Author: staff@maroniteparchy.org.cy

The Time of the Exaltation of the Holy Cross
Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

1st Sunday of the Season of the Exaltation of the Holy Cross
The claim of the sons of Zebedee
Mark 10:35-45

Dear brothers and sisters in Christ,
1. “Teacher, we want to ask you to do something for us.”
The Lord listens to us. He is attentive, he never stops looking at us with immense tenderness, and none of our prayers is indifferent to him. Like James and John, we too can have the confidence to approach and ask. However, the answer may surprise us. We are entering the complex world of communication. To understand someone, you have to know him. To understand the Lord's answers (or silence), it is important to know him, otherwise we risk not understanding and misinterpreting... His answer is often not what we expected, as was the case with the sons of Zebedee. But fortunately, He doesn't let our expectations limit Him. He is patient and kind, and he does not let us down. Being a person, albeit divine, to know and understand the Lord, it is essential to spend time with him. He desires to establish a personal relationship, to make a covenant with each of us.
2
2. The Son of Man came to lay down his life for the many:
This is the mystery of our redemption. God bursts into our lives. And in a surprising way. We can discover this every day, every time we look at the crucifix. He is there for me! What a mystery! How did God look down on man from Heaven to reach this decision? What a place I must have in God's heart for him to do this for me! Saint Paul helps us to enter into the mystery: “Christ died for us when we were unable to help ourselves. We were living against God, but at just the right time Christ died for us. Very few people will die to save the life of someone else, even if it is for a good person. Someone might be willing to die for an especially good person. But Christ died for us while we were still sinners, and by this God showed how much he loves us.". (Romans 5:6-8)
What a paradox! The Creator who deserves praise and honor, and to be served by all, says himself: "I did not come to be served, but to serve"; while we and the world so often proclaim "I don't have to serve you" or "serve me". Is God a "loser", or would there not be a happiness hidden behind this way of doing things, or better, this way of being?
3. In any case, He invites us to do so:
"The cup I am about to drink, you shall drink from; and the baptism I am about to be immersed in, you shall receive." Our first reaction to this invitation may be a certain fear, for we are well aware that the baptism in question is the passion and the cross. We also know that, as Christians, we follow Christ. But the cross does not attract us any more for that.... But let us come closer to the heart of Jesus, to Jesus on that cross, to that pierced heart. We who suffer this infinite thirst to be loved, there are arms always open to welcome us and this heart burning with love for us. Let us drink from Christ's cup. And once we're close to this inexhaustible spring,
3
when we see our thirsty brothers and sisters, how not to give them a little of this water that never runs dry, how can we not serve them so that they can taste God's love for them, and let them discover the hope that animates us.
Prayer
Lord, I ask you to let me know what it means to die to myself, so that you can live in me. Grant me more courage to bear the crosses of everyday life.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Le Temps de l’Exaltation de la Sainte Croix Homélie de Son Excellence

Mgr. Selim Sfeir

Archevêque Maronite de Chypre

1er Dimanche du temps de l’Exaltation de la Sainte Croix

La revendication des fils de Zébédée Marc 10 / 35 - 45

Chers frères et soeurs en Christ,
1. « Maître, nous voudrions que tu exauces notre demande. »
Le Seigneur nous écoute. Il est attentif, il n’arrête pas de nous regarder avec une immense tendresse et aucune de nos prières ne lui est indifférente. Comme Jacques et Jean, nous pouvons nous aussi avoir la confiance de nous approcher et de demander. Cependant, la réponse peut nous surprendre. Nous entrons dans le monde complexe de la communication. Pour comprendre quelqu’un il faut le connaître. Pour comprendre les réponses (ou le silence) du Seigneur, il est important de le connaître, faute de quoi nous risquons de ne pas comprendre et de faire une mauvaise interprétation... Souvent sa réponse n’est pas celle que nous espérions, comme celle qu’ont reçue les fils de Zébédée. Mais heureusement qu’Il ne se laisse pas limiter par nos attentes. Il est patient et bon et il ne nous lâche pas. Etant une personne, bien que divine, pour connaître et comprendre le Seigneur, il est indispensable de passer du temps avec lui. Il désire établir une relation personnelle, faire une alliance avec chacun de nous.
2
2. Le Fils de l’homme est venu pour donner sa vie pour la multitude :
Voici le mystère de notre rédemption. Dieu fait irruption dans notre vie. Et d’une manière surprenante. Nous pouvons le découvrir chaque jour et chaque fois que nous posons nos yeux sur le crucifix. Il est là pour moi ! Quel mystère ! Comment Dieu regardait-il l’homme depuis le Ciel pour en arriver à cette décision ? Quelle place je dois avoir dans le coeur de Dieu pour qu’il fasse ça pour moi ! Saint Paul aide à rentrer dans le mystère : « Alors que nous n’étions encore capables de rien, le Christ, au temps fixé par Dieu, est mort pour les coupables que nous étions. Accepter de mourir pour un homme juste, c’est déjà difficile ; peut-être donnerait-on sa vie pour un homme de bien. Or, la preuve que Dieu nous aime, c’est que le Christ est mort pour nous alors que nous étions encore pécheurs. » (Rm 5,6-8)
Quel paradoxe ! Le Créateur qui mérite la louange, les honneurs, et que tous le servent dit lui-même : « je ne suis pas venu pour être servi, mais pour servir » ; alors que le monde et nous-mêmes proclamons tellement « je n’ai pas à te servir » ou « sers-moi ». Dieu serait-il un « loser » ou n’y aurait-il pas un bonheur qui se cache derrière cette manière de faire, ou mieux, cette manière d’être ?
3. En tout cas Il nous y invite :
« La coupe que je vais boire, vous y boirez ; et le baptême dans lequel je vais être plongé, vous le recevrez. » Notre première réaction peut être une certaine frayeur face à cette invitation, car nous savons bien que le baptême dont il s’agit est la passion et la croix. Nous savons aussi qu’en tant que chrétien nous suivons le Christ. Mais la croix ne nous attire pas plus pour autant... Mais approchons-nous du coeur de Jésus, de Jésus sur cette croix, de ce coeur transpercé. Nous qui souffrons cette soif infinie d’être aimés, il y a là des bras toujours ouverts pour nous accueillir et ce coeur brulant d’amour pour nous. Buvons à la coupe du Christ. Et une fois proches de cette source intarissable, en voyant nos frères assoiffés, comment ne pas leur prodiguer un peu de cette eau qui ne tarit pas,
3
comment ne pas les servir pour qu’ils goûtent de cet amour de Dieu pour eux, faisons-leur découvrir l’espérance qui nous anime.
Prière
Seigneur, je te demande de me faire connaître ce que c’est que de mourir à soi-même, pour que tu puisses vivre en moi. Accorde-moi plus de courage pour porter les croix de la vie de tous les jours.

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Περίοδος της Πεντηκοστής
Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών
Κύπρου κ.κ. Σελίμ Ζαν Σφέιρ

15η Κυριακή της Πεντηκοστής
( Λουκάς 7 / 36 - 50 )

Κάποιος Φαρισαίος προσκάλεσε τον Ιησού σε γεύμα.
Ο Ιησούς μπήκε στο σπίτι του Φαρισαίου και κάθισε στο
τραπέζι. Στην πόλη ήταν κάποια αμαρτωλή γυναίκα· όταν
άκουσε ότι ο Ιησούς γευματίζει στο σπίτι του Φαρισαίου,
έφερε ένα αλαβάστρινο δοχείο με μύρο, στάθηκε πίσω
κοντά στα πόδια του και κλαίγοντας τα έβρεχε με τα
δάκρυά της και τα σκούπιζε με τα μαλλιά της τα φιλούσε
και τα άλειφε με το μύρο. Όταν το είδε αυτό ο Φαρισαίος
που τον είχε προσκαλέσει, είπε από μέσα του: «Αν ο
άνθρωπος αυτός ήταν προφήτης, θα γνώριζε ποια και τι
είδους γυναίκα είναι αυτή που τον αγγίζει· γιατί είναι
αμαρτωλή». Ο Ιησούς απάντησε σ' αυτές τις σκέψεις του
και του είπε: «Σίμων, έχω κάτι να σου πω». «Πες μου
Διδάσκαλε», είπε εκείνος. «Δύο άνθρωποι χρωστούσαν
λεφτά σε κάποιον δανειστή· ο ένας πεντακόσια δηνάρια κι
2
ο άλλος πενήντα. Επειδή όμως δεν είχαν να τα
επιστρέψουν, τα χάρισε και στους δυο. Πες μας λοιπόν,
ποιος από τους δυο θα του χρωστάει μεγαλύτερη
ευγνωμοσύνη;» Ο Σίμων αποκρίθηκε: «Νομίζω εκείνος
στον οποίο χάρισε τα περισσότερα». «Ορθά έκρινες», του
είπε ο Ιησούς· και ρίχνοντας τη ματιά του στη γυναίκα τού
είπε: «Βλέπεις ετούτη τη γυναίκα; Όταν μπήκα στο σπίτι
σου, δε μου έπλυνες με νερό τα πόδια. Αυτή, αντίθετα, με
δάκρυα μου έπλυνε τα πόδια και μου τα σκούπισε με τα
μαλλιά της. Ένα φίλημα δε μου 'δωσες· ενώ αυτή, από τη
στιγμή που μπήκε, δεν έπαψε να μου φιλάει τα πόδια. Το
κεφάλι μου δεν μου το άλειψες με λάδι, ενώ αυτή μου
άλειψε με μύρο τα πόδια. Γι' αυτό, λοιπόν, σε βεβαιώνω
πως οι πολλές της αμαρτίες συγχωρήθηκαν, όπως δείχνει η
πολλή ευγνωμοσύνη της. Σ' όποιον συγχωρούνται λίγες
αμαρτίες, αυτός δείχνει λίγη ευγνωμοσύνη». Και στη
γυναίκα είπε: «Οι αμαρτίες σου συγχωρήθηκαν». Όσοι
κάθονταν μαζί με τον Ιησού στο τραπέζι άρχισαν να λένε
μεταξύ τους: «Ποιος είναι αυτός που ακόμη και αμαρτίες
συγχωρεί;»
Μετά ο Ιησούς είπε στη γυναίκα: «Η πίστη σου σ'
έσωσε· πήγαινε στο καλό».
3
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,
1. Δάκρυα αγάπης και πόνου.
Πώς τόλμησε αυτή η αμαρτωλή γυναίκα, μια μεγάλη
αμαρτωλή, γνωστή σε όλους, να μπει στο σπίτι του Σίμωνα
του Φαρισαίου, γεμάτο με διακεκριμένους καλεσμένους ;
Δύο πράγματα την έκαναν να το πράξει: εμπιστευόταν τον
Ιησού και την κατέκλυζαν οι ενοχές. Ήξερε ήδη τον Ιησού,
τον είχε ακούσει να κηρύττει, είχε δει την καλοσύνη Του
προς άλλους αμαρτωλούς, προς εκείνους που υπέφεραν
την ίδια εσωτερική αγωνία με εκείνη. Όλα τα χρόνια της
ενοχής, της αυτοκατηγορίας και της απελπισίας
απελευθερώνονται σε ένα λουτρό σιωπηλών δακρύων που
πλημμυρίζουν τα πόδια του Χριστού - δάκρυα αγάπης και
θλίψης εμπιστοσύνης. Με μια εξαιρετικά θηλυκή
χειρονομία, σκουπίζει τα πόδια του Χριστού με τα μαλλιά
της και χύνει πάνω τους όλο το πολύτιμο άρωμά της. Η
απείρως συμπονετική καρδιά του Χριστού δεν μπορεί να
μείνει αναίσθητη σε αυτή τη σκηνή. Αυτή η ίδια καρδιά
επιτρέπει στον εαυτό της να συγκινηθεί από τα δάκρυα της
μετάνοιάς μας, που αποσπάται από τη συνείδησή μας που
βαρύνεται από την αμαρτία.
4
2. Ο πράος γιατρός των πληγωμένων ψυχών
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης συνόψισε το θεμέλιο της
πίστης μας σε μια σύντομη φράση: Ο Θεός είναι Αγάπη.
Σε αυτή την ιστορία, ο Σίμων ο Φαρισαίος βλέπει τις
συγκλονιστικές πράξεις της αμαρτωλής γυναίκας- ο
Ιησούς βλέπει τη μετανοημένη και ειλικρινή καρδιά της.
Δεν προσπαθεί να την μπερδέψει ή να την κάνει να νιώσει
ντροπή. Ας δούμε τη λεπτότητα με την οποία
αντιμετωπίζει τη Σαμαρείτιδα γυναίκα στο πηγάδι ή τη
μοιχαλίδα που απειλείται με λιθοβολισμό. Το μόνο που
ζητάει είναι να πάμε σ' Αυτόν, να παραδεχτούμε το
σφάλμα μας, να ζητήσουμε τη συγχώρεσή του και να
είμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε σ' Αυτόν. Ο Χριστός μας
δέχεται όπως δέχθηκε την αμαρτωλή γυναίκα. Δεν θέλει να
δείξει με το δάχτυλο την ενοχή μας, αλλά επιδιώκει να μας
θεραπεύσει. Αυτό είναι το νόημα της εξομολόγησης - ο
Ιησούς μας κοιτάζει με αγάπη, θεραπεύει τις ψυχές μας και
μας δίνει δύναμη.
5
3. «Οι αμαρτίες σας συγχωρούνται.»
Αφού έσπειρε κάποιους σπόρους, οι οποίοι ελπίζει ότι
θα κάνουν την αγάπη να φυτρώσει στις καρδιές του
Σίμωνα και των καλεσμένων του που τον ακούν με
προσοχή, ο Ιησούς επιστρέφει στη γυναίκα. Λέει λόγια που
μόνο αυτός μπορεί να πει, λόγια που την απελευθερώνουν
από το συντριπτικό βάρος της, λόγια που φέρνουν ειρήνη
στην ψυχή της και τέλος στα δάκρυά της, λόγια που
αλλάζουν τη ζωή της για πάντα, κάνοντάς την ένθερμη
μαθήτρια του Κυρίου: «Οι αμαρτίες σου συγχωρούνται.»
Στη συνέχεια ακολούθησαν άλλα λόγια, εξίσου ευγενικά,
εξίσου ενθαρρυντικά, εξίσου ικανά να αλλάξουν μια ζωή:
«Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε εν ειρήνη.» Με
ξαναβρεθείσα αξιοπρέπεια η γυναίκα σηκώνεται αργά,
αντικρίζει τους έκπληκτους και ακόμα εχθρικούς
καλεσμένους και κάνει σιωπηλά στην άκρη. Έχουν
διεισδύσει τα λόγια του Ιησού στις καρδιές και στο μυαλό
μας με τον ίδιο τρόπο; Κι όμως τα ακούμε κάθε φορά που
λαμβάνουμε το μυστήριο της συμφιλίωσης: «Σας συγχωρώ
όλες τις αμαρτίες σας.» Έχει μεταμορφωθεί η ζωή μας
όπως αυτής της γυναίκας;
6
Προσευχή: Κύριε, καταθέτω την ψυχή μου ενώπιον Σου
αναγνωρίζοντας ταπεινά όλες τις παρελθούσες και
παρούσες αμαρτίες μου. Αναγνωρίζω μέσα από τις
αδυναμίες μου ότι Σε χρειάζομαι τόσο πολύ, τη ζωή της
ψυχής μου. Βοήθησέ με να αναγνωρίζω πάντοτε τα
σφάλματά μου και την έλλειψη θέλησης και να κάνω μια
αληθινή μεταστροφή της καρδιάς και της ζωής μου. Άφησέ
με να βλέπω πάντα ότι η μόνη μου δόξα είναι ότι έχω
λυτρωθεί από Σένα. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

The time of Pentecost
Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus
Lk 7:36-50

15th Sunday of Pentecost

Repentance of the sinful woman

Dear brothers and sisters in Christ,
1. Tears of love and pain.
How did this sinful woman, a great sinner known to all, dare to enter the
house of Simon the Pharisee, filled with distinguished guests? Two things
motivated her : she had faith in Jesus and she was overwhelmed by guilt.
She already knew Jesus, she had heard him preach, and she had witnessed
his kindness to other sinners, to those suffering the same inner anguish as
herself. All the years of guilt, self-blame and despair are released in a bath
of silent tears that flood Christ's feet - tears of love and trusting sorrow.
In an extraordinarily feminine gesture, she wipes Christ's feet with her
hair and pours all her precious perfume over them. Christ's infinitely
compassionate heart cannot remain unaffected by this scene. That same
heart is touched by our tears of repentance, torn from our sin-ridden
conscience.
2
2. The gentle healer of wounded souls.
St. John summed up the foundation of our faith in a simple phrase: God
is love. In this story, Simon the Pharisee sees the sinful woman's shocking
actions; Jesus sees her contrite, sincere heart. He does not try to confuse
her, or make her feel guilty. Let us look how delicately he treats the
Samaritan woman at the well, or the adulteress threatened with stoning.
All he asks is that we go to him, admit our guilt, ask his forgiveness and
be ready to return to him. Christ receives us as he received the sinful
woman. He does not want to point out our guilt, but seeks to heal us.
Confession is that - Jesus casts his loving gaze upon us, heals our souls
and gives us strength.
3. "Your sins are forgiven."
Having sown seeds, which he hopes will grow love in the hearts of Simon
and his guests, who are listening attentively, Jesus turns back to the
woman. He speaks words that only he can say, words that free her from
her heavy burden, words that bring peace to her soul and an end to her
tears, words that change her life forever, making her an ardent disciple of
the Lord: "Your sins are forgiven." Then other words follow, just as
gentle, just as encouraging, just as capable of changing a life: "Your faith
has saved you, go in peace." With regained dignity, the woman slowly
rises, faces the stunned and still hostile guests, and silently withdraws.
Have Jesus' words penetrated our hearts and minds in the same way? Yet
we hear them every time we receive the sacrament of reconciliation: "I
forgive you all your sins". Have our lives been transformed like this
woman's?
3
Prayer
Lord, I place my soul before you, humbly acknowledging all my past and
present sins. I recognize through my weaknesses that I need you so much,
the life of my soul. Help me always to recognize my faults and lack of
willpower, and to make a true conversion of heart and life. Let me always
see that my only glory is that of having been redeemed by you.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus