είναι γεμάτη ενέργεια. Τρέχει από τη μια άκρη του σπιτιού στην άλλη, ανυπομονώντας να βεβαιωθεί ότι όλα είναι σωστά για να δεχτεί τον Ιησού. Είναι θαυμάσιο να βλέπεις ότι δεν έχει ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ την παρουσία του Ιησού στο σπίτι της. Η παρουσία του δεν είναι φυσιολογική γι' αυτήν. Αντιθέτως, είναι πολυάσχολη, απασχολημένη με «πολλαπλές» ασχολίες.

Έχω συνηθίσει την παρουσία του Ιησού στη ζωή μου; Ποια είναι η στάση μου κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας; Καταβάλλω προσπάθεια να Του δείξω την αγάπη και τη στοργή μου ανακαλώντας τον εαυτό μου και κρατώντας την καρδιά μου στραμμένη προς αυτόν;

2. Κύριε, δεν σε νοιάζει; Αν και η αγάπη είναι το κίνητρο για τις πράξεις της Μάρθας, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει ότι η αδελφή της, η Μαρία, κάθεται στα πόδια του Ιησού και δεν κάνει τίποτα. «Γιατί δεν με βοηθάει;» Ζηλεύει η Μάρθα; Όχι, γιατί η Μάρθα θα μπορούσε εξίσου εύκολα να σταματήσει αυτό που κάνει και να καθίσει με τον Ιησού - ξέρει ότι θα ήταν ευπρόσδεκτη. Αλλά δυσανασχετεί που εργάζεται ενώ η Μαρία δεν κάνει τίποτα.

Αυτή η σκηνή συμβολίζει τη δική μας εμπειρία να κοιτάμε τους άλλους και τις καταστάσεις της ζωής τους αντί να εστιάζουμε στη σχέση μας με τον Κύριο. Αν ο Κύριος θέλει να υπηρετώ στο τραπέζι ή να κάθομαι στα πόδια Του, δεν έχει σημασία! Το σημαντικό δεν είναι η ίδια η πράξη, αλλά να κάνω αυτό που μου ζητάει ο Ιησούς.

Θέλω να αποκτήσω την ειρήνη και την ηρεμία του νου που αρμόζει στους οπαδούς του Ιησού; Τότε πρέπει να σταματήσω να κάνω συγκρίσεις και να κάνω αυτό που ζητάει ο Κύριος από ΕΜΕΝΑ. Δεν χρειάζεται να ανησυχώ για το αν άλλοι έχουν λάβει «καλύτερο μερίδιο.»

3. Μόνο ένα πράγμα χρειάζεται. Ας προσέξουμε να μην παρερμηνεύουμε αυτά τα λόγια του Ιησού.

Δεν προτείνει μια επιλογή μεταξύ της δραστηριότητας της Μάρθας και της περισυλλογής της Μαρίας. Στην πραγματικότητα, το «μόνο ένα πράγμα είναι απαραίτητο» σημαίνει ακριβώς ότι όλες οι ενέργειές μας στην υπηρεσία του Θεού και των άλλων πρέπει να έχουν τις ρίζες τους στην προσευχή.

Πρέπει να είμαστε πάντα «συνδεδεμένοι», προσφέροντας συνεχώς την καρδιά και το μυαλό μας σ' Αυτόν, ώστε όλες μας οι προσπάθειες να είναι αληθινές προσπάθειες αγάπης.

Προσευχή : Κύριε, συχνά είμαι καταβεβλημένος από τη δουλειά και τις ανησυχίες μου. Δώσε μου τη βοήθειά Σου, ώστε όλες μου οι προσπάθειες να είναι μόνο για Σένα. Μην με αφήσεις να πέσω σε φθόνο ή δυσαρέσκεια. Ό,τι κι αν κάνω, ας γεμίσει η καρδιά μου με την παρουσία Σου.Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος της Πεντηκοστής

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

13η Κυριακή της Πεντηκοστής ( Λουκάς  8 / 4 - 15)

Η παραβολή του σποριά

Όταν συγκεντρώθηκε κοντά στον Ιησού πολύς κόσμος, που έρχονταν από διάφορες πόλεις, εκείνος τους είπε μια παραβολή: «Βγήκε ο σποριάς για να σπείρει το σπόρο του· καθώς έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν στο δρόμο, όπου καταπατήθηκαν και τους έφαγαν τα πουλιά. Άλλοι έπεσαν στις πέτρες και, όταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δεν είχε υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και, όταν αυτά φύτρωσαν μαζί τους, τους έπνιξαν. Άλλοι όμως έπεσαν στο γόνιμο έδαφος, φύτρωσαν κι έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο». Αφού τα είπε όλα αυτά, πρόσθεσε με έμφαση: «Όποιος έχει αυτιά για ν' ακούει ας τα ακούει». Οι μαθητές του τότε τον ρωτούσαν: «Τι σημαίνει η παραβολή αυτή;» Εκείνος τους απάντησε: «Σ' εσάς έδωσε ο Θεός να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας του, ενώ στους υπολοίπους αυτά δίνονται με παραβολές, ώστε

να κοιτάζουν αλλά να μη βλέπουν

και ν' ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν».

«Η παραβολή αυτή σημαίνει το εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Οι σπόροι που έπεσαν στο δρόμο, είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο του Θεού· έρχεται όμως ύστερα ο διάβολος και τον παίρνει απ' τις καρδιές τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν. Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος, είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν το λόγο, τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα· γι' αυτό πιστεύουν για λίγο διάστημα και, όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας, απομακρύνονται. Αυτοί που έπεσαν στ' αγκάθια, είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο, συμπορεύονται όμως με τις φροντίδες, με τον πλούτο και τις απολαύσεις της ζωής, πνίγονται απ' αυτά και δεν καρποφορούν. Με το σπόρο που έπεσε στο γόνιμο έδαφος, εννοούνται όσοι άκουσαν το λόγο με καλή και αγαθή καρδιά, τον φυλάνε μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή».

1. Ο Ιησούς κηρύττει, διδάσκει ακούραστα. Η αποστολή του είναι σαν φωτιά που καίει μέσα του. Η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ανάμεσά τους και δεν έχουν ιδέα.

Η Βασιλεία του Θεού είναι το πεπρωμένο και η ευδαιμονία του ανθρώπου και αυτός ζει σαν να μην υπάρχει, σαν η μόνη ζωή να είναι η γήινη.

Ο Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος, περπάτησε στους δρόμους της Ιουδαίας και της Γαλιλαίας πριν από 2.000 χρόνια, αλλά αυτά που δίδαξε εκείνη την ημέρα στο πλήθος που συγκεντρώθηκε γύρω του, τα διδάσκει και σε μένα σήμερα. Τι γνωρίζω για τη Βασιλεία; Όχι μόνο στη θεωρία, αλλά κυρίως στη ζωή μου: ζω για τη Βασιλεία, για την αληθινή ζωή;

2. Σε αυτή την παραβολή, ο Χριστός δείχνει ότι ο σποριάς είναι ο Θεός. Αυτός είναι που δίνει τον λόγο Του. Είναι στο χέρι μας να Τον καλωσορίσουμε. Όμως, το να ανοίξουμε τον εαυτό μας για να δεχτούμε αυτόν τον σπόρο δεν είναι επίσης ένα δώρο από τον Κύριο: η πίστη. Με την πίστη πιστεύουμε στον Θεό και σε όλα όσα μας έχει πει και μας έχει αποκαλύψει, και όσα η Αγία Εκκλησία μας προτείνει να πιστέψουμε, διότι Αυτός είναι η ίδια η αλήθεια. Με την πίστη «ο άνθρωπος εμπιστεύεται ελεύθερα τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στον Θεό» (Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, αρ. 1814).

Αυτή η πίστη είναι ο θησαυρός μας. Χάρη σε αυτή ζούμε σε ένα διαφορετικό ορίζοντα: η ζωή δεν τελειώνει με το θάνατο! Όλα όσα μας συμβαίνουν είναι ανασχεδιασμένα. Και η πίστη δεν είναι μόνο μια συγκατάβαση της νοημοσύνης μας, αλλά μας οδηγεί να εμπιστευτούμε τον ουράνιο Πατέρα μας, να αφεθούμε στα χέρια Του. Γνωρίζει όλα όσα χρειαζόμαστε και μας τα παρέχει. Αυτός ο θησαυρός καθιστά δυνατή την ευτυχία, ακόμη και στις χειρότερες συνθήκες, ακόμη και αν αυτό φαίνεται σαν σκάνδαλο και τρέλα. Η πίστη μας είναι ο θησαυρός μας, γιατί δίνει νόημα στη ζωή μας. «Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που πιστεύει στον Κύριο!» (Ψαλμός 39:5)

3. Παραδόξως, δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε στην πίστη μας αν την κρατάμε κρυμμένη, θαμμένη, ώστε να μην ξεχωρίζει. Πρέπει να μαρτυρήσουμε την πίστη μας όσο και οι αδελφοί μας πρέπει να την δεχτούν. «Λάβατε ελεύθερα: δώσατε ελεύθερα» είπε ο Κύριος στους αποστόλους Του όταν τους έστειλε στην ιεραποστολή. (Ματθ. 10:8) Πόσα έχουμε λάβει και πόσο αξίζει το παιχνίδι! Υπάρχει κανείς γύρω μας που να μην έχει ανάγκη να γνωρίσει αυτόν τον Θεό που «είναι τρυφερός και ελεήμων, αργός στο θυμό και γεμάτος αγάπη»; (Ψαλμ. 144) «Πώς μπορούμε να πιστέψουμε σ' αυτόν χωρίς να έχουμε ακούσει τον λόγο του; Πώς μπορούμε να ακούσουμε τον λόγο Του, αν κανείς δεν τ

ον έχει διακηρύξει»; (Ρωμ. 10:13-14).

Προσευχή : Κύριε, σε ευχαριστώ για το δώρο της πίστης, της πίστης μου μέσω της οποίας πιστεύω σε Σένα. Σ' ευχαριστώ που ήρθες τόσο κοντά μου, γιατί δεν είμαι ικανός να σε φτάσω, αλλά εσύ έσκυψες τόσο πολύ, ώστε να βρίσκεσαι μέσα μου σήμερα!

Ιησού, τα ξέρεις όλα, ξέρεις ότι σε αγαπώ και ξέρεις επίσης ότι είμαι αδύναμος, ακόμη και όταν παίρνω αποφάσεις. Και όμως η αποστολή είναι τόσο σημαντική! Πρόκειται για τη σωτηρία των ψυχών! Ζήσε λοιπόν, δράσε μέσα μου, γιατί χωρίς Εσένα δεν μπορώ να κάνω τίποτα, αλλά για Σένα όλα είναι δυνατά. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος της Πεντηκοστής

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

12η Κυριακή της Πεντηκοστής ( Ματθαίος 15 / 21 - 28)

Η αδυναμία του Ιησού

Ο Ιησούς άφησε τον τόπο εκείνο κι αναχώρησε για την περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας. Τότε μια γυναίκα Χαναναία βγήκε έξω από τα όρια της περιοχής εκείνης και του φώναζε δυνατά: «Ελέησέ με, Κύριε, Υιέ του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Αυτός δεν της απαντούσε λέξη. Τον πλησίασαν τότε οι μαθητές του και τον παρακαλούσαν: «Διώξε την, γιατί μας ακολουθεί και φωνάζει».  Ο Ιησούς είπε: «Έχω αποσταλεί μόνο για τους πλανεμένους Ισραηλίτες». Εκείνη όμως ήρθε και τον προσκύνησε λέγοντας: «Κύριε, βοήθησέ με». Αυτός της αποκρίθηκε: «Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το πετάξει στα σκυλιά». «Ναι, Κύριε», είπε εκείνη, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε ο Ιησούς της απάντησε: «Μεγάλη είναι η πίστη σου, γυναίκα! Ας γίνει όπως το θέλεις». Κι από κείνη την ώρα γιατρεύτηκε η θυγατέρα της.

1. Ο Ιησούς ψάχνει την πίστη. Όταν τα παιδιά θέλουν άδεια από τους γονείς τους, προσπαθούν να βρουν το πιο αδύναμο σημείο τους. Αν γνωρίζουν ότι η μητέρα τους είναι πιο «διαχειρίσιμη» όταν τη βοηθούν στις δουλειές του σπιτιού, θα βοηθήσουν να συμμαζέψουν την κουζίνα πριν ζητήσουν την επιθυμητή άδεια. Όταν θέλουμε να πάρουμε κάτι από τον Ιησού, πρέπει να καταλάβουμε ότι η «αδυναμία» του είναι η πίστη μας. Θέλει να πιστέψουμε σε αυτόν και να τον εμπιστευτούμε με όλη μας την καρδιά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ιησούς συχνά λέει, «η πίστη σου σε θεράπευσε», ή όπως στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, «η πίστη σου είναι μεγάλη». Ο Ιησούς πάντα συγκινείται από την πίστη μας.

2. Η πίστη δεν τα παρατάει. Υπάρχουν πράγματα που χρειαζόμαστε αλλά που ούτε εμείς ούτε κανένας άλλος μπορεί να μας τα δώσει. Γι' αυτό προσευχόμαστε στον Θεό. Αν φαίνεται ότι ο Θεός δεν μας ακούει, δεν είναι ότι δεν μας ακούει, αλλά μάλλον ότι θέλει να τον εμπιστευτούμε πλήρως. Με αυτόν τον τρόπο θα συνειδητοποιήσουμε την ακόλουθη πραγματικότητα: Μόνο ο Θεός μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η προσευχή είναι τόσο σημαντική. Ο Θεός θέλει να είμαστε επίμονοι στην προσευχή, γιατί μέσα από την επιμονή μας αναπτύσσουμε μεγαλύτερη επίγνωση της στοργικής πρόνοιας του Θεού. Μερικοί άνθρωποι λένε ότι κουράζονται να προσεύχονται επειδή δεν λαμβάνουν αυτό που ζητούν. Θα πρέπει να αναρωτηθούν αν αυτό που ζητούν είναι πραγματικά για την πνευματική τους ευημερία ή μόνο για το υλικό τους όφελος.

3. Η πίστη λαμβάνει αυτό που ζητάει. Όσοι πιστεύουν πραγματικά στον Ιησού Χριστό θα αντιληφθούν αν τα αιτήματά τους είναι τα σωστά. Το να ζητάμε κάτι που ικανοποιεί τον εγωισμό μας ή είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού σημαίνει ότι ο Χριστός δεν είναι πρώτος στη ζωή μας και, ως εκ τούτου, ότι δεν πιστεύουμε πραγματικά σ' Αυτόν. Μόνο τότε μπορούμε να καταλάβουμε τα λόγια του Χριστού: «Ζητήστε και θα σας δοθεί - αναζητήστε και θα βρείτε - χτυπήστε και θα σας ανοιχτεί». (Ματθ. 7:7). Ο Θεός μας επιφυλάσσει πολλά πράγματα. Θα τα πάρουμε μόνο αν τα ζητήσουμε με πίστη.

Προσευχή : Κύριε Ιησού Χριστέ, κάνε την πίστη μου σε Σένα να μεγαλώσει. Μάθε με να Σε βάζω πρώτο στη ζωή μου, ώστε να βλέπω τα πράγματα όπως τα βλέπεις Εσύ. Κύριε, βοήθησέ με να προσεύχομαι σε Σένα με εμπιστοσύνη. Μάθε με να βάζω όλη μου την εμπιστοσύνη σε Σένα. Μην αφήνεις τον εγωισμό μου ή τους φόβους μου να παίρνουν το προβάδισμα. Σ' αγαπώ, Κύριε, γιατί ξέρω ότι δεν υπάρχει πρόσωπο ή πράγμα μεγαλύτερο από Σένα και ότι πάντα επιθυμείς το μεγαλύτερο καλό μου. Κύριε, σε αυτή την προσευχή θα ήθελα να ζητήσω τη χάρη να είμαι πραγματικά υπάκουος στο θέλημά Σου για μένα ως Καθολικός και ως Απόστολος στον κόσμο σήμερα.

Κύριε, δώσε μου μια ενεργή και βαθιά πίστη.

Κύριε, ξέρεις τι είναι καλύτερο για μένα, αλλά συχνά δεν το βλέπω. Είναι δύσκολο να δίνω μεγαλύτερη σημασία στις πνευματικές μου ανάγκες από ό,τι στις υλικές μου ανάγκες. Φώτισε το μυαλό μου και ενίσχυσε τη θέλησή μου, ώστε να επιθυμώ μόνο αυτό που θέλεις Εσύ για μένα. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

Περίοδος της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου κ.κ. Σελίμ Σφέιρ

4η Κυριακή της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού

 ( Ματθαίος 24 / 42 - 51)

 Σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα

Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Αγρυπνείτε, λοιπόν, γιατί δεν ξέρετε ποια μέρα θα έρθει ο Κύριός σας. Και να ξέρετε τούτο: Αν ήξερε ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού ποια ώρα θα έρθει ο κλέφτης, θα ξαγρυπνούσε και δε θ' άφηνε να διαρρήξουν το σπίτι του. Γι' αυτό κι εσείς να είστε έτοιμοι, γιατί ο Υιός του Ανθρώπου θα έρθει την ώρα που δεν τον περιμένετε».

«Ποιος άραγε είναι ο έμπιστος και συνετός δούλος που ο κύριός του τον έκανε επιστάτη των δούλων του, να τους δίνει την τροφή τις ορισμένες ώρες; Μακάριος ο δούλος εκείνος που όταν έρθει ο κύριός του, θα τον βρει να κάνει σωστά τη δουλειά του.

Σας βεβαιώνω πως θα τον βάλει υπεύθυνο σ' όλα του τα υπάρχοντα. Αν όμως ο κακός εκείνος δούλος πει μέσα του: «αργεί να 'ρθεί ο κύριός μου»  κι αρχίσει να χτυπάει τους συνδούλους του και να τρώει και να πίνει μαζί με μέθυσους, θα 'ρθεί ο κύριός του μια μέρα που αυτός δε θα τον περιμένει και σε ώρα που δε θα την υποψιάζεται, θα του επιβάλει σκληρή τιμωρία και θα τον ρίξει στον τόπο όπου τιμωρούνται οι υποκριτές. Εκεί θα κλαίει και θα τρίζει τα δόντια του».

1. 1. Να είστε έτοιμοι στο πρώτο κάλεσμα. Ο Dominique Savio, καθώς έπαιζε, ρωτήθηκε κάποτε, τι θα έκανε αν πέθαινε εκείνη την ημέρα. Χωρίς δισταγμό απάντησε: «Θα συνέχιζα να παίζω». Μπορούσε να συνεχίσει να παίζει επειδή ζούσε ήδη κάθε στιγμή της ζωής του κάνοντας το θέλημα του Θεού. Έτσι δεν χρειάστηκε να αλλάξει τίποτα. Δεν ήξερε πότε θα τον καλούσε ο Θεός, αλλά ήταν έτοιμος να φύγει με το πρώτο κάλεσμα, επειδή ήταν πάντα «παρών» μπροστά στο Θεό. Και πράγματι, ο Θεός θα τον καλούσε σύντομα στην πλήρη νιότη του. Αν μου γινόταν η ίδια ερώτηση σήμερα, ποια θα ήταν η απάντησή μου; Τι θα έκανα; Θα αναζητούσα έναν ιερέα για να εξομολογηθώ, θα πήγαινα στη Θεία Λειτουργία, θα συμφιλιωνόμουν με την οικογένεια και τους φίλους μου; Ή θα συνέχιζα ήσυχα την κανονική μου ζωή, η οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να κάνω το θέλημα του Θεού;

2. Με αγαπάς ή όχι; Ο Ιησούς λέει ότι ο σοφός και πιστός δούλος μιμείται την καλοσύνη του αφέντη του όταν μοιράζει τα υπάρχοντα στο νοικοκυριό του, εν ευθέτω χρόνω. Φροντίζει το σπίτι του κυρίου του όπως και το δικό του, επειδή αγαπάει τον κύριό του. Ο κακός υπηρέτης ενεργεί διαφορετικά: εκμεταλλεύεται την απουσία του αφέντη για να αυτοϊκανοποιηθεί και να επιδοθεί στις άτακτες απολαύσεις των παθών του. Δεν ενδιαφέρεται για τις ανάγκες του σπιτιού του κυρίου του. Η αγάπη του είναι εγωιστική και υποτάσσει τα πάντα γύρω του στα δικά του συμφέροντα.

3. Εσείς τι θα κάνατε; Όπως οι δύο υπηρέτες στην παραβολή, συχνά βρισκόμαστε σε παρόμοιες καταστάσεις. Οι γονείς μας μάς εμπιστεύονται το σπίτι και τα μικρότερα παιδιά όταν βγαίνουν έξω το βράδυ.

Ο δάσκαλος απουσιάζει από την τάξη και βασίζεται στην υπεύθυνη συμπεριφορά μας μέχρι να επιστρέψει. Το αφεντικό βασίζεται στο αίσθημα ευθύνης μας, ώστε να εργαζόμαστε χωρίς να χάνουμε χρόνο. Με τον Θεό, είμαστε πάντα αντιμέτωποι με μια επιλογή: να τον υπηρετήσουμε ή να υπηρετήσουμε τον εαυτό μας. Ο Θεός βλέπει τα πάντα και μας αγαπά απεριόριστα. Και ακριβώς επειδή μας αγαπάει τόσο πολύ, σέβεται την ελευθερία που μας έδωσε από τη δημιουργία μας. Ποτέ δεν μας επιβάλλει τη θέλησή του και ποτέ δεν μας παραβιάζει. Αντίθετα, είναι μια πρόσκληση προς εμάς - μια ευγενική, στοργική και αδιάκοπη πρόσκληση - να τον αγαπήσουμε ελεύθερα σε αντάλλαγμα και να του μοιάσουμε όλο και περισσότερο. Τι επιλέγουμε; Τι κάνουμε για να γίνουμε περισσότερο σαν τον Δάσκαλό μας;

Προσευχή : Κύριε, σ' ευχαριστώ για τα λόγια που με ξυπνούν από τη νάρκη μου. Θέλω να γίνω σαν τον πιστό δούλο της παραβολής, αλλά αυτό θα είναι εφικτό μόνο με τη βοήθεια της χάρης Σου. Μάθε με να αγαπώ με πάθος! Σήμερα, αύξησε την πίστη μου, ώστε να Σε γνωρίσω καλύτερα και, γνωρίζοντάς Σε καλύτερα, η αγάπη μου να γίνει πιο αντάξια σου.

Κύριε, δώσε μου το ηθικό θάρρος που χρειάζομαι για να είμαι πιστός σε κάθε κατάσταση στη χριστιανική μου κλίση και να αγαπώ τον Θεό πάνω απ' όλα και τον πλησίον μου όπως τον εαυτό μου.

Κύριε Ιησού, θέλω να σε αγαπώ και να μιμούμαι τις αρετές Σου στη ζωή μου. Δεν θέλω οι εγωιστικές μου τάσεις να αποτελέσουν εμπόδιο στην πρόσκλησή Σου για αγάπη. Βοήθησέ με να είμαι γενναιόδωρος με το χρόνο και τα ταλέντα μου και να επιλέγω να «υπηρετώ και όχι να υπηρετούμαι» (Ματθαίος 20:28). Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ

Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου