Category: Archbishop’s Teaching

Le Temps de l’Exaltation de la Sainte Croix

Homélie de Son Excellence Mgr. Selim Sfeir Archevêque Maronite de Chypre

2ème Dimanche du temps de l’Exaltation de la Sainte Croix

La venue du Fils de l’homme et le royaume

Matthieu 24 / 1- 14

Chers frères et soeurs en Christ,

1. Jésus sort du Temple
Jésus accomplit ce qu’Il avait déclaré aux Juifs à la fin du chapitre précédent : « Voici, votre maison vous est laissée déserte » (Mt 23, 38). Les Juifs étaient attachés à cette maison qui faisait l’orgueil de la nation - un sentiment bien légitime puisque le temple avait été construit pour être la demeure de Dieu. Mais, après le rejet du Seigneur, les bâtiments du temple n’avaient plus lieu de subsister. « Il ne sera pas laissé ici pierre sur pierre qui ne soit jetée à terre ».

2. Les questions des disciples
Jésus est « assis sur le mont des Oliviers ». C’est là qu’Il sera élevé au ciel et qu’Il reviendra en gloire. Il donne à ses disciples, « en privé », un aperçu des événements futurs. La question des disciples comporte trois parties : - Quand arrivera la destruction du temple ?

2- Quel sera le signe de la venue de Jésus en gloire, pour établir son règne ? - Quel sera le signe de l'achèvement de l'ère ?
3. Réponse du Christ et souffrance des fidèles dans les temps à venir
Jésus en réponse à la question des disciples à propos de la fin des temps, leur déclare de ne pas se laisser influencer par les évènements du monde, car ils doivent arriver. Mais de faire confiance à Dieu qui a entre ses mains le destin du monde, et notre propre destin. Par cet avertissement solennel : « Prenez garde… », Jésus prépare les siens, en vue de cette terrible période de troubles. « Prenez garde que personne ne vous séduise… Prenez garde de ne pas vous laisser troubler ». Le Seigneur donne de l'avenir une sombre description : guerres, catastrophes naturelles, persécutions – qui, pour les chrétiens, ont commencé depuis la période du livre des Actes. « Ils vous livreront pour vous faire souffrir et ils vous feront mourir… Beaucoup de faux prophètes se lèveront et séduiront beaucoup de gens ». Pour nous, croyants, le combat est spirituel. Le danger n'est pas qu'extérieur car, est-il ajouté, « ils sont sortis du milieu de nous » ; ils chercheront alors par de grands signes, « à séduire, si possible, même les élus ». Comment ne pas être séduit ? En restant près du Seigneur, en se nourrissant de Lui dans la Parole.
Ce qui est le plus important, c'est de pouvoir garder la charité, en voyant tout ce qui peut arriver de mal en ce monde. Car quand le fils de l'homme reviendra il jugera le monde sur la charité. Tenir jusqu'au bout et garder la charité. Car alors ce sera la fin quand la bonne nouvelle du royaume sera annoncée à toutes les nations. Le règne du messie sera alors le signe de la fin des temps.

3 Prière
Seigneur, nous te demandons d'augmenter en nous la charité. De nous donner de persévérer dans l'accomplissement de ta sainte volonté, de regarder les évènements du monde sans être perturbés par eux. Tant que nous sommes confiants que tu prends soin de nous, rien ne pourra nous faire peur.

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Περίοδος της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών Κύπρου

κ.κ. Σελίμ Ζαν Σφέιρ

1η Κυριακή της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού ( Μάρκος 10 / 35 - 45)
Η αξίωση των υιών του Ζεβεδαίου

Πλησιάζουν τότε τον Ιησού ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, οι γιοι του Ζεβεδαίου, και του λένε: «Διδάσκαλε, θέλουμε να μας κάνεις τη χάρη που θα σου ζητήσουμε». «Τι θέλετε να κάνω για σας;» τους ρώτησε εκείνος. «Όταν θα εγκαταστήσεις την ένδοξη βασιλεία σου», του αποκρίθηκαν, «βάλε μας να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά σου κι ο άλλος στα αριστερά σου». Ο Ιησούς τότε τους είπε: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι του πάθους που θα πιώ εγώ ή να βαφτιστείτε με το βάπτισμα με το οποίο θα βαφτιστώ εγώ;» «Μπορούμε», του λένε. Κι ο Ιησούς τους απάντησε: «Το ποτήρι που θα πιώ εγώ θα το πιείτε, και με το βάπτισμα των παθημάτων μου θα βαφτιστείτε το να καθίσετε όμως στα δεξιά μου και στα αριστερά μου δεν μπορώ να σας το δώσω εγώ, αλλά
2
θα δοθεί σ' αυτούς για τους οποίους έχει ετοιμαστεί».
Όταν τ' άκουσαν αυτά οι υπόλοιποι δέκα μαθητές, άρχισαν ν' αγανακτούν με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Τους κάλεσε τότε ο Ιησούς και τους λέει: «Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους, και οι άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν. Σ' εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους».
1. «Δάσκαλε, θέλουμε να ικανοποιήσεις το αίτημά μας.»
Ο Κύριος μας ακούει. Είναι προσεκτικός, δεν σταματά ποτέ να μας κοιτάζει με απέραντη τρυφερότητα και δεν αδιαφορεί για καμία από τις προσευχές μας. Όπως ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, μπορούμε κι εμείς να έχουμε την αυτοπεποίθηση να προσέλθουμε και να ζητήσουμε. Ωστόσο, η απάντηση μπορεί να μας εκπλήξει. Μπαίνουμε στον πολύπλοκο κόσμο της επικοινωνίας. Για να
3
καταλάβετε κάποιον, πρέπει να Τον γνωρίσετε. Για να καταλάβουμε τις απαντήσεις (ή τη σιωπή) του Κυρίου, είναι σημαντικό να Τον γνωρίζουμε, διαφορετικά κινδυνεύουμε να μην καταλάβουμε και να παρερμηνεύσουμε... Συχνά η απάντησή Του δεν είναι αυτή που ελπίζαμε, όπως αυτή που έλαβαν οι γιοι του Ζεβεδαίου. Αλλά ευτυχώς δεν αφήνει τις προσδοκίες μας να Τον περιορίσουν. Είναι υπομονετικός και ευγενικός και δεν μας απογοητεύει. Ως πρόσωπο, έστω και Θεϊκό, για να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε τον Κύριο, είναι απαραίτητο να περνάμε χρόνο μαζί Του. Θέλει να δημιουργήσει μια προσωπική σχέση, να κάνει μια Διαθήκη με τον καθένα από εμάς.
2. Ο Υιός του ανθρώπου ήρθε για να δώσει τη ζωή του για πολλούς:
Αυτό είναι το μυστήριο της λύτρωσής μας. Ο Θεός εισβάλλει στη ζωή μας. Και με έναν εκπληκτικό τρόπο. Μπορούμε να το ανακαλύπτουμε κάθε μέρα, κάθε φορά που κοιτάμε τον σταυρό. Είναι εκεί για μένα! Τι μυστήριο! Πώς ο Θεός κοίταξε τον άνθρωπο από τον ουρανό για να καταλήξει σε αυτή την απόφαση; Τι θέση πρέπει να έχω στην καρδιά του Θεού για να το κάνει αυτό για μένα! Ο
4
Απόστολος Παύλος μας βοηθάει να εισέλθουμε στο μυστήριο: «Ενώ εμείς δεν ήμασταν ακόμη ικανοί για τίποτα, ο Χριστός, στον καθορισμένο από τον Θεό χρόνο, πέθανε για εμάς τους ενόχους. Το να συμφωνήσουμε να πεθάνουμε για έναν δίκαιο άνθρωπο είναι αρκετά δύσκολο- ίσως θα δίναμε τη ζωή μας για έναν καλό άνθρωπο. Αλλά η απόδειξη ότι ο Θεός μας αγαπάει είναι ότι ο Χριστός πέθανε για μας ενώ ήμασταν ακόμη αμαρτωλοί.» (Ρωμαίους 5:6-8)
Τι παράδοξο! Ο Δημιουργός που αξίζει να επαινείται και να τιμάται και να υπηρετείται από όλους, λέει ο ίδιος: «Δεν ήρθα για να υπηρετηθώ, αλλά για να υπηρετήσω» - ενώ ο κόσμος και εμείς οι ίδιοι διακηρύσσουμε τόσο πολύ «δεν χρειάζεται να σε υπηρετήσω» ή «να με υπηρετήσεις.» Είναι ο Θεός ένας «χαμένος» ή κρύβεται κάποια ευτυχία πίσω από αυτόν τον τρόπο δράσης, ή ακόμα καλύτερα, από αυτόν τον τρόπο ύπαρξης;
3. Σε κάθε περίπτωση, μας καλεί να το πράξουμε:
««Το ποτήρι που θα πιώ εγώ θα το πιείτε, και με το βάπτισμα των παθημάτων μου θα βαφτιστείτε.» Η πρώτη μας αντίδραση σε αυτή την πρόσκληση μπορεί να είναι αυτή του φόβου, διότι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το εν λόγω βάπτισμα είναι το πάθος και ο σταυρός. Γνωρίζουμε επίσης ότι ως
5
χριστιανοί ακολουθούμε τον Χριστό. Αλλά αυτό δεν κάνει τον σταυρό πιο ελκυστικό για εμάς... Ας έρθουμε όμως πιο κοντά στην καρδιά του Ιησού, στον Ιησού πάνω σ' αυτόν τον σταυρό, σ' αυτήν την τρυπημένη καρδιά. Εμείς που υποφέρουμε αυτή την απέραντη δίψα να αγαπηθούμε, υπάρχουν πάντα ανοιχτές αγκάλες για να μας υποδεχτούν και μια καρδιά που καίγεται από αγάπη για μας. Ας πιούμε από το ποτήρι του Χριστού. Και μόλις βρεθούμε κοντά σε αυτή την ανεξάντλητη πηγή, όταν βλέπουμε τους διψασμένους αδελφούς και αδελφές μας, πώς να μην τους δώσουμε λίγο από αυτό το νερό που δεν στερεύει ποτέ, πώς να μην τους υπηρετήσουμε ώστε να γευτούν την αγάπη του Θεού γι' αυτούς και να ανακαλύψουν την ελπίδα που μας κινεί.
Προσευχή : Κύριε, σου ζητώ να με αφήσεις να μάθω τι σημαίνει να πεθαίνω για τον εαυτό μου, για να μπορέσεις να ζήσεις μέσα μου. Δώσε μου περισσότερο κουράγιο να σηκώνω τους σταυρούς της καθημερινής ζωής. Αμήν.

+ Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

The Time of the Exaltation of the Holy Cross
Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

1st Sunday of the Season of the Exaltation of the Holy Cross
The claim of the sons of Zebedee
Mark 10:35-45

Dear brothers and sisters in Christ,
1. “Teacher, we want to ask you to do something for us.”
The Lord listens to us. He is attentive, he never stops looking at us with immense tenderness, and none of our prayers is indifferent to him. Like James and John, we too can have the confidence to approach and ask. However, the answer may surprise us. We are entering the complex world of communication. To understand someone, you have to know him. To understand the Lord's answers (or silence), it is important to know him, otherwise we risk not understanding and misinterpreting... His answer is often not what we expected, as was the case with the sons of Zebedee. But fortunately, He doesn't let our expectations limit Him. He is patient and kind, and he does not let us down. Being a person, albeit divine, to know and understand the Lord, it is essential to spend time with him. He desires to establish a personal relationship, to make a covenant with each of us.
2
2. The Son of Man came to lay down his life for the many:
This is the mystery of our redemption. God bursts into our lives. And in a surprising way. We can discover this every day, every time we look at the crucifix. He is there for me! What a mystery! How did God look down on man from Heaven to reach this decision? What a place I must have in God's heart for him to do this for me! Saint Paul helps us to enter into the mystery: “Christ died for us when we were unable to help ourselves. We were living against God, but at just the right time Christ died for us. Very few people will die to save the life of someone else, even if it is for a good person. Someone might be willing to die for an especially good person. But Christ died for us while we were still sinners, and by this God showed how much he loves us.". (Romans 5:6-8)
What a paradox! The Creator who deserves praise and honor, and to be served by all, says himself: "I did not come to be served, but to serve"; while we and the world so often proclaim "I don't have to serve you" or "serve me". Is God a "loser", or would there not be a happiness hidden behind this way of doing things, or better, this way of being?
3. In any case, He invites us to do so:
"The cup I am about to drink, you shall drink from; and the baptism I am about to be immersed in, you shall receive." Our first reaction to this invitation may be a certain fear, for we are well aware that the baptism in question is the passion and the cross. We also know that, as Christians, we follow Christ. But the cross does not attract us any more for that.... But let us come closer to the heart of Jesus, to Jesus on that cross, to that pierced heart. We who suffer this infinite thirst to be loved, there are arms always open to welcome us and this heart burning with love for us. Let us drink from Christ's cup. And once we're close to this inexhaustible spring,
3
when we see our thirsty brothers and sisters, how not to give them a little of this water that never runs dry, how can we not serve them so that they can taste God's love for them, and let them discover the hope that animates us.
Prayer
Lord, I ask you to let me know what it means to die to myself, so that you can live in me. Grant me more courage to bear the crosses of everyday life.

† Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus

Le Temps de l’Exaltation de la Sainte Croix Homélie de Son Excellence

Mgr. Selim Sfeir

Archevêque Maronite de Chypre

1er Dimanche du temps de l’Exaltation de la Sainte Croix

La revendication des fils de Zébédée Marc 10 / 35 - 45

Chers frères et soeurs en Christ,
1. « Maître, nous voudrions que tu exauces notre demande. »
Le Seigneur nous écoute. Il est attentif, il n’arrête pas de nous regarder avec une immense tendresse et aucune de nos prières ne lui est indifférente. Comme Jacques et Jean, nous pouvons nous aussi avoir la confiance de nous approcher et de demander. Cependant, la réponse peut nous surprendre. Nous entrons dans le monde complexe de la communication. Pour comprendre quelqu’un il faut le connaître. Pour comprendre les réponses (ou le silence) du Seigneur, il est important de le connaître, faute de quoi nous risquons de ne pas comprendre et de faire une mauvaise interprétation... Souvent sa réponse n’est pas celle que nous espérions, comme celle qu’ont reçue les fils de Zébédée. Mais heureusement qu’Il ne se laisse pas limiter par nos attentes. Il est patient et bon et il ne nous lâche pas. Etant une personne, bien que divine, pour connaître et comprendre le Seigneur, il est indispensable de passer du temps avec lui. Il désire établir une relation personnelle, faire une alliance avec chacun de nous.
2
2. Le Fils de l’homme est venu pour donner sa vie pour la multitude :
Voici le mystère de notre rédemption. Dieu fait irruption dans notre vie. Et d’une manière surprenante. Nous pouvons le découvrir chaque jour et chaque fois que nous posons nos yeux sur le crucifix. Il est là pour moi ! Quel mystère ! Comment Dieu regardait-il l’homme depuis le Ciel pour en arriver à cette décision ? Quelle place je dois avoir dans le coeur de Dieu pour qu’il fasse ça pour moi ! Saint Paul aide à rentrer dans le mystère : « Alors que nous n’étions encore capables de rien, le Christ, au temps fixé par Dieu, est mort pour les coupables que nous étions. Accepter de mourir pour un homme juste, c’est déjà difficile ; peut-être donnerait-on sa vie pour un homme de bien. Or, la preuve que Dieu nous aime, c’est que le Christ est mort pour nous alors que nous étions encore pécheurs. » (Rm 5,6-8)
Quel paradoxe ! Le Créateur qui mérite la louange, les honneurs, et que tous le servent dit lui-même : « je ne suis pas venu pour être servi, mais pour servir » ; alors que le monde et nous-mêmes proclamons tellement « je n’ai pas à te servir » ou « sers-moi ». Dieu serait-il un « loser » ou n’y aurait-il pas un bonheur qui se cache derrière cette manière de faire, ou mieux, cette manière d’être ?
3. En tout cas Il nous y invite :
« La coupe que je vais boire, vous y boirez ; et le baptême dans lequel je vais être plongé, vous le recevrez. » Notre première réaction peut être une certaine frayeur face à cette invitation, car nous savons bien que le baptême dont il s’agit est la passion et la croix. Nous savons aussi qu’en tant que chrétien nous suivons le Christ. Mais la croix ne nous attire pas plus pour autant... Mais approchons-nous du coeur de Jésus, de Jésus sur cette croix, de ce coeur transpercé. Nous qui souffrons cette soif infinie d’être aimés, il y a là des bras toujours ouverts pour nous accueillir et ce coeur brulant d’amour pour nous. Buvons à la coupe du Christ. Et une fois proches de cette source intarissable, en voyant nos frères assoiffés, comment ne pas leur prodiguer un peu de cette eau qui ne tarit pas,
3
comment ne pas les servir pour qu’ils goûtent de cet amour de Dieu pour eux, faisons-leur découvrir l’espérance qui nous anime.
Prière
Seigneur, je te demande de me faire connaître ce que c’est que de mourir à soi-même, pour que tu puisses vivre en moi. Accorde-moi plus de courage pour porter les croix de la vie de tous les jours.

† Selim Sfeir
Archevêque Maronite de Chypre

Περίοδος της Πεντηκοστής
Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών
Κύπρου κ.κ. Σελίμ Ζαν Σφέιρ

15η Κυριακή της Πεντηκοστής
( Λουκάς 7 / 36 - 50 )

Κάποιος Φαρισαίος προσκάλεσε τον Ιησού σε γεύμα.
Ο Ιησούς μπήκε στο σπίτι του Φαρισαίου και κάθισε στο
τραπέζι. Στην πόλη ήταν κάποια αμαρτωλή γυναίκα· όταν
άκουσε ότι ο Ιησούς γευματίζει στο σπίτι του Φαρισαίου,
έφερε ένα αλαβάστρινο δοχείο με μύρο, στάθηκε πίσω
κοντά στα πόδια του και κλαίγοντας τα έβρεχε με τα
δάκρυά της και τα σκούπιζε με τα μαλλιά της τα φιλούσε
και τα άλειφε με το μύρο. Όταν το είδε αυτό ο Φαρισαίος
που τον είχε προσκαλέσει, είπε από μέσα του: «Αν ο
άνθρωπος αυτός ήταν προφήτης, θα γνώριζε ποια και τι
είδους γυναίκα είναι αυτή που τον αγγίζει· γιατί είναι
αμαρτωλή». Ο Ιησούς απάντησε σ' αυτές τις σκέψεις του
και του είπε: «Σίμων, έχω κάτι να σου πω». «Πες μου
Διδάσκαλε», είπε εκείνος. «Δύο άνθρωποι χρωστούσαν
λεφτά σε κάποιον δανειστή· ο ένας πεντακόσια δηνάρια κι
2
ο άλλος πενήντα. Επειδή όμως δεν είχαν να τα
επιστρέψουν, τα χάρισε και στους δυο. Πες μας λοιπόν,
ποιος από τους δυο θα του χρωστάει μεγαλύτερη
ευγνωμοσύνη;» Ο Σίμων αποκρίθηκε: «Νομίζω εκείνος
στον οποίο χάρισε τα περισσότερα». «Ορθά έκρινες», του
είπε ο Ιησούς· και ρίχνοντας τη ματιά του στη γυναίκα τού
είπε: «Βλέπεις ετούτη τη γυναίκα; Όταν μπήκα στο σπίτι
σου, δε μου έπλυνες με νερό τα πόδια. Αυτή, αντίθετα, με
δάκρυα μου έπλυνε τα πόδια και μου τα σκούπισε με τα
μαλλιά της. Ένα φίλημα δε μου 'δωσες· ενώ αυτή, από τη
στιγμή που μπήκε, δεν έπαψε να μου φιλάει τα πόδια. Το
κεφάλι μου δεν μου το άλειψες με λάδι, ενώ αυτή μου
άλειψε με μύρο τα πόδια. Γι' αυτό, λοιπόν, σε βεβαιώνω
πως οι πολλές της αμαρτίες συγχωρήθηκαν, όπως δείχνει η
πολλή ευγνωμοσύνη της. Σ' όποιον συγχωρούνται λίγες
αμαρτίες, αυτός δείχνει λίγη ευγνωμοσύνη». Και στη
γυναίκα είπε: «Οι αμαρτίες σου συγχωρήθηκαν». Όσοι
κάθονταν μαζί με τον Ιησού στο τραπέζι άρχισαν να λένε
μεταξύ τους: «Ποιος είναι αυτός που ακόμη και αμαρτίες
συγχωρεί;»
Μετά ο Ιησούς είπε στη γυναίκα: «Η πίστη σου σ'
έσωσε· πήγαινε στο καλό».
3
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,
1. Δάκρυα αγάπης και πόνου.
Πώς τόλμησε αυτή η αμαρτωλή γυναίκα, μια μεγάλη
αμαρτωλή, γνωστή σε όλους, να μπει στο σπίτι του Σίμωνα
του Φαρισαίου, γεμάτο με διακεκριμένους καλεσμένους ;
Δύο πράγματα την έκαναν να το πράξει: εμπιστευόταν τον
Ιησού και την κατέκλυζαν οι ενοχές. Ήξερε ήδη τον Ιησού,
τον είχε ακούσει να κηρύττει, είχε δει την καλοσύνη Του
προς άλλους αμαρτωλούς, προς εκείνους που υπέφεραν
την ίδια εσωτερική αγωνία με εκείνη. Όλα τα χρόνια της
ενοχής, της αυτοκατηγορίας και της απελπισίας
απελευθερώνονται σε ένα λουτρό σιωπηλών δακρύων που
πλημμυρίζουν τα πόδια του Χριστού - δάκρυα αγάπης και
θλίψης εμπιστοσύνης. Με μια εξαιρετικά θηλυκή
χειρονομία, σκουπίζει τα πόδια του Χριστού με τα μαλλιά
της και χύνει πάνω τους όλο το πολύτιμο άρωμά της. Η
απείρως συμπονετική καρδιά του Χριστού δεν μπορεί να
μείνει αναίσθητη σε αυτή τη σκηνή. Αυτή η ίδια καρδιά
επιτρέπει στον εαυτό της να συγκινηθεί από τα δάκρυα της
μετάνοιάς μας, που αποσπάται από τη συνείδησή μας που
βαρύνεται από την αμαρτία.
4
2. Ο πράος γιατρός των πληγωμένων ψυχών
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης συνόψισε το θεμέλιο της
πίστης μας σε μια σύντομη φράση: Ο Θεός είναι Αγάπη.
Σε αυτή την ιστορία, ο Σίμων ο Φαρισαίος βλέπει τις
συγκλονιστικές πράξεις της αμαρτωλής γυναίκας- ο
Ιησούς βλέπει τη μετανοημένη και ειλικρινή καρδιά της.
Δεν προσπαθεί να την μπερδέψει ή να την κάνει να νιώσει
ντροπή. Ας δούμε τη λεπτότητα με την οποία
αντιμετωπίζει τη Σαμαρείτιδα γυναίκα στο πηγάδι ή τη
μοιχαλίδα που απειλείται με λιθοβολισμό. Το μόνο που
ζητάει είναι να πάμε σ' Αυτόν, να παραδεχτούμε το
σφάλμα μας, να ζητήσουμε τη συγχώρεσή του και να
είμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε σ' Αυτόν. Ο Χριστός μας
δέχεται όπως δέχθηκε την αμαρτωλή γυναίκα. Δεν θέλει να
δείξει με το δάχτυλο την ενοχή μας, αλλά επιδιώκει να μας
θεραπεύσει. Αυτό είναι το νόημα της εξομολόγησης - ο
Ιησούς μας κοιτάζει με αγάπη, θεραπεύει τις ψυχές μας και
μας δίνει δύναμη.
5
3. «Οι αμαρτίες σας συγχωρούνται.»
Αφού έσπειρε κάποιους σπόρους, οι οποίοι ελπίζει ότι
θα κάνουν την αγάπη να φυτρώσει στις καρδιές του
Σίμωνα και των καλεσμένων του που τον ακούν με
προσοχή, ο Ιησούς επιστρέφει στη γυναίκα. Λέει λόγια που
μόνο αυτός μπορεί να πει, λόγια που την απελευθερώνουν
από το συντριπτικό βάρος της, λόγια που φέρνουν ειρήνη
στην ψυχή της και τέλος στα δάκρυά της, λόγια που
αλλάζουν τη ζωή της για πάντα, κάνοντάς την ένθερμη
μαθήτρια του Κυρίου: «Οι αμαρτίες σου συγχωρούνται.»
Στη συνέχεια ακολούθησαν άλλα λόγια, εξίσου ευγενικά,
εξίσου ενθαρρυντικά, εξίσου ικανά να αλλάξουν μια ζωή:
«Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε εν ειρήνη.» Με
ξαναβρεθείσα αξιοπρέπεια η γυναίκα σηκώνεται αργά,
αντικρίζει τους έκπληκτους και ακόμα εχθρικούς
καλεσμένους και κάνει σιωπηλά στην άκρη. Έχουν
διεισδύσει τα λόγια του Ιησού στις καρδιές και στο μυαλό
μας με τον ίδιο τρόπο; Κι όμως τα ακούμε κάθε φορά που
λαμβάνουμε το μυστήριο της συμφιλίωσης: «Σας συγχωρώ
όλες τις αμαρτίες σας.» Έχει μεταμορφωθεί η ζωή μας
όπως αυτής της γυναίκας;
6
Προσευχή: Κύριε, καταθέτω την ψυχή μου ενώπιον Σου
αναγνωρίζοντας ταπεινά όλες τις παρελθούσες και
παρούσες αμαρτίες μου. Αναγνωρίζω μέσα από τις
αδυναμίες μου ότι Σε χρειάζομαι τόσο πολύ, τη ζωή της
ψυχής μου. Βοήθησέ με να αναγνωρίζω πάντοτε τα
σφάλματά μου και την έλλειψη θέλησης και να κάνω μια
αληθινή μεταστροφή της καρδιάς και της ζωής μου. Άφησέ
με να βλέπω πάντα ότι η μόνη μου δόξα είναι ότι έχω
λυτρωθεί από Σένα. Αμήν.

† Σελίμ Σφέιρ
Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου

The time of Pentecost
Homily of His Excellency Selim Sfeir
Maronite Archbishop of Cyprus
Lk 7:36-50

15th Sunday of Pentecost

Repentance of the sinful woman

Dear brothers and sisters in Christ,
1. Tears of love and pain.
How did this sinful woman, a great sinner known to all, dare to enter the
house of Simon the Pharisee, filled with distinguished guests? Two things
motivated her : she had faith in Jesus and she was overwhelmed by guilt.
She already knew Jesus, she had heard him preach, and she had witnessed
his kindness to other sinners, to those suffering the same inner anguish as
herself. All the years of guilt, self-blame and despair are released in a bath
of silent tears that flood Christ's feet - tears of love and trusting sorrow.
In an extraordinarily feminine gesture, she wipes Christ's feet with her
hair and pours all her precious perfume over them. Christ's infinitely
compassionate heart cannot remain unaffected by this scene. That same
heart is touched by our tears of repentance, torn from our sin-ridden
conscience.
2
2. The gentle healer of wounded souls.
St. John summed up the foundation of our faith in a simple phrase: God
is love. In this story, Simon the Pharisee sees the sinful woman's shocking
actions; Jesus sees her contrite, sincere heart. He does not try to confuse
her, or make her feel guilty. Let us look how delicately he treats the
Samaritan woman at the well, or the adulteress threatened with stoning.
All he asks is that we go to him, admit our guilt, ask his forgiveness and
be ready to return to him. Christ receives us as he received the sinful
woman. He does not want to point out our guilt, but seeks to heal us.
Confession is that - Jesus casts his loving gaze upon us, heals our souls
and gives us strength.
3. "Your sins are forgiven."
Having sown seeds, which he hopes will grow love in the hearts of Simon
and his guests, who are listening attentively, Jesus turns back to the
woman. He speaks words that only he can say, words that free her from
her heavy burden, words that bring peace to her soul and an end to her
tears, words that change her life forever, making her an ardent disciple of
the Lord: "Your sins are forgiven." Then other words follow, just as
gentle, just as encouraging, just as capable of changing a life: "Your faith
has saved you, go in peace." With regained dignity, the woman slowly
rises, faces the stunned and still hostile guests, and silently withdraws.
Have Jesus' words penetrated our hearts and minds in the same way? Yet
we hear them every time we receive the sacrament of reconciliation: "I
forgive you all your sins". Have our lives been transformed like this
woman's?
3
Prayer
Lord, I place my soul before you, humbly acknowledging all my past and
present sins. I recognize through my weaknesses that I need you so much,
the life of my soul. Help me always to recognize my faults and lack of
willpower, and to make a true conversion of heart and life. Let me always
see that my only glory is that of having been redeemed by you.

† Selim Sfeir

Maronite Archbishop of Cyprus